(@) - Raf

Dram-Gerilim türünün nadide örneklerinde biri olan The Babadook, Jennifer Kent'in ilk yönetmenlik deneyimi. Yönetmenin ilk filmi olmasına rağmen, Dramı ve gerilimi harika şekilde harmanlaması izlerken bir yandan bir aile dramasına şahit olurken bir yandan da adım adım gerilmemize sebep oluyor.…devamıDram-Gerilim türünün nadide örneklerinde biri olan The Babadook, Jennifer Kent'in ilk yönetmenlik deneyimi. Yönetmenin ilk filmi olmasına rağmen, Dramı ve gerilimi harika şekilde harmanlaması izlerken bir yandan bir aile dramasına şahit olurken bir yandan da adım adım gerilmemize sebep oluyor. Filmin en öne çıkan yani, oyunculuk performansları desek yalan olmaz. Çünkü, bu tarz filmlerde senaryodan öte oyuncuların performansları, filmin izlenebilirliğini öne çıkaran bir faktör oluyor. Filmin oyuncusu kadrosu iki kişiden oluşuyor desek, pek de haksız sayılmayız. Essie Davis ve Noah Wiseman bu filmde resmen döktürüyor. Özellikle olması gereken anlarda, muhteşem çıkışlar yapan Amelia (Essie Davis)'ya başlarda inanılmaz sinir bozucu bir rolde oynayan ve yaşının kat ve kat üstünde bir performans sergileyen Samuel (Noah Wiseman) filmi gerçekte anlamda harika olmasına sebep oluyor. Filmin senaryosu, bir tramva aslında. İki kişi kalmış bir ailenin, parçalanmama adına uğraşları ve hayata adapte olma çabasını anlatıyor. Gerilimi ilk an da vermemesi, başlarda dram yönüne ağırlık vermesi ve gerilimi filmin sonlarına doğru dozunu arttıra arttıra ilerlemesi, filmin senaryosal bakımdan, pişmesini sağlıyor. Belki ilk deneyim, belki de filmin akışına kapılmasından mıdır bilmem, filmin en sonunun gereksiz uzun ve anlamsız olması, filmin imajinı bir parça zedelemekte. Filmin tek mekanda geçmesi yönetmen için bir kolaylık göstergesi olsa da, görüntüleri yer yer doğal ışık ile beslemesi filmin dinamizmine oldukça olumlu katkıları olmuş. Daha iyisi yapılabilir miydi? Tabi ki de. Ama dediğim gibi yönetmenin ilk deneyimi olduğu için bazı kusurlar tolere edilebilir diye düşünenlerdenim. Dogville'in ekibinde çalışan Jennifer Kent, Lars Von'dan bir şeyler kapmayı başarmış diyebilirim. Günümüzde genç Dram-Gerilim jenerasyona göre bir parça yaşlı kalsa da, çektiği ilk filmle oldukça umut vaad ediyor. Uzun lafın kısası, sonunu iyi yapabilse bütünüyle film sayilabilecek bir filmi, son dakika hatası ile ; 9/10

