(@) - Raf

bu ay sevimsiz ve kendini tekrarlayan uyku problemleri, bir takım can sıkıcı günlerin pençesinde kısılmış gibiydim. kafamı koyduğum yastık bana temiz bir uyku vadetmiyordu. bende canı çıksın diyerekten uyumak adına her gece farklı bir saçmalık ile donatılmış birbirinden nadide 7…devamı

copcudesem 1 year ago

bu ay benim rafa gelişimin birinci yılı olma özelliğini taşıyor. artık sadece not defteri olarak kullandığım bu uygulamada on iki ayımın geçmiş olması beni gerçekten dehşete düşürdü, açıklayamadığım bir sebepten ötürü. zamanı bu şekilde rasyonel bir birim olarak gören olmak…devamı

copcudesem 1 year ago

Gia

Michael Cristofer

21 Gönderi

+seni ben mi geriyorum? -evet. +güzel çünkü asıl fikir bu. -nedir o? +insanları korkutuyorsun. o zaman senin korktuğunu görmüyorlar. daha ilk on dakikasını geride bırakmamıza rağmen bize sunulan bu diyalog filmin sonuna kadar kendini hissettirmekten çekinmeyecekti. nasıl bir beklenti ile…devamı+seni ben mi geriyorum? -evet. +güzel çünkü asıl fikir bu. -nedir o? +insanları korkutuyorsun. o zaman senin korktuğunu görmüyorlar. daha ilk on dakikasını geride bırakmamıza rağmen bize sunulan bu diyalog filmin sonuna kadar kendini hissettirmekten çekinmeyecekti. nasıl bir beklenti ile başladığımı bilmiyorum, gia’nın kim olduğunu da bilmiyorum. yalnız bundan yıllar evvelsinde pinterestte en sık önüme çıkan angelina fotoğraflarının arasında gia rolündeki hali vardı -gia rolündeki güzelliği tartışılamaz benim nazarımda- izledim, film bitince bir de gerçeklerine baktım. gerçek gia ile gerçek linda ile yüzleştim. tuhaf bir deneyimdi. sürekli oradan oraya zıplayan bir kurgunun içinde dolandık durduk. gözümü açtığımda gia new york’ta kapattığımda nüde resimleri çekiliyordu. bir bakmışım doğulu kıyafetlerin içerisinde damarına enjektör saplıyordu, öte yandan da darp ediliyordu. gia bir bakıyordum çocuk gibi, bir dönüyordum erişkindi. asla arası yoktu, ağlarken uyuyakalıyor sonra gülerek uyanıyordu. aklına koyduğu fikirleri büyük bir tutkuyla yapıyordu. koşuyordu amansız. geleceğini düşleyerek saçlarını okşatıyor, çok geçmeden geleceğine küfürler savurarak eşyaları kırıyordu. gia yalnızca kafamı karıştırdı. 26 yaşında vücudunun uzuvlarını yatağından topladıkları bir kadının el birliği ile nasıl çarpıtıldığını izledim durdum. hata yükünü kimin omuzlarına bırakacağımı da bilmiyorum suçlayıcı bir ruh haline sahip olmama rağmen. rahatsız ediciydi. anne faktörünün hayatına, kendi ayakları üzerinde durduğunda girmesi ve ondan önce silik bir hayalet olması psikolojik stabilitesini en net etkileyen etkendi, izleyici gözlemi sadece. linda'ı ise çoğu noktada mantıklı karar verici olarak görsem de gia'ya üzülmekten ve tüm haksızlıkların ona yapılmış gibi hissetmiş olma gerçeğini de atlatamıyorum. sona daha yaklaşmamıştık ki gianın biri gibi olma felsefesinin başından beri kafasına oturtamadığı, oturtamadığı gibi bu zamana kadar o kalıba da uymadığını fark edişiyle bir adım atıyor yeni kendisi için. gia'nın hayatındaki inişli çıkışlı pek çok olay silsilesi zihnime tek ismi düşürdü, amy winehouse. benzer hikayeler, farklı yıllar, sevgiye aç ilişkiler ve uyuşturucu. (...) ve onlara, 'hiç kimse olmanıza gerek yok," derim. çünkü birisi olmanın sizi bir kişi yapmadığını biliyorum.'

