Bir kadını seven üç kardeş ve kimsenin gönlü kalmasın diye üçüyle de ilişki yaşan bir kadın..
Halit Ziya’nın Aşk-ı Memnu’yu yazmadan hemen önce izlediği film olarak geçiyormuş, bir yerlerden duyduğuma göre.
Tebrik ettim açıkçası çok doğru bir film seçimi.
Neyse…devamı
Web yapım aşamasındadır.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
zeyneb
(@zeyzerella)
Joined at April 2023
175
Followers
22
Following
16
Post
224
Movie
56
Serie
61
Book
“Öldürmek neye yarar? Hapishaneden kaçılabileceğini söyleyerek itiraz edeceksiniz, öyle değil mi? Nöbetçileriniz görevlerini iyi yapsınlar. Demir parmaklıkların sağlamlığına güvenmiyorsanız, hayvanat bahçelerini açmaya nasıl cesaret ediyorsunuz? “
Bir insanı işlediği suçtan ötürü, o demir parmaklıkların ardına hapsederek ruhen öldürmek bizlere yetmiyor…devamı“Öldürmek neye yarar? Hapishaneden kaçılabileceğini söyleyerek itiraz edeceksiniz, öyle değil mi? Nöbetçileriniz görevlerini iyi yapsınlar. Demir parmaklıkların sağlamlığına güvenmiyorsanız, hayvanat bahçelerini açmaya nasıl cesaret ediyorsunuz? “
Bir insanı işlediği suçtan ötürü, o demir parmaklıkların ardına hapsederek ruhen öldürmek bizlere yetmiyor mu da bir de fiziken öldürme gücünü kendimizde buluyoruz?
Sahi, demir parmaklıkları aşacağımızı düşünüyorsanız neden hayvanat bahçeleri açık? Nasıl yüzlerce insan elini kolunu sallaya sallaya keyifle gezebiliyor oralarda?
Demek ki her şeyden üstün olan insan ırkı yeri geliyor, bazen hayvanlardan bile aciz bir duruma düşürülerek, yaşama hakkı elinden alınabiliyor.
Bir meydan düşünün. Öylesine acımasız bir meydan ki sizi belli belirsiz işlediğiniz veyahut hayat şartlarının sizi sürüklediği ve zoraki soktuğu o durumdan ötürü yaptığınız bir yanlışla, “giyotin” denilen insanlık dışı bir aletle sizi hayattan koparmaya yetiyor.
Evet, bahsettiğim meydanın adı Greve. Paris’te bulunuyor. Eskilerde genellikle işsizlerin iş bulmak amacıyla grev yaptıkları meydanın bir diğer özelliği de giyotinle idam işlemini gerçekleştirmek idi.
Aynen bu kitapta okuduğumuz o idam mahkumunun, Greve Meydan’ında öldürülmeden önce bizelere açıkça beyan ettiği gibi.
Bir insanı idam etmek düşüncesi kafamda nüfuz ederken bile beni korkutmaya yetmiştir her zaman. Fakat bugünkü Türkiye sınırlarını içersinde işlenen suçların önüne geçilebilmesinin tek yolu idamın tekrardan yasalaştırlmasıyla mümkündür fikrimce.
(Örn: Tecavüzcülerin, cinsel istismarcıların vs vs…)
Neyse burayı geçelim..
Ama işte bazen insanlık her şeyin aşırısına kaçtığı gibi bununda aşırısına kaçabiliyor. En büyük korkum da bu zaten. Ve korkum okuduğum bu kitapla daha da pekişti diyebilirim.
İşlediği cinayet suçundan ötürü dar ağacına mahkum edilmiş bir adamın hayatını, pişmanlıklarını en önemlisi de bir kere suç işleyen bir insanın o yanlış yoldan dönerek nasıl daha da büyük pişmanlıklarının olacağını okuyunca tüylerim ürperdi adeta.
Kitabın ön sözünden tutun (ki en beğendiğim kısımlar oralardı) hakimlerin birbirleriyle olan diyalogları ve o idama mahkum edilmiş adamın aklından geçen son düşünceleri insanın derinliklerine tesir ediyordu.
Ara sıra bu tür iç karartıcı ama oldukça realist olan kitaplar okumak beni kendime getiriyor. Seviyorum ve okurken oldukça keyif alıyorum.
🍃“Zindancının yeterli olduğu yerde cellada gerek yoktur. Ama devam ediliyor. Toplumun intikamını alması, cezalandırması gerekiyor. Ne biri ne diğeri. İntikam almak bireyseldir, cezalandırmak Tanrı’nın işidir. “
🍃“ O zaman bu bahtsız öküzü hangi hakla öldürüyorsunuz? Onu tutunacak bir dalı, bir hamisi olmadadan sokaklarda süründüğü çocukluğundan dolayı öldürüyorsunuz! Ona kendi dayattığınız dışlanmışlığın suçunu yüklüyorsunuz! Bahtsızlığın suç işlemesine neden olmasını sağlıyorsunuz! “
🍃“Ulu Tanrım! Size bütün bu adamların yaşamasının bize ne zararının dokunacağını soruyorum. Fransa’da herkesin solumasına yetecek kadar hava yok mu? “
🍃“- Beyfendi, dedi, bağışlayın. Canınızı mı yaktım?
