(@) - Raf

İstanbul Film Festivalinin son filmi Özkan Yılmaz'ın elinden çıkma Soluk filmi, beklentisiz izlediğim, fakat gerek konusu gerekse işleyişi bakımından, festival boyunca yayınlanan en ağır ve en sınırsız filmi olarak arşivime girmeyi başardı. Film yaratma işi gerçekten zor bir iştir. Sınırlarını…devamıİstanbul Film Festivalinin son filmi Özkan Yılmaz'ın elinden çıkma Soluk filmi, beklentisiz izlediğim, fakat gerek konusu gerekse işleyişi bakımından, festival boyunca yayınlanan en ağır ve en sınırsız filmi olarak arşivime girmeyi başardı. Film yaratma işi gerçekten zor bir iştir. Sınırlarını belirlemek, bu sınırlar dahilinde ilerlemek oldukça zor bir iştir. Yonetmen Özkan Yılmaz, zor olan işi bir tık daha zorlaștırıp, büyük bir risk alarak sınırları belirli olmayan bir yükün altına girerek çıkarttığı film başta aldığı risk daha sonra da bu riskin altından kalkması ile büyük takdiri hak ediyor. Filmin senaryosu, ölüm teması üzerine kurulu. Baş karakter Tamer'in ölüme olan yolculuğunu bize sunuyor. Bu ölüm temasını, dramatik yönünü hiç göstermeyerek, ölümün çok sıradan bir şey olduğunu ve bu yolun aslında sessizce gidilen bir süreç olduğunu vurguluyor. Bu yüzden senaryonun ölüm gibi ciddi bi konunun, sıradanlığı üzerinde yoğunlaşması, benim açımdan dramatik anlamda ters köşe içeriyor. Filmin kamera konusunda çok riske girmemesi, bir parça eksiklik olsa da, gereken zamanda gerekli yerde bir kaç hareket yapması, eksikliğini bir parça toparlıyor. Kameranin biraz daha risk almasa, türünün en üst filmlerinden biri olabilecekken, belki de kameradan dolayı, kıl payı kaçırıyor. Ve gelelim filmin oyuncu kadrosuna. Mükemmel bir oyunculuk örneği gösteren Emrullah Çakay, filmi tek başına götürüyor desek yalan olmaz. Ölümün soğukluğunu ve yalnızlığını yüzü ile oynaması, filmin gücünü oldukça arttırıyor. Filmin sonunda ölüm üzerine attığı tirat, filmin eksik parçasını tamamlamasında oldukça etkili oluyor. Buna ek olarak Uğur Polat ve Aslı İnandık'in hiç de fena olmayan performansları, filmi neden mükemmele yakın bir film olduğunu gösteriyor. Film genel itibari ile çizgisiz ve serbest düşüş etkisinde ilerlerse de tam anlamıyla bir film olmayı başarmıştır. Neredeyse tek mekanda geçmesi ve bu tek mekanın filmi boğmadan ilerlemesi başta yönetmenin daha sonra da oyuncuların muhteşem performansının tetiklemesine neden olmuştur. Sonuç itibari ile film herkese göre bir film değil. Oldukça durağan temposu, yükselmeyen tansiyonu ile izleyenleri bir parça beklenti içerisinde bıraksa da, benim için tam anlamıyla sanatsal yönü ağır basan bir film olmuştur. Yönetmenin riski ve Emrullah Çakay'in muhteşem performansından dolayı, film benim için; 9/10

