Raf Yorumu: FilimGurusu (@filimgurusu)

Tabi ki de öncelikle reklamlar... Sinema hakkında güzel ve farklı şeylerin anlatıldığı Filimgurusu instagram hesabına tüm sinema severler davetlidir... Ücretsiz bilgi, dünyanin en leziz bilgisidir. Unutmayınız... Savaşların, ölümün coğrafyasından nasıl naif film çıkar deseler, direkt bu filmi öneridim. Yönetmen Elia…devamıTabi ki de öncelikle reklamlar... Sinema hakkında güzel ve farklı şeylerin anlatıldığı Filimgurusu instagram hesabına tüm sinema severler davetlidir... Ücretsiz bilgi, dünyanin en leziz bilgisidir. Unutmayınız... Savaşların, ölümün coğrafyasından nasıl naif film çıkar deseler, direkt bu filmi öneridim. Yönetmen Elia Suleiman, doğduğu topraklara selam çakarken aynı zamanda ülkesinin sorunlarına son derece nuktedan bir dille yaklaştığı It Must Be Heaven, inanılmaz bir taşlama alt yapısı ile inanılmaz işler başarıyor. Filmin senaryosu, aslında yok. Bu filmin bir tık temel sorunu olsa da, senaryosuzluğun altında yatan çeşitli sorunlar o kadar güzel hiciv edilmiş ki, izlerken düşünmeye itiyor. Ama yine de bir senaryo beklentisi oluşursa, It Must Be Heaven'in oluşum öyküsü diyebiliriz. Özellikle filmin son yarım saatinde geçen diyaloglar filmin anlaşılabilirliğini yükselirken aynı zamanda filmin güzel film seviyesine çıkmasını sağlıyor. Filmin oyuncu kadrosu, yönetmenin kendisi aslında. Film boyunca sadece 1 kere konuşan yönetmen, geri kalan tüm filmde mimikleri ile oynamış. Bu susmuşluk oldukça yoruma açık bir konu. Ama herkesin konuştuğu bir filmde, susarak oynamak çok riskli bir o kadar da çok ilginç bir hamle olmuş desek yanılıyor olmayız. Filmin görüntü yönetmenliğini yapan Sofian El Fani, ki kendisini Blue İs The Wormest Color'dan tanıyoruz, filmi resmen ipten almış. Senaryosuz ve diyalogsuz filmlerde ön plana çıkan kamera önemini iyi fark etmiş olmalılar ki çok özençli bir işçilik koymuşlar. Gerek uzun çekimler, gerekse sabit çekimlerde oldukça başarılı olan yönetmen, belki de filmi izlerken bir an için olumsuz detayları görmezden gelmemize neden oluyor. Filmin müzikleri ise oldukça tatmin edici idi. Etnik müziklerin yanında, Leonard Cohen gibi sanatçılara yer vermesi ve filmin temposunun düştüğü yerlerde müzik ile harekete geçirmesi, bana göre oldukça doğru hareketlerden biriydi. Kısacası, Filistin gibi savaşların ve şiddetin eksik olmadığı ülkeden böyle nadide filmler çıkması, Dünyaya karşı umutlarımı arttıran bir detay. Umarım bir gün İran sineması gibi Filistin sineması diye bir güç oluşur ve burada oturup Filistin sinemasının artı ve eksilerini tartışırız. Uzun lafın kısası. Bu film benim için... (bu arada Filimgurusunu takip etmeyi unutmayın) 8/10