EnesG. (@enesgrs)

Hepimizin ekranlarda sıkça rastladığı ve defalarca izlememize rağmen "Olsun be bir daha izleyelim." dediğimiz filmlerin gülen yüzü Kemal Sunal'ın doğum günü 11 Kasım.Kendisi "Aslında 10 Kasım doğumluyum ama Atam'ın vefat ettiği günde doğum günü kutlayamam,sevinemem,gülemem.Doğum günüm 11 Kasımdır." diyerek değiştirmiş…devamı

enesgrs 4 years ago

The Devil All the Time

Antonio Campos

53 Gönderi

Instagram:Filimgurusu Daha izleyiciyle buluşmadan kadrosuyla olay olan ama yarattığı beklentiyi karşılamayan bir kötülükler zinciri The Devil All The Time.İzleyiciyi kötülüğün farklı çeşitleriyle yüzleştiren bu yapımın karakterlerin kaderlerini birleştirmede yadsınamaz bir başarısı var ama ne yazık ki bu başarı sülalecek toplanıp…devamı

enesgrs 4 years ago

Scott Pilgrim Dünyaya Karşı

Edgar Wright

22 Gönderi

Bir video oyununun sinemayla birleşince ortaya nasıl harika bir iş çıkacağının kanıtı Scott Pilgrim vs The World.Düşünüldüğünde Scott Pilgrim'in fantastik maceraları alt sınıf bir Holywood işi olmaya oldukça yatkın bir hikayeye sahip.Fakat işin içine Hot Fuzz,Shaun Of The Dead gibi…devamı

enesgrs 4 years ago

Susuz Yaz ile Berlin'de başlayıp Yılmaz Güney ve Nuri Bilge gibi isimlerle Fransalara taşınan uluslararası yolculuğu düşünüldüğünde Türk sinemasının sanatsal başarısı kesinlikle yadsınamaz.Sanatsal başarının yanı sıra aynı zamanda bir o kadar da sıra dışı bir sinemaya sahibiz...Işte sıra dışılığımızın en…devamı

enesgrs 4 years ago

Tenet

Christopher Nolan

210 Gönderi

Ortaya çıkardığı sıradışı işlerle genel izleyici kitlesinin ve Warner Bros'un göz bebeği olan Christopher Nolan,Interstellar ile ekrana taşıdığı zaman kavramını Tenet'te çok daha karmaşık bir şekilde izleyenlerle buluşturuyor.Isimsiz kahramanımızın zaman yolculuğu ile harmanlanan casusluk macerasını izlediğimiz Tenet,olay örgüsüyle kafaları darmaduman…devamıOrtaya çıkardığı sıradışı işlerle genel izleyici kitlesinin ve Warner Bros'un göz bebeği olan Christopher Nolan,Interstellar ile ekrana taşıdığı zaman kavramını Tenet'te çok daha karmaşık bir şekilde izleyenlerle buluşturuyor.Isimsiz kahramanımızın zaman yolculuğu ile harmanlanan casusluk macerasını izlediğimiz Tenet,olay örgüsüyle kafaları darmaduman etse de dikkatli izlendiğinde Nolan'ın zekasına hayran bırakacak bir paradoks anlatımı sunuyor. Memento'da olduğu gibi Nolan kara tahtaya çıkmadan yüzde yüzünü anlamanın oldukça zor olduğu bu paradoksal casusluk hikayesi Nolan'ın zihninde kaybolduğumuz bir ilk yarı ve filmi paketleyip güzelce sunduğu bir ikinci yarıdan oluşuyor.Tempolu ve aksiyon dolu bir operasyonla açılışını yapan film karakterleri tanıtmakta eksik kalıyor fakat devamındaki olay örgüsü düşünüldüğünde bunun zaman kaybının önlenmesi adına yapılmış bilinçli bir tercih olduğunu söyleyebiliriz.Filmin ilk yarısı hikayeyi ısıtmak adına doldurulmuş aksiyon sahneleri ve aşamalı ilerleyen casusluk işleri ile geçtiği için ilk yarı ikinci yarıya göre biraz sönük kalıyor.Devamında kötü adamımız Sator'un planları ortaya çıktıkça tüm bu sönüklük yerini nefes kesen ve gittikçe karmaşık hale gelen aksiyon sahnelerine bırakıyor. Inception'daki karmaşıklığın önüne diyaloglar ve hava durumuyla geçen Nolan,Tenet'te ise sahnelerin tekrar gösterimi ile bunu yaparak karmaşıklığın yerine hikayeden alınan hazzı koyuyor.Son kısımda paradoksu açıklamak adına Nolan elinden geleni yapıyor ve detaylarda boğulmadan elimizde kalan parçanın dahice bir iş olduğunu bizlere hissettiriyor.Konunun sıradışılığı bir yana izleyicinin zevklerini okumakta ve olayları nasıl tersine çevirebileceğinde yatıyor bu dahilik.Zaten filmin izleyici kitlesini ikiye bölmesindeki temel sebep de kimilerinin bu numaraları ucuz bulurken kimilerininse dahice bulmasından kaynaklanıyor. Film çıkmadan önce büyük soru işaretlerinden biri olan müzikler içinse Hans Zimmer'i aratmıyor gibi iddialı bir cümle kuramasak da aksiyona yaraşır ve hazzı artıran bir iş diyebiliriz.Black Panther ve Venom'un da müziklerini yapan Ludwig Göransson imzalı ritmik davul sesleri aksiyonun getirdiği gerilimi daha da artırıyor. Filmdeki en temel kusursa benim için görüntü yönetmenliğiydi.Daha önceden Interstellar ve Dunkirk'te yönetmenle beraber çalışmış olan Hoyte Van Hoytema sıkça cutlanan sahneler ve klasik aksiyon sahnelerinde titreyen kamera yüzünden diğer iki işine göre silik bir performans göstermiş.Herkesin dillendirdiği bir diğer sorun olan kötü adam kalitesizliği bu karakter Hey Gidi Karadeniz şarkısı eşliğinde mi yazıldı Sen Anlat Karadeniz'den mi esinlenildi diye düşündürtüyor.Özellikle elinden Joker ve Bane gibi kötü adamlar çıkmış birine bu karakter hiç yakışmamış. Ilerleyen yıllarda daha çok değer göreceğini düşündüğümüz bu yapım,Nolan'ın en iyisi olamasa da Nolan'ın en riskli en cesur filmi olmayı başarıyor.

