(@) - Raf

Pandemi sebebi ile 6 aylık sinema salonlarından uzak kalma serüvenimin bitmesine vesile olan Tenet, sinemayi sinema salonunda neden özlediğimi hatırlatan bir yapı oldu, diyebiliriz. Öncelikle, bu incelemede bol bol Nolan'in eski filmlerine atıflar yapılacak olup, yönetmenin nereden nereye yolculuğunu daha…devamıPandemi sebebi ile 6 aylık sinema salonlarından uzak kalma serüvenimin bitmesine vesile olan Tenet, sinemayi sinema salonunda neden özlediğimi hatırlatan bir yapı oldu, diyebiliriz. Öncelikle, bu incelemede bol bol Nolan'in eski filmlerine atıflar yapılacak olup, yönetmenin nereden nereye yolculuğunu daha net görmemizi sağlayacak. Sinemanin ve Warner Bros'un altın çocuğu yakıştırması Nolan için tam uygun bir tanım oluyor. Özellikle ilk filmi Memento ile birlikte dikkatleri üzerine çeken Nolan, Warner Bros ile anlaşmasi ve harika bir Batman üçlemesi çıkartması ona, bir çok şeyin kapılarını açtı desek yalan olmaz. Kısa zamanda gelen bu başarı, Warner Bros gözünde sonsuz krediye sahip olmasının yanı sıra, izleyiciler gözünde her zaman "izlemeye değer" film çıkaran bir konuma çıkarttı. Tenet'e gelecek olursa. Nolan'in eski Memento zamanlarına bir göz kırpmıș desek yalan olmaz. Klasik bir Nolan senaryo matematiğini içinde barındırsa da Inception ve Interstellar gibi filmlerinin malesef ki gölgesinde kalmış bir film izlenimi yaratıyor. Tıpkı Tarantino gibi, Nolan'in da çektiği bu iki film muhteşem bir prestij kazandırsa da izleyiciler için daima kıyaslanacak filmler katagorisine giriyor. Tenet, aslında senaryosu o kadar da zor olmayan bir yapım. Evet, kişisel olarak özlediğim o Nolan matematiği içeren bir senaryo. Ama bir Memento karma karışık bir senaryo değil. Yok sondan başa doğru izleniyor, yok baştan sona izleniyor gibi bir yığın şeye inat dikkatli izlenirse oldukça lezzetli bir matematiğe sahip senaryosu var. Soru işareti bırakmadan, ortamda konuşulacak leziz bir senaryo sizi bekliyor diyebiliriz. Filmin görüntü yönetmeliği yapan Hoyte van Hoytema, malesef ki bu filmde o arzu edilen hareketleri yapamamış. Hatta filmin en kusurlu tarafı olmuş diyebiliriz. Çok fazla cut kullanımı ve aksiyon sahnelerinde kameranin çok fazla titremesi, filmin o aranılan görsel gücü aşağı çekmesine neden oluyor. Bunun haricinde Her ve Interstealler'daki renk paletlerini, bu filmde pek tercih etmemesi, yine görsel anlamda olmamış sınıfına sokuyor. Filmin oyuncu kadrosu ise inanılmaz yuvarlak. Bu durum sanırım ki Nolan'in kişisel tercihlerine ve ilk zamanlarına dönme isteği ile alakalı bir durum. Inception'daki gibi net bir karakter çizgisi, net bir yan karakter çizgisi olmaması bi film için, karar verilmesi en zor yapıyı oluşturuyor. Yine de baş rol John D. Washington kendisine düşen kadarı ile hiç de fena bir iş çıkartmıyor. Bunun haricinde Robert Pattinson'un ilk yarıdaki rezalet performansı, neyse ki ikinci yarıda toplarlanıyor ve neden son yılların en onu açık oyuncusu olduğunu bize gösteriyor. Filmin müzikleri ise Zimmer'i pek aratmayan cinsten desek yalan olmaz. Klasik bir Nolan filmi müzikleri olması filmin bana göre en güzel kısımlarından biri idi. Kısacası hakkında uzun uzun bir şeyler yazılması için çok erken bir film. İlk izlenim açısından senaryosal anlamda oldukça güzel olan film, ilerleyen zamanlarda konuşulmayi hak eden bir film. Pandemi dolayısı ile güncel güzel filmlere hasret kalan bünyelere, serinletici etkisi olan bu film... Benim için; 9/10

