(@) - Raf

Rus sinemasının usta isimlerinden Andrey Zvyagintsev,Loveless eseriyle soğuk coğrafyasının donukluğunun insan ilişkilerine yansıtılışını izletiyor.Yıkılmış bir ilişkiye sahip çifte konuk olduğumuz Loveless,replikleriyle sevgisizliği iliklerimize kadar hissettirirken kurumlara ve topluma eleştiri yağdıran senaryosuyla mest ediyor. Çürümüş aile yapısında çocuk kavramına odaklanan senaryo,sorumsuzlukların…devamıRus sinemasının usta isimlerinden Andrey Zvyagintsev,Loveless eseriyle soğuk coğrafyasının donukluğunun insan ilişkilerine yansıtılışını izletiyor.Yıkılmış bir ilişkiye sahip çifte konuk olduğumuz Loveless,replikleriyle sevgisizliği iliklerimize kadar hissettirirken kurumlara ve topluma eleştiri yağdıran senaryosuyla mest ediyor. Çürümüş aile yapısında çocuk kavramına odaklanan senaryo,sorumsuzlukların üstüne üstüne giderek izleyicinin içerisinde yıkılmaz bir nefret duygusu oluşturuyor.İlk anından sonuna kadar nefret duygusunu yön değişiklikleriyle genele yaymayı başarıyor usta Zvyagintsev.En başta aile kavramını hedefine alıp diyaloglarla birbirlerine karşı olan sevgisizliklerini çocuklarına yansıtan Zhenya ve Boris çiftini izliyoruz.Alyosha'nın aşkı başkalarında arayan ebeveynlerinin konuşmalarına katlanamaması sonrası senaryo kendine oluşturduğu sağlam temeli oluşturuyor.Ne yazıktır ki ailenin ortak paydası olan çocuk figürünün ortadan kayboluşu bile soğuk buzları eritmeye yetmeyecektir. Aile ve toplum içerisindeki uzaklaşmaların sebebini ise sürekli selfie çekme uğraşındaki yan karakterlere ve elleri telefondan ayrılmayan karakterlere yer vererek teknolojiye bağlıyor.Sosyal kuruluşların Alyosha'yı canla başla ararken devlet kurumlarının isteksiz tavır göstermesi devlet kurumlarının işlevsizliğine dair etkileyici bir eleştiri niteliği taşıyor.Filmin geneline yaydığı toplum,aile ve kurum kavramlarındaki bozulmuşluklar bütünü buram buram ustalık kokuyor. Geniş plan çekimleri ve durgunlukla dinamizmi harmanlayan kamerası tümüyle görüntü açısından Rusya'dan çıktığına şaşırmayacağımız bir ustalık sergiliyor.Senaryo ve görüntüdeki başarısı bir mükemmellikler bütünü... Tüm bu yoğunluğun içinde zayıf kalan bazı yanlar da bulunuyor.İlk yarısında sevgisizlik şenliğiyle sürüklenirken Alyosha'nın arayışı yer yer fazla uzatılıyor ve bu da temponun düşmesine sebep oluyor.Ölü sahneler bu noktada artmaya diyaloglar da azalmaya başlayarak izleyici ilgisinin azalmasına sebep oluyor.Temponun yanı sıra kamera konusundaki başarısını dakikalar gittikçe kaybediyor ve fazla durağanlaşan bir kamera izliyoruz. İsminin hakkını kat kat verebilen bu yapım,eleştiri harmanını bir bir bağlayarak ilerleyen Rus sineması kokan akılda kalacak yapımlardan...