copcudesem 1 year ago

Kan Gölü

Tess Gerritsen

7 Gönderi

ben yine bodrum katı sahaflarından birinde gezerken elime doldurduğum kitaplarla kasaya ilerliyordum. gözüme rafın en üstüne tıktıkları mini boy bir kitap takılınca durduramadım kendimi. amacım da korku-gerilim tadını alabileceğim bir soluk almaktı. sanki evde bu gibi bir sürü aynı türev…devamıben yine bodrum katı sahaflarından birinde gezerken elime doldurduğum kitaplarla kasaya ilerliyordum. gözüme rafın en üstüne tıktıkları mini boy bir kitap takılınca durduramadım kendimi. amacım da korku-gerilim tadını alabileceğim bir soluk almaktı. sanki evde bu gibi bir sürü aynı türev kitap yokmuş gibi. tess ablayı tanıyoruz artık dedim. sahaflardan topladığım üç liralık kitabına ilk defa on lira verince boğazıma dizildi de fiyatı. üç kat+ zam gelince sahafa kırılarak çıktım dükkandan. alalı da çok olmadı (yarın itibariyle bir ay) ve ben bu kitabı 25 gündür de okuyorum. arada farklı dört kitapta bitirdiğim doğrudur. neden böyle oldu? korku-gerilim demiştim ama gerçekten korkunç veya gerici bir kitap olmadı benim için. daha çok bilimkurgu-polisiye tadındaydı. belki aksiyon bile diyebilirim. sürekli el kadar çocukların vurdulu kırdılı maceralarında dolandık durduk çünkü. abd'de sık sık okulda sniper ile katliam açan insanlardan ve hatta gençlerden oluşan haber bültenleri yer alsa da bunun bir salgın olduğu ve hiçbir çelik kuvvetin bu çocukları kontrol altına alamadığı bir senaryo ise başlı başına yorucu ve can sıkıcı. okurken şerif lincoln'e acıdım. adam yerine benim başım ağrıdı, canım sıkıldı. dr. elliot yerine ben her yeri sinirimden talan etmek istedim. en başa saralım, dr. elliot eşinin kaybından sonra büyük bunalımlar yaşayan 13-14 yaşındaki oğlu noah'ı peşine takarak alacakaranlık'taki fork kasabasına benzeyen göllü möllü bir kasabaya taşınır. kasaba dogmatik insanlarla dolu, eski kafalı ve gelenekçidir. yeniliği nasıl daha iyi dışlarız adına kafa yoran insan topluluğudur. sırf bunlar yüzünden dr. elliot işsiz bile kalır. muayenesine gelen hastalardan rahatsız olup hastalarının posta kutularına bu doktorla iyileşemezsiniz edasında mesajlar gönderilir. gün döner, ortaokulda çocuğun biri çıkarır silahını d aldığı için sınavdan hocasını, arkadaşını kurşuna dizer. işin komiği çocuğu kimsenin tutamaması. aynı şekilde her yerde dolanan kurbağaların vırrakları. ben olsam onca kana rağmen yere yatar gülerdim. neyse bir diğeri evde katliam çıkarır ana bacı demeden öldürür, öbürü baloda çıkarır silahını şerif lincoln'e doğrultur. üstelik cadıların yaşadığı, gölünün disko topu gibi ışık verdiği, elli yılda bir tüm gençlerin arınma gecesini gerçekten çektikleri bir kasabada nefes alıyorsunuz. bir dakika o nefes bile zehirli olabilir! tebrikler kasabaca delirmek üzerinesiniz. konu bunun üzerinde dönen, ilk 250 sayfasını her gün 10 sayfa okuyarak bitirmeye çalıştığım, 300'den sonrasının gözünü kırpmadan okuduğum ara bir kitap oldu. üzüldüğüm kısım tess abla ilmek ilmek işlediği tüm hikaye örgüsünü son 10 sayfada bize direkt yükleme yapması. hızlı hızlı okuyordum bir an durdum. sindiremediğimi fark edince başa dönüp bir daha okudum. zaten çocukların neden bu kadar ayarsız sinir atakları geçirmesinin mantıklı açıklamalarının hepsi çürütüldü ya da çürütülmek üzere olduğu bir olay örgüsünde kendimi boğazlamama on saniye kalmışken her şeyi pat diye öğrenmek.. yordu. olay örgüsü başarılıydı. burada, sonun cevapsız sorularla dolu olduğunu söyleyenler vardı ama bana kalırsa yanıtsız çok az soru vardı. orada özellikle açık vermiş olabilir tess abla. ona da göz yumuyorum. istemsiz kendimi clarie yerine koyup noah ile konuşmaya çabaladım. aramı düzeltmeye, bu kadar sinirin yersiz olacağını anlatmak istedim. neden bilmiyorum kitap bitti onların da anne-oğul ilişkileri düzelmiş gibi hissediyorum. yaşanan kötü olaylar belki de arayı düzeltmek için fırsattır desek de üstünü kapatsak diyeceğimde kadını mağaranın birinden çıkarıp göle arabasıyla ölmesi için attılar ya. unutamıyorum.

