Birçok yerde "yılın en iyi filmi" gibi yorumlar gördüm. Yönetmenin ve oyuncuların önceki yapımlarından birkaç tanesinin çok iyi olduğu biliniyor. Bundan da kötü bir şey çıkmaz denerek izleniyor ve beğeniliyor. Hatta Martin McDonagh daha fazla film çekmeli diye gönülden istekler…devamıBirçok yerde "yılın en iyi filmi" gibi yorumlar gördüm. Yönetmenin ve oyuncuların önceki yapımlarından birkaç tanesinin çok iyi olduğu biliniyor. Bundan da kötü bir şey çıkmaz denerek izleniyor ve beğeniliyor. Hatta Martin McDonagh daha fazla film çekmeli diye gönülden istekler de var. Filmin LetterboxD puanı 4.2. Imdb 8. Ben filmi izlemeye başlamadan önce tüm bunları okudum ve beklentimi arşa çıkardım. Arş dediğim de 8 falandı.
Tüm bu beklentime rağmen filmi beğendim. Normalde böyle olmazdı. Beklentimi yükselttiğimde genelde filmi beğenmezdim. Dune filminde böyle oldu, Aftersun'da böyle oldu, Blonde'da çok daha kötüsü oldu falan. Filmi izlemeye başlamadan önce de okuduklarımdan ötürü filme dair bir puanım oluyor. Genelde de değişmiyor. Ama bu filmde değişti. Beklentim zaten yüksekti. Beklentimi aştı.
Öncelikle sinematografi ve mekanlara değineceğim. Görüntüler o kadar güzeldi ki büyülendim resmen. Rüya gibiydi. Keşke beni o adaya atsalar da ölene kadar orada yaşasam. Martin McDonagh da isterse beni çeksin.
Senaryo muazzamdı. Diyaloglar çok iyi yazılmış. Yer yer güldürüyor da ama öyle kahkaha attıracak cinsten değil. Yabancı mizah sonuçta. Kahkaha attırmasını bekleyemeyiz ama yine güzeldi.
Geçtiği dönemden ötürü siyasi göndermeler falan da var. Pek anladığımı söylemeyeceğim. Tarihi pek sevmiyorum. Araştırmadım da. İrlandalı da değilim. Bana geçmedi o göndermeler.
Karakterler muazzamdı. Sadece ana karakterler değil yan rollerin de kendine has bir yaşantısı ve dertleri vardı ve bu hissediliyordu. Her ne kadar 2 kişinin filmi gibi görünse de yan karakterlerin de hayatı vardı ve yönetmen bunu çok iyi aktarmış. Filmdeki tüm karakterlerin yerine kendimi koyabiliyordum ki bu bence büyük bir başarı. Kolay kolay yapamıyorum ben bunu.
Son olarak oyunculuklar... Colin Farrel ve Brendan Gleeson o kadar iyi, o kadar doğal oynamışlar ki anlatamam. Bir tane aşırı oyunculuk yok. Herkes tam da olması gerektiği doğallıkta oynamış. Filmi yaşadım resmen.
Özetle ben filmi çok beğendim. Bu aralar böyle bir filme ihtiyacım vardı. Spoiler vermek istemiyorum ama beni ağlatmaya yakın filmlerden biriydi ki ben daha önce hiçbir filmde ağlamadım. Evet diyeceklerim bu kadar. Senenin ilk filmine böyle yüksekten girmek senenin devamını nasıl etkiler bilemiyorum ama ben bu filme 9/10 veririm. Gidin izleyin.
Web yapım aşamasındadır.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
Birçok yerde "yılın en iyi filmi" gibi yorumlar gördüm. Yönetmenin ve oyuncuların önceki yapımlarından birkaç tanesinin çok iyi olduğu biliniyor. Bundan da kötü bir şey çıkmaz denerek izleniyor ve beğeniliyor. Hatta Martin McDonagh daha fazla film çekmeli diye gönülden istekler…devamı
Yeni yılın ilk gününden herkese selamlar. Bu yılki hedefim 120 film izlemek. Haftada 2-3 film, ayda 10 film, 3 günde bir film gibi küçük zaman dilimlerine de bölebiliriz. En nihayetinde yılda 120 filmi tamamlamak istiyorum. Dizi ve kitap konusunda hedef…devamıYeni yılın ilk gününden herkese selamlar. Bu yılki hedefim 120 film izlemek. Haftada 2-3 film, ayda 10 film, 3 günde bir film gibi küçük zaman dilimlerine de bölebiliriz. En nihayetinde yılda 120 filmi tamamlamak istiyorum. Dizi ve kitap konusunda hedef koymadım kendime ama ikisinden de on ikişer tane yapsam kafi sanırım.
