Spoiler içeriyor
Tek oturuşta bitiremedim.
Tek oturuşta bitirenlere saygım sonsuz..
İzlerken durdurduğum oldu, nefeslenmem gereken sahneler vardı. Bazen çok ağır geldi, kaldıramadım. Ertesi gün devam ettim filme falan derkeen en sonunda bitti. Yaklaşık üç günlük bir serüven bu.
Hiç ara vermeden izlesem…devamıTek oturuşta bitiremedim.
Tek oturuşta bitirenlere saygım sonsuz..
İzlerken durdurduğum oldu, nefeslenmem gereken sahneler vardı. Bazen çok ağır geldi, kaldıramadım. Ertesi gün devam ettim filme falan derkeen en sonunda bitti. Yaklaşık üç günlük bir serüven bu.
Hiç ara vermeden izlesem büyük ihtimalle kafayı yerdim. Çünkü film birçok duyguyu dibine kadar yaşattırdı.
Meltem rüzgarının yüzüme vurması gibiydi en başlar. Samimi, sıcak. Güzel bir film izleyecem dedim, harika. Şu aralar kafamı rahatlatacak pozitif aşk filmleri izlemek istiyordum zaten. Doğru yerdeyim diye düşündüm.
(Anladığınız üzere sıfır araştırma ile bodoslama daldım ben bu yapıma)
Neyse işte karakterler birbirleri hakkında olumlu görüşlerinden bahsediyorlardı.
Sahne bitti ve biz seyirciler olarak birden pembe bulutlardan aşağıya düştük. Çok keskin bir çizgiydi bence. Mecburen beynimi aldım ve beraber izlemeye başladık filmi. Kafayı boşaltmak yalan oldu..
Karakterlerin sorunlarının ne olduğunu öğrenmek, onların bakış açılarından hayata bakmak ilgimi çekti.
İkisinin de haklı ve haksız olduğu noktaları tespit etmek güzeldi. Biz insanız ve hata yaparız. Hiçbirimiz mükemmel değiliz. Filmin bu doğallığı yakalaması baya iyiydi.
(Mesela bu çift ayrılmak istiyor değil mi? Birbirlerine uzaklar falan ama birden kadını gene adamın saçını keserken görüyoruz. Onun yiyeceği yemeğe yardımcı olurken izliyoruz. Birbirlerini dibine kadar tanıyor olmalarına şahit oluyoruz ve istemsizce suratımızda bir tebessüm oluşuyor.)
Gelelim çocuk mevzusuna.. Tam anlamıyla ne yapacağını bilemeyişi, ebeveynlerine sorduğu sorularla olayı anlamaya çalışması falan.. Of çok tatlıydı. O minicik dünyası baştan sona değişti. Okulu, öğretmenleri, arkadaşları.. Ama gene de biz çocuğu son derece iyi gördük. (Kötünün iyisi)
Tek çocuk olmasının bu durumda bir etkisi olabilir. (Yetişkinlerle kurduğu iletişim de fazlasıyla güzeldi zaten.)
Uyurken annesiyle beraber yatmasını bize göstermeleri de güzeldi. Bağ kurduğu ebeveyninden tekini kaybetmemeye odaklanmasını izlemek yürek burkucuydu.
Derken prüzler ortaya çıktı. Hiç hesapta yokken avukatların devreye girmesiyle işler alevlendi. Savaş sahnesi izlerken aldığım zevkten farksızdı. Tam bir vahşet döndü yahu. Mahkeme işleri beni geriyor gerçekten. Boşanma noktasındaki insanların birden partnerinin kanını emmeye çalışan bir canavara dönüşmesi fikri aşırı tiksinç geliyor. Her neyse.. Geri alınması imkansız sözler söylendi velhasıl. Bizimkiler de avukatları devreye sokarak nelere mâl olduklarını anladılar. (Son pişmanlık neye yarar?)
Ve gelelim benim en çok sevdiğim sondan birinci sahneye. (En sevdiğim sahneye daha gelmedik)
Birbirlerinin yüzlerine karşı her şeyi bağırarak ifade ettiklerinde ne hissedeceğimi bilemedim.
Şu hayattaki en büyük korkum birinin karşıma geçip "keşke seninle hiç tanışmamış olsaydım" demesi. Gerçekten.
Bu sahneyi izledikten sonra durup düşündüm. Hayatımı birleştirme kararı aldığım birinin karşıma geçip "Her sabah uyandığımda 'keşke ölmüş olsaydın' diyorum. Keşke arabanda ölmüş olsaydın." cünlesini kursa ne tepki verirdim?
Bilmiyorum.
Zaten sonrasında adamın hıçkırarak ağlaması ve yere kapaklanması fazla duygusaldı.
Kahretsin, çok kötü hissettim.
Eris yazdığı yazısında çok haklı. Evlenmeyi düşünen, en az bir kere bile kafasından geçiren herkes bu filmi izlemeli. Çünkü ilişki içerisinde yolları birleştirdiğimiz gibi o yolu ayırma ihtimalimiz de var. İlişkinin bitme ihtimali her daim var. Bu durum hiç yokmuş gibi davranmaktansa üzerine düşünüp konuşmanın bize daha çok faydası olacağını düşünüyorum.
Her neyse. Neticede çiftimiz bir şekilde boşanmayı başardı.
En sevdiğim sahne mi?
Adamın mektubu okuduğu sahne.
(Filmin başında birbirlerinin mektuplarını okumamaları içimde kalmıştı. Bi tık rahatladım.)
KAHRETSİN BE ADAM!! O NASIL DUDAK BÜKMEKTİR..
Resmen alt dudağı, çenesi titredi. Ağlamamak için direndi. Onun yerine de ben ağladım zaten.
Bu filmden ne mi sonuç çıkardım? Bilmem.
Evet. Doğru duydunuz. Bilmiyorum.
Ben bu filmden sonra hayatımda bir şeyleri bilemeyebileceğimi öğrendim.
İnsan ilişkileri fazla karmaşık.
Dün başka, bugün başka, yarın başka hisler hissedebiliriz. Bilemeyiz.
Verdiğimiz sözleri tutmak isteriz ama tutamayabiliriz. Bilemeyiz.
Her daim yan yana olacakmışız gibi gelir ama ayrılabiliriz. Başımıza ne geleceğini bilemeyiz.
Demek istediğim, işin içine "insan" dahil olduğunda o denklemin anası ağlıyor.
Her zaman yanılma hata payını işleme dahil edip yola devam etmeliyiz.
☏︎
Web yapım aşamasındadır.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
Spoiler içeriyor
Tek oturuşta bitiremedim.
Tek oturuşta bitirenlere saygım sonsuz..
İzlerken durdurduğum oldu, nefeslenmem gereken sahneler vardı. Bazen çok ağır geldi, kaldıramadım. Ertesi gün devam ettim filme falan derkeen en sonunda bitti. Yaklaşık üç günlük bir serüven bu.
Hiç ara vermeden izlesem…devamı
Spoiler içeriyor
Ayaklarımı yere vura vura tepinip "Mutsuz bir son istiyordum!" diye haykırmak istiyorum.
Çünkü final çok yapaydı. Bilmiyorum, öyle hissettirdi.
Finalden kırdığım puanı saymazsak bilimkurgu öğeleri içermesi açısından on numara filmdi. (İzlerken beyin gerektiren yapımları seviyorum.)
Spoiler yemek istemiyorsanız burda vedalaşalım…devamıAyaklarımı yere vura vura tepinip "Mutsuz bir son istiyordum!" diye haykırmak istiyorum.
Çünkü final çok yapaydı. Bilmiyorum, öyle hissettirdi.