copcudesem 1 year ago

Shiki

N/A

9 Gönderi

ne demiş murphy abimiz, ne kadar yüksek beklentiyle başlarsan bir işe o kadar bozguna uğrarsın. kesin demiştir buna benzer bir şey, her şey ile alakalı bir yorumu var ne de olsa. demediyse de ben diyorum. elimde patladı resmen, ağda yaparken…devamıne demiş murphy abimiz, ne kadar yüksek beklentiyle başlarsan bir işe o kadar bozguna uğrarsın. kesin demiştir buna benzer bir şey, her şey ile alakalı bir yorumu var ne de olsa. demediyse de ben diyorum. elimde patladı resmen, ağda yaparken izliyordum en son bitsin diye şu diziyi. korku yapımlarını eskiden beri seviyorum, korku animelerinin kült yapımı shiki'yi izleme fikri de burada doğdu benim için. ama bu kadar yavaş ilerleyeceğini hatta bu kadar basic bir konuya sahip olacağını da tahmin edememişim. konu itibariyle kırk yıldır bildiğimiz vampirleri içeriyor. ama işleniş zayıf. vampir ısırıklarına sinek diyen, daddy issueslu bir adet doktor, romantizmin duygusal yönünden kırılacak bir adet keşiş ve manyak gibi aşık olduğu oğlanın yatağının altından çıkan bir adette pembe saçlı yandere. o kadar çok karakter vardı ki ilk bölümlerde. sonradan anladım hepsini öldürmek için çeşitliliği zirvede tutmuşlar. arkadaşın ölmüş, gömmüşsün bir bakıyorsun pencerenin orada arkadaşın. görünce ne yaparsın? elin boş, gecenin bir vakti ormana girip arkadaşını bağıra bağıra aramazsın değil mi? hem de ortada vampirlerin olduğu gerçeğini bile bile *-* o sırada megumi ile tohru birbirine giriyor natsuno'yu ben ısıracağım diye ÇVSPDVÖSDPAĞ peki sürekli simsiyah gözlü, ecinni tipli küçük bir kızla sohbet etme derdine giren keşişe, kapısına dayanıp eciş bücüş kuklanın birini oynatıp eve buyur etmesi için bin takla atan o kızı eve alan adama ne demek, ne yapmak gerekir *-* şu korku sektörü böyle enayilerin yüzü hürmetine ilerliyor, aksini iddia eden etmesin lütfen. bak masao diye üçgen kafalı bir arkadaş vardı o bunlardan daha ilginç bir karakterdi sıfır şaka. o da garibim üzücü bir hayat öyküsü vardı ya. iki tane akıllı karakter yılanın başını ezmeye kalenin oraya gidiyor. bunların da yaşı 10-12 ya. küçücük çocuk mezar açacak kadar cesareti buluyor, büyüklerin ise olayı kavraması 8. bölüme kadar sürüyor. onda da diğer bölüm kapıya kadar dayanıyor vampir arkadaşlar. tamam, böyle doğaüstü şeyleri kabullenmesi zor, salgın sanmışlar cart curt da LAN SİZ BU HASTALARI MERKEZE GÖNDERİYORDUNUZ, ORADA DA MI FARK ETMEDİLER BİR SORUNUN OLDUĞUNU? zaten şu hastane mevzusu falan daha komik de oraya girersem çıkabileceğim de sanmıyorum. niye daha üst kuruluşlardan çıt dahi çıkmıyor. *derin bir nefes* bu anime bir süreliğine benden uzak durursa çok sevinirim. belki bir gün başka bir evrende devam ederim izlemeye. teşekkürler.

