dmlss (@dmlss)

Spoiler içeriyor “Hakikat, ölümü aydınlatırken hayatı gölgeler.” Fantastik polisiye tarzında. Beş yaşındaki Alper Kamu’nun hikayesi. Kitabın arka kapağında da belirtildiği gibi kahramanımız “İnsanlığa dair kavrayışımızı biraz daha ileri götürmeyecekse bir cinayeti çözmenin ne anlamı var ki?” diyerek yeni yeni cinayetleri çözmeye hazırlanıyor.…devamı“Hakikat, ölümü aydınlatırken hayatı gölgeler.” Fantastik polisiye tarzında. Beş yaşındaki Alper Kamu’nun hikayesi. Kitabın arka kapağında da belirtildiği gibi kahramanımız “İnsanlığa dair kavrayışımızı biraz daha ileri götürmeyecekse bir cinayeti çözmenin ne anlamı var ki?” diyerek yeni yeni cinayetleri çözmeye hazırlanıyor. Ancak bununla da kalmıyor bir de geçmişte kalmış ya da öyle olduğunu sandığı bir aşk hikayesinin peşine düşüyor. İki ayrı ölüm kafasını karıştırıyor minik kahramanımızın. Komşu çocuğu Mehmet'in öldürülüşü ve amcası Nebi'nin vefatı. Her ikisinin ardındaki sırları açığa çıkarıyor. Fakat her ikisinin ardından çıkan sırlar Alper'de dönüşü olmayan etkiler bırakıyor. Bu arada kendisi de aşkın ne olduğunu öğrenmeye çalışıyor. Ve babası ile aralarında şöyle bir konuşma geçiyor; ” ‘Bir baba olarak söyle evladına: Aşk var mıdır yok mudur, boş mudur dolu mudur, ne kokar, ne boktur? Gülmesi biraz dinince, ‘Tanrı gibi düşün’ dedi babam, ki böyle bir yanıtı hiç beklemiyordum. ‘İnanıyorsan varolup olmaması pek önemli değildir. Ayrıca en büyük inkarcının da en inançlının da içinde bir nebze kuşku vardır. Ve elbette ki, aşk da Tanrı da ölümsüzdür.’ “ Bir annenin oğlunun doğumu için kimin ne taktığının hesabını tutması, çocukların mahalleler arasında süren savaşları, bir oğlan çocuğunun annesi tarafından kızarana kadar çitilendiği banyolar, yeşil alanlarda yapılan mangallı piknikler ve daha niceleri... Alper aynı zamanda cesur, sözünü sakınmayan biri olarak gösteriliyor. Komiser yardımcısı Onur Çalışkan arasında geçen ve içinde bulunduğumuz günler açısından da anlamlı olan şu diyaloğu paylaşmak isterim. ” ‘Hatrınızı sormaya geldim’ diye yanıtladım elimdeki dosyayı kapatıp masanın üzerine atarken. ‘ Beni merak ettin yani, hepsi bu, öyle mi?’ Tavrı alaycı, bakışları kuşkucuydu. ‘ Yok’ dedim, ‘hepsi o değil. Bir de o 1 Mayıs gösterilerinde ananız babanız yaşında insanların üstüne kurt köpekleriyle, biber gazlarıyla falan saldırmaya hiç utanmıyor musunuz, onu merak ettim.’ Onur Çalışkan’ın suratı mosmor kesilmişti. ‘Ben… asla…. bak…’ falan gibi bir şeyler geveledi. ‘Tamam tamam’ dedim. ‘ Biliyorum sizin bir suçunuz yok, emir kulusunuz. Eminim size kalsa dünya çok daha iyi bir yer olurdu.’ “ Okurken hem güldürecek hem düşündürecek hem de merakınızı kabartacak bir kitap. Kitaptaki bazı sözler Oğuz Atay sözlerini hatırlattı. Aşka dair tespitleri de ilginç ve eğlenceli. Alıntıları da bayağı güzeldi. Son olarak; «Bütün aşklar küllenir, bütün babalar ölür, bütün hikayeler biter. Birinin yıkıntıların nöbetini tutması gerekir; işte o yüzden, biri hariç bütün çocuklar büyür.»

