(@) - Raf

1965'te Jerzy Kosinski tarafından yayınlanan aynı isimli otobiyografik romanı beyazperdeye taşıyan Václav Marhoul,The Painted Bird ile ahlak kavramının sınırlarını test eden bir iş ortaya koyuyor.Bırakıldığı köyde evin yanması ve teyzesinin ölmesi sonucu yalnız kalan bir çocuğun devamında rastladığı dehşet verici…devamı

enesgrs 4 years ago

Vahşiler Firarda

Taika Waititi

12 Gönderi

Absürt komedi konusundaki çizgisini her projesinde korumayı başaran Taika Waititi,hem müzik hem komedi konusundaki ustalığını 2016 yapımı Hunt For The Wilderpeople eserine yansıtmayı başarıyor.Koruyucu aileler arasında dönüp duran bir çocuk ve yeni ailesindeki amcası arasındaki sallantılı ilişkiyi ele alan Hunt…devamı

enesgrs 4 years ago

Karabasan

Jennifer Kent

18 Gönderi

Bayıla bayıla izlediğimiz dram-gerilim sineması her geçen yıl daha farklı ve daha etkileyici bir şekilde karşımıza çıkmaya devam ediyor.Hayran kaldığımız bu akımın günümüzdeki öncülerinden Jennifer Kent,The Babadook eseriyle izleyicilere derininde güçlü bir aile draması barındıran soluksuz izlenecek bir gerilim şöleni…devamıBayıla bayıla izlediğimiz dram-gerilim sineması her geçen yıl daha farklı ve daha etkileyici bir şekilde karşımıza çıkmaya devam ediyor.Hayran kaldığımız bu akımın günümüzdeki öncülerinden Jennifer Kent,The Babadook eseriyle izleyicilere derininde güçlü bir aile draması barındıran soluksuz izlenecek bir gerilim şöleni yaşatıyor.Travmatik bir şekilde eşini kaybeden bir anneyi konu alan The Babadook,en çarpıcı şekilde verdiği gerilim altyapısını sosyal mesajla destekleyen modern bir başyapıt... Türlevlerinin aksine mitlere veya dini ögelerin aksine basit sayılabilecek bir fikre dayanan senaryo,diyalogların çarpıcılığını kullanarak dezavantajını avantaja çeviriyor.Senaryosunun çoğunluğunu karanlık atmosferine hapsetmesi,filmin etkileyiciliğini artırıp gerilimini her dakikaya yaymasını sağlıyor. Jennifer Kent eserinde jumpscare klişesine çok yer vermeyerek etkisini 5 saniyede atabileceğimiz sahneler yerine daha vurucu sahneler yaratmayı başarıyor ve siyah atmosferle beraber güçlü bir bütünlük sunuyor izleyenlere.Genel olarak çizdiği başarılı görüntünün temelinde bir psikolojik mesaj barındırması hem filme hem de Jennifer Kent'in aklına olan hayranlığımızı daha da arttırıyor. Yönetmenin başarısının yanında Essie Davis ve çocuk işçimiz Noah Wiseman ikilisi kelimenin tam anlamıyla karakterlerine can veriyor.Essie Davis'in filmin hem dram kısmında hem gerilim kısmında duyguları yansıtma konusundaki ustalığı kendisine hayran bırakıyor.Partneri Noah Wiseman ise uyumsuz ve vahşi çocuk rolünü öyle iyi oynuyor ki sinirlerinizi alt üst ediyor.Başlarda sinirimizin bozulduğu Samuel karakterine karşı yaşadığımız duygu değişimi de senaryonun ustalık koktuğunun farkli bir işareti... The Babadook'u adeta öz kardeşi benzerliğindeki Hereditary'den bir adım geride kalmasına sebep olan tek nokta finalinin soru işaretlerine fazla mahal vermesiydi.Yine de genelde sergilediği başarılı performans finalinin açığını oldukça kapatıyor diyebiliriz.Jennifer Kent'in ilk projesi olduğuna inanamadığımız bu yapım, dram-gerilim hibritinin ne denli çarpıcı seviyelere ulaşabileceğini kanıtlıyor...

