(@) - Raf

Çok değişik bir konu, çok iyi olabilecek iken yönetmenin acemiliğinden mi yoksa heyecanından mi desek, bilemediğim bir şekilde sıradan kalmış bir film. Öncelikle bu film mide zorlayan bir film değil. Evet yer yer zorlayan kısımları var, ama çok aşırıya kaçan…devamıÇok değişik bir konu, çok iyi olabilecek iken yönetmenin acemiliğinden mi yoksa heyecanından mi desek, bilemediğim bir şekilde sıradan kalmış bir film. Öncelikle bu film mide zorlayan bir film değil. Evet yer yer zorlayan kısımları var, ama çok aşırıya kaçan yanı yok. Aşırı iğrenç bir film de değil. Ters köşesi de olan bir film de değil, hatta filmin belirli bir noktasında tahmin edilebilir bir hale geliyor. Haliyle, film hakkında "ne filmdi ama" diyemiyoruz. Filmin senaryosu aslında bir altın madeni. Gerçekten konu olarak çok rahat eğilip, bükülen bir senaryosu var. Belki de bu rahatlık yönetmenin, senaryoya kolay şekil verememesini sağlıyor. Özellikle ilk yarım saatte senaryosal anlamda güzel akıtmalar yapsa da, son yarım saatte kontrolü kaybetmeye ve senaryonun kontrolsüz bir şekilde oradan oraya sarkmasına neden oluyor. Başka bir yönetmenin elimde bu senaryo çok daha deli dehşet bir şey olabilirdi. Filmin görüntüsel anlamı ise tatmin etti diyebiliriz. Zaten konusal anlamda, kameraya pek müsait bir film olmasa da bir kaç küçük kamera hareketleri ile kalbimi şöyle bir titretti doğrusu. Fakat renk paletinden yoksun, öylesine yaratılmış ambiyansı bu titretmeleri yarı yolda bıraktiriyor. Oyunculuk ise tam bir Fransız klasiği bizi karşılıyor. Her Fransız filminde olmazsa olmaz bir tane eş cinsel oyuncu var. Bu olaya takıntılı filan değilim ama, gerçekten Fransiz yönetmen olmanın ilk koşulu filmlerde mutlaka eş cinsel bir oyuncu oynatmak. Neyse bu gereksiz detaydan sonra filmin başrolu olan Justine (Garance Marillier) şirinliği ile kalbimizi mest etmesinin yanında, başrolü de kaldırabilmesi kalbimizi derin yalnızlık limanlarina sürüklenmesine neden oluyor. Bunun yanında Alexia (Ella Rumpf) da hiç de fena olmayan oyunculuğu, filmi güzel yapan detaylardan biri. Ve gelelim filmin en olmuş kısmına. Müzikler. Evet bir altyapının, bir filmi kurtarması çok ilginç gelse de bu filmi ipten alan en büyük faktör doğru zamanda doğru yerde giren müzik oluyor. Hep göz ardı ettiğimiz bir olgunun, bu filmde sıyrılması sıradan bir izleyici olarak beni mutlu ediyor. Sonuç olarak, 36 yaşında olan Julia Ducournau, yönetmenlik kariyerinin başında, oldukça umut vaad eden bir yönetmen. Bu dönemde, film adı altında izlediğimiz Çin işkencelerine baktığımızda Raw tam anlamı ile olmasa bile, iyi niyetten kurtaran bir film. 7/10