filimgurusu 4 years ago

İnziva

Pablo Larrain

4 Gönderi

Gün geçmiyor ki, hayal kırıklığına uğramadığımız film olmasın. Gün geçmiyor ki, bir umuttur izlenen filmler saçmalama rekoru kırmasın. Gün geçmiyor ki, umut vaad eden yönetmenler, anlamsızlıkta master yapmasın. Evet bütün bu tanımlar malesef ve malesef ki The Club'a harfiyen uyuyor.…devamıGün geçmiyor ki, hayal kırıklığına uğramadığımız film olmasın. Gün geçmiyor ki, bir umuttur izlenen filmler saçmalama rekoru kırmasın. Gün geçmiyor ki, umut vaad eden yönetmenler, anlamsızlıkta master yapmasın. Evet bütün bu tanımlar malesef ve malesef ki The Club'a harfiyen uyuyor. Yani sen Şili'nin en umut vaad eden yonetmeni Pablo Larraín'sin. Bu filmi çekerken hiç mi elin titremedi. Hiç mi ben ne yapayorum demedin. Filmi nereden tutsak elimizde kalacak. Mesela bilin bakalım bu filmde ne yok? Evet senaryo yok. Ana metni kilisenin pedofili ve eşcinsel yaklaşımı, bu kısmı mesela çok heyecan uyandırıyor insanda. Ama gelin görün ki senaryoda bunları sorgulatacak hiç bir şey yok. Yani film baya baya "şimdi sen konuş, biraz da sen konuş, biraz da abla konuşsun" tarzında diyaloglar dönen bir film. Biz nereden geliyoruz, nereye gitmek istiyoruz, nereye vardık gibi temel şeyler hiç yok. Sadece konuşuyorlar. Konu ile ilgili, ilgisiz konuşup duruyorlar. Bitmiyor... Yani keşke bu kötülük ile kalsa, ama bitmiyor. Resmen bir işkence. Yani çevrenizde sevmediğiniz birileri varsa, koyun karşısına izlesin dursun filmi. Filmde senaryo olmadığı için başroldeki insanların da bir amacı yok. Yoldan geçen adamlara tutmuşlar gibi, öyle bir şeyler geveliyor ağızlarında. Sürekli bir eş cinsellik anlatımı var. Ama bu eş cinsel anlatımın neden var olduğunu eminim ki diyaloğu okuyan abiler de bilmiyordur. Mesela filmde pedofili var. Ama pedofili kötü bir şeydir ya da iyi bir şeydir demiyor. Aklımıza geldi, bi söyleyelim onu da diyorlar sanki. Hiç bir karakter çıkıp, tamam bu filmi ben götüreceğim de demiyor. Öyle zamanı gelen hebele hubele diyor, sırasını savıyor. Bu filmde olmayan bir diğer şey de görüntü. Görüntü bir iyi oluyor, bir kötü oluyor. Başta sorun bende sandım, ama yok değilmiş. Yönetmen bir şeyler anlatmaya çalışmış görüntüyü bozarak ama o kadar zorlama olmuş ki, yani o kadar zorlama. Üstüne, karanlık atmosferde çektiği filmde arka plan ışığının sürekli patlaması, izleyenler için göz bozukluğu yaratıyor. Müzik filan diyeceğim de, hani o da çok yok. Yani bir iki ilahi var, o da bir zahmet olsun din planlı ya da din planlı olduğunu düşündüğünüz film çekiyorsunuz. Hadi oradan da puan veremedim şahsen. Ve gelelim sona. Bu filmi aşağı iten en büyük sebebe. Filmlerde şiddeti bir derece anlaşılır bulurum. Hayvana karşı şiddet de yapılmaması taraftarı biriyim. Sonuçta, hayvan bu, senaryo gereği bile olsa böyle bir şeyin yapımı fazla ofansif ve fazla gereksiz geliyor. Bu filmde, film ile alakası olmayan köpeklere şiddet var. Evet, hayvanların filmde net bir görevi vs yok, ama onlara yapılan ya da yapılmış gibi gösterilen bir şiddet var. Din dedik, pedofili dedik, homoseksüellik dedik, bütün bunları derken hayvanlara şiddete ne ara geldik hiç bilmiyorum. Kısacası sonu, ortası, başı belli olmayan bir film. 1 saat 37 dakika boyunca aynada kendinizi izleyin, musluktan damlayan suyu izleyin ama bu filmi izlemeyin. Çünkü bu film, kötü. Yani baya baya kötü. Bunu izleyen insanlara cesaret madalyası filan versinler, o denli kötü yanı. Uzun lafın kısası; Pablo Larraín'in en olmamış filmi olarak tarihe geçecek bir film. İçimden gele gele; 1/10

filimgurusu 4 years ago

Extraction

Sam Hargrave

95 Gönderi

Uzun uzun bir aradan sonra film izleme hayatına geri dönmenin şerefine, benim tabiri ile popcorn-movie klasmanının yeni üyesi Extraction, yine bir Netflix güzellemesi, yine bir herkes izlesinci bir film. Popcorn-movie filmlerinin belki de en büyük avantajı, herhangibir senaryo düzlemine bağlı…devamıUzun uzun bir aradan sonra film izleme hayatına geri dönmenin şerefine, benim tabiri ile popcorn-movie klasmanının yeni üyesi Extraction, yine bir Netflix güzellemesi, yine bir herkes izlesinci bir film. Popcorn-movie filmlerinin belki de en büyük avantajı, herhangibir senaryo düzlemine bağlı olmaması ve sadece tek bir şeye odaklanip, anlık bir zevk yaşatması olabilir. Evet bu film bir aksiyon filmi. Filmin ilk dakikasında itibaren göreceğimiz şeyler; silah, yakışıklı adam, ölen adamlar ve kötü adam. Bu mantık ile bakıldığında çok basit bir film türü olmasına rağmen, abartmadan çekmek, bu tarz filmler için bir o kadar zor bir seçenek. Daha önce de dediğim gibi, aslında bu tip filmlerin senaryosu çok da önemli değil. Zaten geneli ya bir intikam üzerine kurulu ya da bir paralı hizmet üzerine kurulu. Amma velakin, bu filmde senaryo çok kopuk. Yani cidden çok kopuk. Kimin kim olduğunu anlamadan, çatışmaya başlıyoruz birden. O kadar hızlı akıyor ki karakter tanıtımını geç, baş rolün hikayesini bile bilmeden devam ediyoruz. Bu yüzden, senaryosal anlamda kendisine yazık etmiş bir film olmuş benim gözümde. Ki bu filmin arka planında Russo Kardeşler çalışmış. Yani nasıl izin verdiniz böyle senaryosu bir çekime, anlaması gerçekten zor... Ve bu filmde birileri işini gerçekten severek yapmış. Bu filmin görüntü yönetmenligini yapan Newton Thomas Sigel ve ekibi gerçekten filmde döktürmüş. Bu tarz filmlerde görmeye alışık olmadığımız bir tek sekans çekimi var ki, evlere şenlik. Yani bir aksiyon filmdie bu kadar uzun tek sekans çekmek, bu filme fazla olmuş bir fikir. Ama gerçekten bu harika ve bir o kadar da zor işin altından başarı ile kalkması, bu filmin görüntüsüne şapka çıkarmamıza sebep oluyor. Filmin baş rolü Chris Hemsworth'a laf yok. Adam oynamış yani. Onun harici yan rollere pek iş düşmemesi, sadece ekranda görünmesi, bu tarz filmler için hem ekonomik anlamda hem de türün kolaylılığı bakımından bir kaçış noktası sunuyor. Özetle, yoruma çok da açık olmayan, boş vakitte oturup izlenip bir küçük gaza gelmeli bir film Extraction. 7/10