enesgrs 4 years ago

Phantom Thread

Paul Thomas Anderson

18 Gönderi

Modern başyapıt denince akla ilk gelen isimlerden canımız ciğerimiz Paul Thomas Anderson,2017 yapımı Phantom Thread ile psikolojik yoğunluğu yüksek bir aşk hikayesini izleyiciyle buluşturuyor.Modacı Reynolds Woodcock'ın iş ve aşk hayatındaki çizgilerine tanık olduğumuz Phantom Thread,yönetmenin kendisine özgün güçlü anlatımının müzikler…devamıModern başyapıt denince akla ilk gelen isimlerden canımız ciğerimiz Paul Thomas Anderson,2017 yapımı Phantom Thread ile psikolojik yoğunluğu yüksek bir aşk hikayesini izleyiciyle buluşturuyor.Modacı Reynolds Woodcock'ın iş ve aşk hayatındaki çizgilerine tanık olduğumuz Phantom Thread,yönetmenin kendisine özgün güçlü anlatımının müzikler ve oyunculuklarla birleşmesiyle bütünsel bir başyapıt seviyesine ulaşıyor. Kıskançlık şefkat bağlılık çerçevesinde gelişen senaryo, oldukça katmanlı ve usta eli değmiş bir hikaye sunuyor.Bu hikayenin katmanlarını Woodcock'un sarsılmaz duvarları,Alma'yla yaşanan aşkın üstüne kurulduğu kavramlar,Cyril ile kurulan iktidar ortaklığı ve Alma ile Cyril arasındaki soğuk savaş gibi ikili ilişkilerle oluşturuyor Paul Thomas.Oldukça yoğun bu katmanlar,diyaloglar ve bakışların kurduğu ortaklıkla izleyicinin içine işliyor.Her ne kadar kitleleri ikiye ayırsa da Phantom Thread yoğunluğunu anlamlı kılabilecek başarılı finallerden birini sunuyor bizlere.Woodcock'un ablasına duyduğu saygı aile bağlarının temellerini atarken anne şefkatine duyduğu hasret içinde büyüyor ve yönetmen hikayenin finalini de bu ihtiyaç doğrultusunda oluşturuyor. Paul Thomas'ın ustalığının yanında filmin müziklerini besteleyen Jonny Greenwood da harika bir iş çıkartmış.Neredeyse her dakika filmin içerisinde gömülü olan müzik,inanılmaz bir uyum içerisinde hikayeyle beraber süzülüp gidiyor. Filmin tek eksik yanı çok beklememize rağmen bir patlama anıydı.Yer yer ahlak sınırının dışına çıkan Woodcock'un siniri birçok tartışmada izleyiciye geçmiyor ve tempo sıçrama yapamıyor.Alışık olduğumuz Daniel Day Lewis sivrilmelerini göremeyip eksik kalsak da Vicky Krieps ve Lesley Manville üç Oscar alan bir ustanın altında kalmayacak performanslar sergiliyor.Vicky Krieps'in ilk adımı Daniel Day Lewis'in jübilesi olan bu yapım,Paul Thomas'ın sinema dünyasına kazandıracak daha çok başyapıtlarının olduğunun bir göstergesi...

enesgrs 4 years ago

Saksı Olmanın Faydaları

Stephen Chbosky

90 Gönderi

1999 yılında yazdığı The Perks of Being A Wallflower kitabını 13 sene sonra filme dönüştüren Stephen Chbosky,bu kararıyla türünün eşsiz örneklerinden birine imza atıyor.Duygusal açıdan en yoğun zamanlardan gençlik yıllarına döndüren The Perks of Being A Wallflower,hem enerjik hem de…devamı

