Raf Yorumu: EnesG. (@enesgrs)

İlk uzun metrajı Hereditary ile bir aile draması sunan Ari Aster,Midsommar eseriyle de bir ayrılık seramonisini beyazperdeye taşıyor.İsveç'in dışı aydınlık içi karanlık köyündeki bir yaz ortası festivaline konuk olduğumuz Midsommar,yoğun rahatsızlık hissi veren ve ustaca işlenen senaryosuyla cennet diyarları cehenneme…devamıİlk uzun metrajı Hereditary ile bir aile draması sunan Ari Aster,Midsommar eseriyle de bir ayrılık seramonisini beyazperdeye taşıyor.İsveç'in dışı aydınlık içi karanlık köyündeki bir yaz ortası festivaline konuk olduğumuz Midsommar,yoğun rahatsızlık hissi veren ve ustaca işlenen senaryosuyla cennet diyarları cehenneme dönüştürüyor. Amerika'nın karanlık odalarından İsveç'in aydınlık diyarlarına götüren bu gerilim yolculuğu,Dani'nin sorunlu ailesinden ritüel aşamasına kadar gerici altyapısını korumayı başarıyor.Bir yas hikayesiyle filmin temellerini atan Ari Aster devamında şiddet dozajını arttırarak gerilim elementlerinin hepsini yavaş yavaş topluyor.Şiddetin yanı sıra arkadaşlar arasındaki huzursuzluk ve filmin gizem hikayesi kendini hissettirmeye başladığı an tansiyon tavan yapıyor ve nefes alışverişiniz bir hayli hızlanıyor.Özenle ısıtılıp bizlere sunulan hikaye gerilimi doruklarda yaşatan finaliyle son darbesini suratımıza indiriyor. Hikayesine ek olarak ses kurgusu ve müzik kullanımı da Midsommar'da doğa manzaralarını unutturan efektif bir şekilde kullanılmış.Özellikle trajik olaylar sırasında artan bas seviyesi Dani'nin psikolojisine rahatça girmemizi sağlıyor ve onunla beraber izleyicinin de psikolojisi rahatsız ediliyor.Hereditary kadar etkin müzikler olmasa da topluluğa ait koro halinde söylenen etnik müzikler aynı sinematografisi gibi izleyiciyi rahatlatmak yerine daha da geriyor.Hereditary'de övmelere doyamadığımız görüntü yönetmeni Pawel Pogorzelski,hikayeye derinlik ve anlam katan kamera hareketleriyle bu filmde de başarılı bir sinematografiye imza atıyor.Anlam veremediğimiz rahatsız edici ritüeller hem görüntüdeki hem müzik konusundaki başarıyla daha sarsıcı daha vurucu hale geliyor. Oyunculuk açısındansa Florance Pugh o tatlı şirin suratıyla psikolojisi bozuk karakterini oldukça güzel şekilde yansıtmış.Yan rollerde oynayan Jack Reynor,Will Poulter gibi isimler de üstlerine yüklenen rolleri gayet iyi taşımış.Bir İsveç kabusuna sürükleneceğiniz bu yapım,Ari Aster'in dram-gerilim ustalığını konuşturduğu bir başka modern gerilim mucizesi...