(@) - Raf

"Uzun Sürmüş Bir Günün Akşamı"nda, Bilge Karasu ile tanışma eserim oldu. Öncelikli olarak eserin isminden bahsetmek istiyorum; Türk Edebiyatı'nda bazı roman ve hikâye isimleri vardır ki bunlar başlı başına bir şiirdir zâten, işte bunlardan birisi de hiç şüphesiz ki "Uzun…devamı"Uzun Sürmüş Bir Günün Akşamı"nda, Bilge Karasu ile tanışma eserim oldu. Öncelikli olarak eserin isminden bahsetmek istiyorum; Türk Edebiyatı'nda bazı roman ve hikâye isimleri vardır ki bunlar başlı başına bir şiirdir zâten, işte bunlardan birisi de hiç şüphesiz ki "Uzun Sürmüş Bir Günün Akşamı"nda. Kendi kendime yineliyorum da; insanın canını acıtan, elimizden kayıp giden mutlulukları kaçırdığımız günün akşamını çağrıştırıyor biraz da bana bu hikâyenin ismi... Eserin muhtevası için de yine isminden gelen şiirselliğin devam ettiğini söyleyebilirim. Karasu'nun dili kullanma becerisi gerçekten şâhâne. Dili kullanmıyor, işliyor sanki. Bazı kimseler bundan hoşlanmayabilir; dili nesir türünde işlemekten, "şiir" türünde kalması gerektiğine inanılan bu dil inceliğinin düz yazıya da aksettirilmesinden bahsediyorum. Fakat ben esasen bu kitaba dair bu şiirselliği sevdim ve hayranlıkla okudum. Bazı satırları birkaç kez okuduğumu söylemeliyim, Bilge Bey'in inceliği olduğu gibi ağır da bir dili var. Bu ağırlık dilinden geldiği kadar, muhteva itibariyle de sağlamlaşmış. Eser, üç hikâyeden oluşuyor; "Ada, Tepe ve Dutlar" hikâyeleri olmak üzere. İsimsel olarak da birbirlerine yakın isimler zaten. Ve ve zamansal ve mekânsal olarak tanımsızlığa kaçan mekânlardan ibaretler ki olaylar içerisinde bir akış ve zaman kavramı mevcut da değil zaten. Bir insanın kendisini arama yolculuğuna şahit oluyoruz bu tanımsızlıkta. Etik değerlerin sorgulanması itibariyla kendisini bulma yolculuğunu okuyoruz. "Ada" ismi başlı başına bir metafor zaten, insan oraya düşmeli ki kendisine yaslanabilsin, yalnız kalabilsin. Sonrasında kendisine yaslanan insan tepeye doğru yol alacak, yokuş çıkacaktır. Müthiş sorgulamalar var hikâyelerde ben en çok ilk ikisini sevdim, hele "Ada" hikâyesi beni Bilge Karasu'ya hayran bıraktı. Türk Edebiyatı'nın en önemli eserlerinden olduğunu düşünüyorum. Hikâye itibariyle de nevi şahsına münhasır. Daha evvel okuduğum hikâyeler gibi bir olay üzerinde durmaktan ziyâde insan kavramına, insan ruhunu hikâyeleştirme üzerine yoğunlaşılan metinlerden oluşuyor çünkü. Ayrıca Bilge Karasu'nun tüm bir kitap boyunca "ve" bağlacını hiç kullanmadığı bilgisini de buraya eklemek isterim ve altını çizerken uzun uzun düşündüğüm, uzun uzun daldığım alıntılara geçmek isterim; • "Yaşamayı eskitmekten Eskitmek için kullanmak gerekir bir şeyi, herhangi bir şeyi Yaşamayı tüketmekten Bu da öyle, tüketmek için başlamak gerekir Yaşama sanki hiç gelmeyecek, erişmeyecek bir bayram gibi, bir Belki, belki bu yoldan giderek Bir bayram nasıl beklenirse Belki bu yoldan giderek bir şeye varacak Bir bayrama nasıl hazırlık yapılırsa, nasıl, yaşamanın bütün kaygıları, işleri, oruçları bayrama yönelirse, o kaygılar, o işler, o oruçlar nasıl o bayramda gerekliliklerinin doğrulanışını bulursa Ama bayram gelirse Burada duruyor. Bayram, gelirse... Ama bütün bir ömür bir bayram hazırlığıyla geçer de o bayram gelmezse..." Ya gelmezse... Diyorum işte ben de...

