(@) - Raf

Korku-gerilim yeterli seviyede değil, oyunculuk anlamında akılda kalıcı bir performans yok, özensiz görsel efektler ise filmin en zayıf noktası. Olumlu olarak aklımda kalan tek şey ise kilise ve civarında kullanılan kamera açılarıydı. Yönetmene göre film her açıdan bir meydan okumaymış…devamı

yagmurll 3 years ago

Rosemary'nin Bebeği

Roman Polanski

25 Gönderi

Spoiler içeriyor Filme başlarken yönetmen öncelikle New York’u kuş bakışı tanıtmış ve genel olarak kullanılan tümdengelim ile filme giriş yapmıştır. Şehir, binalar ve ardından öykünün kahramanlarına geçiş yapılan bu teknikte amaç, hikaye ve şehir ile izleyici bütünleştirmesi yaşatmak istenmesidir. Mutluluk ve huzuru…devamıFilme başlarken yönetmen öncelikle New York’u kuş bakışı tanıtmış ve genel olarak kullanılan tümdengelim ile filme giriş yapmıştır. Şehir, binalar ve ardından öykünün kahramanlarına geçiş yapılan bu teknikte amaç, hikaye ve şehir ile izleyici bütünleştirmesi yaşatmak istenmesidir. Mutluluk ve huzuru kocası Guy ile birleştirmeye çalışan kahramanımız Rosemary Woodhouse, taşrada yetişmesine karşın kocasının mesleği nedeniyle New York’a yerleşmeyi ister. Filmde taşradan kente geçme isteği ile sınıfsal kavramlara bir gönderme yapılmış ve New York’a geçiş, sınıf atlamanın temsili bir metaforu olarak sunulmuş. Sınıfsal ayrıcalık göndermesini destekleyen bir diğer unsur da yapımda işlenen “cadılık” kavramının muhataplarının, zengin yaşantıya sahip insanlar olarak verilmesidir. Cadılıkla insanların ellerindeki maddi güçler egemen unsurlara dönüşür ve cadılık pek çok önemli meslek grubundan kişileri kapsayan bir kavram olarak sunulur. Gerilim türünün önemli yapıtlarından sayılan “Rosemary’s Baby” bence gerilimden ziyade tamamen dram üzerine kurulu bir film. Filmde, Rosemary’nin rüya gördüğü sahne ile gerilimin doruklarına çıkması hedeflenmiş ama filmin tüm gerilimi bu sahneden ibaret olarak kalmış. Öncesinde ve akabinde gelişen hadiseler, tamamen olay örgüsünü ve Rosemary’nin çok istediği bebeğini karnında büyütürken yaşadıkları olarak verilmiş, bu durum da izleyiciye, annenin karnında bebeğin oluşmaya başlamasından itibaren yaşanılan duygu semptomlarıyla sunulmuş. Bebek ile anne arasında oluşan bağ öylesine olağanüstü verilmiş ki son sahnelerde Rosemary yaşadığı ikileme cevap bulmuştur. Özellikle çözüm bölümüne yaklaştıkça psikolojik semptomların daha da açığa çıktığı filmde yeni dönem gerilim filmlerine inat –dönemin getirdikleri de etkili- efekt kullanmadan kurgusal oluşumla gerilim icra ediliyor. Film sürprizlerle işlenen bir film değil aksine baştan detayları yakaladığınız vakit sonunu kolaylıkla tahmin edebileceğiniz bir yapım fakat izleyiciyi öyle bir yerde yakalıyor ki tüm tahminlerin de değişmesine sebep oluyor. Filme Rosemary’nin çemberinden çıkıp baktığımızda ise havada kalmış sahneler de yok değil. Filmin başında bir intihar sahnesi yaşanmış ve olay bu sahne üzerinden gelişmiş fakat film içerisinde bu detaya geri dönülmemiş ve intihar eden kızın neden intihar ettiği açığa çıkmamıştır. Woodhouse ve Castevet çiftlerinin buluşması amaçlandıysa eğer ellerinde zaten bir kız vardı yani Rosemary’e ihtiyaç kalmamıştı. Buna benzer olarak, açıklanmayıp geçiştirilen hadiselerden bir diğeri de Rosemary ve kocasının taşınacakları evin sahibi olan kadının ölmesidir. Kadının neden öldüğü verilmemiş çünkü izlerken tahminler kadının cadı olabileceği yönünde ilerlemiştir.