Bu yıldan umutluyum, her yıldan olduğu gibi. Bence bu yıl güzel şeyler olacak, inanıyorum. Hem toplumsal anlamda hem de şahsi anlamda, bir şeylerin dehişeceği yıl olacak bu yıl. Hissediyorum. Çok da anlam yüklememek lazım tabii, olmazsa da dünyanın sonu değil ama fena mı olur :d
Evet, çok uzun yazamayacağım, yeni yılın ilk pazar kahvaltısını yapmam gerek :) kendinize çok iyi bakın.
Evet, sinemaya biriyle gitmeliyim dedim ama yine kendim gittim :d pişman mıyım, değilim. Muhtemelen davet etmeyi düşündüğüm arkadaşlar bu filmi beğenmeyecekti. Ben çok sevdim ama keşke sonları böyle olmasaydı dedirtti.
Filmi yine Karaca Sineması'nda izledim. Bağımsız sinemalara destek olmak gerektiğini…devamıEvet, sinemaya biriyle gitmeliyim dedim ama yine kendim gittim :d pişman mıyım, değilim. Muhtemelen davet etmeyi düşündüğüm arkadaşlar bu filmi beğenmeyecekti. Ben çok sevdim ama keşke sonları böyle olmasaydı dedirtti.
Filmi yine Karaca Sineması'nda izledim. Bağımsız sinemalara destek olmak gerektiğini düşünüyorum. Sinema deneyimim muazzam mıydı? Değildi ama küçük, samimi bir ortam vardı bence. İzmir'deyseniz Karaca Sineması' na bir uğrayın derim.
Film çok güzeldi. Oyunculuklar, anlattığı hikaye, verdiği mesajlar, müzikler... Her şey süperdi. Bana Bir Zamanlar Anadolu' da filmin hatırlattı. Birçok kişi aynı şeyi demiştir muhakkak. Zaten ismi bile anımsatıyor. Filmin ana karakterlerinden birinin Savcı olması da bir diğer benzerlik. Ama genel hava olarak da benzeşen filmler bunlar. İster istemez karşılaştırma yaptım ve sanırım Kurak Günler'i sinemada izlemem ve taze izlemem nedeniyle daha çok beğendim diyebilirim. Belki ilerleyen zamanlarda fikrim değişir. Net bir şey söylemek için art arda izlemek lazım ama bu bünye iki filmi art arda kaldırır mı bilmem :d
Film tam olarak Anadolu'yu yansıtıyor. Küçük bir kasaba, yolsuzluklar, seçimler, ahlak bekçileri, ahlaksızlıklar, cahillikler... İzlerken "ulan aynı böyleyiz ne olacak bu halimiz" diye sorguladım durdum. Nasıl düzeleceğiz? Bu soruyu her sorduğumda hep aynı cevabı veriyorum kendime. Bir çıkış yolumuz varsa o da eğitimdir. İyi eğitilmiş bir toplumda ne yolsuzluk, ne suç, ne ahlaksızlık ne de cehalet olur. İyi bir eğitim ütopyanın anahtarıdır diye düşünüyorum.
Filmin müziklerine ayrı bir parantez açmak istiyorum. Müthiş bir gerilim katmış filme. Ve çok profesyonel geldi bana. Sanki çok büyük bütçeli yabancı bir film izliyor gibiydim.
Filmin sonlarındaki kaotik olaylar, hoşuma gitmedi ve çok saçma geldi. Gereksiz bir aksiyon olmuş bence. Filmin yapısına aykırı olduğunu düşünüyorum.
Çekimler çok iyiydi. Özellikle geniş plan çekimleri müthiş bir estetik katmış filme. Emre ve Murat'ın yakın plan çekimleri de başarılıydı. Aralarındaki etkileşimi iyi aktardıklarını düşünüyorum. Buradan da oyunculuklara geçeyim. Tüm oyuncular neredeyse kusursuz oynamış diyebilirim. Bir tek hakimi beğenmedim sanırım. Beğenmedim değil de ortalama buldum. Biraz da Ekin Koç'tan daha ihtişamlı bir oyunculuk beklerdim. Sönük kalmış bence rolüne göre.
Filme gidin. Hala gösterimdeyken gidin. Kültür Bakanlığı sebep göstermeden(ki sebep belli bence) verdiği desteği yasal faizyle beraber geri istedikten sonra filmin yapımcısı ve yönetmeni destek çağrısında bulunmuştu. Ben de buradan ileteyim, imkanınız varsa gidin sinemada izleyin filmi. Kötü bir film değil kesinlikle. Hatta çok iyi bir film ve zaten sinemada izlenmesi gerektiğini düşünüyorum. Böyle bir rezillikten sonra da destek vermek elzem oldu benim için.
Filmi genel olarak çok beğendim. Beğenmediğim kısımları da belirttim. Son yıllarda Türkçe olarak izleyebileceğiniz güzel bir dram filmi. Sinemada izlenir. Tekrar izler miyim, denk gelirsem evet. Aile ile izlenir mi, bence hayır ama açık sahne veya küfür olduğu için değil. Bu film yalnız başınıza odaklanarak izlemeniz gereken bir film. Arkadaşlarla da izlenmez. Sıkıcı gelir. Sinefil dostlarınız varsa belki. Benim film ile ilgili düşüncelerim bu şekilde. Notum da 8/10.