filimgurusu 4 years ago

Bina

Orçun Behram

2 Gönderi

Konusu ve türü bakımından oldukça ilginç olan Türk distopya filmi olan Bina, Orçun Behram'in ikinci uzun metraj filmi olarak İstanbul Film Festivali kapsamında izleme şansı buldum. Daha önce Türkiye'de neredeyse hiç gerilimi olmaması, çekilen tüm korku filmlerin ise cin temalı…devamıKonusu ve türü bakımından oldukça ilginç olan Türk distopya filmi olan Bina, Orçun Behram'in ikinci uzun metraj filmi olarak İstanbul Film Festivali kapsamında izleme şansı buldum. Daha önce Türkiye'de neredeyse hiç gerilimi olmaması, çekilen tüm korku filmlerin ise cin temalı olması, bu filme olan beklentimin artmasına sebep olmuştu. Fakat; malesef ki bu beklentilerimin alımında kalması, hayal kırıklığına uğramama sebep oldu. Özellikle gerilim filmi dinamiklerini tam olarak kullanamaması, filmin sessiz ve bir şeyleri tam olarak açıklamaması, filmin konusu altında ezilmesine neden oluyor. Filmin senaryosu, bilinmeyen bir zamanda devlet tarafından özel yayına başlaması ve devamında gelişen olayları anlatıyor. Fakat olayların öncesini ve olay esnasında gelişen hiç bir şeyi açıklamaması, senaryonun aşırı serbest kalmasına ve kontrolsüzce ilerlemesine neden oluyor. Bu kontrolsüz ortam, filmin distopya ortamının oldukça zarar görmesini sağlıyor. Filmin oyuncu kadrosu ise, filmin en sorunlu kısmı desek yalan olmaz. Baş rolün tam olarak olmaması ve karakterlerin diyaloglarinin az olması ve bu azliğa ilave olarak doğallıktan uzak bir görünüm sergilemesi, gerilim temalı filmlerin en olması gereken şeyin olmamasına neden oluyor. Filmin görüntüsü, nispeten bizi tatmin ediyor. Yapılan bir kaç küçük kamera hareketi filme dinamizm katarken, gerilim unsurlarının en azından bir kaç koşul-şartını sağlamasını sağlıyor. Özellikle filmin sonuna doğru tansiyonun ana beslendiği kısım kamera olması, görüntü anlamında olumlu bir izlenim sunmasına neden oluyor. Gerilim filmlerinin olmazsa olması, müzikler ise, bu filmin yıldızı diyebiliriz. Müziklerin tansiyonu arttırması ve izlerken gerilemeye sürüklemesi olumlu bir hareket olarak kabul edilebilir. Bir kaç yerde müziğin giriş ve çıkışlari tam olarak olmasa da, genel olarak müzikler filmde iyi iş çıkartmış diyebiliriz. Orçun Behram'in yaşının genç olması ve Türkiye'de çekilmeyen distopya-gerilim tarzı bir filme cesaret etmesi, elbette ki takdire şayan bir hareket. Fakat, filmin kontrolünü eline alamaması ve filmin serbest olarak ilerlemesi, benim gözümde kusurlu bir film olmasına neden oluyor. Umarım, daha profesyonelce yapılmış filmlerini izleme şansını yakalarız. 5/10

filimgurusu 4 years ago

Ceviz Ağacı

Faysal Soysal

9 Gönderi

İstanbul Film Festivali kapsamında izlediğim İran-Türkiye ortak yapımı Ceviz Ağacı, tam anlamı ile bir sinema şölenini bizlere sunuyor. Faysal Soysal'in 2. uzun metraj filmi olmasina rağmen, muhteşem olgunlukla bir film sunması, gerçekten sinemasal anlamda fazlasıyla tatmin ediyor. Filmin senaryosu, bir…devamıİstanbul Film Festivali kapsamında izlediğim İran-Türkiye ortak yapımı Ceviz Ağacı, tam anlamı ile bir sinema şölenini bizlere sunuyor. Faysal Soysal'in 2. uzun metraj filmi olmasina rağmen, muhteşem olgunlukla bir film sunması, gerçekten sinemasal anlamda fazlasıyla tatmin ediyor. Filmin senaryosu, bir hesaplaşma hikayesi dersek yalan olmaz. Taşrada öğretmenlik yapan Turgut'un geçmişi, bugünü ve geleceği arasındaki çatışmalar o kadar ustaca işlenmiş ki filmin dram yükünü sırıtmadan taşıyor. Bunun haricinde filmin nefes alma noktalarına serpiştirilen Oğuz Atay, Kafka gibi tanınmış yazarlara ait alıntılar vermesi filmin sanatsal anlamını daha yukarıya çekiyor. Ayrıca filmin içinde yapılan küçük kelime oyunları, filmin ana temasının belirgin bir yapıda olmasını sağlıyor. Filmin görüntüsel anlamda ise tam bir seyir zevki sunuyor. Küçük kamera hareketlerinin yerli yerinde olması, yer yer giren uzun plan çekimler filmin pastoral havasını çok güçlendiriyor. Filmin oyuncu kadrosu ise Yazgı'dan tanıdığımız Serdar Orçin' in muhteşem performansı bizi karşılıyor. Onun haricinde Behzat Ç.'den aşina olduğumuz Sezin Akbaşogullari da filmin anti-kahraman kontenjanını hiç zorlanmadan, altından kalkıyor. Yan rollerin de hiç de fena olmayan performansları, filmin ağır senaryosunu son derece izlenebilir bir seviyeye çekmesine neden oluyor. Filmin müzikleri ile, tam filme yakışır şekilde. Durgun anlarda araya giren müzikler filme derinlik katmak ile birlikte, yer yer filmin seyrini de değiştirmesi, aslında filmin ne kadar da özenilmiș bir film olduğunu bize kanıtlıyor. Sonuç olarak, her yönü ile özenilmiș bir film Ceviz Ağacı. Yönetmenin henüz 40 yaşında olması, önünde sinemasal anlamda uzun yıllar olması beni heyecanlandırmaya yetti doğrusu. Her şeyden biraz biraz olması ve her şeyin sonunda muhteşem finali ile beni büyülemeyi başardi. İstanbul Film Festivalinin açık ara en iyi filmi, Türk sineması için de muhteşem bir umut vaad eden filmi izleyin, izletin efendim. Film, benim için 10/10

