rasdisdasdis (@rasdis)

Ozymandias Eski bir ülkeden bir yolcuya rastladım Dedi ki; koca bir anıtın iki ayağı duruyor Çölün tam ortasında, kumların tam üzerinde Yarı batmış, kaşları çatık yüzüyle bir baş Büzülmüş dudaklarıyla sanki sesleniyor Yontucunun nice tutkularını yakalayıp Şimdi bile yaşayan bu…devamıOzymandias Eski bir ülkeden bir yolcuya rastladım Dedi ki; koca bir anıtın iki ayağı duruyor Çölün tam ortasında, kumların tam üzerinde Yarı batmış, kaşları çatık yüzüyle bir baş Büzülmüş dudaklarıyla sanki sesleniyor Yontucunun nice tutkularını yakalayıp Şimdi bile yaşayan bu cansız şeylere aktardığı Elleriyle taklit ettiği ve kalbiyle beslediği Anıtın kaidesinde şunlar okunuyor: “Ben Krallar Kralı Ozmandias’ım.” "Ey güçlü olan, şu yaptığım işlere bak ve titre” O tarihi anıtın, uçsuz bucaksız çevresinde, Arasan sadece koca bir gövde ve kalıntılar Başkaca uzanıp giden, yalnızlık ve kumlar... Ozymandias, Ünlü Antik Mısır Kralı 2. Ramses'e Yunanlılar tarafından verilen isimdi. Ramses; oğluna devrettiği tahtını, devrettiği oğlu ölmesi üzerine diğer oğlu ile "üst akıl" merceğinde yönetmiş, daha sonraysa yaklaşık 90 yaşında ölmüştür. Tüm yönetimi boyunca tarihe kazınan bu adam, birçok antik Mısırbilimcisine göre Mısır'ın en güçlü dönemi sayılan Yeni Krallık'ın en büyük ve en ünlü firavunuydu. Görkemli yapıtlar inşa ettirdi. Hatta yeni bir şehir kurdu ve orayı başkent ilan ettirdi. Gücü çok büyük boyutlardaydı ve bu gücü tarihinin en uzun süre yönetimde kalan hükümdarlarından biri olarak kullanmıştı. Mısır'a birçok katkı sunmasının yanında, bazıları tarafından bir tanrı görünümündeydi. Halkın bir kesimi onu bir tanrı olarak görür ve heybetine tapardı. Zira bu, Antik Mısır için aslında doğal karşılanabilecek bir durumdu. Yine de ona olan saygı, ona "Büyük Ata" denecek kadar güçlüydü. Bu güç, ölümüne kadardı. Artık yaşlandığında, onun da gitmesi gerekiyordu. Dünyanın en büyük hükümdarlarından biri; onun için özel olan bir ağacın altında, onun en büyük dostu ve başkatibi olan Amen'in yanında, çok büyük bir güçle donatılmış, halktan birçok insana göre bir tanrı sayılan bir cürretle ölüp gitmişti. Amen ise tüm hayatını, ölüp giden bir "tanrı" nın uzun ve görkemli hayatını yazmak için adayacaktı. "Breaking Bad Sezon 5 , Bölüm 14: Ozymandias"/Ozymandias Şiiri, Percy Bysshe Shelley tarafından