Yine depresyondayım. Evvesi gece çıkmak için çok önemli bir düşünce seline girmiştim. Yakın arkadaşımla girdiğim bir tartışma sonrasında düşünüp dururken insanlara değer vermediğimi hissettim. Ailem dahil çevremde beni seven, bana değer veren kişi sayısı 10'u geçmiyor. Arkadaşım bana bunun benimle…devamıYine depresyondayım. Evvesi gece çıkmak için çok önemli bir düşünce seline girmiştim. Yakın arkadaşımla girdiğim bir tartışma sonrasında düşünüp dururken insanlara değer vermediğimi hissettim. Ailem dahil çevremde beni seven, bana değer veren kişi sayısı 10'u geçmiyor. Arkadaşım bana bunun benimle ilgili bir sorun olduğunu söyledi. Ben şimdi kibarca ifade ettim ama o çok daha kaba bir şekilde dile getirdi bu sorunu. Kalbim kırılmıştı.
Ama haklıydı da. Sevdiğim insanlara değer gösteremiyordum. Anlıyorlar sanıyordum. Sevdiğimi biliyorlar sanıyordum. Bir de 5 yıldır depresyondayım. Birazcık karşılıksız sevgiye, değere ihtiyacım olduğunu düşünüyordum. Şu depresyondan bir çıkabilsem hepsine sevgimi somut bir şekilde hissettirebilecektim ama bir yandan da depresyonda olmamın sebebinin de kimseye göstermediğim değerden ötürü yalnızlaşmam olduğunu düşünmeye başladım.
Aslında öyle büyük bir şey de yok bence. Mevzu şu, insanlardan bir şey istemek aradaki bağı kuvvetlendiriyor. Mesela sevdiğin insandan ufak da olsa bir yardım isterseniz o kişi bunu size yapar ve aranızda bir bağ oluşur. Bir gün gelir o da sizden bir şey ister ve siz de seve seve yaparsınız. Belki borçlu hissettiğinizden belki de gerçekten istediğiniz için yaparsınız bunu. Çünkü insanlara yardım etmek, ihtiyaçlarını karşılamak iki tarafı da mutlu eden bir şey. Belki yardım alan bunun yanında biraz mahcubiyet ve borçluluk hisseder ama mutlu olur çünkü yardım istemiş ve karşılığını almış. Karşısındaki kişinin ona değer verdiğini hissetmiş.
Ben bazı toksik arkadaşlık ilişkilerinden çıktım. Öyle bir toksiklik ki bir anda o güne kadar tüm buluşmaları, tüm yardım çağrılarını, tüm aktivite planlarını ben yapmışım. Onları bir şeyler yapmaya davet eden hep benmişim. Bunun farkına vardığınız anda ister istemez kendinizce bir test yaparsınız, acaba ben bir şey istemesem, planlamasam, onlar benden bir şey ister mi, beni planlarına dahil ederler mi? Bu testi yaptım. 1 yıldır o arkadaşlarımdan haber almıyorum. Bir kere bile bir etkinliğe davet edilmedim, bir derdini benimle paylaşmadılar, benden yardım istemediler.
İnsanlara daha az değer verme kararını almak için tabii ki 1 yıl beklemedim. 1 ay sonunda anladım bana değer vermediklerini. O 1 aydan sonra insanların verdiğim değeri hak etmediğini düşündüm. Bendeki hata şu oldu: 2 kişinin yaptığı hatayı tüm insanlığa mal ettim. O gğnden sonra kimseye değer vermedim. Halbuki o 2 kişiyi hayatımdan çıkarsam ve yerlerine değerimi hak eden insanları koysam böyle olmayacaktı.
Değer dedik, buraya nereden geldik? Yakın arkadaşım telefon yoluyla benden ufak bir şey istedi. Ben ilk etapta yapmak istemedim. 20 saniyede kapattı telefonu. Halbuki biraz daha konuşsak yapacaktım ben. Neyse işte "sen benim isteklerimi yerine getirmiyorsun" üzerinden uzun uzun tartıştık. Bolca hakaret aldım ama bu başka bir yazının konusu. Aslında yine bilinç akışı yapıyorum. Şu an anlatsam da çok sırıtmaz ama anlatmayayım, dağılmayalım. Bu tartışmalar sonucunda ne kadar kalbim kırılmış olsa da tartışmanın özünü aldım. Ben insanlara değer vermiyorum. Bunun farkına yeni vardım.
