(@) - Raf

Filmi aslında ilk olarak bir Instagramda görmüştüm. Otto’nun kasada yanlış ödeme olduğunda hakkını savunması ve intihar girişimi için alacağı şeylerde bile dikkatli olması ilgimi çekmişti. Filmde, intihar girişimlerindeki kontrolcülüğü çok iyi yansıtılmıştı. Hem bu yönü hem de olaylara olan yaklaşımı…devamıFilmi aslında ilk olarak bir Instagramda görmüştüm. Otto’nun kasada yanlış ödeme olduğunda hakkını savunması ve intihar girişimi için alacağı şeylerde bile dikkatli olması ilgimi çekmişti. Filmde, intihar girişimlerindeki kontrolcülüğü çok iyi yansıtılmıştı. Hem bu yönü hem de olaylara olan yaklaşımı Otto’nun karakterini derinleştiriyor. Gerçekten çok hoş ve anlamlı bir film. Özellikle Otto’nun Marisol’a araba sürmeyi öğretmesi ve aralarındaki yavaşça gelişen ilişki beni çok etkiledi. Ayrica Marisol’un heyecanı bana o kadar tanıdık geldi ki, ben de aynı süreçten geçtiğim için onun yaşadıklarını çok iyi anladım. Herkes araba sürmeyi anne karnında öğrenmiyor sonuçta; bu süreç zamanla, hata yaparak ve tecrübe kazanarak oluyor. Ama trafikte bazı insanlar o kadar empati yoksunu ki, en ufak bir hatada bile anlayış göstermiyorlar, hemen tepki veriyorlar. Film sayesinde bunu tekrar fark ettim ve içimi dökme fırsatı buldum, iyi geldi dkdjkdk Otto’nun hayatındaki zorluklarla başa çıkma şekli, çevresindeki insanların etkisiyle şekilleniyor. Hayatındaki önemli anlar, bazen dış etkenlerin ve bazen de küçük ama anlamlı tesadüflerin sonucunda değişiyor. Bu olaylar, Otto’nun yalnız olmadığını ve çevresindeki insanların ona nasıl dokunabileceğini gösteriyor. Marisol’un konuşma tarzı da çok tatlıydı. Sıcakkanlılığı ve doğal tavırları filme ayrı bir samimiyet katmış. Tom Hanks’le aralarındaki uyum gerçekten mükemmeldi. Birlikte hem komik hem de duygusal anları çok güzel yansıttılar. İkisi arasındaki diyaloglar, hem güldüren hem de içtenliğiyle duygulandıran anlarıyla izlerken bana çok keyif verdi. Özellikle Otto’nun sert mizacının Marisol’un enerjisiyle yavaş yavaş yumuşamasını izlemek harikaydı. Otto’nun karısına duyduğu derin sevgi ve onun kaybından sonra hayata küsmüş olması, filmin duygusal temelini oluşturuyordu. Ancak film, karakterlerin birbiriyle kurduğu bağlar ve sıcaklık sayesinde, bu karanlık dönemi aydınlatıyor. Tom Hanks’in performansı gerçekten inanılmazdı. Oyunculuğuyla Otto’nun duygusal dünyasını o kadar güzel yansıtmış ki, izlerken her anını hissettim. Marisol’u canlandıran Mariana Treviño da sıcacık enerjisiyle filme büyük bir renk katmış. Genel olarak film, hem dokunaklı hem de hayatın içinden bir hikayeydi. Hayatın zorluklarıyla baş etmeye çalışan bir adamın, çevresindeki insanlarla kurduğu bağlar sayesinde değişimini izlemek çok etkileyiciydi. Uzun süre aklımda kalacak bir film oldu kesinlikle.