enesgrs 4 years ago

Her Şeyi Bitirmeyi Düşünüyorum

Charlie Kaufman

57 Gönderi

Akademi ödüllü senarist Charlie Kaufman,yönetmenlik koltuğuna oturduğu 3.uzun metrajlısı I'm Thinking Of Ending Things ile gerçek hayatın korkularını barındıran bir labirente sokuyor.En basit haliyle bir sevgili-aile tanışması için yapılan huzur dolu yolculuğu konu alan I'm Thinking Of Ending Things,içi kültürel…devamıAkademi ödüllü senarist Charlie Kaufman,yönetmenlik koltuğuna oturduğu 3.uzun metrajlısı I'm Thinking Of Ending Things ile gerçek hayatın korkularını barındıran bir labirente sokuyor.En basit haliyle bir sevgili-aile tanışması için yapılan huzur dolu yolculuğu konu alan I'm Thinking Of Ending Things,içi kültürel referanslarla doldurulmuş yarım kalmışlık sancısını tüm çarpıcılığı ile hissettiriyor izleyiciye. Izleyiciyi klostrofobik bir atmosfere hapseden bu labirentin duvarlarını gariplikler zinciriyle titizce oluşturuyor Kaufman.Her şeyi bitirmek istiyorum repliği ile açılışını yapan yolculuk karakterleri ve ikilinin ilişkisini anlamak adına huzurlu bir açılış sunuyor.Aile evine vardığımızdaysa yolculukta Jake ile ufak ufak temellerini atan gariplikler filmin atmosferine hakim olmaya başlıyor ve hikayeye olan merakımız giderek şiddetleniyor. Kaufman'ın ustalığıysa bu labirentin duvarlarını nasıl ördüğünün yanı sıra gösterdiği çıkış noktasında kendisini gösteriyor.Sürekli yeni bir gizemle karşımıza geldiğinden dağınık gözüken bu hikaye Kaufman'ın ustalığıyla bir bütün haline gelmeyi başarıyor.Dolayısıyla filmin en keyifli noktası da ilk başta anlamsız gözüken sahnelerin ardında barındırdığı anlamları bulmakta yatıyor.Tüm olay örgüsünü çözdüğünüzde gerçek anlamda boğazınızı düğümleyen bir büyük resim ve Kaufman'ın şiirlere,objelere,diyaloglara gizlediği ipuçları ortaya çıkıyor.Bu yüzden asıl film, filmi izledikten sonra başlıyor diyebiliriz. Görüntü anlamındaysa yolculukta durağan bir kamera bizleri karşılarken evde sahnelerin içinde aktif bir şekilde yer alan kamerayla mest oluyoruz.Zaten Cold War ve Ida'daki harika işlerinden bildiğimiz görüntü yönetmeni Lukasz Zal bu filmde de dinamizm katan kamera hareketleriyle ışıklandırmasıyla üstüne düşeni yapıyor.Filmin iki ana karakteri Jesse Plemons ve Jessie Buckley tarafından canlandırılsa da yan rollerde çıkan Toni Colette ve David Thewlis tüm gerilim yükünü üstlenen şahane performanslar sergiliyor.Kadrajda daha çok gördüğümüz iki isim Jesse Plemons sessiz,biraz ezik rolüyle bir olurken Jessie Buckley mimikleri ve sinir patlamalarıyla karakterini tam anlamıyla yansıtıyor.Metafor dolu karmaşık hikayesiyle düşünmeye iten bu yapım,akıllarda yer eden canlı ve karanlık bir Charlie Kaufman kabusu...