filimgurusu 4 years ago

Açlık

Steve McQueen

8 Gönderi

Ve yine kötü bir film ile karşı karşıyayız. Bu gözler 3 gün içinde 2 kötü film izlemeyi hak edecek ne yaptı, gerçekten çok dramatik bir şey. Kim der ki bu filmin yönetmeni olan Steve McQueen, bir kaç sene sonra 12…devamıVe yine kötü bir film ile karşı karşıyayız. Bu gözler 3 gün içinde 2 kötü film izlemeyi hak edecek ne yaptı, gerçekten çok dramatik bir şey. Kim der ki bu filmin yönetmeni olan Steve McQueen, bir kaç sene sonra 12 Yıllık Esareti çekecek ve Oscar olacak hey hey de hey... Evet, bu filmi oturduğunuz gibi izlemeniz hiç mümkün değil. Bu filmi izlemek için Britanya siyasal tarihini bilmeniz lazım. Yetmiyor IRA'yı, UDA'yi bilmemiz lazım. Yani, ben sadece film izlemek isteyen insanım belki arada bir yerde "Aaa" filan demek isteyen bir insanım. Bu filmi izlemeden önce neden ben Britanya siyasal tarihini araştırma ihtiyacı hissedeyim değil mi? Hayatımda ilk defa olmayan bir şeyi eleştireceğim. Bu benim için bir ilk olsa da yapabileceğim inanıyorum. Evet, filmin bir senaryosu... Yok. Çok ilginç bir şey ama filmin gerçekten bir senaryosu yok. İlk 40 dakika, toplam 10 replik var. Geri kalan sahneler, sessiz çalışan süpürge gibi. Böyle dümdüz sağa sola bakıyoruz. Filmin ortalarında rahip ile ana karakter ararsında uzun bir konuşma geçse de Britanya siyasal tarihini bilmediğimiz için, bu konuşmada bizim için "So Fucking What" 'dan ileri gidemiyor. Bu uzun konuşmadan sonra yine hiç bir replik yok. Kısacası bu filmin senaryosu totalde bir A4 sayfası kadar değilse, benim adım da Arda değil. Filmin görüntü kısmına gelirsek, yine bizi bir şey beklemiyor. 1 saat 39 dakika'nin 1 saati gördüğümüz şeyler "bolca erkek poposu, bolca erkek pipisi, bolca kanlı ishal". Bakın 1 saat boyunca bu üçlüyü görmek, inan ki sanat değil. Yani sanat bu değildir, sanat bu olmamalı. Yine görüntü olarak acayip bir kısım da, filmin bir bölümünde 5 dakika boyunca koridor temizlenme sahnesi izliyoruz. Mesela bu 5 dakika boyunca gidip bir çay koyun, aileniz ile zaman geçirin emin olun hiç bir şey kaçırmazsınız. Filmin en büyük hayal kırıklığı ise oyunculuk kısmında yaşanıyor. Sen ki koskoca Michael Fassbender'sin şu filmi nasıl kabul edip, filminden önce 40 kilo verdin mesela? Ben bu filmi izlerken 12 gram verdim diye vücudumdan özür diledim, sen kendi isteğin ile nasıl 40 kilo verdin. Onun harici tıpkı The Square'de olduğu gibi birden ortadan yok olan insanlar var. Bakın bu insanlar ölüyor mu ne oluyor bilmiyoruz. Birden yok oluyor. Sanki hiç filmde olmamış gibi, buharlaşiyorlar. Kimse de demiyor ki bu insanlara ne oldu yav? Kısacası yoldan geçen her insanın biyografisini çekersek ne olur sorusunun cevabıdır bu film. Hiç bir yere bağlanmayan, hiç bir yere varmayan bu film tam olarak ne anlattığı kocaman bir muamma. Yani 1 saat 39 dakika boyunca hiç bir şey anlatmamak, gerçekten muazzam bir başarı olsa gerek. Filmin hakkında tek olumlu yan Steve McQueen'ın nasıl bir hata yaptığını fark etmiş olmalı ki 5 yıl sonra 12 Yıllık Esaret gibi muhteşem bir film çekmiş olmasıdır. Onun harici tekrar söylüyorum ki bu film kocaman bir "olmamıştır". Yüce yaradan bir daha böyle kötü filmler izlemeyi, bu aciz kuluna nasip etmesin. 1/10