enesgrs 4 years ago

Kare

Ruben Östlund

8 Gönderi

Kimi filmler vardır ki izledikten sonra içinizi "Ne izledim ben" hissiyatı yiyip bitirir.Ruben Östlund 2017 yapımı The Square filmiyle izleyiciye bu hissiyatın doruklarını yaşatıyor.Sanat eleştirisi olduğunu iddia eden The Square,hem eleştirilerini anlaşılabilir dilde yöneltmeyerek hem de senaryo matematiğini yoksayarak unutmak…devamıKimi filmler vardır ki izledikten sonra içinizi "Ne izledim ben" hissiyatı yiyip bitirir.Ruben Östlund 2017 yapımı The Square filmiyle izleyiciye bu hissiyatın doruklarını yaşatıyor.Sanat eleştirisi olduğunu iddia eden The Square,hem eleştirilerini anlaşılabilir dilde yöneltmeyerek hem de senaryo matematiğini yoksayarak unutmak isteyeceğimiz filmler arasına giriyor. Olmamışlık konusunda sınırlarını zorlayan senaryo sanat eleştirisinin büyüsüne kapılıp ne derdini anlatabiliyor ne de belirli bir matematiği kendine temel alıyor.Bağlam noktalarının oluşturulmasının unutulduğu sahneler birbirinden o kadar kopuk ki bir sürü kısa film birleşmiş de bu film oluşmuş hissiyatına kapılıyorsunuz. Absürt sahnelerin varlığı,karakterlerin anlamsız davranışları ve 5 dakikada bitirilebilecek işlerin 1 saatte yapılması filmin içine girmemizi hayli zorlaştırıyor ve gerçekçilik vaat etmiyor.Her ne kadar sinemasal gerçekçilik ve hayat gerçekleri birbirinden ayrı formlar olsa da her filmde ikisinin de buluşma noktalarının bulunması gerekir.Realite nedir bilmez bu filmde ise tek buluşma noktaları karakterlerin nefes alıyor,yemek yiyor ve konuşuyor olması... Duygusuz duygusuz ilerleyen senaryo karakter yaratımı konusunda da ayrı bir facia sunuyor.Sahneleri sırtlayabilen başkarakterin yoksunluğu,öne çıkan yan karakterlere yer verilmemesi ve nereden çıktığı bilinmeyen çocuklar gibi anlam veremediğiniz yan karakterler facianın yapı taşlarını oluşturuyor.Fazla cut yediği için de hem karakter hem de hikaye konusundaki anlamsızlığı farklı seviyelere taşınıyor.Masum izleyicilerin kafasına yumruk gibi indirilen sert cutlar,Çin işkencesi niyetine kullanılabilecek gereksiz uzatılan sahneler kurgu ekibi ve yönetmen hakkında güzel dilekler dilememize sebep oluyor.Zaten içine girilmesi zor hikayeyi cutlar ile daha da zor hale getirilmesini anlamak imkansız diyebiliriz. Eleştiri de eleştiri diye tutturan film övücülerimize anlam verememekle beraber elle tutulur gözle görülür kalple sevilir bir eleştiri sunmuyor bu filmimiz.Aynı sene Altın Palmiye için yarışan Zvyagintsev'in Loveless filmi tek bir sahneyle toplumsal eleştirisini The Square'den çok daha etkili bir biçimde yapıyor.Filmografik açıdan başarılı bulamadığımız bu filmde başkanlığını Pedro Almodovar'ın yaptığı Will Smith ve Park Chan-Wook'un da yer aldığı Cannes jürisi bizim göremediğimiz ne gördü merak konusu... Lanthimos'un The Killing of A Sacred Deer'ına ve Zvyagintsev'in Loveless'ına yapılan haksızlığı düşündükçe kafayı yememek mümkün değil.2 buçuk saat boyunca hiçbir şey anlatmamak da büyük bir başarıdır denilmiş herhalde.Lümpen eleştirisini lümpenlere yaparak işin ekmeğini yiyen bu yapım,her elementiyle olmamışlıklar bütünü sunarak Ruben Östlund'un adını kara listemize yazdırıyor.

