(@) - Raf

_hime_ 4 months ago

Tam olarak ölmek istiyorum diye düşündüğünüz zamanlarda bünyeye en iyi gelen şey survival horror seriler. Daha 8 bölüm izledim dünden beri ama sardı beni baya. Hatta keşke green home sakinlerinden biri olsam diyorum. Bence dünyayı zombiler işgal etse epey iyi…devamı

_hime_ 4 months ago

Kedi Beşiği

Kurt Vonnegut

1 Gönderi

Başlangıçta Tanrı dünyayı yarattı ve kozmik yalnızlığı içinde durup ona baktı. Sonra Tanrı dedi ki, "Şimdi de çamurdan mahlukatlar yapalım, çamur da görsün neler yaptığımızı." Ve böylece Tanrı şimdilerde var olan bütün mahlukatı yarattı, bunlardan biri de insandı. Sadece insan…devamı

_hime_ 5 months ago

Final Space

Olan Rogers

24 Gönderi

Spoiler içeriyor Vizesiydi, staj sonu sınavıydı derken doğru düzgün izleyememiştim. Son sezon öylece duruyordu. Bugün de netflixteki son günüydü. Ki sınavlarım da daha dün bitti. Art arda oturdum 13 bölüm izledim resmen şimdi bitti. Kitap da okumak istiyordum onu da şimdi kalan…devamı

_hime_ 6 months ago

The Killer

David Fincher

26 Gönderi

Chuck Palahniuk romanlarından birini okuyorum sandım izlerken ama fransız çizgi roman serisine dayanıyormuş. İçsel diyaloglar tam Palahniuk tarzıydı ama. Sadece bunu söylemek istemiştim bays

_hime_ 10 months ago

Ben artık letterboxd ve tvtime'a kaymaya karar verdim dostlar. Burada ana sayfayı kaydırırken toksik bir iki şey görmek bile beni oldukça yıpratıyor. Zaten bir avuç insan kullanıyoruz ve herkes herkesi tanıyor. Sürekli yeni hesap açan toksik eleman da beni kanser…devamı

_hime_ 10 months ago

Nevrotik Bir Gezegenden Notlar

Matt Haig

4 Gönderi

Matt Haig'i iki kitabından tanıyorum anlık. Gece Yarısı Kütüphanesi ve bu. Ama yine de şunu diyebileceğimi düşünüyorum: Bu adam gerçekten açık bir kitap. Gece Yarısı Kütüphanesi kurgu bir kitap evet biliyorum ama kitapta direkt yazarın kişiliği hissediliyordu. Kitabı okurları için…devamıMatt Haig'i iki kitabından tanıyorum anlık. Gece Yarısı Kütüphanesi ve bu. Ama yine de şunu diyebileceğimi düşünüyorum: Bu adam gerçekten açık bir kitap. Gece Yarısı Kütüphanesi kurgu bir kitap evet biliyorum ama kitapta direkt yazarın kişiliği hissediliyordu. Kitabı okurları için değil de kendi için yazdığını düşünmüştüm. Ve bu kitabı okuduktan sonra artık daha çok öyle düşünüyorum. İkisini de okursanız ya da okumuşsanız ne demek istediğimi çok iyi anlarsınız. Ben yine de açıklıyım biraz. Öncelikle bu kitapta gerçekten dediğim şey var. Yazar direkt kendi deneyimleri ve duyguları üzerinden konuşuyor. Eskiden geçirdiği depresyon ve panik ataklardan da bolca bahsediyor. Bu konu hakkındaki farkındalıklarından vs bahsederken hala düzeltmek için çabaladığı şeylerden de bahsediyor. Bir nevi yolda yazılmış bir kitap. Ama bunların dışında en çok dikkatimi çeken her iki kitaptaki alıntıların birebir örtüşmesiydi. 1000kitapa eklediğim alıntılar hali hazırda duruyordu önceki kitap için. Dönüp bir göz atayım derken bazılarının kopyala yapıştır seviyesinde aynı olduklarını gördüm. Bunu kötü bir şey olarak söylemiyorum bu arada. Sadece kitaplarda çok fazla yazarın psikolojisiyle birlikte olduğunuzu söylemek için dedim. Kurgu veya kurgu olmayan. Söylemeliyim tabi Matt Haig'in kalemini çok iyi bulmuyorum. Ama tanıdık sorunlar, tanıdık hislerden bahsediyor. Beni de bu tanıdık hislerden biri sayesinde yakaladı: sosyal medya bağımlılığı. Hatta spesifik olarak Twitter 🤠 "Orada bulamayacağım şeyin beni endişelerden uzaklaştırması için dua ederek uyanır uyanmaz telefonuma yapıştım." "Suçluluk, korku ve savunmacı öfke karışımı sağlıksız duygular içinde, bir tweet atarak kaygıdan kurtulmayı bir daha asla denememeye karar verdim. Bazı şeyleri kendimize saklamak daha iyi." Evet kitapta beni özellikle yakalayan kısımlar tam da arada geçirdiği şu gibi sözlerdi. Benim de uzun süredir farkında olduğum ama gereken adımı asla atamadığım bir konu olduğu için bu durumun farkına varan insanları dinlemek hoşuma gidiyor. Bu konuda genel olarak yalnız olduğumu da belirtiyim. Çevremdeki kime bu sorunu açsam çok kastığımı söylediler. Şu anda çoğunluğun normali olunca bu durum. Kurtulmak için aykırı olmak durumunda kalıyorsunuz. Ben de çoktan farkında insanları dinlemeye yöneldim artık. Bunları da kitaplardan anca bulabiliyorum ama neyse... Eklemek istediğim son bir şey. Kitapta yazarın eşyalarından kurtulurken fark edip tekrar izlediği eski bir filmden bahsediyor. Baya önerdi. Hatta aynen şu şekilde: "Küçük hayatların büyük önemine dair. Neden önemli olduğumuza dair. Tek bir hayatın yaratabileceği farka dair. O filmi izlemek asla zaman kaybı değil. Zamanın değerini anlamanızı sağlıyor." Filmin ismi "Şahane Hayat" bu arada. 1946 yapımı. Baktım raf puanı 9, imdb 8.6. Yorumlarda beni oldukça heyecanlandırdı. Herkes baya sevmiş. Bu akşam vaktim olursa izlemeyi planlıyorum. En kısa zamanda film içinde yorumlarımı eklerim. Şimdilik benden bu kadar 🫳🏻🎤

