Raf Yorumu: mewberry (@mewberry)

- ?.09.2024 - 18.03.2025 - Uzun süredir elimde sürünen bu kitabı sonunda bitirebildim. Çarpraz okuma yaparken büyük bir çoğunluğunu okumuştum aslında ama bir noktadan sonra o kadar sıkıcılaştı ki asla ilerletemedim. Psikoloji ve kişisel gelişim kitaplarını çok severim ancak bu…devamı- ?.09.2024 - 18.03.2025 - Uzun süredir elimde sürünen bu kitabı sonunda bitirebildim. Çarpraz okuma yaparken büyük bir çoğunluğunu okumuştum aslında ama bir noktadan sonra o kadar sıkıcılaştı ki asla ilerletemedim. Psikoloji ve kişisel gelişim kitaplarını çok severim ancak bu kitaptan fazla verim alabildiğimi düşünmüyorum, hatta akıcı olmamasından ötürü öğrendiğim bilgileri de unuttum galiba. Yaklaşık 220 sayfasını kendim hızla okurken, konunun kendini tekrar etmesiyle beraber tıkandım ve okuyamadım, bugün de sesli kitap olarak dinlemeseydim bitiremeyecektim muhtemelen. Doğan Cüceloğlu, alanında başarılı bir psikiyatrist ve akademik alanda kendini oldukça geliştirmiş bir insan. Kendisini yaptığı konuşmalarla veya videolarıyla severek dinliyordum zaten ama bu okuduğum ilk kitabı oldu. Kitap güzeldi ancak bana kalırsa kendini tekrar eden çok fazla kısım vardı, yani kitap 308 sayfa olmak yerine 230 sayfada falan bitseydi bence gayet uygun olurdu. Kitap, adı üzerinde insanın insanla olan iletişimini konu alıyor. Tabii iletişimi oldukça geniş spektrumlu şekilde ele alıyor, kitleler arası iletişimi falan da tanıtıyor bize. Bana kalırsa iletişime dair şeyler öğrenmek için daha güzel kaynaklar vardır, eğer ekstradan Doğan Cüceloğlu’nun seveni değilseniz, kesinlikle okumanızın şart olduğu bir kitap değil. Sayfa 117’deki “Çocuk Ne Yaşıyorsa Onu Öğrenir” kısmı baya güzeldi. “Çocukluğumda ne kadar rahattım. İçimde iki üç kişi birden konuşmazdı. Bir tek kişiydim ve sadece kendi yaşantımdan haberdardım. Sonra herkes bana neyin iyi neyin kötü olduğunu söylemeye başladı. Konuk geldiği zaman, “Niçin konuşmuyorsun, bak sana adını soruyorlar!” derken, yarım saat sonra, “Küçükler çok konuşmaz!” diye azarladılar. Böylece ben, iki ben oldum. Benlerden birisi bir şey yaparken öteki ben sürekli onu ayıpladı. Neleri sevmem, nelerden hoşlanmam gerektiğini, biri diğerine söylemeye başladı. Ama çoğu kez birbiriyle anlaşamıyorlardı. Bu tartışma hala içimde sürüp gidiyor. Çocukken ben bendim ve iyi bir bendim.” “Toplumdaki ilişkiler genellikle reddetme yönündeyse, o toplumda cinayetler, kavgalar, sürtüşmeler çoğalır; genellikle umursamamanın ağır bastığı toplumlarda ise akıl hastalıklarında bir artma olur.” Puanım: 4/10