Raf Yorumu: EnesG. (@enesgrs)

Sinemanın bir eğlence aracı değil bir dert,tasa anlatma aracı olduğunu savunan Michael Haneke,The White Ribbon eseriyle baskı ve otoriterciliğin kötülükle olan ilişkisini açığa çıkarıyor.Almanya'nın kuzeyinde bir köyde gerçekleşen zincirleme talihsiz olayları ve ardındaki sır perdesini konu alan The White Ribbon,şiddet…devamıSinemanın bir eğlence aracı değil bir dert,tasa anlatma aracı olduğunu savunan Michael Haneke,The White Ribbon eseriyle baskı ve otoriterciliğin kötülükle olan ilişkisini açığa çıkarıyor.Almanya'nın kuzeyinde bir köyde gerçekleşen zincirleme talihsiz olayları ve ardındaki sır perdesini konu alan The White Ribbon,şiddet dolu distopik atmosferin ve siyah beyaz sinematografisinin birleşimiyle akıllarda yer etmeyi başarıyor. Kötülüğün hüküm sürdüğü ve köy öğretmenin hatırladığı kadarıyla ağzından dinlediğimiz bu karanlık hikaye dıştan bakıldığında sakin duran bu köyün içerisindeki pisliği tüm gerçekliğiyle suratımıza vuruyor.Her talihsiz olay sonrası hikaye ivmelenmeye ve sır perdesi de kendisini daha çok hissettirmeye başlıyor.Bu noktada felsefesi "Sanatçı cevap vermemeli sürekli yeni sorular sormalı" olan Haneke film boyunca yeni sorular ve sorunlarla ivmeyi yakalayıp izleyicinin odağını kazanıyor.Köydeki kötü olaylar sonrası yetişkinlerin umursamaz gözüken tavırlarının aksine içlerinde taşıdıkları korku gerek çocuklarına gerekse birbirlerine uyguladıkları baskıcı tavırlara dönüşüyor.Özellikle Papaz karakterinin kötülük korkusunun çocukların özgürlüğünü engelleyecek düzeye gelmesi otoriter yönetimin daha çok hissedilmesini sağlayan en önemli örneklerdendi. Haneke aynı zamanda baskının getirdiği gerilimle ortaya çıkan terörizmi de kanayan bir diğer yara olarak sunuyor.Bu terörizmin hedefinde masum insanların olması terörizmin kontrolsüzlüğünü izleyiciye oldukça vurucu bir şekilde yansıtıyor.Tüm şiddetin geniş planlarla verilmesi veya doğrudan gösterilmemesi Haneke'nin filmlerinde sıkça kullandığı bir acıyı hafifletme aracı olarak burada da kullanılıyor.Acı kontrolündeki aslan payı da Haneke'nin vazgeçilmezi görüntü yönetmeni Christian Berger imzalı etkileyici kamera hareketlerine düşüyor. Dram yükünü hafifleten filmin vuruculuğunu engelleyen faktörse neredeyse tüm köy ahalisini gördüğümüz karakter fazlalığıydı.Gereğinden fazla karakter yaratımı keskin hatlara sahip karakterler görmemize engel olduğu gibi olay örgüsünün de ana hedefinden uzaklaşmasına sebep olmuş.Dolayısıyla filmin içerisindeki karakterleri anlayıp hissiyatı daha derinlerde hissetmemiz daha zor hale gelmiş.Yine de bol çocuk ve genç işçiye sahip oyuncu ekibi rollerini taşıma konusunda ellerinden gelenin en iyisini yapmış diyebiliriz.Klara ve Martin'in beyaz bantlar içinde barındırdığı siyahlıklar veya diğer çocukların masum ses tonları filmin dokusuna tam oturmuş.Bizlere bir kırsalda ahlak kavramının adım adım yok oluşunu izleten bu yapım,Haneke'nin hayatın acı gerçekçiliğine ulaşmayı başardığı eserlerden...