Raf Yorumu: EnesG. (@enesgrs)

İnsan psikolojisiyle oyun oynamayı seven yönetmenlerden Ingmar Bergman'ın bir anne-kız hesaplaşması Autumn Sonata...Özellikle aileden kaynaklanan yaraların izlerinin kapanmayacağı ve bu yarayı kaşımanın ne denli sancılı olacağını bizlere anlatan Autumn Sonata,psikolojik yönü oldukça vurucu ve mest edici şiirsellikteki anlatımıyla Bergman'ın en…devamıİnsan psikolojisiyle oyun oynamayı seven yönetmenlerden Ingmar Bergman'ın bir anne-kız hesaplaşması Autumn Sonata...Özellikle aileden kaynaklanan yaraların izlerinin kapanmayacağı ve bu yarayı kaşımanın ne denli sancılı olacağını bizlere anlatan Autumn Sonata,psikolojik yönü oldukça vurucu ve mest edici şiirsellikteki anlatımıyla Bergman'ın en güçlü yapımlarından biri olmayı başarıyor. Sonbaharın yaprakları gibi yıpranan anne-kız arasındaki bu yüzleşme sinemanın bir tempo işi olduğunu hatırlatan ustalıkta yavaş yavaş pişiyor.Charlotte ve Eva arasında samimi gözüken ama bir o kadar da karşılıklı iletişimden yoksun konuşma senaryonun temellerini attıktan sonra diyaloglar Bergman'ın yazdığı karakterleri tüm benlikleriyle anlatmaya başlıyor izleyiciye.Eva annesinin gölgesinde kalmış,ondan destek görmemiş bir izlenim yaratırken Charlotte sanatçı-anne kimlikleri arasında sıkışan bir karakterdir ve ikisi de bunun sancılarını derinden hissediyordur. Charlotte ideal sanatçının her an yüksekten inme korkusunu yaşarken annelik görevini de yerine getirememiş ve sanatçı kibrinden kurtulamamış.Bu yüzden Eva'ya bana çocukken sarıldığın gibi sarıl demesi kibrinin sevgisini sarılmayı bilmeyecek kadar yok ettiğinin bir göstergesidir.Chopin'i anlattığı sözlerse aslında Charlotte'un ta kendisidir.Eva ise kendisini aşağılayan annesi karşısında kendini ispatlamak için harcayarak onun kararlarına harfi harfine uyarak kendi benliğini sevmeyi başaramamıştır.Bergman zekası diyaloglarla bu sancıları hissettirdikten sonra filmin huzursuzluğu katlanılmaz bir düzeye geliyor ve filmin en güzel sahnelerinden biri olan hesaplaşma sahnesi ortaya çıkıyor.Kırgınlıklarımız hat safhaya ulaşmışken bu yüzleşme flashbackler ile daha vurucu hâle geliyor. Bergman'ın sinematografisinde sıkça gördüğümüz yakın planlar karakterlerin ruh halinin bize yansımasını sağlayarak daha rahatsız edici hale geliyor.Neredeyse her filminde beraber çalıştığı görüntü yönetmeni Sven Nykvist durağanlığı hareketli kılan duyguyu tavana çıkaran çekimleriyle oldukça başarılı bir iş ortaya koyuyor.Oyunculuklarsa tek kelimeyle muazzam...Ingrid Bergman ve Liv Ullmann ikilisi yakin planlarda önem kazanan mimiklerin yansıtmak istediği duyguları izleyiciye geçirmeyi başarıyor.Persona'da konuşmadan döktüren Liv Ullmann bu filmdeyse konuştukça büyüleyen bir performana sergiliyor.Ingrid Bergman'ın ses tonundan kırışıklarına kadar her detayı bu rol için yazılmış gibi hissettiriyor.Bizleri psikolojik savaşlara sürükleyen bu yapım,Bergman'ın da dediği gibi aklının sınırlarından kurtulup izleyicinin ruhuyla bağ kurduğu bir başka başyapıt...