enesgrs 4 years ago

Büyük Budapeşte Oteli

Wes Anderson

142 Gönderi

Sinema dünyasının tatlıcısı Wes Anderson,sinematografisinin en önemli eserlerinden The Grand Budapest Hotel ile prodüksiyon tasarımı ve renk kullanımı konusunda ders niteliğinde görseller ortaya koyuyor.İzleyenleri görsel doygunluğun doruklarına ulaştıran The Grand Budapest Hotel, iç ısıtan görsellerini süslü hikayesiyle destekleyerek kusursuz bir…devamıSinema dünyasının tatlıcısı Wes Anderson,sinematografisinin en önemli eserlerinden The Grand Budapest Hotel ile prodüksiyon tasarımı ve renk kullanımı konusunda ders niteliğinde görseller ortaya koyuyor.İzleyenleri görsel doygunluğun doruklarına ulaştıran The Grand Budapest Hotel, iç ısıtan görsellerini süslü hikayesiyle destekleyerek kusursuz bir performans sergiliyor. Kısa roman tadına sahip senaryo,anlatımıyla ve olay örgüsüyle Wes Anderson'ın da ilham aldığını belirttiği Stefan Zweig kitaplarını andırıyor.Gerek kısa oluşu gerekse kısalığına rağmen mükemmel işler başarması Stefan Zweig benzerliğini güçlendiren iki olgu olarak karşımıza çıkıyor.Gerçek olamayacak kadar parlak ve güzel olduğu için masalsal olarak nitelendirebileceğimiz anlatımı görselliğinin gücünü yalnız bırakmayarak gözlerimizi ekrana kilitliyor.Bölümlere ayrılan hikayesinin her bir bölümünde farklı bir olaya yer vererek olay çeşitliliğini sağlaması ve bu çeşitliliği sağlam bağlam noktalarıyla bağlaması hikaye anlatıcılığındaki ustalığıyla izleyiciyi etkisi altına alıyor. Görüntü yönetmeni Yeoman,Kubrickvari simetrik sahneleri ve kamera hareketleri ile filmin hikayesini daha dinamik bir hale getirmiş.Bir Wes Anderson imzası olan bıçakla ikiye bölünmüşçesine sahneler bu filmde bolca bulunmakta ve tüm Kubrick müritlerini tatmin edecek düzeyde...Film geneline mor ve pembe renkler hakim olsa da kimi zaman siyah kimi zaman yeşil tonlar da görmemiz renk hibritleri oluşturma açısından gökkuşağı gibi bir film izlettiriyor.Wes Anderson'un çoğu filmi gibi bu filmde de prodüksiyon oldukça üst bir aklın ürünü olarak karşımıza çıkıyor.Öne çıkacak şekilde tasarlanan muazzam dekorasyon film boyunca kendisine hayran bıraktırmayı başarıyor. Prodüksiyon dizaynı ile beraber filme Oscar kazandırmayı başaran müzikler,olay akışının içine yedirilebilecek şekilde en uygun şekilde seçilmiş.Dakika dakika artan temposunu müzikle desteklemesi tüm olaylar zincirini daha sürükleyici hale getiriyor. Tüm bu muazzam işin karşılığını da Oscar'da En İyi Saç ve Makyaj Tasarımı,En İyi Prodüksiyon Dizaynı,En İyi Müzik ve En İyi Kostüm Tasarımı ödüllerini süpürerek alıyor.Çok şirin ve sıcak bir otelde bizleri ağırlayan bu yapım,karanlık dünyalardan sıyrılmak isteyenlere içinde yaşanılmak istenecek Wes Anderson zihninden çıkma aydınlık ve masalsı dünyalar yaratıyor.

enesgrs 4 years ago

Birdman

Alejandro González Iñárritu

41 Gönderi

Geçtiğimiz son 10 yılda Oscar'ın gediklisi haline gelen Alejandro Iñárritu, 2014 yapımı Birdman ile sinema sektörünün farklı yönlerini beyazperdeye taşıyor.Inarritu'nun eleştirel dilinden izler taşıyan Birdman, sinema referansları ve kamera kullanımındaki başarısı sayesinde uzun yıllar akıllardan silinmeyecek filmler arasına adını yazdırıyor.…devamıGeçtiğimiz son 10 yılda Oscar'ın gediklisi haline gelen Alejandro Iñárritu, 2014 yapımı Birdman ile sinema sektörünün farklı yönlerini beyazperdeye taşıyor.Inarritu'nun eleştirel dilinden izler taşıyan Birdman, sinema referansları ve kamera kullanımındaki başarısı sayesinde uzun yıllar akıllardan silinmeyecek filmler arasına adını yazdırıyor. Oyunculuk kariyerinde Birdman'a hayat veren ve bu kimliği üzerine yapışan Riggan'ın hayatına tanık olduğumuz senaryo değerli projelerde yer almalarına rağmen maalesef birçok kişinin isimlerini değil kimliklerini akıllarına kazıdığı oyunculara referans içeriyor.Yeni sergileyecek olduğu tiyatro oyunuyla yeni bir kimlik yaratmayı planlayan Riggan'a sokakta "Birdman'ı oynayan adam" diye seslenilmesi ve sosyal medyada tiyatro oyunu yerine Birdman'ın konuşulması "yapışkan kimlikler" konusundaki derdini açık bir şekilde dile getiriyor.Iñárritu filminde Twitter mecrasına sıkça yer vererek sosyal medyanının bu konudaki çirkin rolünü de eleştirmeyi unutmamış.Bütün bunlar yetmemiş günümüz seyircisinin saf aksiyona olan düşkünlüğünü de birtakım replikler ve sahneler ile taşa tutmuş Eleştiri Reisimiz.Gişe filmlerini eleştirmedeki ustalığını Scorsese'nin açıklamaları adeta repliklere,sahnelere dökülmüş diyerek betimleyebiliriz. Riggan ve Deborah arasında geçen konuşmalarsa sanatlar arası savaşlara yapılan akıl dolu göndermeler içeriyor.Film yıldızlarının tiyatro sahnelerine ait olup olmadıklarını sorgulayan çift taraflı bir tartışma izlememizi sağlıyor bu ikili.Sanat savaşları ve eleştiri yağmurları arasındaki geçişler senaryonun seyir zevkini üst seviyeye taşıyor ve farklı renkler taşıyan rengarenk bir senaryo izlettiriyor. Oldukça dinamik ve derin hikayesi dinamik kamerasıyla desteklenerek filmin gücüne güç katılmış.Birçok yerde zamansal sıçramalar yapmasına rağmen 0'a yakın şekilde cut kullanılması beni ve birçok kişiyi kendine aşık ediyor.Filmin görüntü yönetmeni Emmanuel Lubezki öyle muazzam bir iş ortaya koyuyor ki tam da Iñárritu'nun belirttiği gibi tiyatro binasının içine izleyiciyi hapsediyor.Hapsolmuşluğun getireceği sıkıntı ve baygınlık hissi bina içerisindeki kamera hareketleriyle önlenmiş.Sıkılmak bir kenara dursun bu sayede izleyicinin filmin içerisinde sürüklenmesi sağlanmış. Oyunculuk açısından da oldukça kimyası tutan bir ekip izliyoruz.Micheal Keaton'un performansı başarılı olmakla birlikte Emma Stone patlama anlarındaki mimikleriyle hareketleriyle ders niteliğinde bir oyunculuk sergiliyor.Hayran kaldığımız dinamik kameranın getirdiği artılar kadar -'ler de bulunmakta...Kameranın sürekli hareket halinde olması yer yer çok göz yorucu hale getiriyor.Bu da prodüksiyon gibi arka plandaki detaylara odaklanmamızı ve filmin sonunu getirebilmemizi zorlaştırıyor. Sinema evreninin büyüsünü sonuna kadar kullanan bu yapım,gerek hikaye açısından gerekse görüntü açısından içerdiği yoğunlukla Iñárritu'nun gidecek daha çok yolu alacak daha çok Oscar'ı olduğunu kanıtlıyor.