yagmurll 3 years ago

Sıkıysa Yakala

Steven Spielberg

193 Gönderi

Film harika derecede güzeldi. İki oyuncu da rollerinin gereğini hakkıyla vermiş. Kesinlikle izlenmesi gereken filmlerin başında gelmekte bana göre. --- SPOILER --- Düzenbaz, hilekâr ve zeki bir karakter. Çekiciliğini kullanarak istediği şeyi yaptırabiliyor. Filmin senaryosu gerçekten muazzam derecede zekice yazılmıştı.…devamı

yagmurll 3 years ago

Burun

Nikolay Vasilyeviç Gogol

12 Gönderi

Gogol'un efsane olan başka bir öyküsü. Gerçek üstü bu hikaye de üstüne palto geçirip 3. derece memur taklidi yapan burnu hayal etmek beni çok zorlamıştır ama yazarın dediği gibi; "Kim nederse desin, dünyada bu türden şeyler oluyor, çok seyrek de…devamı

yagmurll 3 years ago

Bir Delinin Hatıra Defteri

Nikolay Vasilyeviç Gogol

37 Gönderi

“Ama bu dünyada hiçbir şey kalıcı değildir. Mutluluk, bir kez geldikten hemen sonra azalır. Biraz zaman geçince bitmeye yüz tutar.” İçerisinde düşündürücü ve sorgulatıcı 3 farklı öykü bulunduran güzel bir kitap. Benim en beğendiğim “Palto” oldu.

yagmurll 3 years ago

Karabasan

Jennifer Kent

18 Gönderi

İyi bir hikaye anlatan, son derece başarılı bir korku filmi. Gayet başarılı metaforlarla anlattığı klişe hikayeyi beslemiş ve büyütmüştür. Eğer filmi sadece korku unsurlarını ele alarak, sizi ne kadar korkutabildiğini düşünerek değerlendirirseniz son derece yanılırsınız zira film gerçek hikayesini metaforlar…devamıİyi bir hikaye anlatan, son derece başarılı bir korku filmi. Gayet başarılı metaforlarla anlattığı klişe hikayeyi beslemiş ve büyütmüştür. Eğer filmi sadece korku unsurlarını ele alarak, sizi ne kadar korkutabildiğini düşünerek değerlendirirseniz son derece yanılırsınız zira film gerçek hikayesini metaforlar üzerinden anlatmaktadır. --SPOILER-- Kadın kocasıyla birlikte, oğlunu doğurmak üzere hastaneye giderken geçirdikleri kaza sırasında kocasını kaybettiği için oğlunu suçlamakta ve ondan nefret etmektedir ancak film suçlama ve nefreti gizleyerek başlar. Kadın bu duygularını tamamen bastırmıştır. Bir yandan da bu duyguları sebebiyle kendini cezalandırarak sorunlu oğluna karşı fazlasıyla sabır göstermektedir nitekim bu duygular artık bastırılamaz bir hal aldığında giderek somutlaşır ve anne ve oğulun karşısına "babadook" olarak çıkar. Babadook içinize giren, derinizin altında büyüyen ve inkar ettikçe güçlenen bir "nefret" duygusudur aslında. Kadın da bu duygularıyla yani babadook ile yüzleşmekten çekindiği için bir müddet inkar eder gördüğü canavarı oysa çocuk farkındadır o canavarın ve kendi diliyle anlatmaya çalışmaktadır annesine. Sonunda içinde biriktirdiği nefreti yani babadook tarafından elegeçirilen anne, oğluna karşı sabrını ve anlayışını yitirmiş bir haldedir ama annenin nefretine yenildiği noktada çocuk annesinden vazgeçmez. Nefretin babadook olarak zuhur edişi ve bu noktadan sonra annenin ve çocuğun o nefreti yenebilmek için verdikleri mücadele devam eder. Sonunda kadın içinde büyüyen karanlığı kusup çıkartır. Bunu başarmasını sağlayan şey ise o kırılmaz anne-çocuk bağıdır ancak filmde bu duyguların yok olmadığını, sadece kontrol altına alınabildiğini ima eden bir final söz konusu. Nefret yok olmayan bir şey ise bile nefretinizi kilit altında tutabilir ve nihayet mutlu olmayı becerebilirsiniz diyor film.