filimgurusu 4 years ago

20 Yaşında Öleceksin

Amjad Abu Alala

2 Gönderi

2019 sinema açısından destansı bir yıl oldu desek yalan olmaz. Bir çok ülkeden, bir çok harika film çıktı. Bu filmlerden biri de Sudanli yönetmen Amjad Abu Alala'nin ilk uzun metraj filmi You Will Die At Twenty filmidir. Film; İnanç -…devamı2019 sinema açısından destansı bir yıl oldu desek yalan olmaz. Bir çok ülkeden, bir çok harika film çıktı. Bu filmlerden biri de Sudanli yönetmen Amjad Abu Alala'nin ilk uzun metraj filmi You Will Die At Twenty filmidir. Film; İnanç - Aile - Ön Yargı üçgeninde geçen bir dram filmi. Özellikle o yörenin en büyük sinema kolu olan İran'dan fazla fazla feyz alınan filmde, Muzemmil'in başından geçenlere şöyle bir yer veriyor. Filmin senaryosu bakımından, riske girmeden, basit bir şekilde işleyip bırakması, nispeten filmin güzel yanıydı. Bazı yerlerde "risk alınsa güzel olurdu" desek de, çoğu zaman "görev adamı" rolünden ayrılmadı. Özellikle filmin ilk yarım saatinde karakterin hikayesini uzatmadan anlatması ve bununla birlikte Sudan'in temel inanışlarını bize vermesi, filmin içine girmemizi kolaylaştırdı. Ayrıca senaryonun bazı yerlerde simgesel anlatıma gitmesi, senaryonun "sözsel" yükünü hafifleten, ince ama güzel detaylardan biriydi. Filmin görüntüsü için söylenecek pek bir şey yok aslında. İran sinemasının etkisinde bir görüntü bizlere sunmuş olsa da, fazla bir kamera oyunu yapmaması filmi "risksiz" sınıfına sokmasının bir diğer sebebi olabilir. Film boyunca bir kaç ışık oyunu ve siyah-beyaz renkler ile simgesel anlamlar katması yine benim gözümde geçer not almasını sağlıyor. Filmin en olmamış yani ise, malesef ki oyunculuk anlamında olmuş. Özellikle ana karakterin sivri olmaması, bununla birlikte yan rollerin tam olarak filmin içine girememesi filmin en olmamışı olmasını sağlıyor. Özellikle patlama anlarında, karakterlerin uygun patlamamayı yapmaması, hayal kırıklığı yaratıyor. Uzun lafın kısası, yönetmenin ilk sinema deneyimine bakarak, yönetmenin ümit vaad ettiğini söylemek mümkün. Bunun yanında Sudan gibi "geride kalmış ülkelerin" sanatsal bakış açısı ile vermesi, filmin yine umutlandıran bir başka hali. Kısacası: olur da bir gün düşerse bir yerlere, zaman ayırıp izlenesi bir film 8/10

filimgurusu 4 years ago

Sevgisiz

Andrey Zvyagintsev

17 Gönderi

The Square faciasından sonra izlemesi farz olan, Square ile aynı yıl yarışıp Cannes'da garip bir şekilde kaybeden, buram buram Rus sineması kokan Loveless filmi bana göre Return'dan sonra Zvyagintsev'in en iyi filmlerinden biri. Zvyagintsev'in bana göre en farklı yönü, çektiği…devamıThe Square faciasından sonra izlemesi farz olan, Square ile aynı yıl yarışıp Cannes'da garip bir şekilde kaybeden, buram buram Rus sineması kokan Loveless filmi bana göre Return'dan sonra Zvyagintsev'in en iyi filmlerinden biri. Zvyagintsev'in bana göre en farklı yönü, çektiği her filmde toplumsal bir soruna parmak basarken, aynı zamanda Rusya'nın hediye ettiği tüm görüntü tekniklerini çok rahatlıkla kullanıyor. Bu yönden bana göre Nuri Bilge Ceylan ile birlikte Tarkovski'ye bağlı kalan en iyi iki yönetmen diyebiliriz. Filmin senaryosu, görüldüğünden çok fazlası aslında. Sevgisizliğin vücut bulmuş hallerini izlerken, toplumun nasıl yozlaştığını bize çok net gösteriyor. Bunun yanında kişilerin teknoloji ile yaşamalarini "gösteri toplumuna" dönüşmelerini inceden inceye veren senaryo, toplumun kilit taşı olan aile kavramının çürümesini bize çok etkili bir dille anlatıyor. Aslında böylesine zor bir kompozit olayı, çok basit bir dille anlatması, filmin senaryosal anlamda "başarılı" olmasını sağlıyor. Filmin görüntü kısmı ise buram buram Rus sineması kokuyor. Özellikle filmin açılışindaki 10-15 karelik Rus manzarası, bunun haricinde yer yer yerinde kullanılan uzun çekimler tipik bir Rus görsel şöleni sunarken, özellikle filmin sonlarına doğru görüntülerin biraz "sıradan" 'a doğru sapmasi, Tarkovski' nin mezarda bi yan dönmesine sebep olmuş olabilir. Oyuncu kadrosunu ise bir renk ile anlatacak olsak, büyük ihtimal gri olurdu. Filmin içinde bir çok anti-kahraman olması, genel Zvyagintsev filmlerinin değişmezi diyebiliriz. Bunun haricinde, karakterlerim film içindeki değişimini çok iyi vermesi, benim açımdan pozitif bir görüntü idi. Bir kaç seks sahnesi, film içinde "iyi de bu neden var" dedirtse de, hoş görebileceğim noktalardan biri. Sonuç olarak Rus sineması seven biri olarak Loveless benim beklentimi rahatlıkla karşılayan bir film olmuştur. Yaptığı ufak tefek hataları görmezden gelirsek Loveless aslında toplumsal bir manifesto değeri taşımaktadir. Buradan başta Almadovar olmak üzere bütün Cannes jüri üyesine sitemlerimi iletiyorum. Böylesine muhteşem ve yer yer agresif bir filmi görmezden gelmemesi, gerçekten anlaşılamaz ölçüde. Kısacası Rus sineması var olsun dediğim gibi, benim için tam olarak da ; 8/10

