Raf Yorumu: A.C.A (@filmrehberi)

Spoiler içeriyor Kahramanları çok asabi 10 bölümlük Netflix kara komedi dizisi. 2014 yılında çekilen ve çok severek izlediğim "Asabiyim Ben" isimli İspanyol yapımı filmi anımsattı bana. Konu olarak İşleri kötü giden ve taksitle aldığı elektronik eşyayı iade ederek harçlığı doğrultmaya çalışan bir…devamıKahramanları çok asabi 10 bölümlük Netflix kara komedi dizisi. 2014 yılında çekilen ve çok severek izlediğim "Asabiyim Ben" isimli İspanyol yapımı filmi anımsattı bana. Konu olarak İşleri kötü giden ve taksitle aldığı elektronik eşyayı iade ederek harçlığı doğrultmaya çalışan bir müteahhit (Steven Yeun) ve uysal bir kocası olan bir iş kadını (Ali Wong) arasındaki gerilim üzerine kurulu bir senaryosu var. Müteahhit evini paylaştığı umursamaz, kripto ve oyun müptelası kardeşi Paul ile de sorunlu ve bu da senaryoya farklı bir boyut ve derinlik katıyor. Basit görünen ancak izleyiciyi hassas yerinden yakalayan senaryosunu ve akışını sevdim. Başrollerin uyumu ve performansları çok iyiydi. En son Walking Dead dizisinde izlediğim "Gleen" karakterini bu dizide Danny olarak başrolde görmek güzeldi. Dizinin adının anlamı biftek değil tabii ki; "rahatsız olma, sıkıntı, itiraz demek". Bölümlere başladığında, aslında bir şey olmuyor gibi ama aynı zamanda bir şeyler oluyor. Otoparkta başlayan bir kavga ile dizi başlıyor. Hayatla olan kavgaları bitmeyen kahramanlarımızın öfkeleri de bir türlü geçmiyor. O istedikleri mutluluk bir türlü gelmiyor. İkisinin de anne & baba kaynaklı çocukluk travmaları, göçmenlik kaynaklı sürekli kendini ispat çabası var. Hiç bir zaman takdir edilmiyorlar. Sosyal sınıfları tam zıt olsa da aslında çok benzer bir kaderi paylaşıyorlar. Özünde ikisinin de birbirinden bir farkı yok. Zira son bölümde zehirlendikleri sahnede Danny kendini Amy, Amy de kendini Danny sandı; bu da aslında ikisinin de aynı olduğunu gösteriyordu. İki başrolün adeta birbirleriyle"dertleştiği" bu bölüm gerçekten ufuk açıcıydı; varoluşsal sancı ancak bu kadar güzel anlatılabilirdi çünkü. Karakterlerin veya olayların odak noktası öfke değil aslında "duygusal boşluk" ve duygusal boşluğun getirdiği "yalnızlık hissi". Çocuklukta o boşluğa düşünce insan kendini suçlama evresine geçiyor ve kötü biri olduğuna inandırıyor. Sonra kendine bir maske seçiyor ve içindekileri hapsediyor o maskenin altına. Dışarıdan bakıldığında güven veren, normal biri gibi ancak içeride fırtınalar kopuyor. Bu maskeler ancak kendi gibi biriyle karşılaşınca ortadan kalkabilir. Dizi finalinde de bu durum şiirsel bir dille anlatılmış zaten. Raf'a eklediğim 157.Dizi Bitirme Tarihim: 20 Ocak 2025