Bu cellatlar çok iyi insanlar. “
🍃“ - Peki o halde, dedi bana, ne düşünüyorsunuz?
- Bu akşam artık hiçbir şey düşünemeyeceğimi. “
Kitaba puanım 9/10🌪
Merhaba. Öncelikle böyle bir filmi izlemek için fedakarlık yaptığımı ancak bu fedakarlığı yaparken izlemeden önce içimde bulunan pişmanlık gibi duyguların, izledikten sonra kendilerini filmin bende bıraktığı o boşluktan aşağı koşarak attıklarını söylemek istiyorum. Birde normalde sürekli sonda söylediğim o cümleyi…devamıMerhaba. Öncelikle böyle bir filmi izlemek için fedakarlık yaptığımı ancak bu fedakarlığı yaparken izlemeden önce içimde bulunan pişmanlık gibi duyguların, izledikten sonra kendilerini filmin bende bıraktığı o boşluktan aşağı koşarak attıklarını söylemek istiyorum. Birde normalde sürekli sonda söylediğim o cümleyi şimdi, erkenden söyleme isteği var içimde.
İzleyin, izlettirin..
Şimdi normal bir giriş yapmak yerine filmi izledikçe not aldığım ve beni düşünmekle meşgul eden soruları aktarmak istiyorum sizlere. Belki farklı fikirler ortaya atılır ve birilerine yardımı dokunur bunları çözme yolunda. Ya da bu sorular çözümü olan cinsten sorular mı? Bilmiyorum, konuşmak gerek.
Son olarak şunu da belirtmem gerekiyor ki bu gönderide yazdığım şeyleri kimseye beğendirme gibi bir durum içine kendimi sokmadan tamamiyle içimden ne geçiyorsa doğal bir şekilde yazdım.
Teşekkürler.
Şimdi geçebiliriz.
❄️Size kötülük yapmaya çalışan bir insana engel olmak yerine, öylece durup o an sizin karşı koymamanızdan doğan bir hareket ile karşıdaki insanın o eylem sırasında bunun farkındalığına ulaşmasını ve olduğu durumdan utanmasını beklemek ne kadar akıl kârıdır sizce?
〰Aydın, Necla ve Nihal’in aralarında geçen bu diyalog, aklımda büyükçe bir yer kaplayarak nerdeyse filmi izlememe bir engel koydu o 1.5 saatten sonra.
Aslında şöyle düşünelim; kötü bir insanın kötülüğünü gerçekleştirmesine izin vermememiz, onu daha kötü yapmak için bir neden değil midir?
Yani öylece durup beklesek ve ona hiç zorluk çıkartmasak, belki de bizim bu acizliğimizden dolayı ya da sadece kötülüğe karşı hareketsiz duran bu eylemsizliğimizden dolayı vazgeçecek. Veyahut tam aksine bu davranışımız onun kendisine daha da hak vermesine sebebiyet verecek. Bu ayrı ortaya atılan iki fikiride derinlemesine bir düşününce iki ihtimalinde gerçekleşmesi çok olağan bir durum olarak ortaya çıkıyor.
Bu sanırım karşımızdaki insana göre değişen bir durum.
Bilmiyorum.
“- Ama bazen aklımdan ne geçiyor biliyor musun? Gidip ondan af dilemek
+ Kimden? Necdetten?
- Evet.
+ Ama suçlu olan sen değilsinki.
- Olsun. Zaten esas güzel olan o. Karşındakini iyice utandırmak. Hatta bunu tam da bu yolla iyi etmek.
+ Necla sen bugünlerde sürekli dizi falan mı izlemeye başladın Allah aşkına.”
❄️Yaptığımız eylemler mi bizleri iyiye götürür yoksa o eylemleri nasıl daha iyiye taşıyabiliriz ve elimizden geldiğince kusursuz yapabiliriz diye düşünmek mi?
〰Aydın ve Necla’nın bir diğer tartışması olan bu diyalog da sanırım yukarıda bahsettiğim konunun beynimde kapladığı yerden arta kalan kısmınıda tamamiyle etkisi altına aldı diyebilirim. Ki demiş de bulundum.
Benim düşüncem, ne olursa olsun o eylemleri gerçekleştirmediğimiz taktirde birer hiçtir insanoğlu için. Çünkü bizler yaptığımız şeyler ile var olur ve bir yerlere geliriz. Yapmayıp sadece hayvandan bizi ayrı tutan düşünme eylemimizi harekete geçirmeyle bir yerlere gelemeyiz aksine o düşünceleri yapamamanın ağırlığı altında ezilir ve yok olmaya başlarız.
“Keşke benim de kendimi kandırma eşiğim, seninki kadar düşük olabilseydi. O zaman ben de kolaylıkla yapmaya değer şeyler bulup, bu can sıkıntısından kurtulabilirim belki.”
❄️Evli olan iki insanın birbirinden farklı hayatları olur mu? Ya da sadece hayatın belli yerlerinde bireysellik söz konusu mudur? Yoksa bu iki insan hayatın genelinde sürekli birlikte mi hareket eder? Zaten bunu yapabilen var mıdır ki?
〰Bu sefer Aydın ve Nihal’in arasında geçen buna benzer ya da aynısı şeklinde bir konuşma bu sefer o diğer türlü düşüncelerle beynimi kaplayıp doldurduğu için beynimin taşan kısımda beni sersemletme cüretini kendinde buldu.
