Ertugrul (@ertugrulerkan)

Spoiler içeriyor Alien romulus aslında kendisinden önceki serinin işlediği temaları işliyor: bedenin ihlali, yaşamın kontrol dışı gelişmesi, kadın bedeni etrafında örgütlenen uğursuz bir yaratılış, annelik, kürtaj… Romulus ve remus insan varlığının da iki yönüne işaret ediyor. Bir parazit gibi konakçı bedeni tüketmek,…devamıAlien romulus aslında kendisinden önceki serinin işlediği temaları işliyor: bedenin ihlali, yaşamın kontrol dışı gelişmesi, kadın bedeni etrafında örgütlenen uğursuz bir yaratılış, annelik, kürtaj… Romulus ve remus insan varlığının da iki yönüne işaret ediyor. Bir parazit gibi konakçı bedeni tüketmek, çeşitli sebeplerle cinayetler işlemek, kontrol altına almak ile duygusal ve mantıksal kararlar alabiliyor olması, yönetme gücü, yaratma gücü. Prometheus filminde David, ilk bilince eriştiği anda kendi varlığının amacını sorguluyor. Tanrısından aldığı cevap ise tatmin edici olmaktan çok uzak, kendisinden düşük yaratılışta varlıklara sonsuz itaat ve hizmet etmek. David bizim bir yansımamız aslında, insanoğlu da aynı varlık paradoksunu merak ediyor: neden varız? bunun cevabını almaya en yakın zamanda ise david bizden intikam alıyor, bizi yaratan tüm tanrıları yok ediyor ki, bu soru da cevapsız kalsın, insanoğlu kendi varlığının anlamını asla bulamasın, tıpkı kendisine yapılan gibi, anlamsız bir varoluşa hapsolsun. Romulus’ta ise görüyoruz ki, insanlık “saf hayat” formülüne ulaşmış durumda, fakat kökene dair hiçbir cevap yok. Duygusuz bir robot tarafından sadece “şirket çıkarları” dolayısıyla şirketin sahiplerinin amaçları uğruna yüzlerce insan cinayete kurban gidiyor. İnsanlık varlığına cevap bulabilmek uğruna tek yapabileceği, gerçekte tek sahip olduğu şeyi veriyor: kendi hayatını. “Mother” gemisinde üretilmiş ve amacını bilen, kararlı bir organizma ile sadece duygusal olarak anlamlandırılan bir “cennet” ideasını arayan insanların çarpışması adeta kozmolojik bir trajedi yaratıyor. Alien, kendi varoluşunu sorgulamıyor, çünkü tek bir amacı var; o da karşısına çıkan insanları yok etmek. Bu aslında onu mükemmel canlı da yapıyor. Hiçbir tereddüt yaşamıyor, hatta oksijen veya gıda gibi temel yaşam ihtiyaçlarına bir gerek duymayan bir canlı o. İlk alien filminde, gemide istenmez bir canlı iken, bu filmde tam tersine, bilerek ve istenerek baştan yaratılıyor. Kendi rasyonel olmayan amaçları ile bu gemiye izinsiz giren insanlar ise istenmeyen canlılar haline geliyor. Gemi tamamen alien kontrolünde ve uğursuz vajinal motifler ile onu