filimgurusu 4 years ago

Kare

Ruben Östlund

8 Gönderi

Filmin yorumu, aşırı derecede yerden yere vurma içerebilir. The Square'e karşı derin hisler besleyen insanların uzak durması, keyifli olur. Son yıllarda izlediğim en hayal kırıklığı, en balon yapım sıralamasında çok rahatlıkla ilk üçe girebilir. Mesela bu film, ne yaptı da…devamıFilmin yorumu, aşırı derecede yerden yere vurma içerebilir. The Square'e karşı derin hisler besleyen insanların uzak durması, keyifli olur. Son yıllarda izlediğim en hayal kırıklığı, en balon yapım sıralamasında çok rahatlıkla ilk üçe girebilir. Mesela bu film, ne yaptı da Loveless'i, Killing Of A Secred Deer'i geçip Cannes ödülünü aldı, merak ediyorum. O dönemin jüri grubunda olan Almodóvar bu filminde ne gördü de, ben görmeyi unuttum? bunu da ayrıca merak ediyorum. Filmin senaryosu tam bir facia. Hiç bir matematiğe uymayan, sadece "sanat sevicileri" için yapıldığını düşündüğüm bir senaryosu var. Her sahnesi, gereksiz derecede uzun olmasının yanı sıra, bu uzun sahnelerde hiç bir şey anlatamaması, bakın burasi önemli "Hiç bir şey anlatmaması" gerçekten muazzam bir başarı. Kare'nin anlamı ile başlayan film, kare ile hiç bir şey vermemesi filmin ilginç yanlarından biri. Bunun yanında yaptığı sanat eleştirisini, tam olarak nasıl bir elestri yapması, anlaşılmazliğı bir kat daha arttırıyor. Filmin kamerasına gelecek olursa, facialar silsilesi burada da peşimizi bırakmıyor. Ben en son Arka Sokaklarda gördüğüm, bıçak gibi "cut"'lar bu filminde karşımıza çıkan şeylerden sadece biri. Sahnelerde kolaya kaçacak şekilde cut atılması bir derece mantıklı olsa da, her 7 dakikada bir sahneleri bıçak gibi kesmen ve o 7 dakikalık seanslarında içlerinin bomboş olması gerçekten takdire şayan bir hareket. Hakkını yemeyelim, son bölümlerde merdiven sahnesinde "roll-cam" güzeldi, onun harici kamerayı kullanan adam, maaşını beğenmemiş olmalı ki görsel olarak da bizi yere seriyor. Bütün bu kötülükler bununla sınırlı kalıyor mu? Tabi ki de hayır. Mesela filminde baş rol yok. Evet, bir baş rol var ama tam olarak neyin başı kimin başı belli değil. Tüy gibi, yani o adamı oradan alsak yerine Mesut Komiser'i koysak filmde en ufak bir titreme olmaz. Onun dışında filmde sırra kadem basan insanlar var. Bir an da yok olan ve nereye gittiğini merak ettiğimiz insanlar var. Yetmiyor, birden ortaya çıkan çocuklar var. Çocukların nasıl ortaya çıktığını da anlamıyoruz. Yani, oyuncular ile ilgili hiç bir fikrimiz yok aslında. He bir de maymun adam var. Bir ikon olduğunu iddia etseler de, ikon olan tek yani, ikonluktan yoksun olması. Hatırladıkça sinir krizine girmemi sağlıyor bu film. 2 saat 31 dakika boyunca hiç bir şeyi anlatmaması, gerçekten muazzam bir başarı. Bu film sayesinde sanattan anlamayan, taşra komedisi bağımlısı biri olduğumu öğrendim mesela. Kendimi bulmamı sağlayan Cannes ekibine ve yönetmen Ruben Östlund'a buradan teşekkür ederim. İsveç kültürünü bilmediğim için yaptığı eleştirleri anlamadığım için kendimden özür diliyorum. Kısacası, hiç bir şeyi ile olmamış bir film. Yani hayatta 2 saat 31 dakika boş zamanınız olsa bile bu filmi izlemeyin. Gidin doğayı izleyin, yolları izleyin ama bu filmi izlemeyin. Doğa veya yollar veya inasanlarin spontane senaryosu ve görselliği ve hatta oyunculuğu bu filminden daha iyidir. 2/10