enesgrs 4 years ago

Üzgünüz, Size Ulaşamadık

Ken Loach

9 Gönderi

Bir tek sizin mi derdiniz var ey İran sineması diyerek Birleşik Krallık'ın bağrından kopup ülkesininin dertlerine tercüman olan Ken Loach,2019 yapımı Sorry,We Missed You ile izleyiciyi aile dramasının sularına davet ediyor. Belgeselvari bir tatta ve gerçekçilikte sorunlarını dile getiren Sorry,We…devamıBir tek sizin mi derdiniz var ey İran sineması diyerek Birleşik Krallık'ın bağrından kopup ülkesininin dertlerine tercüman olan Ken Loach,2019 yapımı Sorry,We Missed You ile izleyiciyi aile dramasının sularına davet ediyor. Belgeselvari bir tatta ve gerçekçilikte sorunlarını dile getiren Sorry,We Missed You,günümüzün yarattığı ekonomik çıkmazların ve üstümüzde hissettiğimiz baskının aile kontrollerini nasıl alt üst edebileceğini kanıtlıyor.2008 finansal çöküşünden sonra toparlanmaya çalışan bir aileye bizleri konuk eden senaryo,ekonomik sorunlarla boğuşurken ortaya çıkan aksaklıklarla baş etmenin çok zor hale geldiğini etkili bir biçimde anlatıyor.Senarist Paul Laverty, bizleri sorunlara boğan ve hayatın tek taraflı bir oyun olduğunu varsayıp aile gibi değerli kavramı hiçe sayan bu sistemin çirkin yüzünü ortaya çıkarıyor. Büyük umutlarla yola çıkan Ricky yalancı patronluk sistemi içerisinde dakikalar ilerledikçe modern köleliğin bedelini ödüyor ve tempo bu şekilde yer yer sıçramalar göstererek izleyiciyi sıkmıyor.Laverty'nin kimi zaman ailenin iç ısıtıcı anlarına yer vermesi kimi zamansa asla unutamayacağım insomniası ve disleksisi olan adam esprisi gibi ögelerle süslemesi boğucu olabilecek bir senaryoyu daha tatlı hale getirmiş. Loach'ın soğuk renk paleti ve sabit kamera tercihleri filme farklı bir doğallık katarak belgesel tadında bir film izlememizi sağlamış.Filmi sürükleyici kılan etmenlerden belki de en önemlisi derdini belgesel gerçekliğinde anlatmasıydı. Karakterlerin duygu patlamaları yerinde olsa da aralarındaki bazı konuşmaların duygusuz ve içi boş kalması filmin nazar boncuklarından...Sistem içerisindeki sıkışmışlığı vermek adına oldukça iş gören bir final izlesek de hikayenin hakkını veren tatmin edici bir son olduğunu söyleyemeyiz. Anlatımıyla ve üç bacaklı köpeğiyle Ken Loach imzası taşıyan bu yapım,coğrafyasından dünyaları dolaşmayı başarıp Altın Palmiye'nin kapısından dönen sade bir aile hikayesi...

