(@) - Raf

İran sinemasının, yaşayan en büyük yönetmenlerinden biri Asghar Ferhadi. Gençliği İran'ı siyasal olarak karşılık olduğu bir döneme gelmesinden mıdır bilinmez, ülkesinin sosyal sorunlarını direkt yüze vuruyor. Kendisinden eski olan ve İran'ın ustadlarindan sayılan Abbas Kiyarustami gibi insan psikolojisi ve gelirsel…devamı

filimgurusu 4 years ago

Nasipse Adayız

Ercan Kesal

27 Gönderi

İstanbul Film Festivali kapsamında online gösterime girecekken, ani bir karar ile salon gösterisine dönen ve bende izlemediğim için büyük bir hayal kırıklığına uğratan Nasipse Adayız'i sonunda izlemiş oldum. Iyi bir oyuncu olmasının yanı sıra, Bir Zamanlar Anadolu'daki senaristliği ile sinemanin…devamıİstanbul Film Festivali kapsamında online gösterime girecekken, ani bir karar ile salon gösterisine dönen ve bende izlemediğim için büyük bir hayal kırıklığına uğratan Nasipse Adayız'i sonunda izlemiş oldum. Iyi bir oyuncu olmasının yanı sıra, Bir Zamanlar Anadolu'daki senaristliği ile sinemanin joker adamı olduğu ispatlayan Ercan Kessal'in ilk yönetmenlik deneyimidir Nasipse Adayız. İlk filmine göre oldukça doyurucu bir film olmasına rağmen, bir kaç nüans hataları da gözden kaçmadı. Film aslında konusu itibariyle çok cesur bir film. Bu ülkede siyaseti direkt olarak eleştiren bir film olmasının yanı sıra ana karakter Kemal'in bir siyaset yolculuğu izliyoruz. Film derinliğine indigimizde siyaset-toplum ilişkisini, birinin adamı olmanın çirkinliğini gibi bir çok hassas noktaya değiniyor. Bu açıdan baktığımızda gerek filmin ana konusu, gerekse alt yapısı oldukça güzel. Fakat yer yer diyalogların kısır kalması, yer yer tempo sorunları yaşaması orijinal senaryoyu bir parça yaralayan faktör oluyor. Filmin görüntü yönetmenliğini yapan Barbru Balasoiu ise bu bütçedeki bir film için oldukça başarılı bir performans düzenliyor. Bu tarz filmlerde kullanılan fazla "cut"lardan kaçınması ve yer yer tek plan çekimleri, filmin görsel olarak gayet doyurucu bir hale getiriyor. Belki bir kaç uzun plan çekimi olsa dediğim yerler olsa da, bu tarz bir film için olsa da olur olmasa da olur dediğim bir seçenek oldu. Filmin oyuncu kadrosunda, zaten rüştünü ispatlamış olan Ercan Kessal'in oldukça başarılı bir performansı var. Nuri Bilge Ceylan, Zeki Demirkubuz'un oyuncu-yönetmen olduğu filmlerinde kontrolü kaybedip yönetmen gibi oynadığı filmleri göz önüne aldığımızda Ercan Kessal'in performansı gerçekten alkış alıyor. Yan oynncularin da oldukça iyi performans sergilemesi filmin belki de en olmuş kısmını oluşturuyor. Filmde Erik Dalı ve Mehter Marşı müziklerinin tercih edilmesi oldukça ilginçti. Anadolu motifleri ile süslemek mi istenmiş bilinmez ama sessiz sahnelerin arka planında bir kaç müzik hiç de fena olmazdı. Genel olarak bir ilk film olarak oldukça başarılı bir film Nasipse Adayız. Siyasi eleştirisinin yani sıra, toplumsal ve kişisel eleştirileri ile oldukça doygun ve olgun bir görüntü çizen film, bana göre olmuş filmler katagorisine giriyor. Ercan Kessal'in ilk deneyimi olan Nasipse Adayız, bana göre... 9/10