kendisine bir ev, bir anne olarak baştan düzenliyor. İnsanlar kozadaki alien’a, o uğursuz vajinaya elektro şok ile saldırırken bir kürtaj sahnesinin rahatsız ediciliği yansıyor ekrana. gemiyi ele geçirmeye çalışan insanlar, romulus ve rumus dualitesinde alien ile karşılıklı bir dansa başlıyor. İki yaratılıştan birisi anneye dolayısıyla gemiye sahip olacak ve cennete doğru yol alacak. Romulus, remusu yok edip, romaya ve iktidara sahip olduğunda ise ihtiras son bulmak yerine daha da cesaretlenip, öte gezegenleri ele geçirmeye devam edecek. Romulus, insanlar, annenin rahminde tek başına olmadıklarının farkındalar. Havva, kendi canını korumak uğruna içine aldığı paraziti doğurduktan sonra göğsünden gelen sıvı ile remus’u besleme görevi ediniyor. Remus, insanlardan daha mantıklı çünkü tek bir amacı var; hayatta kalabilmek. İnsan tarafı ise onu mükemmel organizma olmaktan artık alıkoyuyor, bu sakat yaratılışın cennete ise yeri yok. Romulus’ta bunun farkında, her durumda “insan olmanın” önemli bir varoluş, robotlara karşı hatta üstünlük iddiasınının arkasında film boyunca. Dolayısıyla anne gemi, yani mitolojik kurttan beslenmesine de izin verilmiyor. Kendi kanıyla yenilerek bir nevi kürtaj ediliyor gemiden… Bu noktada bizi düşüncelere iten motifler, vahşetin arasında birbir ortaya çıkıyor. Kendi türünü bile köleleştirmiş, çıkarcı, gerektiğinde hileye başvurmaktan çekinmeyen ve gaddar bir varlık olan insan bir tarafta, her koşulda hayatta kalabilen programlanmış bir silah ve vahşetten çekinmeyen alien bir tarafta. Evet çirkin ve uğursuz bir canlı, fakat bir içgüdü ile hareketen bu varlığa karşı, kötü olmayı bile isteyen seçen insanlık boy gösteriyor. İnsanın tanrının kötü bir kopyası olması serinin aslında didaktik tarafı. Gayet bilinçli varlıkları yaratıp onları köle olarak kullanıyorlar, onların varoluşsal sorunlarıyla ilgilenmiyorlar, kendi merakları ve ihtirasları uğruna binlerce kayıp vermekten çekinmiyorlar. Covenant filminde David bizi yaratan gerçek tanrıların tamamını yok ediyor ki, insanın varoluşsal anlam arayışına asla bir cevap bulunamasın. Bu filmde ise “hayat” denilen sıvının elde edilip, tıpkı prometheus’un ateşi insanlığa sunması gibi insana sunulması, onu “bir sonraki aşamaya taşıyacak” ve tıpkı dünyaya olduğu gibi evrene de hakim kılacak bir güç gibi gösterilirken, aslında insana yasaklanmış olan bir bilgiyi, belki de elmayı anımsatıyor. Sonsuz hayatın peşinde koşan insanoğlunun yarattığı sakat canlı ise gerçek tanrıların cennetinden sonsuza kadar kovuluyor.