“En iyi yıllarım uçup gitti. Seninle cebelleşeceğim diye bütün güzel huylarım değişti. Sert, kaba, ürkek, işkilli bir insan oldum.”
İşte böyle. Aynı evin içinde birbirinden farklı 3 tane kafa yapısı, düşünce şekli, eylem, hayat tarzı..
Zıtlıklarda birbiriyle bir arada yaşayabilir fakat bu yolda sürekli sürtüşmelerin olduğunu unutmamak lazım.
Belki de bu bir arada yaşamalarını sağlayan etken o evin içinde bulunan insanların duygularıdır. Aslında aksine duygular insanları birbirine karşı kışkırtır fakat sürekli mantıkla hareket edilen bir ortamda bu sefer duygular insanları bir arada tutar ve o aileyi korumaya çalışır.
Bilmiyorum aslında söylenecek ve her sahne için paragraflarca yazılacak şeyler var. Fakat neden? Neden böyle bir şeye gireyim ki? Çünkü NBC filmlerinde herkes o odanın içinde kendini gördüğü yerde olaylara bakar ve öyle düşünür. O yüzden o odanın içinde oturup sizlere kendi düşüncelerimi aktarmak yerine sizlerinde izleyip anlayabildiğiniz kadarıyla kendinize ait düşüncelerinizin olmasını istiyorum. Belki de en basitinden yazmaya üşendim. Olabilir.
Bir de şöyle göz önünde olan bir gerçek de var ki Tarkovsky’ın bir olayı veya durumu işleyiş biçimiyle NBC’nin işleyiş biçimi arasında azımsanamayacak kadar büyük bir benzerlik var. Ve seviyorum çünkü bana kendimi hatırlatıyor bu filmler..
O yüzden en kısa zamanda olmasa da ölene kadar bana bahşedilen vakitte her iki yönetmenin de filmlerini izlemeye çalışacağım.
Son olarak oyunculuğuyla filmi zirveye taşıyan Haluk Bilginer’e de söyleyeceğim iltifat mahiyetindeki ağızdan çıkan her söz eksik ve yarım kalır..
“Nihal, gitmedim Gidemedim. Artık yaşlandım mı, kafayı mı oynattım yoksa başka bir adam mı oldum? Nasıl istersen öyle düşün. Bilemiyorum. Ama birkaç gündür içime yerleşen yeni adam gitmeme izin vermiyor. N’olur sen de gitmemi isteme. Anladım ki artık beni İstanbul’a çağıran bir şey yok. Her yerde olduğu gibi orda da her şey yabancı bana. Bilmeni isterim ki senden başka yakınım yok. Seni her dakika her saniye özlüyorum. Ama gururum el vermediği için hiçbir zaman söyleyemiyorum. Senden ayrılmanın benim için ne derece korkunç hatta olanaksız olduğunu çok iyi biliyorum. Tıpkı artık beni sevmediğini bilmediğim gibi. Biliyorum eski günlere dönemeyiz. Gerek de yok buna. Beni bi uşağın gibi, bir kölen gibi yanına al. Ve hayatımıza senin istediğin gibi de olsa devam etmemize izin ver.
Beni affet..”
(Böyle bir filmi basit birkaç sayı ile değerlendirmek istemiyorum. Teşekkürler.)
Öncelikle çoğunluğunda bildiği üzere bu film Altın Portakal Film Festivali’nden 9 adet ödülle dönmüştür…
Evet bu detayı hatırlattığıma göre kafa karışıklığımında eşlik ettiği, film hakkındaki düşüncelerime geçebiliriz.
En başta demeliyim ki konudan önce oyuncuların seyirciye filmde bulunan o rahatsızlık hissini…devamıÖncelikle çoğunluğunda bildiği üzere bu film Altın Portakal Film Festivali’nden 9 adet ödülle dönmüştür…
Evet bu detayı hatırlattığıma göre kafa karışıklığımında eşlik ettiği, film hakkındaki düşüncelerime geçebiliriz.
En başta demeliyim ki konudan önce oyuncuların seyirciye filmde bulunan o rahatsızlık hissini birebir aktarması cidden takdire şayandı benim açımdan. İzlemeye başladığım ilk andan itibaren beni içine çekmeyi başardı. Başardı fakat sahneler arası kopukluk ve seyirciye aktarılmaya çalışılan konu arasında öylesine gözle görülen bir uyumsuzluk vardı ki bu filmi maalesef 10/10 yapacak iken 4/10 yaptı..
(Linç loading..)
Zaten Savcı Emre bey ile Gazteci Murat beyfendimizin aralarında oluşan sexual tension konuyu çok ayrı yerlere çekti. Ha şimdi ha şimdi bir şeyler olacak diye diye bir baktım film bitmiş dkkedklw. Aslında orada anlatılmak istenen de kasabada yaşayan halkın “homofobi” kavramına karşı oluşturdukları düşmanlık ve devletin daha da körüklemeye çalıştığı bu durumun halk tarafından nasıl karşılandığı. Fakat başarılı olmuşlar mı? Tartışılır.