filimgurusu 4 years ago

Aşk Sarhoşu

Paul Thomas Anderson

9 Gönderi

En yönetmen seviyelerinde olmasa da bazı yönetmenler, çektiği her filmde yakaladığı başarı, sinema dünyasının gizli kahramanlarından biri yapar. Bu yönetmenlerden belki de en önemli temsilcilerinden biri olan Paul Thomas Anderson, Punch-Drunk Love ile sinemanın en gürültülü ve en zihin yoran…devamıEn yönetmen seviyelerinde olmasa da bazı yönetmenler, çektiği her filmde yakaladığı başarı, sinema dünyasının gizli kahramanlarından biri yapar. Bu yönetmenlerden belki de en önemli temsilcilerinden biri olan Paul Thomas Anderson, Punch-Drunk Love ile sinemanın en gürültülü ve en zihin yoran filmlerinden biri olmayı başarıyor. Film belki bir There Will Be Blood ya da Phantom Thread kadar sükse yapmasa da, kendi muadilleri içinde inanılmaz bir dinamiğe sahip olması ve kendisinden sonra çekilen bazı filmlere "deniz feneri" görevi görmesi, filmin ne kadar olmuş sorusunun cevabıdır. Punch-Drunk Love bir aşkın öyküsü desek yalan olmaz. Hayatı kız kardeşleri arasında geçen ve hayatın ritmine ayak uyduramayan Barry Egan'in gözünden aşık olma ile hayatı yoluna koyma paradoksu üzerinde ilerleyen film, senaryosal anlamda oldukça tatmin edici bir yapıda seyrediyor. Kendisi ile neredeyse aynı türde olan Uncut Gems'e gore senaryonun bilinçli bir şekilde, bulandirilmasi belki de onu türünün en iyi filmlerinden biri yapmasını sağlıyor. Tabi ki daha önce de dediğimiz gibi bunda Paul Thomas'in mükemmeliyetçi yapısının yani sıra, çizgisinden ayrılmamaya özen gösteren biri olması, filmin güçlü olmasını sağlayan faktörlerden sayılabilir. Filmin oyuncu kadrosu ise tam bir Adam Sandler showu karşılıyor. Yıllardır çok yanlış filmlerde oynayan Sandler, belki de sinemanin en bahtsız kişilerinden biri yapıyor. Kişisel görüşüme göre, önüne gelen fırsatları iyi değerlendiren Sandler, belki de buradaki harika performansı ona Uncut Gems'in yolunu açıyor. Bunun haricinde Emily Watson, Mary Lynn Rajskub'un Adam Sandler'e uyum sağlaması filmin bir ahenk içinde yürümesine neden oluyor. Filmin görüntü yönetmenliğini yapan Robert Elswit, Paul Thomas'i belki de Paul Thomas yapan etkilerden en önemlisi. There Will Be Blood kullandığı sabit kameranin aksine, filmde sürekli hareketli kameralar kullanması ve filme sürekli bir koşuşturmaca havası katması filmin genel havasına uyan en önemli etkenlerden biri oluyor. Bu etken, film boyunca izleyeni yorsa da bu yorgunluğa değer bir film yapıyor. Filmde kullanılan müzikler, filmin sarhoşluk yapısına oldukça uygun bir kıvamda desek yalan olmaz. Arka planda sürekli kendini tekrar ederek akan müzik, beyinlerde küçük bir şok etkisi yaratsa da, muadili Uncut'daki gibi yormamasi ve filmin önüne 'gürültü' açısından kesmemesi filmin müzikal anlamda da olmuş olmasını sağlıyor. Genel olarak Paul Thomas, benim gözümde hakkı yenen yönetmenlerden biridir. Ödülsel anlamda girdiği her yarıştan ödülsuz ayrılmayan yönetmen, Punch-Drunk Love gibi yorucu ve oradan oraya savrulan filmde bile Cannes'a gitmeyi ve eli boş dönmemeyi başarıyor. Kısacası, izlenmesi zor olsa da kendi türünün en nadide eserlerinden biri olan bu film... Benim için; 9/10