yagmurll 3 years ago

Taksi Şoförü

Martin Scorsese

128 Gönderi

Spoiler içeriyor Film boyunca Travis Bickle'ın taksisinin arka koltuğu, toplumun arka bahçesi gibi. Dikiz aynası da, Bickle'ın tarafsız gözlemlerini gerçekçilikle ve sempatiye gerek duymadan yansıtıyor. Bickle'ın miting alanında tabancasını gösterip, zor durumdaki genç kıza yardım etmesi, toplumsal sorumluluk duygusuna sert bir mesaj…devamı

yagmurll 3 years ago

İşkence Odası

Pascal Laugier

24 Gönderi

Spoiler içeriyor "En temel korku, ölüm korkusudur; diğer tüm korkular sadece temel korkuyu yansıtır.” Lucie'nin vicdan azabını korkuya dönüştürmüş olması beni çok etkiledi. Mutlu çekirdek aile öldürülmeden önce ne kadar da sempatikti. Lucy'nin yaptığı aile katliamı, acının sadizme dönüşme biçimi çok güzel…devamı"En temel korku, ölüm korkusudur; diğer tüm korkular sadece temel korkuyu yansıtır.” Lucie'nin vicdan azabını korkuya dönüştürmüş olması beni çok etkiledi. Mutlu çekirdek aile öldürülmeden önce ne kadar da sempatikti. Lucy'nin yaptığı aile katliamı, acının sadizme dönüşme biçimi çok güzel anlatılmış. Anna'nın sadece yemek ve dayak rutininden sonra acıyı kabullenip direnmeyi bırakması da... çünkü "vücut acı çektikçe ruh çiçek açar." Yönetmen bile kendi filmi hakkında şunları söylemiş: "Sevimli bir film değil. Ben bile, kendim, filmden nefret ediyorum." Filmde o kadar çok etkilendiğim sahne var ki... öncelikle belirtmeliyim kurguya ve sahne geçişlerine hayran kaldım. Lucie'nin hayatı boyunca yaşadığı travmayı atlatamamış olması, vicdan azabının bir kâbus gibi peşini bırakmayışı, yaşadığı acıların üstesinden gelebilmek için kendini kesip biçmesi ve boğazını keserek intihar etmesi oldukça etkileyici ve travmatik sahnelerdi. Lucie'nin var oluş mücadelesi, kendi kendisini keserek hissetmeye ve böylelikle kendi varlığından emin olmaya çalışması muazzam anlatılmış. Benlik algısı yerle bir olmuş bir kadının kendisiyle ilişkisi o kadar uzak ki, anca mazohist eğilimle kendisine yakınlaşabiliyor. Bedenine zarar verdikçe canı yanmıyor, kendi canının değerini ortaya çıkarmış oluyor. Filmin bu kadar kanlı olmasının nedeni de bu. Kan, sınırları yok olmuş benliğin dışavurumu. Filmin açılış sekansındaki gerginlikten sonra mutlu çekirdek aile fertlerinin günlük sıradan konuşmalarını izlerken bir anda ortalığın kan gölüne dönmesi hiç beklenilmeyen enteresan ve çarpıcı bir sahneydi. Bütün bu vahşetin ortasında, tüm merhametiyle Lucie'ye yardım etmek için orada olan Anna'nın, aşkına karşılık bulamayınca bocalaması ve henüz ölmemiş olan anneye yardım elini uzatması Lucie'nin bir kez daha yıkılmasına, benliğine aldığı darbeyi kaldıramayınca intihar etmeyi seçmesini hayranlıkla izledim. Anna ve Lucie'nin arasındaki ilişki her ikisi için farklı anlamlar