Filmde en çok kafamı karıştıran ve beni izlemekten alıkoyan bir diğer olay ise pekmez denilen kızımızın pekmezinin kimin akıttığını tam olarak açılığa kavuşturamamalarıydı. Zaten konu bunun üzerinden başka şeylere yönlendiriyordu bizleri o yüzden öyle bırakmış da olabilirler. Bilmiyorum.
Neyse işte kafam karışık ve benden çıkan düşünceler bu şekil bir hâl aldı. Nasıl oldu, oldu mu kısmını bilmiyorum şu anlık.
Ha bide bu filmi izleyelim diye direttiğim ve ne kadar beklettiğimi hatırlamadığım ve sonunda bana eşlik etmeyi başaran @memoliiy arkadaşımızı da burdan tebrik ediyoruz👏🏻 kxkwkdlwls. O da beğenmedi ama olsun beraber etkinlik yapmış olduk dimi🌚
Filmi izleyin ya da izlemeyin şeklinde emrivaki bir söylemde bulunamayacağım çünkü ne beğendim ne de beğenmedim diyebilirim. Her ikisinin de ortasında kaldım. Eğer merak ediyorum, senin de bu yorumundan sonra izlemeden asla duramam diyorsanız olabildiğince keyifli seyirler dilerim efendim✨
Filme puanım 4/10🌾
“ - Herkese yetecek kadar iyi bir hayat yok. İyi hayatı, kardeş payı yapsan da kimse bir şey alamaz. Herkes eşit derecede fakir olur. Hadi ama. Öyle daha mı iyi olurdu?
+ Hayır.
Bir şeyler yazmadan önce @hafsa’ya buradan da…devamı“ - Herkese yetecek kadar iyi bir hayat yok. İyi hayatı, kardeş payı yapsan da kimse bir şey alamaz. Herkes eşit derecede fakir olur. Hadi ama. Öyle daha mı iyi olurdu?
+ Hayır.
Bir şeyler yazmadan önce @hafsa’ya buradan da teşekkür etmek istiyorum. Benim farkındalığımı arttıracak bu filmi gün yüzüne çıkarttığı için. Ama inanın beni bu denli etkileyeceğini bilmiyordum. Şu an bile hâlâ bu etkinin esiriyken düşüncelerimi yazmaya çalışıyorum. Ayrıca Hafsa’nın attığı filmde çalan şarkıyı dinlerken, film üzerine bir şeyler yazmak cidden keyif veriyor bana.
Evet, şimdi film hakkındaki düşüncelerime geçebiliriz.
Enayi. Ne tür insanlara bu şekilde hitap ederiz sizce? Fazla iyi olup bir şeyler yapmaya çalışan, sadece kendini düşünmeyip insanlık uğruna kendini feda etmiş insanlara mı? Evet, maalesef çoğu zaman bu yüzden kullanırız. Bu filmde de karşımıza çıkan “Enayi” gibi.
Bunca zamandır sözde toplumun en üstünde bulunup bizleri daha iyiye taşıyan ve güvenliğimizden sorumlu olan insanlar herhangi bir küçük veya büyük fark etmeyen sorunla karşılaştıklarında ya kendilerini sıkıntıya sokmadan halletmeye çalışırlar ya da her zaman olduğu gibi sessiz kalarak üstünü örterler. Peki bu sessizlikte bağıran ve sesini duyurmaya çalışan toplumun çoğunlukla en altında olanlar ne yapacak? Ama ne yazık ki bu sessizlik öylesine büyük ki kimse ne bir feryat ne de bir yardım çığlığı duyuyor. Zaten duyanlar bile kendini bu alt tabaka sınıf insan için zahmete sokmak istemiyor.
Sanırsam hayat gibiydi bu film; acımasız, sessiz, adaletsiz ve soğuk.. İzlerken çoğu zaman bu 4 kavram içinde kendimi filmdekiler gibi sanıp dehşete düştüm. Gerçekten onlar gibi duyarsız ve acımasız mıydım? Bu düşünce, izlemeyi sürdürürken kahretti beni. Çoğu yerinde boğazım düğümlendi. Sanki onların yapmadıklarını bunca zamandır ben de yapmamışım gibiydi.
Ve hayatın-aynı zamanda filmin-en acı verici noktası neydi biliyor musunuz? İnsanlık için bir şeyler yapmaya çalışırken en yakınınızda olan ya da en basitinden ailenizin bile size “Enayi” gözüyle bakması. Ve sizin hâlâ vazgeçmemeniz. Hayatın karşınıza çıkardığı onca engele rağmen..
Benim için bir filmden fazlasıydı kesinlikle. Az da olsa gözüme taktığım at gözlüğümü çıkarmama vesile oldu. Bu yüzden benim için oldukça anlamlı oldu ve umarım insani duygulara sahip olduğum sürece de olmaya devam eder.
“ - Sen bizi bağışla Tanrım.
+ Tanrı bu hayatı yaratmış. Ve bu hayatı yaşamamız için zorluyor..”
Filme puanım 10/10📌
“ -Birbirlerini öldürebileceklerinden korkmuyor musun?
+ Çeçen şeref sözü verdi.
-Ona güveniyor musun?
+Evet.
-Ya Gürcü’ye?
+ Ona da.
-Güzel, şeref sözü verdiyse..