ertugrulerkan 1 year ago

3 Body Problem

David Benioff

62 Gönderi

San-ti lerin dış görünüşü kesinlikle böceksi. 1. Jack vr aletine ilk girdiğinde, Katanalı hatun yerine yanına bir böcek gelir ve o da onu kovalar. 2. Amerikalı eleman böcek kavramını hakaret olarak kullanınca san ti ler metaforu anlamaz ve rahatsız olurlar.…devamı

ertugrulerkan 1 year ago

Namuslu

Ertem Eğilmez

4 Gönderi

Ali Rıza’nın haksız olduğu, paternalist ahlak çerçevesinde kurulmuş anti liberal bir film bu. Ali rıza bir memur, iş yerinde mobbinge uğruyor, ailesi ve arkadaşları tarafından sümsük birisi olarak görünüyor. Gerçekten de böyle birisi! Hayatının kontrolünü eline almak yerine her defasında…devamı

ertugrulerkan 1 year ago

Lise Defteri

Mustafa Altıoklar

5 Gönderi

Midnight club… kalbimi çaldın 🫶

ertugrulerkan 1 year ago

Boğa Boğa

Onur Saylak

42 Gönderi

malesef filmin birçok noktasından amatörlük akıyor. önce birkaç metafor gelmiş akla, daha sonra buna bir film çekelim denildiği o kadar belli ki. hikaye sırf akla gelen bu anahtar kelimeler etrafında örgütlenmeye çalışıyor ama tabi ki yetersiz kalıyor. hiçbir derinliği olmayan…devamımalesef filmin birçok noktasından amatörlük akıyor. önce birkaç metafor gelmiş akla, daha sonra buna bir film çekelim denildiği o kadar belli ki. hikaye sırf akla gelen bu anahtar kelimeler etrafında örgütlenmeye çalışıyor ama tabi ki yetersiz kalıyor. hiçbir derinliği olmayan karakterler, rasyonel davranmayan insanlar, kameranın önünde olması gereken eylemlerin kamera arkasında geçiştirilmesi... festivallerde "gelecek vadeden genç" ödüllük bir film tam olarak. onur saylak ve hakan günday artık neredeyse bir asırlık olan küçük burjuva eleştirisi yapma geleneğini bırakıp, biraz daha ayakları yere basan; "kanka aklıma bi şey geldi" diye başlamak yerine, belki o anahtar kelimelerden yola çıkarak bir hikaye anlatmayı tercih edebilirler. bu haliyle film, "film olmayı" hak etmiyor çünkü. ne yaparsanız yapın, bir hikaye anlatmalısınız; insanların üstüne çeşitli metaforlar fırlatarak geri kalanı onların tamamlasını ummak "çok katmalı hikaye kurmak" değildir; aksine bir beceriksizlik örneğidir. ben bu tutumu tolga karaçelik filmlerinde de görüyorum mesela. o kadar belli ki önce metaforların akla gelip, daha sonra detaylıca çalışılmadan bunun filmleştirildiği... ha demek değil mi metaforlardan yola çıkarak bir film kurgulanamaz? tabi ki kurgulanabilir. ama "kurgulanabilir." anahtar kelime. bir esere sanat niteliği kazandıran, imgelerin kurgulanarak sunulmasıdır. aksi taktirde zaten gerçeğin ya da imgenin kendisini kullanırız. ne demek istiyorum: "boğa boğa" ismi. ben hiçbir araştırma yapmadım filme dair, onu belirtmek isterim. "boğa", ekonomik bir tabir; boğa piyasasından geliyor. ama hakan günay'ın müthiş zekası bununla kalmıyor, boğanın yanına bir boğa daha koyuyor, bu onun magnum opus'u. "boğa boğa" yani boğarak boğarak oluyor, cinas. söz sanatları, lale devri. insanları eze eze yükselenler var diyor, bir tarafta av diyor diğer tarafta avcı diyor. diyor mu? malesef demiyor. ben bu filmin "olmuş versiyonu" olarak jagten'i örnek gösterebilirim. orada da karakter bir iftiraya uğruyor, film boyunca suçlanıyor, bu suçlamalarla başa çıkmaya çalışıyor. orada da yalıtılmış bir şehir dokusu var, insanların uzaylı gibi davranması için sebepler var vsvs. ama bütün film, aslında açılışta ve kapanıştaki o iki av sahnesinde çözülüyor. çok yalın bir metafor. bir avcı aniden av haline geliyor, insanlar onu avlamakta herhangi bir engel görmedikleri anda, hele bir de ahlak arkasına sığınabilecekleri vicdanı zemin de oluşursa, yapabileceklerini gösteriyor. çok boyutlu, insana da pek çok soru sorduruyor bu filmin dışında. filmin haricinde olan olaylar, yani aslında arka planda, bize gösterilmeyen şeyler böyle sorulardan oluşuyor. ama bu filmde baş karakter aslında çok kötü birisi olmasına rağmen, ağlıyor, zorundaymış gibi davranıyor, vicdan azabı çekiyor, korkuyor? ama aslında korkmaması lazım, finalde görüyoruz ki zaten bir planı varmış. bu sahneler aniden anlamsızlaşıyor. film kendi kendini yutan bir yılan gibi oluyor (haha nasıl bağladım metaforu buraya, hakancığım kıps.)