copcudesem 1 year ago

Varoluşçuluk

Jean-Paul Sartre

1 Gönderi

başıma paranoya olmalı bir olay geldi, çözüm önerisi olan varsa lütfen bana ulaşsın. dün gece iki sularında bu kitabı okurken uyuyakaldım. bu durumda genelde sabah yatağın bir ucunda olmasa diğer ucunda kitabı bir şekilde bulurdum. bu sabah ise çarşaflara kadar…devamıbaşıma paranoya olmalı bir olay geldi, çözüm önerisi olan varsa lütfen bana ulaşsın. dün gece iki sularında bu kitabı okurken uyuyakaldım. bu durumda genelde sabah yatağın bir ucunda olmasa diğer ucunda kitabı bir şekilde bulurdum. bu sabah ise çarşaflara kadar değiştirmeme rağmen kitabı bulamıyorum. lütfen yememiş olayım kitabı, en son (iki gün kadar önce) rüyamda jaspers ya da sartre hangisi olduğunu kestiremediğim biriyle dama oynuyordum. neyse, geçen zamanların birinde de biriyle konuşurken iki lafının arasında bana "neden varız ki?" tadındaki cümlelerini ısıtıp ısıtıp önüme sunuyordu. felsefenin çarpıcı bir noktası var olup olmadığımız. bu doğru ama basitçe ne anlamda yaşanır bu varoluşçuluk bundan yoksundum. her gün başka bir eksikliğimi hissetmekten yoruldum. galiba bu asla bitmeyecek bir paradoks. ertesi hafta cuma günüde din hocam gelip bana bu kitabı okumam için verince baya heyecanlandım. sartre bir şekilde tanışıklığımızın olduğu bir yazardı ama derinlemesine mi, hayır. kitap varoluşçu düşünceleri biraz birleştirerek tarihini sartre'ın yaşantısıyla harmanlıyor. yeri geliyor sartre'ın yarattığı dünyalar üzerinden bir inceleme soluğu getiriyor, yeri geliyor varoluşçuluğun türkiye'ye yansımalarına değiniyor. varoluşçuluk tanımıyla başlıyor, varoluşçu akımın yaratıcısı olan kişilerin (kierkegaard, nitter, marcel gibi) nasıl belli noktalarda ayrıldığını temellendiriyor. açık yönlerini ve varoluşçuluğun nasıl bu açık taraflarından sürekli marx yanlıları tarafından bombardıman altında kaldığını net ifadelerle sunuyor. temel-giriş kitabı olmaya aday bu yönleriyle. aynı şekilde sartre'ın kitaplarının derin dehlizine ulaşabilmek için de küçük ekmek kırıntıları bırakıyor. gidip tekrardan bulantı okuyup bunaltıya girmemin vakti gelmiş anlaşılan. sartre kitaplarında kullandığı karakterlerin sartre'ın bir parçasına has olduğunun zaten farkındaydım ama bazı şeylerin farkındalığını biraz daha geç edindim. bu beni yine geriye hiçbir şey bilmediğimi yeniden anlamaya itiyor.