rasdis 1 year ago

Utanç

Steve McQueen

16 Gönderi

Farklı ve anlaşılması kolay olmayan bir film. The Shame'in çok da bilinmedik bir film olmadığını biliyorum. Öyle arada köşede kalmış bir film değil. Zaten aldığı oy oranıyla da ödülleriyle de kendisine yetecek kadar olan popülaritesini kanıtlamış bir film. Yalnız daha…devamıFarklı ve anlaşılması kolay olmayan bir film. The Shame'in çok da bilinmedik bir film olmadığını biliyorum. Öyle arada köşede kalmış bir film değil. Zaten aldığı oy oranıyla da ödülleriyle de kendisine yetecek kadar olan popülaritesini kanıtlamış bir film. Yalnız daha çok insanın görmesi, filmi daha anlaşılmış mânasına çekmediği gibi, bazı insanlar da filmi anlamadığı için kötü demiyor. Öyle bir algıya kimsenin kapılmasını istemediğimi söyleyeyim. Benim bunu söyleme nedenim filmi sevmem ve filmi fazla kapalı bulmam. Özellikle kapalı olan ve kendisini açıklamayan bu tip filmler, - özellikle de bu aşırı cinsellik içeren The Shame gibi bir filmse- insanların üzerinde çok da ilgi çekici olmayan bir görüntü bırakabiliyor. Tabii ki kapalı anlatım tarzını sevmemek ya da bunun The Shame'de var olan tarzıyla sevmemek sizi bir filmden anlamayan bir mânaya sokmaz. Belki de sizin düşünceleriniz olması gereken hâldedir. Ben ise bu filmin bu tarzını sevmiş birisi olarak bu değerlendirmeyi bu kapalı tarzı kendi kafamda, "kendimce" anlamlandırdığım için yapıyorum. Cinsellik...Bu film için yazdığınız bir yazıyı bununla başlatmamak yazık olabilir. Bence daha doğrusu ise: Bağımlılıklar... Film, Brandon adlı iyi gelirli bir ofis çalışanının yalnızlık ve cinsellik dolu hayatı ile başlıyor. Etrafında patronu dışında kimse olmayan ve patronu ile ilişkisi de gerçekçi olmayan Brandon için ruhsuz hayatı, çoğunlukla cinsellik ile geçiyor. Barlara gidiyor, evine kız çağırıyor ve sürekli dijital, yazınsal-görsel cinsel içerikler takip ediyor. Bunu o monoton hayatının temeline oturtan Brandon, bundan istediği o zevki alabiliyor mu? O ayrı bir konu. Brandon için duygusal bir birliktelik yok, sadece işin cinsel tarafına odaklanıyor ve kadınları birer obje olarak görüyor. Kendince çelişen bu adam, stresi ve cinselliği en üst noktalara çıktıkça cinselliğin verdiği zevk adına her yola gidebiliyor. Kapitalist bir düzendeki ortalama bir iş insanı olan Brandon, ortalama bir insandan daha fazlasını saklıyor. Sakladığı tek şey cinsellik olmasa da bu adam, cinsel arzulardan hiçbir utanç duymuyor. Filmin devam ettiği gibi, Brandon başka bir şeyden "utanç" duyacaktır. Film bu monoton hayatla devam etmiyor. Tabii ki olayları değiştirecek bir kişi olaya dahil oluyor. En azından değişimi burada iyi veya kötü