ertugrulerkan 2 years ago

Aile

Ahmet Katıksız

12 Gönderi

Spoiler içeriyor Olum bu dizi şaka mı :D baş karakter “ormanların kralı” aslan :))) hatun buluyor bi tane onun da adı “değişim” :))))))) biz de annesini tanıyoruz ki eleman yavaş yavaş değişecek :d oğlum dalga mı lan cidden mi? Hatunla tam romantik…devamı

ertugrulerkan 2 years ago

Avrupa Yakası

Gülse Birsel

73 Gönderi

Popüler olmayan bir görüş başlangıcı Aslı son derece toksik bir kız arkadaştır. Popüler olmayan bir görüş bitişi

ertugrulerkan 2 years ago

She-Hulk: Attorney at Law

Kat Coiro

38 Gönderi

Hmm, nasıl başlamak gerek emin değilim. Bu dizi, bana bazı şeyleri yeniden gözden geçirmem gerektiğini gösterdi. Her ne kadar; herhangi bir şov nesnesinin, hayata dair hiçbir gerçekliği taşıyamayacağını hala daha savunsam da; Captain Marvel filmine yaptığım yorum, ve altında yaşadığımız…devamıHmm, nasıl başlamak gerek emin değilim. Bu dizi, bana bazı şeyleri yeniden gözden geçirmem gerektiğini gösterdi. Her ne kadar; herhangi bir şov nesnesinin, hayata dair hiçbir gerçekliği taşıyamayacağını hala daha savunsam da; Captain Marvel filmine yaptığım yorum, ve altında yaşadığımız bir diyalog geldi aklıma. Ben filmin kesinlikle feminist mesajı taşımayacağını söylemiş idim ve akabinde bir kadın yazardan (@gk_guney) tepki almıştım. Evet, haksız olduğumu tereddütsüz olarak kabul ediyor ve özür dileme ihtiyacı hissediyorum. Bir beyaz heteroseksüel erkek olarak, mansplaining yaptığımı kabul etmek zorundayım. Dolayısıyla; o filme yaptığım yorumun (içeriğini tartışabiliriz) doğru bir hareket olmadığı düşüncesindeyim artık. Artık kimlik diye bir şeyin olmadığını, ona ait tüm alt verilerin de bir çeşit girdiye dönüştüğünü hala savunuyorum; cinsiyet diye bir şey yoktur, en azından post-truth anlamda yoktur. Ama bu demek değildir ki; kadın ve lgbti bireylere negatif ayrımcılık da yoktur; bunu söyleyebilecek bir konumda dahi değilim. Bir gösteri toplumunda yaşadığımızı da göz önüne alırsak; görünüş itibariyle beyaz hetero erkek olmanın sağladığı avantajları, hayatını öyle geçirmiş birisinin kolayca fark etmesi çok zor. Hasılı kelam; cinsiyet tıpkı kültür bir kıyafet olsa bile; erkek dışında kalan tüm cinsiyetlere baskı kurulduğu gerçeğini de kabul etmek gerekiyor. Hülasa, o film altında yazmış bulunduğum her şey hatalı bir konumda malesef. Tüm okuyuculardan ve özellikle kadınlardan özür dilerim. Ben bu dizinin feminist bir dil kullanıp kullanmadığı konusunu işin ilgililerine bırakarak; final bölümün ending credits sahnelerinde geçen ufak bir söze takıldım. Emile hapishanede iken, Wong önceki bölümdeki gibi geç kalıyor. Emile ise “başka bir şovdaydın değil mi?” Diyor, wong da “ne diyebilirim, televizyonun altın çağındayız” diyerek cevaplıyor. Aslında bu sahne, çağımızı vareden gerçekliğin birebir yansıması. Marvel filmleri, devasa bir eğlence endüstrisinin campbell çorbasıdır. Zaman zamanda bir artist tarafından ele alınarak yeniden makyajlanırlar. Marvel; çağı okuma açısından oldukça başarılı bir şirket; yaklaşık 100 senelik geçmişi boyunca, fasiküllerce içerik üretmiş ve okuyucularına devasa bir fantezi dünyası sunmayı başarmış. 