+Şaşırmasana hâlâ verdiği sözü tutan insanlar var. “
Savaşın ortasında yani en kızışmış olduğu zamanlarda Ivo adında…devamı“ -Birbirlerini öldürebileceklerinden korkmuyor musun?
+ Çeçen şeref sözü verdi.
-Ona güveniyor musun?
+Evet.
-Ya Gürcü’ye?
+ Ona da.
-Güzel, şeref sözü verdiyse..
+Şaşırmasana hâlâ verdiği sözü tutan insanlar var. “
Savaşın ortasında yani en kızışmış olduğu zamanlarda Ivo adında bir adam ve o zamanın şartları altında kimsenin gösteremeyeceği bir insanlık.. İzledikçe kendi insanlığımızı sorgulatan, ırkçı ve milliyetçi düşünceleri bir kenara bırakıp sadece filmde işlenen insani duygularla, bizlere mükemmel bir şekilde ders veren ibretlik bir film.
İnsanlık arasında ilk savaş neden olmuştur sizce? Neden savaşma gereği duymuşuzdur ki?
En başlarda sadece kendi güvenliğimizi korumak amacıyla çizilen sınırların sonraları asla doymak bilmeyen insanlar tarafından aşılması ve sınırdakilerin güvenliğini tehdit ederek insanlık dışı olan bir hareketti. Fakat sonraları bu insanlık dışı hareket elimize geçen güçlü savaş aletleriyle daha da başka boyutlara geçerek bugünki halini aldı. Ve şu an dünyanın neresine bakarsak bakalım illa ki bir yerlerde savaş oluyor, hiç ölmemesi gereken masum insanlar ölüyor ve en acı kısmı ise asla bitmek bilmiyor. Ve insanlık bir türlü içindeki nefsini doyuramıyor.
Ivo’nun gösterdiği insanlık, tek başına iki düşman ırkı; önceleri kanlı bıçaklı kavgalı iken bir araya getirip aradaki bağı çok çok başka boyutlara taşıyor. Ama asıl mesele bu değil, asıl olay bunu muazzam bir şekilde ve asla zorlama olmadan, insanları sadece insan oldukları için yardım etmesi ve bunu ırklarına, cinsiyetlerine, dinlerine bakmadan yapması.
Ve filmi izlerken aynı şeyi kendim için de düşündüm. Acaba öyle bir durum benim başıma gelse ve evin içinde birbirine düşman olan iki insan olsa, onların birbirlerine ölmesine izin mi verirdim yoksa Ivo gibi mi davranırdım? Filmi izlemeden önceki düşüncelerimin ne olduğunu tam olarak söyleyemesemde izledikten sonra hayatım boyunca insanlara sadece insan olarak bakıp ırkçı düşüncelerimden sıyrılmayı istedim. (Türkiye’nin şu anki durumu için biraz zor olsada.)
Ve bence asıl olay savaş temalı bir film olmasına rağmen içinde bir iki sahne hariç savaş sahnesi barındırmamasıydı. Sadece insanı düşündüren diyalogların olması ayrı bir hava katmıştı ve diğer filmlerden ayıran özelliği de kesinlikle buydu.
Film hakkında düşüncelerim bu kadar aslında bir şeyler yazma fikri yoktu aklıma ama filmi bitirdikten sonra boğazımda oluşan düğüm konuşmamı engelleyerek, ellerimi harekete geçirdi diyebilirim.
Son olarak bu filmi @sofistike’yle birlikte izlemek de ayrı bir keyifliydi. Buradan tekrar teşekkür ediyorum ikizime🫂💗
Ama sanki biraz yanlış bir film seçmişim ya. Sonda full ağladın bu sefer hem filme hem de sana üzüldüm dkwldmşw. Neyse dram filmi olduğunu sana baştan söylemiştim o yüzden şikayet kabul etmiyorum🌚. Bu arada söyliyim bu filmi bütün çevremizdeki insanlara izletmemiz gerekiyor bence. Böyle bir hazinenin saklı kalmaması gerekiyor..✨
“ -Yani oğlunu Gürcüler mi öldürdü?
+ Evet, ama ne fark eder ki?
-Nasıl yani? Oğlunun mezarının yanına bir Gürcü gömdün.
+ Ahmed, fark eder mi?
-…
+ Cevap ver!
-Hayır, fark etmez..”
Filme puanım 10/10💭
“Eğer biri beni olduğum gibi severse, sonunda kendime bakmaya cesaret edebilirim.”
Hani hep derler ya “Kimse seni annenden daha fazla sevemez, sahiplenemez vs vs..”
Bunu kendi annem bana fazlasıyla hissettirdiği için sonuna kadar hak veriyorum. (İyi ki babalar için de…devamı“Eğer biri beni olduğum gibi severse, sonunda kendime bakmaya cesaret edebilirim.”
Hani hep derler ya “Kimse seni annenden daha fazla sevemez, sahiplenemez vs vs..”
Bunu kendi annem bana fazlasıyla hissettirdiği için sonuna kadar hak veriyorum. (İyi ki babalar için de aynı şeyi söylememişler. ) Peki annesinin bile sevmediği, değer vermediği hatta bu yaşına kadar annesi tarafından sürekli görmezden gelinmiş bir insan ne yapabilir ki bu acımasız dünyada?