Finalden kırdığım puanı saymazsak bilimkurgu öğeleri içermesi açısından on numara filmdi. (İzlerken beyin gerektiren yapımları seviyorum.)
Spoiler yemek istemiyorsanız burda vedalaşalım dostlarım.
Şimdi.. Senaryo içerisindeki psikolojik temalar beni benden aldı. Özellikle de adamın çocukluk anısına gittiğimiz sahne..
Annesinin kendisine bakmadığını söylüyor, kucağa alınmak istiyor, isyan edip ağlıyordu.
Yani annesiyle güvensiz-kaygılı bağlanma yaşayan bir çocukluk seyrettiler bize.
Sonra bu adam büyüdü, yetişkin oldu ve ilişkilerinde saplantılı bağlanma yaşayan biri olarak yaşamına devam etti. Nasıl ama? Harika değil mi?
Ama asıl müthiş olan kısma gelmedim. Sonra bu adam kendisine partner olarak kaçınan bağlanma modelini tercih eden birini buldu.
Tencere yuvarlanmış da kapağını bulmuş.
Durun daha iyi anlatayım.
Kaçınan Bağlanma: iki alt başlığı var.
1-Korkulu Bağlanma: Hem kendini hem çevresini olumsuz görür burdaki insanlar. Başta adamı bu kategoride düşünmüştüm ama sonra vazgeçtim.
2-Kayıtsız Bağlanma: Kızımız burda işte. Kendisini değerli ve olumlu görürken, çevresini olumsuz görür. Saf çıkarcı bir yaklaşım benimser. (Ben böyleyim, canım sıkılınca ani ve fevri hareketler sergilerim, bla bla bla)
Ve adamı anlatayım şimdi.
Saplantılı Bağlanma: Kendini değersiz, olumsuz görürken karşıdakini olumlu görür. Yani iyi çocuk eğilimi sergiler. Daha filmin başında adamın kendi içinden konuştuğu sahneyi hatırlayın. "Ben neden böyleyim?" temasında kendisini eleştiriyordu. İki dakika sonra trende tanımadığı yabancı bir kadına ise onun neden iyi olduğunu düşündüğünü açıklıyordu.
Kadının çocukluğunu falan görmedik belki ama adamın çocukluk sahnesini gördükten sonra karakterlerin bağlanma ilişkilerini incelemeye karar verdim.
Mesela şu replik:
"Neden en ufak bir ilgide karşımdakine aşık oluyorum?"
Ve ardından annesiyle olan o sahne..
Abi çok güzeldi.
Her neyse. Ana karakterlerimiz yaptıkları ses kayıtlarını dinlediler. Birbirlerine karşı olan acımasız görüşlerini filtresiz bir şekilde duydular. Sıfır maske, full doğallık.
"Karşımdaki kişinin yüzüne bakıp onunla ilgili düşüncelerimi söylersem beni terk eder mi?" korkusu yok, yalanlar yok.
Ama sonra ne mi oldu? Mutlu son.
Hay ben böyle işin...
Ya ciddi soruyorum, ne değişti? Bu iki insan gene aynı yollardan geçecek, gene birbirlerinin kalbini kıracak ve gene ayrılacak. Bunu bile bile neyin mutlu(!) sonuna sevineyim ben?
Tekrar birlikte olmaya karar verirken kız aynı replikleri tekrarladı ya hani, orda çıldırdım.
Ayrılın ulan. Sağlıklı iletişim kuramıyorsanız niye beraber olacaksınız?
Kız paylaşmayı sevdiği için oğlan onun çok konuştuğunu ve boş konuştuğunu düşünüyor. Oğlan her şeyi içinde yaşayan ve dışarıyla paylaşmamayı tercih eden birisi olduğu için kız onu tanıyamamaktan yakınıyor.
Ve siz benim karşıma geçmiş bu iki insan evladının el ele tutuşmalarına ne kadar mutlu olduğunuzu anlatıyorsunuz.
Rezil bir finaldi.
Hâlbuki birbirlerine iyi gelmediklerini en sonunda zor da olsa anlasalardı belki o zaman mutlu son olurdu benim için.
(￣_￣ )
Spoiler içeriyor
After Life dizisini izlerken orda bi abla "Guguk Kuşu gibi. Kendimi Hemşire Ratched gibi hissediyorum." dedi. Hemen o sahnede @leomenci diziyi durdurup bu filmi izleyip izlemediğimi sordu vee işte şimdi burdayız.
(After Life dizisi biter bitmez kendimizi bu filmi izlerken…devamıAfter Life dizisini izlerken orda bi abla "Guguk Kuşu gibi. Kendimi Hemşire Ratched gibi hissediyorum." dedi. Hemen o sahnede @leomenci diziyi durdurup bu filmi izleyip izlemediğimi sordu vee işte şimdi burdayız.
(After Life dizisi biter bitmez kendimizi bu filmi izlerken bulduk)
Filmin başında baya heyecanlıydım çünkü mekan akıl hastanesi yani, ne bekliyorsunuz?
Her tanıştığım karakterin problemini tahmin etmeye çalışmak ve sonra bu fikirleri Menci ile paylaşmak aşırı güzeldi 😁
(sᴘᴏɪʟᴇʀ ᴏʟᴀɴ ʏᴇʀʟᴇʀᴇ ɢɪʀᴍᴇʏᴇ ʙᴀşʟᴀᴅıᴋ, ᴜᴍᴀʀıᴍ ғᴀʀᴋıɴᴅᴀsıɴıᴢᴅıʀ)
Ana karakterimizde bi problem olduğu belliydi.
Bakın mesela 5-6 kavgaya karışmış diye uyum problemi var desek antisosyal kişilik bozukluğu tanısı geliyor aklıma ama aynı adam iki sahne sonra diğer akıl hastalarıyla muhabbet etmeye çalışıyor. Olmaz ki yani.
Sonra diyorum ki belki birden fazla kişiliği vardır. Biri sosyal, diğeri değil falan. Dissosiyatif desek, değil. Alâkası yok. Eeeehhh dedim, yeter. Rol yapıyor bu adam. Amacı da işte hapisten kaçmak. Akıl hastası olmak şöyle dursun, kendisi baya da zeki..
(Filmin konusu hakkında en ufak fikrim bile yoktu. Spoiler yemeden izledim niyeyse.)
(Neyse işte, edindiğim her bilgi benim başarım, gururluyum)
(Doğru tahminde bulunduğu için Bisturi canlısı övgü beklemekte)
♪(´▽｀)
Gelelim hemşireye.
Uyuz oldum.
Holland'ın kişilik topolojisindeki gelenekçi insan tipi. Tam olarak o yani..
Demek istediğim; kurallara bağlı, yeniliğe açık değil, otoriter, vs..
Kadın o kadar soğuktu ki, yer yer kendisinden iğrendiğim bile oldu.
Tamam bakın, adım adım gidecem. Neden sevmediğimi açıklayacam size.
Öncelikle bu hemşirenin yaptığı grupla psikolojik danışma seanslarına değinmek istiyorum. Rezaletti. Grupla psikolojik danışma seanslarında oyunlar kullanılır, etkinlikler yapılır. İnsanlar konuşsunlar diye asla zorlanmazlar, zorlanmamalılar. Ya da üyelerin kendi arasında kurdukları iletişime grup lideri yön verir. Birbirlerine karşı aşağılayıcı bir dil kullanmalarına izin verilmez. Ya yeminle söylüyorum o kısımları izlerken fıttırdım.