filimgurusu 4 years ago

Büyük Budapeşte Oteli

Wes Anderson

142 Gönderi

Son 10 yılda çekilmiş en film gibi filmdir. Wes Anderson'un uluslararası arenada arz-ı endam yaptığı, yıldızlar geçiti dolu bir film. Oscar'da Birdman'e kaybetmiş olsa da, En İyi Tasarım ve En İyi Müziği alnının teri ile almış bir film. Filmin senaryosu,…devamı

filimgurusu 4 years ago

Birdman

Alejandro González Iñárritu

41 Gönderi

2013 sonrası Oscar'in Meksika dalgasının en önemli yönetmenlerinden Iñárritu'nun Oscar'a uzanan muazzam filmi Birdman, özünde anlaşılması zor filmlere giren bir film. Film senaryosal anlamda, muazzam göndermelerin olduğu bir alan açıyor bize. Film, bir zamanlar ikonik bir kahraman olan Birdman'i oynayan…devamı2013 sonrası Oscar'in Meksika dalgasının en önemli yönetmenlerinden Iñárritu'nun Oscar'a uzanan muazzam filmi Birdman, özünde anlaşılması zor filmlere giren bir film. Film senaryosal anlamda, muazzam göndermelerin olduğu bir alan açıyor bize. Film, bir zamanlar ikonik bir kahraman olan Birdman'i oynayan Riggan (Michael Keaton) 'in üzerine yapışan süper kahraman kimliğini atmaya çalışmasını bize tatlı bir dilde gösteriyor. Riggan' in kendi iç çatışmalarina sık sık yer verdiği, bunun yanında da, eleştirmen olan Tabitha (Lindsay Duncan) 'in bir çok yerde Riggan' a tiyatroya ait olmadığını vurgulaması ve film boyunca Riggan'in aitliğini ispat etme çabası, filmin senaryosal anlamda, mükemmele yakın olmasını sağlıyor. Bunun yanında Sam (Emma Stone) 'in filmde çatışma anlarında mimik ve gözlerini çok iyi kullanması, filmin muhteşem bir gerçekliğe sürüklenmesine neden olmuştur. Herkesin ve pek tabi benim de bu film hakkında hayran olmamı sağlayan özellikle ise, filmin ilk andan itibaren neredeyse 0'a yakın "cut" kullanması olmuştur. Kameranin filmin içinde bu kadar aktif halde bulunması, tartışma anlarında dinamik yer değiştirmeler ile diyalogları güçlendirmesi, filmin görüntü yönetmeni olan Emmanuel Lubezki'nin "En iyi görüntü" dalında Oscar almasını sağlamıştır. Filmin neredeyse hiç "cut" kullanmaması, filmi izlerken aklıma sık sık Rope filminin gelmesine neden olmuştur. Belki de Iñárritu'nun, Hithcock'a selam çakma merasimi olabilir. Oyunculuk alanında ise Michael Keaton, Emma Stone ve Edward Norton'un yakaladığı harika kimya ve yer yer Keaton'un sazı eline alıp monologlarla filme renkler katması, filmin oyunculuk yönünden hiç de sırıtmayan ve göze hoş gelen performanslari izlememize sebep oluyor. Filmde jazz davulların sık sık duymamız ve bu ritimsel enstrüman ile filmin dinamizmine doğrudan katkıda bulunması filmi güzel yapan bir diğer detay olarak akıllarda kalıyor. Özellikle Riggan'in müziği istediği yerde başlatıp, istediği yerde durdurması, filmin 1. kişi gözünde izlemenin ahenkine kapılmamizi sağlıyor. 2015 yılında Oscar'i alan Birdman, izlemesi zor bir film olmasının yanı sıra bugünkü sinematik evrenlere yönelttiği eleştirilerle, filmin aslında hiç de boş bir film olmadığını ispat ediyor. Meksikalılarin bir döneme damgasını vurduğu bu kuşakta, Birdman kesinlikle izlenmesi gereken filmler arasında yer alıyor. 9/10