_hime_ 10 months ago

Twitterı sildim inş benim için büyük bir adımdır. İki gün sonra tekrar açarım diye ödüm kopuyor. Her şey ve herkes çok sığ gelmeye başlamıştı ve gerçekte umrumda bile olmayan şeyler için geriliyordum. Haberdar olma bahanemi de bıraktım. Bunu da diyip…devamı

_hime_ 10 months ago

Kişisel gelişim kitaplarına karşı aşırı kanıtsız ve tetikleme bir önyargı olduğunu düşünüyorum. Öyle kaynaksız nefretleri de var ki bi de kişisel gelişim kitabı okuduğunu söyleyince kafasında "Kendine inan, sadece yap, latte" replikleriyle var oluyorsunuz. Gerçekten popüler kültürün en gıcık olduğum…devamı

_hime_ 10 months ago

Whiplash

Damien Chazelle

146 Gönderi

Spoiler içeriyor BU FİLM BANA SALDIRDI. Evet daha ilk sahnelerden finale kadar sürekli hissettiğim şey buydu. Sürekli kafama bir şey fırlatıldığını hissettim. Ülkenin en iyi müzik okuluna girmiş genç bir baterist Andrew sert ve acımasız eğitmeni Fletcher ile olan ilişkisi işleniyor filmde.…devamıBU FİLM BANA SALDIRDI. Evet daha ilk sahnelerden finale kadar sürekli hissettiğim şey buydu. Sürekli kafama bir şey fırlatıldığını hissettim. Ülkenin en iyi müzik okuluna girmiş genç bir baterist Andrew sert ve acımasız eğitmeni Fletcher ile olan ilişkisi işleniyor filmde. Sert de nasıl sert ama. Adamın kendi idealleri var. En iyi müzisyenleri eğitmek istiyor. Ve bu yolda bir tanecik öğrencilerini de hakaret ve zorbalığı uğratmaktan alıkoymuyor tabi. Öğrencilerinin de favori öğretmeni kuşkusuz :d Muhtemelen birçok insan için oldukça gerici bir figür. Birçok kişinin kaçabilirse düşünmeden kaçacağı türden biri. Fakat Andrew'ın eğitmenini her şeye rağmen oldukça etkileyici biri olarak gördüğü çok açık. Hatta bir baba figürü olarak gördüğünü söyleyebilirim. Filmin başlarından beri Andrew'ün babasıyla olan ilişkisini de çok açık bir şekilde seyrettik. Babasıyla bağları kopuk biri değil fakat aradığı cesaretlendirmeyi, arkasında durmayı onda bulamıyor. Aile arasında yemeklerinde bile kuzenleri kendi spor vs başarılarıyla övünürken onun müzik alanındaki başarısı aile icinde oldukça boş algılanıyor. Bu konuda alaylı laflara maruz kalırken cevap verdiği noktada tüm okları kendine çekiyor. Herkesin içinde vurucu lafı da sakinlikle babası ediyor. Evet yine onun yanında değil. Babasının pasifliğinin tam tersi şekilde eğitmeni Fletcher sert ve otoriter olsa da işini tutkuyla yapan bir adam. Yani bu adamdan defalarca hakaret yiyip, tokatlanıp kafasına sandalye fırlatmasına rağmen ona istediğini verene, elleri