(İlk grupla psikolojik danışma seansında adamın eşine karşı olan kıskanç tutumu hakkında konuşuldu. Kadın anlattı anlattı anlattı, sonra da "Bir fikri olan var mı?" dedi. O an kendimi derste gibi hissettim. Heyecanlandım falan. "BEN BEN BEN" diyorum öyle kahkaha eşliğinde. Menci filmi durdurdu, garibim korktu da sanırım. Dalmış filme. Neyse artık, hemşire duymadı belki ama Menci'ye anlattım ben. Sorunun cevabını biliyordum yani napayım. Söylemem lazımdı.)
KJSODHAOHDOSHDOWHDOS
Bunun dışında hemşirenin akıl hastanesini kendi çöplüğü ilan ettiği o kadar belliydi ki. Kariyerinin en başarılı döneminde ve gözünü hırs bürümüş.
Bakın mesela bizim ana karakteri biraz izlediler. Doktorlar tekrardan hapse gönderme kararı aldı. Çalışsın bu adam dediler, akıl hastası değil yani belli. Ama hemşire kabul etmedi. Neden mi? Onun koğuşuna gelip onun kurallarına uymayan bir adam söz konusu, egosu kırıldı kadının. Ne yapıp edecek ama o adamı dize getirecek. Daha o sahneden belliydi aslında her şeyin ne kadar kötüye gideceği.:(
Ya ben size bu kadını sevmediğimi söylemiş miydim?
Hem samimi gibi davranmaya çalışıyor hem de bir o kadar soğuk ve itici hareketler sergiliyor ki. Of..
Neyse işte bizim ana karakter tek tek konuşup arkadaş oldu burdaki akıl hastalarıyla.
Tek tek hepsine değinmeyecem merak etmeyin ama Kızılderili abi hakkında konuşmazsam da ayıp ederim.
Kendisi cüsseli biri. Dev gibi ama içten içe öyle hissetmiyor. Güçsüz görüyor kendini.
En iyisi ben size bu adamı baştan anlatayım.
Çocukken babası çok kuvvetliymiş, dev gibiymiş. Ama insanlar babası ile çok fazla uğraşırmış. Bu baskıya karşı babası daha fazla dayanamamış ve kendini alkole vermiş. Günden güne erimiş. Çocuğumuz ise babasının gözlerinin önünde erimesine engel olamamış çünkü ne yapsın yani? Daha çocuk. Bu da onda travmaya sebep olmuş.
Çocuğumuz büyümüş, serpilmiş. Dev gibi bir adam olmuş belki ama içinde hâlâ babasını kurtaramamış olan çocuğun hüznünü ve beceriksizliğini taşıyormuş.
Öz yeterlilik algısı düşük olan bu Kızılderili adam bir gün dış görünüş olarak kısa boylu olsa bile aslında içten içe dev gibi olan biriyle tanışmış. Aynı babasına olanlar gibi bu adamla da insanlar çok uğraşıyormuş.
Bizim kızılderili abi de bu sefer kenarda durup izlememiş. Harekete geçmiş ve yardım etmiş.
NE DEDİĞİMİN FARKINDA MISINIZ? Travmanın iyileştirilme anına şahit olduk diyorum. İlk adımıydı belki ama olsun. En önemli kısmıydı.
Filmin sonunda bu Kızılderili abi kendiliğinden iyileşmedi yani. Akıl hastanesindeki görevlilere arkadan saldırdığı sahnede başarmıştı bir şeyler.
Zaten Kaplanı Uyandırmak isimli kitapta da travma anlatılırken bundan bahsediliyordu.
İnsanlar olarak kötü bir olayla karşılaştığımızda 'savaş ya da kaç' tepkisinin dışında bir de donma tepkisi veririz. Son derece doğal bir tepkidir, hayvanlarda da gözlemlenir ama biz insanlarda travmaya neden olur bu donma tepkisi.
Karşınızda travma:
Hareketsiz kalırız ➪ uyarılma anı ➪ başarısız kaçış ➪ korku ve çaresizlik deneyimi ➪ hareketsizlik ➪ uyarılma ➪...
(Gördüğünüz gibi kısır döngüye giriyoruz. Travmalarda geçmişi irdelemek, tetiklemek mantıklı değildir. Zira travma doğası gereği döngüsel enerjiden beslenip kuvvetleniyor. Her başarısız hamlede daha büyük bir kabus olarak insanın üzerine çöküyor.)
Şimdi size dönüşümün biyolojik açılımını veriyorum. Bu sefer kısır döngü yok:
Hareketsizlik ➪ uyarılma ➪ başarılı kaçış ➪ güçlenme
Ta daa
İşte bizim Kızılderili abiye de bundan oldu🥹
Her neyse, ne diyordum ben? Heh, evet. Ana karakterimiz akıl hastalarıyla iletişime geçti. Çoğunun orda kendi istekleri ile durduğunu öğrenince şok oldu hatta.
Bu tarz sorunları çözmek için kendimizi toplumdan soyutlamamızın anlamsız olduğunu gösterdi. Hayata karışmaları gerektiğini onlara yaşatarak anlattı. Çok güzeldi çok.
Ve bizim hemşire de bu duruma uyuz oldu. Onca grupla psikolojik danışma seansının, ilaçların ve kapalı ortamda bu kadar insanı rutin bir düzende yaşatmanın iyileşmelerinde yapamadığı etkiyi ana karakterimiz yapınca huzuru kaçtı kadının.
(Ya ben hiç sevmedim, gerçekten aşırı meymenetsiz bir suratı vardı)
Ve gelelim filmin sonuna. Tıkır tıkır işleyen plana uymadılar ve kaçamadılar. Ana karakterimiz resmen yeni edindiği arkadaşlarına veda edemedi. Ayrılmak istemedi.. (bence)
Daha fazla uzatmıyorum. En sonunda ana karakterimizin kafasının eti yenmiş bir hâlde gördük. (Ciddiyim)
Adam bi geldi ki bomboş bakıyor, kafatasında dikişler var. Çok tatsızdı. Oraya hayat getiren adamı yaşarken öldürmüşler. Bedenine tutsak kalmış. Neyse ki bizim Kızılderili eleman kurtardı onu. İkisi de özgür kaldılar.
Çok güzeldi.
(Hadi minik bir itiraf. Ben filmin sonunu sevmedim başta. Huzursuz bir şekilde söylenip duruyordum ki Menci beni susturdu. Dedi ki "Salak salak konuşma, bilgisiz cahil. Anlatayım da dinle" Bana filmin sonunu baştan anlattı sağolsun. Kafatasında yer alan dikiş izlerini falan görmemiştim mesela ben. Ya da Kızılderili inancına göre ölmek özgürleşmek demekmiş, normalde "ruh bedende tutsak" inancı varmış. Menci de filmle ilgili bir yazı okurken öğrenmiş bu bilgiyi. İşte onun sayesinde daha anlamlı oldu her şey.)
(Hatta Menci bana anlatırken bir detay farketti, teee filmin başında o adamın Kızılderili olduğunu söylüyorlar ya bize. Dansını falan yapıyor hatta ana karakter. Ama sonra bir daha hiç bahsi geçmiyor. Filmin sonunda da ana karakteri özgürleştirirken Kızılderili müziği kullandılar. Sadece son sahnede o müziğin kullanıldığına karar verdik. Çünkü biraz düşündük ama başka sahne gelmedi aklımıza.)
(Menci böyle bir detay farkedince ben daha çok uçtum. Yani filmin başını ve sonunu bağlamış olduk. Her şey bir bütünlük içinde son buldu.)
Uzun bir aranın ardından aşırı karmaşık bir yazı ile geldim ben gene. Hehe.
Neyse işte.
Arkadaşlar, hadi koşun izleyin gelin:)
Allah canımızı alsa da kurtulsak.
