🦂 (@herbokolog)

Kitabı anlatmaya nasıl başlamalıyım bilmiyorum çünkü duygularımı tam olarak anlatamayacağım. Küçükken kütüphaneye giderdim ve bir gün çizgi roman bölümünde dolaşırken dikkatimi bu kitap çekti. Sayfalarını karıştırdım ve ilgimi çekince almaya karar verdim. O günün akşamı yatağıma oturup okumaya başladım ve…devamıKitabı anlatmaya nasıl başlamalıyım bilmiyorum çünkü duygularımı tam olarak anlatamayacağım. Küçükken kütüphaneye giderdim ve bir gün çizgi roman bölümünde dolaşırken dikkatimi bu kitap çekti. Sayfalarını karıştırdım ve ilgimi çekince almaya karar verdim. O günün akşamı yatağıma oturup okumaya başladım ve kitap bitene kadar da yataktan kalkamadım. Çok etkilenmiştim. Her bir sözcüğü, resimlerdeki her bir çizgiyi aklıma kazımaya çalıştım. Ertesi gün gidip kalan üç kitabını da aldım ve onları da iki günde bitirdim. Kitabın konusundan önce yazarın hayatını anlatmak istiyorum. Keiji Nakazava, İkinci Dünya Savaşı'nda Hiroşima'ya atılan atom bombasını yaşayanlardan biri. O zamanlar henüz 6 yaşındaydı. Bombanın atıldığı saatler Kanzaki İlkokulu'nun arka bahçesindeydi ve okulun beton duvarı sayesinde yaşamayı başardı. Ama 8 aylık hamile annesi, babası, ablası Eiko ve erkek kardeşi Susumu evdeydi. Annesi o sırada balkonda çamaşır asmaktaydı. Patlama annesini evlerinin arkasındaki sokağa fırlattı ve kadın bir çizik bile almadan kurtuldu. Ama ailesinin geri kalanı o kadar şanslı değildi. İki katlı bir evleri vardı ve ikinci kat birinci katın üstüne düşüp tüm evi dümdüz etmişti. Ablası oracıkta ölüverdi. Babası ve erkek kardeşi ise enkazın altında kalmış, bağıra çağıra annesinden yardım istiyorlardı. Kadın ise ne yapacağını bilemez halde ağlıyor, çaresizce enkazı kaldırmaya çalışıyordu. Alevler her tarafı sarmışken annesi orada kalıp onlarla beraber öleceğini söylüyordu ama bir komşusu gelip kadını kurtardı. Keiji, annesini bir kaldırımda buldu. Kadın o şokla bebeğini doğurdu ve ona Tomoko adını verdi. Fakat bebek yalnızca 4 ay yaşayabildi. 7 yıl sonra annesi ölmüştü ve Keiji onun küllerini toplamak için krematoryuma gittiğinde şok oldu. Çünkü bombanın radyoaktif kalıntısı, annesinin kemiklerini bile yemişti. Keiji Nakazava, bu olaydan sonra öfkeden deliye döndü ve annesinin öcünü almak için çizgi romanlar yazmaya başladı. Yalınayak Gen, işte böyle ortaya çıktı. Yalınayak Gen, aslında bir otobiyografi. Çünkü kitapta Keiji kendini Gen olarak anlatıyor. İlk kitapta savaşı, onun getirdiği yoksulluğu ve atom bombasının düşmesini okuyoruz. Kalan üç kitap ise Gen'in toparlanması, umudunu kaybetmeyip annesine ve kardeşine bakmasını anlatıyor. Aslında 10 kitaplı bir seri olsa da Raf'ta sadece 4 kitabını buldum. İlk 4 kitabı okuyarak söyleyebilirim ki bu bir çocuk çizgi romanı değil. Keşke biraz daha büyüdüğümde okusaymışım diye düşünüyorum çünkü kitaptaki her bir detay zihnime kazınmış durumda. Gen'in babası sırf savaşa karşı diye insanların onlara yardım etmeyip aç bırakması, annesinin enkazın yanından kıpırdamayıp "Sizinle birlikte öleceğim," demesi, Gen'in küçük bir erkek çocuğu görüp kardeşi Şinji'ye benzetmesi ve onun yanından ayrılmaması... Her bir sayfası çok etkileyici ve aslında öğretici de. Gen'in başına gelen her olaya rağmen hala dik durup umudunu kaybetmemesi insana çok şey öğretiyor. Tüm seri olmasa bile ilk 4 kitabını okumanızı mutlaka tavsiye ediyorum. Ayrıca sanırım bir animesi de varmış. Henüz izlemedim ama izleyince onun hakkında yorumlarımı da paylaşacağım. "İnsanlar aptal. Darkafalılık, dini fanatiklik ve açgözlülük yüzünden, dünya asla barış içinde olamıyor ve bir nükleer savaşın gölgesi hiçbir zaman çok uzaklarda değil. Yalınayak Gen’de buğday, o gücün ve cesaretin simgesi. Buğday başakları karların altından fışkırıyor, sadece üzerlerine tekrar tekrar basılsın diye. Üstüne basılmış buğday, dünyaya güçlü kökler salıyor ve sonunda büyüyor. Ve bir gün buğday, başak veriyor."