kelimeleredair 4 years ago

Şiir Okuma Klavuzu

İsmet Özel

2 Gönderi

İsmet Özel'e göre insanın kendini tanıyabilmesi, kendisiyle tanışabilmesi için soluk alacağı bir araçtır şiir ve hatta araçtan da öte bir gökyüzüdür. Bu kitap şiiri okumaya dair bir kılavuz olmaktan öte, yazmaya dair bir kılavuz bence. Hatta şiirin ne olduğuna, nesir…devamıİsmet Özel'e göre insanın kendini tanıyabilmesi, kendisiyle tanışabilmesi için soluk alacağı bir araçtır şiir ve hatta araçtan da öte bir gökyüzüdür. Bu kitap şiiri okumaya dair bir kılavuz olmaktan öte, yazmaya dair bir kılavuz bence. Hatta şiirin ne olduğuna, nesir ile olan farklarına, iyi şiiri nasıl anlayacağımıza, anlamlandıracağımıza dair sarih bir kılavuz. Özel'e göre iyi şiirin bir kokusu vardır, güzel bir kokudur bu. İyi şiirin kokusu olduğu gibi kötü şiirin de bir kokusu vardır. Burada esas olan bizim bu şiirleri ayırt edebilecek burnunuzun olup olmadığıdır. O burnun koku hassasiyetini iyi tutmak gerek tabi. Hele ki şu dönem de, Özel 2006 yılında kitabı bitirirken; "Türkiye bugün şiirle olan bağını koparmış bir toplumdur diyor." 2006 yılından bahsediyorum. Peki şimdi?.. Ben bugün, şu dönemde şiirin belirli dergicikler münasebetiyle katle uğradığını düşünüyorum. İyi, kötü bir katl. Çünkü bugün belirli dergilerde çıkan şiirlerin iyi olduğunu kabul eden bir kesim var ülkede. Bu kesim yine o dergilerin anlayışında kalan kesim oluyor. Kitapları çıkmış ve o şiir kitaplarını sadece yakın çevresi ve şair ,hatta ben "müteşair" demek istiyorum, okuyor. Bu itibar ile şiir bir ülkede yetişmez, yetişemez. Ben artık sürekli olarak aynı isimlerin zikredilmesi durumundan çok sıkıldım. İşte "müteşair" dediğimiz kimliklere yol açar bu durum. Her neyse kitaba dönecek olursam, İsmet Özel'in şiir nedir nezlinde bir örneği vardı. Epey hoşuma gitti, o örneği vermek istiyorum: "İki kişi yan yana yürüyorlar, bir merdivenden çıkıyorlar ya da bir merdivenden iniyorlar. Bir tanesinin ayağı kayıyor, paldır küldür merdivenlerden yuvarlanıyor. Düştüğü yerde yarı baygın halde. Arkadaşı -yanındaki- omuzlarından sarsarak, "Bir şeyler söyle, bir şeyler söyle!" Diyor. O, tramvaya maruz kalmış olan, gözlerini aralıyor, bir şeyler söylüyor; işte o söylediği şiirdir." İsmet Özel şiirleri o travmanın kat be kat etkisinden çıkmış ve hatta çıkamamış şiirlerdir bana kalırsa. Ne şans ki onunla aynı çağda yaşıyorum. Kitap ve İsmet Özel'in kendisiyle ilgili bir şey söylemek istiyorum; bu kitapta da belirli kısımlarında gördüm ki, İsmet Özel'in bazı düşünceleri bir safsata. Ve bu düşüncelerini o kadar muhkem bir dil ile yapıyor ki. Bilemiyorum kendisini, şiirlerini çok seviyorum. Çok değer veriyorum, yine de bu benim için "bazı" düşüncelerini tasvip ediyorum demek değildir. Bir de, şair olma yoluna girmiş bir insan kitabı bitirdikten sonra sert, yankılı bir tokata uğruyor. Eee haklı olarak. Bir şiir bu kadar kolay yazılmamalı değil mi?..