enesgrs 4 years ago

İnziva

Pablo Larrain

4 Gönderi

Son yıllarda çeşitli olaylarla çalkalanan ve güveni kaybeden kilise olgusu 2015 yapımı El Club ile karşımıza çıkıyor.İzleyenleri karanlığa hapseden cehennem tadında atmosfere sahip El Club,atmosfer yaratımının ve cesur tavrının etkisini unutturacak derecede olmamış bir senaryo sunuyor. Diyalogların tekdüzeliği ve karakterlerin…devamıSon yıllarda çeşitli olaylarla çalkalanan ve güveni kaybeden kilise olgusu 2015 yapımı El Club ile karşımıza çıkıyor.İzleyenleri karanlığa hapseden cehennem tadında atmosfere sahip El Club,atmosfer yaratımının ve cesur tavrının etkisini unutturacak derecede olmamış bir senaryo sunuyor. Diyalogların tekdüzeliği ve karakterlerin çizgisizliği bu olmamışlığın yapı taşlarını oluşturuyor.Elindeki 5 farklı karaktere farklı hikayeler farklı günahlar yüklemek yerine kilise eleştirisini pedofili ve eşcinsellik üstüne tek kanaldan vermesi filmin fazla tekrara düşmesine sebep oluyor.Diyaloglar kopyala yapıştır kıvamında iken karakter konusunda da aynı tekrarcılığı aynı ısrarcılığı görmek gerçek bir başarı(!)... Sahneye ilk çıktığında attığı tiratla umutlarımızı yeşerten Sandokan karakteri film boyunca peşimizi bırakmayıp yönetmenin tek kanallı eleştirisini kullanmasında bir araç haline geliyor.Yaşadığı olaydan dolayı berbat durumda olan Sandokan'dan aynı berbat hikayeyi tekrar tekrar dinlemek rahatsız edicilik konusunda oldukça basit ve sıkıcı bir seçim olarak karşımıza çıkıyor.Umutları yeşerten Sandokan kendi yeşerttiği umutların ve senaryonun katili oluyor bu noktada.İki rahip arasındaki konuşmaların gereğinden fazla kısa tutulup bol bol cut'lanması güçsüz karakterimizin üstüne yüklenen diyalog yükünü taşımakta oldukça sıkıntı çekmesine sebep oluyor.Diyalogların bu denli kısa oluşu da duygusal yükü aşağı çekip derin vicdani sorgulatmalar yaptırabilecek konusunu boşa çıkarıyor. Film izlerken kimi insani değerlerin bir kenara bırakılıp izlenmesi taraftarı olsam da Pablo Larrain'in filmden tamamen alakasız bir şekilde sunduğu köpeklere yöneltilen vahşet görüntüsü hem buralara nasıl geldik konusunda şaşkınlığa uğratıyor hem de mide bulandıracak seviyesizliğiyle dehşete düşürüyor.Elindeki gerilim dolu güçlü konusunu boşa çıkaran bu yapım,sergilediği güçsüzlük ve kolaycılık gösterisiyle büyük bir hayal kırıklığının ötesine geçemiyor. ( En samimi ve içten duygularımla 1 puanımı yapıştırıyor bu filmi gördükten sonra haksızlik ettiğimi düşündüğüm The Square ve Ruben Östlund'dan çok çok özür diliyorum)

enesgrs 4 years ago

Takıntılar

Vicente Villanueva

56 Gönderi

Buram buram yaratıcılık kokan İspanya sinemasının 2017 ürünü Toc Toc, Vicenta Villanueva'nın komedi türünde eleştirisel bir zeka ürünü...6 farklı obsesif kompülsif bozukluğu konu alan Toc Toc,bu bozukluğun sebep olduğu dışlanmışlıkları eleştirirken nüktedan dilin gücünü sonuna kadar kullanıyor. Bozukluklara sahip gerçek…devamı