filimgurusu 4 years ago

Köpek Dişi

Yorgos Lanthimos

53 Gönderi

Komşu ülkenin, karanlık çocuğu Lantimos'un bana göre en güzel ve en kendini yansıttığı filmidir Dogtooth. İlk iki uzun metrajında pek de başarılı olamayan Lantimos, 3. Filmi ile benim çizgim budur mesajı vermiştir. Filmi anlatmadan önce biraz Lantimos'u anlatmakta fayda var.…devamıKomşu ülkenin, karanlık çocuğu Lantimos'un bana göre en güzel ve en kendini yansıttığı filmidir Dogtooth. İlk iki uzun metrajında pek de başarılı olamayan Lantimos, 3. Filmi ile benim çizgim budur mesajı vermiştir. Filmi anlatmadan önce biraz Lantimos'u anlatmakta fayda var. Çünkü Köpek Dogtooth, Lobster ve Killing of a filmlerinde ortak paydalar aslında direkt Lantimos'un hayatının bir aynası. Lantimos'un babasız büyümesi ve 17 yaşında iken annesini kaybetesi, belli ki onda büyük bir ailevi eksiklik bırakmış. Her üç filmde de inanılmaz bir aile yapısı eleştirisi var. Aile yapısının sanıldığı daha kutsal olmadığını, baba otoritesinin sağlam olmadığı ya da anne sevkatinin belirli koşullar altında olduğunu yüzümüze vura vura gösteriyor. Sonuç olarak Lantimos, tıpkı Haneke gibi toplumun en kutsal yapılarının çok da kutsal olmadığını söyleyecek kadar cesur, aynı zamanda Lars Von gibi şiddetin bir sınırı olmaksızın en üst noktalarda gösterecek kadar cesur bir yönetmen. Gelelim filme. Dogtooth, aslında bir dış dünya eleştirisi. Kendi dünyaları içinde, kendi kelimeleri ile kendi ahlak inanışlar ile kendi tanrıları ile yaşayan bir aile komedisi. Evet film aslında bir komedi filmi. Kelimelerin, gerçek anlamda kullanılmadığı, garip ödül-ceza sistemlerinin olduğu bir komün ortamı filmi. Bu komedi unsurunun altında geniş toplumun bize aşıladığı sex, ensestlik gibi ayıplarını, kime ve neye göre ayıp olduğunu işlemesi filmin senaryosal anlamda güzel bir noktaya çekilmesine olanak sağlıyor. Filmin sonuna doğru sisteme baş kaldırı ve insanın temel ihtiyacı olan özgürlüğü oldukça metaforik bir dil ile anlatması da filmi güzel kılan bir başka detay. Filmin görüntü yönetmenliğini yapan Bakatakis içinde bu film bir deneysel alan olmuş. Özellikle Killing of a'daki gibi geniş plan çekimlerden ya da küçük kamera hareketlerinden uzak oldukça basit bir kamera kullanması, belki filmi bir tık düşüren bir yapı. Fakat, bu basit kamera kullanımı (aynısını Lars Von'da çok sık yapıyor) filmin içinde olmamıza, ailenin bir üyesi gibi hissetmemize neden oluyor. Filmin oyuncu kadrosuna uzun uzun değinmeye pek gerek yok. Çünkü bu filmde isimlerden öte, karakterlerin soğukluğu önemli. Bir kaç sex sahnesinin hiç de çekici olmayan bir şekilde, buz gibi çekilmesi ya da diyalogları oldukça soğuk ve bir kaç kelimeler ibaret kalması, görece kolay olsa da yapıca oldukça zor bir iş. Bu durum filmin o donuk yapısını donukta kalmasını ve atmosferin bu buhranda oluşmasını sağlıyor diyebiliriz. Film, izlediğimiz en süper ya da en harika film değil. Ama tıpkı Dogville gibi izlediğimiz en değişik filmlerden biri. Lantimos'u belki de dünya sinemasına tanıtan hatta belki de Amerikan sinemasına doğru yol almasının ilk adımı bu film. Atmosfer yaratmadaki becerisinin diğer filmde de oldukça iyi başarmasi, bu becerinin bir tesadüf değil safi yetenek olduğunun ispatı belki de. Sonuç olarak, Lantimos bir yönetmene göre oldukça genç ve oldukça önü açık bir yönetme. Dogtooth, akranlarına göre oldukça soğuk, oldukça az komik ve oldukça düşünmeye iten bir film. Uzun lafı kısası. Bu film, benim için... 9/10