kan içinde kalana (ciddili) kadar çalışmaya kendini adıyor. Tüm zorlu ve gerici yöntemlerine rağmen bu adam onu cesaretlendiriyor işte. Bu cesaretlendirme yolunun temeli aslında hakaret değil bu arada. Biraz öyle gibi açıklamışım ama asıl neden eğitmeninin ona başarıyı kırıntılar halinde vermesi. Tüm zorlu eğitimleri altından ufaktan üstü kapalı tebrikler, sonra daha da hırslandırmak için fazladan baterist almak, yedeğe atmak vs gibi kışkırtıcı engeller koyuyor tekrar. Biraz da malum eğitim hakkında kendi fikirlerimden bahsediyim. Buraya kadar sadece olanı açıkladım. Kendimi Andrew yerine koyarak yorum yapacak olursam aynısını kesinlikle yapardım. Kesinlikle böyle bir eğitmenle çalışırdım. Fakat bunu "İyi tercih, insan sınırlarını böylesine zorlamalı." şeklinde söylemiyorum. Aynısını yapardım çünkü bu durum benim zaafım. Hırsına kapılacağım bir otorite denk gelirsem kendimi bu yola sapmaktan esirgeyemeyen biriyim. Bunun sebebinin eksik ya da istediğim parçamın bu kişilerde olması. Kendi kararlarını almakta zorlanmayan, neyin kendileri için iyi neyin kötü olacağını, neyi istediklerini bilen insanların böyle kişilere kapılmayacaklarını, ihtiyaç duymayacaklarını düşünüyorum. Ve tabi doğal bir şansa sahip olduklarını. Andrew ve Fletcher arasındaki gerilim cidden psikolojik savaştı. Ama kesinlikle doğrunun bu olduğunu söylemeyeceğim. Yani bu filmi ben motivasyon filmi olarak görmüyorum. Çok çalışmanın önemini bu film üzerinden asla vurgulamam. Gerçekten filmi çok sevdim fakat yanlış kategorize de etmek istemem. Zira Fletcher sınıfın ortasında eski mezun öğrencisi Sean'ın başarılarını anlatıp trafik kazasında vefat ettiğini söyledi. Sean'in kendini asarak intihar ettiğini sakladı. Anksiyetesi ve depresyonu olduğunu söylemedi. Ki annesinin beyanına göre de anksiyetesinin sebebi Fletcher bizzat. Umarım demek istediğim anlaşılıyordur. Bu filmden sonra motive olduğunu söyleyen çok insan gördüm. Bu biraz bana garip geldi açıkçası. O yüzden böyle bir ayrımı yapmak istedim. Daha önce söylediğim gibi ben de kendimi böyle eğitmenlerin otorite girdabında buldum çok kez. Fakat kimsenin buna kapılmaması gerektiğini düşünüyorum. Sizi en iyilerden yapacak acımasız modeller benim gözümde sadece kendilerini en iyi eğitmenlerden yapmak istiyor. Fletcher gibi eğitmenlere denk gelmek yerine umarım Koç Carter gibi eğitmenlere denk gelir herkes. Gerçek disiplin konusunda ikisinin farklarının çok bariz olduğunu düşünüyorum. Benden yine bi inceleme finito bays 🫳🏻🎤