filimgurusu 4 years ago

Bilmemek

Leyla Yılmaz

8 Gönderi

İstanbul Film Festivalinin en merakla beklenen, en bir şeyler yapması beklenen filmi Bilmemek, gerek konusu gerekse işleyişi bakımından bekletilerin altından kalkmayı başarmış bir film görünümü verdi. Filmin senaryosu Loveless'i andirsa da, bir kaç küçük dokunuş ile kendine özgü bir yapıya…devamı

filimgurusu 4 years ago

Plaza

Anil Gelberi

3 Gönderi

İstanbul Film Festivalinin 4.gününde yayınlanan Plaza, Anıl Gelberi'nin ilk uzun metraj deneyimini aktardığı bir film. Film genel itibari ile izlediğim diğer 3 filmde olduğu gibi kusurlari olsa da, genel olarak beni bir kaç açıdan tatmin etti diyebilirim. Bu tarz festivallerin…devamıİstanbul Film Festivalinin 4.gününde yayınlanan Plaza, Anıl Gelberi'nin ilk uzun metraj deneyimini aktardığı bir film. Film genel itibari ile izlediğim diğer 3 filmde olduğu gibi kusurlari olsa da, genel olarak beni bir kaç açıdan tatmin etti diyebilirim. Bu tarz festivallerin artısı, Türkiyede yapılan işleri görme fırsatı veriyor. Bu durum Turkiye sinemasının gelecekte ne olabileceği hakkında biraz da olsa fikir sahibi olmamıza sebep oluyor. Dün yaşadığımız Șair filmi faciasından dolayı, bu filme başlamakta oldukça tereddüt yaşadık. Filmin açıklamasında aşk kelimesinin tekrarlı kullanımı, filmde 3. sınıf bir aşk göreceğimizi düşünmeme sebep oldu. Fakat, umduğumun tam tersi hatta gerçekçiliği ile oldukça tatmin edici bir film izlememi sağladı. Filmin senaryosu oldukça güzel planlanmış bir senaryo olmuş. Atanamamış bir öğretmenin, boş bir plazada güvenlik görevlisi olarak çalışmasını anlatıyor. Zaman içinde kişisel doğrularının değiştiği filmde, aşkı bu kişisel doğruların içinde saklanarak anlatılması, kötü bir aşk filmi yerine bir vicdan savaşını izlememizi sağlıyor. Bu düşünce ve anlatım çok güzel olsa da, senaryonun sonlarına doğru karakter patlamasını tam olarak yapamaması ve film içinde bir kaç eksik detay, senaryonun güzelliğine bir küçük çirkinlik katıyor. Daha önce, Körleșme için söylediğim gibi bu filmde de bütçesel engellerden dolayı kamera kullanımı oldukça basit ve tek düze. Bu yüzden, bu filmde de görsel anlamda bir şey söylemek mümkün değil. Filmin sonunda yapılan bir kaç küçük kamera hareketi, filme bir parça güzellik katmış olsa da, genel anlamda kameranın riske girmeden ilerlemesi hem olmuş hem de olmamış anlamında nötr bir görüntü sergiliyor. Filmin oyuncu kadrosu, tek bir kişi üzerine yoğunlaşıyor. Emre (Onur Berk Aslanoğlu) 'ye filmin ilk başlarında pek alışamasak da, karakterin aslında herhangibir Türk gencini temsil etmesinden dolayı, ilerleyen zamanlarda ısınmamıza sebep oluyor. Filminde yer alan diğer oyuncuların gir-çık yapması, filmin tek kişi üzerine binmesine neden oluyor. Onur Berk'in ilk sinema deneyimi olmasına rağmen, bu işi başarılı sayılabilecek bir şekilde yönetiyor diyebiliriz. Sonuç olarak, Anıl Gelberi'nin ilk uzun metraj deneyimi olan Plaza, umut vaad eden bir film. En azından kullandığı sinema dilinin gerçekçi olması ve abartıya girmeden bir olayı anlatması, benim gözümde yönetmenin ileride bir şeyler yapabileceği izlenimi vermektedir. Bir yerlerde denk gelirse, şans verilmesi gereken bir film. Kısacası; 6/10