dmlss 3 years ago

Önce Çocuklar ve Kadınlar

Sunay Akın

1 Gönderi

"Baba, gemiler batarken denizin canı acır mı?.." 'Sevgili dost, bir kitabı okurken insanın canı acır mı?..' Acıdı... 9 yaşındaki Cahide ve Kaya. İkisi de 9 yaşında. Hani herkesin dünyasının renkli vakitleri; cıvıl cıvıl, parlak, rengarenk... Ama bu çocukların dünyası karanlık…devamı"Baba, gemiler batarken denizin canı acır mı?.." 'Sevgili dost, bir kitabı okurken insanın canı acır mı?..' Acıdı... 9 yaşındaki Cahide ve Kaya. İkisi de 9 yaşında. Hani herkesin dünyasının renkli vakitleri; cıvıl cıvıl, parlak, rengarenk... Ama bu çocukların dünyası karanlık sulara gömüldü. Son saatlerinde gördükleri mavi renk yuttu ve siyaha götürdü onları. Mustafa Bal, 9 yaşındaki kızı Cahide'nin, "Babacığım bana ayakkabı al" diye yalvarmalarına daha fazla dayanamaz ve elinden tutarak İzmit'e doğru yola koyulur... 1958 yılının 1 Mart günü, Cahide, yeni ayakkabılarını bir an önce annesine gösterme isteğiyle, İzmit İskelesi'ne yanaşmakta olan Üsküdar vapurunu sabırsızlıkla izler. Kaya Sökmen de, ayakkabı almaya gittiği babasıyla birlikte boğularak ölen Cahide gibi 9 yaşındadır. İzmit Devlet Hastanesi'nde menenjit teşhisiyle tedavi gören Kaya, uzun süre ölümle pençeleşir. Sonunda doktorlar sevindirici haberi verirler Kaya'nın babasına: "Oğlun tehlikeyi atlattı. Pazartesi günü hastaneden çıkarabilirsin." Üsküdar vapuruna binerlerken, anne ve baba, aralarına aldıkları çocuğun iki elinden sıkıca tutmaktaydılar!.. Sadece çocuklar değil onlarca insanın dünyası kararıyor bu gemiler battığında. Adına türküler yazılan denizaltılarından taa Transatlantiğe kadar yazılı bu kitapta. NATO tarafından düzenlenen “Mavi Deniz” tatbikatı sonrası, yorgun bir şekilde dönüş yolundadır Dumlupınar denizaltısı. Tatbikatın yorgunluğu, eve dönüşün heyecanıyla yol alırken, bilmiyordu elbette gemide görevli 81 mürettebat, Nara Burnu açıklarında denizcilik tarihimizin en acı olaylarından birinin kahramanları olarak tarihe geçeceklerini. Nara Burnu, Çanakkale Boğazı'nın en derin, üst ve dip akıntılarının en sert olduğu bölgeydi. Bu sebeple boğazdan geçişler, denizciler için hep zorlu olurdu. Dumlupınar Denizaltısı'nın hazin öyküsü de bu sularda başlar. 1953 yılının 4 Nisan gecesi. Saatler 02:15'i göstermektedir. Dumlupınar Denizaltısı'na, İsveç bandıralı Naboland isimli yük gemisi çarpar ve denizaltı aldığı bu sert darbe ile birkaç dakika içinde boğazın serin sularına gömülür, 81 mürettebattan sadece 22 denizci sağ kalmış; onlar da torpido dairesine sığınmışlardır. İlk şaşkınlık ve panik havasının dağılmasıyla sağ kalan 22 denizci, kurtuluş umudu olarak yüzeye bir telefon şamandırası gönderir. şamandırada şu not yazmaktadır. “Dumlupınar Denizaltısı burada battı; kapağı açın ve irtibat kurun.” -Alo -Buyrun, ben Astsubay Selami -Nasılsınız? Kaç kişisiniz? -22 kişiyiz. Neredeyiz ? Ne oldu ? -Nara'dasınız geminiz battı. Endişelenmeyin Kurtaran yolda; sizi kurtaracağız -Ailelerimize selam söylüyoruz. Bizi kurtaracağınızdan eminiz. Vatan Sağolsun. Dumlupınar'la