_hime_ 10 months ago

Anlık okumakta olduğum kitapta geçen "Hız Tuzağı" diye bir filme bakmaya gelmiştim buraya. İki kaydırdım tabi anasayfayı da bakmadan. Sonra az da kaynaşayım hep soğuk biri gibi durmayayım diye yorum attıktan sonra cinsiyetçi biriyle gereksiz ve davalık olmayacak şekilde bir…devamıAnlık okumakta olduğum kitapta geçen "Hız Tuzağı" diye bir filme bakmaya gelmiştim buraya. İki kaydırdım tabi anasayfayı da bakmadan. Sonra az da kaynaşayım hep soğuk biri gibi durmayayım diye yorum attıktan sonra cinsiyetçi biriyle gereksiz ve davalık olmayacak şekilde bir tartışmaya girdim. Sonunda bu kişiyle buradan engelleyip bi turda yüksek sesle odamda sövdüm. Ne kadar zaman kaybettiğimi bilmiyorum ama 40 dakikadan fazla olduğuna iddiaya girebilirim. Şu anda okuduğum bu kitabında yazarın böyle bir anısıyla başlaması ironik. Ve evet yine kişisel gelişim kitabı okuyorum. "Gergindim. Dört dönüyor, internetteki bir tartışmayı kazanmaya çalışıyordum. Andrea bana bakıyordu. Ya da Andrea'nın bana baktığını zannediyordum." "Kalbim hızla atıyordu. Göğsüm sıkışıyordu. Savaş ya da kaç. İnternette rastladığım, 13.000 kilometre uzakta yaşayan, hiç karşılaşmayacağım ve buna rağmen hafta sonumu berbat etmeyi beceren biri tarafından köşeye kıstırılmış ve tehdit altında hissediyordum kendimi." Gerçi ben çok güzel cevap verdim bu kisiye en son tehdit altında hissetmesi gereken o olmalıydı ama konu bu değil tabi ki. Neyse.... Bahsettiğim kitap, muhtemelen hepinizin tanıdığı yazarlardan birinin: Matt Haig. Yani "Gece Yarısı Kütüphanesi"nin yazarı. Bu kişisel gelişim tarzında yazdığı kitabının ismiyse: "Nevrotik Bir Gezegenden Notlar" Bu kitabı da ayrıca çok popüler. Gece Yarısı Kütüphanesi'ni daha önce okumuştum. Çok yumuşak bir tarzı vardı keyifli bir romandı. Bu adam tam INFP ulan dediğim bir kitaptı ayrıca. Ve öyleymiş de yani cidden cok bariz belli oluyordu kitaptan. Neyse.... Bu kitapta 'modern dünyada kendimizi kötü hissetmemiz' üzerine durmuş anlaşılan yazar. Ben de daha 16.sayfadayım. Bana yardımcı olması bakımından bu konuyu epey spesifik buluyorum. İnş telefonumdaki tüm appleri sildirir (raf da dahil) Dürüst olacak olursam çok şey istiyorum evet ama sosyal medyanın bizi "bağlantıya tapmış" hale getirmesi çok acı. Bu platformlardan kolay kolay kurtulmak istemiyorum çünkü kurduğum bağlantıları kaybetmekten korkuyorum. Benim için belki de bunlar sadece bir illüzyon. Evet hiç tanımadığım insanlarla tartışmanın hırs dolu cazibesinin yanında, sosyal medyadan insanlarla iyi bağlantılar kurmak bile beni korkutmuyor değil. Bu bağlantıları kaybedince benliğim silinecek gibi hissediyorum ama olan sadece gerçek hayatıma geri dönmek olacak. Sosyal medya bu dandik yüzyılın metaverse'ü benim gözümde. Bunları entelektüel anlamda bilmenin anlamsızlığı da benim lüzumsuz sarkazmım. Yine neyse..... diyeyim.... Ama durun geldiğim sayfadaki alıntıyı da ekliyim gitmeden. Bu kişisel gelişimle ilgilendiğim için kendimi çok kastığımı düşünen arkadaşlarım için. Onlar hala sosyal medyanın kötü tarafına dair "Bir şey yapmalıyım" bakış açısına sahip olmakla ilgilenmiyorlar. Keşke ilgilenseler bu arada. Hedeflerimde yoldaş fikrine her zaman açığımdır 👐🏻 "Bilinçli farkındalık, meditasyon ve minimal yaşam trendindeki yükselme, aşırı yükleme yapan bir kültüre verilen, görünür bir tepkidir. 21.yüzyıl yaşantısının çıldırmış yang'ının yin'idir."