enesgrs 4 years ago

400 Darbe

François Truffaut

18 Gönderi

Sinema ve Andrea Bazin ile tanışmanın bir kurtuluş olduğunu ifade eden Fransız sinema devi François Truffaut'nun kendi hayatından izler taşıyan yarı otobiyografik bir eser The 400 Blows...Aile düzeni,eğitim ve devlet üçgenindeki çarpıklıkların Doinel üstündeki etkisini aktaran The 400 Blows,Fransız Yeni…devamıSinema ve Andrea Bazin ile tanışmanın bir kurtuluş olduğunu ifade eden Fransız sinema devi François Truffaut'nun kendi hayatından izler taşıyan yarı otobiyografik bir eser The 400 Blows...Aile düzeni,eğitim ve devlet üçgenindeki çarpıklıkların Doinel üstündeki etkisini aktaran The 400 Blows,Fransız Yeni Dalgası'nın öncüsü olmasının yanı sıra çarpıcı eleştirilerini de basit bir dille anlatarak asla eskimeyen bir başyapıt olmayı başarıyor. Çöken sistemi onunla beraber çöken bir çocuk üzerinden anlatan bu eleştirel yapıt döneminin Fransa portresini tüm gerçekçiliğiyle izleyiciye aktarıyor.1950'lerin başlarında Nazi işgalinden yeni kurtulan Fransa'da faşizmin etkisi hem devlet kurumlarında hem de insanlar üzerinde görülmekteydi.Ülkesinin vahim durumuna karşı sessiz kalamayan Truffaut,diktatörlere taş çıkartacak bir öğretmen ve çocuğun eğitilmesi için ara sıra dövülmesi gerektiğini söyleyen polis memuru gibi devlet çalışanları yardımıyla faşist düzene karşı çığlıklarını açıkça dile getiriyor.Öğretmenin diktatör tavırlarının üstüne şiirin duygusunu hissettirmeyen duygusuzca ezberletmeye çalışan ve baskıcı yöntemler sebebiyle zorunlu tutulan İngilizce eğitimi gibi çarpıklaşmış yöntemler de eklenince okul Doinel için bir hapishane haline geliyor. Aile yaşantısında da gerek boyutuyla gerekse atmosferiyle onu bir başka hapishane bekliyor.Çöp atmak,masa toplamak benzeri görevleri anında yerine getirmesine rağmen Doinel ailesinin gözünde gereken takdiri almak bir kenara dursun sıkça azarlanıyor.Bu noktada filmin en eğlenceli sahnelerinden biri olan Balzac için yapılan anıt devreye girerek izleyiciye Doinel'in içinde bir edebiyat sevgisi olduğunu göstermekle beraber devamında yaşanan olaylar sonrasında olması gereken aile tablosunu izleyiciye hissettiriyor.Yine de anlık eğlenceler ömürlük yaraları silmeye yetmiyor bu ailemizde.Aslında film sorunlu olanın Doinel değil yetişkinlerin olduğunu ve yetişkinlerin günahlarının bedelini çocukların ödediğini bastıra bastıra gösteriyor bizlere.Bunun en büyük örneklerinden biriyse psikolog ve Doinel arasında geçen diyalog...Konuşmanın ardından herkesin kilometrelerce öteden bu çocuk sorunsuz diyeceği Doinel'in dediklerini psikolog anlamaktan öte rutin sorular sorarcasına yoluna devam ediyor. Senaryo kusursuzluğunda tek göze çarpan detay filmin sonlara doğru yaşadığı tempo çöküşüydü.Hissiyatı vermek adına uzatılan kimi sahneler hikayenin akışını yavaşlatıyor.Görüntü bakımındansa Henri Decaë kuşbakışı çekim,oyuncunun direkt kamera ile temas kurması veya donuk kare gibi zamanının ötesinde detaylara imza atarak filmin öncü olmasındaki bir diğer sebebin yaratıcısı oluyor. Fransız sinemasının yapı taşlarından biri olan bu yapım,siyasi ve ahlaki tabulara baş kaldıran yenilikçi bir akımın öncüsü ve Truffaut yaşamı ile Fransa portresinin ustalıkla harmanlandığı bir başyapıt...