crowthera 4 months ago

Mashle: Magic and Muscles

Hajime Komoto

15 Gönderi

Son zamanlarda animelere iyice takmış durumdayım. Arka arkaya izlediğim halde şu ana kadar kötü bir animeye denk gelmemiş olmam beni fazlasıyla mutlu ediyor.🤓 Bugün de "Mashle" animesini bitirdim ve izlerken oldukça keyif aldığımı söylemeliyim. Eğlenceli, komik sahneleriyle tam bir absürt…devamı

crowthera 4 months ago

A Sign of Affection

Yoko Yonaiyama

19 Gönderi

Spoiler içeriyor Yubisaki to Renren, sessizliğin kendine özgü bir dili olduğunu anlatan, sıcacık hikayesi olan bir animeydi. Üniversite öğrencisi Itsuomi ve işitme engelli Yuki’nin tesadüfi tanışmasıyla başlayan bu hikaye, farklı dünyaları bir araya getiren bir yolculuk gibi hissettirdi. Yuki, naif ve utangaç…devamıYubisaki to Renren, sessizliğin kendine özgü bir dili olduğunu anlatan, sıcacık hikayesi olan bir animeydi. Üniversite öğrencisi Itsuomi ve işitme engelli Yuki’nin tesadüfi tanışmasıyla başlayan bu hikaye, farklı dünyaları bir araya getiren bir yolculuk gibi hissettirdi. Yuki, naif ve utangaç kişiliğe sahip. Çok tatlı bir karakterdi. 🤓 İşitme engelli olması, onun çevresini algılama biçiminin derinleşmesine ve sessiz dünyasında iletişim kurmak için gösterdiği çabayı görmemiz çok etkileyiciydi. Itsuomi ise özgüveni, seyahat tutkusu ve rahat tavırlarıyla tam bir karşıtlık oluşturuyor. İkilinin bu zıtlıklarına rağmen kurdukları bağ, hikayenin en dokunaklı yanlarından biriydi kesinlikle. Ancak ilişkilerinin bu kadar hızlı gelişmesini istemezdim. Daha yavaş, adım adım ilerleyen bir tempo olsa duygularını daha derin yaşayabilir ve ilişkiyi daha samimi hissedebilirdik. 🛫 Itsuomi’nin açık fikirli yaklaşımı hikayeye büyük bir sıcaklık katıyor. Onun farklı kültürlere duyduğu merak ve seyahat tutkusu, Yuki’nin dünyasını genişletiyor. Yuki’nin sessiz dünyası ise kendine özgü bir güzellik taşıyor; yazışarak iletişim kurması ve dudak okumadaki çabası derin bir empati uyandırıyor. Bununla birlikte, hikayeye renk katan bir diğer karakter olan Oushi’yi unutmamak gerek. Ah Oushi, tam anlamıyla bir üzümlü kek! Yuki’ye duyduğu sevgi öylesine masum ve derin ki, onun için işaret dili öğrenmesi bile bu sevginin bir göstergesi. Ancak duygularını dile getirmekte geç kalması, olayların Itsuomi lehine şekillenmesine yol açıyor. Eğer Oushi cesaretini toplasaydı, belki de bambaşka bir hikaye izliyor olurduk. 👭 Yan karakterler arasında Yuki’nin yakın arkadaşı Rin, samimi ve destekleyici tavırlarıyla hikayeye sıcaklık katıyor. Onun, Yuki’yi anlamaya çalışması ve her konuda yanında olması çok içten bir dostluk örneği. Ancak beni asıl şaşırtan, Yuki’nin ailesinin işaret dili bilmemesi oldu. Yuki doğuştan işitme engelli olmasına rağmen, ailesinin dudak okuma veya yazarak iletişim kurmayı tercih etmesi oldukça garip geldi. 🎨 Animasyonlar ve görsel estetiğe bakarsak renk paleti oldukça yumuşak ve hikayenin duygusal tonuna uyum sağlıyor. Özellikle Yuki ile Itsuomi’nin iletişim kurmaya çalıştığı sahnelerde, hem hareketlerin hem de sessizliğin büyük bir anlam taşıdığını hissediyorsunuz. Bunun yanında, hikaye ara ara güldüren sahnelerle de tatlanıyor. Ancak biraz daha komedi unsuru eklenmiş olsaydı, hikaye çok daha eğlenceli bir hal alabilirdi. Yan karakterlerin bu yönde kullanılma potansiyeli olduğunu düşünüyorum. Genel olarak, Yubisaki to Renren sıcacık ve samimi bir hikaye sunuyor. Kusursuz olmasa da, hissettirdikleriyle ve verdiği mesajlarla kesinlikle izlenmeye değer bir anime.