enesgrs 4 years ago

Gemide

Serdar Akar

52 Gönderi

1996 yılı ve sonrası Eşkiya,Tabutta Rövaşata,Dönersen Islık Çal gibi filmlerleTürk sineması adına kırılma dönemi olarak adlandırılabilir.1998 yapımı Gemide eseriyle Serdar Akar Türk sinema sektörünün çıkışına katkı sağlayan isimlerden...Serdar Akar'ın ilk uzun metraj çalışması olan Gemide,sürükleyici karakter dramasıyla ve diktatörlük sistemine…devamı1996 yılı ve sonrası Eşkiya,Tabutta Rövaşata,Dönersen Islık Çal gibi filmlerleTürk sineması adına kırılma dönemi olarak adlandırılabilir.1998 yapımı Gemide eseriyle Serdar Akar Türk sinema sektörünün çıkışına katkı sağlayan isimlerden...Serdar Akar'ın ilk uzun metraj çalışması olan Gemide,sürükleyici karakter dramasıyla ve diktatörlük sistemine yönelttiği eleştirel diliyle Türk sinemasının unutulmazları arasına adını yazdırıyor.İnsani sınırlarımızın kırmızı çizgilerine basa basa ilerleyerek oldukça agresif ve gerici bir senaryo tutturmayı başarıyor.Açılış sahnesinde Erkan Can'ın gemiye ülke anlamı yüklemesi filmin eleştirel yönünü güçlendirirken kırmızı çizgilerimizi çiğneyen bu insanların gerçek hayatta karşımıza çıkabileceği gerçeğini yüzümüze vuruyor.Geminin kaptanı ve onun etrafında oluşturulan tiplemeler diktatörlük altındaki ezilmişliği,diktatörlüğün doymak bilmezliğini,sistem içerisindeki kontrol kaybını ve hakimiyetsizliği izleyiciye yansıtmakta kusursuz bir performans sergiliyor.Özellikle Ali ve Boksör karakterleri şuursuz davranışlarıyla ülke içerisindeki bozulmaları hissettirerek sinir bozuculuk seviyesini üst noktalara taşıyor.Sinir bozuculuk yükünü taşıyan bu ikili ve replik yükünü taşıyan Erkan Can arasındaki bu yük paylaşımı filme dinamizm katıyor.Serdar Akar hikayeyi film genelinde gemi içerisinde tutsa da kimi zaman bizleri İstanbul'a getirerek hikayeyi farklı şekillere sokuyor ve daha dinamik daha ofansif bir senaryo yakalıyor.Senaryosunu sonda yer alan ikonik müziğiyle süsleyerek film akıllardaki yerini daha da sağlamlaştırıyor.Oyunculuk açısındansa her yükün altından kalkabilen performanslar izliyoruz.Erkan Can'ın etkileyici sesiyle dile getirdiği sözler hem performansını üst noktaya taşımış hem de canlandırdığı karakterin akıllara kazınmasını sağlamış.2019'da büyülendiğimiz The Lighthouse'dan sonra yerli William Dafoe olarak nitelendirebileceğimiz bu adamın ettiği küfürler,attığı tiratlar yıllar geçse de unutulmayacak cinsten...Haldun Boysal,Yıldıray Şahin ve Naci Taşdögen gibi usta isimlerin hayat verdiği yan karakterler usta isim Erkan Can'ın performansını da farklı bir noktaya taşıyor.Kısıtlı imkanlarla ortaya çıkarılan başarılı iş ve sinema sektöründeki yeri tartışmaya kapalı olsa da filmografik açıdan birtakım kusurları bulunuyor.Görüntüdeki başarısızlığı filmin hikayesinin yalın kalmasına sebep olmuş ve etkileyiciliğini azaltmış.Geminin işleyişine dair görüntüler de fazla uzatıldığı için hikayede yer yer kopukluklar olmasına sebep olmuş.Yakın tarihte izlediğimiz benzer bir altyapıya sahip Sarmaşık'ın atası olan bu yapım,karanlık altyapısının aksine usta işi renkli diliyle yerini sonuna kadar hak eden unutulmayacak yapımlardan...