beraber yolculuk eden İ. İnönü Denizaltısı olayı fark etmeden geçip gitmiş, olayı haber alınca hemen geri dönmüştür. İkinci komutan Üsteğmen Suat da onlara seslenerek teselli ve tembihlerde bulunur. Sonra durumu haber vermek üzere kıyıya döner ve rapor verdikten sonra dönüp bir konuşma daha yapar. - Alo... Dumlu... - Evet... Dumlu... - Selami, nasılsınız? - Efendim, hava biraz fenalaştı. - Morallerinizi bozmayın, o hava size iki gün yeter. Sen çocukları yatır. Sigara içmeyin sakın. - Hepsi yatıyor. Sigara içmiyoruz. Işık da yok, karanlıktayız. - İhtiyaç lambalarını kullanmayın, ileride lazım olacak. - Kullanmıyoruz zaten, birinin ışığı çok zayıfladı. Kurtaran, Kazadan ancak 10 saat sonra gelebilmiştir. Şamandıra kablosu kılavuz olarak kullanılacak; aşağıya bir Çan gönderilerek mahsur kalanlar kurtarılacak planı yapılır. Ancak Kurtaran gemisi manevra sırasında şamandıra kablosunu da kopartınca tüm umutlar kesilir. Artık kılavuzluk yapacak bir kablo da yoktur. Bunun üzerine dalgıçlar 11 dalış gerçekleştirir ama hiçbirinde Dumlupınar'a ulaşamazlar. 7 nisan günü Milli Savunma Bakanlığı son bir tebliğ yayınlar ve çalışmaların durdurulduğunu, artık hiçbir ümidin kalmadığını açıklar. “Artık konuşabilirler, türkü söyleyebilirler, hatta cigara bile içebilirlerdi...” Akgün Akova bir dizesinde şöyle tanımlar aşkı: "Aşk, en derin kuyumuza düşen keman." Dumlupınar'daki 81 denizaltıcı, son nefeslerini vermeden önce bir keman sesi duyarlar. Turhan Astsubay, cennetten kovulmayı göze alarak, hayattayken görev yaptığı Dumlupınar denizaltısındaki arkadaşlarının yanına gider ve onlara keman çalarak, aşk şarkılarını birlikte söylerler. Çoğumuzun duyduğu, izlediği Titanic Sunay Akın'ın kaleminden önce okyanusa sonra da kalbimize akar. Peynir yüklüydü Titanic. Bu yüzden "Peynir Gemisi" denilebilir ona. Tanrı'nın bile batıramayacağı söylenen ama lafla yürümeyen peynir gemisi! Battı ve beraberinde onca insanın hayatını batırdı. Titanic'te "birinci sınıf" yolcuların çoğu kurtarılırken, göçmenlerin cankurtaran sandallarına ulaşmaması için kapıların kapatıldığı bilinir. Kurtarma sandalındakiler, -2 derece olan ve sudaki tuz nedeniyle donmayan okyanusta yardım dileyenlerin sesini bastırmak için şarkı söylerler. Kapitalizmin kuralı olan insan ayrımının ezilen sınıf için ne anlama geldiği bir geminin batış anında su üstüne çıkar. Bu ayrımın kurbanlarından küçücük bir çocuğun cümlesi, okurken aniden içimizi ısıtır; "Halatlar sandalı denize indirirken, güvertede kalan babasına bakan çocuk, "Yunuslar ona yardım ederler, değil mi?" diye sorar annesine." Bu olayları bile edebiyatımızla bağdaştıran, birbirinden alakasız diyebileceğimiz kelimelerle sizi büyüleyen bir yazar - Sunay Akın. Antik acılar isimli kitabının girişi şöyle başlamaktadır: "Buzdağına çarptın mı bilmiyorum Ama Titanic Gibi oldu batışın Bir sen vardın çünkü Şiirin dört bacalı şairi" Daha bahsetmediğim onca olay ve kazalar... Kitaba devam ederken okyanusun bumbuz sularını hissedeceksiniz. Okurken can yeleklerinizi takmayı unutmayın!