Spoiler içeriyor
Gecenin bir yarısı uyanıp kafamdaki düşünceleri durduramadığım için geri uykuya dalamadığımda yapılacak en mantıklı şey Rango'ya yazı yazmaktı.
Merhaba.
Öncelikle bu filmi çocukken izlememiş olmanın getirdiği bir merak vardı üstümde. Badu da baya bir övmüştü. Bana düşen de gidip izlemek…devamıGecenin bir yarısı uyanıp kafamdaki düşünceleri durduramadığım için geri uykuya dalamadığımda yapılacak en mantıklı şey Rango'ya yazı yazmaktı.
Merhaba.
Öncelikle bu filmi çocukken izlememiş olmanın getirdiği bir merak vardı üstümde. Badu da baya bir övmüştü. Bana düşen de gidip izlemek oldu.
Film oldukça renkli bir açılışla başladı. Benlik problemi yaşadığı her hâlinden belli olan bukalemunumuz, kendi yazdığı senaryosunda oynamakla meşguldü. Yaşamak istediği ideal hayatı resmediyordu bize.
Derken bi sarsıntı yaşadı ve içerisinde bulunduğu dünya kelimenin tam anlamıyla başına yıkıldı. Bukalemunumuz tepetaklak oldu.
Yüzleşmesi gereken gerçek bir benliği vardı artık.
Öncelikle korkuyordu. Eski hayatını deliler gibi geri istemesi de derin bir çaresizlik hissi ortaya çıkarıyordu. Ne yapması gerektiğine dair en ufak bir fikrinin olmayışını ekleyecek olursak ortaya pek de güzel bir şey çıkmıyor değil mi?
Filmin başında bize gösterdiği ideal benliğinden ne kadar da uzakta?..
İşte film boyunca Rango karakteri ideal benliği ve gerçek benliğinin arasındaki mesafeyi sürekli kat etmekle uğraşıyor. Kendini gerçekleştirme aşamasına ulaşana kadarki macerasına şahit oluyoruz.
Yazımın bu noktasında devreye Marcia'nın kimlik statüleri giriyor. Rango'da olan durumu burayı referans alarak açıklamak istiyorum.
❝1-Dağınık Kimlik: Araştırma ve kriz bu bireylerde görülmez.Geleceklerine karşı herhangi bir karar vermezler.Verseler bile bu kararlar anlık kararlardır. Yani kimlik bunalımı yaşamamış ve herhangi bir kimliğe bağlanma gerçekleştirmemiş bireylerden bahsediyoruz. Olumsuz bir kimlik olduğunu da göz önünde bulundurursak kendisine bakış açısının kaçınan olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz.❞
Bukalemunumuzun terrariumdaki hâlinden bahsediyoruz şuanda. Rango'nun geleceğine dair bir karar vermesi şöyle dursun henüz neyin içerisinde olduğunun bilincinde bile değil.
[Ara ara "ben kimim" sorusunu film boyu kendisine yönelttiği için burda kararsızlık yaşadım aslında. Ancak sonradan dağınık kimlik yaşadığına karar kıldım. Çünkü gerçekten bu soruyu düşünseydi araştırırdı. Demek istediğim o araba herhangi bir sarsıntı yaşamasaydı bukalemunumuz terrariumdaki sorunsuz(!) hayatına devam ederdi. Ve biz bir isme bile sahip olmayan bu bukalemunun filmini izleyemezdik çünkü bukalemunumuz bu yolculuğa hiç çıkmamayı tercih edecekti.]
Her neyse, en nihayetinde içinde bulunduğu araç bir sarsıntı yaşadı ve bukalemunumuz da sorunlarla yüzleşmek mecburiyetinde kaldı. Camların içinde yaşadığı o güvenli alan artık yoktu sonuçta.
Welcome to reality baby:)
❝2-Moratoryum Kimlik: İnsan krizi yaşar ve araştırma yapar ama karar veremez.Olayın üstünde pek durmaz. Yani kimlik bunalımı var ama bir kimliğe bağlanma hâlâ yok. Öncekine kıyasla daha iyi bir durumdayız, olumlu bir kimlik diyebiliriz. Ancak hâlâ bir karar aşamasına varamamış olma hâlinden bahsediyoruz. Bu nedenle kendisine bakış açısı da kararsız olacaktır.❞
Moratoryum kimlik için hiç tereddüt etmedim. Bukalemunumuzun kasabaya varır varmaz sergilediği davranışı gözünüzün önüne getirin lütfen. Hareket hâlindeki her kişinin yürüyüşünü taklit ettiği o mükemmel sahne.. Acaba ben kimim arayışında.
İşte bu noktada Rango karakteri ortaya çıkıyor. İdeal benliğini yaşayabileceği bir kimlik. Ortam da uygun. Bol keseden yalan atıyor bukalemunumuz.
Unutmayınız ki yalan söylemenin birinci kuralı söylediğiniz yalana inanmaktır.
Bukalemunumuz bu kurala uymak için elinden geleni yapıyor ancak Rango adıyla kasabanın şefi olunca ister istemez işler sarpa sarmaya başlıyor. İçten içe insanlara yalan söylediğinin bilincinde çünkü. Kimse bilmese bile Rango olmadığını o biliyor. Hâl böyle olunca da tekrardan ideal benliği ile çatışma içerisinde buluyor kendini. İnsanların yüzüne bakıp yalan söyleyen bir lider olur mu hiç? Ki bu insanlar Rango'yu yeni umutları olarak görürken hem de..
Rango karakteri bu düşüncelerle savaşadursun. Yalancının mumu yatsıya kadar yanıyor gene, bizimkinin Rango olmadığı ortaya çıkıyor. Ve tekrardan o soruyu duyuyoruz "kimsin sen?"
Ve bütün olayların bağlandığı o sahneye geldik. 73926392 kere izlesem de asla tam anlamıyla anlayamayacağım sahneye yani... Araf sahnesi.
(Bu filmi ele alırken benlik kısmıyla değil de varoluşsal anlamda incelemeyi çok istedim. Ancak kendimi asla tam anlamıyla yeterli göremedim. Şuan bile ölüm-hayat kavramlarını düşünmek beni geriyor. Özellikle şuan diyorum çünkü bu filmi varoluşsal anlamda ele almak için belki de en uygun zaman dilimindeyim. Neyse, nasip değilmiş)
Ne diyorduk? Evet. Araf.
"Artık ne aradığımı bilmiyorum. Kim olduğumu bile bilmiyorum."
Dürüst sözleriyle bukalemunumuz bizi karşılıyor.
Tahmin edersiniz ki Araf sahnesini yaşadıktan sonra bukalemunumuz için başarılı kimlik kısmından söz edeceğim. Peki ne oldu burda? Ne değişti?
Öncelikle kabullendi. Bilmediğini kabullendi. Arayış içerisinde olduğu gerçeğini kabullendi. İdeal benliğinin gerçek benliğinden ne kadar uzakta olduğunu kabullendi. Yani demem o ki tüm bu zaman zarfında olmadığı biri gibi rol yaptığı gerçeğini kabullendi.
Rango olmadığını kabullendi.
Ama işin esprisi de bu ya, Rango olmadığını kabullenmek tam da Rango'ya yakışır bir hareket.
Anlatabiliyor muyum?
Tüm bu acı gerçekleri kabullenmek demek sadece kahramanların yapabileceği bir iş.
O artık kendi filminin ana karakteri oldu.
Her zaman istediği şeye ulaştı.
(Ulaşmak istediği hedef için çaba sarf ettiği tüm bir süreç boyunca asıl sorunlardan sürekli kaçıyordu. Kaçmaktan vazgeçip gerçekleri kabullenince onurlu olan davranışı sergilemiş oldu. Kafasındaki ideal benliği sergilemiş oldu yani)
"Hiç kimse kendi kaderini terk edemez."