enesgrs 4 years ago

Gece Hayvanları

Tom Ford

64 Gönderi

Hikayesi modacılıktan yönetmenliğe uzanan Tom Ford,2016 yapımı Nocturnal Animals eseriyle izleyiciyi sanatkâr kimliğinden izler taşıyan psikodramatik bir hikayeyle buluşturuyor.3 farklı hikayesi arasındaki bağlam noktalarını ilmek ilmek işleyen Nocturnal Animals,göz kamaştıran prodüksiyon tasarımı ve nefes kesen gizemiyle sürükleyici bir yolculuk vaat…devamıHikayesi modacılıktan yönetmenliğe uzanan Tom Ford,2016 yapımı Nocturnal Animals eseriyle izleyiciyi sanatkâr kimliğinden izler taşıyan psikodramatik bir hikayeyle buluşturuyor.3 farklı hikayesi arasındaki bağlam noktalarını ilmek ilmek işleyen Nocturnal Animals,göz kamaştıran prodüksiyon tasarımı ve nefes kesen gizemiyle sürükleyici bir yolculuk vaat ediyor.Ayrılık sonrası kırgınlıklara sahip iki insanın hikayesinden yola çıkan senaryo gerçek ve roman arasında oluşturduğu bağlantılarla intikamın ne denli akıl dolu alınabileceğini kanıtlıyor.Tom Ford,bu intikam hikayesini göze soka soka vermektense aynı isimli bir kitapla simgeleştirerek anlaşılması biraz daha zor fakat bir o kadar da eğlenceli bir yol izlemiş.Filmin ve simgeselliğin anlaşılabilirliğini artırmak adına da karakterlere ortak replikler verilerek veya gerçekle roman içerisinde ortak prodüksiyon tasarlanarak film derdini açıkça dile getiriyor.Özellikle yazarımız Edward'ın sözleri hikayenin açığa çıkması konusunda kilometre taşı niteliği taşıyor.İlerleyen dakikalarda ise kalabalıklar içinde kendini yalnız hisseden ve gerçek gibi görünen illüzyonlar aleminde sıkışıp kalan Susan karakterinin kendisinden parçalar bulduğu bu hikayenin onun üzerinde bıraktığı etkinin giderek arttığını görüyoruz.Tek etkilenen sadece Susan olmakla kalmıyor otoban sahnesinde gerim gerim germeyi yer yerse üzmeyi başardığı izleyiciyi de etkisi altına alıyor.Sinemada savaş anlamına gelen kırmızı ve matemi simgeleyen beyaz renklerle sağlanan renk uyumu bizleri etkileyen bir başka nokta olarak karşımıza çıkıyor.Fakat prodüksiyon ve senaryo açısından başarılı şekilde ilerleyen bu filmin kusursuz olduğunu söyleyemeyiz.Tam kitapla beraber sürüklenip giderken tempoyu oldukça düşüren Susan'ın günümüzdeki hayatından kesitler görmemiz şok etkisi yaratıyor.Kitabın ve simgesel anlatımın akıcılığını engelleyen bu sahnelerin olmasa da olurdu denilebilecek nitelikte olması senaryosunda veya kurgusunda birtakım hatalar olduğunu gösteriyor.Tom Ford'un ikinci yönetmenlik projesi emekleme adımları olan bu yapım,benim üzerimde modern başyapıt etkisi bırakmasa da işlenişiyle ve yoğunluğuyla başka sanat alanından gelen birinin yaratıcılığını başka bir tür sanata aktarabileceğini göstererek takdirleri topluyor...