enesgrs 4 years ago

Extraction

Sam Hargrave

95 Gönderi

Marvel evreninden tanıdığımız Russo Kardeşler Netflix ortaklığıyla çıkardıkları 2020 yapımı Extraction ile aksiyon kavramını tekrardan izleyicilerle buluşturuyor.Savaşın izlerini silemeyen paralı asker Tyler'ın peşinde sürüklendiğimiz Extraction,aksiyon sinemasının gereklerini yerine getirmekle kalmayıp görüntü açısından da şaşırtıcı işler yaparak tatmin edici bir performans…devamıMarvel evreninden tanıdığımız Russo Kardeşler Netflix ortaklığıyla çıkardıkları 2020 yapımı Extraction ile aksiyon kavramını tekrardan izleyicilerle buluşturuyor.Savaşın izlerini silemeyen paralı asker Tyler'ın peşinde sürüklendiğimiz Extraction,aksiyon sinemasının gereklerini yerine getirmekle kalmayıp görüntü açısından da şaşırtıcı işler yaparak tatmin edici bir performans sergiliyor. Kavganın gürültünün eksik olmadığı senaryo,tansiyonunu korumayı ve gözleri ekran üstünde tutmayı başarıyor.Aksiyon sahnelerinde kullanılan çekim teknikleri ve kusursuza yakın kamera kullanımı tüm aksiyonu daha etkileyici hale getiriyor.Özellikle filmin ortalarında yer alan bol aksiyonlu kısmın 10 dakika boyunca hiç cut kullanmadan izleyiciye sunulması etkileyiciliğin en canlı örneği ve gerçek bir deha ürünü... Ses kurgusu,görüntü yönetmenliği ve tempo açısından sınıfını geçen filmimiz ne yazık ki hikaye anlatımı ve karakter yaratımında sınıfta kalıyor.Aksiyon açısından Call Of Duty veya Far Cry gibi hatrı sayılır bilgisayar oyunlarına benzettiğim Extraction'ın duygu altyapısı bir oyunun bile oldukça altında kalıyor.Filmin karakter tanıtımını çok üstünkörü yapması karakterlerin oldukça yapay ve duygusuz gözükmesine sebep olmuş.Özellikle aksiyonun yanında yer yer vicdani ögeler içeren kısımlarda duygu altyapısının eksikliği oldukça şiddetli şekilde hissediliyor.Gereğinden fazla karakterlerin varlığı da duygusal açıdan filmi baltalayan başka bir faktör... Senaryo film boyunca bu sorunlarını çözmeyi başaramasa da finalindeki ufak twist sahnesiyle uçurumun kenarından almış diyebiliriz.Russo Kardeşlerin yine bir çizgi romandan uyarladığı ve yönetmenlik koltuğunu başarılı dublör Sam Hargrave'e verdikleri bu yapım,hikaye konusunda örneklerinden nasibini alamasa da çekim teknikleri ile gelecek aksiyon filmlerine örnek olmayı başarıyor.

enesgrs 4 years ago

Çiğ

Julia Ducournau

51 Gönderi

Fransa topraklarından çıkma Julia Ducournau, 2018 eseri Raw ile Hannibal sayesinde aşina olduğumuz yamyamlık kavramına kendi imzasını katıyor.Vejetaryenlik gibi zıt bir kavramdan yola çıkan Raw, ilk yarısı ile tatminin doruklarını yaşatsa da tekrara düşen ve gerilimi yaşatmada sıkıntı çeken ikinci…devamıFransa topraklarından çıkma Julia Ducournau, 2018 eseri Raw ile Hannibal sayesinde aşina olduğumuz yamyamlık kavramına kendi imzasını katıyor.Vejetaryenlik gibi zıt bir kavramdan yola çıkan Raw, ilk yarısı ile tatminin doruklarını yaşatsa da tekrara düşen ve gerilimi yaşatmada sıkıntı çeken ikinci yarısıyla umutları boşa çıkarıyor. Klasik bir vejetaryen hikayesi ile açılışını yapan film aynı gerilimi korumayı başardığı bir ilk yarı izletiyor.Karanlıklar,sessizlikler ve de iğrenç ergenlikler çerçevesinde gelişen senaryoda olaylar arası kurulan bağlantılar ileriki aşamalar için heyecanımızı ikiye katlıyor.Dedektiflik hikayesi tarzında boşluk bırakmayacak şekilde ilerliyor ve yer yer verdiği ipuçlarıyla hikayesinin bazı kısımlarını açığa çıkarıyor.Parti sahnesindeki dinamik kamera kullanımı hikayesinin yarattığı heyecanı daha da arttırarak modern bir başyapıt potansiyeli taşıdığını hissettiriyor. Fakat hissiyatlarımızın yanıldığını karakter dönüşümünü çok hızlı verdiğinden filmin tüm gücünü ilk yarıda kullanıp bitirdiğini fark ettiğimizde anlıyoruz.Elindeki tek silahını kullandıktan sonra kendine nefes alacak bir alan yaratmayan hikaye ikinci yarıda sıkça tekrara düşüyor.Gerilimini verebileceği tek konusu olması ve bunu ikinci yarıda sıkça karşımıza getirmesi önceki sahnelere duyduğumuz aşkı azaltıyor.Hikaye içerisinde çok anlamsız kalan Adrien'ın sahneleri yerine daha farklı bir karakter kurgusuna daha farklı bir olay örgüsüne yer verilebilirdi.Zeka ürünü ilk yarısına bakıldığında yönetmen bunun altından kalkabilecek çok daha fazlasını yapabilecek güce sahip...Dallanıp budaklanmada oldukça sıkıntı çeken film,hayal kırıklığı yaratabilecek bir son izlenimi verse de düşünülenin tam aksine tadında bir sonla finalini yapıyor. Karanlık altyapı ve muazzam müziklerin başarısı ise film boyunca kaybolmuyor diyebiliriz.Günümüz gerilim sinemasının en önemli silahlarından müziğin hakkını sonuna kadar veriyor bu yapım.Yönetmenin kariyeri adına biraz umut vaat eden bu yapım,hayranlıkla sürüklendiğim hikayesini devam ettiremediği için "Olmasaydı sonumuz böyle..." dedirtiyor.