Bu mottoyla tekrardan Rango olarak ekranlarımızda boy göstermeye başladı ana karakterimiz.
❝3-Başarılı Kimlik: Başlarda bir kriz yaşaması gerekir. Fakat bu krizin ardından nasıl kurtulması gerektiğini araştırmalıdır. Alternatifleri değerlendirdikten sonra en doğru kararı verir. Yani birey kimlik bunalımı yaşar ve bunun sonucunda bir kimliğe bağlanma gerçekleştirir. Tâbi ki olumlu benlikten söz ediyoruz. Doğal olarak bireyin kendine bakış açısı da değerli olacaktır.❞
Bu kez "mış gibi" davranmıyor karakterimiz. O artık Rango. İçi dışı bir. Gerçek benliği ve ideal benliğini birbirine yaklaştırmayı başarmış, kendini gerçekleştirmiş bir bukalemun.
Tahmin edersiniz ki film mutlu sonla bitiyor.
(Şimdi gidin ve bu filmi izleyin. Ardından benim korkup yazımda asla değinmediğim öteki taraf mevzularından kendi yazınızda bol bol bahsedin. Ben de gelip sizin gönderinizin yorumlarında ağlayım. Nasıl ama? Bence mükemmel antlaşma.)
E hadi o zaman.
Öteki tarafta görüşürüz:)
𓆈
Sunucuda bu dizinin konusu geçtiği zaman "hadi izleyelim" geyiği döndürmüştük. Gerçekleştirdiğimize hâlâ inanamıyorum. @leomenci'nin zamanında lise arkadaşlarıyla izlediği diziyi şimdi Martı, Hafsa ve benle tekrar izleyip ilk günkü gibi tepki vermesi harikaydı.
(Aradan geçen onca zamandan sonra dizi detaylarını unutmuş…devamıSunucuda bu dizinin konusu geçtiği zaman "hadi izleyelim" geyiği döndürmüştük. Gerçekleştirdiğimize hâlâ inanamıyorum. @leomenci'nin zamanında lise arkadaşlarıyla izlediği diziyi şimdi Martı, Hafsa ve benle tekrar izleyip ilk günkü gibi tepki vermesi harikaydı.
(Aradan geçen onca zamandan sonra dizi detaylarını unutmuş olması da büyük bir etken tâbi)
Şimdi sizlere dizinin konusundan bahsedip karakterleri inceleyerek ilerleyen bir yazı yazabilirim. Ama bunu yapmak istemiyorum. Çünkü ben dizinin işleyişini ve sonunu sevmedim. Müsadenizle aynı dizi karakteriyle oluşturmuş olduğum kendi senaryomu paylaşmak istiyorum.
(Hikaye yazısı okur gibi okumanızı tavsiye ederim.)
(Bu yazıyı spoiler olarak işaretlemeyecem çünkü nerelerde diziyle aynı olup nerelerde ayrıldığımı anlamayacaksınız)
Hadi başlayalım.
≖‿≖
HENRY'NİN YAŞADIKLARINI ELE ALIRKEN KUBLER-ROSS'UN ÖLÜM EVRELERİYLE BERABER İLERLETECEM.
BİRAZ KARMAŞIK OLABİLİR AMA OLSUN.
EN SON AÇIKLARIM.
BU DA BENİM TARZIM ULEYN.
Henry Morgan isimli bir insan evladı var.
(Geçmişini birebir aynı alıyorum.)
(O kadar değiştirmeye gerek yok.)
Şimdi bu abimiz gemide vurularak öldürülüyor ve ölmediğinde hayatının şokunu yaşıyor. Ölümsüz olduğunu bir müddet inkar ediyor.
1-İNKAR VE YALITILMIŞLIK
Eşinin yanına dönüyor. Kadın nasıl hayatta kaldığını sürekli sorguluyor ama adam olayların mantık çerçevesinde bir cevabının olduğunu düşündüğü için sorulara karşı sessiz kalmakla yetiniyor. Aradığı cevapları bulamayan kadın ve adam bir süre daha bu şekilde yaşamlarına devam ediyorlar. Sonra çiftimiz talihsiz bir kaza geçiriyor ve Henry'nin ölmediğine şahit oluyoruz.
2-ÖFKE
Hem eşini kaybetmek hem de ölümsüz olduğunu kabul etmek zorunda kalan Henry bir süre için şok yaşıyor. Uzun süre insanlarla iletişime geçmiyor. Olayları düşünüp anlamaya çalışıyor falan. "Neden ben?" temalı düşüncelere sahip. Kısaca deliriyor işte. Yemeden içmeden kesildiği için bir müddet sonra da bu sağlıksız yaşam yüzünden hayata gözlerini yumup tekrar açıyor.
3-UZLAŞMA
Henry'nin hayata her veda edişinde en yakındaki su kaynağında tekrar dirildiğini bilmelisiniz.
Balık gibi yüzerek yeni yaşamına ilerleyen Henry'i bu sefer bir adam izliyor. Ona arkadaşlık ediyor ve evini açıyor. Henry de zaten başından geçenleri biriyle paylaşmak isteğiyle içten içe çıldırıyor. Bir güzel konuşuyorlar. Henry ölümsüz olduğunu anlatıp üstüne intihar ederek adama kanıt da sunuyor.
Veee bu adam Henry'in ölümsüz olduğunu anlamakla kalmayıp onun seçilmiş kişi olduğuna inanıyor. Çünkü düşünsenize, adam ölmüyor lan. Neyse işte, sonunda yaşadıklarını paylaşabileceği bir insan görmek Henry'i felaket mutlu ediyor. İlk müridini bulan Henry yavaş yavaş insanların arasına karışıyor. (Burdan sonra ne geleceğini çok iyi biliyorsunuz) Ve belli bir süre sonra Henry tarikatını kuruyor.
(Güvenin bana, insanların onu Mesih ilan etmesi uzun sürmez çünkü.)
Uzuuuuun bir süre boyunca dünyayı kontrol etmenin heyecanı içerisinde olan Henry asla yaşlanmıyor oluşunun da getirisiyle felaket hırslanıyor. Ordan oraya koşturup kendi kurallarına göre oyun oynuyor.
Ancak bir gün tarikat içerisinde en yakını olmayı başarmış bir kişiyi kaybediyor. Evet, ona tekrardan insan olduğunu hatırlatmış birinden bahsediyorum.
4-DEPRESYON
Ve Henry her şeyin ne kadar da anlamsız olduğunu fark ediyor. Ölüm olmadan ne yaptığının bir anlamı yok. Ve geriye tek bir amacı kalıyor, kendini öldürmek.
Bu aydınlanmanın üzerine çeşitli şekillerde ölümü tadıyor, deneyler yapıyor, notlar tutuyor. Tarikat içerisindeyken insanları öldüren kişi olan Henry, ölümsüz olmadan önce bir doktor olduğunu hatırlıyor ve bu kimliğine geri dönmeye çalışıyor.
Hâlâ ölümlü olan doktor Henry'i hatırlamaya çalışıyor bir müddet.
Tarikattan kaçan Henry izini kaybettirmek için yıllarca çabalıyor. Bu esnada ikinci dünya savaşında doktor olarak görev alıyor ve bir hemşire hatuna gönlünü kaptırıyor. Çiftimiz savaş yüzünden ailesiz kalmış bir bebeği evlat ediniyor. Henry de mükemmel bir aileye sahip olmuş oluyor.
Henry'nin yaşlanmadığını hatırlatmak isterim size. Ama aradan geçen zalim yıllar hemşire ablaya son derece acımasız davranıyor. Yaşlı ablamız da yaşlanmayı gururuna yediremeyip yuvasını terk ediyor ve dikkatsiz davranışlar sergiliyor. Hâl böyle olunca tarikat tarafından bulunmaması da imkansız oluyor.