copcudesem 1 year ago

Deniz Göktaş - Selam Selam

Deniz Göktaş

5 Gönderi

açık konuşalım diye başlayacağım bir cümleye şöyle devam ederim, mizah içerikleri tüketmeyi pek sevmem. yani sitcom içerikleri hele bir de yabancı içerikler ise daha da bir sevmem. şakaların altındaki inceliklerden yoksunumdur, sosyo-kültürel yönlerini bile bilmediğim bir toplumun dokundurmalarını çekmek zor…devamıaçık konuşalım diye başlayacağım bir cümleye şöyle devam ederim, mizah içerikleri tüketmeyi pek sevmem. yani sitcom içerikleri hele bir de yabancı içerikler ise daha da bir sevmem. şakaların altındaki inceliklerden yoksunumdur, sosyo-kültürel yönlerini bile bilmediğim bir toplumun dokundurmalarını çekmek zor gelir bana. bundan ötürü komedi unsurundan özenle kaçınıyorum. ama işin komik tarafı; istatistiklere girersem önüme en çok tükettiğim içeriğin komedi olduğunu görmem olur. şu son zamanlar da güzel içerikleri yakalayınca bodoslama dalıyorum. geçen günlerde yt algoritması, bu arkadaşın anadolu rock kapağından fırlamış kazağı ve saçlarını önüme sürünce müzik dinlemeyeceğim diye basmıyordum videoya. meğer ki stand-up gösterisiymiş. sağ olsun buradaki bir kullanıcının kısa ve tavsiye dolu metni ile karşılaşınca ertelemeden başla diye kendimi ikna ettim. mizah ve küfür arasındaki bağ ne kadar evrensel bilmiyorum ama bizim coğrafyada sık görülen bir durum. amk demek bir anda insanları güldürebiliyor. bazen bu durumda konuşan kişinin incelemeleri, düşünülmüş ayrıntıları geri plana atılıyor gibi geliyor bana. ama deniz'de bu durumu görmek gerçekten zordu. ince ayrıntılı incelemelerine sıkıştırdığı siyasi unsurlarla konudan konuya zıplarken baya keyif aldım. mizahla uğraşan insanların bakış açıları ile tanışmaya başladığımdan olsa gerek bana çok hayran olunası geliyor. olaylara öyle bir bakış açısı getiriyorlar ki bir sohbette, günlük hayatta örtük anlamda konuşulan şeyler bir anda karnınızı tutarak gülmeye çalıştığınız şeylere dönüşüveriyor. ben bunu deniz'de gördüm. ayrıca bir anda o ânı durdurup düşünmeye başlıyorsunuz, ha böyle bir senaryoda kurulabilirmiş böyle olaylarda diyerekten. tabii bu noktada gösteri sahibinin de ne kadar kendini yetiştirmiş olduğunun değeri büyük. kafasının içindeki dağınıklığı toplamayan deniz'e de selam olsun, bu gece güldürdüğü için.