crowthera 4 months ago

Tokyo Ghoul

TK from Ling Tosite Sigure

37 Gönderi

Spoiler içeriyor Anime izlerken bazen bir yapım öyle bir etki bırakır ki bitirdiğinizde kendinizi boşlukta hissedersiniz. İşte Tokyo Ghoul tam da böyle bir anime. Hikayesi, karakterleri, müzikleri ve o karanlık atmosferiyle bir kez izlemeye başladığınızda bırakmanız zor. Tokyo Ghoul, Tokyo’da geçiyor ama…devamıAnime izlerken bazen bir yapım öyle bir etki bırakır ki bitirdiğinizde kendinizi boşlukta hissedersiniz. İşte Tokyo Ghoul tam da böyle bir anime. Hikayesi, karakterleri, müzikleri ve o karanlık atmosferiyle bir kez izlemeye başladığınızda bırakmanız zor. Tokyo Ghoul, Tokyo’da geçiyor ama bu bildiğimiz Tokyo değil. İnsanların arasında ghoul adı verilen, insan etiyle beslenmek zorunda olan varlıklar yaşıyor. Ve tahmin edeceğiniz gibi, insanlar ghoulları canavar olarak görüyor ve onları ortadan kaldırmaya çalışıyor. Hikayenin merkezinde ise Kaneki Ken var. Sıradan bir üniversite öğrencisiyken bir kaza sonucu hem insan hem ghoul oluyor. Artık ne tam bir insan ne de tam bir ghoul… İşte Kaneki’nin bu yeni hayatı kabullenme süreci, hem psikolojik hem de duygusal anlamda insanı içine çeken bir yolculuk. Aslında bu animeye Jujutsu Kaisen’i bitirdikten sonra “Şimdi ne izlesem?” diye araştırırken denk geldim. Konusu o kadar ilgimi çekti ki hemen bir şans vermek istedim. İyi ki de öyle yapmışım çünkü öyle güzeldi ki tüm sezonu üç günde bitirdim. İlk sezon, Kaneki’nin ghoul dünyasına adım atmasını ve bu yeni gerçekliği kabullenmeye çalışmasını anlatıyor. Anteiku’daki sıcak ortam, Kaneki’nin kendi içindeki savaşına bir nebze huzur oluyor. Ama en unutulmaz an kesinlikle Jason ile olan o ikonik sahneydi. Kaneki, burada fiziksel ve zihinsel anlamda yepyeni birine dönüşüyor. İlk sezondan sonra hikaye daha da karmaşıklaşıyor. Açıkçası, ikinci sezon için söyleyebileceğim tek kelime: yoğun. Kaneki’nin kendini bulmaya çalıştığı, karanlık tarafa adım attığı bu sezon beni en çok etkileyen sezonlardan biri oldu. Aogiri Tree’ye katılması ve Anteiku’daki dostlarından uzaklaşması, Touka’nın onun için endişelenmesi… İnsanlar ve ghoullar arasındaki çatışmanın daha da derinleştiği bu sezon, sadece Kaneki’nin değil, diğer karakterlerin de içsel savaşlarını gözler önüne seriyor. Ve Hide… İşte o başka bir seviye. ❤️🌟 Hide’e hayran olmamak mümkün değil. Bir insan bu kadar nasıl sevebilir, bu kadar değer