enesgrs 4 years ago

Aşk Sarhoşu

Paul Thomas Anderson

9 Gönderi

Her filmi ayrı bir şahanelik kokan Paul Thomas Anderson,2002 eseri Punch-Drunk Love ile izleyiciye hem Adam Sandler'ın oynadığı kalitesiz komedilerdeki hem de Adam Sandler oyunculuğundaki ışığı açığa çıkaran bir dahi olduğunu gösteriyor.Barry Egan'ın absürt hayatında aşkın etkisini izlediğimiz Punch-Drunk Love,sinematografisinden…devamıHer filmi ayrı bir şahanelik kokan Paul Thomas Anderson,2002 eseri Punch-Drunk Love ile izleyiciye hem Adam Sandler'ın oynadığı kalitesiz komedilerdeki hem de Adam Sandler oyunculuğundaki ışığı açığa çıkaran bir dahi olduğunu gösteriyor.Barry Egan'ın absürt hayatında aşkın etkisini izlediğimiz Punch-Drunk Love,sinematografisinden senaryosuna kadar tümüyle bir sinema şöleni... Hedef noktasını aşkın gücünü yansıtmak olarak belirleyen bu karakter draması adeta kendisinden sonraki sahnelerin habercisi olan bir karmaşayla açılışını yapıyor.Hayatın karmaşası izleyiciye yansıtılırken aynı zamanda Barry karakterinin ana hatları tek bir detay bile atlanmadan keskin bir şekilde çiziliyor.Barry'nin kız kardeşlerinden gördüğü baskının ve aşırı dozda ilginin izleri Barry'nin açığa çıkarmakta zorlandığı bir sinir,kendisine duyduğu bir şüphe haline dönüşüyor.Kız kardeşlerinin ve yeni tanıştığı bir kadının yanında "Sure Alright" ve "I don't know" arasında geçen özgüvensizlik durumu geçmişinden dolayı baskıya karşı oluşturduğu bir alerjik reaksiyon gibi adeta...Bu şahane karakter tanıtımı sayesinde izleyicinin ilk yarıdaki Barry ile aşk sonrası Barry arasındaki uçurumu anlaması kolaylaşıyor ve film izleyiciyi başlangıçtan kazanarak karakterle beraber sürükleyen bir akıcılık kazanıyor. Film boyunca müzik ve kamera da hayatındaki karmaşayı anlamamız adına etkin bir biçimde kullanılıyor.Jon Brion imzalı ritmik müzikler bir oraya bir buraya sürüklendiğimiz kamera hareketleriyle birleşerek kaos ortamı kusursuz bir şekilde yansıtılıyor hatta bu sahneler sinirlerimizi oldukça zorluyor.Bu yönüyle "Uncut Gems bu filmden mi esinlenildi?" diye düşündürten Punch-Drunk Love rahatsız ediciliği aşırıya kaçan bir silah olarak kullanmak yerine bir enstrüman olarak kullandığı için Uncut Gems'e göre daha başarılı bir profile sahip... Dinamik kamera hareketlerinin yanında görüntü yönetmeni Robert Elswit mavi ve beyazın iç içe renk hibritlerinden oluşan şahane görseller sunuyor.Sinematografideki başarı filme yapılan Arthouse Adam Sandler yorumlarının sebebini de açıklıyor. Bazı Adam Sandler filmlerini çok sevdiğini ve onu filminde çok istediğini söyleyen Paul Thomas'ın güvenini boşa çıkarmayan bir performans sergiliyor Adam Sandler.Delilercesine nefret edilen Adam Sandler'ımızın içerisindeki cevhere canlı canlı tanıklık ediyoruz film süresince.Romantik komediye absürt ve sanatsal bir bakış açısı sunan bu yapım,aşkın ve Adam Sandler'ın gücünü görmek isteyenler için mükemmel bir fırsat...