filimgurusu 4 years ago

Yarına Tek Bilet

Ozan Açıktan

96 Gönderi

Klişelere boğulmuş, beklentimin baya baya altında kalmış bir yapım, malesef ki... Yani sen Netflix ile çalışıyorsun, iyi bir bütçe ile çalışıyorsun, neden senaryonu bu kadar klişelere boğuyorsun ki? Aslında, geniş perdeden bakınca, malesef ki Türkiye'de çekilen bir çok filmin temel…devamıKlişelere boğulmuş, beklentimin baya baya altında kalmış bir yapım, malesef ki... Yani sen Netflix ile çalışıyorsun, iyi bir bütçe ile çalışıyorsun, neden senaryonu bu kadar klişelere boğuyorsun ki? Aslında, geniş perdeden bakınca, malesef ki Türkiye'de çekilen bir çok filmin temel sorunu senaryosuzluk. Hiç bir riske girmeden, basit ve bilindik ögeler ile film çekmek, malesef ki çekilen bir çok filmin sıradan yer yer sıkıcı olmasına neden oluyor. Dediğim gibi filmin senaryosu klişe ve saçmalıklarla dolu. Koskoca evrende, bu iki kişinin yan yana gelme olasılığı milyonda bir. Hadi diyelim ki geldi, bu ikilinin film sonunda aşık olma ihtimalleri de %100 neredeyse. Ve yine bu kişilerin, filmin bir yerlerinde seks yapma ihtimalleri, yine %100... Kaldı ki, burası Türkiye, bu bahsedilen şeylerin olma olasılığı imkansıza yakın bir olay. Kısacası senaryosu gerçekten hiç hiç özenilmemiș, klişelere boğulmuş ve sıradandan öteye gidemeyen bir yapıda olmasına neden olmuş. Filmin ambiyansı aslında çok orijinal. Trende film çekme fikri, kimin aklına gelmişse çok iyi bir tek mekan tercihi. Ama burada da klişe peşimizi bırakmıyor. Özellikle filmin ilk 1 saatinde, görüntü ekibi maaşını beğenmemiş olacak ki, ellerinde bıçaklar sık sık "cut" atarak filmin dinamiğini inanılmaz şekilde bozmuşlar. Yani Birdman'e baktığımızda, bu filmin görüntü anlamında da malesef ki hiç özenilmediğini burada da görüyoruz. Belki iki üç uzun çekim ya da görüntüyu sabitleyip derinlik katarak çekilse, senaryonun eksikliğini gidebilirlerdi. Ama hiç risk almadan, kese kese ilerlemeleri, üzüyor üzüyor... Filmin oyunculuklarını fena değil boyutunda idi aslında. Yer yer güzel replikler olsa da, nedense kadın şahsinin tam performans gösteremediğini, erkek şahsın ise yer yer temposunun düştüğünü hissettim. Ama yine de senaryo ve görüntüye bakınca, buna da şükür dedirtiyor. Film en güzel yanı belki de müzikler. Yani müzik ekibinde kim varsa, gerçekten işini severek yapmış olmalılar ki, her müzik filme inanılmaz yakışmış. Ki ciddi ciddi filmi kurtaran detaylardan biri müzik olmuş diyebiliriz. Filmin müziklerini kim yapti ise gidin bir helallik isteyin gerçekten. Kısacası olmamış ya. Yani baya baya olmamış, potansiyelini muhteşem şekilde harcamış, sıradanda öteye gidemeyen bir film olmuş. Buna benzer olup, bundan daha iyi olan Sunset Limited filmini izleyin, hiç olmazsa senaryosu olmuş, kamerası olmuş bir film izlemiş olursunuz. Kısacası ve malesef ki 5/10

filimgurusu 4 years ago

Yırtıcı Kuşlar (ve Muhteşem Harley Quinn)