tanımlayamıyoruz. Kız kardeşi Sissy Brandon'ın yanına taşınıyor. Sissy-Brandon ilişkisi başka bir sayfaya konu olacak kadar karışık ve ayrıntılarla dolu. Bu karmaşık "abi kardeş" ilişkisi, filmin genel hatlarını oluşturuyor olsa da filmin bize verdiği bilgilerin sınırlı olduğunu anlamak gerek. Ve bu bir seçenek olmaya, filmin hatası olmasından çok daha yakın duruyor. Brandon ve Sissy ilişkisi filmin temel odak noktası olmayı, filmin başlangıcındaki bağımlık ve ruhsuz sistem adamı konseptinden alarak anlatımda ilk sıraya oturuyor ki bu filmin sonuna kadar devam ediyor. Tabii bu ikilinin ilişkisi, normal bir boyuttan farklı yansıtılıyor, bir nevi "tuhaf" duruyor. Bu tuhaflık filmde bize verilen küçük ayrıntılarla, geçmişleri hakkında var olan bazı "şeyler" in olduğuna, bu ikilinin duygusal bağına böylece değiniyor. Yalnız film bize bu kadarını gösterse de pandoranın kutusunu açmıyor, sadece izletiyor. Brandon için cinsellik, Sissy için insanlar... İkisi de bağımlı yaşıyor. Film bu ikisini kurtarmıyor. Onları bir Disney sonuna da götürmüyor. Sadece hayatlarından kesitler veriyor. Film boyunca kasvetli hava, kapalı anlatımla birleşiyor ve ortaya içselleştirici bir tarz hakim oluyor. Özellikle bazen bazı sahnelerde "aşırı gerçekçi olma" sebebi ile bize izletilirken bazen de sahneler çok sert oluyor veya uzuyor. Özellikle birkaç sahne sanki, "Siz de stresinizi atın, şu karakter gibi!" ya da "Bak görün, gerçekçiliği!" dercesine izlettiriliyor. Özellikle filmde bazı sahnelerde oldukça absürt davranışlar seziyorsanız bu sorun değil. Muhtemel ki filmin amaçlarından biri bu. Geçmişlerini bilseydik, bu abasürtlük olur muydu? O da ayrı bir soru. Bu film bir durum hikâyesine daha yakın bir film olmasının yanında dahası da var. Bu film karakteri basitçe geliştirip bırakmıyor, onun gelişip gelişmediğini bize sorgulatıyor. Belki de değişip değişmediğini... Bu film için "iğrenç, miğde bulandırıcı, porno bu!" diyenler olabilir. Bunu deme hakları var.Yalnız film için "iğrenç" buldukları konuyu işliyor ve parlatıyor mu yoksa sadece bize gösteriyor ve bir durumu izletip hatırlatmaya, gerçekleri göstermeye mi çalışıyor diye sorgulamak gerekir. Bağımlıklık konusunda iyi bir film. Bana sorarsanız en iyilerinden. Gerçekçi ve dediğim gibi bir durum anlatısına daha yakın. Karakterin kendisi, bizzat karakter ile değil olaylar ve bundan doğan gerilimler ile anlatılıyor. Bazılarımız izlerken iğrenç, bazılarımız şüpheli ve bazılarımız da tuhaf bulabilir. Zaten bunları hissetmek, bu film için gayet doğal. Bu dediklerimden seçip kendi tarzınız içinden eleme yaparak izleyebilirsiniz. Gerçekçi, cesur bir film arıyorsanız izleyebilirsiniz.