filimgurusu 4 years ago

Beyaz Bant

Michael Haneke

12 Gönderi

Uyarı Bu inceleme bol miktarda Haneke anlatısı içermekle beraber, yönetmenin bir önceki filmlerine bol bol atıf yapılmaktadir. Sinemanin en farklı yönetmenlerinden biridir Haneke. Onun sert ve gerçekçi dili, kendi deyimi ile "kimsenin kolayca ve içi rahat bir sekilde seyredemeyeceği filmler"…devamıUyarı Bu inceleme bol miktarda Haneke anlatısı içermekle beraber, yönetmenin bir önceki filmlerine bol bol atıf yapılmaktadir. Sinemanin en farklı yönetmenlerinden biridir Haneke. Onun sert ve gerçekçi dili, kendi deyimi ile "kimsenin kolayca ve içi rahat bir sekilde seyredemeyeceği filmler" yapan yönetmen katagorisine koyan ve hatta bu katagorinin ilk örneği olan yönetmen diyebiliriz. Kendisinden sonra gelen Gaspar Noe, Lars Von Trier, Yorgos Lantimos bu "rahatsız edici sinema" akımının bir diğer elementlerini oluşturmuştur. Haneke'ye göre sinema, rahatsız edici olmak zorundadir. Çünkü Dünya fazlası ile rahatsız edicidir ve beyaz perdeye düşen görüntüsü de Dünya'yi anlatmalidir. Bu yüzden Haneke'nin hemen hemen her filmi, basit bir konuya dayanan ama içerisinde muhteşem bir huzursuzluk barındiran Pandora'nin Kutusudur. Beyaz Bant, ismine karşıt bir film desek yalan olmaz. Beyazlığın temsil ettiği duruluk, masumluk, temizlik gibi ögelerin tam tersini bize veriyor Haneke. Adı bilinmeyen bir kasabada yaşayan insanların, kapalı kapılar ardında neler yapabileceğini, ahlak sınırlarının gözün görmediği anlarda ne kadar genişleyeceğini bize oldukça çarpıcı bir şekilde anlatıyor. Bir parça Painted Bird'u andirsa da Haneke'nin orijinal dili ve tekniği filmi akranlarindan ayıran vuduculukta bir film olmasını sağlıyor. Filmin senaryosu önceki filmlerine göre daha az vurucu ve daha az agresiflik içeriyor desek yalan olmaz. Doktorun attan düşüp, sakatlanması ile başlayan film, koy içinde yaşayan insanların aslında ne kadar kötü olabileceğini bize gösteriyor. Funny Game gibi senaryo odaklı bir film olmaması ve izlerken baskılayan bir atmosferde olmaması, filmin Haneke tarafından çekilen ama Haneke'ye hiç de yakışmayan bir profilde olmasını sağlıyor. Ama genel olarak pedofili, ensest, şiddet gibi kavramları hiç de dolaylamadan ve oldukça sıradan bir şekilde vermesi, klasik bir Haneke filmi olmasını sağlıyor. Filmin görüntü yönetmenliğini yapan ve Haneke'nin neredeyse sağ kolu olan Christian Berger, bu filmde de beklentileri boşa çıkartmıyor. Rahatsız edici tüm elementleri uzaktan çekmesi, doğal ışığı inanılmaz doğal şekilde kullanması, filmin gücüne güç katan bir unsur olarak hafızalarda kalıyor. Özellikle, küçük kamera hareketleri ile insan yüzünden uzaklaşması, dramatik anlarda insandan uzak, soğuk bir yapıya ulaşmasını sağlıyor. Bu durum filmde aslında insanlarin hiç önemli olmadığını, dramatik olanın olaylar olduğunu bize bir ince gönderme ile hissettiriyor. Filmin oyuncu kadrosu ise Haneke'nin belki de bir şeyler denediği bir kısım diyebiliriz. Klasik Haneke filmlerinin aksine oldukça kalabalık bir oyuncu ekibi bizleri bekliyor. Bu kalabalık oyuncu ekibinde, bir baş rol olmaması belki de filmin en olmamış yanı diyebiliriz. Kontrolün sürekli başka ellere geçmesi ve her elde kötülüğün bir başka boyutunu izlememiz, detayca güzel olsa da bütün itibari ile seyirciye geçmeyen bir kısım oluyor. Son 15 dakika bir kaç karakter sıyrılması olsa da, bütünsel anlamda malesef ki Haneke'nin bir şeyler deneyip, başarısız olduğu bir kısım oluyor. Filmin müziği yok. Haneke'nin bir röportajında; dram filmlerde müzik kullanımını kolayıcılık olarak nitelendirmesi ve dram yükünü müziğe atmasının dramin özüne aykırı olduğunu söylemesine paralel olarak yaptığı iş ne denli başarılı olduğu bu filmde tartışılır. Ama genel itibari ile filmin gerçekçi boyutunu inanılmaz arttırdığı aşikar. Kısacası Haneke benim gözümde Avrupa sinemasının en huzursuz adamıdır. Çektiği ilk filmden son filme kadar kalın çizgilerinin olması ve bu çizgiden hiç sapmaması benim gözümde yönetmen karakteri en sağlam olan yönetmenlerden biri yapıyor. Amour ile bir parça kendi çizgisini bozar gibi yapsa da genel anlamda her zaman için sineması, izleyenleri huzursuz etmeyi başarmıştır. Senaryosal, oyuncusal anlamda kusurları olsa da, klasik Haneke filminin elementlerin taşıyan bu film... Benim için; 8/10