herbokolog 3 months ago

Germinal

Claude Berri

7 Gönderi

Kitabı okur okumaz hemen filmini de izledim ve çok iyi uyarlandığını söyleyebilirim. Tabi ki kitap kadar değil ama neredeyse önemli hiçbir sahne atlanmamış. Uzun bir film ancak yeteri kadar uzun değil. Kitabı okumamış olsaydım bir çok yeri anlamazdım diye düşünüyorum.…devamıKitabı okur okumaz hemen filmini de izledim ve çok iyi uyarlandığını söyleyebilirim. Tabi ki kitap kadar değil ama neredeyse önemli hiçbir sahne atlanmamış. Uzun bir film ancak yeteri kadar uzun değil. Kitabı okumamış olsaydım bir çok yeri anlamazdım diye düşünüyorum. Başrol dışında oyunculuklara bayıldım. Özellikle Catherine tam olarak o karakteri oynamak için yaratılmış. Anneyi kitapta güçlü bir karakter olarak göstermişti yazar, filmde de bunu çok iyi bir şekilde uygulamışlar. Ama başrol hiç olmamış. Oyunculuğunu pek sevmedim. Tüm filmi tek bir yüz ifadesiyle bitirdi adam. Bir türlü ısınamadım. Bunun dışında sahne tasarımları ve kostümler o kadar iyiydi ki. Fransızlar dönem filmi yapmayı biliyor cidden. Kitaptaki o büyülü hava tamamen olmasa da oldukça hissediliyor. Ama daha iyi müzikler beklerdim. Film için yapılan özel ve dikkat çekici bir müzik olmalıydı. Madencilerin birbirleri önünde yıkanmaları, çalıların içinde sevişmeleri, madende Catherine'in rahatça gömleğini çıkartıp devam etmesi, sürekli üremeleri... Bu insanların bir hayvandan farksız yaşadıkları çok iyi gösteriliyor. Aynı zamanda maden sahiplerinin umursamazlığı ve kendi içlerinde yaşadıkları anlamsız entrikalar da çok etkileyici. İzlerken sinirden köpürüyorsunuz. Kitabı okuyup filmi de izledikten sonra Zola'nın asıl anlatmak istediği şey üzerine çok düşündüm ve diğer insanların fikirlerini de okudum. Ama şunu söyleyebilirim ki Germinal tek bir şey anlatmıyor. Germinal kadın emeğinin sömürülmesinden tutun kapitalist sisteme, anarşizm-sosyalizm tartışmasından evlilik içi tecavüze kadar bir sürü şey anlatıyor. Bu nedenle eserin anlatmak istediği şeye odaklanmak gereksiz olur. Her şeye rağmen Germinal gelmiş geçmiş en iyi eserlerden biridir benim için. Ayrıca dönemi için de çok önemlidir. Öyle ki Zola öldükten sonra işçiler cenazesinde "Germinal! Germinal!" diye bağırmışlardır. Mutlaka kitabı okuyun ya da filmi izleyin. Çok etkileneceğinize eminim. "Ancak fakir olduğunuz sürece zenginlere bağırıyorsunuz. Parayı bulunca sınıfınızı unutuyorsunuz. Burjuvalara olan nefretiniz burjuva olma isteğinizden kaynaklanıyor."