Kadıncağız bilgi vermemek için intihar etsin ama ne fayda eder ki? Teknoloji çağındayız artık. En fazla 30 yıl içinde Henry bulunuyooorr.
Tüm bunlar olurken Henry abimiz adli tıpta çalışıyor, cesetlerle ilgileniyor falan. Yaşlanmış oğlu ve iş ortağı olan hırslı dedektifle beraber takılıyor. İş hayatında herkesin birbiriyle uğraşıp kuyusunu kazma çabasına şahit oluyoruz.
Bir gün 200 küsur yaşındaki Henry'nin karşısına 2000 küsur yaşında bir adam çıkıyor. Kendisini Adem olarak tanıtan abimiz yıllar içerisinde çok fazla isim ve kimlik değiştirmiş. Bütün bir soğukkanlılığıyla dikiliyor karşımıza. (Tencere dibin kara, seninki benden de kara misali)
(Adem abinin tarikat ile bağlantısı var, bilgi ordan geliyor yani. Tarikat bu iki ölümsüzü buluşturduktan sonra başa geçmelerini umut ediyor)
Henry, örgütü ilk kurduğu zamanlar duyduğu efsaneyi hatırlıyor birden. Başka bir ölümsüzün hikayesini.. Asla inanmadığı o adam şuan Henry'nin karşısında duruyor.
Başlangıçta hayalet gibi geziniyor Adem abi. Henry ile oynuyor. Yüzyıllar boyu umutsuzluk içerisinde olan bu adam sonunda heyecan duygusunu tekrardan yaşıyor olmanın mutluluğunu tadıyor. Dünyada var olan tek ölümsüz olmadığını bilmek iyi geliyor abimize falan filan.
Birkaç tuzak hazırlıyor Henry'e. Onu, kurmuş olduğu korunaklı dünyadan dışarıya çıkartmayı planlıyor.
Henry, zamanında evlat edindiği, yaşlanmış olan çocuğunun ölümünü izliyor mesela. Bu gibi olaylar uyuyan yılanı deliğinden dışarı çıkartıyor. Öfkeli bir Henry izlemeye başlıyoruz. İntikam planları yapmaktan başka bir şey düşünemeyen bir Henry..
(Bunu görmek için neleri vermezdim..)
5-KABULLENME
En sonunda Henry, Adem abinin güvenini kazanması gerektiğini fark ediyor. Düşmanına yakın olmalı neticesinde. Ve bir dava içerisinde işler Adem abiye uzanacakken Henry olaya müdahale ediyor. Adem abiye yakın olmak adına, o çok sevdiği biricik yeni aşkı olan detektif ablayı vuruyor. Fazla romantik bir sahne falan da değil hani. O ablaya asla yakışmayacak bir şekilde oluyor ölümü. Cesedi hiçliğe karışıyor falan. (Bazen aşırı duygusuz olabiliyorum, evet)
Adem abi de diyor "İşte bu!". Ve o andan itibaren Henry'nin kurduğu eski düzen kayıplara karışıyor. Biz artık Adem abi ve Henry'i izliyoruz ekranda.
Genel bir özet geçiyor o sırada bize dizi.
İki ölümsüz oturuyor ve bize hiçlik felsefesini aktarıyor. Deneyimlerini, acı-tatlı hatıralarını anlatıyorlar.
Birbirlerini anlıyorlar.
Derken Adem abi işi çözmüş aslında. Nasıl öleceğini biliyormuş ama deneyecek cesareti olmamış.
Henry'nin bunu hazmetmesi vakit alıyor.
Ama kaçınılmaz olan son gerçekleşiyor en nihayetinde.
İzlerken gözlerimizin bayram ettiği sahneye bakıyoruz.
Henry, Adem abiyi bıçaklarken; Adem abi de Henry'i vuruyor.
Her canlı ölümü tatmış bulunuyor.
Dizi, insanın doğası hakkında kısa bir konuşma yapıyor. Adem ve Henry abinin sesinden dinliyoruz bunu. İnsan doğasının iyi ya da kötü olmasıyla ilgili birazcık laf salatası işte.
Ve son.
(⌐■_■)
Artık derin bir nefes alabilirim.
Bu diziyi izlerken her bölümün ardından toplaşıp konuştuğumuzda fikirlerimi paylaşmaktan asla bıkmamıştım. (Her ne kadar "tarikat" planlarımı dinlemekten sıkıldığını iddia eden bir Martı olsa da..)
Ben bu diziyi daha karanlık bir şekilde izlemek isterdim. (Her ne kadar "iyilik ve dünya barışı kazanacak sevgili arkadaşım" diyen bir Menci olsa da..)
Geriye dönüp baktığımda bölümün pozitifliğine sinirlenip seste bütün bir öfkemle konuştuğum için asıl konuyu kaçırmış olmam kalacak aklımda. (Her ne kadar "Hayır bence o karakter öyle biri değil, şu sahneyi farketmediniz mi? Bence böyle demek istedi." gibisinden farketmediğim detaylarla aklımı başımdan alan bir Hafsa olsa da..)
Biz mükemmel bir ekip olduk.
(Dördümüz bir araya gelip dizideki beş kişilik tayfayı sollarız.)
(Evet, ara ara diziyi izlerken bunu düşündüm. Ne var yani?)
(Biz daha iyiyiz)
¯\_( ͡° ͜ʖ ͡°)_/¯
VE GELELİM BEŞ EVREDEN OLUŞAN ÖLÜM MODELİNEEE..
(Caps Lock'u kapadım, tamam. Sakin olun.)
Öncelikle bu evreler belli bir kaybın ardından insanların yaşadığı yası tanımlamaya yarıyor.
(Sizlere uzun uzun beş adetten oluşan yas evrelerini ve içeriğini anlatmayı planlamıyorum.)
(Ama bu gönderinin yorumlarında yapabilirim belki, neyse)
Henry abimiz, ölümsüz olmadan önceki yaşamının yasını yaşıyordu tüm bu süre boyunca.
Ve garip bir şekilde, yas evrelerini tamamladığında gerçeği kabullenebildi. Önceki Henry'e veda edebildiği zaman yaşamı sonsuza dek bitti.
Bunu düşünmek aşırı hoşuma gidiyor ama tam anlamıyla izah edemedim sanırım.
Demek istediğim, Henry abimiz her ne kadar ölümsüz de olsa ve ölümsüz hayatı da yaşasa aslında kendi ölümünün evrelerini yaşıyordu. Bunu dizide çok fazla gözlemleyemedik. Zaten bu yüzden kendi senaryomu yazmaya karar verdim. İnsan doğasına uygun olarak ortaya bir şeyler çıkartmaya çalıştım.
Sanırım 'yaşam boyu gelişim' kitabından bir alıntı yapsam dediklerim daha net anlaşılacak.
"ɪ̇ɴsᴀɴʟᴀʀıɴ ʏᴀşᴀᴍʟᴀʀıɴıɴ ᴀɴʟᴀᴍı ᴠᴇ ᴀᴍᴀᴄıɴıɴ ʙᴏʏᴜᴛᴜ, ᴏ̈ʟᴜ̈ᴍᴇ ɴᴀsıʟ ʏᴀᴋʟᴀşᴛıᴋʟᴀʀıʏʟᴀ ɪ̇ʟɪ̇şᴋɪ̇ʟɪ̇ᴅɪ̇ʀ." (ᴄᴀʀʀ, 2009)
Tekrar tekrar ölüp diriliyor olması Henry'nin kendi ölüm yaklaşımına ters bir olgu değildi yani. Tüm bu süreç içerisinde o da yavaş yavaş ölüyordu.