taşıması, hem kurban hem de intikam meleği rollerini üstlenmeleri muazzam anlatılmış. Lucie'nin annenin kafasına çekiçle vura vura hınçla öldürmesi ve seyirci olarak bunu sadece izliyor olmak tanrı gibi hissettirdi. Fondaki yağmur sesi ne kadar etkileyiciydi... Bütün bu vahşetin temizleneceği duygusunu ne kadar zekice yansıtmış yönetmen. Filmin bundan sonrası ise tam bir başyapıt olarak ilerliyor. Anna'nın, Lucie'nin intiharından dolayı kendini suçlaması ve bu yüzden annesiyle konuşması çok ince bir ayrıntıydı. Bazı yazarlar bunu saçma bulmuş. Saçma olan böylesine korkunç bir olaydan sonra hiçbir iz bırakmadan kaçmak olurdu ki, filmdeki kahramanlar seri katil değil. Sıradan insanlar ve sıradan insanların hata yapması da çok normal. Anna karakteri İsa gibi yansıtılmış zaten. Son derece merhametli, yardımsever ve iyileştirici... Lucie'nin kâbuslarını süsleyen kızı kurtarıp iyileştirmeye çalışmasından anlıyoruz bunu. Filmin ikinci beklenmedik sahnesi tarikat üyelerinin evi basması. Seyirci olarak her şeyin bittiğini, işkence gören kadının kurtarıldığını izlerken katarsise ulaşma çabamızı engelliyor yönetmen ve filmin gerçek öyküsü başlıyor. Nietzsche, şöyle diyor: "Kibir ruhun çirkinliklerini örter, tıpkı derinin etin çirkinliklerini örttüğü gibi..." En büyük organımız cildimiz. Cildimiz aynı zamanda dış dünyaya gösterdiğimiz gerçeklik algımız, yüzümüz, kimliğimiz. Derimiz yüzüldüğünde iç organlar yaşasa bile varlık algımız olmayacak. Deri bedeni kuşatır. Anna'nın çarmıha gerilen İsa gibi bedensel arzularından sıyrılıp ruhunun serbest kalışı çok güzel sembolize edilmiş. Filmin başından beri birçok kez yok oluş travması yaşıyoruz. Sırasıyla: - Lucie'nin çocukken kaçırılıp işkence görmesi, benlik algısını yok ediyor. - Mutlu ailenin bir anda teker teker öldürülmesi yine yok oluş travması. - Lucie'nin boğazını keserek intihar etmesi yok oluş, ölümün kurtuluş olarak görülmesi. - İşkence görmüş kadının öldürülmesi, Anna'nın zaman dilimi olmaksızın sadece dayak ve lapa yemesi ölümün kurtuluş olduğu gerçeğine gönderme. "İnsan ıstırap içinde dilsizleşir..." Anna, çaresizlik ve umutsuzluk içinde işkence çekerken direnmeyi bırakır. Acımı kontrol edebildiğim sürece varım demektir bu. Acı beyinsel ise, bedene saldırı benliğe saldırıdır çünkü beyin, bütün acıları tüm bedenden yayılan duyular yoluyla hisseder ve yorumlar. Aynı zamanda acı duyusal deneyimden çok daha fazlasıdır çünkü biz anlam verir ve yorumlarız. Anna, onu sınırlayan bedenden sıyrılıp ruhsal gerçekliğe doğru yolculuğa çıkıyor ancak bedeni gerçek dünyada yaşamaya devam ediyor çünkü bedenin sınırlarını tekrar bulup belirlemiş oluyor. Asıl varoluşu hissetmek için bedene ihtiyaç yok. Sonunda acıyı, korkuları ve seni sınırlayan bedeni aşınca ilahi güce ulaşıyorsun.