kelimeleredair 4 years ago

Beş Şehir

Onur Ünlü

14 Gönderi

Filmi izlerken ve bitirdiğim vakitte zihnime YouTube'da Oğuz Atay'ın Tehlikeli Oyunlar romanına müşterek yazılan yazıdan bir söz geldi, oturdu( Yazarını hatırlamıyorum) "Hepimiz aynı insanız ve o kadar çoğuz ki..." Beş Şehir... Beş ayrı insan. Onur Ünlü, her insanın bir âlem…devamı

kelimeleredair 4 years ago

Kestim Kara Saçlarımı

Gülten Akın

3 Gönderi

Cânım Gülten Akın, sana "Ah, kimselerin vakti yok durup ince şeyleri anlamaya..." Dizelerinle rast düşmüştüm, orada okumuştum seni, orada öpmüştüm o mübarek ellerini. Türk Edebiyatı'nın nahif annesi, İkinci Yeni'nin tek kadın şairi, güçlü kadınım benim iyi ki bu dünyaya açmışsın…devamı

kelimeleredair 4 years ago

Buraya bir günce niyetine içimi açmak istedim bugün. Öncelikle bu laf kalabalığını dinleyeceklerden hem af diliyor, hem de teşekkürlerimi sunuyorum. Şu ân da fonda, Ahmet Ali Arslan'dan "İçimde Bir Dağ" parçası çalıyor. Bense bu parçanın kıyısında dingin dingin içime siniyorum.…devamıBuraya bir günce niyetine içimi açmak istedim bugün. Öncelikle bu laf kalabalığını dinleyeceklerden hem af diliyor, hem de teşekkürlerimi sunuyorum. Şu ân da fonda, Ahmet Ali Arslan'dan "İçimde Bir Dağ" parçası çalıyor. Bense bu parçanın kıyısında dingin dingin içime siniyorum. Aynı zamanda parça bana sarılıyor tabii :)) Dün gece yarısı kendimde çok ilginç bir şey fark ettim, neyi fark ettin derseniz; Benim içimde küçük bir kız olduğunu, bir Tuğçe olduğunu unuttuğumu fark ettim. İnsan bazen yaşayıp gidiyor; Gördüklerini göremiyor, uzansa belki dokunurum dediklerine dokunamıyor, duyduğunu sandığı sesleriyse işitemiyor olduğunu görünce kendisinde yaşayıp gidiyor olduğu farkındalığına kavuşuyor. Bunun adına da yaşamak diyorlar belli ki. İşte dün gece, ben ilk defa bende, içrek bir kızın "nasılsın" kelimesine muhtaç olduğunu anımsadım. Uzun zamandır, gereğinden fazla empati kurmuşum, uzun zamandır kendim haricinde kalan bir kimsenin nasıl olduğuyla ilgilenmişim. Ama ya kendim?.. Yollar uzadıkça uzamış oraya... Kendime sıkı sıkıya sarılabilmeyi dilerdim, mümkün olsaydı. Ruhen haricinde, bedenende sarılabiliyor olmaktan bahsediyorum. Böylesi ânlarda -belki çok saçma gelecek ama- yaptığım bir şey var; omzuma bir öpücük kondurmak. Bunu deneyin isterim, insana kendi fısıldayışını duyurmasına yardımcı oluyor, ben bunu her yaptığımda kendimi inanılmaz bir şekilde güvende hissediyorum. Bir buse bırakıp, o kızdan özür diledim. Kendisini kendisinden uzaklaştıran insanları hayatına aldığı, kendisiyle konuşmayı unuttuğu, ve savrulup gitmeye yol aldığı için. Hâlbuki insan kendi dünyasında savrulmalı, savrulmalı. Peki Şule Gürbüz'ün de dediği gibi silinip gitmeli mi? Bu da bir yerlerde zihnimi meşgul ediyor. Mesela Şule Gürbüz der ki: "İnsan bazen evini yakmalı, evini yakmalı ve çıkıp yaktığı eve bir bakmalı." Şule Gürbüz'ün bu sözüne itibar ediyorum. İnsan hakîkaten bazen o evi yakmalı ve hatta buna muhtaç olmalı. Benim o evi dün gece yakmam gerekiyordu ve bir cesaret yaktım kendi evimi. Yaktım, nihayetinde yeni bir ev inşa etmem gerekiyordu. Yeni bir ev inşa edebilmek adına, kırgın olduğum şu yaşamı seyir edeceğim, etmeye devam