Raf Yorumu: Bettelheim (@bettelheim)

Arkadaşlar, Opsiyonlar ve Heidi. Çocuk kanallarının birinde Heidi'ye denk geldim. Ben çocukken de yayınlanırdı başka kanallarda. Çocukken izlediğim hâlimi ve şimdiki hâlimi karşılaştırınca bir şey fark ettim. Çocuklar için yapılan çizgi diziler aynı zamanda büyükler için de yapılmıştır. Çocukken daha…devamıArkadaşlar, Opsiyonlar ve Heidi. Çocuk kanallarının birinde Heidi'ye denk geldim. Ben çocukken de yayınlanırdı başka kanallarda. Çocukken izlediğim hâlimi ve şimdiki hâlimi karşılaştırınca bir şey fark ettim. Çocuklar için yapılan çizgi diziler aynı zamanda büyükler için de yapılmıştır. Çocukken daha yüzeysel bir şekilde ders çıkarırız. Büyüyünce ise iyice derindeki anlamları buluruz. Kendimi bildim bileli, okuduğum, izlediğim her şeyde kendimi ararım. "Bu kurgunun içinde olsaydım hangi karakter ben olurdum?" diye sorarım kendime. Heidi için konuşmak gerekirse, sanırım ben Peter olurdum. Denk geldiğim bölümdeki olay şuydu: Heidi, Clara'yı dağlara getiriyor, Peter ve Heidi'nin özel ağaç evinde misafir ediyor. Peter bir yere davet edince Clara ile başka planları olduğunu söylüyor. Peter de üzülüp anneannesinin yanına gidiyor. "Galiba artık Heidi ile arkadaş değiliz." diyor. İlk çocukluk dönemlerimde yaşadığım arkadaşlık ilişkilerimi gözden geçirince buna benzer pek çok şey yaşamışım, defalarca. Çok samimi arkadaşlarımla yaşadım hem de. Çok değer verdiğim bir arkadaşım, yeni bir arkadaş edinmişti kendine. O zamana kadar hep beraber takılırdık, o günden sonra "yeni arkadaşı" ile takılmaya başladı. Tıpkı ağaç ev gibi, ikimiz arasında anlamlı olan bazı şeyleri onunla yaptı. Buna benzer çok şey yaşayınca insan düşünüyor, ben de düşündüm. Fark ettim ki ben onlar için arkadaş değilmişim. Bir "opsiyon" olarak görüyorlarmış beni. Daha cazip bir opsiyon gelince de ona gidiyorlardı hâliyle. Peter olmak beni mutlu ediyor mu emin değilim. Emin olduğum şey, en azından ben kimseye bir "opsiyon" gibi davranmadım. Buna vazgeçtiğim insanlar da dahil. Hayatına çok insan alan biri değilim. Toplasan beş kişiyi bile geçmez belki de. Dolayısıyla birinden vazgeçtiğim zaman yalnız kalıyorum. Başka opsiyonlar olmadan yoluma devam ediyorum. Bu yazı dizisinden şu mesajı da çıkarabiliriz bence: Üç dakikalık bir çizgi film sahnesinden bile çıkaracağımız dersler vardır. Yeter ki düşünmeyi bilelim. Okuduğunuz için teşekkür ederim. 🙏🙏