Mesela annem benim dünyadaki en sevdiğim insan olabilir. Muhtemelen hala hayatta olmamın en büyük sebebidir. Ama bir gün olsun hal hatır sormak için aramadım annemi. Abim de aynı şekilde. 6 ay askerlik yaptı, geldi. Bir kere bile aramadım askerdeyken napıyorsun diye. Ablam var. Kafa yapısı olarak çok benzeriz. En son ne zaman aradığımı hatırlamıyorum yine. Ben kimseyi aramıyorum telefonla. Bunu eskiden "ben böyleyim, kimseyi aramam telefonla" diye basitleştirirken aslında gösteremediğim değerden ötürü böyle olduğunu anladım.
Şimdi konuyu bakın nereye getiriyorum. Ben kimseye değer göstermediğimden ötürü gördüğüm en ufak değeri, inceliği farklı yorumluyorum. Yakın arkadaşlarıma aşık olmam, bana değer veren insanlara gereğinden fazla bağlanıp onlara gösteremediğim değerden ötürü beni terk ettiklerinde çok üzülüyorum. Halbuki iyi bir insan olduğumu düşünüyordum. Beni niye terk edersiniz ki? Etrafınızda benim gibi insanların olması güzel bir şeydi. Ben etrafımda benim gibi insanların olmasını isterim.
Ama şöyle bir tezatlık da var. Madem etrafımda benim gibi insanların olmasını istiyorum ne diye etrafımdaki insanlara değer vermiyorum ki? Böyle olursam tabii ki bana kimse değer göstermez. Tabii ki yalnızlaşırım. Tabii ki depresyona girerim. Tabii ki mutsuz olurum. Bu yüzden çevremdeki insanlara, sevdiğim insanlara daha fazla değer gmstermeye başlayacağım. Onlar da bana göstersin diye değil, istediğim için yapacağım bunu.
Mesela ben kimseyi bir yere davet edemiyorum. Sinemaya kendim giderim, yemeğimi yalnız yerim, favor kahve mekanımda filtre kahvemi kendim içerim... Çünkü birini davet edersem sanki onun zamanını çalıyormuş gibi hissederim. Ama öyle değil. Biri beni sinemaya davet etse, yemeğe davet etse, kahveye çağırsa falan mutlu oluyorum. Madem ben çevremdeki insanların nasıl olmasını istiyorsam kendim de öyle olacağım, ne diye insanları bir yerlere davet etmiyorum? Ne diye insanlardan yardım istemiyorum?
Buradaki tezatlığı çözdüğümü sandım evvelsi gece, ama çözememişim sanırım. Çünkü biraz önce tek başıma derse geldim, tek başıma kahvaltı yaptım ve şu an da favori kahve mekanımda tek başıma kahvemi içiyorum. Buradan çıkınca da sinemaya gitmeyi planlamıştım, yine tek başıma. Bu yüzden arkadaşlarımdan birini ayarlayıp bugün sinemaya tek başıma gitmemem lazım. Yalnızlaşmamam için, mutlu olmam için, arkadaşlık ilişkilerimin güçlenmesi için bunu yapmam lazım.
Bu bir bilinç akışıdır. Uzun olabilir. Nereye gideceğini bilmiyorum.
Hayatım 2017'den sonra boka sardı. 2017'de liseden mezun oldum ve her şey inanılmaz bir şekilde boka sardı. Üniversite beklediğim gibi değildi. Ailem dağıldı. İnanç sistemim yerle bir oldu. Kendime ve zekama…devamıBu bir bilinç akışıdır. Uzun olabilir. Nereye gideceğini bilmiyorum.
Hayatım 2017'den sonra boka sardı. 2017'de liseden mezun oldum ve her şey inanılmaz bir şekilde boka sardı. Üniversite beklediğim gibi değildi. Ailem dağıldı. İnanç sistemim yerle bir oldu. Kendime ve zekama güvenim azaldı. Ben yirmili yaşlarımın başını bu şekilde hayal etmiyordum. Şu geçen 5-6 yılda hayatımda olumlu çok az şey yaşadım ve tutunmak istediğim her dalı belki de kendi ellerimle kırdım. Şu an beni hala hayatta tutan şey ne bilmiyorum. Bulmak da istemiyorum. Bulursam onu da yok ederim çünkü.
Aile kavramına bakış açım değişti. Hem de defalarca değişti. Şu an ne iyi, ne kötü, ne doğru, ne yanlış bilemez haldeyim. Hayatımı anlık yaşıyorum. O an beni ne mutlu ediyorsa onu yapmaya çalışıyorum. Aile için de bu geçerli. Beni mutlu eden ailemle bir arada kalmaya çalışıyorum sadece ama bir yandan da bunun sonsuza kadar sürmeyeceğinin bilincindeyim ve bu beni üzüyor.