dmlss 4 years ago

¶¶Güneş sıkılmıştı Dünya'dan¶¶ Günler geçmiyor. Sen benden uzaklaştıkça Güneş Dünya'dan uzaklaşıyor sanki. Üşüdüğümü hissediyorum. Zaten uzaktın ama ışığını görmek yetiyordu bana. Artık tamamen yoksun, karanlıktayım. Hastanelere olan nefretim bitiyor. O kafeyi sevmeye başladım artık. Acılarla yüzleşmeye, onları kabullenmeye başladım. Ama…devamı

dmlss 4 years ago

“Ebabil kuşu falan mısın?” Tek bir kelime “Git!” demişti “Öl, yaşama, nefes alma!” Gibi duymuş, anımsamıştım, o kelimeyi. Hastane odasında iyileşmesini bekleyip, yemeklerini yedirdiğim, ilaçlarını dakikasına kadar geciktirmediğim bir adam diyordu bunu. Pencerenin kenarında durup, yoldan geçen arabalara bakıyordu. Aslında…devamı“Ebabil kuşu falan mısın?” Tek bir kelime “Git!” demişti “Öl, yaşama, nefes alma!” Gibi duymuş, anımsamıştım, o kelimeyi. Hastane odasında iyileşmesini bekleyip, yemeklerini yedirdiğim, ilaçlarını dakikasına kadar geciktirmediğim bir adam diyordu bunu. Pencerenin kenarında durup, yoldan geçen arabalara bakıyordu. Aslında beni görmemek için dönmüştü sırtını – her zaman olduğu gibi. Arkasında birbirine birleştirdiği ellerini açtı, elini cebine sokup bir zarf çıkardı ve yüzünü bana döndü: “O şehir pahalıdır. Yerleşene kadar idare edersiniz, annenle. Kardeşin benimle kalacak” Uzattığı zarfın ağırlığının altında ezildim. 17 yılımı bir zarfa tıkıp, beni yaşadığı şehirden hatta ülkeden göndermeye çalışan bir adam duruyordu karşımda. Yanaklarımı gıdıklarcasına, yüzümü yakarak aşağı inen yaşlara aldırış etmeden, gözlerine bakıyordum. Gözüme bakması için. Bari giderken göreyim de ileride ne kadar ciddi olduğunu düşünüp, üzülmeyeyim diye. “Haketti o! Gitmeliydin ve gittin. Şimdi ağlama ve yoluna devam et” diyebilmek için. Bakmadı tabii. Zarfı yatağa fırlatıp dışarıyı izlemeye devam etti. Ayakta dayanamadım daha fazla. Omuzlarım düşüyor, gözlerim kararıyordu. O günden hatırladığım son sahneyse vücudumun soğuk fayanslarla buluşmasıydı. 1 hafta sonra dilediği olmuştu. Artık aynı toprağa basmıyor, aynı havayı solumuyorduk. Hava demişken ciğerlerinizi parçalar gurbetin kokusu. Başka ülkenin, başka insanlarıyla aldığınız o nefes zulüm gibi gelir. Neden tanımadığım insanlarlayım? Neden canımdan, kanımdan olan kişilerden uzak kalmak, seçim yapmak zorundayım? 5 ay sonra aynı adamdan duyacaktım bunun cevabını. Yeni arkadaşlarımla oturduğum kafede tanıdık bir ses, bir nefes duydum. Evet insanların ‘baba’ diye adlandırdığı ama bu vazifeye hiç layık olmayan birisini unutamamıştım. Nereden geldiğini kestiremediğim hastane kokusu da hissettim bir anda. Galiba kokular bile peşimizi bırakmıyor, değil mi? Gözlerimi kapattım, ayağa kalktım ve derin bir nefes aldıktan sonra yanına gittim:”Niye geldin? İkinci bir zarf mı getirdin?” diyerek güldüm alaycı bir şekilde. “Sizi merak ettim. Yerleştiniz mi, rahat mısınız?” Düz ve duygusuz bir sesle:”Eskisinden daha rahat” dedim. Gözlerini kaçırmasına izin vermeden sordum tüm sorularımı. Annemle anlaşamamış da, çok yoruluyormuş annem de üzerine geliyormuş da falan filan işte. O günden sonra hiçbir şey merak etmedim. Kendi rahatlığını evlatlarının geleceğinden üstün tutan birini artık merak etmiyordum. O kafe de hastane gibi yer açtı kalbimde. Adımlar hızlanır artık, gözler kaçırılır oradan geçerken. Çoğu kişi Z kuşağı diyerek şikayet ediyor, ağlıyor. Şimdi yıllardır düşünüyorum da siz bize ne bıraktınız? Ne vaadettiniz de, ne ile yargılıyorsunuz? Herkes rahatsız olduğu bir sebep sayıyor. Kimi çok tembeller diyor kimi idealleri yok diyor. Kimi ahlaksız olduklarından, kimi geleneği yok saydıklarından şikayetçi. Toplumun yarısının neredeyse annesi “annesi” değilmiş babası “babası” değilmiş. Ailesini düzgün kuramayıp bu kuşağı yaralayan anne-babalar(!) çok mu ahlaklı? Geleneği çok mu sayıyorlar? Başkalarının evlerini, başkalarının hayatlarından kalan tozları, kirleri, anıları, yüzleri, günahları, kokuları, başkalarının geceden kalanlarını temizleyerek hayatta kalan kadınların çocukları için yaptıklarını gördüğümde o kadınları bağrıma basmak istiyorum. Bu insanlara değil de tam tersi olan insanlara harcadığımız vakitle zamanımızın tükendiğini sanıyoruz. Aslında tükenenin biz olduğunu göremiyoruz. Dedikodu yapmanın, başkasını suçlayıp sorumluluğu üzerimizden atmanın, başkasının günahları üzerinden nefsimizi temize çıkarmanın zevkini bir kenara bırakıp artık gerçek sorunları konuşmak lazım. Her gün eve geldiğinizde yorgun, sinirli olabilirsiniz. Ama unutmayın gözlerine aşkla bakmanızı bekleyen bir eşiniz var. Sevgi ile okşanmış her saç size artı enerji olarak dönecektir unutmayın! Tüm bunları düşünürken kendimi o kafede buluyor ve tanıdık bir sesle irkiliyorum. Arkadaşım karşımda. Son cümlelerime benzer cümleler kuruyorum:”Toplum olarak bunu çözmemiz gerek” falan filan. Arkadaşım sıcacık bir gülümseyişle:”O dediğin düşüncesiz insanlar. Hepsi cahiliye döneminden. Onu bunu boşver de ebabil kuşu falan mısın?” ✍🏻