enesgrs 4 years ago

Başlangıç

Christopher Nolan

349 Gönderi

Akıllarımıza kazıdığı senaryolar ve içinden çıkamayacağımız prodüksiyonlarıyla Christopher Nolan kolay kolay sallanmayacak bir tahtta oturuyor.Sallanmaz tahtının temellerinden olan Inception, katmanlar arası yolculukta sinemanın tüm elementlerini eksiksiz bir şekilde izleyiciye sunarak modern başyapıtlar listesine adını yazdırmayı başarıyor.Buram buram zeka kokan senaryosu…devamıAkıllarımıza kazıdığı senaryolar ve içinden çıkamayacağımız prodüksiyonlarıyla Christopher Nolan kolay kolay sallanmayacak bir tahtta oturuyor.Sallanmaz tahtının temellerinden olan Inception, katmanlar arası yolculukta sinemanın tüm elementlerini eksiksiz bir şekilde izleyiciye sunarak modern başyapıtlar listesine adını yazdırmayı başarıyor.Buram buram zeka kokan senaryosu bolca geçiş yapmasına rağmen sürekli farklı aksiyonlarla izleyici karşısına çıkarak göz kırpmadan izlenilecek bir deneyim yaşatıyor.Katmanlar arası geçişlerde kafa karışıklığı yaratma ihtimali çok yüksekken gerek hava durumu değişiklikleri gerekse mekan değişiklikleri ile bu yükün altından kalkıyor.Hatta Nolan rüya içinde rüya mantığını en anlaşılabilir şekilde işlemiş diyebiliriz.Sürükleyici hikayesini de tekrar eden repliklerle izleyiciyi film içerisinde tutmayı başaran kurgusuyla destekleyerek Nolan'ın ne kadar usta bir senaryo matematikçisi olduğunu gösteriyor.Tüm sahneler bağlantı noktalarını rahatça kurdurabilmek ve tempoyu yerinde tutmak adına Nolan imzasıyla sıradışı bir şekilde kurgulanmış.Şüphesiz ki sevenlerini ikiye ayıran finaliyle de akıllardaki yerini sağlamlaştırıyor ve senelere meydan okuyor.Yaratılan karakterler ve karakter isimleriyse çok farklı detaylar barındırıyor.Bu detaylardan belki de en önemlisi her karakterin sinema sektörünün farklı çarklarını temsil ediyor olmasıdır.Joseph Gordon Levitt yapımcıyı,Ellen Page prödüksiyon dizayn sorumlusunu,Tom Hardy aktörü,Cillian Murphy izleyiciyi ve filmin başrolü Leonarda DiCaprio ise yönetmeni simgeliyor.Ayrıca Ellen Page'in canlandırdığı karakterin ismi olan Ariadne mitolojide bir labirent ustası olarak geçer zaten resimlerde görülen labirentin bir benzeri de filmde karşımıza çıkıyor.Marion Cotillard'ımızın karakterinin isminin ise Fransızca da üzgün anlamına gelmesi ilerleyen dakikalarda ne kadar doğru bir seçim olduğunu açıklıyor.Nolan'ın beraber Batman Trilogy,Interstellar,Dunkirk filmlerine imza attığı Hans Zimmer bu filmde de müzik seçimleriyle mest ediyor.Hans Zimmer'in karakterlerin uykudan uyanış şarkısı olarak Türkçe çevirisi "Hayır pişman değilim" olan Edith Piaf'tan "Non, Je Ne Regrette Rien" şarkısını seçmesi Cobb karakteriyle mükemmel bir bütünlük sağlıyor.Müziklerin efendisi Nolan'ın baş tacı ve Nolan ikilisini dileriz ki uzun süre sinemalarda beraber görmeye devam ederiz.Bilim-kurgu sinemasının ustası Christopher Nolan,rüya üstüne araştırma yapmadan kendi çalıp kendi söylediği bu yapımıyla rüya yargılarını büküp üst aklını izleyicilere sunuyor...

enesgrs 4 years ago

Aşk ve Ölüm

Woody Allen

3 Gönderi

Şüphesiz ki Woody Allen kendisine özgü nüktedan diliyle özgün bir sinema yaratmayı başarmış isimlerden biridir.Woody Allen'ın bu özgün sinema evreninde Love and Death kendisinin entelektüel zekasını da sonuna kadar kullandığı bir film olarak diğer filmlerinden çok daha farklı bir seyir…devamıŞüphesiz ki Woody Allen kendisine özgü nüktedan diliyle özgün bir sinema yaratmayı başarmış isimlerden biridir.Woody Allen'ın bu özgün sinema evreninde Love and Death kendisinin entelektüel zekasını da sonuna kadar kullandığı bir film olarak diğer filmlerinden çok daha farklı bir seyir zevki sunuyor.Yine Woody Allen esintileriyle mest eden Love and Death,bunun yanında içerdiği farklı refenslarla farklı bir başarı yakalıyor.Geçmişten günümüze çizgisini koruyarak ulaşmış yönetmenlerden olan Woody Allen filmlerinde de komedi konusundaki ısrarcılığını konuşturur.Bu ısrarcılık kimi kesimlerce sıkıcı olarak algılansa da aynı yargıların Love and Death eseri için geçerli olmadığını kesinlikle söyleyebiliriz.İçerdiği bol referansların hayatın farklı noktalarını hedef alması sıkıcılık yargısından oldukça uzak bir film izlememizi sağlıyor.Savaş karşıtlığının bir sonucu olarak Ruslar,Ermeniler,Fransızlar gibi tüm milletleri elden geçiren senaryosu savaşın saçmalığını gösterdiği gibi aşkın da saçmalığını gözler önüne seriyor.Bunu sağlama konusunda sarkastik ve absürt replikler kilit rol oynuyor.Absürt repliklerin yanı sıra Dostoyevski eserlerine verilen referanslar,kimi felsefecilerin kuramları ve "ölüm" karakteriyle bir sinema devi Ingmar Bergman'ın The Seventh Seal'ına çaktığı selam birleşince Woody Allen'ın entelektüel zekasının keyifli bir gösterisini sunuyor ve "Gönderme nedir nasıl yapılır?" konusunda ders niteliği taşıyan bir yapım izlememizi sağlıyor.Kendi yazdığı senaryosuyla her açıdan farklı bir keyif vaat eden Woody Allen, saf ama hazır cevap karakterleri canlandırma konusundaki ustalığını bu filminde de bir kez daha konuşturuyor.Annie Hall,Manhattan filmlerinde de beraber çalıştığı Diane Keaton önceki filmlerindeki gibi duru güzelliğiyle aşık eden saf tiplemesiyle izleyicinin karşısına çıkıyor.Hayatın her noktasını tiye alan bu yapım,linç etmenin oldukça yaygınlaştığı bu günlerde kesinlikle herkesin aynı zevki alamayacağı bir Woody Allen komedisi sunuyor...