rasdis 1 year ago

Attack on Titan

Yasuko Kobayashi

169 Gönderi

"O zamana dek; Tanrı'dan uzak düşmüş, soysuz bir ruhtum. Gördüğün gibi, cezamı çekiyorum şimdi. Doğru yolu bulan ruhların çarpıldıkları ceza, Cimriliğin ne olduğunu gösteriyor açıkça. Cezanın daha büyüğü yok bu dağda. Ey cimrilik; öyle tutsak ettin ki soyumu kendine, Sevmez…devamı

rasdis 1 year ago

Denizaltı

Richard Ayoade

17 Gönderi

(Bir fragmandan daha az spoiler var.) Bir komedyen olan Richard Ayoade'nin ilk uzun metrajlı filmi. 2010'da yayınlanmasına rağmen sanki 60'lardan gelen eski bir video kaseti gibi yer yer sahneyi atlayan ve yer yer de hızla geçen ya da belki bekleyerek…devamı(Bir fragmandan daha az spoiler var.) Bir komedyen olan Richard Ayoade'nin ilk uzun metrajlı filmi. 2010'da yayınlanmasına rağmen sanki 60'lardan gelen eski bir video kaseti gibi yer yer sahneyi atlayan ve yer yer de hızla geçen ya da belki bekleyerek o an sahneye odaklanmamızı isteyen bir film. Kendi düşüncelerini ve yaşamından bir kesit aldığımız Oliver'ın anlatıya destek olduğu roman uyarlamasında, iliklerimizi kadar Galler'in puslu ve yağmurlu havasının yarattığı kasvetli hissayatı alıyoruz. Bu hissiyat denizin dibini boylamış bir "denizaltı" gibi, sessizlik ve yalnızlık verecek, dalgaların çırptığı kuma Oliver'ın bastığı her ayakta daha yükselecektir. En azından hissettiğim buydu. Belki de bundan daha da falzasını verebilir ki bunun en büyük nedeni birçok kişinin tahmin edebileceği üzere müzikleridir. Bilmeyenler için filmin içinde geçen ve filme gerçek bir an hissiyatını katan filmin hoş kliplerinde de çalan şarkıların sahibi bağımsız Rock grubu Arctics Monkeys'in solisti Alex Turner'dır ki kendisinin yaptığı işin filmin tanınmasında ve belki de insanlar tarafından bu kadar sevilmesinde etkisi çok büyüktür. Yine de filmin içinde geçen birçok müzik dekoru var ve bunlar da takdir edilmeli. Andrew Hewitt'in kasvetli açılış sekansı müziği bunlardan ilki. "Çoğu insan kendisini yeryüzünde benzeri olmayan bireyler olarak görür. Bu düşünce, onları her şey yolundaymış gibi yataklarından kalkmaları, yemek yemeleri ve boş boş gezinmeleri için motive eder. Adım Oliver Tate.” Oliver'ın anlatıya nasıl destek olduğunu buradan da anlayabilirsiniz.(izlemeyenler için bu açılış sekansından) Fakat asıl olay, Oliver'ın her şeyin farkında olmasıdır. Filmin başından sonuna kadar anladığı bir şey varsa o da bu yaşanlar gerçektir ve bunların tam olarak bir sonu yoktur. Bunun kendi hikâyesi olduğunun farkındadır ve bu anlatıyı kendisi yapar. Kendi içsel sancılarını anlatır, ilk aşkını anlatır, ailevi problemlerini anlatır fakat bir son bulamaz. Hiçbir şey ekran karardığında düzelmez ve o da bunun farkındadır, bir son yoktur. Galler'in puslu, yağmurlu kasvetli havasında, ekşi birkaç müzik ve denizin dalgaları ile yükselen bir ses, çarpık ve sallanan bir kamera ile kameraya arada bulutlardan çıkıp vuran bir güneş ışığı ile harmanlanmış bir film. Film hikâyesini klasik bir roman havasında anlatıyor ki zaten bir roman uyarlaması. Konusu bilmeyeceğiniz türden bir şey değil. Belirli bir ana tema üzerine yoğunlaşacak ve onun yoğunluğuna mı odaklanacaksınız? Hayır. Fakat bu 15 yaşında bir genç hikâyesi ve onun tüm duygu karmaşası elinizde olacak. Yapmanız gereken en önemli şey kendinizi filmin atmosferine ve bir gencin karmaşına bırakmak olacak. Çizgi romansı(anlatı tarzı) atmosferik, gençlik, dram-absürt komedi filmi. En "basit" tabiri ile bile böyle denilebilir. Farklı ve hoş bir film. Kendinizi daha yalnız hissettiğiniz bir günde izleyebilirsiniz.