dmlss 4 years ago

Okuyun, anlayın, paylaşın(tabii isterseniz), okutun. Önyargıyı muhteşem şekilde anlatan bir yazı. Bence biraz zamanın var değil mi? "Sekssizlik" ¶¶Günaha bulaşmadan kadın ya da erkek olunmuyor bu âlemde hekimbaşı. Bulaşmaya da değmiyor. Aslında yapmamız gereken hormonlarımızı görmezden gelmekti. Yapamadık; evdeki “vitrin”de…devamıOkuyun, anlayın, paylaşın(tabii isterseniz), okutun. Önyargıyı muhteşem şekilde anlatan bir yazı. Bence biraz zamanın var değil mi? "Sekssizlik" ¶¶Günaha bulaşmadan kadın ya da erkek olunmuyor bu âlemde hekimbaşı. Bulaşmaya da değmiyor. Aslında yapmamız gereken hormonlarımızı görmezden gelmekti. Yapamadık; evdeki “vitrin”de Lacan vardı da biz mi okumadık? Cennetten zaten kovulmuştuk, cehennemde yer yoktu. Araf'ta da biz durmak istemedik. Kaç kadın balkondan çamaşır asarken çamaşırlarından birini düşürmek suretiyle cinsel hayatını renklendirecek partner aramayı dener? İstanbul tarihinde bu türden kaç olay gerçekleşmiş olabilir? İnsanın yaşama ihtimali olan her şeyin yaşanmış örneği vardır herhalde. Uzaylıyla karşılaşmada ilk tepki olarak taş atılıyorsa, çamaşır asmak suretiyle sevgili de aranmıştır bir zaman. Ama biz bunu nasıl söylesem ana akım ilişki başlatma yöntemlerinden biri sanıyorduk. Biraz daha dürüst olmam gerekirse, cinsel birliktelik isteyen bütün İstanbullu kadınların böyle yaptığını sanıyorduk. Önceki kuşaklar için suçuyu içeri davet eden kadın figurü neyse bizim için de çamaşır asan kadın öyle bir şeydi. Kadınların çamaşır kurutmalarının asıl amacının seks partneri aramak olduğunu zannedecek kadar aklımızı yemiştik. Bu yüzden Karagümrük-Şehremeni-Aksaray hattındaki binaların cephe mimarisini ezbere bilirim. Özellikle balkon demirlerinin profili üzerine uzman sayılırım. Bir kız çocuğunun cinsel kimliğini edinme süreci elbette ki sancılı, sıkıntılı ve trajik bır deneyim olsa gerek ama bizimki trajıkomikti. Yürürken balkonda çamaşır asan kadınlara odaklanmıştık. Stadın sonundaydı Sevil ablanın evi. Dört katlı, yeşil mozaikle kaplı apartmanın üçüncü katında oturuyordu. Dul olduğu ve çamaşır asarken bir külot düşürdüğü söylenmişti bize. Kim söylemişti, hangi bağlamda, ne zaman ve ne gayeyle böyle bir bilgi; verilmişti bize; hatırlamıyorum. Bu bilgi kavlıbeladan beri aklımıza nakşedilmiş bir arketipti. Bu arketipi destekleyen en belirgin işaret Sevil ablanın sürekli çamaşır asıyor oluşuydu. Bu bir, ikincisi Sevil abla çamaşır asarken balkondan aşağı bakıyordu hep. Sevil ablanın çocuğu yoktu ve sürekli çamaşır asıyordu. Neden? Çünkü Sevil abla sevişmek