Cathy Yan

85 Gönderi

Yine bir DC Filmi, yine insanın ağzında yarım kalmışlık hisleri ve yine bir harcanmış film. Wonder Women hariç, DC'nin çektiği her film için istisnasız aynı şeyi söylerim. Adamların laneti midir nedir bilmem ama yok yani, yapamıyorlar. Güzel reklam yapıyorlar, klasmanina…devamıYine bir DC Filmi, yine insanın ağzında yarım kalmışlık hisleri ve yine bir harcanmış film. Wonder Women hariç, DC'nin çektiği her film için istisnasız aynı şeyi söylerim. Adamların laneti midir nedir bilmem ama yok yani, yapamıyorlar. Güzel reklam yapıyorlar, klasmanina yakışır oyuncularla çalışıyorlar ama çok gariptir ki folmografide batırıyorlar. Birds of Prey uzun zamandır bir köşeye attığım, bugün-yarın izlerim dediğim bir filmdi benim için. Özellikle Suicide Squad faciasından sonra bu filme daha bir korku dolu yaklaştım. Çünkü sanki Suicide Squad'da biz tam olarak batıramadık, ama bakın şimdi iyi batıracağız hissiyatında bir film bekliyordum. Yanıldım mi? Yer yer. Tatmin oldum mu? Asla. Film bir kere kadın dayanıșmasını, kadın gücünü o kadar fazla anlatıyor ki, yani bir süre sonra sıkılmaya başlıyor insan. Koskoca senaryo ciddi ciddi, kadınların erkek topluma olan tepkisini anlatır gibi, bağıra çağıra anlatıyor. Yani bu kadar duyar kasma, bu film için aşırı fazla gereksiz bir detaydı. Sırf bu yüzden yer yer senaryodan kopup gitmeler yaşandı, yer yer sahneleri birbirine bağlayamama sorunu yaşandı. Yani aşırı derecede kusurlu bir senaryo idi. Belki benim açımdan, senaryosal anlamda tek güzel hareket Harley'in aralarda girip flash back yapması olmuştur. En azından ölü filme dinamizm katmış. He bi de çok saçma sahneler vardı. Özel gücü ses patlaması olan abla mı dersin, polis karakolunu basma mi dersin of of... Gözler kanadı. Bir de dövüş sahneleri saçma gibiydi ama zaten film saf aksiyon güdüsü ile gitmediği için anlayış gösterilebilir. Ve gelelim DC'nin ısrarla ve ısrarla yaptığı karanlık temalı filmler. Olmuyor DC, yani gerçekten zerre olmuyor. Bu kadar karanlık tonlarda film yapınca, gerçekten göz yoruyor. Ki Harley Quinn gibi renkli bi karakterin, böyle karanlık bir filmde oynaması gerçekten olmuyor. Yani DC'nin Marvel'e göre en büyük handikabı, karanlık film çekme ısrarı. Filmin her şeyini iki üç tık aşağı çekiyor. Oyuncu kadrosunun çok kalabalık olması hikayeyi çeşitlendirse de, Margot Robbie'yi resmen harcamışlar. Yani bu kadını bu kadar duygusal göstermenin anlamı yoktu. Baya baya dengesiz bir karakter çizilse bence daha tatlı dururdu. Ama işte karakter planlaması da DC'nin halen yapamadığı bir şey. Filmin belki de en beğendiğim kısmı müzikleri olmuş. Yani ciddi ciddi müziğe önem verilen bi ekipleri var ki Allah'tan filmlerini biraz olsun adam eden bir sürece sokuyor. Yoksa gerçekten 3. Sınıf Hollywood filmi olmaya aday olurlardı. Özünde çok bir şey beklenmeden izlenmesi gereken bir film. Öyle zaman geçirmelik, bitince kapatıp hayata devam etmelik bir film. O yüzden pek de filmsel bakış mümkün olmuyor ki zaten kendi sinema evrenlerinin de böyle bir iddiası yok. Bu yüzden Scorsese gibi ben de Marvel, DC evrenlerinin sinemayı sömüren bir parazit gözü ile bakarım. Çünkü film elementlerini malesef ki karşılayamayacak kadar yoğunluktan yoksun filmler çıkıyor. Margot'un güzel yüzü ve müziklerin olmuşluğundan dolayı... 6/10

