Raf Yorumu: ibrakadarbra (@ibrakadarbra)

Spoiler içeriyor Film izleyip yorumladığımız "Sinema Kulübü"adlı telegram grubumuzdaki bu haftaki filmimizin değerlendirmesiyle karşınızdayım. Film; yarım kalmışlık, tamamlanamamışlık, geç kalmışlık ve pişmanlık gibi temaları işliyor. Şiirsel bir yolculuk gibiydi. Müzikler de eşlik edince kitap okuyormuş hissi verdi. Filmin başında şairimizin çocukluğunu görüyoruz.…devamıFilm izleyip yorumladığımız "Sinema Kulübü"adlı telegram grubumuzdaki bu haftaki filmimizin değerlendirmesiyle karşınızdayım. Film; yarım kalmışlık, tamamlanamamışlık, geç kalmışlık ve pişmanlık gibi temaları işliyor. Şiirsel bir yolculuk gibiydi. Müzikler de eşlik edince kitap okuyormuş hissi verdi. Filmin başında şairimizin çocukluğunu görüyoruz. Alexander'in içsel, varoluşsal yolcuğunu izliyoruz. Hayatı hep ıskalamış, çocuğu doğduğu zaman bile ailenin içinde değil. Bütün vaktini şiire ve yazarlığa ayırmış, ne eş ne de baba olmayı tam başaramamış. Ölmeden önce bir günü kaldığını bilen kişi o günü iyi bir şey için değerlendirmek ister. Cam silen ve polisten kaçan gôçmen çocuğu arabasıına alıp yardım eder şairimiz. Bu çocuk ona kendi çocukluğunu ve masumluğunu hatırlatıyor. Köpeğini bırakacak ve bakacak birini arıyor çünkü artık geleceğe dair umudu yok öleceğini bildiği için. Hayattan o kadar kopuk ki düğün sahnesinde düğüne hiç aldırış etmiyor. Gôçmen çocuğu ülkesine götürmek istiyor. Ama şairimizin gördüğü telde asılı cesetler, çocuğun ülkesindeki tehlikeleri sembolize ediyor. Bundan vazgeçiyor. Otobüs sahnesinde otobüs hayatı ve zamanı temsil ediyordu. Ülkesinden sürgün edilmiş, ana dilini unutmuş ve insanlardan parayla kelime satın alan şair de otobüse biniyor ve Alexander'in sorusunu yarım bırakıyor. Otobüsde giderken beliren sarı bisikletli üç kişi kader tanrıçalarını sembolize ediyormuş onu öğrendim. Birisi ipi yani zamanı yapan, biri zamanı ilerleten, biri de ipi yani zamanı ölümle kesen. Bunlar filmin temalarını temsil ediyordu bence. Arnavut göçmen çocuğun, ölen Selim için okuduğu şiir beni çok etkiledi. Ey Selimm! Alexander'in annesiyle konuştuğu sahne de etkileyiciydi. Alexander'in geçmişine gittiğimiz sahnelerde şimdiki yaşında olması sinematografik açıdan çok iyiydi. Filmin sonlarında eşi Anna'ya "yarın ne kadardır?" Diye sorduğu; Anna'nın "sonsuzluk ya da bir gün" dediği yer filmin özeti gibiydi. Alexander sonunda ölümü kabulleniyor gibiydi. Şiir gibi filmdi arkadaşlar...