edeceğim. Kırgınım dedim, çünkü bu dünyayı kuşatan bir kalbin parçalarıyız biz insanlar, hepimiz. Her birimiz kırık birer parçalarız. Fakat... (Âh benim uzayan cümlelerim) Ben kendimi Tanrı tarafından lanetlenmiş hissediyorum. Özür dilerim kıymetli Rabbim, özür dilerim.. Dolayısıyla bazen sadece pencere kenarından seyir etmek, hayata karışmaktan daha güvenli olabiliyor, oluyor da. Ben o dinginliği sadece, tek ve sadece o pencere kenarında buluyorum. Sadece bunun için yaşamak mümkün olabilseydi keşke, içrek bir sesi orada işitebilmek. Şule(Gürbüz)'nin de dediği gibi(orada) "İyi, kötü anılara çarparak savrulup gitmek, ve silinmek." Yaşama bulaşmışken kötülükler görüyorum. Artık şaşırmam dediğim kötülükler görüyorum. İnsanlar öylesine kötüler ki, belki onlar da benim için bunu düşünüyor. Kim bilir... Ama idrak etmekte zorlandığım hususlar var; bir insan kendi kafasında oluşturduğu bir insanı, sırf onun çıkarlarına uymuyor diye onu eliyle itme çabası. İşte bunu idrak edemiyorum, tüm insanları çıkarları uğruna etrafında tutma gayreti ve kendisini koruyan o insana karşın haklılığını savunması. Haklılık neden kendimize yakıştırmayı en sevdiğimiz, en bir sevdiğimiz kavram?.. Bizler haklılığı "ben"de değil de, bazı zamanlarda "o"n'a yakıştırmayı da sevebilmeliyiz. Ne hoş olurdu değil mi?.. Lafı çok geveledim, kelimeler de benim onların bilmediğim anlamlarına savrulduğum gibi savruluyor şimdi. Anlayarak büyüdüğüm kızı dinliyorum, onun doğaya karışmak isteğini, incinmişliğini, köyüne dair özlemini, karpuz yemeye olan özlemini, -dedesinin uzatışı canlandı gözünde, elimi uzattım dağıldı- şiir okumakla hayatı kurtaracağına olan inancını. Hayal kurmaktan uzaklaşırken yakaladığım da sarıldım ona. Kötülükleri hatırlattım, iyiliklerin de savrulduğunu. Ama "Budandıkça fışkıracağını" da fısıldadım. İşte bunların hepsi birer yükken göğe savrulmayı hak etmeliler dedim ona. Bu aralar sabaha karşı uyuyorum, beynimin içi asla susmuyor. Bazen ona öylesine yalvarıyorum ki, susması adına. Ben uyutmayan onlar, o gürültü. Budanıyorum sanırım, geçecek geçecek canımıniçi Tuğçe, söz veriyorum. İşte o sesler arasından böyle sesleniyorum, küçük kızıma. Bu aralar şiir yazmaya gayret ediyor, ve şiir okuyarak hayatı derinleştirmeye çalışıyorum. Şiir okumak bana daha başka bir dünya açtı. Severdim evvelden de fakat bu defa onu bir din belledim kendime. Yazdığım şiirleri eski yapraklı bir deftere geçiriyorum, geleceğime dair hazırladığım bir hediye bu. Burada da paylaşmak istiyorum tabi. Dünyanın en güzel kelimelerinden oluşan en bir mükemmel cümleler oluşturmadılar. -Yine bir fakat gelsiiin- Fakat... Ben onlara sarılmayı, o dağınık ve basit kelimeleri okuyarak tatlı bir tebessüm oluşturmayı çok seviyorum. Genç yaşımda böylesine bir mucizeyi hayatıma aldığıma şükrediyorum. İnsan hayatı derinleştirmeli, kasvet dolu olsa da... İşte böyle böyle zamansızlığa ve tanımsızlığa kuşanıyorum ben. Tekrardan teşekkür ederim. Şimdi kulağıma şu müzik çalınıyor, güncemi bitirirken ve şöyle söylüyor: "Uyan küçüğüm ve dinle gün doğuyor minörlerden" Bu mucize mi yaa? İnsana şefkat sunan kelimeler hangi diyardan göç ediyor?.. Müzikse şu sevgili dostlarım; Peyk/Uyan(To Minore Tis Avgis)🎶