filimgurusu 4 years ago

Dogville

Lars von Trier

55 Gönderi

Her şeyden önce reklamlar... Uzun uzun Lars Von Trier'i anlattığımız instagram hesabımız "Filimgurusu" şimdi ücretsiz... Ücretsiz bilgi, iyi bilgidir. O zaman, takip edip sağa sola yaymayı ihmal etmeyiniz. Lars Von Trier'in değil, Dünya sinemasının en aykırı filmidir Dogville. Sinemanın her…devamıHer şeyden önce reklamlar... Uzun uzun Lars Von Trier'i anlattığımız instagram hesabımız "Filimgurusu" şimdi ücretsiz... Ücretsiz bilgi, iyi bilgidir. O zaman, takip edip sağa sola yaymayı ihmal etmeyiniz. Lars Von Trier'in değil, Dünya sinemasının en aykırı filmidir Dogville. Sinemanın her akıma karşı çıkan ve inanılmaz radikal kararlarla çekilen bu film, gerçekten aldığı riskin hakkını veriyor. Öncelikle film zor bir film. 3 saate yakın sürede işlediği "Ahlak Felsefesi' metni filmi zor yapan bir detay diyebiliriz. Film boyunca üzerinde durduğu toplum ve ahlak felsefesi filme o kadar güzel yedirilmiș ki ister istemez 3 saat boyunca Dogville köyünün sakini oluyorsunuz. Filmin senaryosu, Dogville kasabasına gelen bir yabancı üzerine inşa edilmiş. Bu basit inşaanin, daha önce de dediğim gibi, felsefe ve din ile harmanlaması senaryonun akıcılığını muhteşem sağlıyor. Özellikle insanın değişimini film içinde abartmadan vermesi, Lars Von'un entelektüel birikiminin bir eseri diyebiliriz. Filmin görüntüsel anlamda işte oldukça tatmin edici. Özellikle filmin tiyatro sahnesi üzerinde oynanması ve alanın çok dar olmasının dezavantajını kamera üzerinde zoom-in ve zoom-out yaparak kurtulması filme inanılmaz dinamizm katıyor. Bunlara ek olarak sahne geçişlerinde kullanılan renk oynamaları, yine dar alanda yapılan muhteşem işler olarak göze çarpıyor. Ve filmin oyuncu kadrosu. Canımız, ciğerimiz Nikole Kidmen resmen filmi yaşamış. Film boyunca inanılmaz bir performans sergileyen Kidmen, gerçekten filmi bambaşka bir yere götürüyor. Özellikle son 20 dakikadaki performansı, sinema tarihinin en güzel performanslarından, en güzel ters köşelerinden biri olabilir. Sonuç olarak, sinemanin çizgileri ile dalga geçen ve agresif bir yönetmendir Lars Von Trier. Toplumun kemiksi yapısına direkt olarak eleştirmekten geri durmayan yönetmen, Dogville ile sinemanin en özel filmine imza atmıştır. Benim için bu film... 10/10