enesgrs 4 years ago

Beyaz Bant

Michael Haneke

12 Gönderi

Sinemanın bir eğlence aracı değil bir dert,tasa anlatma aracı olduğunu savunan Michael Haneke,The White Ribbon eseriyle baskı ve otoriterciliğin kötülükle olan ilişkisini açığa çıkarıyor.Almanya'nın kuzeyinde bir köyde gerçekleşen zincirleme talihsiz olayları ve ardındaki sır perdesini konu alan The White Ribbon,şiddet…devamıSinemanın bir eğlence aracı değil bir dert,tasa anlatma aracı olduğunu savunan Michael Haneke,The White Ribbon eseriyle baskı ve otoriterciliğin kötülükle olan ilişkisini açığa çıkarıyor.Almanya'nın kuzeyinde bir köyde gerçekleşen zincirleme talihsiz olayları ve ardındaki sır perdesini konu alan The White Ribbon,şiddet dolu distopik atmosferin ve siyah beyaz sinematografisinin birleşimiyle akıllarda yer etmeyi başarıyor. Kötülüğün hüküm sürdüğü ve köy öğretmenin hatırladığı kadarıyla ağzından dinlediğimiz bu karanlık hikaye dıştan bakıldığında sakin duran bu köyün içerisindeki pisliği tüm gerçekliğiyle suratımıza vuruyor.Her talihsiz olay sonrası hikaye ivmelenmeye ve sır perdesi de kendisini daha çok hissettirmeye başlıyor.Bu noktada felsefesi "Sanatçı cevap vermemeli sürekli yeni sorular sormalı" olan Haneke film boyunca yeni sorular ve sorunlarla ivmeyi yakalayıp izleyicinin odağını kazanıyor.Köydeki kötü olaylar sonrası yetişkinlerin umursamaz gözüken tavırlarının aksine içlerinde taşıdıkları korku gerek çocuklarına gerekse birbirlerine uyguladıkları baskıcı tavırlara dönüşüyor.Özellikle Papaz karakterinin kötülük korkusunun çocukların özgürlüğünü engelleyecek düzeye gelmesi otoriter yönetimin daha çok hissedilmesini sağlayan en önemli örneklerdendi. Haneke aynı zamanda baskının getirdiği gerilimle ortaya çıkan terörizmi de kanayan bir diğer yara olarak sunuyor.Bu terörizmin hedefinde masum insanların olması terörizmin kontrolsüzlüğünü izleyiciye oldukça vurucu bir şekilde yansıtıyor.Tüm şiddetin geniş planlarla verilmesi veya doğrudan gösterilmemesi Haneke'nin filmlerinde sıkça kullandığı bir acıyı hafifletme aracı olarak burada da kullanılıyor.Acı kontrolündeki aslan payı da Haneke'nin vazgeçilmezi görüntü yönetmeni Christian Berger imzalı etkileyici kamera hareketlerine düşüyor. Dram yükünü hafifleten filmin vuruculuğunu engelleyen faktörse neredeyse tüm köy ahalisini gördüğümüz karakter fazlalığıydı.Gereğinden fazla karakter yaratımı keskin hatlara sahip karakterler görmemize engel olduğu gibi olay örgüsünün de ana hedefinden uzaklaşmasına sebep olmuş.Dolayısıyla filmin içerisindeki karakterleri anlayıp hissiyatı daha derinlerde hissetmemiz daha zor hale gelmiş.Yine de bol çocuk ve genç işçiye sahip oyuncu ekibi rollerini taşıma konusunda ellerinden gelenin en iyisini yapmış diyebiliriz.Klara ve Martin'in beyaz bantlar içinde barındırdığı siyahlıklar veya diğer çocukların masum ses tonları filmin dokusuna tam oturmuş.Bizlere bir kırsalda ahlak kavramının adım adım yok oluşunu izleten bu yapım,Haneke'nin hayatın acı gerçekçiliğine ulaşmayı başardığı eserlerden...