enesgrs 4 years ago

20 Yaşında Öleceksin

Amjad Abu Alala

2 Gönderi

Son yıllarda Afrika ülkelerinin film sektöründeki hareketlenmeleri yadsınamaz bir gerçekken Sudan'ı da bu hareketin içine katan Amjad Abu Alala,kültürel ögelerle süslediği 20 Yaşında Öleceksin ile coğrafyasının zihninde yolculuğa çıkarıyor.Bir din adamının kehanetinin aile üzerindeki etkisini konu alan 20 Yaşında Öleceksin,sürükleyici…devamıSon yıllarda Afrika ülkelerinin film sektöründeki hareketlenmeleri yadsınamaz bir gerçekken Sudan'ı da bu hareketin içine katan Amjad Abu Alala,kültürel ögelerle süslediği 20 Yaşında Öleceksin ile coğrafyasının zihninde yolculuğa çıkarıyor.Bir din adamının kehanetinin aile üzerindeki etkisini konu alan 20 Yaşında Öleceksin,sürükleyici bir yolculuğa çıkaran sinematografisi ve biraz sorgulatıcı altyapısıyla akıllarda kaldıkça tatlanıyor. Ölümün nefesini sürekli ensesinde hisseden Muzammil'in hayatına konuk olduğumuz senaryoda ölüm kavramı üstüne sorgulamaların karakter çatışmasıyla desteklendiği çok yönlü bir hikaye izliyoruz.Babasının Muzammil'i ve eşini bu gerçekle yalnız başına bırakmasıyla hikayemiz açılışını aile kavramı üstüne kuruyor.Dini inançları oldukça kuvvetli Sakina oğlunun doğumundan itibaren kehanete oldukça bağlanmış ve buna olan inancı doğrultusunda oğlunu yetiştiren bir anne olarak karşımıza çıkıyor.Annesinin güçlü inancının ve onu ölümün oğlu olarak adlandıran köylülerin sonucu olarak Muzammil korkuyu hayatının ana noktası hale getiren birine dönüşüyor.Filmin genel çerçevesini de Muzammil'in hayata olan mesafesi üstüne kurararak birkaç replikle bunu hissettirmeyi başarıyor yönetmen. Senaryo içerisinde zıt karakterler yaratılarak hikaye rahatça eğilip bükülebilmiş.Hayat felsefesi köyündekinden çok farklı olan Suleiman bağnaz fikirlerin daha çok ortaya çıkmasını sağlamış.Oğlunun ölüm haberinden beri siyahlara bürünen Sakine'nin karşısında beyazlara bürünüp kendi ölümünü bekleyen köyün en yaşlısı Naiema beyazlar içindeki metanetli duruşu ölüme iki farklı bakış açısı sunuyor. Duruluğu ve yalınlığı en büyük silahı olarak kullanan hikayesin fotoğraf karesi niteliğindeki sade görüntüleriyle güçlendiriyor.Çölün sarılığıyla bütünlük kazanan yeşil ve beyaz kostümler,evlerin dekorasyonunda kullanılan ögeler tümüyle ustalık kokuyor diyebiliriz. Başardığı işler kadar izleyiciyi yarım bırakan bir takım yanlar da bulunuyor.Patlama anlarında sergilenen oyunculuklar hissiyatı tavan yaptırma konusunda biraz eksik kalıyor.Gerek patlama anlarında gerekse film genelinde çok güçlü replikler izlemeyişimiz felsefik konusunun hakkını vermeyi bazı noktalarda başaramıyor. Sudan portresi izlemek isteyenlerin kaçırmaması gereken bu yapım,görüntü ve anlatım açısından gösterdiği başarı düşünüldüğünde bir ilk uzun metraja göre oldukça tatmin edici...