filimgurusu 4 years ago

Güz Sonatı

Ingmar Bergman

47 Gönderi

Daima Persona ve Seventh Seal ile anılan Bergman'in daha arka planda kalmış ama en muhteşem filmlerinden biri olan Autumn Sonata, buram buram Bergman psikolojisi kokan, tiradi bol ve en yoğun filmlerinden biri. Autumn Sonata, isminin hakkını veren bir film. Özü…devamıDaima Persona ve Seventh Seal ile anılan Bergman'in daha arka planda kalmış ama en muhteşem filmlerinden biri olan Autumn Sonata, buram buram Bergman psikolojisi kokan, tiradi bol ve en yoğun filmlerinden biri. Autumn Sonata, isminin hakkını veren bir film. Özü itibariyle bir yaprak dökümü hikayesi olan film, özellikle son yarım saatinde ilerleyen muhteşem tiradlari ile sinema dünyasının en muhteşem yüzleşme filmi olmaya aday. Filmin senaryosu, hayatı kendi içinde yaşayan Eva ile annesi Charlotte arasında geçen bir anne-kız yüzleşmesini anlatıyor. Bu yüzleşme film boyunca Kafka'nin "Babaya Mektup" kitabını hatırlamamıza neden oluyor. Eva'nin soğuk hayranlığı ile başlayan film, devamında hayranlığın aslında bir nefret hikayesine evrilmesi ile devam etmesi, şüphesiz ki bir Bergman zekasının mucizesi olarak adlandirilabilir. Daha önceki filmlerden aşina olduğumuz üzere, karşılıkli atılan uzun tiradlar filmi güçlendirmesinin yani sıra, filmi "herkese göre olmayan" bir yoğunluğa kavuşmasına neden oluyor. Belki de bu yüzden Bergman ve onun yarattığı bu sinema akımı, bugün halen geçerliliğini koruyan bir yapıya ulaşmasını sağlıyor. Filmin görüntü yönetmenliği yapan ve Bergman'in bir çok filminde de görüntü yönetmenliğini üstlenen Sven Nykvist, bu filmde de muhteşem görsel açılar sunuyor. Filmin tek mekanda geçmesi ve tek mekanın doğal ışığını çok iyi kullanan Nykvist, filme inanılmaz bir derinlik katıyor. Bunun yanı sıra, az cut kullanması ve ani değişen dar-geniş açılar filmin dinamizm boyutunda inanılmaz bir seviyeye ulaşmasını sağlıyor. Filmin oyuncu kadrosu, Bergman'in sağ kolu olan Liv Ullmann'in harika tiradlari filme damgasını vuruyor. Persona'da sessizliği ile muhteşem performans gösteren Ullmann'in, bu filmde ise durmadan konuşarak filmin aksiyonun üst perdeye taşıması filmin oyunculuk anlamında en olmuş kısmı olarak gösterilebilir. Bunu harici, benim gözümde kuzeyin kraliçesi olan Ingrid Bergman en az Ullmann kadar harika bir performans gösteriyor. Bergman ile bir kere çalışma fırsatı yakalayan Ingrid, keşke daha fazla filminde görseydik dedirtse de, tecrübesi ve yıllanmış hali ile filmin muhteşem seviyeye ulaşmasına neden oluyor. Filmin müzikleri ile, buram buram sanat kokuyor desek yalan olmaz. Filmin aralarına serpiştirilen klasik müzikler, filmin sanatsal tarafını yükseltirken bir yandan da filmin nefes alma noktalarını oluşturuyor. Bergman'in çektiği her film, bir psikolojik ansiklopedi değeri taşıyan sanat eseri olduğu aşina. Yarattığı bu sinema dili sık sık Tarvkoski ile karşılaştırılmasına neden olsa da, benim gözümde sinemanin iki ayrı kutbunu oluşturan güzide sanatçılardir. Kısacası, insanın filmi izlerken değer yargılarını sorgulasına neden olan, buram buram kuzey soğuğu kokan bu film, Bergman'in gizli ama çok güçlü filmlerinden biri sayılabilir. 16/10

