Raf Yorumu: berfinsimal (@berfinsimal)

Bir toplumun aniden körleşmesiyle başlıyor ve bu körlük, bir metafor olarak insanın toplumsal düzenle, hayatta kalma çabalarıyla ve kendisiyle olan ilişkisini derinlemesine sorguluyor. José Saramago, bu olayla birlikte toplumun nasıl hızla çökebileceğini ve insanların ne kadar kolay bir şekilde hayatta…devamıBir toplumun aniden körleşmesiyle başlıyor ve bu körlük, bir metafor olarak insanın toplumsal düzenle, hayatta kalma çabalarıyla ve kendisiyle olan ilişkisini derinlemesine sorguluyor. José Saramago, bu olayla birlikte toplumun nasıl hızla çökebileceğini ve insanların ne kadar kolay bir şekilde hayatta kalmak için tüm değerlerinden vazgeçebileceğini anlatıyor. Kitapta körlük, fiziksel bir durumdan çok, daha geniş bir anlam taşıyor; karakterler sadece görsel olarak kör olmuyor, aynı zamanda insanlıklarına dair bir körlük de yaşıyorlar. Toplumun çöküşü, aslında hepimizin içindeki o karanlık yönleri, hayatta kalma içgüdüsüyle harmanlanmış bir şekilde ortaya çıkarıyor. İnsanlar gözlerini kaybetmeye başladığında, başlangıçta dayanışma ve yardımlaşma duyguları gelişiyor, ancak kısa bir süre sonra kaos baş gösteriyor. Bu da, Saramago’nun bize gösterdiği temel temalardan biri: İnsanların en temel değerleri, en zorlu anlarda hızla çözülüp yok olabiliyor. Kitap boyunca, karakterlerin hayatta kalma mücadelesi yalnızca fiziksel değil, aynı zamanda moral ve duygusal bir sınav haline geliyor. İnsanlar, bir yandan birbirlerine güvenmeye çalışırken, diğer yandan insanın kendi karanlık yönleriyle yüzleşiyor. Bütün bu körlük, bir tür içsel karanlıkla birleşiyor, ve aslında Saramago, insanları sadece görsel değil, moral ve etik körlüklerle de yüzleştiriyor. Kitabın gücü, aynı zamanda dilinde de yatıyor. Uzun cümleler, kesişen düşünceler ve diyalogların yer yer kaybolması, okuru da bu körleşme sürecinin bir parçası yapıyor. İnsanların bir araya gelip yeniden bir toplum kurmaya çalışırken, aynı zamanda insani değerlerin de ne kadar kırılgan olduğunu gözler önüne seriyor. "Körlük", toplumun çöküşünü, insanlığın sınırlarını ve bireylerin varoluşsal mücadelelerini derinlemesine işlerken, aslında hepimize bir soruyu soruyor: Gerçekten ne kadar görmemiz gerekiyor?