filimgurusu 4 years ago

Gemide

Serdar Akar

52 Gönderi

1996 yılı ve sonrası Türk sineması adına bir kırılma dönemi oldu desek yalan olmaz. 80'lerden sonra kendini yinelemeye başlayan Yeşilçam'ın yerini, modern Dünya sinemasına geçiş dönemi olarak kabul edilen 90'larin sonunda Tabutta Rövașata, Dönersen Islık Çal, Eşkıya, Propaganda gibi bir…devamı1996 yılı ve sonrası Türk sineması adına bir kırılma dönemi oldu desek yalan olmaz. 80'lerden sonra kendini yinelemeye başlayan Yeşilçam'ın yerini, modern Dünya sinemasına geçiş dönemi olarak kabul edilen 90'larin sonunda Tabutta Rövașata, Dönersen Islık Çal, Eşkıya, Propaganda gibi bir çok yeni film bugünkü sinemanin temellerini atmıştır. Bu filmlerden biri olarak Gemide filmi ve devam filmi niteliğinde olan Lalelide Bir Azize filmi, modern Türk sinemasının mihenk taşlarından sayılır. Gemide filmi aslında göründüğünden daha fazlası olan bir film. Filmin açılış sekansında Kaptan'ın gemiyi, bir ülkeye benzetmesi, aslında filmin politik bir gönderme olduğunun ve politik bir yapıda olduğunun göstergesidir. Belki de bundan hareketle, o dönemde hiyerarşinin bozukluğu ancak bu kadar sade ve vurucu işlenir dememe sebep oluyor. Filmin senaryosu aslında bir dolaylama. Bir gemide yaşayan 4 adamın, dönüşümünden çok daha fazlasını ve bana göre bugün çekilmeye cesaret edilemeyecek düzeyde ofansiflikler içeren bir film. Özellikler gemi dışında olduğu sahnelerde bir Türkiye portresi sunması filmin vurucu yapan hoş detaylarından biridir. Belki de bu yüzden Serdar Akar ve Önder Çakar'in senaryosal anlamda zekalarını ve cesaretini taktir etmek gerekir. Oyunculuk anlamında ise tamamen bir şölen desek yalan olmaz. Özellikle Erkan Can'ın muhteşem tiratları, onunla birlikle Haldun Boysal, Yıldıray Șahinler, Naci Tașdöğen'in soğuk oyunculukları filmin gri yapısının oluşmasında belirleyici etmenlerden biri oluyor. Belki de filmin benim için en anlaşılmaz tarafı görüntü açısından olmuştur. Filmi 3 farklı kameraman çekmiş hissine girmeme ve son 20 dakika'da kamerada kim varsa, "Keşke hep bu olsaymış" dememe vesile olmuştur. Ama genelinde çoğun miktarda kullanılan "cut"lar, derinliği olmayan düz çekim açıları filmin önündeki en büyük taşlardan biri olmuştur. Uzun lafın kısası, Türkiye sineması için gerek senaryosal, gerekse rengi bakımından bir mihenk taşı olan bu film Serdar Akar'in yaptığı en iyi işlerden biridir. Özellikle Barda filminden sonra "değişik" filmlere imza atıp, kendini aşağı çekmesi, bir parça üzse de 1996-2005 arasındaki zekası, beni oldukça etkilenmesine sebep olmuştur. 8/10