copcudesem 2 years ago

Uzak Tepeler

Kazuo Ishiguro

3 Gönderi

"belleğin güvenilmez bir şey olabileceğini anlıyorum; çoğunlukla insan hangi koşullarda anımsıyorsa bellek onların renklerini büyük oranda taşıyor..." belleğime olan güvensizliğim beni bu yaşıma kadar hep yazmaya itti. garip bir korku bünyemde yetişti, çiçek açtı. unutmak hayatın dayanılmaz bir parçası gibiyken,…devamı"belleğin güvenilmez bir şey olabileceğini anlıyorum; çoğunlukla insan hangi koşullarda anımsıyorsa bellek onların renklerini büyük oranda taşıyor..." belleğime olan güvensizliğim beni bu yaşıma kadar hep yazmaya itti. garip bir korku bünyemde yetişti, çiçek açtı. unutmak hayatın dayanılmaz bir parçası gibiyken, ben eğer ki bu kitapla alakalı yorumumu yazmaz isem bir şeyleri unutmaktan korktum yine, yeniden. galiba bana hissettirdiklerinden. öncelikle bu kitabın nasıl listeme girdiğini ve benim ne düşünce ile satın aldığımı bilmemenin verdiği gizem beni kitaba daha çok çekti. hiç japon edebiyatına giriş yapmamıştım, bu yüzden de okurken bazı diyaloglar anlamsız bir şekilde bana kesik kesik geldi. fakat yazarın olayları harmanlayışı bunun önüne geçtiğinden ilk 50 sayfa sonra bu garipsemeyi arkamda bıraktım. kitap etsuko karakterinin nagasaki ve ingiltere'de olmak üzere iki ayrı yaşamına pencere açıyor. ikinci dünya harbinin yaralarının dikişleri yeni yeni alınırken yeni yapılmış dairelerden birinde karnı burnunda etsuko ile eşi jiro'nun yaşamına gidip gelirken sayfalara konuk olan ogata-san ile de daha da geçmişe gidip ataerkilliği, evliliklerin düzenini, kadın-erkek ilişkilerini ve hatta eğitim düzeni üstüne bir söyleşi düzenlemiş oluyoruz. bu noktada japon kültürünü net bir şekilde idrak edebilme olanağı sağlamanız mümkün. içlerinde barındırdıkları normları bizim düzenle aynı soyağacından geliyor olmalı, benzeyen yönlerini saptamak çok rahat. etsuko'nun yaşamında bir ileri bir geri gittiğimizden, birkaç sayfa sonrada büyük kızının intiharının üstünden geçen zamana tanıklık ediyoruz. küçük kızı niki'nin ona taziyeye gelişi ile etsuko geçmişin soğuk anılarında gezintiye çıkıyor. nagasaki'de çorak toprağın ilerisinde küçük bir tane gibi gözüken kulübeye ve kendilerine münhasır sahipleri ile dönen dedikodulardan sonra tanışıyoruz. küçük bir kız çocuğu ve başına buyruk annesiyle birlikte. saçiko ve kızı mariko'nun hakkında başka bir metin oluşturulsa rahatlıkla okunacak iki çarpıcı karakter. fakat onların çalkantılı yaşamlarında başka bir gözden görmek kesinlikle olayları daha trajikleştiriyor. bu noktada ben saçiko'dan çok mariko karakterinin tavırlarını büyük bir titizlikle okudum. annesi saçiko çözülmesi daha kolay olan; burnunu dik tutarken bir yandan da burnunu havalarda dolaştıran bir karakter. etsuko ile aralarında geçen sohbetlerde hep bir alaycı tutumu var gibi his sezinliyordum içten içe. inatçı, sert, egoist bir karakter olarak işledi bana. ne kadar doğru orası tartışılır. mariko, nehrin yanından koşturup bir köprünün altında saklanması ile sahnelerden elini eteğini çekmesi üzerine bile trajik bir hayat öyküsü ve bir psikanaliz yapılabilir. savaş zamanı bir kadının çocuğunu boğmasına tanıklık edişinden tutun, annesinin başına buyruk-pervasızlığı ona bırakılan hayatın damgaları. tenine işlenmiş. kitabı bitirdiğinizde akılda soru işareti olarak kalan şeylerin başında mariko ile keiko'nun bağlantısı olacağını tahayyül ediyorum şimdiden. niki ile annesi etsuko arasındaki ilişkinin yavan soğukluğu okuyucunun kesinlikle içine işliyor. niki kitapta başkaldırı olarak var oluyor, kitaptan çıkışı da kitabın bitişi de onun yarattığı değişime ve de ayaklanmayla sona eriyor. niki keiko'yu anlamaktan çok kenarı koyarak yokmuş gibi davranan başka babadan olma kardeş iken ben ise cümlelerinin arasında sanki ona verdiği değerin büyüklüğü altında ezildiğini hissettim. belki ezilmiştir bilinmez ama duyguları yoğun olan bir karakteri olduğu kanısındayım. annesinin evinde yatarken karşı odada ablası keiko'nun bir zamanlar orada yaşadığını bilmemek uykularını kaçırıyor. sanki ablasının cesedini haftalar sonra sicimden kurtarıyormuş gibi hissediyor olmalı. hepsi sayfaların arasında zamirleri karışmış halde bizi ağırlayan japon kadınlar. ve hepsi o kadar çetrefilli ki tek okumada hiçbir şey anlamama sebep oldular. hepsine teşekkürlerimi sunuyorum.