filimgurusu 4 years ago

Burası Cennet Olmalı

Elia Suleiman

10 Gönderi

Tabi ki de öncelikle reklamlar... Sinema hakkında güzel ve farklı şeylerin anlatıldığı Filimgurusu instagram hesabına tüm sinema severler davetlidir... Ücretsiz bilgi, dünyanin en leziz bilgisidir. Unutmayınız... Savaşların, ölümün coğrafyasından nasıl naif film çıkar deseler, direkt bu filmi öneridim. Yönetmen Elia…devamıTabi ki de öncelikle reklamlar... Sinema hakkında güzel ve farklı şeylerin anlatıldığı Filimgurusu instagram hesabına tüm sinema severler davetlidir... Ücretsiz bilgi, dünyanin en leziz bilgisidir. Unutmayınız... Savaşların, ölümün coğrafyasından nasıl naif film çıkar deseler, direkt bu filmi öneridim. Yönetmen Elia Suleiman, doğduğu topraklara selam çakarken aynı zamanda ülkesinin sorunlarına son derece nuktedan bir dille yaklaştığı It Must Be Heaven, inanılmaz bir taşlama alt yapısı ile inanılmaz işler başarıyor. Filmin senaryosu, aslında yok. Bu filmin bir tık temel sorunu olsa da, senaryosuzluğun altında yatan çeşitli sorunlar o kadar güzel hiciv edilmiş ki, izlerken düşünmeye itiyor. Ama yine de bir senaryo beklentisi oluşursa, It Must Be Heaven'in oluşum öyküsü diyebiliriz. Özellikle filmin son yarım saatinde geçen diyaloglar filmin anlaşılabilirliğini yükselirken aynı zamanda filmin güzel film seviyesine çıkmasını sağlıyor. Filmin oyuncu kadrosu, yönetmenin kendisi aslında. Film boyunca sadece 1 kere konuşan yönetmen, geri kalan tüm filmde mimikleri ile oynamış. Bu susmuşluk oldukça yoruma açık bir konu. Ama herkesin konuştuğu bir filmde, susarak oynamak çok riskli bir o kadar da çok ilginç bir hamle olmuş desek yanılıyor olmayız. Filmin görüntü yönetmenliğini yapan Sofian El Fani, ki kendisini Blue İs The Wormest Color'dan tanıyoruz, filmi resmen ipten almış. Senaryosuz ve diyalogsuz filmlerde ön plana çıkan kamera önemini iyi fark etmiş olmalılar ki çok özençli bir işçilik koymuşlar. Gerek uzun çekimler, gerekse sabit çekimlerde oldukça başarılı olan yönetmen, belki de filmi izlerken bir an için olumsuz detayları görmezden gelmemize neden oluyor. Filmin müzikleri ise oldukça tatmin edici idi. Etnik müziklerin yanında, Leonard Cohen gibi sanatçılara yer vermesi ve filmin temposunun düştüğü yerlerde müzik ile harekete geçirmesi, bana göre oldukça doğru hareketlerden biriydi. Kısacası, Filistin gibi savaşların ve şiddetin eksik olmadığı ülkeden böyle nadide filmler çıkması, Dünyaya karşı umutlarımı arttıran bir detay. Umarım bir gün İran sineması gibi Filistin sineması diye bir güç oluşur ve burada oturup Filistin sinemasının artı ve eksilerini tartışırız. Uzun lafın kısası. Bu film benim için... (bu arada Filimgurusunu takip etmeyi unutmayın) 8/10