verebilir? Bence Hide, anime dünyasında dostluğun ve arkadaşlığın en güzel örneklerinden biri. Kaneki’nin en zor zamanlarında yanında olabilmek için her şeyi göze alan ve onun için kendi kimliğini bile tehlikeye atan bir arkadaş… Onun için yaptığı fedakarlıklar ve Kaneki’ye olan sevgisi, beni derinden etkiledi. Hide, sadece bir arkadaş değil, Kaneki’nin bu karmaşık dünyasında kendisini bulabilmesi için bir yol arkadaşıydı. Kesinlikle, anime boyunca en sevdiğim karakter Hide oldu. Üçüncü sezona geldiğimizde ise işler biraz değişiyor. Kaneki artık hafızasını kaybetmiş ve Haise Sasaki kimliğiyle karşımıza çıkıyor. Başta bu değişiklik beni biraz şaşırttı. Quinx Takımı ile olan ilişkisi, geçmişini hatırlamaya çalışması ve kendini yeniden bulma çabası oldukça ilgi çekiciydi. Özellikle Takizawa’nın dönüşümü ve yaşadığı travmalar hikayeyi daha karanlık ama bir o kadar da derin hale getirdi. Son sezona geldiğimizde ise hikaye yavaş yavaş toparlanmaya başlıyor. Kaneki artık insanların ve ghoulların arasındaki dengeyi sağlamaya çalışıyor. Akira ve Touka arasındaki empati dolu anlar, Hide’nin beklenmedik dönüşü… Bu sezon, gerçekten duygusal bir final havasında geçti. Arima’nın kendini öldürmesi ise oldukça çarpıcı bir sahneydi. Ama en çok sevindiğim şey, Kaneki’nin onca acıdan sonra nihayet huzura kavuşması oldu. Final, benim için oldukça tatmin ediciydi. Üzücü bir son olsaydı, belki daha fazla konuşulurdu ama dürüst olmak gerekirse, böyle mutlu bir sonla bitmesi beni çok sevindirdi. Kaneki’nin insanlarla ghoullar arasında bir köprü kurmaya çalışması, hikayeye çok anlamlı bir mesaj kattı. Ve müzikler… Tokyo Ghoul'un müzikleri gerçekten ayrı bir dünyaya açılıyor. Özellikle ilk sezonun opening şarkısı Unravel, animeye o karanlık ama bir o kadar da duygusal atmosferi katıyor. Bu şarkıyı dinlerken, hem Kaneki'nin içsel çatışmalarını hem de ghoulların dünyasındaki kaosu hissediyorsunuz. Sezonlar arasında ise en çok birinci sezonun openingini sevdim. Diğer sezonlar arasında ise, açıkçası 2. sezonun openingi bence biraz zayıftı. Melodi ve söyleniş tarzı itibariyle, diğerlerinden geride kalıyor gibi hissettirdi. Ama bunun dışında, özellikle sezonlar arasında arada çalan ara müzikler bayağı iyiydi. Onlar da animeye ciddi bir atmosfer katıyordu. Animeyi bitirdiğimde içimde kocaman bir boşluk hissettim. İnsanı hem düşündüren hem de duygusal olarak etkileyen bir yapımdı kesinlikle.