filimgurusu 4 years ago

Ve Sonra Dans Ettik

Levan Akin

15 Gönderi

2019 yılı sinema tarihi açısından muazzam bir yıl oldu desek, pek de yanlış bir önerme olmaz. Özellikle sinemanin Hollywood'dan kayıp Avrupa ve Doğu sinemasına doğru kayması, birbirinden muazzam filmlerin, gösterime girmesine neden oldu. Bunlardan biri de And Then We Danced…devamı2019 yılı sinema tarihi açısından muazzam bir yıl oldu desek, pek de yanlış bir önerme olmaz. Özellikle sinemanin Hollywood'dan kayıp Avrupa ve Doğu sinemasına doğru kayması, birbirinden muazzam filmlerin, gösterime girmesine neden oldu. Bunlardan biri de And Then We Danced diyebiliriz. Özellikle kendi ülkesinin sinema elementlerin çok başarılı bir şekilde kullanıp, kendi ülkesi sınırlarını aşan bir yapıt bizleri bekliyor. Aslında baş yapıt olabilecek potansiyele sahip film, orta bölümlerde hafif kaymalar yaşaması, yapıt olarak kalmasını sağlıyor. Filmin senaryo kurgusu tam bir 3 başlı kurgulama aslında. Filmin ilk bir saati (ki bana göre en iyi bölümü) baş karakterin kendini bulma, kendini keşfetme hikayesini izliyoruz. Özellikle aralara serpiştirilen dans sahneleri ve arkasında yatan psikolojik çıkmaz, bu bölümlerde çık iyi veriliyor. Filmin bana göre ikinci bölümü ise, filmin en olmamış kısmı diyebiliriz. Yine ana karakterin cinsiyet karmaşası verilmeye çalışsa da, 20-25 dakikalik bölümde sürekli cinselliği göze sokması, olmamış oğlu olmamış bölümüne giriyor. Neyse ki yönetmen yaptığı hatayı mi fark etti ne oldu bilmem son yarım saati muhteşem bir şekilde toparlayarak, filmin ana konusu olan dans-kendini bulma-kendini kanıtlama üçlemesine girmesini sağlıyor. Tabi bütün bunların yanında film bize daha büyük bir pencereden de bakış imkanı sunuyor. Özellikle Gürcü dansları, toplumun cinselliğe bakışını, hayata tutunma çabasını, gözümüze çok sokmadan ara ara vermesi, filmin senaryo anlamında düşünülmüş olduğu izlenimine kapilmamiza sebep oluyor. Filmin oyuncu kadrosu ise, ilginç bir şekilde puzzle parçaları gibi birbirine tam oturur bir halde. Filmde yer alan 4-5 ana karakteri, filmden çıkarsak sanki bir şeyler eksik kalacak gibi. Özellikle Merab (Levan Gelbakhiani) 'in oyunculuk performansı gayet doyurucu ve hisli bir izlenim bırakıyor. Onun dışında filmin gerçekten yakışıklı kontejanini dolduran Irakli (Bachi Valishvili) ile güzel kontejanini dolduran Mary (Ana Javakishvili) baş role fazlasıyla katkı veriyor. Filmin kamerası ise riske girilmeden, sıradan bir görünüm sunuyor. Ki bu durum filmin yükünü senaryo ve oyunculara vermiş olsa da, şanslı bir şekilde paçasını kurtarıyor. Ama yine de bir kaç güzel öğe atılsa, hiç fena olmazdı deniyor. Filmin müzikleri ile gerçekten kulak pası sildiren cinsten. Yer yer Çingeneler Zamanına kaymalar gösterse de yerel müziklerin ve yerel dansları yerinde kullanımı, filmin fonetik alt yapısını oldukça güçlü gösteriyor. Levan Akin'in yönetmenlik anlamda küçük kusurları olsa da And Then We Danced benim gözümde olmuş bir film. Hatta bir çoğunun aksine Portreit Of A Lady On Fire'a göre kat be kat olmuş bir filmdir. Bir Mandariid olmasa da Gürcistan sinemasını son model gözde filmi And Then We Danced, ülkesini hafif eleştiren agresif ve bir o kadar da naif bir film olarak listemizde yerini alıyor. 8/10

filimgurusu 4 years ago

Kan Dökülecek

Paul Thomas Anderson

45 Gönderi

Klişe bir senaryo, nasıl sıradıșı bir filme dönüşür hikayesidir, There Will Be Blood. Paul Thomas Anderson'un bir açıdan büyük risk alıp çektiği film, son 20 yılın en iyi filmlerinden birine dönüşmesine neden olmuştur. Filmin senaryosu tam bir klişe aslında. Klasik…devamıKlişe bir senaryo, nasıl sıradıșı bir filme dönüşür hikayesidir, There Will Be Blood. Paul Thomas Anderson'un bir açıdan büyük risk alıp çektiği film, son 20 yılın en iyi filmlerinden birine dönüşmesine neden olmuştur. Filmin senaryosu tam bir klişe aslında. Klasik bir Western filmi görüntüsü veren film, derinlerinde Amerikan Liberalizmin doğuşunu, Para-Ahlak sarmalını, Baba-Oğul ilişkisini, Din-Toplum ilişkisini çok güzel vermektedir. Film boyunca bu bahsettiğim ilişkide, birbirine girmeden teker teker verip, filmin en sonunda bir paket halde izleyiciye sunması, senaryo bazında harika bir işe imza atılmasına neden oluyor. Özellikle ana karakterin 0'dan en tepeye çıkması ve bu çıkış esnasında "feda" ettiği şeyleri, o kadar kafa karıştırmadan yapıyor ki "senaryo matematiği" dediğimiz o sarmal yapı, birbirine hiç karışmıyor. Ki en başta da dediğim gibi filmi klişeden kurtaran, bir parça zor olan bir olay bu. Filmin görüntüsü ise buram buram Western. Alabildiğine çöl, alabildiğine Amerika insan portresi. Özellikle kameranin yer yer alttan çekimler yapması, olayları etkileyici yapmakta. Bunun haricinde, Western filmi çektik bir uzun çekim yakışmaz mı klişesine hiç girmemesi Robert Elswit'in Oscar'da görüntü dalında Roger Deakins'in elinden çekip almasına sebep oluyor. (bilmeyenler için; Roger Deakins dediğimiz abi 1917'nin meşhur tek planci görüntü yönetmeni. Ayrıca The Shawshank Redemption, Blade Runner 2049'un da görüntü yönetmenidir kendileri.) Filmin oyuncu açısından ise tam bir Daniel Plainview (Daniel Day-Lewis) show var. 3 kere en iyi erkek Oscar'ını alıp bu alanda rekoru elinde bulunduran Day-Lewis, kelimenin tam anlamı ile filmde döktürüyor. Mimikleri ile, hareketleri ile role öylesine adapte bir görüntü çiziyor ki filmi tek başına alıp götüren bir imaja giriyor. 12 Yıllık Esarette nefretimi kazanmayı başarmış Paul Dano bu filmde de ilginç bir şekilde nefretimi kazanmayı başardı. Yani, adam o kadar rol adamı ki dışarıda görsem var olan nefretim azaltmaksizin devam edebilir. Diğer yan oyunculuklarin da sırıtmadan Day-Lewis'e eşlik etmesi, filmin kurgusal açıdan muazzama kavuşmasını sağlıyor. Daha önce İnception için dediğim bir şey bu filmde de kendini gösteriyor. Filmin müzikleri gerçekten muazzam. Yani, müzikleri filmden çıkarsak gerçekten klişe oğlu klişeye dönebilir duruma gelebilecekken, doğru zamanda - doğru müzikler ile gerçekten gerilim temposuna girmemizi sağlıyor. Normalden bir tık daha uzun olan film, belki de müzikleri sayesinde su gibi akan filmler listesine giriyor. Genel olarak film olmuştur. Oscar'da No Country For Old Men'e kaybetmiş olsa da, bu film tamamen Paul Thomas Anderson kokan film olmuştur. Klişeye saplanıp kalmayan, üstüne daima bir şeyler ekleyerek ilerleyen, sonlarında bir küçük "Aaa" çektiren bu film, film gibi filmdir. 10/10