filimgurusu 4 years ago

Cinayet Günlüğü

Bong Joon Ho

63 Gönderi

Bong Joon-ho'yu derinlemesine anlattığımız #1ulke1yonetmen köşesi, Filimgurusu'nda. Yönetmen kültürü kasmak isteyen herkes, ücretsiz faydalanabilir. Hizmet gibi hizmet... Memories of Murder, Bong Joon'nun kendini dünya sınamasına ispatladığı bir baş yapıt olmuş diyebiliriz. Yıllarda Gizem-Polisiye'de tek el olmuş Amarikan Sinemasına, sizden daha…devamıBong Joon-ho'yu derinlemesine anlattığımız #1ulke1yonetmen köşesi, Filimgurusu'nda. Yönetmen kültürü kasmak isteyen herkes, ücretsiz faydalanabilir. Hizmet gibi hizmet... Memories of Murder, Bong Joon'nun kendini dünya sınamasına ispatladığı bir baş yapıt olmuş diyebiliriz. Yıllarda Gizem-Polisiye'de tek el olmuş Amarikan Sinemasına, sizden daha iyisini de yapabiliriz mesajı içeren, yer yer komedinin bolca sistem eleştirisinin olduğu muazzam bir film. Memories of Murder, senaryo itibari ile basit bir "Katil Kim?" filmi. Bir köyde işlenen seri cinayetlerini araştıran polis departmanının başına gelen olayları anlatıyor. Bu basit gibi görülen senaryo, Bong Joon'nun elinde adeta evimden evrimden evrime uğruyor. Araya serpiştirilen kırsal-şehirsel eleştiriler, Parasite gibi kör göze parmak sokar gibi değil de oldukça içinde yayılmış bir halde. Bu yönü ile, Bong Joon gerçekten bir toplum profesöru olduğunun ispatı nitelikte diyebiliriz. Filmin görüntü yönetmenliğini yapan Hyung-ku Kim, oldukça başarılı bir iş çıkarmış desek pek de yanılıyor olmayız. Yer yer hareketli kamera, yer yer ise ince dar çekimleri ile, izleyiciyi sürekli merakta bırakması teoride, filmin ihtiyacı olan dinamizmi oldukça karşılamış diyebiliriz. Filmin oyuncu kadrosunda ise, Bong Joon'nun biricik dostu, Song Kang-ho'nun harika kırsal polis rolü bizi karşılıyor. Gelenekçi ve yeniliğe kapalı kırsal kesimini çok iyi canlandırması belki de ona Parasite'de baş rolü almasını sağlamış diyebiliriz. Bunun yanı sıra, Kim Sang-kyung'nun şehirli kısmı temsili, her olaya şüphe ile yaklaşması ve olaylara mantıksal açılardan ele elması, yine filmin iki yönlü olmasında oldukça başarılı olmuş. Sonuç olarak, Bong Joon-ho gerçek anlamda bir toplum filazofu. Parasite'daki başarısının aslında hiç de tesadüf olmadığı, onun kafasının içindeki toplum algısının aslında yerelden öte küresel çapta olduğunun en büyük üstadı. Kısacası bu film, benim için... 9/10

filimgurusu 4 years ago

Scott Pilgrim Dünyaya Karşı

Edgar Wright

22 Gönderi

Yasal Uyarı..! İnstagramdan "Filimgurusunu" takip etmeyi, beğenmeyi ve paylaşmayi unutmayin. Güzel şeyler paylaştıkça güzeldir. Biraz önce Dünyanin en ilginç filmini izlediğime yemin edebilirim ama bunu ispat edemem. Sanırım film hakkında yazılması gereken en temel şey bu. Çünkü film, teorik olarak…devamı