herbokolog 3 months ago

Protesto

Mathieu Kassovitz

66 Gönderi

Spoiler içeriyor Filmin etkileri o kadar büyük ki hem Fransa'da hem de Dünya'da çok çeşitli hareketlere ilham oluyor. Bunu yaparken de bir grubu övüp öbürünü yerin dibine sokmuyor ama. Her şey inanılmaz objektif. Hatta filmin sonu bile öyle. Kimin öldüğünü bilmediğimiz için…devamı

herbokolog 6 months ago

Mahşer

Stephen King

7 Gönderi

Okurken o kadar sıkıldım ki sonuna özetinden baktım. Stephan King'in okuduğum ikinci kitabı ve bir türlü ne ona ne Amerikan Edebiyatı'na ısınamıyorum. Kitapta hiçbir duygu yok. Sadece olaylar oluyor ve o kadar hızlı okuyor ki takip edemiyorsun. Karakterlerin tepkileri, iç…devamı

herbokolog 7 months ago

Ağustos: film: 1-Thor: The Dark World 2-Leila's Brothers 3-Stay 4-High Tension 5-Paris, Texas 6-Teksas Katliamı 7-Teksas Katliamı 2 8-Teksas'ta Vahşet 9-Perfect Days 10-The Seventh Seal 11-Rear Window 12-Yurt 13-Undine 14-The Double Life of Veronique 15-Lighthouse 16-Alien dizi 1-Good Girls 2-Russian…devamı

herbokolog 8 months ago

Yurt

Nehir Tuna

22 Gönderi

"hep... hep... hep... benim cehenneme gitmek umrumda bile değil seni çok seviyorum" Ahmet'in Hakan'ın kulağına fısıldadığı sözler bunlarmış. Film renkliye geçtiğinde içim kıpır kıpır olmuştu. Yıllardır sessiz tutulanları sesli bir şekilde söylediği için çok sevdim. Özellikle sondaki okul sahnesiyle yurt…devamı

herbokolog 9 months ago

Kaplumbağalar Da Uçar

Bahman Ghobadi

65 Gönderi

Spoiler içeriyor Film savaşı hiç bir politik kaygıya girmeden tamamen çocuklar üzerinden anlatıyor. Savaştan en çok etkilenen insanlar üzerinden... Mesela Türk ordusunun tehtid barındırmayan küçük bir çocuğu çat diye vurabileceği gibi bir fikir bile rahatsız edici gelmiyor. İlk başta çokça Amerikan propangandası…devamıFilm savaşı hiç bir politik kaygıya girmeden tamamen çocuklar üzerinden anlatıyor. Savaştan en çok etkilenen insanlar üzerinden... Mesela Türk ordusunun tehtid barındırmayan küçük bir çocuğu çat diye vurabileceği gibi bir fikir bile rahatsız edici gelmiyor. İlk başta çokça Amerikan propangandası bulunuyor gibi gelse de öyle olmadığını anlıyoruz. Uçakla gönderilen yardım kağıtları Amerikalıları kahraman gibi gösterirken diğer taraftan Uydu'nun Amerikan mayınına basıp bacağını kaybetmesi de ikiyüzlülüklerini anlatıyor. Özellikle Uydu'nun ayağını kaybettikten sonra hep Amerikan askerlerini görmek istemesine rağmen sonda onlara sırtını dönmesi çok anlamlıydı. Hiç bir devletin kahraman olmadığını, her yardımın arkasında siyasi bir çıkar olduğu mesajını ince ince veriyor. Savaş, soykırım ya da katliam filmlerinde seyircilerin göğsünü daha kolay cız ettirmesi için yönetmenlerin çocukları oynatmasını hep kolay ve ucuz bir yöntem olarak görmüşümdür ama filmde böyle bir duygu pornosu yok. Agrin'in sahnelerinde duygunun içine girecekken pat diye sahne bitiyor. Durumu romantize etmiyor. Olayın korkunçluğunu allayıp pullayıp gereksiz müziklerle, ağlamalarla, bağırış çağırışla verip de insanların bu vahşetle kendilerini tatmin ettirmesine izin vermiyor. Sanırım filmin en sevdiğim tarafı da bu. Yönetmen köyleri tek tek dolaşıp savaştan etkilenen kişileri filminde oynatmış. Küçük çocuğun kör olması ve bizim üzülmemiz Agrin'in ona duyduğu iğrençlik ve acıma duygusunu bize hissettiriyor. İçinde çocuğa karşı tek bir sevgi kırıntısı yok. Onla olmuyor ama onsuz da olmayacağını biliyor ve son çare her şeyi bitiriyor. Savaşlar gelir geçer, devletler zenginleşir ya da batar, bir kaç takım elbiseli adamın itibarı yükselir ya da alçalır... Ama savaşın tüm bedellerini Agrin ve onun gibiler öder. Geriye yalnızca çaresizlik ve nefret kalır.