crowthera 4 months ago

Jujutsu Kaisen

Junya Enoki

69 Gönderi

Jujutsu Kaisen'i izlemeye ilk başladığımda, hikayesi beni içine çekmişti. Özellikle 1. sezonu epey önce izlemiştim ve çok keyif almıştım. Ancak 2. sezona geçmeden ara verdiğim için hikaye ve karakterler biraz flu kalmıştı. Dün tekrar izlemeye karar verdim. Başta olayların içine…devamıJujutsu Kaisen'i izlemeye ilk başladığımda, hikayesi beni içine çekmişti. Özellikle 1. sezonu epey önce izlemiştim ve çok keyif almıştım. Ancak 2. sezona geçmeden ara verdiğim için hikaye ve karakterler biraz flu kalmıştı. Dün tekrar izlemeye karar verdim. Başta olayların içine girmekte zorlandım, hatta 2. sezonun geçmişe dönük bir hikayeyle başlaması işleri iyice karıştırdı. Ama bölümler ilerledikçe her şey yerine oturdu ve bu geriye dönüşler finalde çok anlam kazandı. Jujutsu Kaisen, ilk başta “klişe shounen” gibi görünse de bir anda bambaşka bir seviyeye çıkan bir anime. Hikaye, esas oğlan Itadori Yuji’nin, arkadaşlarını kurtarmak için bir lanetli parmak yemesiyle başlıyor. Bu hareketle, dünyanın en tehlikeli laneti Sukuna’yı kendi bedeninde barındırmaya başlıyor. Yani hem Sukuna’yla uğraşıyor hem de lanetli ruhları yok etmeye çalışıyor. Neyse ki Gojo Satoru gibi bir mentor var yanında. Gojo zaten başlı başına bir ikon; “OP karakter” tanımını yeniden yazıyor. Gojo ve Geto’nun dostluğunu izlemek, onların geçmişteki bağını ve zamanla nasıl kopuş yaşadıklarını görmek oldukça duygusaldı. Ancak dövüş sahneleri bana biraz fazla uzun geldi, bu da bazen dikkatimi dağıttı. Ayrıca Mahito... Gerçekten sinir bozucu bir karakterdi! Ne yapsalar ölmüyor :) Animenin en güzel yanı, sadece aksiyon değil, derin bir duygusal tarafının da olması. Karakterler çok iyi yazılmış. Mesela Nobara? Tam bir kraliçe 👸Güçlü, kararlı ve kendine has tarzı var. Megumi ise sessiz ama derin hikayesi ayrı bir merak uyandırıyor. Yan karakterlere ayrı bir özen göstermişler. Bir de lanetler var tabii. Onlar sadece “kötü yaratık” değil, aslında insanların korkularından, travmalarından doğuyorlar. Bu detay, hikayeyi çok daha derin ve anlamlı hale getiriyor. 2. sezon, Itadori’nin yerine diğer karakterlere daha fazla odaklanılmıştı. Sukuna’yı izlemek ise her zaman ilginç. Düşman olmasa tam bir "efsane" karakter olurdu. Gücünü zorlamadan, rahat bir şekilde dövüşmesini izlemek gerçekten etkileyici. Genel olarak, Jujutsu Kaisen izlenmeye değer bir anime. Dövüş sahneleri, derin karakter yazımı ve karanlık atmosferiyle çok başarılı bir iş çıkarmış. Ancak benim için Demon Slayer’ın yerini tutmadı. Tabi yine de buna benzer anime önerileri alabilirim 🤓

