Raf Yorumu: EnesG. (@enesgrs)

Son yıllarda çeşitli olaylarla çalkalanan ve güveni kaybeden kilise olgusu 2015 yapımı El Club ile karşımıza çıkıyor.İzleyenleri karanlığa hapseden cehennem tadında atmosfere sahip El Club,atmosfer yaratımının ve cesur tavrının etkisini unutturacak derecede olmamış bir senaryo sunuyor. Diyalogların tekdüzeliği ve karakterlerin…devamıSon yıllarda çeşitli olaylarla çalkalanan ve güveni kaybeden kilise olgusu 2015 yapımı El Club ile karşımıza çıkıyor.İzleyenleri karanlığa hapseden cehennem tadında atmosfere sahip El Club,atmosfer yaratımının ve cesur tavrının etkisini unutturacak derecede olmamış bir senaryo sunuyor. Diyalogların tekdüzeliği ve karakterlerin çizgisizliği bu olmamışlığın yapı taşlarını oluşturuyor.Elindeki 5 farklı karaktere farklı hikayeler farklı günahlar yüklemek yerine kilise eleştirisini pedofili ve eşcinsellik üstüne tek kanaldan vermesi filmin fazla tekrara düşmesine sebep oluyor.Diyaloglar kopyala yapıştır kıvamında iken karakter konusunda da aynı tekrarcılığı aynı ısrarcılığı görmek gerçek bir başarı(!)... Sahneye ilk çıktığında attığı tiratla umutlarımızı yeşerten Sandokan karakteri film boyunca peşimizi bırakmayıp yönetmenin tek kanallı eleştirisini kullanmasında bir araç haline geliyor.Yaşadığı olaydan dolayı berbat durumda olan Sandokan'dan aynı berbat hikayeyi tekrar tekrar dinlemek rahatsız edicilik konusunda oldukça basit ve sıkıcı bir seçim olarak karşımıza çıkıyor.Umutları yeşerten Sandokan kendi yeşerttiği umutların ve senaryonun katili oluyor bu noktada.İki rahip arasındaki konuşmaların gereğinden fazla kısa tutulup bol bol cut'lanması güçsüz karakterimizin üstüne yüklenen diyalog yükünü taşımakta oldukça sıkıntı çekmesine sebep oluyor.Diyalogların bu denli kısa oluşu da duygusal yükü aşağı çekip derin vicdani sorgulatmalar yaptırabilecek konusunu boşa çıkarıyor. Film izlerken kimi insani değerlerin bir kenara bırakılıp izlenmesi taraftarı olsam da Pablo Larrain'in filmden tamamen alakasız bir şekilde sunduğu köpeklere yöneltilen vahşet görüntüsü hem buralara nasıl geldik konusunda şaşkınlığa uğratıyor hem de mide bulandıracak seviyesizliğiyle dehşete düşürüyor.Elindeki gerilim dolu güçlü konusunu boşa çıkaran bu yapım,sergilediği güçsüzlük ve kolaycılık gösterisiyle büyük bir hayal kırıklığının ötesine geçemiyor. ( En samimi ve içten duygularımla 1 puanımı yapıştırıyor bu filmi gördükten sonra haksızlik ettiğimi düşündüğüm The Square ve Ruben Östlund'dan çok çok özür diliyorum)