filimgurusu 4 years ago

Deniz Feneri

Robert Eggers

49 Gönderi

Art-house film nedir, sorusunun cevabı olan filmdir. Öylesine muazzam döşenmiş bir filmdir ki, film hakkında kötü kelime edersem, çarpılırım. Öncelikle bu filmin neden herkese hitap etmediğini anlatmak ile başlamak daha doğru bir giriş olur. Efendim, bu film Art-house bir filmdir.…devamıArt-house film nedir, sorusunun cevabı olan filmdir. Öylesine muazzam döşenmiş bir filmdir ki, film hakkında kötü kelime edersem, çarpılırım. Öncelikle bu filmin neden herkese hitap etmediğini anlatmak ile başlamak daha doğru bir giriş olur. Efendim, bu film Art-house bir filmdir. Yani, izlenme kaygısı olmadan, alışılmış formların dışına çıkılarak yapılan bağımsız bir eserdir. Neden böyle bir şey yapılıyor? Yönetmen hünerlerini göstermek için yapıyor aslında. Buradaki amaç bir kitleden para kazanmak değil daha farklı bir kitlenin ilgisini çekmek için. Requiem For a Dream mesela, tipik bir art-house filmidir. Şimdi filme geri dönelim. Lighthouse bize aslında bir çok elementin birleşimini bize aktarıyor. Az oyuncu, az mekan kullanarak kolaya kaçıyor gibi gözükse de altında yatan anlamlar olarak, film bittikten sonra okuma zorunluluğu hissettiriyor. Film özünde bir iktidar mücadelesi filmi. Bunun yanında ayakların baş olma sevdasını anlatıyor. Bunun da yanında Lighthouse tam bir testesteron filmidir. Filmde gaz çıkarma, küfür, alkol, bağırma gibi bir çok "erkeğe özgü" şeyler, kafaya vura vura anlatıyor. Filmin senaryosu muazzam düşünülmüş. Bir metafor altına sığınıp, metafor üzerinden ilerlemek yerine metaforu bir süs aracı kullanıp, senaryosuna dayanak sağlamış. Özellikle gerginliği kademe kademe vermesi muhteşem bir başarı. Film boyunca sürekli "ne olacak" diye merakta biraktırarak tansiyonu çıkartması ve tam da zirveye ulaştığı an da filmi boşluktan aşağı sallaması, izleyenler için muhteşem bir tecrübe oluyor. Ayrıca aralara serpiştirilen "gündelik hayat rutinleri" izleyenler için nefes almalık noktalar oluyor. Filmin görüntüsüne gelince tam bir iki kutup bizi bekliyor. Bir kesimin bu filmi siyah-beyaz kullanması yönetmenin kolaya kaçma biçimi olarak yorumlansa da, bunlar tamamen safsata. Görüntüler full siyah beyaz olmasına rağmen, bir çok gölge-doğal ışık gibi elementlerin kullanılması filmin atmosferine inanılmaz katkı sağlıyor. Özellikle ev içinde geçen diyalogların sabit kamera ile gölge oyunları ile yapılması, bu filmin neden insanı görüntü orgazmina uğrattığını açıklıyor. Ayrıca sırf adam siz bu filmi o dönemin filmini izliyormuş hissine varın diye, gitmiş o dönemin lensleri ile çekmiş. Yani bu adam daha size ne yapsın? Hiç bir masraftan kaçınmayıp, tamamen sanatın kulu kölesi olmuş. Filmin kadrosu ile tam bir sürprizlerle dolu. Öncelikle bekleneni karşılayan Dafoe'dan bahsedecek olursak, yine muazzam oynamış. Buna benzer bir film olan Antichrist'de, buna benzer bir rol oynayan Dafoe bu filmde de rolünü fazlasıyla başarmış. İrlanda ağzı ile kötü denizci İngilizcesi konuşması, Dafoe'nin neden muazzam bir oyuncu olduğunun cevabıdır. Gelelim filmin sürpriz yıldızına. Robert Pattinson. Yani kim derdi ki Alacakaranlığin Edward'i, Harry Potter'in Cedric'i böylesine bir filmde, Dafoe'nin altında ezilmeden oynayacak. Gerçekten beklentimin bir hayli üstünde performansı vardı. Özellikle patlama anlarında, gerçekten patlaması, sarhoş anında gerçekten sarhoş olması filmin kusursuzluğuna kusursuzluk katıyor. Yani öylesine ki bu filmden sonra adama Batman'dan teklif geldi. Düşünün yani, nasıl bir tatmin etmiş. Ve gelelim aslan payına. Yani Robert Eggers'a. The Vvitch'deki başarısının tesadüf olmadığını kanıtlar nitelikte bir iş çıkartıyor. Ari Aster, Jordan Pelle, Julia Ducournau ile birlikte kendisi genç, önü açık ve gerilim sinemasına yepyeni boyut getirecek güçte bir yönetmen. Bu 4 yönetmen yollarından sapmaz ise gelecek 30 yıla net damgasını vuracaklarindan hiç bir şüphem yok. Özellikle Eggers'in ambiyans yaratmadaki ustalığı ve metaforlari ana malzeme değil, baharat olarak kullanması filmlerini inanılmaz güçlü yapan bir detay. Bu uzun uzun anlattığım film, tam anlamı ile film. 2019'da Oscar'in A24 ile olan anlaşamazlığından ötürü 1 dalda bile aday göstermediği bu film, gelecek yıllarda hak ettiği değeri çatır çatır alacağından hiç bir şüphem yok. Yolun açık olsun Eggers. Çektiğin her film Oscar'a yürüsün. 15/10