filimgurusu 4 years ago

Başlangıç

Christopher Nolan

349 Gönderi

Sinemanin bütün elementleri kullanılırsa ne olur sorusunun cevabını veren bir film desek yalan olmaz. Özellikle bu filmde Nolan'in ne kadar zeki olduğunu bastıra bastıra gösterdiği bir film. Öncelikle senaryodan başlamak gerekirse, gerçekten muazzam bir matematik eseri desek yalan olmaz. Bütün…devamıSinemanin bütün elementleri kullanılırsa ne olur sorusunun cevabını veren bir film desek yalan olmaz. Özellikle bu filmde Nolan'in ne kadar zeki olduğunu bastıra bastıra gösterdiği bir film. Öncelikle senaryodan başlamak gerekirse, gerçekten muazzam bir matematik eseri desek yalan olmaz. Bütün bir senaryo, basit bir matematikten dallanan ve bu dallanmanın gram tekrara düşmeden, temposunu koruyarak devam etmesi, gerçekten Nolan'in üstün bir senaryo matematikçisi olduğunu ispatlar nitelikte. Ki Nolan'in ana akım sinemasını iyi okuması, seyirciye neyi, ne zaman, nasıl vereceğini bilmesi tekrarlarla dolu senaryonun, tekrarsız gibi lanse edilmesini sağlıyor. Bunun yanında yine bir risk unsuru da olsa, kalabalık ve yıldızlarla dolu oyuncu ekibine dağıttığı rollerin homojen dağılması, filmde tek bir karakterin öne çıkmamasını sağlıyor. Filminde her oyuncunun sazı eline alması gereken sahnelerin olması ve bu sazı eline alındığında sırıtmadan taşıması, Nolan'in bir başka riskten bir başka mucize doğurmasına neden oluyor. Ayrıca Nolan'in yol arkadaşı Hans Zimmer'in filme yaptığı müzikler, filmin atmosferini güçlendiren başka bir etmen. Özellikle böyle güçlü filmlerin belki de en temel sorunlarından biri atmosfer kontrol sorununu, Zimmer'in muhteşem müzikal zekası sayesinde tam da İnceptiona yakışır şekilde üstesinden geliyor. Belki benim açımdan filmin tek keşkesi kameranin sıradan kullanılması olabilir. Çok fazla görsel efektin olduğu filminde, kameranin sadece izleyici göz olarak kullanılması, beni bir parça hayal kırıklığına uğratsa da çektiği tür itibari ile kamera hareketlerine müsait olmaması, hayal kırıklığımı gideren faktör oluyor. Sonuç olarak devasa bütçelerin adamı Nolan'in çektiği Inception, her kuruşun hakkın veren ve ilginc bir şekilde o dönem Oscar'i The King's Speech'e kaptıran bir film olmasına rağmen, son 10 yılda senaryo-müzik-oyuncu üçlüsünden doğan en doğa-üstü bir film olmuştur. Bana göre ana-akım filmlerinin kralı Nolan'in ne kadar zeki bir adam olduğunu anlatan film, izlemeyen herkesin bir an önce izlemesi gereken filmdir. 9/10

filimgurusu 4 years ago

Kefernahum

Nadine Labaki

310 Gönderi

Doğu sinemasının, çocuk oyuncu kullanma ustalığının yeni ürünü Kafernahum, 2018 yılının en tokat gibi, en gerçekçi filmlerinden biridir. Özellikle coğrafyanın dezavantajını izleyene iyi geçiren Nadin Labaki, Doğu Sinemasının bütün elementlerin kusursuz bir şekilde kullanıyor. Öncelikle Nadin Labaki, gerçekten muazzam sayılabilecek…devamı