Filmin konusu: Eva adındaki bir kadın, annesini üvey babasının ölümünden sonra kendilerini ziyaret etmeleri için eve davet ediyor. İlk başta iki taraf da oldukça heyecanlıdır çünkü 7 sene gibi uzun bir aradan sonra ilk defa yüz yüze geleceklerdir. Ancak ikisininde umduğu gibi işler yolunda gitmez.
Hayal kırıklıklarının, pişmanlıkların, buruklukların, hüzünün, yüzlerde yer edinmiş kederin, kalplere işlemiş acının, gözyaşlarının, bir çocuğun içinde kalmış heveslerin ve en çok da gerçek duyguların yüzlere tokat gibi çarptığı dolu dolu bir gece..
Filmi izlerken sanki kitap okuyormuşum gibi bir hisse kapıldım. Hatta direkt öyleydi bence. Diyaloglar, monologlar adeta birer şiir defterinden dökülmüş gibiydiler. Hepsi insanı kedere boğan birer hançer görevi üstlenmişlerdi sanki.
Son olarak Bergman’ın filmleri beni izlerken büyülüyor cidden. Bir insanın bu denli başarılı filmler ortaya koyabilmesi beni kendisine daha da fazla yakınlaştırdı. Ve sanırım Bergama’nın filmleri benim için Tarkovsky filmlerinden bir adım önde diyebilirim.
“Annenin acıları kızlarına geçmelidir. Annenin hatalarını kızları ödemelidir. Annenin mutsuzluğu kızının mutsuzluğudur..”
Filme puanım 10/10🕯🌊
“İnanmak, acı çekmektir. Karanlıkta duran ama asla cevap vermeyen birisini sevmek gibidir.”
Ölümle satranç oynayan bir şövalye, eğer kaybederse canını vermeye hazırdır. Peki bir insan neden ölümle satranç oynar? Sanırsam bunun kişiden kişiye değişen bir cevabı var. Belki de yoktur.…devamı“İnanmak, acı çekmektir. Karanlıkta duran ama asla cevap vermeyen birisini sevmek gibidir.”
Ölümle satranç oynayan bir şövalye, eğer kaybederse canını vermeye hazırdır. Peki bir insan neden ölümle satranç oynar? Sanırsam bunun kişiden kişiye değişen bir cevabı var. Belki de yoktur. Bilmiyorum. Benim filmden çıkardığım anlam ise, ölümü satrançtaki çeşitli stratejilerle ya geciktirmeye çalışıyor ya da oyunu kazanıp yaşamak istiyor..
Aslında o dönemin şartlarına ve bir insan psikolojisine baktığımızda hiçbir insanın yaşamak istemediği bir zaman aralığı. Ama yine de oynuyor; yaşam ve ölüm arasındaki o ince çizgide.
Film haçlı seferlerinin, veba hastalığının, cehaletin ve din içinde dinsizliğin baş gösterdiği bir döneme ışık tutuyor. Ve bu eylemlerin içinde “Tanrı’ın benimle konuşmasını, kendini göstermesini istiyorum.” düşüncesiyle kendisine bir çıkış yolu arayan bir şövalyenin haçlı seferlerinden evine dönmesine kadar olan zaman aralığını konu alarak, izleyenleri çeşitli sorgulamalarla baş başa bırakıyor.
Önceleri dinine tam bağlı bir insanın sonraları Tanrı’dan kuşku duyacak ve yolunda sapmasını sağlayacak kadar ne yaşamış olabilir diye düşünerek geçirdim, izlediğim süreyi. Aslında kimi insanlar bir fikri veya olayı “inananılması gereken ve asla aksi söylenemeyecek bir durum” olarak adlandırır. Fakat kiminiz sorgular ve inandığı şeye kanıt isteyerek inanmak ister. Yani karşılarına çıkan İnanmak mı? Bilmek mi? seçeneklerinden bilmeyi seçerler. Fakat bu mümkün olmadığı zamanlarda ise iç çatışmalar, derin düşünceler ve hayattan kopma gibi eylemler gerçekleşir. Ve o çatışmaların sonu, oynadığımız satrançı kaybederek son bulur..
Filmde sadece şövalyenin ve ölümün satranç oynadığı ve ikisinin diyaloglarının olduğu bir film izlemek isterdim açıkçası. Beni kendine çeken sahneler onlardı çünkü. Yani bilmiyorum ölümle konuşmak fikri bende her zaman olmuştur. Konuşma fırsatı “Azrail’in canımı almaya geldiği zaman bana verilse keşke” diye içimden geçirirdim hep. Ve filmde bu isteğim daha da güçlenerek bedenimi büsbütün sardı. (Hayır deli değilim sakin dklwmd)
Ve o çağlarda insanların kadınları şeytanla konuştuklarından ötürü yakmaları ya da işkence etmeleri ve veba hastalığından dolayı buldukları çözüm filmde en rahatsız olduğum kısımlardı.
Son olarak bu izlediğim siyah-beyaz temalı ikinci filmdi ve nedense çok hoşuma gitmesede izlediğim şeylerden anlam çıkardığım kadar renklendirme olanağını bana tanıdığı için, sevdiğimi anlamış oldum.
Demek istediklerim ve düşüncelerim tam olarak bunlar olmasa da elimden geldiğince bir şeyler aktarmaya çalıştım. Yanlışım var ise mazur görün.