enesgrs 4 years ago

Şüphe

Chang-dong Lee

41 Gönderi

Günümüze gelene kadar Persona,Taxi Driver,Joker gibi eserlerle insan psikolojisinin sularında boğulduk.Lee Chang-dong 2018 yapımı Burning eseriyle bu başyapıtların denizine su katarak izleyicileri farklı bir psikolojik yolculuğa davet ediyor.Hamallık ve ek iş olarak yazarlık yapan Lee Jong-su'nun kafasının içerisinde hapsolduğumuz Burning,psikolojinin…devamıGünümüze gelene kadar Persona,Taxi Driver,Joker gibi eserlerle insan psikolojisinin sularında boğulduk.Lee Chang-dong 2018 yapımı Burning eseriyle bu başyapıtların denizine su katarak izleyicileri farklı bir psikolojik yolculuğa davet ediyor.Hamallık ve ek iş olarak yazarlık yapan Lee Jong-su'nun kafasının içerisinde hapsolduğumuz Burning,psikolojinin ve sosyolojinin katmanlarından oluşan duvarlarıyla etkileyici bir hapis süreci yaşatıyor.Türkçeye Şüphe olarak çevrilmiş bu filmin senaryosu oluşturduğu sosyolojik ve psikolojik derinlikle isminin hakkını veriyor.Şüphe şölenimiz ilk olarak Lee Jong'un aşık olduğu kadın Hae-min'in hikayeye dahil olup gösterdiği yakınlıkla başlıyor.Hae-min'in hikaye içerisinde yer almadığı kısımlarda bile Lee Chang bu şölenden enstanteneler sunmayı başarıyor.Gözetleme kulesine duyulan güvensizlik,Hae-mi'nin davranışları,Afrika yolculuğu sonrasında yaşananlar filmin her dakikasında şüphe hissiyatını iliklerimize kadar hissettiriyor.Psikolojik kanadının yanı sıra başkarakterimizin aksine zengin Ben karakteri hikayeye dahil olduktan sonra yönetmen sınıf çatışmasını ve yarattığı aşk ücgeniyle kadın-erkek ilişkisini bizlere yansıtarak sosyolojik açıdan da anlamlar katıyor filme.Filmin kırılma noktası olarak değerlendirebileceğimiz bu aşamadan sonra gizem dozajı gittikçe artıyor ve hikaye beklenmedik şekillere bürünüyor.Yoo Ah-In'in yüzündeki şaşkın ve bitkin ifadesi işlenişin yarattığı hissiyatın gücüne güç katıyor.Bütün bunları durağan tempoda yapması bir sorun teşkil etmese de diyalogların azlığı ve tekrar eden sahnelerin çokluğu filmin akıcılığını engelliyor.Kimi sahnelerin fazla uzaması ve gereksiz yan karakterler içeren sahnelere yer vermesi kurgusunda da birtakım sorunlar barındırdığını gösteriyor.İsmini Faulkner'den konusunu ise Murakami'den alan bu yapım, akıllarda kalacak düzeyde beğendiğimiz parçalarının bir bütün olamayışından dolayı bizim için "Bir başyapıt değilsin" listemize giriyor.