rasdis 1 year ago

Evrendeki Son Yaşam

Pen-Ek Ratanaruang

3 Gönderi

Tayvanlı yönetmen Pen-ek Ratanaruang'ın 2003 yapımı filmi "Evrendeki Son Yaşam". (Bildiğim kadarıyla özel platformlardan MUBI de mevcut.) İzlediğim ilk Tayvan sineması eseriydi ve buraya filmin konusunu, hikâyenin nasıl anlatıldığını ve filmin neyi amaçladığı yazdım. Kendini yetiştirmiş, kültürlü ve zeki bir…devamıTayvanlı yönetmen Pen-ek Ratanaruang'ın 2003 yapımı filmi "Evrendeki Son Yaşam". (Bildiğim kadarıyla özel platformlardan MUBI de mevcut.) İzlediğim ilk Tayvan sineması eseriydi ve buraya filmin konusunu, hikâyenin nasıl anlatıldığını ve filmin neyi amaçladığı yazdım. Kendini yetiştirmiş, kültürlü ve zeki bir insan olan Kenji, üstüne binen anlamsız hayatından bıkmış ve çeşitli intihar yöntemleri denemeye kalkmıştır. Belli bir zaman diliminde yaşadığı birkaç olayla ise zaten istemediği hayatı, onun için sadece boş bir aynaya dönüşmüş, kendi ilgisizliği ile daha da derine batmıştır. Bu hikâye içerisinde ise Kenji'nin monoton hayatı, işte onu dibe daha da batıracak bu olaylarla alt üst olmuşken onun gibi acı çeken bir kadınla tanışmış ve belirsiz düşünceleri hayatını yoğurmaya başlamıştır. Fakat, bu hayatı isteyip istemediğine filmin sonuna kadar hiçbir fikrimiz olmadan(!) biz karar vereceğiz. Yukarıdaki özet size belli bir konu sunmuyor gibi gözüküyor.(En azından ortalama bir kurgu eseri için) İnanın bu filmde, bu düşüncede iseniz aynen böyle gelecektir. "Belirli bir konusu yok.". Bunu bir sanat filmine doğru yönelttiğiniz parmağınızla söylemek kolaydır. Fakat bu film farklı bir anlatıma sahip olması ile, zamanı kurgu içinde bölmesi ile ve belirsizliği sadece klişeleşmiş olarak finale yerleştirmemesiyle daha da öne çıkabilir gözünüzde. Karakterimizin monologları yerine boş bakışları, bilinç akışı yerineyse bir olaya karşı gösterdiği tuhaf tepkileri var. Bir filmde empati kurmak için var olması gereken onca şey yerine, yönetmen sadece kamerayı tercih etmiş. Ayrıca söylediğim gibi, belirsiz sahneleri fazlasıyla içeriyor ve zamanı düzgün bir akışta kullanmıyor. Kendi içinde bölünmüş olan hikâye, daha çok depresyonda olan ve ölümün iğrenç korkusunu sindirebilmiş, intihara meğilli bir adamın ölmeyi akılcı ve sakin bir şekilde planladıktan sonra dünyayı nasıl gördüğüyle şekillenen bir anlatıma ve kurguya sahip. Az biraz bilebilme şansınız vardır: (hafif ve ağır depresyon olsun fark etmez.) Kendi iradeniz dışında hareket ettiğinizi, anlamsız bakışlarınızla sürekli bir uyku halinde olduğunuzu ve sarsıcı bir olay yaşasanız bile bu olayı günlük hayatın ortalama bir yaşanmışlığındandan pek de ayıramadığınızı bilirsiniz. Eğer bilmez iseniz bile bu, gerçekçi bir gözlemci için depresyondaki bir insanın yadsınamaz tavrıdır ve bunları kabul etmelidir, bunlarla yaşamalıdır. İşte tam olarak da bu hikâyede, Kenji'nin iradesizliği ve ilgisizliği, hikâyeyi bir noktadan başka bir noktaya taşıyor. Arada kopan sahneler ve bazen de uçuk bir şekilde uzun süren gözlemler bize bu karakter hakkında, anlatılamayacak ama fark edilecek detaylar sunuyor. Film hakkında genel olarak şunları söyleyebilirim: Ortalama bir sanat filmi değil. Yani belki daha fazla sıkılır belki de daha fazla eğlenirsiniz. Yalnız bu hikâyenin sizi eğlendirmeye çalıştığını zannetmem. (Sıkılmanız gereken çok sahnesi var. Yine de birçoğu muhtemel ki kasıtlı.) Fakat bu hikâyenin size bir şeyleri anlatmaktan çok göstermeye çalıştığını söyleyebilirim. Herkesin izlemesini tavsiye etmiyorum. Yine de beni dinleyecek değilsiniz ve istediğiniz izlemekte özgürsünüz. Ama inanın bana sanat filmlerinden, hele ki karanlık sanat filmlerinden pek de hoşlanmıyorsanız ya da kurgunun klasik bir şekilde olayların tekeline bırakıldığı hikâyeleri daha çok seviyorsanız (ki bu gayet normal) izleyebileceğiniz başka filmlere bakabilirsiniz. Bu filmi, (ya da bunun gibi bir filmi) bu filmi arayanlar izlesin derim.