herbokolog 1 year ago

Şubat: filmler: 1- Saw 1 2- Saw 2 3- Saw 3 4- Saw 4 5- Saw 5 6- Saw 6 7- Saw 3D: The Final Chapter 8- Barda 9- Psycho 10- The Last of the Mohicans 11- Cebimdeki Yabancı 12-…devamı

herbokolog 1 year ago

Sapık

Alfred Hitchcock

56 Gönderi

Son günlerde korku ve gerilim filmlerine inanılmaz merak saldım ve aylardır izleme listemde duran o büyük yapımı sonunda izleyebildim. Filmin ünü ve izleyenlerin yorumları da beklentimi arttırdı. Fakat son 40 dakikası ve bir kaç sahnesi dışında çok sıkıcı geçti. Eski…devamıSon günlerde korku ve gerilim filmlerine inanılmaz merak saldım ve aylardır izleme listemde duran o büyük yapımı sonunda izleyebildim. Filmin ünü ve izleyenlerin yorumları da beklentimi arttırdı. Fakat son 40 dakikası ve bir kaç sahnesi dışında çok sıkıcı geçti. Eski ve siyah-beyaz bir film olmasının da etkisi var tabi. Korku ya da gerilim değil de psikolojik bir film denmesi daha doğru olabilir çünkü hikayesi diğer her şeyin önüne geçmiş. Normalde bu tarz filmlerin devam filmlerinin çekilmesine pek sıcak bakmam. Mesela The Shining'e bayılmama rağmen Doctor Sleep'i izleyeceğimi düşünmüyorum. Ama sırf Norman Bates'in hikayesi için devam filmlerine ve dizisine de bakacağım mutlaka. Cinayet ve şiddet sahnelerini ilk kez izlediğimde çok gülünç ve acemi bulmuştum. Ama filmi bitirince aslında meselenin duş sahnesinde kadının ne kadar inandırıcı olmayan bir şekilde bıçaklandığıyla ilgili olmadığını görüyorsunuz. Mesele senaryoyu, oyunculukları, hikayeyi, gerilimi ve sonrasında gelen her şeyi profesyonel bir şekilde birleştirmekle ilgili. Tam da bu sebeple filmin gerçekten kaliteli bir yönetmenden çıktığını anlıyorsunuz. Aslında sevmediğim ve beni tam anlamıyla 10 yıldız veremeyecek kadar rahatsız eden şey, sonunu beğenmemem. Oldukça uzun bir süre belirsiz kaldıktan sonra ve gerilimin zirveye ulaştığı anda rastgele bir adamın içeri girip tüm hikayeyi beş dakikada anlatıp bitirmesine gerek yoktu. Bir şaka yaptığında şakayı anlamayan kişiye gülmesi gereken yeri anlatırkenki yaşanan o gereksiz durum gibi bir şey olmuş. Çoklu kişilik bozukluğunun ele alındığı filmleri seviyorum ve zaten sonda Norman Bates'in o ikonik sahnesi ve ona eşlik eden iç monologu da hikayeyi yeterince açıklıyordu. Sondaki saçma açıklamayı kesip sadece bunu yapabilirlerdi ve bence o zaman bir başyapıt olurdu. Her şeye rağmen gerek oyunculuklarıyla gerek müziği gerek de çıktığı dönemin sansür uygulamalarına karşı çıkan sahneleriyle çok cesurca ve başarılı bir yapımdı. Mutlaka izleyin. “O sineği ezmeyeceğim bile. Umarım izliyorlardır. Görecekler. Görecekler ve bilecekler. 'Neden bir sineği bile incitmesin,' diyecekler.”

herbokolog 1 year ago

Ölümcül Labirent: Şampiyonlar Turnuvası

Adam Robitel

34 Gönderi

87 dakikamı şu filme harcayacağıma o oyunlara katılmayı tercih ederdim gerçekten. Tamamen birincisi tuttuğu için çekilmiş boş bir film. İlk filmin oyunlarına, heyecanına, karakterlere, oyunculuklara bayılmıştım. İkinci filmini de merak ediyordum. Özellikle yorumlar beklentimi çok arttırtı ama inanılmaz bir hayal…devamı