İyi akşamlar dilerim..
“Yapabildiğim en iyi şekilde günah çıkarmak istiyorum.. ama sanki kalbim boşlukta. Boşluk bir aynadır. Kendi yüzümü görüyorum ve dehşet ve korkuya kapılıyorum..”
Filme puanım: Sanki uzun zamandır aklıma takılan, ama bir türlü bulamadığım bir sorunun cevabını bulmanın verdiği haz.📍
(Umarım anlatabilmişimdir.)
“Benim için tehlike dediğin karanlıkta çekilen eziyetti, bu da beni yolumdan alıkoymuyordu. Fakat aydınlık ile mutluluğun tehlikesini bilseydim gelmezdim.”
🕯Aydınlığın ve mutluluğun bir arada bulunulduğu bir dünya için (sen de evet de- şakaydı tamam) şu meşhur yüzüğümüzün doğru ellere ulaşması…devamı“Benim için tehlike dediğin karanlıkta çekilen eziyetti, bu da beni yolumdan alıkoymuyordu. Fakat aydınlık ile mutluluğun tehlikesini bilseydim gelmezdim.”
🕯Aydınlığın ve mutluluğun bir arada bulunulduğu bir dünya için (sen de evet de- şakaydı tamam) şu meşhur yüzüğümüzün doğru ellere ulaşması ya da yok edilmesi amacıyla çıkılan, uzun yolculuğun ilk filmiyle karşınızdayım.
Küçükken sürekli babamla beraber izlerdik ama asla anlamazdım o yüzden ne zaman tv’de görsem oturur karşısına hipnotize olmuşcasına tekrar tekrar izlerdim, hoşuma da gidiyordu nedensizce. Bugün de ablamla beraber uzun uğraşlar sonucu karar kıldığımız bu filmi adam akıllı düzgünce izlemek istedim. Açıkcası filmi 12 günde falan bitirdik MXŞAÖXŞAÖSŞ o kadar uzundu kii. Bide ablamla izleyince ayrı bir uzun ve komik oldu sanki kdlwkdlw.
Neyse öhm filme geçelim🔭
Öncelikle ufak bir bilgilendirme yapmak istiyorum. Arkadaşlar, canlar artık her neyseniz lütfen şunu anlayın. Bir film çoğunluk tarafından beğeniliyorsa bu dünya üzerinde yaşayan herkesin de aynı derecede sevmesi gerektiği anlamına gelmiyor?! Bir filmi beğenip, beğenmemek öznel bir durumdur?!
Yani en basitinden belki izlediğim şeyi anlamamışımdır. (Bu da kılıfı olsun)
Evet, ufak bilgilendirme bitti🧘🏻♀️
Zaten az çok konusuna hakim olduğum bir filmdi. İzlerken ara ara hatta sık sık sıkıldığım sahneler oldu. Bu belki karakteri iyice tanıtma cart curtlarından dolayı olabilir. Belki daha farklıdır, bilmiyorum. Yani filmin geneline baktığımda böyle “aman Allahım hayatımda bundan daha güzel, kaliteli bla bla bir film izlemedim” tarzında bir yorumda bulunamayacağım.
Ama filmi izleyip @vayyy_vayyy’ımla konuştuktan sonra onun attığı 4262+ ses kaydını dinlerken dediği şeyler çok mantıklı geldi. O yüzden serinin diğer filmlerine olan bütün ön yargılarımı bir kenara bırakıp tamamen objektif bir şekilde izlemeye karar verdim. ✍️
Filmi kısaca anlatacak olursam.
Orta Dünya dediğimiz bir çağda oldukça kan akıtmış bir yüzüğe elde etme yarışı kargaşasında, aniden kendini istemediği bu yüzüğün sahibi olarak bulan Frodo’nun, (ben cüce fırıldak diyorum) fantastik macerasını konu alıyor. (Baya kısa oldu ama he kdlwmd)
Bir de filmde en çok sinirimi bozan kısım Frodo’nun (fırıldak cüce) hiçbir işe yaramaması!!! Ağağağ cidden sinir krizi geçirdim yaw.
————— SPOİLER ———————
Ya filmde en sevdiğim hatta sadece onun için izlediğim adamın, Gandfall dedemin kendini diğerleri için feda ederek ölmesine o kadar çok üzüldüm ki hatta artık izleyesim gelmedi o derece🤧 Bir de o fırıldak cüce Bilgecan dedenin nasihatları, yol göstermeleriyle zar zor yaşıyordu o yüzükle PEKİ ŞİMDİİ?!?!
Allah yardım etsin kardes sen o beyinle çok yaşamazsın. Yanarım yanarım Bilgecan dedeme yanarım..
————— SPOİLER BİTTİ ——————-
Filmin kurgusuna, görsel efektlerine, müziklerine ve en önemlisi kurgunun mükemmel işleyişine asla bir lafım yok. Hatta yani sıkıldığım yerleri saymazsam 9/10’luk bir film diyebilirim.
Film hakkında düşüncelerimi, en berrak haliyle aktarmaya çalıştım-agucuk bugucuk oldu biraz ama🐢- Şu anlık serinin ilk filmden izlenimlerim bunlar. 2. ve 3. filminide izlemeyi normalde baya baya geç tarihlere ertelemiştim ama Nevoşum sayesinde bugün yarın bitiririm diye düşünüyorum<33.