filimgurusu 4 years ago

Duvara Karşı

Fatih Akın

62 Gönderi

Türk asıllı Alman yönetmen Fatih Akın'ın Türk motifleri ile donattığı Duvara Karşı, genel itibari ile ofansif kurgusu ve sınırları zorlayan toplumsal normları ile sinemanin en rahatsız edici filmlerinden biri sayılabilir. Duvara Karşı, isminin hakkını veren bir film. Almanya'nın ve Türkiye'nin…devamıTürk asıllı Alman yönetmen Fatih Akın'ın Türk motifleri ile donattığı Duvara Karşı, genel itibari ile ofansif kurgusu ve sınırları zorlayan toplumsal normları ile sinemanin en rahatsız edici filmlerinden biri sayılabilir. Duvara Karşı, isminin hakkını veren bir film. Almanya'nın ve Türkiye'nin ayri ayrı en alt katlarında inen film tam anlamıyla bir duruş film desek yalan olmaz. Aile kavramı, genel toplumsal ahlak, duygusal durumlar gibi bir çok duruma karşı yaşanılan durumlari kompoze eden film, kesinlikle türünün en özel filmlerinden biri. Filmin senaryosu, intihara meyilli Sibel ile Cahit'in aşkını konu ediyor. Fakat bu basit konunun içine katılmış, ahlak kavramları ve toplumun alt tabakasının alışkanlıkları filme o kadar güzel adapte edilmiş ki basit bir senaryoyu inanılmaz bir düzeye çıkartıyor. Filmin senaryosal anlamda belki de tek sorunu, filmin ilk yarısında bohem ruhun kendini çok sık tekrar etmesi ve yer yer boğulmalar yaşamasi olarak gösterilebilir. Filmin görüntü yönetmenliğini yapan ve bu filmden sonra da Fatih Akın ile birlikteliğini sürdürecek Rainer Klausmann, çok risk almadan bir iş çıkartmış desek pek yanılmış olmayız. Gerek dönemsel, gerekte imkansal olarak bakıldığında hoş görebileceğimiz bu durum yine de keşke biraz daha iyi olsa dediğimiz bir alan oluyor. Filmin oyuncu kadrosunda ise Sibel Kekilli - Birol Ünel gösterisi bizi karşılıyor. Özellikle Birol Ünel'ın muazzam sesi ve karizmatik duruşu filmin bohem havasına çok yakışıyor. Bu havaya ek olarak Sibel Kekilli'nin cesur ve bir o kadar da hareketli performansı filmin aşk atmosferini fazlaca karşılamaya yetiyor. Filmin müzikleri için, Türkiye sineması açısında en iyi üçe çok rahat oynar. Her bir müzik, filmin içine tam uyum sağlamasının yani sıra, ihtiyaç olan atmosferi çok rahat adapte olmasını sağlıyor. Özellikle Türkiye sinemasında ihmal edilen gerekli müzikler, gerekli yerlerde girmeli sav'ına çok iyi bir referans olabilecek nitelikte diyebiliriz. Türkiye sineması için çok önemli bir yere sahip olan film, Fatih Akın'ın Avrupa sinemasına kendini çok iyi tanıttığı bir film olmuş diyebiliriz. Birol Ünel'ın ölümü anısına vizyona giren ve sinemaya aç bünyelerimizi bir parça tatmin eden bu film... Benim için; 9/10 Not: filmgurusunu takip etmeyi unutmayin...

filimgurusu 4 years ago

Merhabalar; Sürekli alıntı ve sahne paylaşan sinema sayfalarına tepki olarak kurduğumuz ve içinde bol bol sinemaya dair güzel şeyler bulacağınız sayfamızı takip ederseniz, biz de 2-3 yıla kalmaz Alacağı Butik Otel tanıtımı yapabilecek seviyeye gelebiliriz... İşin şakası bir yana, sinemayi…devamı