kelimeleredair 4 years ago

Kambur

Şule Gürbüz

24 Gönderi

Düşündüm de bir insan eğer beni anlamak istiyorsa, kim olduğumu bilmek, iç sesimi duymak istiyorsa bu kitabı muhakkak okumalı.( Kim neden böyle bir şey istesin ki, diyor iç sesim bir yerlerden, muhtemelen solumdaki şeytan olsa gerek.) Şule Gürbüz ile tanışma…devamıDüşündüm de bir insan eğer beni anlamak istiyorsa, kim olduğumu bilmek, iç sesimi duymak istiyorsa bu kitabı muhakkak okumalı.( Kim neden böyle bir şey istesin ki, diyor iç sesim bir yerlerden, muhtemelen solumdaki şeytan olsa gerek.) Şule Gürbüz ile tanışma eserim oldu kendileri, üzülerek neden bu kadar bekledin diyorum kendime, neden neden... Şule Gürbüz öyle birisi ki, sanki benim karşıma geçmiş de beni bana anlatıyor. O anlatıyor ben ağlıyorum tam da böyle hissettim işte. Söyledikleri canımı çok yaktı, boş yaşadığımı hissettim, yaşamın bir anlam barındırmadığını ve bir zır deli olduğumu. Evet evet ey insanlar ben bir zır deliymişim, yani bu demek oluyor ki ben bu hayatta bir zır deli olabilmişim, bir zır deli olmayı başarmışım. Çok tanıdık bir his olduğunu söylemeliyim tüm bu kelimelerin, sanki hemhâl olmuş Şule Gürbüz ve kelimeleri benim günlüğümle. Hakîkaten de günlüğümü okuyormuşum gibi hissettim yer yer. İncecik, doksan iki sayfalık bir kitap. Bedensel olarak bu kadar işte de... Aman Yarabbi barındırdığı o mânâ, o anlam öylesine ağır ki. Şule Gürbüz; "Hayran olduğum şairler boş bulunduğum bir an beni arkadan bıçaklayanlardır." Diyor. Bakın işte ben de, öylece ânsızın boş bulunduğum bir vakitte birden elim kolum bağlandı ve yürüyemez hâle büründüm. Bundan sonrası hayatım için bir fon ve başucu kitabı olarak kalacak Şule Gürbüz ve kelimeleri. İnsan, kendi kendisini okumak istiyorsa bu kitabı muhakkak muhakkak okumalı, yaşamalı. Bu kitap yağmursa o yağmurda sırılsıklam olmalısınız. Ve son olarak; kendime, kendimde rastladığım: •"Sanki oldum olası bir büyük odayı arşınlıyor; ara sıra elimi muma uzatıp yakıyor, ve haykırışımı hep sonraya saklıyorum. "Dur!" denilen yeri de, yaşamak üzere erteleye erteleye tüketiyorum." •Şunu söylemeliyim ki ben bu kadar değildim; henüz bitmedim ama, eksildim. Yakında yalnızca suyum kalacak, ve bu yüzden bana kızılacak." Kitabın neredeyse tamamının altını çizmişim... Ayrıca sayfa 11'de el değmiş hayallerimize dair müthiş bir benzetme yapmış Şule Gürbüz, tam orada nutkum tutuldu da ağlamak istedim...