filimgurusu 4 years ago

Ucuz Roman

Quentin Tarantino

132 Gönderi

Uyarı Film hakkında, uzun uzun inceleme olacak olup, bol bol Tarantino övülecektir. Çünkü Tarantino bu, övülmeyi hak ediyor. Yüksek ihtimal kimse okumayacak. Ama olsun Tarantino bu. Bir sinema mucizesi desek yalan olmaz. Tarantino'nun ikinci filmi olan Pulp Fiction, bütün sinemasal…devamıUyarı Film hakkında, uzun uzun inceleme olacak olup, bol bol Tarantino övülecektir. Çünkü Tarantino bu, övülmeyi hak ediyor. Yüksek ihtimal kimse okumayacak. Ama olsun Tarantino bu. Bir sinema mucizesi desek yalan olmaz. Tarantino'nun ikinci filmi olan Pulp Fiction, bütün sinemasal matematiğe aykırı duruşu ile sinemanın belki de "en" farklı filmi diyebiliriz. İnanılmaz bir oyunculuk performansları, inanılmaza yakın dıştan bakınca bozuk ama kendi içerisinde muhteşem bir dinamiği olan senaryosu ile Tarantinoyu, Tarantino yapan ve her bir karesi ile ikonik olmayı başarabilmiș bir film Pulp Fiction. Filmin başında "Pulp" tanımlaması yapan Tarantino, aslında bize filmin bir taslak olduğunun bir ince göndermesini yapıyor. Bu taslak dışarıdan ne kadar düzensiz bir yapıda görülse de, içeriği bakımdan düzensizliğin düzenini ifade ediyor, diyebiliriz. Filmin senaryosu, hiç bir matematiğe uymuyor. Günümüz filmlerde bu matematiksizlik, filmler açısından büyük bir bela yaratsa da Tarantino gibi bi deli-dahinin elinde muhteşem bir silaha dönüşüyor. Hiç bir matematiğe dayanmayan filmin, belki de bilinen tek matematiği 3 farklı hikayenin bir döngüsü olduğu. Açılış sahnesi ile başlayan bu döngü, senaryonun oradan oraya savrulan bir yapıya ulaşmasını sağlıyor. Normal şartlarda bu büyük bir bela gibi görülse de, bu savrulma filme inanılmaz bir dinamizm katıyor. Lineer bir anlatımı "bilerek" tercih etmeyen Tarantino, belki de bu tercihinden ötürü sinemanin senaryosal anlamda en bozuk ama göze hoş gelen filmin doğmasına neden olmuştur. Filmin görüntü yönetmenliğini yapan aynı zamanda Rezervuar Köpeklerininde görüntü yönetmeni olan Andrzej Sekuła, bu deneysel filmin bir başka deneysel kısmını yaratıyor. Sinema tarihine geçen bagaj sahnesi çekimi ile sinemaya yeni bir dil kazandıran Sekuła, yer yer ince çekim açıları ile filme bir ince merak aşılamasını sağlıyor. Ayrıca, normalde filmin gücünü düşüren "cut" ları, filmin dinamiğine uygun bir şekilde atması, filmin kesik yapısına, dinamizm katmasina neden oluyor. Filmin oyuncu kadrosu ile tarihin en ikonik iki karakterini içinde barındırmasının yanı sıra, yan karakterleri ile de filme muhteşem bir hava katıyor. Özellikle John Travolta ile Samuel L. Jackson'un yakaladığı muhteşem dinamizm, sinema tarihinin "en iyi çifti" olmasının yolunu açıyor. Özellikle bu ikisinin, oyunculuk anlamında inanılmaz zıt karakterlerde olması, daha önce de dediğimiz gibi düzensizliğin düzenini yaratmakta. Bunun haricinde Uma Thurman'in "Mia" performansı filme güzellik katmasının yanı sıra Kill Bill'in yolunu açmaktadır. Bunun haricinde Bruce Willis, Tim Roth, Harvel Keitel gibi isimlerinde tam performans vermesi filmin oyunculuk açısından, en düzenli kısmını oluşturuyor diyebiliriz. Filmin müzikleri ise buram buram Tarantino kokmakta. Açılış sahnesinden başlayan old scholl müzikler, filmin dönemini çok iyi yansıtmakla birlikte, filme ayrı bir renk katmaktadir. Ve gelelim, filmin yıldızına. Hayatı bir film kiralama dükkaninda başlayan ve izlediği filmlere aşık olarak sinemayi adete tutkuya dönüştüren Tarantino benim gözümde muhteşem bir inancın hikayesi. Kendi yarattığı Dünyayi bizi de ortak etmesi ve onun düzensiz Dünyasında, düzensiz hikayeler izlememiz Tarantino'yu var eden en önemli parça diyebiliriz. Yarattığı sinema dilinden hariç olarak, yarattığı çekim tarzı, marka gibi bir çok sebep Tarantino filmlerinin ne kadar ikonik olduğunun göstergesidir belki de. Özellikle ilk 3 filmde yakaladığı muhteşem başarı ve ikoniklik daha sonraki filmlerinde başına bir parça bela olmasını ve daima o ilk üç filmi ile hatırlanmasına neden olmuştur. Oscar'a katıldığı dönemde, belki de en büyük şanssızlığı olabilir, sinemanin kilit taşları sayılabilecek Esaretin Bedeli, Forrest Gump gibi rakiplerinin olması ve düzensizliğinin bir sonucu olarak otoritelerce en iyi film olmayı kaçıran bir film Pulp Fiction. Ama her ne olursa olsun, benim gözümde sinemayi sevmemi sağlayan, düzensizliğin aslında hiç de kötü bir şey olmadığını sinema dili ile anlatan Pulp Fiction, ıssız bir adaya düşsem yanıma alacağım 3 film, Dünyadaki son günlerim olsa mutlaka izleyeceğim bir film olarak kalıyor. Bu kadar uzun yazılmayı hak eden bir film için "kısacası" tabirini kullanmak içimden gelmiyor. Benim sinemaya olan bakış açımı değiştiren ve sinemanin aslında muhteşem bir keyif alma aracına dönüşmesine sebep olan Pulp Fiction, benim için ; Bir puan ile ifade edilemez /10