Arkadaş kavramına bakış açım değişti ve yine defalarca değişti. Arkadaşlarıma verdiğim değerler değişti. Kimilerine gereğinden çok değer verdiğimi düşünüyorum. Kimilerinin arkadaşlığını da çok değersiz gördüğümü itiraf etmeliyim. Arkadaşlarımın aslında gerçek arkadaşlık değil de aynı ortamda bulunma zorunluluğundan doğan arkadaşlıklar olduğunu anladım. Bazılarının arkadaşlığını farklı yorumladım. Hatta herkesin arkadaşlığını farklı yorumladım. Ben mi insanları anlamıyorum yoksa insanlar mı çok garip, sorun kimde bilemiyorum ama normal bir arkadaşlık kurmaktan çok uzağım.
Gönül işlerinde de başarısızım. Kimseyi sevemediğimi düşünmeye başladım. Aslında taş kalpli bir insan da değilim. Romantik filmlerde ağlayamıyorum, şiir okuyamıyorum, aşk şarkıları bana güzel gelmiyor, temastan falan nefret ediyorum ama taş kalpli değilim. Ben de seviyorum, sevebiliyorum. Sadece benim sevgim sizinki gibi nedensiz değil. Aşk sadece nedensiz sevmek değil benim için. Belki de öyledir. 24 yıl olacak, hala daha aşık olamamışımdır belki de. Belki de siz haklısınızdır. Aşk için, anlaşmaktan, anlatmaktan, güvenden, sevgiden, saygıdan daha fazlası gerektir. İyi anlaştığım her kadına aşık olmamalıyımdır belki de.
Kepaze bir üniversite hayatı. 1 yılı hazırlık olmak üzere 2 yıl mimarlık. Devamındaki 4 yıl da bilgisayar mühendisliği. Bu 4 yılın 1 buçuk yılı pandemide aile evinde. Kalan 2 buçuk yılda 4 farklı ev. En nihayetinde kendini hiçbir mesleğe, eve, şehire, okula ait hissedememe durumu. Şu geçen 6 yılın sonunda bana desen ki sen ne öğrendin? Ne yaşadın? Ne okudun? Anlatamam. Anlatırım ama ya bunun gibi çok kısa ya da çok çok uzun olur. Ve hiçbir şekilde de anlattığım şeyden tatmin olacağımı zannetmiyorum. Oysa ki kendimi iyi bir gözlemci olarak tanımlarım. Şu 6 yılımı da gözlemleyip anlatabilmem zor olmamalıydı. Üstünden 10 yıla yakın bir süre geçmiş olmasına rağmen lise zamanlarımı anlatabilirim ve en sonunda "aynen bu şekilde yaşandı" diyebilirim ama devamı için bunu söyleyebilmem çok zor.
Meslek. Lise hayatım boyunca çizim yapmayı sevdiğimden hep Mimar olmak istemiştim. 4 yıl boyunca hayallerimde sadece mimarlık vardı. Öyle ki not defterimi karıştırırken bulduğum bir yazıya göre mimar olamazsam benden bir bok olmazdı. Öyle de oldu. Bir bok olamadım. Şimdi bilgisayar mühendisliği okuyorum. Bitti bitecek. Ama bitirmek istemiyorum çünkü ne yapacağım hakkında en ufak fikrim yok. Para kazanmak için beynimi yormak bana çok kötü bir fikirmiş gibi geliyor. Bu yüzden paraya karşı nefret doluyum. Bu yüzden de herhangi bir meslek bana iç açıcı gelmiyor. Kapitalizm yüzünden oldu bütün bunlar.
Sağlıksızım. Şükürler olsun ki sigara ve alkol gibi alışkanlık edinmedim kendime. Bunlar da olsa intihara kadar yolum vardı. İntihar etmesem bile kanser olurdum ya da komaya girerdim kesin. Neyse ki polis falan da olmadım. Bir beylik tabancam yok kafama sıkmak için. Arada geliyor çünkü, insan merak ediyor ne olacak diye. Baş ağrısı, vücutta ve iç organlarda yağlanma, görmeyen gözler, duymayan kulaklar, çürük dişler, bozuk bir diz... Vücudumda sorunsuz çalışan bir organ yok. Eskiden bunun beynim olduğuna inanırdım artık ondan da şüpheliyim. Unutuyorum.
Yaşlandım sanki. Millet 50-60 yaşında yaşar bunları ben 23ümde yaşıyorum. Ruhum, bedenim ölü gibi sanki. Ve kötü olan şu ki, şu an ölsem hayatta yapmayı çok isteyip de yapamadığım çok az şey kalacak. Arkamdan üzülen bir avuç insan dışında kimsenin olacağını sanmıyorum. Yine de beni bu dünyada tutan bir şeyin var olduğuna inanıyorum. Belki de gerçek aşkı bekliyorum hala. Bu sene bulduğumu sanmıştım ama bulamadım.