filimgurusu 4 years ago

Sair

Mehmet Emin Yıldırım

1 Gönderi

Mehmet Emin Yıldırım'ın ilk uzun metraj filmi olan Şair, bu sene İstanbul Film Festivali kapsamında izleme şerefine nail olduk. Fakat malesef ki, keşke izlemeseydik dediğimiz bir yapım oldu. Hiç bir şeyin tam olarak olmaması, yönetmenin filmi kontrol edememesi gibi bir…devamı

filimgurusu 4 years ago

Körleşme

Hacı Orman

3 Gönderi

İstanbul Film Festivalinin 3. ayağı kapsamında seyircisi ile buluşan Körleșme, Türk sineması açısından deneysel bir örnek sunuyor. Ki böyle deneysel denemeler, konular-türler arasında kısır kalmış Türk sinemasında olumlu bir şeyler yaşandığını bize hissettiriyor. Filmin genel olarak senaryosal anlamda öne çıkan…devamı

filimgurusu 4 years ago

Boyalı Kuş

Václav Marhoul

23 Gönderi

The Painted Bird 2019 yılında çıkan en vurucu, en ofansif ve en sanatsal yönü ağır basan filmi olarak listeme giriş yaptı. Öncelikle film herkese göre bir film değil. İnanılmaz sanatsal kaygılarla çekilen film, bir çok elementin en ağır hallerini kullanması…devamıThe Painted Bird 2019 yılında çıkan en vurucu, en ofansif ve en sanatsal yönü ağır basan filmi olarak listeme giriş yaptı. Öncelikle film herkese göre bir film değil. İnanılmaz sanatsal kaygılarla çekilen film, bir çok elementin en ağır hallerini kullanması filmin herkese göre olmamasını ve belirli bir zümreye hitap eden film olarak kalıyor. 60 yaşındaki yönetmen Václav Marhoul, bir romandan uyarlama olan film, yahudi soykırımı esnasında bir çocuğun başından geçen olaylar silsilesini anlatıyor. Film bir yol filmi olsa da, yolda ana karakterin başına gelen tüm insanlık ayıbı olaylar, izleyenleri inanılmaz zorluyor. Özellikle ana karakterin çocuk olmasın ve yönetmenin filmi çocuğun karakteri üzerine kurması, filmin gerçekçilik boyutunun inanılmaz yükseltiyor. Filmde yer alan bir çok sahne, bu Dünya'nın karanlık yüzünü, izleyenlere tokat ata ata gösteriyor. Filmin senaryosu, bölümlerden oluşuyor. Bu bölümler, genelin aksine birbiri ile bağlantılı olması ve her yeni hikayede insanlığın bir ayıbına değinmesi filmin senaryosal anlamda, filme nefes aldıran kısmı oluyor. Bunun haricinde diyalogların neredeyse sıfıra yakın olması sinemanin görsel tarafının baskın olmasını sağlıyor. Özellikle son kısımlarda, çizgisinden çıkması filme ufak zararlar verse de yönetmenin anlatım dilindeki vuruculuk, genel olarak güzel bir seviyeye çıkarıyor. Filmin görüntü yönetmenliğini yapan Vladimír Smutný, bu filmi gerçekten bambaşka bir yere taşınmasına sebep oluyor. Filmin siyah-beyaz formatta çekilmesi sanatsal yanını yükseltirken aynı zamanda filmin vuruculuğunu arttırmakta önemli bir pay oynuyor. Yönetmenin, kamerayı dinamik bir şekilde kullanması, oldukça ağır ilerleyen filmi bir derece hızlandırıyor. Ozellikle iç çekimlerde kullanılan doğal ışıklar, durağan filmi, sıkıcıliktan kurtarmasını sağlıyor. Filmin oyuncu kadrosu aslında tek bir kişi üzerine kurulu. Başlarlar isimsiz olan ve sonradan ismini öğreneceğimiz Joska (Petr Kotlár) yaşına rağmen oldukça zor bir işi başarıyor. Daha önce de dediğim gibi yönetmenin filmi çocuğun üzerine inşaa etmesi, kendi içinde büyük bir risk taşırken aynı zamanda filme dair yapılan empatinin gücünü arttırmakta. Onun haricinde filmde yer alan Harvey Keitel, Udo Kier, Stellan Skarsgård gibi isimler tecrübeleri ile bir parça filme dinamizm katsa da, pastadaki aslan payını Petr Kotlár hak ediyor. Film aynı zamanda müziksiz. Ara sıra giren müzikler olsa da genel olarak film doğanın sesinden besleniyor. Bu müziksiz ortam, filmin gerçekçiliğini ve sanatsal yanını yükseltmesine rağmen, bazı sahnelerde izleyenlerin dikkatini dağılmasını sağlıyor. Ama daha önceden de dediğim gibi, filmin sanatsal bir kaygı ile çekilmesi, neden müziğin olmadığını bize açıklar nitelikte. Çek topraklarından çıkan film genel yapı itibariyle İran Sineması, Rus Sineması ve Doğu Avrupa Sineması izlerini güzel bir şekilde harmanlaması ve aynı zamanda konusu itibariyle fazlasıyla gerçeğe yakın olması, benim gözümde filmi çok iyi bir seviyeye çıkartmakta. Yönetmenin kitabın çizgilerini bozmadan beyaz perdeye aktarması ve çizgisini göstere göstere belirtmesi, Václav Marhoul'a aldığı riskten dolayı bir ince yükselmemizi sağlıyor. Sonuç olarak, herkese göre olmayan bi film 2019'un en gerçekçi ve en rahatsız edici yapısı ile benim Top List'ime rahatça girmeyi başarabildi. 8/10