filimgurusu 4 years ago

Görünmez Adam

Leigh Whannell

80 Gönderi

2020'nin uyarlama yapılarından biri olan İnvisible Man, kısır geçmesi muhtemel olan 2020 yılının parlayan yıldızı olmaya aday filmlerinden biri olabilir. Bu parlama akademinin veya diğer sinema otoriteri tarafından pek kabul görmeyen gerilim temalı olması, filmin pek fazla ödül alamaması ihtimali…devamı2020'nin uyarlama yapılarından biri olan İnvisible Man, kısır geçmesi muhtemel olan 2020 yılının parlayan yıldızı olmaya aday filmlerinden biri olabilir. Bu parlama akademinin veya diğer sinema otoriteri tarafından pek kabul görmeyen gerilim temalı olması, filmin pek fazla ödül alamaması ihtimali doğrurken, şahsi fikrime göre senaryosal anlamda oldukça doyurucu bir film olmuş diyebiliriz. Filmin senaryosu, aslında oldukça klişe denilebilecek bir kıvamda başlıyor. Bu durum filmin ilk bir saatinde kendini içeriye alamamasını sağlasa da, filmin yönetmeni olan Leigh Whannell'in inanılmaz keskin bir dönüş ile filmin son 1 saatini başka bir çekmesi ile oldukça ilginç bir hal alıyor. Özellikle kahramanın anti-kahraman'a evrilmesini çok keskin bir şekilde yapan yönetmen Leigh, bu radikal manevrayı oldukça başarılı bir şekilde yönetiyor ve filmin birden bir kaç seviye atlamasina neden oluyor. Filmin görüntü yönetmenliğini üstlenen Stefan Duscio filmin başından beri az "cut" kullanmayı seçmesi, filme aynı bir dinamizm katıyor. Özellikle temponun yükseldiği son yarım saatte, ince ve teknik kamera hareketleri filmin hızlı temposuna ayak uydurması ve uyum sağlaması, filmin görsel açıdan tatmin edici olmasını sağlayan en önemli faktörlerden oluyor. Özellikle bu tarz gerilim filmlerinde kameranin neden önemli olduğunu bu filmde bir kat daha anlıyoruz. Filmin oyuncu kadrosunda ise tam anlamıyla tek kişilik bir show bizi bekliyor desek yalan olmaz. The Square faciasını saymazsak, oyunculuğu çok tatmin edici olan Elisabeth Moss, tam anlamıyla bir oyunculuk dersi veriyor. Film boyunca karakter değişimini çok güzel vermesi, bunun haricinde kahraman mı yoksa anti-kahraman mi imajını çok keskin bir şekilde göstermesi, filmin en olmuşu diyebiliriz. Akıllara ara ara Gone Girl'i getirmiş olsa da Moss'un bu sert ve dinamik oyunculuğu filmi bambaşka bir seviyeye taşımasina neden oluyor. Bunun yanı sıra Oliver Jackson-Cohen ve Aldis Hodge'nin oyunculuklari fena düzeyde olmasa da Moss'un tek kişilik gösterisi, diğer oyuncuları gölgesinde kalmasına neden oluyor. Kısacası, son yıllarda gerilim anlamında yapılan filmlerin oldukça tatmin edici bir seviyeye ulaşması, bir gerilim sever olarak beni mutlu ediyor. Gerek senaryo, gerekse oyunculuk anlamında muhteşem anlara tanık olduğumuz bu film, yönetmen Leigh Whanell açısından inanılmaz pozitif bir imaj çiziyor. Film her açısı ile olmuş diyebiliriz. Testere'nin yaratıcı olan yönetmenin, gerilim sinemasına daha nice eser vermesini diliyorum. Film benim için; 9/10