Film izliyorum. Şu geçen 5 yılda yaptığım nadir olumlu aktivitelerden. 2017'den beri izlediğim filmleri çeşitli yollarla kaydediyor ve yorumluyorum. Bu beni mutlu ediyor. Stresli zamanlarımda bunun gibi yazmak geliyor içinden ve bir film izleyip kör gibi yazıyorum. 500 civarı film izlemişim. Bunların hemen hepsini ne zaman, hangi gün izlediğim ve kaç puan verdiğim kayıt altında. Bunu 1500-2000 filme çıkarmak istiyorum. Belki de hayattaki motivasyonum budur. Film izlemek. Çok mu iyi bir izleyiciyim? Hayır. Çoğu zaman insanların apaçık bir şekilde gördüğü şeyleri ben göremiyorum. Ama yine de bir film izlemek ve izledikten sonra bir şeyler yazmak güzel hissettiriyor. Bunu sıklaştırmak ise günlük hayatımı sekteye uğratıyor. Garip bir çelişki. Mutsuzken verimsiz oluyorum, film izlemek beni mutlu ediyor ama bu sefer de hayattan uzaklaşıyorum.
Aslında beni mutlu eden, rahatlatan şey film izlemek değil de yazmak. Yazınca rahatlıyorum. Şu an yaptığım gibi not defterimde sayısız yazı var bilinç akışı şeklinde yazılmış olan. Buna bilinç akışı dendiğini de yeni öğrendim. Ben serbest yazın diyordum. Kafadan geçenleri olduğu gibi yazmak. Müthiş bir şey. Bunu yaparak çoğu zaman sıkıntılarımdan kurtulduğumu bilirim. Çözüm üretme konusunda çok yardımcı oluyor. Öte yandan yıllar sonra açıp okuyabilme şansım var. Biraz daha edebi bir dilim olsaydı kitap bile çıkardı bunlardan.
Öyle işte. Şu an sıkıntılı bir dönemden geçiyorum. Kafamdakileri yazmak istedim. Bunu not defterime de yazabilirdim ama bu seferlik buraya atayım. Okumamışsınızdır ama okuduysanız da teşekkür ederim. Belki de silerim bunu, bilmiyorum. Ne yazdığımı da bilmiyorum aslında. Öylece bir yazı işte. Belki de yazmak istediğim şeyleri yazamadım bile ama yorulmuş hissediyorum biraz. O yüzden burada bitireyim. İyi günler.
Sınırlı internete sahip olduğum kısa bir zaman diliminde izledim bu filmi. Hayatım o kadar garip bir hal aldı ki film izlemeyi unutuyorum. Bir an olsun kafam filmdeki evrenden uzaklaşsın komple kayboluyorum. Bu bir kapı zili, bir telefon bildirimi, perdenin sallanması…devamıSınırlı internete sahip olduğum kısa bir zaman diliminde izledim bu filmi. Hayatım o kadar garip bir hal aldı ki film izlemeyi unutuyorum. Bir an olsun kafam filmdeki evrenden uzaklaşsın komple kayboluyorum. Bu bir kapı zili, bir telefon bildirimi, perdenin sallanması gibi saçma sapan sebeplerle de olabiliyor.
Öte yandan internetin sınırsız olması sebebiyle "ne de olsa bir gün izlerim" kafasından çıkmak kolay olmuyor. Bir ara ne güzel "yapacak işim yok bari film izleyeyim" diyebiliyordum. Şimdi ise "yapacak çok işim var, hangi birini yapsam" diye düşünerek ne film izleyebiliyor ne de işlerimi halledebiliyorum. Atlatıcaz be bugünleri de.
Filme geçersek, çok klasik bir hikaye filmi. Teknik cart curt ortalama sayılır. Hikayesiyle öne çıkan bir film. Açtığınız ilk andan beri kendine çekiyor. Tarz olarak yine Oscar kazanmış Green Book filmine benziyor bence. Ondan keyif aldıysanız bunu da seversiniz. Aile ile de izlenebilecek hoş bir film.
Öte yandan verdiği mesajlar da güzel. Sağırlıktan bağımsız olarak bir çocuğun kendi hayatını yaşama ve ailesine destek olma arasında kaldığı ikilem güzel aktarılmış. Bunun benzerlerini ben de zaman zaman yaşadım. Aileme destek olmayı istediğimi kendime inandırmıştım ama aslında istediğimin bu olmadığının da farkında değildim. Bu yüzden bu tip kararlar alırken şunu düşünmek lazım, ailem olmasaydı ben ne yapmak isterdim? Bu sorunun cevabı bizim istediğimiz şey oluyor. Ailemizi ne kadar sevsek ve onlara değer versek de en nihayetinde içimizde kalan o şeyi istiyor olacağız ve bir gün gelecek bunu yapamadığımız için ailemizi suçlayacağız.
Filmin sonunu da beğendim. Güzel bir sondu bence. Twist gibiydi ama ben en başından beri tahmin ediyordum bunun olacağını. Yine de tahminimin doğru çıktığını görmek(duymak?) mutlu etti. Hikayesi bende iz bırakmaya çok yaklaştı ama olmadı maalesef. Oscar'ı hak ediyor muydu? Bence evet. Chill ama keyifli bir film. İzlenir. Tekrar tekrar izlenecek bir film olduğunu sanmıyorum. Basit bir film. 8/10.