filimgurusu 4 years ago

Kara Büyü

Hong-jin Na

28 Gönderi

Asya sinemasından korku filmleri, kendine has ve bu türün en sağlam örneklerinin çıktığı korku film seçkilerine ev sahipliği yapması ile ünlü bir sinema türü desek, pek de yanılmış olmayız. Özellikle Japon korku filmleri, kendi kültürünü net yansıtmasının yanında klasik iyi…devamıAsya sinemasından korku filmleri, kendine has ve bu türün en sağlam örneklerinin çıktığı korku film seçkilerine ev sahipliği yapması ile ünlü bir sinema türü desek, pek de yanılmış olmayız. Özellikle Japon korku filmleri, kendi kültürünü net yansıtmasının yanında klasik iyi ruh-kötü ruh sentezini seyirciyi yormadan ve korku noktasını hep bir üst noktaya taşıması ile ün salmıştır. 2016 yılında Güney Kore'den çıkan Goksung, hem kendi sinemasının korku türünde en iyi örneği hem de Amerikan sinemasına karşı Kore sinemasının en değerli örneklerinden biri olmayı başarmış bir filmdir. Özellikle yönetmen Na Hong-jin aldığı riskler, neden bu filmin en iyi örneklerinden biri olduğunu gayet net ortaya koymaktadir. Filmin senaryosu, klasik bir kötü ruh filmi. Bir köyde meydana gelen korkunç ölümler ve bu ölümlerin arkasında, köye gelen yabancı bir kişinin içinde bulunan kötü ruh söylentileri filmin ana dinamizm kaynağını oluşturuyor. Fakat yönetmen Na Hong, filmi birden fazla noktasında yaydığı şüphe tohumlari, film boyunca izleyenleri şüpheye düşmesine neden oluyor. Bu şüphe dinamizmi, genel türlerine göre uzun olan filmin akıcı olmasındaki en büyük kaynak olarak gösterilebilir. Bunun haricinde filmin başlarına serpiştirilen komedi unsurları, filmin bir çeşit baharati olarak kalsa da filmin ana elementi şüpheyi hemen hemen filmin her yerinde hissediyoruz. Filmin görüntü yönetmenliğini Parasite, Snowpiercer, Boeing gibi filmlerden tanıdığımız Kyung-Pyo Hong yapıyor. Hong'un bu filmde görüntüsel anlamda inanılmaz riskler alması, filmi diğer korku filmlerinden ayıran belki de en temel unsur olarak aklımızda yer ediyor. Geleneksel korku sinemasının aksine, jump-scare kullanmaması filmin muadillerinden ayrıştıran en büyük fark olarak gösterebiliriz. Bunun haricinde, sık sık uzun doğa çekimleri kullanması, yine bu tür filmler için pek de alışık olmadığımız bir format diyebiliriz. Özellikle uzun çekimlerin, bağlayıcı bir element olarak kullanması, filmin cut'larinin daha yuvarlak olmasına ve geçişleri dinamizm içinde yürümesine neden oluyor. Özellikle müziğin az kullanması, kameraya fazladan bir yük bindirse de Kyung-Pyo Hong 'un ustalığı, bu yükü kolayca bertaraf edebiliyor. Filmin oyuncu kadrosu genel olarak çok başarılı olsa da, bir kişiye özellikle değinmeden geçmek olmaz. O dönem 14 yaşında olan Kim Hwan-Hee çocuk oyunculukta resmen çığır açıyor. Muhteşem bir performans sergileyen Hwan-Hee, filmin korku bölümünü muhteşemleștirmek ile kalmıyor, filmin sahip olduğu bütün dinamizm akımları içinde kilit rol oynuyor. Diğer oyuncular da filmde hiç de fena olmayan performanslar sergilese de, film bittikten sonra bile akılda kalan Hwan-Hee bu filmin yıldızı desek, pek de yanılmış olmayız. Film müzikleri başlarda en büyük sorunlsrdan biriydi. Özellikle korku filmlerinde arka plan seslerine alışmış olan bana, ilk bir saat izlenmesi aşırı zor bir film haline getirdi. Daha sonralardan aralara serpiştirilen etnik müzikler, filmin eksik parçasını tamamlasa da, keşke biraz daha fazla olsa dedirtiyor. Oldboy ile başlayan Kore sinemasının yükselişi, bugün halen devam ediyor. Gerek senaryo, gerekse görsel elementler bakımından gümbür gümbür geleceginin sinyallerini veriyor ve belki hatta geldi bile. Türk sinemasının ana gelir kapısı olan korku türünün bu filmden öğreneceği çok şey olduğunu gösterdi bu film bize. Arkada dini motif olmadan, gereksiz sıçratmalari olmadan, efektlere bürünmüş karakterler olmadan da muhteşem korku nasıl çekiliri bize gösteriyor. Umarım biz de, cinlerden ve efektlerden arındırılmış lezzetli korku filmleri çıkarırız. Uzun lafın kısası, Kore'nin en iyi korkusu olmaya aday olan bu film... Benim için... 10/10