filimgurusu 4 years ago

1982

Oualid Mouaness

1 Gönderi

İstanbul Film Festivali sayesinde izleme şerefine nail olduğum Lübnan sinemasının son eseri 1982, yönetmenin ilk uzun metraj deneyimine göre oldukça tatmin edici bir filmdi. Film özü itibariyle yaşadığı coğrafya olan Doğu sinemasının izlerini taşısa da, bu coğrafyanin en büyük eleştirilerinden…devamıİstanbul Film Festivali sayesinde izleme şerefine nail olduğum Lübnan sinemasının son eseri 1982, yönetmenin ilk uzun metraj deneyimine göre oldukça tatmin edici bir filmdi. Film özü itibariyle yaşadığı coğrafya olan Doğu sinemasının izlerini taşısa da, bu coğrafyanin en büyük eleştirilerinden biri olan "fakirliği fazla abartan" yanlarından arındırıp, bir başka boyutta bizlere sunuyor. Alışılmışın aksine bu filmde yoksul insanları değil, Lübnan'in üst kesim insanlarının okuduğu bir okulda, savaşın gölgesi altında yaşanan olayları 3 ayaklı bir halde bize sunuyor. Filmde genel olarak savaş atmosferi hüküm sürse de, filmin ilk ayağında çocukların "aşki arama" ya da "aşık olma çabasını" izlerken, diğer ayağında büyüklerin gözünde "taraf olmanın pek de iyi bir şey olmadığını" bize sunuyor. Üçüncü ve son ayağı ise, savaş çanlarının çaldığı zamanlarda devam etmek zorunda olan "eğitimi" bizlere sunuyor. Film senaryosal anlamda, risklere girmeden bize savaşın içinde savaştan uzak bir hayatı bize gösteriyor. Özellikle film boyunca savaşın kademe kademe yaklaşması ve her yaklaşımda karakterlerin savaşı hissetmeye başlaması, filmin senaryosal anlamda olmuşa yaklaşmasını sağlıyor. Özellikle filmin sonlarına doğru, savaşın kendini göstermesi ise çocukların bile savaş hakkında bir fikirleri olmasını sağlaması belki de savaşa dair en büyük eleştirilerden birini, bize kademeli olarak empoze ettiriliyor. Filmin oyuncu kadrosunda, Kafernahum'da yönetmenlik koltuğuna oturan ve oldukça başarılı bir işe imza atan Yasmine (Nadin Labaki) ile ilk oyunculuk deneyimi olan Wissam (Mohammad Dalli) etrafında dönüyor. Özellikle doğu sinemasının çocuk oyuncuları etkili kullanmasını, bu filmde de oldukça başarılı bir şekilde bize sunuyor. Onun haricinde yan oyunculara pek fazla iş düşmese de, yerine göre yeterli performans sergilemeleri filmin tıpkı senaryosal anlamda olduğu gibi, oyunculuk anlamında da göze batmayan bir deneyim sunuyor. Film görüntüsel anlamında ise daha önceden de dediğim gibi Doğu sinemasının geleneklerini yıkarcasına uzun çekimlerden yoksun, birinci gözden çekimlere, filmin izleyicilerini filmin içine sokmaktayı amaçlıyor. Bu amaç filmin geneline bakınca başarıya ulaştığı söylenebilir. Filmi izlediğim her dakika, savaşın varlığını öyle ya da böyle hissetmem ama bir yandan da çocukların gözünden bir başka olaya bakıyor olmam, bu başarının sağlaması olarak kabul edilebilir. Genel olarak, sinema evreninin tehlike anında başvurduğu "savaş temalı" filmlerden farklı olarak, "savaşın olduğu yerde çocuk olmak" teması bence gayet başarılı ve okunaklı bir görüntü seyrediyor. Oualid Mouaness'in yönetmenlik deneyimi olan 1982, pek fazla riske girmeden savaşı lanetleyen tavrı İstanbul Film Festivali'nin en olmuşa yakın filmlerinden birini bize sunuyor. 8/10

