Raf Yorumu: Fatih İlhan (@hari

Ben dediğim şey, hatırladıklarımdan ibaretse, unuttuklarım kime ait? Apple TV’nin Severance dizisi, ilk bakışta bir iş yeri hikâyesi gibi görünse de kısa sürede sizi bambaşka bir dünyaya çekiyor. Bu, sadece bilimkurgu değil; insan bilincinin, özgürlüğün ve modern hayatın sınırlarını sorgulatan,…devamıBen dediğim şey, hatırladıklarımdan ibaretse, unuttuklarım kime ait? Apple TV’nin Severance dizisi, ilk bakışta bir iş yeri hikâyesi gibi görünse de kısa sürede sizi bambaşka bir dünyaya çekiyor. Bu, sadece bilimkurgu değil; insan bilincinin, özgürlüğün ve modern hayatın sınırlarını sorgulatan, zekice kurgulanmış bir yapım. Hem düşündürüyor hem de yüzünüze hafif bir tebessüm yerleştiriyor. Peki, bu dizi neden bu kadar etkileyici? Hikâye, Lumon Industries adlı gizemli bir şirkette çalışan Mark Scout ile başlıyor. Burası sıradan bir ofis değil; çalışanlar “severance” denen bir prosedürden geçiyor. Beyinleri ikiye ayrılıyor: İş yerindeki “İnnie” (içerideki benlik), ofiste geçirdiği zamanı hatırlıyor; “Outie” (dışarıdaki benlik) ise işten çıkınca devreye giriyor ve içerideki her şeyi unutuyor. Sabah işe giriyorsunuz, saatler boyu çalışıyorsunuz, ama kapıdan çıktığınızda “Bugün ne yaptım?” sorusu havada kalıyor. Kulağa tuhaf geliyor, değil mi? Belki biraz da ürkütücü. Ama işte tam burada dizi, sizi bir soruyla yakalıyor: “Hafızamız olmadan hâlâ kendimiz olabilir miyiz?” Lumon’un dünyası, bembeyaz duvarları, anlamsız kuralları ve tuhaf ritüelleriyle adeta bir distopya sahnesi. Çalışanlar, ne işe yaradığını bilmedikleri verilerle uğraşıyor, “wellness” seanslarında duygusal bir sorguya çekiliyor ve şirketin kurucusu Kier Eagan’a neredeyse tapınılıyor. “Çalışmak mutluluktur” sloganı her yerde, ama bu mutluluk biraz fazla zorlama değil mi? Hatta bir noktada “waffle partisi” gibi ödüller devreye giriyor – evet, yanlış duymadınız, waffle! İnsan ister istemez düşünüyor: “Hayatımın anlamını bir tatlı tabağında mı arıyorum?” Bu ince detaylar, diziye hem tebessüm ettiren bir hava katıyor hem de modern iş kültürünün absürtlüğünü gözler önüne seriyor. Dizinin asıl gücü, karakterlerin kendi benlikleriyle yüzleşmesinde ortaya çıkıyor. Mark’ın “İnnie” hali, iş yerinde sorgulayan ve özgürlük arayan bir ruha bürünürken, “Outie” hali dışarıda karısının yasını tutan sıradan bir adam. İki dünya arasında hiçbir bağ yok. Bu ayrım, izlerken şu soruyu sorduruyor: “Benliğimin hangi parçası gerçek ‘ben’?” Helly’nin hikâyesi ise daha çarpıcı: Ofiste isyankâr bir çalışan, ama dışarıda Lumon’un üst düzey bir yöneticisinin kızı olduğu ortaya çıkıyor. Bu çelişkiler, kimliğimizin ne kadar katmanlı olduğunu gösteriyor ve şunu sorgulatıyor: “Bizi biz yapan nedir? Seçimlerimiz mi, yoksa bize dayatılanlar mı?” Severance, sadece derinlikli sorularla değil, ters köşeleriyle de sizi şaşırtıyor. Mark’ın karısının ölmemiş olabileceği şüphesi ya da Lumon’un gizli amacı hakkındaki ipuçları, hikâyeyi bir bulmacaya dönüştürüyor. Her bölüm, “Gerçeklik dediğimiz şey ne kadar sağlam?” sorusunu biraz daha derine kazıyor. Adam Scott’ın performansı ise tüm bu karmaşayı öyle doğal bir şekilde taşıyor ki, onun şaşkın bakışlarında kendi hayatınızı sorgularken buluyorsunuz kendinizi. Görsel estetiği, kurgusu ve ince ince işlenmiş detaylarıyla Severance, bilimkurgu severler kadar düşünmeyi sevenler için de bir başyapıt. İzlerken hem gülümsetiyor hem de içinize ufak bir huzursuzluk yerleştiriyor. Dizi bittiğinde aklınızda şu sorular dönüyor: “İş, hayatımın ne kadarını şekillendiriyor? Özgürlüğüm nerede başlıyor, nerede bitiyor? Kendimin hangi versiyonunu yaşıyorum?” Eğer gizemli bir hikâyeye dalıp arada tebessüm etmek, üstüne de insan doğasına dair birkaç soruyla baş başa kalmak istiyorsanız, Severance sizi bekliyor. Lumon’un kapısından içeri adım atmaya cesaretiniz varsa, bu dizi sizi içine çekecek.