Filmin ilk yarısı izlenebilir seviyede ama ondan sonra biraz saçmalıyor. Korku filmi ama biraz kurgu ve seslerle oynasan komedi filmi de çıkabilirdi. Sırf ilk yarısı için 6/10 veriyorum. Çok da bir şey söylemeye gerek yok.
Muğla'da geçmesi sebebiyle izlerken kendimizden bir parça bulmak mutlu etti. Arada bir Türkçe konuşmalar, Türkçe şarkılar, Türkçe radyolar, Türk aksanlı ingilizce duymak falan güzel hissettirdi.
Okuduğum yorumlardan ötürü çok fazla beklentiye girmiştim. Kimileri yılın en iyi filmi gibi iddialı sözler…devamıMuğla'da geçmesi sebebiyle izlerken kendimizden bir parça bulmak mutlu etti. Arada bir Türkçe konuşmalar, Türkçe şarkılar, Türkçe radyolar, Türk aksanlı ingilizce duymak falan güzel hissettirdi.
Okuduğum yorumlardan ötürü çok fazla beklentiye girmiştim. Kimileri yılın en iyi filmi gibi iddialı sözler söylemiş. Biraz daha akıcı olsa ben de öyle düşünebilirdim ama filmi izlerken çok fazla kafam dağıldı. Ne için koyulduğunu anlamadığım ve fazlaca uzun olan sahneler vardı. Bu tarz sakin filmleri severim normalde ama sanırım yanlış günü seçmişim izlemek için.
Bunun dışında oyunculuklar muazzamdı. Paul Mescal'ı zaten Normal People dizisinden tanıyorum. Orada da fena olmayan bir performansı vardı. Bu filmde de üstüne çıkmış diyebilirim. 1996 doğumlu oyuncunun yolunun açık olacağını düşünüyorum. Umarım kendisi gişe filmlerinde değil de böyle sanatsal filmlerde oynamaya devam eder. Çocuk oyuncu Frankie Corio ile doğallığın kitabını oynamışlar resmen. Süper oyunculuklardı.
Filmin 90'lı yıllar Türkiye'sinde geçmesine bir kez daha değinmek istiyorum. İzlerken "vay be, Türkiye böyle bir yer miymiş eskiden?" dedirtti. Burayı da güzel yansıtmış yönetmen Charlotte Wells. Sinematografi ve çekimler de kalburüstü sayılabilirdi ama bir gerçek var ki o da filmin sıkıcı olması. Tüm bu şeylerden sonra aklımda kalan şey filmin sıkıcılığı oldu. Biraz daha akan bir film olsaydı 10 üzerinden 8-9u rahatlıkla alabilirdi. Bu haliyle 7/10 veriyorum. İyi seyirler dilerim.
Dönem filmlerinden pek hoşlanmıyordum ama sanırım izledikçe alışmaya başladım. Bu film de 1800'lü yılların başlarında geçen bür Beethoven biyografisi. Ölümünden sonra bir mektupla tüm mirasını bıraktığı kadını aradağımız bir gizem filmi aslında. Tahmin edilebilir, gerçeği yüzde yüz yansıtmayan ve aslında…devamıDönem filmlerinden pek hoşlanmıyordum ama sanırım izledikçe alışmaya başladım. Bu film de 1800'lü yılların başlarında geçen bür Beethoven biyografisi. Ölümünden sonra bir mektupla tüm mirasını bıraktığı kadını aradağımız bir gizem filmi aslında. Tahmin edilebilir, gerçeği yüzde yüz yansıtmayan ve aslında böyle bir iddiası da olmayan bir film. Belgesel değil sonuçta, biraz kurgusal öğeler ve abartılar da eklenebilir.
Dönem filmlerinde eskiden beni rahatsız eden şey giyilen kıyafetlerin abartısı ve fayton, at gibi ulaşım yöntemleriydi. Bunda da var böyle şeyler. Benim hala pek sevdiğim bir şey değil ama kabullendim artık. Dönem filmleri galip geldi.
Bunun dışında Gary Oldman'ın oyunculuğu süperdi. Kalan oyuncular vasat ile kötü arasında geziniyorlardı. Sinematografi çok iyiydi. Ne zaman gözümü kırpsam bir fotoğraf karesi elde edecek gibiydim. Müzikler zaten Beethoven besteleri olduğundan değinmek bile istemiyorum.
Beethoven'ın sağırlığını güzel yansıttıklarını düşünüyorum. Özellikle orkestrayı yönetmekte başarısız olduğu sahnede Gary Oldman'ın da oyunculuğu sayesinde muhteşem bir sahne oluşmuş. Birtakım savaş sahneleri gibi gereksiz sahneler ve gereksiz çıplaklık vardı. Olmasaydı da olurdu.
