Raf Yorumu: martinediyon. (@marti)

marti 2 months ago

"bağışlatıcı olmuyor ey bağışlatıcı olmuyor bilmem nerelerdeki özgürlük şarkıları bizim özgürlüğümüzü bunca kısıtlamışken" Daha geçen gün tanıdığım; tanıdığım andan beri kişiliğini, yaşayışını, okuduğu kitapları, düşünce sistemini, yaşayış biçimini benimseme ihtiyacı duyduğum biri arkadaş. Bu amaçla ekranın başına geçip de homofobik…devamı"bağışlatıcı olmuyor ey bağışlatıcı olmuyor bilmem nerelerdeki özgürlük şarkıları bizim özgürlüğümüzü bunca kısıtlamışken" Daha geçen gün tanıdığım; tanıdığım andan beri kişiliğini, yaşayışını, okuduğu kitapları, düşünce sistemini, yaşayış biçimini benimseme ihtiyacı duyduğum biri arkadaş. Bu amaçla ekranın başına geçip de homofobik dedelerin zoom toplantısıyla karşılaşınca da insanın tadı hayli kaçıyor. Çocukluğundan beri kendisine eşlik eden topallığına, o dönemin en büyük tabusu olan gayliği de eklenince, büyüyen yalnızlığı ve kendisine sürekli yüklediği yüklerin ağırlığı artıyor. En azından bunu her biri ayrı bir günah çıkarma ayinine benzeyen şiirlerinden çok net çıkarabiliyorsunuz. Başka neyi şiirlerinde çok fazla görüyorsunuz biliyor musunuz? Ezici bir yalnızlığı. Fiziksel, bilinçsel, metafiziksel bir yalnızlık. İlk okuduğumda anlam veremeyip, belgeselle nedenini anladığım o yalnızlık. Gay, cinsel yönelim, sevişmek gibi kelimeleri kullanmaya korkan adamların "evet, geçmişte onu dışladık," derken kaçırdıkları gözlerinden anladım. "Bizi müzikal dövdüler abi, bir iki üç komutlarıyla" diye betimlediği, çelimsiz vücudunda beyaz yer kalmayana kadar davası uğruna beraber dayak yediği arkadaşlarının "öldüğü gün inşaatçılarla aşk yaşamak istiyordu belki," demesinden anladım. "Karım görse napardım," deyip arkadaş'ın kendisine gönderdiği destelerce mektubu ve şiiri yırtan Hüseyin Peker'in iki cümleyi bir araya getiremediği cahilliğinden anladım. Biz dava arkadaşımızı tek bıraktık, onu dışladık, ezdik, iftira attık ve yalnızlığın çukuruna kendine olan nefretiyle debelenmesini seyrettik demek yerine öldüğü günün meçhuliyetinden dem vuran vicdansız insanların olmayan pişmanlıklarını görünce anladım. "annem bir sabır küpü annem bir acı küpü acıyla beslemiş yüreğini yoksulluğu ve açlığı acıyla doyurmuş ve acıyla büyütmüş bebeğini acıyla doğurmuş ben işte eksik bir birikimin tortusuyum geçmişlerde yoğrularak çocukluğum bana hep acıyı ve hüznü öğretti" Zamanının çok ötesinde olan şiirlerin ve varoluşunla yaptığın çifte devrimin için teşekkür ederim Arkadaş.