crowthera 4 months ago

Kusuriya no Hitorigoto

Natsu Hyûga

18 Gönderi

'Kusuriya no Hitorigoto' animesini az önce bitirdim ve söylemeliyim ki uzun zamandır bu kadar keyifli bir anime izlememiştim. 🏯 Hikâye inanılmaz akıcıydı, bölümler resmen su gibi aktı. Maomao’nun zeki ve kararlı bir başrol olması beni çok etkiledi. Açıkçası, böyle güçlü…devamı

crowthera 5 months ago

Nasıl Ölünür

Emile Zola

10 Gönderi

Emile Zola’nın "Nasıl Ölünür" kitabı, isminden dolayı büyük bir merakla elime aldığım ama bitirdiğimde biraz beklentilerimin altında kaldığını hissettiğim bir eser oldu. Kitap, beş kısa hikaye üzerinden ölüm temasını farklı sosyal sınıflar ve bireyler üzerinden ele alıyor. Her hikaye, ölümün…devamı

crowthera 5 months ago

The Last of Us

Neil Druckmann

118 Gönderi

Uzun zamandır bu kadar etkileyici bir dizi izlememiştim. 'The Last of Us', o kadar sürükleyici ve güçlü bir hikaye anlatımı sunuyor ki, bir oturuşta bitirmemek mümkün değil. 🎬✨️Aslında çok uzun zamandır listemdeydi, ama hep “daha sonra” diyerek ertelemiştim. Bugün tamamen…devamıUzun zamandır bu kadar etkileyici bir dizi izlememiştim. 'The Last of Us', o kadar sürükleyici ve güçlü bir hikaye anlatımı sunuyor ki, bir oturuşta bitirmemek mümkün değil. 🎬✨️Aslında çok uzun zamandır listemdeydi, ama hep “daha sonra” diyerek ertelemiştim. Bugün tamamen tesadüfen başladım ve kendime “Niye bu kadar bekledim ki?” diye sormadan edemedim. İyi ki de başlamışım, çünkü bu dizi gerçekten harika bir deneyim sundu. 🌟 Hikayenin, aynı isimli bir video oyunundan uyarlama olduğunu izledikten sonra öğrendim. 🎮 Oyunu oynamamış biri olarak ne kadar sadık bir uyarlama olduğunu değerlendiremiyorum, ama dizinin kendi içinde gayet sağlam bir bütünlük sunduğunu düşünüyorum. Akıcı bir tempo, güçlü karakter gelişimleri ve duygusal bağlar... Tüm bunlar birleşince izleyici olarak hikayenin içine dalmanız çok kolay oluyor. 💭💔 Dizideki olay örgüsü kadar, oyuncuların performansları da hayranlık uyandırıcıydı. Pedro Pascal’a özellikle ayrı bir parantez açmak gerek. ❤️ Onun varlığı ekrana o kadar güçlü bir enerji katıyor ki, sahneler sırf onun performansını izlemek için bile değerli hale geliyor. 🌟Ellie’yi canlandıran Bella Ramsey de rolünün hakkını fazlasıyla vermiş. İkilinin arasındaki dinamik, dizinin duygusal yükünü sırtlayan en önemli unsurlardan biriydi. Özellikle Joel ve Ellie arasında zamanla oluşan o derin bağ, dizinin her sahnesine sıcak bir dokunuş katmış. Finale gelecek olursam… Evet, bazıları için beklenmedik olabilir ama bence hikayenin gidişatına baktığınızda bu son, oldukça doğal bir sonuç gibi hissettirdi. Joel ve Ellie’nin ilişkisi bu kadar güçlenmişken başka türlü bir son düşünülemezdi diye düşünüyorum. Ancak finalin bıraktığı o sorular ve Ellie’nin her şeyi öğrendikten sonra vereceği tepkiler, ikinci sezona dair büyük bir merak uyandırıyor. Bu tür dizilerde genelde ikinci sezon biraz göz korkutur; ilk sezonun başarısının gerisinde kalır diye düşünürüm ama "The Last of Us" o kadar sağlam bir temel kurmuş ki ikinci sezona dair umutlarım yüksek. Arayı çok açmadan onu da izlemek için sabırsızlanıyorum. Hikayenin temelindeki hayatta kalma mücadelesi, sadece bir kıyamet senaryosu sunmaktan öte, insan ilişkilerinin ne kadar karmaşık ve derin olabileceğini de gösteriyor. Özellikle böylesine zorlu bir dünyada doğru ve yanlış kavramlarının ne kadar gri olduğunu izlemek beni fazlasıyla etkiledi. 🎭 Dizinin bu kadar başarılı olmasının temel sebebi de bu zaten: Sizi sadece olaylarla değil, karakterlerin duygularıyla da içine çekiyor. Hâlâ izlemediyseniz, mutlaka bir şans verin derim. Hem duygusal hem de etkileyici bir hikaye. Bittiğinde “Keşke biraz daha sürseydi” diyeceğiniz türden.🌟

crowthera 5 months ago

Paket

Sebastian Fitzek

4 Gönderi

Spoiler içeriyor Fitzek’in 'Terapi' adlı kitabını okuduğumda oldukça etkilenmiş ve beğenmiştim; bu yüzden Paket için de beklentim yüksekti. Kitabın kapağı ve arka kapak yazısı da oldukça ilgi çekici; “yüksek dozda gerilim” sözü ise baştan merak uyandırmayı başarıyor. Ancak okudukça bu beklentinin karşılanmadığını…devamı