copcudesem 2 years ago

özverili ve çarpıcı eleştiriler kendini tanımanın kilitleridir bana kalırsa. bu noktada kendimi bir eleştiriye tâbi tutmam gerekse en yaralayıcı şey şu olurdu, okumanın o garip hırsında yanmak. aslına bakıldığında gerçekten de çok okumuş bir insan sayılmam. hatta okuduklarımın sayısının gülünç…devamı

copcudesem 2 years ago

Casus

Paulo Coelho

5 Gönderi

"fahişe olabilirim. ama asla casusluk yapmam!" ilkler. benim için bu kitap birkaç ilk'i sayfalarında saklıyor. ya da şöyle mi demeliydim ekranında? ekrandan içerik tüketmek benim için bir hayli zor, her ne kadar vaktimin pek çoğunu ekranda geçirsem de. fakat şans…devamı"fahişe olabilirim. ama asla casusluk yapmam!" ilkler. benim için bu kitap birkaç ilk'i sayfalarında saklıyor. ya da şöyle mi demeliydim ekranında? ekrandan içerik tüketmek benim için bir hayli zor, her ne kadar vaktimin pek çoğunu ekranda geçirsem de. fakat şans vermeden fikri bir harekete geçmemeliyim diye düşünerek bu kitabı telefonuma indirdim. son dönem otobüsün müdavimi olduğumdan en büyük hazzı, camın diğer tarafından devinim halindeki şehrin kayıp giden akışının diğer tarafında kitap okumak olmalı benim için. fakat böyle kısa mesafeli gözüken yolculuklarda kalın kitapları, altını çizip düşünmeyi sürdüreceğim kitapları elimde taşımak gerçekten zorlayıcı. bu noktada pdf halini okumak bir kitabın gerçekten müthiş bir kolaylık. bir direğe sarılmış eve gitmeye çalışırken bile okuma fırsatımın olması beni en çok tavlayan kısmı olmalı. ayakta, bir direğe can havliyle sarılmış mata hari'nin -tabii o zamanlar bu isimle anılmasa da- annesinin ona biricik hediyesini okuyordum. " 'içinde lale tohumları var, ülkemizin sembolüdür. ama daha önemlisi, sana verecekleri bir ders var; onlar, görünüşte başka çiçeklerden ayrıt edemediğin anlarda bile hep lale kalacaklar. ne kadar isteseler de güllere veya ayçiçeklerine dönüşmeyecekler. kendi varlıklarını inkar etmek istedikleri takdirde hayata küskün ölecekler. işte bu yüzden , kaderin ne olursa olsun onu mutlulukla yaşa. çiçekler büyüdükçe güzelliklerini sergiler ve herkes tarafından beğenilirler, ölürler ve geriye tohumlarını bırakırlar ki tanrı'nın işini başkaları devam ettirsin.' önceki günlerde tohumları koyduğu keseyi, hastalığına rağmen özenle işlediğini görmüştüm." durakta kısık bir tıslama ile durdu otobüs. kafamı kaldırıp camdan ilerisine baktım. durakta genç bir kadın vardı; altında şalvarı, kolunda çiçek sepeti. boynu bükük laleler. sanırsam onlar kendi benliklerini kabul edemeyenler, belki bir gül olmak istemişlerdir âşıklara verilen, diye geçirdim içimden. peki ya mata hari? o benliğini kabul edebilecek miydi? bu merakla okumaya devam ettim, otobüs buna uymak ister gibi hareket etti. "bütün kadınların en dişi olanı, alışılmadık bir trajediyi bedeniyle yazıyor." bu harflerin işlenişinden pek kısa mata hari'yi mata hari yapan şey oluyor ve esefle bir kadının kanıyla kutsanıyor. o kadını içinde küçük bir laleymiş gibi açtırıyor ve tanrıya kendini sunuyor mata hari olarak. "(...) beni anlamayan eleştirmenlerin söylediklerinin tam tersine, sahnedeyken benliğimi unutuveriyor, her şeyimi tanrıya sunuyordum. böylesine kolay soyunmam bu sayedeydi; çünkü ben, o anda, bir hiçtim, bedenim bir hiçti; kainatla eşgüdümlü bir hareketler bütünüydüm yalnızca." ismi, sanı, memleketi, o sevmediği eşi, tecavüzcü müdürü.. hepsini hayatının silinmez bir köşesine süpürüveriyor. mata