enesgrs 4 years ago

Güz Sonatı

Ingmar Bergman

47 Gönderi

İnsan psikolojisiyle oyun oynamayı seven yönetmenlerden Ingmar Bergman'ın bir anne-kız hesaplaşması Autumn Sonata...Özellikle aileden kaynaklanan yaraların izlerinin kapanmayacağı ve bu yarayı kaşımanın ne denli sancılı olacağını bizlere anlatan Autumn Sonata,psikolojik yönü oldukça vurucu ve mest edici şiirsellikteki anlatımıyla Bergman'ın en…devamıİnsan psikolojisiyle oyun oynamayı seven yönetmenlerden Ingmar Bergman'ın bir anne-kız hesaplaşması Autumn Sonata...Özellikle aileden kaynaklanan yaraların izlerinin kapanmayacağı ve bu yarayı kaşımanın ne denli sancılı olacağını bizlere anlatan Autumn Sonata,psikolojik yönü oldukça vurucu ve mest edici şiirsellikteki anlatımıyla Bergman'ın en güçlü yapımlarından biri olmayı başarıyor. Sonbaharın yaprakları gibi yıpranan anne-kız arasındaki bu yüzleşme sinemanın bir tempo işi olduğunu hatırlatan ustalıkta yavaş yavaş pişiyor.Charlotte ve Eva arasında samimi gözüken ama bir o kadar da karşılıklı iletişimden yoksun konuşma senaryonun temellerini attıktan sonra diyaloglar Bergman'ın yazdığı karakterleri tüm benlikleriyle anlatmaya başlıyor izleyiciye.Eva annesinin gölgesinde kalmış,ondan destek görmemiş bir izlenim yaratırken Charlotte sanatçı-anne kimlikleri arasında sıkışan bir karakterdir ve ikisi de bunun sancılarını derinden hissediyordur. Charlotte ideal sanatçının her an yüksekten inme korkusunu yaşarken annelik görevini de yerine getirememiş ve sanatçı kibrinden kurtulamamış.Bu yüzden Eva'ya bana çocukken sarıldığın gibi sarıl demesi kibrinin sevgisini sarılmayı bilmeyecek kadar yok ettiğinin bir göstergesidir.Chopin'i anlattığı sözlerse aslında Charlotte'un ta kendisidir.Eva ise kendisini aşağılayan annesi karşısında kendini ispatlamak için harcayarak onun kararlarına harfi harfine uyarak kendi benliğini sevmeyi başaramamıştır.Bergman zekası diyaloglarla bu sancıları hissettirdikten sonra filmin huzursuzluğu katlanılmaz bir düzeye geliyor ve filmin en güzel sahnelerinden biri olan hesaplaşma sahnesi ortaya çıkıyor.Kırgınlıklarımız hat safhaya ulaşmışken bu yüzleşme flashbackler ile daha vurucu hâle geliyor. Bergman'ın sinematografisinde sıkça gördüğümüz yakın planlar karakterlerin ruh halinin bize yansımasını sağlayarak daha rahatsız edici hale geliyor.Neredeyse her filminde beraber çalıştığı görüntü yönetmeni Sven Nykvist durağanlığı hareketli kılan duyguyu tavana çıkaran çekimleriyle oldukça başarılı bir iş ortaya koyuyor.Oyunculuklarsa tek kelimeyle muazzam...Ingrid Bergman ve Liv Ullmann ikilisi yakin planlarda önem kazanan mimiklerin yansıtmak istediği duyguları izleyiciye geçirmeyi başarıyor.Persona'da konuşmadan döktüren Liv Ullmann bu filmdeyse konuştukça büyüleyen bir performana sergiliyor.Ingrid Bergman'ın ses tonundan kırışıklarına kadar her detayı bu rol için yazılmış gibi hissettiriyor.Bizleri psikolojik savaşlara sürükleyen bu yapım,Bergman'ın da dediği gibi aklının sınırlarından kurtulup izleyicinin ruhuyla bağ kurduğu bir başka başyapıt...