Raf Yorumu: FilimGurusu (@filimgurusu)

İstanbul Film Festivalinin son filmi Özkan Yılmaz'ın elinden çıkma Soluk filmi, beklentisiz izlediğim, fakat gerek konusu gerekse işleyişi bakımından, festival boyunca yayınlanan en ağır ve en sınırsız filmi olarak arşivime girmeyi başardı. Film yaratma işi gerçekten zor bir iştir. Sınırlarını…devamıİstanbul Film Festivalinin son filmi Özkan Yılmaz'ın elinden çıkma Soluk filmi, beklentisiz izlediğim, fakat gerek konusu gerekse işleyişi bakımından, festival boyunca yayınlanan en ağır ve en sınırsız filmi olarak arşivime girmeyi başardı. Film yaratma işi gerçekten zor bir iştir. Sınırlarını belirlemek, bu sınırlar dahilinde ilerlemek oldukça zor bir iştir. Yonetmen Özkan Yılmaz, zor olan işi bir tık daha zorlaștırıp, büyük bir risk alarak sınırları belirli olmayan bir yükün altına girerek çıkarttığı film başta aldığı risk daha sonra da bu riskin altından kalkması ile büyük takdiri hak ediyor. Filmin senaryosu, ölüm teması üzerine kurulu. Baş karakter Tamer'in ölüme olan yolculuğunu bize sunuyor. Bu ölüm temasını, dramatik yönünü hiç göstermeyerek, ölümün çok sıradan bir şey olduğunu ve bu yolun aslında sessizce gidilen bir süreç olduğunu vurguluyor. Bu yüzden senaryonun ölüm gibi ciddi bi konunun, sıradanlığı üzerinde yoğunlaşması, benim açımdan dramatik anlamda ters köşe içeriyor. Filmin kamera konusunda çok riske girmemesi, bir parça eksiklik olsa da, gereken zamanda gerekli yerde bir kaç hareket yapması, eksikliğini bir parça toparlıyor. Kameranin biraz daha risk almasa, türünün en üst filmlerinden biri olabilecekken, belki de kameradan dolayı, kıl payı kaçırıyor. Ve gelelim filmin oyuncu kadrosuna. Mükemmel bir oyunculuk örneği gösteren Emrullah Çakay, filmi tek başına götürüyor desek yalan olmaz. Ölümün soğukluğunu ve yalnızlığını yüzü ile oynaması, filmin gücünü oldukça arttırıyor. Filmin sonunda ölüm üzerine attığı tirat, filmin eksik parçasını tamamlamasında oldukça etkili oluyor. Buna ek olarak Uğur Polat ve Aslı İnandık'in hiç de fena olmayan performansları, filmi neden mükemmele yakın bir film olduğunu gösteriyor. Film genel itibari ile çizgisiz ve serbest düşüş etkisinde ilerlerse de tam anlamıyla bir film olmayı başarmıştır. Neredeyse tek mekanda geçmesi ve bu tek mekanın filmi boğmadan ilerlemesi başta yönetmenin daha sonra da oyuncuların muhteşem performansının tetiklemesine neden olmuştur. Sonuç itibari ile film herkese göre bir film değil. Oldukça durağan temposu, yükselmeyen tansiyonu ile izleyenleri bir parça beklenti içerisinde bıraksa da, benim için tam anlamıyla sanatsal yönü ağır basan bir film olmuştur. Yönetmenin riski ve Emrullah Çakay'in muhteşem performansından dolayı, film benim için; 9/10