kelimeleredair 4 years ago

Dol Karabakır Dol

Bedri Rahmi Eyüboğlu

2 Gönderi

Bedri Rahmi Eyüboğlu'nun 1974 yılında, içerisinde yayımlanmamış şiirlerinin de bulunduğu şiir kitabı. Kitabın içerisinde şairimizin zamanın da resmettiği eserlere de bakma fırsatı oluyor okuyucunun, ki hepsi çok güzellerdi bence. Bedri Rahmi'yi okurken umuda dair filizlenmeler hissettim, kendisi umudu doğada arayan…devamı

kelimeleredair 4 years ago

Malte Laurids Brigge'nin Notları

Rainer Maria Rilke

2 Gönderi

Günlerdir bu ânın heyecanını biriktiyorum yüreğim de. Şimdi odamda, kitabı henüz bitirmiş olmanın saâdeti ile odamın sarı loş ışığına ruhumu bırakıyorum. Ân itibariyle bu kitap ben de böylesine bir etki bıraktı. Ruhuma bir bıçak saplandı, kitabın ilk sayfasından beri bunu…devamıGünlerdir bu ânın heyecanını biriktiyorum yüreğim de. Şimdi odamda, kitabı henüz bitirmiş olmanın saâdeti ile odamın sarı loş ışığına ruhumu bırakıyorum. Ân itibariyle bu kitap ben de böylesine bir etki bıraktı. Ruhuma bir bıçak saplandı, kitabın ilk sayfasından beri bunu hissediyorum. Üstelik acıma karşı tebessüm de edebildim. İlginçtir ki şuncacık ,sadece 202 sayfalık, bir kitabın içerisinde bunca ağırlığı barındırması ve bir insanın ruhunun acısının verdiği hazzı iliklerimde hissediyor olmam inanılmaz bir durum. Yaşamamak inanılmaz bir şeymiş. Bu kitabı kıymet verdiğim birisi önermişti bana ve o gün şöyle söylemişti: "Şu ân da ne yapıyorsan, işi gücü bırakıp bu kitabı okumalısın." İşte ben o gün bu cümlenin ehemmiyetine vuruldum ve en yakın zamanda kitabı edindim. Benim için bu kitabı okumak, öneren insanı anlamak gibiydi de aynı zamanda; buna inanıyorum, bir insanı anlattıklarından daha ziyade okuduklarından, dinlediklerinden tanımalı. Ne garip; bir kitap okuyorsunuz, bir insan tanıyorsunuz. Hayatı temâşâ ettiğiniz müddetçe görürsünüz çünkü. Kitapta ıssız bir "Malte Laurıds Brıgge" var yani ıssız bir Rılke var. Rılke'nin ilk ve tek romanı olan bu eserin kahramanı Rılke'nin ta kendisidir çünkü. Büyük kentlerde yaşanan sanayileşme sürecinin insanların ruhlarında bıraktığı sızıyı apaçık görüveririz eserde. Rılke'nin ruhunun rengini de apaçık görüyoruz. Kitap boyunca korkuları, hassaten ölüme dair olan o ağır korkuları eşlik ediyor size. O kadar çok ölüm kelimesi geçti ki kitapta, insan en çok korktuğu kelimeyi diline pelesenk edermiş. Ve aşk... Öylesine güzeldi ki ondan aşkı dinlemek. Mesela bu kitaptan sonra sevmenin, karşılıksız sevmenin kudretini anladım. Ve