2000 ler boyunca cgi teknolojisinin güçlenmesi sayesinde “Marvel sinematik evreni” mümkün olmuş, hatta koca bir faz1 serisini de tamamlamayı başarmışlar. Peki konu nedir? Neden emile, wong a böyle bir soru soruyor ve wong da 4. Duvarı rahatça yıkarak cevaplıyor? Oscar Wilde henüz görüntü yansıtan araçlar daha yokken; hayatın sanatı taklit ettiğini öne sürmüştü. Dönemi için oldukça cüretkar bir düşünce bu. Ve sanırım duyunca, insan mantığına da ters kalıyor. Fantezi dünyası, bir açıdan zahiridir. Öyle bir noktaya geliyor ki, tasarlanan ile tasarlanan yer değiştiriyor. Bunu şöyle de açıklayabiliriz; Marksistlerin öne sürdüğü alt-üst kimlik yaklaşımının tamamen yer değiştirmesi; unsurların birbirini var etme sırasının da yer değiştirmesi ve dolayısıyla nedenselliğin bozulması demek. Halbuse Oscar Wilde haklıydı. Evet; hayat giderek sanatı taklit ediyor. Televizyonun, ya da bir düzleme görüntü yansıtan araçların diyelim; tesir etme kuvveti oldukça hafife alındı. Sanat; bir izlenme istencindedir; dolayısıyla varolma sebebi zaten izlenmek içindir; peki onu izleyen, yani biz; teşhir edileni taklit etmeye çabalarsak ne olur? Wong un söylemek istediği de bu; wong ya da onu oynayan aktör; izleyici ile dizi arasındaki 4. Duvarı yıkarak kendini refere ederken, aynı anda aktör ile karakter arasındaki sınır da belirsizleşiyor. Wong başka bir tv şovunda mı oynuyordu? Peki, bir fantezi unsuru olan Wong başka bir tv şovunda oynarken, prodüksiyon mantığına göre bu diziye geç kalmaması gereken aktör neredeydi? Bu yazımı güzel bir aforizma ile sonlandırmak niyetindeydim; fakat geçenlerde şöyle bir bilgi edindim; erkekler, primitif dönemde yani avcı toplayıcı oldukları dönemde birlikte avlandıkları için daha avantajlı olmayı bilinçaltı seviyesinde öğrendikleri için, sözlü tartışma sırasında da, “destek alma amacıyla” aforizma kullanmaya daha meyilliymiş. Yani ilkel bir dürtü imiş. Artık bu dürtümü kontrol altına alacağım. . . . . . . . . . “Eğer iyi bakılacak olursa, hayatımızın tümü bir masaldan,bilgimiz aptallıktan, emin olduğumuz şeyler hikayeden başka bir şey değildir.” Fuko Not: erkek ve aforizma olayına inanmadınız, değil mi?

ertugrulerkan 2 years ago

Aşkın 500 Günü

Marc Webb

159 Gönderi

Spoiler içeriyor Summer’ın tom’u seçmemesinin sebebi, tom’un kendi ihtiraslarının peşinden koşmaya cesareti olmaması. Summer’ın The graudate’i izlerken ağlamasının sebebi de o, tom hiçbir zaman filmde Dustin Hoffman’ın yaptığını yapamayacak. Muhtelif zamanlarda izleyip, sonunda tom ve summer’ın yaşlarındayken tekrar izleyince anladım. İnsan her…devamı

ertugrulerkan 2 years ago

Maske

Chuck Russell

43 Gönderi

Geçen gün hoş bir anda aklıma geldi The Mask. Loki’nin insanlıkla alay ettiği bir gazel, çağdaş dünyanın dionysos ve/veya Keloğlan hikayesi gibi görünse de aslında başka şeyler anlatıyor sanki. Özgüven problemleri yaşayan, “modernizmin tükettiği” bir insan aniden her şeyle alay…devamı