yagmurll 3 years ago

Oyun

Mike Flanagan

46 Gönderi

Stephen King'in 1992 senesinde yazmış olduğu aynı isimdeki romanından esinlenerek çekilmiş olan 2017 yapımı bir psikolojik korku ve gerilim filmi. Konu olarak; evliliklerini kurtarmak için aralarındaki ilişkiye yeni heyecanlar katmak isteyen bir çiftin başına gelen kötü olaylar ile başlayan bir…devamıStephen King'in 1992 senesinde yazmış olduğu aynı isimdeki romanından esinlenerek çekilmiş olan 2017 yapımı bir psikolojik korku ve gerilim filmi. Konu olarak; evliliklerini kurtarmak için aralarındaki ilişkiye yeni heyecanlar katmak isteyen bir çiftin başına gelen kötü olaylar ile başlayan bir hesaplaşma anlatılmakta. Açıkçası ben filmi çok beğendim. İşlenişi olsun, sahnelerin birbirine bağlanması olsun, planlama olsun, oyunculuklar olsun hepsi yeterli ve yeterli üstü seviyedeydi. Stephen King'in kitaplarını sinemaya yansıtmak çoğu zaman zor olabiliyor. O okuduğunuz eser, bazen istediğiniz kadar ya da kitapta olduğu kadar iyi bir biçimde aktarılamıyor. Burada ise iyi bir sinema yapıtı görüyoruz. Ayrıca oyuncu ve mekan olarak sınırlı imkanlar olmasına rağmen sıkmıyor bu film. --SPOILER-- Köpeğin adının Cujo olması güzel bir nüanstı. Tabii Cujo'nun gerçeği gibi iri cüsseli ve korkutucu bir köpekten çok, leş yiyen bir sırtlan imajı olsa da yine de beğendim bu detayı. Filmi beğenmemin sebeplerinden birisi de anlatmak ve vermek istediği mesajlar. Sinematografik kısmını geçiyorum, oralar beni tatmin etti; lâkin esas olarak hem korku kısımları olsun, hem psikoloji bölümü olsun beni mest etti. Stephen King, anlık reaksiyonlarla ya da "jump scare" denilen bir anda yüksek sesle ya da aniden beliren bir varlıkla korkutma işlerinden çok, kişinin psikolojisini güzel analiz ederek, o bulunduğu durumun aslında zihinsel olarak ne kadar yorucu ve korkutucu olduğunu güzel bir şekilde anlatabiliyor. Bu yüzden tekniğini epeyce beğeniyorum. Bu filmde de, o kadının bulunduğu durumun çaresizliği aslında korkutan esas kaynaktı. Normalde baktığınızda korkulacak bir ana öge ya da korku filmlerinden anladığımız cin, peri, çığlık, katliam gibi şeyler yok; ama fikir olarak ıssız ve şehirden uzak bir yerde elleri kelepçeli olarak bir başına kalma olayının ürperticiliği güzel işlenmiş. Tabii bunun yanında yaşanılan travmalar, dakikalar geçtikçe vücudun verdiği tepkilere bağlı olarak görülen halüsinasyonlar ve geçmişle olan hesaplaşmalar ile birlikte filmin çıtası birkaç tık daha artıyor. Ellerin bağlıyken, artık kan dolaşımının düzgün olmamasından ve vücudun uzunca bir süre hareketsiz kalmasından dolayı bitmiş ve bitkin bir haldeyken bir de geçmişte yaşadığın bir istismar olayıyla yüzleşmeye çalışıyorsun. Bilmiyorum doğru bir çıkarım mı ancak ben önce kelepçenin, daha sonrasında ise yüzüğün takılma sahnelerini gördükçe, "aslında bunlar birilerini, başka birilerine bağlayan somut nesneler olarak gösterilmiş olunabilir" çıkarımının olup olamayacağını düşündüm. İster kelepçe olsun, ister pahalı bir pırlanta yüzük; eğer olduğun yerde ve olduğun kişiyle memnun değilsen, orası sana bir hapis ve bir hücre gibi gelebilir düşüncesi işlenmeye çalışılmış olabilir. Tabii bu benim subjektif çıkarımım, yazarın ya da yönetmenin böyle bir gâyesi olmayabilir. Son olarak da spesifik olarak bir sahneyi söylemek istiyorum; normalde böyle şeyleri çok rahat izlerim, hiç de içim kötü olmaz ama o kadının, bileğini kesip elini o kelepçenin halkasından kurtarma sahnesi neydi öyle? garip bir şekilde rahatsız oldum. Sanırım gerçeklikten çok fazla özenilmiş ve abartıla abartıla tüm kasların ve kanın net bir biçimde gösterilmesi de etkilemiş olabilir.

yagmurll 3 years ago

Anne!