“Ne olacaksa olsun, iyi veya kötü, her şeyin bitmesini istiyorum.”
Filme puanım 7/10🪔
“Ne istiyorsun benden?”
Ruhu ona açıkça böyle sesleniyordu.
“Ne istiyorsun? Ne istiyorsun? diye tekrarladı İvan İlyiç. Sonra cevap verdi:
“Ne mi? Acı çekmemek… Yaşamak…”
Bu kitap, koca bir ömrünü dünyevi hırslarla meşgul ederek, hayatın içinde bulunan güzellikleri eliyle bir tarafa…devamı“Ne istiyorsun benden?”
Ruhu ona açıkça böyle sesleniyordu.
“Ne istiyorsun? Ne istiyorsun? diye tekrarladı İvan İlyiç. Sonra cevap verdi:
“Ne mi? Acı çekmemek… Yaşamak…”
Bu kitap, koca bir ömrünü dünyevi hırslarla meşgul ederek, hayatın içinde bulunan güzellikleri eliyle bir tarafa itmiş bir aristokratın yavaş yavaş, acı çekerek hayata gözlerini kapamasını bize en acı şekilde sunmuş..
Bazen hayat hepimize aynı imkanları vermez ve bazılarımıza masum bir şekilde gülerken bazılarımıza acımasız, şaşırtıcı ve en çok da ters köşeleriyle dolu yüzünü döner ve acı acı gülümser.
Okuduğum süre zarfında beni oldukça etkileyen ve favorilerime girmeyi başaran bir kitap oldu İvan İlyiç’in Ölümü. Okurken o adam yerine ben öldüm sanki. İvan İlyiç’in artık son günlerinde yaşadığı pişmanlıkları ben bu yaşımda hissettim ve öyle derin bir üzüntüye kapıldım. Bazen kitabı bırakıp derin düşüncelere daldım. Neden? Nasıl? Ne zaman? Niçin? gibi sorularla boğuşurken buldum kendimi.
Aslında iyi de oldu bir taraftan. Çünkü bazen hayatın asıl amacından (bu amaç kişiden kişiye değişkenlik gösterebilir.) saparak uçsuz bucaksız hayallere kapılıyor ve hayatımızı uçuruma sürükleyebiliyoruz. Sanırım bu kitabı okumaya başladığım vakitte ben de o uçurumun kenarlarında bir yerlerindeydim.
~buradan aşağısı belirttiğim yere kadar gereksiz ayrıntı o yüzden okumak size kalmış~
Fakat birden dönüp İvan İlyiç ve kendimi karşılaştırdım ve şu sonuca vardım. İvan İlyiç yaşını başını almış eski yaşamı için büyük pişmanlıklar duyan bir aristokrat ama ben daha 18 yaşında (ekimde giricem inşallah) ve halen aile evinde kalan, aynı İvan İlyiç gibi olmasa da geçmişte yaptığı hatalardan pişmanlık duyan bir kızım. Yani benim o hatalardan ders alıp yaşayacağım koca bir ömrüm var. O yüzden bu kitap bir nebze de olsa hayatın karşıma çıkardığı türlü saçmalıklarıyla kapattığı gözümü açtı. O yüzden bende her zaman ayrı bir yeri olacaktır<3
~gereksiz ayrıntı kısmı bitti~
Ama ne yazık ki hayat, aynı hakkı İvan İlyiç’e tanımayarak onu sürüklendiği uçurumda serbest bıraktı ve tam her şey yerli yerine oturdu derken birden her şeyi alt üst etti. O yüzden bazen hayatta büyük farkındalıklar yaşamamız gereken zaman dilimleri vardır. Umarım hepimiz en yakın vakitte bu farkındalığı kazanabiliriz..
Ayrıca kısa süreli hevesler için koca bir ömrü feda etmek o zaman zarfında bize çok doğru gelebilir fakat bazen bir şey olur ve birden küçük bir “çıt” sesi duyarız. İşte o “çıt” sesi bazılarımız için pişmanlıklarından dönmek için güzel bir fırsattır. Fakat o “çıt” sesini, her şeyin en mükemmeline ulaşma, hırs, daha fazla para kazanma gibi çabalarımızdan dolayı duymayız ve ölümün o acı yüzünü gördükten sonra kafamızın içinde derin, sessiz bir çığlık gibi yankılanır. İşte o zaman ağzımıdan, çıkmasada yüreğimizi yakan o sözcük bedenimizi çepeçevre sarar: Keşke..
Uzun lafın kısası hayatınızın sonunda illaki gözden kaçırdığınız, hiç yapmamış olmak istediğiniz hatalarınız, ettiğiniz yalanlar, kırdığınız insanlar, pişmanlıklarınız olacaktır. Fakat bu gibi hataları vakti gelince düzeltmeye çalışın yoksa ölümün sizi yavaş yavaş hapsettiği vakitlerde birer ağır yük olarak sırtınıza binerler ve işte orada size bir daha kalkma şansı tanınmaz..
“Birisi üzerine eğilerek,
-Her şey bitti! dedi.
İvan İlyiç bunu duyup içinden tekrarladı:
“Ölüm de bitti artık. Dahası yok.”
Kitaba puanım:10/10⏳