filimgurusu 4 years ago

Vahşiler Firarda

Taika Waititi

12 Gönderi

Taika Waititi, sinemanın ince mizahı oldukça kaliteli olan bir yönetmendir benim gözümde. Marvel gibi klişe ve aksiyon içinde olan bir sinema evreninde Thor:Ragnarok filmini alıp, kendine göre yorumlaması belki de Marvel evreninin en renkli ve en kendine has filmini yaratmasını…devamıTaika Waititi, sinemanın ince mizahı oldukça kaliteli olan bir yönetmendir benim gözümde. Marvel gibi klişe ve aksiyon içinde olan bir sinema evreninde Thor:Ragnarok filmini alıp, kendine göre yorumlaması belki de Marvel evreninin en renkli ve en kendine has filmini yaratmasını sağlamıştır. Bunun haricinde bu yılın en iyi filmlerinden biri olan Jojo Rabbit, yine klişe sayılabilecek II. Dünya Savaşı konusunu, kendine has yorumlaması yine Waititi zekasını gösteriyor. Bu film ise, izlediğim iki filmine göre bir tık aşağı kalsa da, kendine has çizgisi sayesinde yine harika bir film izleme şerefini bize sunuyor. Hunt for the Wildpeople, Yeni Zelanda'nin en yuksek bütçeli filmi olması, bu filmin üzerinde beklentileri bir tık daha arttırıyor. Filmin senaryosu, özünde bir yol filmi. Belki bu türde binlerce film olsa da, Waititi burada kendi çizgisi ile diğer türlerinden kendini ayırıyor. Lakin, bu kadar güzelliğin arkasında senaryonun çok fazla özenilmemesi, karakter tanıtımlarının tam olmaması ve çok fazla Bölüm'lere ayırması filmin senaryosal anlamda eksik kalmasına sebep olmuştur. Filmin görüntü yönetmenliğini yapan Lachlan Milne, oldukça başarılı bir iş çıkarıyor. Filmin görsel anlamda göz doyurucu olmasını sağlayan Lachlan, filmi kurtaran adam oluyor. Tabi filmin doğada geçmesi ve otomatik olarak görsel bir şölen sunması, filmin görüntü anlamında bir parça torpilli olmasını sağlıyor. Filmin oyuncu kadrosunda yer alan Julian Dennison (Ricky Baker) ve Sam Neill (Hector Faulkner) benim gözümde malesef ki tam performans gösteremiyor. Özellikle Jojo'daki oyuncu performanslarına bakınca, bu filmde çocuk oyuncunun filme tam adapte olamaması bir parça sorunlu kısım geliyor. Bunun haricinde yan rollerde yer alan karakterlerin, filme aman aman büyük katkı sağlanaması, filmin direkt olarak senaryo-görsel-müzik üzerine yük binmesine neden oluyor. Ve gelelim, bu filmin yıldızına. Filmin müzikleri tek kelime ile muazzam. Taika'nin zaten senaryo ve müzik konusundaki ustalığı onun sinemadaki yönetmenler arasında farklı bir yere koyuyor. Bu yüzden, bu filmin açık ara net yıldızı, filmin müzikleri diyebiliriz. Sonuç olarak benim gözümde Taika, bir Wes Anderson'undur. Renkli karakterini, filme çok güzel adapte edilebilen ve her filminde ayrı ayrı lezzet bırakabilen yönetmenlerden biridir. Özellikle son filmi Jojo'ya bakınca, geçen 3 yılda sinemasal anlamda kendini çok çok geliştirmiş olduğunu görüyoruz. Bu yüzden... Yürüyedur Waititi... 7/10