Darren Aronofsky

93 Gönderi

Spoiler içeriyor Film için ilk olarak değinmek istediğim, ışık. Sebebi ise filmdeki sarı ışığın derin bir anlam taşıması. Filmdeki sarı ışık, aydınlanmayı temsil etmektedir. Ana karakterimiz başta olaylara anlam vermekte zorlanır daha sonrasında ise, olayların kontrolden çıkacak türde olduğunu fark eder. Beyaz…devamıFilm için ilk olarak değinmek istediğim, ışık. Sebebi ise filmdeki sarı ışığın derin bir anlam taşıması. Filmdeki sarı ışık, aydınlanmayı temsil etmektedir. Ana karakterimiz başta olaylara anlam vermekte zorlanır daha sonrasında ise, olayların kontrolden çıkacak türde olduğunu fark eder. Beyaz duvara çizilen, iki adet sarı çizgininde bu sebeple tesadüfi olduğuna inanmıyorum. Sarı rengi sıcaklığı temsil eder gibi görünsede, anlamsal olarak aslında geçiciliği söyler. Filmde insanların dünyada geçici olmasının tanrı gözünden önemsiz olduğunu daha sonra görüyoruz. Sesler stereo olarak aktarılmış. Sert ses dalgaları ile bu süslenmiş. Halisünatif ses efektleri hakim. Bunun anlamsal sebebi, karakterimizin evdeki olaylara verdiği psikolojik tepkinin izdüşümü. Bu da gerçek hayat bazında düşünülürse, insanın gerçekleri fark ettiği zamanki yıkılışını temsil ediyor. Tanrı acele etmeden, ufak ufak açıyor insanın zihnini ve sonra uçurumdan yuvarlanışını seyrediyor ve aynı zamanda insana karşı cömert olduğu konusunda emin. Filmin rengi ise, sarı ışığın tersine, daha karanlık ve gotik denecek tarzda. Eşyalar olsun, fotoğraflar olsun. Bunun sebebide aslında çok basit. Aydınlanma yaşayan insanın gözünden dünyanın karanlık görünüyor olması ve daha da önemlisi, iyiliğin az miktarda insana empoze edilip kötü ve karanlık bir hayata tutundurulmak zorunda oluşu. Bunu bebeğini emziren annenin çabasından ve geçici mutluğundan anlıyoruz. Evde insan olmayınca tanrının eser verememesi, ilham gelmemesi. Burada bence yönetmen insan olmazsa bir tanrı olamayacağı fikrini aktarıyor. Tanrıyı insanın yarattığı bir olgu olarak gösteriyor ama genel anlamda bakıldığında, insan tanrı olgusunu yarattığı için, tanrı yok gibi bir portre çizmiyor. Ana karakterimiz tanrıya şöyle bir sitemde bulunuyor; "Sen beni hiç bir zaman sevmedin, sadece seni sevmemi sevdin." Bu da tanrının aslında narsist olduğunu gösteriyor. Evin içine de şöyle bir göz attığımızda, kendini gerçekten seveni değil, onu pof poflayanı seviyordu. Bebeğinde bu uğurda feda olmasına pek üzülmedi. Kendi eserlerinin yaşaması daha önemliydi. Filmin dokusunun sert olduğunu düşünüyorum. Efektler, sesler, renkler, - ışık hariç- her şey filmde olması gerektiği kadar sertti. Alt metni sert ve etkili olan bir filme, yumuşak doku tutarsızlık katabileceği için, yönetmen böyle bir yol izlememiş olabilir. Filmde dekorsal olarak değinmek istediğim, kurbağa metaforudur. Karanlıkta rengarenk bir kurbağa... Büyük ihtimalle, hayatta güven içerisinde, peşinden gittiğimiz ışığın, zehirli olabileceğini bize söylüyor. Ayrıca duvardaki boya ve kadının sürekli kullanmakta olduğu ilacın sarı renkte olması, sıcak bir hissiyat ile, duyguların egemen olması aracılığı ile, aydınlanmanın yarattığı şok etkisi ve insanın özündeki kötülüğün tanrısal bir kaynağa ait olması, bundan kaçışın olmamasını simgeliyor. Tanrı ile el ele tutuşan kadının her yeri yeşillik içerisinde görmesi, aynı zamanda yandıktan sonra tanrının kucağında kalması, hayatın rasyonelliği içerisindeki ikilemi bize gösteriyor. İyilik ve kötülüğün belkide sadece bir ana ait olduğunu ya da olmadığını. Filmin sonunda başka bir kızın uyanışı ve aynı sözü söyleyişi, sonsuz olasılık dehlizinde benzer kaderlerin yaşandığını ve yaşanacağını gösteriyor. Buradan tanrının duygusal değil, deneysel takıldığını anlıyoruz. Sonunu bildiği bir filmi seyrettiği kaderci bir algıdan ziyade, eylemlere verilen tepkileri ölçtüğü ve eylemlerin içinde bulunduğu bir güç vb... Ana karakterimiz aynı zamanda çok yönlü bir biçimde, doğayıda temsil ediyor. Savaşlar çıkıyor, katliamlar yapılıyor, onun var ettiği bebekler ölüyor, doğadaki her şey çalınıyor, yerinden sökülüyor, farklı yerlere monte ediliyor. Kuralları aşılıyor ve doğa en sonunda dayanamayıp, her şeyi yakıyor... Son olarak; Filmin geometrik şekli, kesinlikle kare. Bunun altında yatan sebep ise, ana karakterin gözünden yansıtılmak istenen psikolojik bunaltı. Buna paranoyak kamera hareketleride eşlik ediyor. Dar bir alan içerisinde çok yönlü sembolik bir anlatıma tanıklık ediyoruz.