filimgurusu 4 years ago

Ritüel

Ari Aster

154 Gönderi

Hereditary ile Dram-Gerilim sinemasında yeni bir çağ başlatan Ari Aster'in ikinci filmi Midsommar, bir kez daha Ari Aster'e derin sevgiler beslememize neden oluyor. Öncelikle Ari Aster'den bahsetmek gerekirse. İnanılmaz umut vaad eden bir yönetmen. Yaşının henüz 33 olması ve inanılmaz…devamıHereditary ile Dram-Gerilim sinemasında yeni bir çağ başlatan Ari Aster'in ikinci filmi Midsommar, bir kez daha Ari Aster'e derin sevgiler beslememize neden oluyor. Öncelikle Ari Aster'den bahsetmek gerekirse. İnanılmaz umut vaad eden bir yönetmen. Yaşının henüz 33 olması ve inanılmaz deneysel sinema görüşü olmasından dolayı benim geleceğini en merak ettiğim yönetmenlerden biri. Eggers, Peele ile birlikte Dram-Gerilimde bambaşka bir boyut açmalari, rutine düşmüş sinema dünyasında yepyeni bir soluk getiriyor. Midsommar bir ayrılık hikayesi filmi aslında. Psikolojik olarak zor günler yaşayan Dani, sevgilisi Christian ve arkadaşlarının Yaz Dönüm festivaline İsveç'e gitmesi ile başlıyor. Bu haliyle oldukça basit görülen senaryo, Aster'in elinde güneşin hiç batmadığı topraklarda, aydınlık Dünyada buram buram gerilimi bize sunuyor. Aster bu gerilimi, senaryonunun ana iskeletinin kadın-erkek arası ayrılık dramasi üzerine kurması ve bu iskeleti gerilim elementleri ile süslemesi, filmin senaryosunun muazzam bir noktaya çıkarıyor. Filmin görüntü yönetmenliğini yapan Pawel Pogorzelski, tıpkı Hereditary'de olduğu gibi muhteşem bir iş çıkarıyor. Ari Aster'in çocukluk arkadaşı olan Pogorzelski'nin muhteşem kamera hareketleri filmi inanılmaz bir düzeye taşıyor. Bunun yanı sıra tek mekan kullanması ve bu mekanın açık alan olması, bol bol uzun çekimler ile anlatımı güçlendirmesine sebep oluyor. Filmin oyuncu kadrosu ise tam gençler meydanı. Aster, Hereditary'de yaptığı oyunculara güç verme işini bu filmde pek tercih etmemesi filmi bir derece kötüye götürse de, özellikle Florance Pugh'un beklemediğim ölçüdeki muhteşem performansı filmi tek başına sırtlıyor. Bunun yanında Jack Reynor'un da olması gerektiği yerde, olması gerektiği gibi oynaması, filmin senaryosal açıdan yükselirken, oyuncusal anlamda ezilmemesini sağlıyor. Filmin müzikleri tam bir etnik şölen. Filmin olması gereken yerlerde giren etnik müzikler filme inanılmaz bir renk katıyor. Bunun haricinde Aster'in Hereditary'de muhteşem başardığı tansiyon yükseltme ritimlerini, bu filmde de başarı ile uygulaması, filmin tam anlamda film olmasını sağlıyor. Sinemanin klişeye sıkıştığı son zamanlarda Ari Aster gibi yenilikçi yönetmenlerin ortaya çıkıp, örümcek ağı bağlamış Gerilim türüne bambaşka bir soluk getirmesi, sinemaya bambaşka bir dinamik getirdiğini kabul etmek lazım. Sinemanin yeni prensler olarak kabul edilen Aster, Eggers, Peele gibi yönetmenlerin daha nice muhteşem filmlerini izlemeyi umut ediyoruz. Kısacası, tamamen bir film olmayı başarmış bir küçük Hereditary'nin gölgesinde kalmış bu film benim için; 10/10w