filimgurusu 4 years ago

Ayin

Ari Aster

67 Gönderi

Bu film hakkında ikinci gönderim olacak aslında. Çünkü ilk gönderide canım ciğerim, gelecek vaad eden yönetmenim Ari Aster'e büyük haksızlık yapmışım. Öncelikle Ari Aster'den bahsetmek gerekirse, gerçekten yönetmen bakış açısı olan ve inanılmaz umut vaad eden bir yönetmen kendisi. Çok…devamıBu film hakkında ikinci gönderim olacak aslında. Çünkü ilk gönderide canım ciğerim, gelecek vaad eden yönetmenim Ari Aster'e büyük haksızlık yapmışım. Öncelikle Ari Aster'den bahsetmek gerekirse, gerçekten yönetmen bakış açısı olan ve inanılmaz umut vaad eden bir yönetmen kendisi. Çok eminim ki çizgisini bozmaz ise 20 yıl sonra kendisini Word-class yonetmenler arasına yazdıracak bir yönetmen. Özellikle filmlerinde (hepi topu 2 tane olsa da) ani yol sapmalarını çok iyi yapması ve bunu yapanken kontrolü kaybetmemesi, gerçekten muazzam. Özellikle yönetmeliğe yeni girmiş insanların risk almaktan korktuğu, kendini ifade etmek uğruna filmlerini soyup, kör göze parmak attığı bir Dünyada, Ari Aster gerçekten göründüğünü çok daha fazlası filmler çekip, seyirciyi araştırmaya zorluyor. Gelelim, benim ilk izlediğimde yerden yere vurduğum ama sonra ettiğim her lafı bir bir yediğim o ünlü filme. Hereditary, kesinlikle göründüğünden çok fazlası. İddialı bir laf olacak belki ama tür olarak Shining'den daha güçlü dediğim tek film hatta. Tıpkı Shining gibi film sonunda okumaya istemesinin bir fazlası olarak filmin kadrosundaki her oyunculuk, görevini muazzam bir şekilde yerine getiriyor. Özellikle filmin ikinci karakteri gibi görülen Alex Wooff (Peter) ve Toni Colette (Annie) filmin bir noktasından sonra başrole dönmesi, filmin ana karakter gibi görülen Milly Shapiro (Charlie)'nin ikinci karaktere düşmesi gerçekten muazzam bir riskin yanında, muazzam bir ileri görüş. Üstelik ne Peter ne Annie üstlendiği bu öncü rolleri kademeli olarak arttırması, filmin belki de son yarım saatinin muazzam bir seviyeye ulaşmasını sağlıyor. Bunun yanında, bir çok yeni yönetmenin görüntü konusundaki bazen aşırı, bazen özensiz seçimleri varken bu filmde tam olması gerektiği gibi. Filmin ip uçlarını, film içinde vermesine rağmen o an da fark edilmemesi ve sonrasında filmin okuması yapıldığında "Aaaa" dedirtmesi, kameranın muazzamlığını kanıtlar nitelikte. Özellikle son yarım saatte doğal ışığa geçiş, kameranın aksiyona göre şekil alması gibi gibi bir çok sebep film neden mükemmel bir film olduğunu kanıtlar nitelikte. Buradan Pawel Pogorzelski'nin önünde saygı ile eğiliyorum. Filmin senaryosu ise tamamen bir bulmaca. Aster, bu filmin çekimine ilk başladığında "aile dramasi" olarak başlaması, sonradan radikal bir karar ile mitolojiye dayanan bir gerilim çekmesi, tam bir büyük yönetmen işi. Bunun haricinde filmin bir mitolojiye dayanması ve dayanmanın filmin içine tam oturması filmin mitolojiye boğulmuş, mitoloji ile yürüyen bir film imajindan sıyrılmasına neden oluyor. Hakkında yazılacak bir çok şey olsa da uzun tutmamak en iyisi. Son yılların en iyi yönetmenlerinden biri olmaya mutlak aday olan Ari Aster, Hereditary ile gerilim sinemasına yepyeni bir boyut getiriyor. Umuyorum ki, kendisi bu çizgisini korur. Kısacası, izleyin. İzledikten sonra okuyun. Okuduktan sonra bir kez daha izleyin. Çok daha fazlasını hak eden bu film, benim için; 11/10 Not:Mutlak bir hatadan döndürüp, filmin okumasını yapıp bana da yaptırmaya tesfik eden canım ciğerim kardeşime, buradan teşekkürlerimi sunarım.