hari olarak sahnede kendini teslim ediyor. bir kere olsun bu kadının dansını canlı izlemek isterdim diye geçiriyorum bu satırları tararken. onu zirveye taşıyıp anında yakıp yıkabilecek tek şey olan aşk hakkında önemli öğütler alıyor. ama aşk denen şeyi yenemiyor, kendisinin de dediği gibi 'aşkı yenmeye çalışmak mümkün değil.' başını yakıyor, onu yaralıyor, yeninden yaratıyor, dize getiriyor, çok arandığı ülkeye tekrar gitmesine sebep oluyor. aşk onun başında karlı bulutlar gibi geziniyor. yaralarını iyileştirmek yerine onları görmezden geliyor başlarda, sonra dillenince yaraları, gözyaşlarını ilk defa tadıyor mata hari. "gözyaşlarımın kendilerine ait sesleri vardı ve gözlerimden değil, kalbimin en derin, en karanlık köşelerinden çıkıyorlardı. (...) işte oradaydım, zifiri karanlığın ortasında ilerleyen bir salın üstündeydim; uzakta, ufuk çizgisinde, bir deniz fenerinin ışığını görebiliyordum, onu takip edersem karaya ayak basacaktım, azgın deniz izin verirse, çok geç kalmadıysam..." geç kalmıştı, bu subjektif yorumum benim. kimilerine göre yaşamıştı ama bana göre geç kalmıştı mata hari. onun hayatının okuduğum kadarını sindirebilmek için neredeyse her sayfa başı başımı kaldırıp şehrin göz alıcı ışıklarına düşüncelerimi yansıtarak bakınıyordum. ertesi gün bu sefer bir koltukta yaslanmış halde, mata hari'nin ateşli silahların kavgasında kendini askerlerin arasından sıkışmış buluvermesine tanık oluyorum. âşıklarından biri onu kurtarmak için çocukluğunda zorlama öğretilen piyonadan dem vurup şunu söylüyor, "tellerin akordu bozuksa dünyanın en güzel melodisi bile bir faciaya dönüşür." "günahı tanrı değil, mutlak olanı göreceliye dönüştürmeye çalıştığımızda bizler yarattık. bütünü bir tarafa bırakıp yalnızca bir kısmını görür olduk; oysa bu kısım günahla, kuralla kötüyle savaşan iyilikle, iyilikle savaşan kötülükle yüklüydü, üstelik iki tarafta kendisinin haklı olduğuna inanıyordu." savaşın can yakıcılığının içinde kendi hayatını fransızların deyimiyle la vraie vie yani tahmin edilmesi zor hakikatler, derin bunalımlar, sadakatle ihanet arasında bir arayışla yeninden kurmaya çalışıyordu. bu sırada olan sevgililerinin sinir bozucu tavırlarına da sıkılmadan laflarıyla geri püskürtüyordu. ben onun her davranışını irdeleme fırsatı bulurken bir yandan da mata hari'nin izlerini şehrin akışında bulur gibi oluyordum. gözüm sürekli dışarıya kayıyor, insanların gürültülü halleri mata hari'nin sesine dönüşüyordu sanki. ya ben çok romantiktim ya da mata hari'nin öyküsünün gücü beni başka hülyalara taşımıştı. mata hari her şeyiyle savunduğum bir kadın olmasa da okurken beni çelişkili fikirlere saçlarımdan sürükleyen bir kadındı. oscar wilde'ın hikayesinde kırmızı gülü kırmızı yapan serçeye benzetiyor kendini, aşk için kanını beyaz bir güle akıtan serçeye ve öyle bitiriyordu mektubunu. kızına ulaşacağına inanarak. evet, mata hari yanlış devirde doğmuş bir kadındı. ama bu demek değil ki bir devirle uyuşabilecek kadındı. mata hari hiçbir devrin kaldırabileceği bir kadın değildi. uyumsuz-sınırsız olmayı kendine beceri bilmiş, ölüme bile başı dik yürüyen bir kadındı. istediği şey oldu sanırsam, onu okuyanlar eminim ki cesur ve ödemesi gereken bedeli korkusuzca ödemiş bir kadın olarak anımsıyorlar. bu ışıklarla bezenmiş şehirde durağa geldiğimi fark ederek iniyorum. arabalar vızır vızır dibimden geçiyor, dışım vakur ama içim dopdolu. mata hari'nin yılan motifini taşıyorum içimde.