(Yas süreci şemasını Henry'nin ölümüne uyarlayıp bu zıtlığın uyumuna hayran kalmam dışında bir sorun yok.)
Yavaştan yavaştan yazımı sonlandırıyorum.
Çok farklı bir yazı oldu benim için ama en başından beri böyle bir şey planlıyordum kafamda.
Yazı uzadıkça uzamış da olabilir ama canım dostlarım, unutmayın ki "it's a long story"
(◔◡◔)
Hayır Charlie, insanlar harika değil.
Bir insan küçüklüğünde ona öğretilen varoluş amacının dışında davrandığında bu zorluğa dayanamayabilir. İçsel olarak bir çıkış bulamaz ve bedeninin haz alma mekanizmasının önüne geçmek ister, kendini güçsüz bırakır. İntihar eder.
Çünkü insan zayıftır.
Bir insan…devamıHayır Charlie, insanlar harika değil.
Bir insan küçüklüğünde ona öğretilen varoluş amacının dışında davrandığında bu zorluğa dayanamayabilir. İçsel olarak bir çıkış bulamaz ve bedeninin haz alma mekanizmasının önüne geçmek ister, kendini güçsüz bırakır. İntihar eder.
Çünkü insan zayıftır.
Bir insan ona yapılan kazığı unutup yola devam edemeyebilir. Bu husustaki en büyük etken kişinin sahip olduğu gurur olabilir. Bu saçma gurur meselesi uğruna sorumluluğu altındaki insanlara karşı yabancılaşabilir. Zira o birey için en önemlisi itibardır.
Çünkü insan zayıftır.
Bir insan doğumundan sonra yanında görmek, bağ kurmak istediği bir ebeveyne ihtiyaç duyabilir. Bu ihtiyacın karşılanması engellendiğinde birey yaşadığı hislerle baş edemeyebilir. Yolunu karıştırabilir.
Çünkü insan zayıftır.
Bir insan yas süreci yaşayabilir. Sevdiği bir yakınının kaybının ardından hayata daha savaşçı bir şekilde yaklaşabilir. Son yolculuğunda yanında olmak istediği bir kişiyi ise bu savaşçı kimliğiyle yorabilir.
Çünkü insan zayıftır.
Bir insan hiçbir zaman dış görünüşü umursamadan başkalarıyla iletişime geçmez. Ön yargılarımızla hareket ederiz. Alışılmışın dışında olan her şeyi hayretle inceler, beğenmezsek tiksinerek bakarız.
Çünkü insan zayıftır.
Çünkü biz zayıfız.
Federal ile ben, beraber korku filmi izlemek için uzun zamandır çabalıyoruz. Sonunda başardık.
Ekran yansıtma teknolojisinden bihaber olduğum için ve daha filmin başlarında yaptığım tahmin tutmadığı için benimle dalga geçen Federal'e burdan sevgilerimi gönderiyorum. (Babası emlakçı da olabilirdi)
(Spoiler vermeden…devamıFederal ile ben, beraber korku filmi izlemek için uzun zamandır çabalıyoruz. Sonunda başardık.
Ekran yansıtma teknolojisinden bihaber olduğum için ve daha filmin başlarında yaptığım tahmin tutmadığı için benimle dalga geçen Federal'e burdan sevgilerimi gönderiyorum. (Babası emlakçı da olabilirdi)
(Spoiler vermeden bir yazı yazmayı deniyorum şuanda.)
Filmi izlerken sürekli çıldırdık. Yapılmaması gereken ne kadar saçma hareket varsa yaptılar çünkü. Sarışın ablaya ayrı uyuz olduk falan.
(Ben hiçbir karakteri sevmedim gerçi)
1-2 yerde güzel korktuk. Çığlıklar ve küfürler havada uçuştu.
O bey amcanın fevri hareketleri beni havaya zıplattı zaten.
(Gerilim dolu bir sahneyi izlerken tahmin yürütmeye başlıyoruz. Sonraki korkunç sahnede kimin dediği yaşanırsa onun için eğleniyoruz..)
Filmi bu şekilde izlediğimiz için genel anlamda baya eğlendim. Keyif aldım.
İyi, güzel, hoş ama biz bir noktada filmi bitirip sesten çıktık. Benim gecenin bir yarısı bahçeye çıkmam gerekiyordu..
Üzgünüm Federal ama birazcık sövdüm ikimize de. Yani "derdimize neydi acaba" diye baya söylendim.
Bu arada filmi yemek yerken izlemeye çalıştığımız için koca bir alkışı hakediyoruz:)
(Yemek yerken izlemek isteyenleri uyarıyorum, sonlara doğru mideyi bulandıran sahneler olabilir)
(Profiterol hamurunun içine krema sıkar gibi hanım ablaya bir şeyler enjekte edilmeye çalışıldı da)
(Bence bu spoiler sayılmaz)
Yorumlara güzelinden korku filmi önerir misiniz? İnli cinli olmasın lütfen.
(Düzgün bir korku filmi bulmak zormuş)
Şimdiden çok teşekkür ederim.
☆*: .｡. o(≧▽≦)o .｡.:*☆
Spoiler içeriyor
Dün üçüncü sezonu, bugün de son sezonu izledim ve diziyi bitirdim.
Artık depresyona girdiğim zaman ne kadar hayatsız bir insan olduğumu biliyorum.
¯\_(ツ)_/¯
Öncelikle bu dizi fazlasıyla çizgi film havasındaydı. Çocuksu bir masumiyet taşıyordu. Özellikle ilk sezonu izlerken sürekli "Ben…devamıDün üçüncü sezonu, bugün de son sezonu izledim ve diziyi bitirdim.
Artık depresyona girdiğim zaman ne kadar hayatsız bir insan olduğumu biliyorum.
¯\_(ツ)_/¯
Öncelikle bu dizi fazlasıyla çizgi film havasındaydı. Çocuksu bir masumiyet taşıyordu. Özellikle ilk sezonu izlerken sürekli "Ben ne izliyorum ulan?!" diye düşündüm. Tanışmış olduğum bu yeni karakterlere bir şekilde alışmaya çalıştım sadece.
Ancak ikinci sezonla beraber güzel gelişmeler yaşandı. Ahsoka'yı gördük, Rex geri geldi falan. Ardından Anakin'den geriye hiçbir şey kalmadığını öğrendik, Darth Vader ile tanıştık.
("Then you will die!")
(Aşamıyorum bu sahneyi bee!)
Demek istediğim dizi yavaş yavaş Clone Wars animasyon dizisi standartlarına yükselmeye başladı. (Asla o seviyeye ulaşamadı bu arada)
Üçüncü sezonla beraber Maul'un Obi-Wan'la olan son savaşına şahit olduk.
Küçük Luke'u gördük azıcık.
Eski cumhuriyet zamanlarındaki ayrılıkçı robotları bile gördük.
(Roger Roger diye gezdim bir müddet, özlemişim.d)
Ve son sezon.. Baya güzeldi. Özellikle de Mortis Tanrıları konusunun ele alındığı Jedi Tapınağı ile ilgili olan bölümler mükemmeldi.
Kurt mevzusunu da sevdim.
Kısa kısa da olsa her sezona değindiğime göre şimdi gelelim genel özetlemeye.
Anakin Skywalker karakterine sonsuza değin veda ettik. Hep birlikte bunu yaptık. Ahsoka'nın ustasını kurtaramayacağını söylediği ve bu gerçeği kabullendiği sahnede inandım. Gerçekten de Anakin gitti.
Bu noktada bu dizi önemliydi.