istiyordu. Biz de...E? Bir yerden başlamak gerekiyordu. Başlanacak yer de belliydi, Sevil abla çamaşır düşürecekti biz de onu alıp yukarı çıkaracaktık. "Sevil abla, külodunuz caddeye düşmüş, onu getirdim” diyecektk ve o da, “Tamam çocuğum, teşekkür ederim, gir içeri sevişelim” diyecekti. Buraya kadar her şey gayet makul ve anlaşılabılirdi. Sorun bunu hangimizin yapacağıydı. “Ben senden üç yaş büyüğüm, haliyle ilk ben...” diyordu abim. “Zırvalama, bu işin yaşla ne alakası var, asker ocağı mı burası?” ile başlayan ve aylara yayılan bir didişme sonunda yazı-tura atmaya kadar varmıştı. Abim kazanmıştı kurada. Sevil ablanın külodunu üçüncü kata götürme işi onun olacaktı. “Ya ben?” “Oğlum kadına tecavüz edecek halimiz yok ya, bakarım duruma, ağız yoklarım. Böyle böyle bir biraderim var, o da işte...” “Ne? Ne diyeceksin Sevil ablaya?” “Düşünelim” demişti abim. “Sen düşünene kadar...” “Ulan oğlum sen manyak mısın? Haydut muyuz biz? Ufaktan çıtlatacağım işte, kadın da "Tamam o da gelsin" yollu bir şey söylerse, bir dahakine sen gidersin. Sırayla takılırız işte.” “İyi ama pislik yapmazsın değil mi?” demiştim. Pislik yapmadı tabii ki. Öyle bir şey oldu mu, diye büyük bir merakla okuyorsun. Yazıklar olsun sana! Gerçekten bunu merak ediyor musun? O hale geldin mi? Samimi olarak senin için üzülüyorum hekimbaşı, on üç ve on altı yaşında iki delikanlının, dul bir hanım hakkında kurdukları fantezinin gerçekleşip gerçekleşmediğini merak ederken buldun kendini. Bu da senin kendini nerede kaybettiğini gösteriyor zaten. Her şey kaybedildiği yerde bulunur zira. İşi gücü bıraktık Sevil ablanın çamaşır düşürüp düşürmediğini merak ediyoruz öyle mi? Nasıl bir gezegen burası ya Rabbim? Biri bana taş atsın lütfen! Kim gönderdi beni bu gezegene? Hala oğlumuz Biratmış bizde kalıyordu. Çok kısa boyluydu, biz öyle derdik ona. Çirkin, aşırı iri burunlu ve yüzü sivilceyle doluydu. Biratmış'ın kolları gülünç ölçüde uzundu, kılsız bir orangutanı andırırdı. Onunla çok zaman geçirmemeye özen gösterirdik. “Oğlum bu herifi yanımızda gezdirirsek hiçbir kadın çamaşır düşürmez, anlamıyor musun?” “Ama sen demedin mi herifi biraz bilinçlendirelim, kafasını yıkamışlar köyde, diye?” “Tamam ama evdeyken yapalım bu işi. Ellerini gördün mü sahi, her yeri siğil dolu, midem kalkıyor. Saat dokuzda vurup kafayı uyuyor tavuk gibi.” Bir öğleden sonra sahanın kenarındaki yeşil alandaki taşların üzerine oturmuş uzaktaki Sevil ablanın balkonuna bakıyorduk. (Fazla olduğu için iki kere paylaşırım dedim. Devamını yarın eklerim. Okuyan herkese teşekkürler.☺)