Bunların dışında filmi bir müzikoloji öğrencisiyle beraber izledim. Filmde anlatılan şeylerin bir kısmının doğru, bir kısmının ise abartı olduğunu söyledi. Beethoven, filmde gösterildiği kadar kaba ve üstünlük taslayan bir insan değilmiş. Mektuplarından bu şekilde bir karakteri olduğu anlaşılmıyormuş. Ama "film" olabilmesi için de bu tip aşırılıkların gerekli olduğunu düşünüyorum.
Diyeceklerim bu kadar. Dönem filmlerine bakış açım yumuşamaya başladı. Artık daha az önyargı ile izleyebileceğim. Bu filme de puanım 7/10. İzlenir.
Uzun bir aradan sonra yeni bir film yazısı yazıyor olmanın heyecanı içindeyim. Okulun başlamasıyla gelen yoğunluk ve beraberindeki depresyon sebebiyle doğru düzgün film izleyemiyordum. İzlediğim filmleri ise birinin tavsiyesi üzerine izleyip o kişiye anlatıyordum. Bu film ise özel bir tavsiye…devamıUzun bir aradan sonra yeni bir film yazısı yazıyor olmanın heyecanı içindeyim. Okulun başlamasıyla gelen yoğunluk ve beraberindeki depresyon sebebiyle doğru düzgün film izleyemiyordum. İzlediğim filmleri ise birinin tavsiyesi üzerine izleyip o kişiye anlatıyordum. Bu film ise özel bir tavsiye almadan kendi başıma izlemeye karar verdiğim bir film oldu. Buraya da zaten bu türdeki filmleri yazıyorum.
Triangle of Sadness, ismiyle hiç alakası olmayan bir film. Filmin sadece ufak bir yerinde kaşların arasındaki üçgeni tanımlamak için kullanılıyor. İsmine bakarak depresif bir film olduğunu düşünebilirsiniz, kesinlikle değil. Eğlendirici, düşündürücü, iğrenç, biraz aksiyonlu, absürt bir film ama kesinlikle hüzünlü değil.
Film zıtlıklar üzerine inşa edilmiş. Zengin-fakir, hizmet alan-hizmet veren, sosyalizm-kapitalizm, anaerkil-ataerkil gibi çatışmalar üzerinden hem bir mesaj verme ve düşündürme kaygısı hem de komedi yaratma peşindeler. Ancak bu mesajlar daha önce de izlediğim The Valet filmi gibi gözünüze soka soka yapılmıyor. İzleyici kitlesi bakımından biraz daha yetişkinlere yönelik ve aile içinde izlemeye pek uygun değil.
Filmin üç bölümden oluşuyor. İlk bölüm Carl ve Yaya çiftinin gemi seyehatine kadar olan bölüm, ikinci bölüm yatta geçen bölüm, üçüncü bölümse adada geçen bölüm. Her bölümün kendine has güzellikleri var. İlk bölümdeki Carl ve Yaya'nın para ve ilişkideki kadın-erkek rolleri üzerindeki tartışması çok hoş ve güzeldi. İkinci bölümde biraz daha bize yabancı olan insanlarla tanıştığımız ve zenginin fakire istediği her şeyi yaptırabileceği bir düzenin olduğu bölümdü. Araştırmadım ama tüm gemi bir ülke metaforu olabilir. Üçüncü bölüm ise zengin ile fakir arasındaki farkın kalmadığı, yetenekli olanın kral, krala biat edenlerin ise zengin olduğunu gördüğümüz bir bölümdü. Bu bölümde de güzel bir toplum eleştirisi vardı.
Filmin sonu ise beni hiç şaşırtmadı. Hatta sanırım ben böyle bir film izlemiş olabilirim. Çünkü filmin sonunu net bir şekilde tahmin edebildim. Benim için ilginç olmayan bir sondu ve her şey çok tanıdık geldi.
Filmde bazı rahatsız edici sahneler vardı. Hassas bir bünyeniz varsa o sahneler geldiğinde gözlerinizi kapatabilirsiniz. Oldukça da uzun sürüyor.
Filmi Karaca Sineması'nda izledim. Benim için güzel bir ilk deneyim oldu. Daha önce bağımsız bir sinemada film izlememiştim.
Film güzel. Yalnız başınıza veya arkadaşlarla izlenebilecek bir film. Partnerinizle de izleyebilirsiniz ama feminist tartışmalara neden olabilir :) eğlencelik bir film ama yer yer düşündürtüyor da. Böyle filmleri seviyorum. Tekrar izler miyim? Kesinlikle evet. Birilerine önerir miyim? Buna da evet. Hayatıma bir etkisi oldu mu? Çok değil ama düşünmemi sağladı diyebilirim. Kusursuz muydu? Kesinlikle değildi. 10 üzerinden 7-8 arasında gidip geliyorum. Bazı iğrenç sahneler olmasaydı 8-9 a çıkabilirdi ama maalesef... Yine de 8/10 diyorum.