Onun dışında İmparatorluğa karşı direnişi uzun uzadıya izlemek de fazlasıyla güzeldi.
Mon Mothma'yı gördüğüm ilk an çok sevinmiştim. Sanki o ümit benim için doğdu. Ancak sonradan karar alma aşamasında zorlanmalarına şahit oldum. Palpatine'in karşısında risk alamayışlarına şahit olmak bir miktar kızdırdı ancak olsun.
Ellerinde de çok fazla imkân yoktu sonuçta..
Onun dışında dizinin ilk sezonlarında ciddi bir şekilde kötü karakter açığı hissediyordum. Çocuk oyuncağı gibi imparatorluğu atlatmaları hoş değildi.
Ama sonradan diziye Thrawn geldi. BAYILDIM.
Adam o kadar zekiydi ki.. Aceleye getirmeden hep bir adım önde olacak şekilde yendi bizimkileri, izlerken zevk aldım.
(Benim bu zekaya olan tutkum bir gün başıma iş açacak)
Ve dizi bitti.
Tam tadında bıraktılar.
Ezra Bridger.. Senin asla tam anlamıyla bi Jedi olamayacağını düşündüğüm için ve seni küçümsediğim için beni affet.
Ve Sabine Wren.. Senin sayende de bol bol Mandalorian gördük. Teşekkür ederim:))
Star Wars evreninde en çok Mandalorian'ların kavgasını izlemeyi seviyorum. Tam bir görsel şölen:D
Diyeceklerim bu kadardı.
Depresyondan da çıkamadım bu arada ama bir sırrı çözdüm gibi.:/
Sanırım Jedi'ların kaderinde bu var arkadaşlar. Ancak ebeveynlerden birisi öldükten sonra bebek doğabiliyor.
(Kanan çocuğunun olduğunu bile bilmiyordu be.. Ah zalim hayat!)
Dokunmayın bana bir süre.
(Buraya kadar okuduysanız umarım star wars evrenini biliyorsunuzdur çünkü baya bir spoiler yediniz)
(▀̿Ĺ̯▀̿ ̿)
Spoiler içeriyor
Mads abiminizin dans sahnesini YouTube'dan izledikten sonra bu filmi izlemezsem ölürdüm.
(Martı'nın övdüğü kadar vardı)
Sonunda o gün geldi ve ben bu filmi izledim. Bu süreçte bana eşlik ettiği için @mazikoleksiyonu'na teşekkür ederim.
(Her ne kadar başlarda sıkılsa ve yarısında…devamıMads abiminizin dans sahnesini YouTube'dan izledikten sonra bu filmi izlemezsem ölürdüm.
(Martı'nın övdüğü kadar vardı)
Sonunda o gün geldi ve ben bu filmi izledim. Bu süreçte bana eşlik ettiği için @mazikoleksiyonu'na teşekkür ederim.
(Her ne kadar başlarda sıkılsa ve yarısında uykusu geldiği için filmi iki part hâlinde izlesek bile)
Şimdi efendim gelelim filme. Bir sürü genç aynı anda koşuşturup kahkaha atınca 'nereye düştüm ben' moduna giriş yaptım. Film hızlı başladı. Ancak sonra güzel toparladı.
Lise'deki o stresli ortam, çocukların sınava karşı verdiği tepkiler, sosyalleşmek istemeleri, ebeveynlerin endişeleri, öğretmenlerin çaresizliği falan derken her şey çok güzeldi.
Ancak biz bu ortama yetişkin dünyasından baktık, gençlerden değil. Resmen tükenmişlik sendromu vardı öğretmenlerimizde. Rutinlerinin içerisinde kaybolmuş ve yana yakıla hayatlarındaki o eski heyecanı arıyorlardı.
Çözüm mü? Alkol.
(En azından denediler.)
Başlangıçta hayatlarına çizmiş oldukları keskin sınırları ve kalın duvarları alkolün etkisiyle esnettiler.
Etraflarındaki insanların bu değişime anlam veremedikleri kısımlara çok eğlendim.
(Ayrıca dörtlünün arkadaşlığı da fazlasıyla samimiydi. Beraber böyle bir deneye girecek kadar sözlerine sadık kalmaları da ayrıca hoşuma gitti.)
Tâbi insanoğlunun gözü doymuyor. Her açıdan deneyi devam ettirme kararı aldılar ki bende tam olarak bunu bekliyordum. İşler de yavaş yavaş çığırından çıktı.
Deney yapılıyor sonuç olarak, bizde gözlemleme fırsatı bulduk, izledik.
Alkol tüketimi çoğaldı, tepkiler inanılmaz değişti falan derkeen en sonunda deney sona erdi.
Ve bu deneyden ben de bir ders çıkarttım kendime.
Öncelikle şunu belirtmeliyim ki bu insanların hayatları zaten kötüydü. Alkol olsa da olmasa da kötüydü. Sadece alkol içtikten sonra zaten incelmiş olan ipler kopmuş oldu o kadar.
Evet filmde bağımlılığın kötü etkisine değindiler ama sadece beden eğitimi öğretmeninde tam anlamıyla değindiler bence.
O adam tekrar eski yalnız yaşantısının gerçekliğiyle yüzleşmek istemedi. Alkolün tatlı sersemliği daha kolay geldi. Bağımlı olmak istedi, zaten önce işini sonra hayatını kaybetti.
Ancak bu film tek başına "alkol zararlı" sonucu çıkartacağımız bir film değil. (Bence)
Tıpkı diğer bağımlılık türlerinde olduğu gibi (alışveriş bağımlılığı, teknoloji bağımlılığı, vs..) asıl kötü olan unsur "bağımlı" olmamız.
Onsuz yaşayamam sözünü kullandığınız yerlere dikkat edin. Mesela filmden örnek verelim?
Martin karakteri.
+Ailesi olmadan yaşamaz mı?
Adam ailesi için çabaladı, tatile falan gittiler. Mutluydu. Ancak ailesi tarafından terk edildi ve gayet de yaşamına devam edebildi.
+İşi olmadan yaşayamaz mı?
Velilerle karşı karşıya geldiği sahneyi hatırlayın. Son derece sakindi.
+Arkadaşı olmadan yaşamaz mı?
Yakın arkadaşını kaybetti ancak onun söylediği tavsiyeye kulak vererek bir yerde anısını canlandırdı. Pes etmedi.
Bu adam bağımlı değildi.
Ben bu filmden geriye şu dersi çıkarttım.
Hayatımızın merkezinde biz olmalıyız. Şahsen ben rahat olduğum yerde mutluyumdur. Mutlu değilsem beni neyin rahatsız ettiğini bulmam gerekiyor. Bu benim kendime borcum.
Filmde sınav stresi yaşayan bir genç vardı mesela. (Kaygıları üzerine psikolojik danışma da yapılabilirdi tâbi ama neyse)
Bu gencin yerine koymak istiyorum kendimi.
Beni mutsuz eden ve rahatımı bozan şey ne? Sınav mı?
Hayır.
Sınava yüklediğim anlam. Sınavı kaybedersem çevremin vereceği tepki..
Bu konunun üzerine çalışmam gerek.
Kaybetsem en fazla ne olur mesela? Ölür müyüm? Dünyanın sonu mu gelecek?
Kafamızda yazdığımız bütün o felaket senaryoları.. Filmin başında ana karakterlerin hayatlarındaki yıkılmaz ve sarsılmaz duvarlar.. Hepsinin esnetilmeye ihtiyacı var.
(Alkolle olmasa bile farklı yöntemlerle yapabiliriz.)
İşte bu benim çıkardığım ders:)
Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Şimdi gidip filmin sonunu tekrar izlemem gerekiyor.
(￣y▽￣)╭