filimgurusu 4 years ago

Phantom Thread

Paul Thomas Anderson

18 Gönderi

Yaşayan en zeki yönetmenlerden biri olan Paul Thomas Anderson'un elinden çıkmış ve Daniel Day Lewis'in sinemaya veda ettiği Phatom Thread, her yönü ile mükemmel bir film. Özellikle There Will Be Blood ile sinemada bambaşka bir soluk getiren Daniel Day -…devamıYaşayan en zeki yönetmenlerden biri olan Paul Thomas Anderson'un elinden çıkmış ve Daniel Day Lewis'in sinemaya veda ettiği Phatom Thread, her yönü ile mükemmel bir film. Özellikle There Will Be Blood ile sinemada bambaşka bir soluk getiren Daniel Day - Paul Thomas ortaklığı, bu filmde de neden harika ikili olduğunu gösteriyor. Paul Thomas'in senaryodaki ustalığı su götürmez bir gerçek. Özellikle karakter tanıtımını uzun tutması, baş rolü ve onlara bağlı rolleri tanımada kolaylığı sağlıyor. Bunun haricinde filmin temelinde yatan iktidar savaşı, kişisel alanların işgali gibi ince detaylar filmin anlatımını oldukça güçlü kılıyor. Film genel itibari ile Reynolds - Alma arasında birbirinden beslenen bir aşk hikayesi mi yoksa Cyril-Alma arasındaki iktidara sahip olma hikayesi mi diye ikiye ayrılması ve her iki ihtimalin de kendi içinde mantıklı dinamiklere oturması, Paul Thomas'in senaryodaki ustalığını bize gösteriyor. Bunun haricinde senaryonun soluk noktalarının olması gerektiği yerde ve olması gerektiği gibi olması, filmin senaryosal anlamda çok iyi bir seviyeye çıkmasına neden oluyor. Filmin oyuncu kadrosu ise tam olması gerektiği gibi. There Will Be Blood'da kaba ve dipten gelen bir adamı canlandıran Daniel Day, bu filmde ise tam tersi bir görüntü ile karşımıza çıkıyor. Oldukça kibar, mükemmeliyetçi adam rolünü oldukça iyi başaran Daniel Day Lewis'e eşlik eden Lesley Manville ve Vicky Krieps'in performanslari ne Daniel Day'in önüne geçiyor ne de onun üstüne çıkması filmin oyuncu kadrosunun homojen dağılmasını sağlıyor. Filmin görüntü anlaminda ise, dönemi çok iyi vermesi oldukça pozitif bir etki yaratıyor. Yer yer geniş çekimler vererek filme harika bir dinamizm katması, bunun haricinde dönemin kostümlerini abartmadan kullanması, görüntü anlamında tatmin edici olmasını sağlıyor. Görüntü yanında çok iddialı olmaması, bu bölüme yapılacak yorumları kısıtlı olmasını sağlıyor. Kısacası çektiği her film ile sinemaya bambaşka bir soluk getiren, özellikle son 10 yılda çektiği iki film ile sinemaya damga vuran Paul Thomas Anderson, önü oldukça açık bir yönetmen. Özellikle senaryosal ve karakter yazımı konusunda harika bir zekası ve başarısı olması, Paul Thomas'in önümüzdeki 10 yıla damgasını vurmasını beklediğim yönetmenlerden biri. Oscar'in en iyi erkek oyuncu kralı Daniel Day Lewis'in veda töreni niteliği taşıyan Phantom Thread, genel anlamı ile harika bir film olmuş desek, pek de yanılmış olmayız. Uzun lafı kısası; 9/10