dmlss 4 years ago

Kardeşini Doğurmak

Büşra Sanay

19 Gönderi

"Pipi sütü istemiyorum(z)!!!" Öncelikle başlığı merak ediyorsunuzdur. Bu cümle 4 yaşında bir kızın, ablasının öğretmenine kurduğu cümle. Olayı kısaca özetleyeyim size. "-Sana dondurma almamı ister misin? +İstemem. - Aaa yemek de yemek istemiyorsun! Hasta mı oldun sen birtanem? +Yemek yemek…devamı"Pipi sütü istemiyorum(z)!!!" Öncelikle başlığı merak ediyorsunuzdur. Bu cümle 4 yaşında bir kızın, ablasının öğretmenine kurduğu cümle. Olayı kısaca özetleyeyim size. "-Sana dondurma almamı ister misin? +İstemem. - Aaa yemek de yemek istemiyorsun! Hasta mı oldun sen birtanem? +Yemek yemek istiyorum. Dondurma istemiyorum. Onun içinde süt var. Süt istemiyorum. - Hay Allah! Çok severdin sen dondurmayı? Hmm çilekli süt alalım o zaman? +Ben çilekli süt istiyorum. İneğin sütünü istiyorum... Pipi sütü istemiyorum!" Evet yanlış tahmin etmediniz. Çocuk dedesi tarafından tecavüze uğruyor. İnsan donup kalıyor. İster kitabı okurken isterse de o çocukları düşünürken bir şey yapamıyorsun. Elinden hiçbir şey gelmiyor sadece okuyorsun. Okuduğun halde donup kalıyorsun. Peki o çocuklar, bunu yaşayanlar neler yaptı diyorsun kendi kendine. İnsan en yakınına güvenmeyecekse kime güvenecek? Çocukları büyütürken yabancının yanına gitmeyin, yabancılardan çikolata almayın, onlardan uzak durun diyoruz. Ama bu kitapta bir amca kendi yeğenine çikolata vereceğim diyerek istismarda bulunuyor. Babalar, abiler, kardeşler(!)... Kitabı okumak benim için hiç kolay olmadı. Bu boyutta kitapları genelde iki üç güne bitiriyordum ama bu kitap 1 hafta sürdü. Devam edemiyordum yarım bırakıp biraz kafamı toparlamaya çalışıyordum. Kitap Büşra'nın konuşması ile başlıyor sonra bir mağdurun veda mektubu ile devam ediyor. Sonra da Büşra'nın şehirlerde mağdurlarla, psikologlarla, öğretmenlerle, avukatlarla yaptığı görüşmeler. En sondaysa anket çalışması. Emek kokan bir kitap. Kitabın sonunda bir mağdur "anlatayım da başkaları bunu yaşamazsın" dedi. İşte bunun için verilen bir emek var. Neden çocukları seçiyorlar peki? Çünkü çocuklar konuşamaz zannediyorlar. Kimseye söyleyemez, daha küçük koruyamaz kendini. Ama zannediyorlar! İşte burada yanılıyorlar. Neden çocukları seçiyorlar? Çünkü ifşa olmaktan korkuyorlar. Utanmıyorlar. Doğru. Çünkü bunu yapan şerefsizlerde utanacak yüz yok. Ama ifşa edilmekten korkuyorlar. Büşra'nın bir konuşmasını dinledim. Büşra'ya hadım etmek gerek diyorlarmış. Büşra da hadım değil ifşa etmek gerek diyordu. Ve gayet haklı. Bunları ifşa, çocuklarınızı inşa edin! Fark ettiğim tek şey her şeyin çocukta başlayıp, çocukta bittiği. Bu mağdurların da, sanıkların da birer hikayesi var. Çocuklarınıza sevgi verin. Çocuklarınızı şiddet yerine sevgi ile büyütün. Onlar birer ağaç ve sevgi ile sulanmayan ağaç kökleriyle bütün ormanı yok ediyor. Diyarbakırda töreye kurban giderek kardeşi tarafından öldürülen Güldünya'dan da bahsediyor... https://youtu.be/q4APkL3SVTQ