crowthera 5 months ago

Hyunam - Dong Kitabevi

Hwang Bo - Reum

32 Gönderi

Kitabin arka yazısıyla giriş yapmak istiyorum :) Youngju her şeyi doğru yapmıştır; üniversiteye gitmiş, düzgün bir adamla evlenmiş, saygın bir işe girmiştir. Sonra bir anda her şey altüst olur. Tükenmişlik hissiyle eski hayatını terk eder, zirvedeki kariyerini bırakır, kocasından boşanır…devamıKitabin arka yazısıyla giriş yapmak istiyorum :) Youngju her şeyi doğru yapmıştır; üniversiteye gitmiş, düzgün bir adamla evlenmiş, saygın bir işe girmiştir. Sonra bir anda her şey altüst olur. Tükenmişlik hissiyle eski hayatını terk eder, zirvedeki kariyerini bırakır, kocasından boşanır ve hayalinin peşinden gider. Bir kitapçı dükkânı açar... Hwang Bo Reum’un Hyunam-Dong Kitabevi, hayatımızdaki çıkmazları, hayal kırıklıklarını ve sonunda huzuru bulma arayışını derinlemesine ele alan bir roman. Her kitap, farkında olmadan hayatımızda bir iz bırakır. Ancak bazıları tam da ihtiyacımız olan anda çıkar karşımıza ve etkileri çok derin olur. Bu roman benim için de böyle bir anlam taşıyor. Youngju, bir gün tüm geçmişini ardında bırakıp Seul'ün şirin bir mahallesinde kitapçı açarak yeni bir hayata adım atar. Yıllarca “doğru” denilen seçimleri yaptıktan sonra her şeyi silip baştan başlaması, başlı başına cesur bir karar. Kitabevi, onun için sadece bir iş yeri değil, aynı zamanda yeniden keşfettiği bir dünya olur. Ve zamanla burası, hayatın yüklerinden kaçıp sığınan birçok insanın da evi haline gelir. Yalnız bir baristadan mutsuz bir ev hanımına, Youngju’da özel bir şeyler gören bir yazara kadar, kitapçıya yolu düşen herkesin kendi geçmişi, hayal kırıklıkları ve arayışları vardır. Hepsi de bu sıcak ortamda yeniden huzur bulur. Minjun, bu karakterlerden biri ve beni derinden etkileyen bir hikayeye sahip. Parlak bir geleceğe adım atmak üzereyken kendini rekabetin ve hırsın ön planda olduğu bir iş ortamında buluyor ve burada nefes alamadığını fark ediyor. Bu noktada, Hyunam-Dong Kitabevi’yle yolları kesişiyor ve kendini bulma yolculuğuna başlıyor. Minjun’un yanı sıra, lise öğrencisi Minchul ve annesi, huzuru kitapçının dinginliğinde bulan Jungseo, kitabevinin kahvesini aldığı dükkanın sahibi Jimi ve başarılı bir kariyerin ardından yazar olmaya karar veren Seungwoo gibi karakterler de bu hikayeye dahil oluyor. Hepsini tanıdıkça, onların hikayeleriyle aramızda bir bağ oluştuğunu hissettim. Sanki yaşadıkları hayal kırıklıkları ve umutlarla birlikte, ben de bir yolculuğa çıktım. Youngju, kitapçıyı sadece kitaplarla dolu bir alan olarak görmüyor; orayı kendi ruhunu yansıttığı sıcak bir mekan haline getirmeye çalışıyor. Bunun için de kitap söyleşileri, kitap kulübü toplantıları, yazarlık dersleri, film gösterimleri ve ardından roman uyarlamaları üzerine sohbetler gibi birbirinden özel etkinlikler düzenliyor. Bu etkinliklerin her biri öylesine içten ki, okurken “Keşke ben de orada olsaydım,” diye düşündüm. Hatta her ay bir yazarla soru-cevap yapıp, yazılarıyla ne kadar benzediklerini sormak da çok ilgi çekici olurdu. Bu etkinliklerden birinde Youngju, yazar Seungwoo’ya şu soruyu soruyor: “Bir yazıyı okurken en çok dikkat ettiğiniz şey nedir? Cümleler mi?” Seungwoo’nun yanıtı ise romanın tüm özünü yansıtıyor: “Ses. Yazarın sesi. Cümle biraz acemice olsa da güzel bir sese sahip yazarların yazısını okuyunca hâkim olduğu gücü hissedebiliyorsunuz. Güzel cümleleri kayda değer kılanın bu ses olduğunu düşünüyorum; çünkü güzel cümleler bireyin sesini net bir şekilde ortaya çıkarıyor.” İşte Hyunam-Dong Kitabevi, yazarın samimi ve etkileyici anlatımıyla her satırında beni derinden etkiledi. Roman boyunca edebiyat, yazarlık, okurluk, kitaplar ve kitapçılar hakkında pek çok şey dile getiriliyor. Kitabın satırlarında dolaşırken şu sözler dikkatimi çekti: “Yazarın engin anlayışının okuyucunun kalbine dokunması; o dokunuşun, okuyucunun hayatı anlamasına yardımcı olması.” “Yaşama dair öğeler barındırması. Öylesine söylenmiş sözler değil, derin bir bakış açısıyla dürüstçe yazılması.” Aslında Hyunam-Dong Kitabevi de tıpkı bu cümlelerdeki gibi içtenlikle kaleme alınmış; yazarın sesi o kadar samimi ve dürüst ki, roman her yönüyle kendine özgü bir sıcaklığa sahip. Kitabı zorlanmadan okurken oldukça sade ama güçlü bir dille hikayesini anlatıyor yazar. Sonuç olarak, Hyunam-Dong Kitabevi, sadece kitapların bulunduğu bir mekan değil, aynı zamanda hayatı yeniden keşfetme yolunda bize rehberlik eden, huzurlu bir sığınak olabilir diye düşünüyorum.