filimgurusu 4 years ago

Uğur Böceği

Greta Gerwig

84 Gönderi

İlk defa 2019 yılında Little Women ile tanıştığım Greta Gerwig'in ilk yönetmenlik deneyimi olan Lady Bird, kelimenin tam anlamı ile bir teenage movie kategorisine uygun bir film. Film senaryosal anlamda buram buram Amerikan filmi kokuyor. 17 yaşindan 18 yaşa geçiş…devamı

filimgurusu 4 years ago

Saplantı

Carlo Mirabella-Davis

20 Gönderi

Bazı filmleri anlatmak zordur. O filmlere duyulan hissin iyi mi yoksa kötü mü olduğunu kavramak da bu zorluğa dahildir. Carlo Mirabella-Davis'in ellerinden çıkma Swallow filmi, aslında tam olarak bu tanıma uygun bir film. Filmi izliyeli bir kaç saat oldu, fakat…devamıBazı filmleri anlatmak zordur. O filmlere duyulan hissin iyi mi yoksa kötü mü olduğunu kavramak da bu zorluğa dahildir. Carlo Mirabella-Davis'in ellerinden çıkma Swallow filmi, aslında tam olarak bu tanıma uygun bir film. Filmi izliyeli bir kaç saat oldu, fakat halen güzel ile kötü arasındaki o çizgideyim. Film senaryosal bakımdan bir tür psikolojik hastalık olan her şeyi yeme (pika) hastalığı çevresinde şekillendirilmiș. Bu açıdan bakıldığında senaryonun oldukça ilginç ve merak uyandırdığı su götürmez bir gerçek. Fakat yönetmenin bu filmi ele alış biçimi, filmi izlerken sürekli bir şeyin eksik veya az anlatıldığını düşünmeme sebep oldu. Ayrıca bu film ciddi ciddi mide zorlayan bir film olmuş. Bu yönü ile senaryo "olması gerektiği" gibi gözükse de mide zorlamasının dışında karakter ile bağ kurmamızdan ötürü, senaryoyu eksik yapan en önemli detay yapıyor. Filmin görüntü yönetmenliğini üstlenen Katelin Arizmendi hiç de fena olmayan bir iş çıkarıyor. Görüntülerin yer yer gölgeli çekilmesi, filme derinlik katarken yer yer hareketli kameralar kullanılması hareketli olması gereken filme gerekli ateşleyici güç oluyor. Filmin oyuncu kadrosunda en göze çarpan oyunculuk Hunter (Haley Bannett) karakteri kabul edilebilir. Fakat filmin özellikle son yarısında karakterin tam olarak değişimini tamamlayamaması, Haley'i bir yıldıza dönüştürecekken yarım kalmasına neden oluyor. Onun haricinde Richie (Austin Stowell)'in yine yarım performansı filmin oyunculuk yönünden "idare eder" seviyesinde dönmesine neden oluyor. Filmin müzikleri, gerilim temasına çok uygun hazırlandığı için, gerilim atmosferine girmemizi oldukça kolaylaştırıyor. Özellikle karakterin seçim anlarında müziğin değişerek bir tempoya girmesi, gerilim temasını oldukça etkileyici olarak sunuyor. Sonuç olarak, film için iyi veya kötü demek çok zor. Çok daha iyi bir film çıkabilirken, yönetmenin müdahalelerinden dolayı, bir çember içine sıkışmış ve potansiyelini yemiş bir film olarak kalmıştır. Benim gözümde bu film; 7/10

filimgurusu 4 years ago

İstanbul Film Festivali bittiğine göre, en iyi film sıralaması yapmanın zamanı gelmiştir. Türk filmlerini bir yerlerde bulmak çok zor. Belki de bu yüzden izleyiciye ulaşma yüzdesi çok düşük. Vizyona düşen yüzlerce kötü korku ve komik olmayan komedi filmlerinin kaplaması Türk…devamı