dmlss 4 years ago

İncir Kuşları

Sinan Akyüz

33 Gönderi

"Yaşanmışlıkları kaybetmek mi daha zor, yoksa hayallerimi?" Kitap sade, kolay bir anlatımla yazılmış. Ama içeriği hiç de sade ve kolay değil...Gerçekleri yüzümüze çarpan bir roman. 16 yaşımda okumuştum. Evdeki sorunlarım yüzünden tamamlayamadan arkadaşıma teslim etmem gerekmişti. Ve uygulamaya kaydolmadan pdf…devamı

dmlss 4 years ago

Masumlar Apartmanı

Çağrı Lostuvalı

56 Gönderi

Diğer çocuklar büyürken, sen yaşlanacaksın. :) Bu gün seninle birlikte geçireceğimiz son gün, canım kızım. Bir daha beni göremeyeceksin. Geriye mektuplar, şiirler, anılar ve içinde açacağım baba yadigarı bir boşluk bırakıyorum. Diğer çocuklar büyürken, sen yaşlanacaksın. Hepsinden erken başlayacaksın Sezen…devamı

dmlss 4 years ago

Kimsenin Kalbi

İbrahim Tenekeci

2 Gönderi

Bu sefer olmadı Tenekeci.. Selamlar..:) İbrahim o kadar sinirlendirdi ki gece gece inceleme yazmak zorunda hissettim kendimi. :D Okuduğum ikinci şiir kitabı. Giderken Söylenmiştir kitabını okudum onu da tam beğenmedim. Fakat o şiirlerde satırlar arasında alaka kurmak oluyordu. Okurken rahmetli…devamı

dmlss 4 years ago

Deli Deli Küpeli

Kartal Tibet

9 Gönderi

-Ticaret özgürlüğü var ister satar ister satmaz. +Ben öyle özgürlüğün anasını, avradını..Halkı kazıklamak diye özgürlük hangi kitapta var? -Bu ülkede kanun var. +Namuslu adamlar korunsun diye kanun var. Kanun namussuzu koruyacaksa o kanunu kaldırıyorum. :))