Raf Yorumu: Akıl kör olduğunda gözler faydasızdır..! (@waryog)

Lev Tolstoy—Rus edebiyatının devlerinden biridir. Adı tüm dünyada bilinir, ancak görüntüsünün ardındaki olağanüstü hikâyeyi pek az kişi bilir. Tolstoy, elli yaşına geldiğinde derin bir melankoliye kapıldı. Her geçen gün, açıklanamaz bir hüzün ruhunu daha da ele geçiriyordu. Oysa bir konttu,…devamıLev Tolstoy—Rus edebiyatının devlerinden biridir. Adı tüm dünyada bilinir, ancak görüntüsünün ardındaki olağanüstü hikâyeyi pek az kişi bilir. Tolstoy, elli yaşına geldiğinde derin bir melankoliye kapıldı. Her geçen gün, açıklanamaz bir hüzün ruhunu daha da ele geçiriyordu. Oysa bir konttu, ülkesinin en zengin adamlarından biriydi, dünyanın dört bir yanında hayranlıkla anılıyordu. Ama bunların hiçbiri ona mutluluk getirmedi. “Para hiçbir şeydi, güç hiçbir şeydi. Nice insanın bunlara sahip olup da yine de mutluluğu bulamadığını gördüm. Sağlık bile o kadar önemli değildi: Bazı hastalar yaşama tutkuyla sarılırken, sağlıklı görünen insanlar içten içe solup gidiyordu.” Bir gün, Afanassievski Caddesi’nde yürürken bir yetime rastladı. Ani bir şefkat duygusuyla çocuğu yanına aldı. Ve uzun bir aradan sonra ilk kez, içinde tatlı bir sıcaklık hissetti. Kendi kederini, sıkıntılarını, yalnızlığını unuttu. O gün, soylu yaşamın ihtişamına sırtını döndü, ayrıcalıklarından vazgeçti ve hayatını yardıma muhtaç insanlara adadı. “Bana dinden, merhametten ya da sevgiden bahsetme,” derdi sık sık. “Bana bunları sözlerinle değil, eylemlerinle göster.” Tolstoy, şiddetsiz direniş fikrini savunan ilk düşünürdü. İnsanlar arasında kardeşliği savundu ve fikirleri sınırları aştı, 20. yüzyılın büyük isimlerinden Mahatma Gandhi’ye ilham verdi. Ömrünün sonuna kadar başkalarına yardım etmek için çabaladı. Bu yüzden delilikle suçlandı. Çünkü dünya, başarıyı sahip olmakla ölçüyordu—eşyalara sahip olmak, insanlara sahip olmak… Herkes almak istiyor, ama çok az kişi vermeyi biliyordu. Bu yüzden, Tolstoy bir deli gibi görünüyordu. Bir gün, hâlâ lüks ve konfor içinde yaşayan eski bir dostu, ona hayretle şu soruyu sordu: “Neden bunları yapıyorsun? Başkalarını düşünerek ne kazanıyorsun? Kendini düşünmelisin.” Tolstoy gülümsedi ve şöyle yanıt verdi: “Eğer acıyı hissediyorsan, hayattasın demektir. Ama başkalarının acısını da hissediyorsan, işte o zaman gerçekten insansın.”