sevilmenin, sevilmenin bir sorumluluk taşıdığını seven insana karşın bunları hep bildim. Rılke anlattı ben ona eşlik eden yahut onun bana eşlik eden ruhu ile birlikte usul usul dinledim. Öneren arkadaşımı da öyle, onu da usul usul dinledim. Rılke bana çok şey söyledi, ben de korkmuştum hâlâ da korkuyorum mesela. Ölüm diyorum ne ağır bir yazgı, ben ölümden titreyerek korkuyorum. Ben âşkın sunduğu yazgıdan çekiniyorum ve korkuyorum. Ben bekliyorum ve bundan da korkuyorum... Rılke bana dedi ki: "bana öyle geliyor ki herkes dalgın ve meşgul; gidişimizin farkında değiller bile. Sanki bir yıldız akıyor da görmüyor kimse ve kimse niyet tutmuyor. Bir şey dilemeyi unutma, Malte. İnsan dilemeyi elden bırakmamalıdır. Bence gerçekleşme yoktur, ama uzun süren, bütün bir ömür boyu devam eden dilekler vardır; öyle ki insan onların gerçekleşmesini bekleyemez zaten." Beklemek demiştim daha evvel (kendi kendime) ebede mahkum değil mi zaten?.. Kitabın insanın yüreğine âni bir bıçak sapladığına az evvel değinmiştim fakat giriş cümlesi ve o son cümlesi nefes almamı duraksattı sahiden. Sanki tüm bir kitap, o son cümle için yazılmış. Girişi şöyledir: "Demek buraya yaşanacak yer diye geliyorlar; burası ölünecek yer, desem daha doğru." Ve ruhuma saplanan o son cümle: "Şimdi korkunç zordu onu sevmek ve o, buna yalnızca Biri'nin gücünün yeteceğini seziyordu. Ama o Biri, istemiyordu henüz." Rılke'nin içime akan romana teşekkül etmiş, nefis güncesi. Ruhunuza sarın onu, bana hep sarmam üzerine aktı, aktı ve taştı... [ Cânım Behçet Necatigil Bey'in ince çevirisine müteşekkir olduğumu ve o şansına imrendiğimi de belirtmek isterim.] [ Umarım spoi vermiş olmamışımdır sadece fazla alıntı yaptım sanırım. Kendimi tutamadım, rahatsızlık duyanların affına sığınıyorum.🌹]

kelimeleredair 4 years ago

Kış Işığı

Ingmar Bergman

15 Gönderi

Derinlik... Uzun zamandır şöylesi derinlikli film izlememiştim, gerçi ben uzun zamandır film izlemiyorum. Film öylesi ince diyologlarla donatılmış ki, insana hiç sıkılmaksızın bir roman okuyormuş hissiyatı veriyor. Tanrıyla bütünleşen bir adamın yahut şöyle de diyebiliriz Tanrıyla bütünleştiğini düşünen bir adamın(Papaz),…devamı

kelimeleredair 4 years ago

Gülce

Ömer Lütfi Mete

2 Gönderi

Yılın son şiiri ile yıla veda ediyorum. Ömer Lütfi Mete'nin kitabına ismini veren "Gülce" şiirini çok sevdim -sadece bu şiiri sevdim- diğer şiirlerini ne yazık ki sevemedim, ruhuma sinmedi bur türlü. Bu arada Gülce ismi fevkalâde bir isim değil mi…devamı