(@) - Raf

Spoiler içeriyor Sokakta yürürken önünüzden yürüyen birinin parasını düşürdüğünü gördüğünüzde naparsınız? Eminim bir çoğumuz parayı yerden alıp düşüren kişiye sesleniriz ve parasını veririz. Ve ne kadar dürüst bir insan olduğumuzu düşünüp gururlanırız. Ahlaki değerlerimiz böylece perçinlenmiş olur. Peki bu paranın miktarı değişirse…devamıSokakta yürürken önünüzden yürüyen birinin parasını düşürdüğünü gördüğünüzde naparsınız? Eminim bir çoğumuz parayı yerden alıp düşüren kişiye sesleniriz ve parasını veririz. Ve ne kadar dürüst bir insan olduğumuzu düşünüp gururlanırız. Ahlaki değerlerimiz böylece perçinlenmiş olur. Peki bu paranın miktarı değişirse aynı davranışı gösterebilir miyiz? Kaç Para Kaç filmi Ahlaki değerlerimizi altüst edecek psikolojik bir filmdir. Film incelemesine geçmeden önce yönetmenimiz hakkında kısaca bilgi vereyim. Reha Erdem filmlerinde gerçekliği ve doğallığı reddeden yani kendi kurgusunu yaratan bir sinema çizgisinde yer alır. Filmlerini sanat filmi konumuna sokan da bu yönüdür. (Toplumdan, gerçeklikten beslenmeyen sanat tartışmaya açıktır bana göre!!!) Ayrıca filmlerinde belli bir zaman dilimi ya da zaman kavramı yoktur. Kendi cümleleriyle şunları söyler; “Bir zamanla uyumlu insanlar var, birde zamanla uyumsuz insanlar var. Zamanla uyumsuz bir insan olduğum için söylüyorum, kendi zamanımı oluşturmaya çalışıyorum” zaten filmlerine baktığımız zaman karakterlerin şimdiki zamanla kendi içsel zamanları arasında psikolojik sıkışmışlığını hemen hissederiz. Reha erdem filmlerini izlediğiniz zaman filmlerin bütünüyle bakıldığında bir hikâye anlatma derdi olmadığını görebilirsiniz. Sanırım yönetmenin asıl derdi bireysel yabancılaşmayı, ahlaki değerleri, inancı, varoluşumuzun nedenini ve en güçlü göndermesi olan insanın doğadaki yeri hakkında temalar kullanır. Bunun yanında Reha Erdem’i diğer yönetmenlerden ayıran en önemli özelliği filmlerinde kullandığı seslerdir. Filmlerinde kullandığı arka plan seslerini diğer filmlerdeki gibi sadece bir fon müziği olarak kullanmaz. Tam tersine ses filmin en güçlü öğesi haline gelir. Öyle ki duyduğumuz sesler sanki algılarımızla oynar, bizi o kaotik ortamın ortasına bırakıp, psikolojimizi o sıkışmışlığın içine dahil eder. Adeta rahatsız eder bizi. Sanki film boyunca izlemek yerine o sesleri izleriz. Zaten kendisi filmlerinde kullandığı seslerle ilgili şunları söyler; “Sinemada müziği fon müziği olarak sevmiyorum. Müzik, yeni bir kıvılcım doğurmadığı sürece sinemada bir işe yaramıyor. Amerikan filmlerinde arkamızdan müzik dayanır. Bir bakmışsınız uzunca bir süredir film müzikle gidiyor, fark etmemişsinizdir bile. Ama benim için müzik, ses bandının içinde olan bir şeydir.” Gelelim filmimize. Reha Erdem’in ikinci uzun metrajlı filmidir. Kısaca özetleyip filmdeki sevdiğim bazı sahneler üstünde bişeyler yazmak isterim. Filmimizin karakteri Selim (Taner Birsel) istanbulda gömlek satan, “dürüst” bir küçük esnaftır. Yönetmenimiz Selim karakteri üzerinden bireyin “ahlaki değerlerini” bize sorgulatır. Selim içe kapanık, ahlaki değerleri güçlü biridir. Parayla olan ilişkisinde bile dürüst bir vatandaştır. Filmin başlarında “para kolay kazanılmıyor” sözünü çok kullanır. Bir gün yine dükkândan çıkıp eve gitmek için taksiye binmek ister. Taksi Selim’in önünde durur ve taksiden bir adam iner. Selim taksiye biner ve hemen yanı başında içi para dolu bir çantayı farkeder. Paranın sahibi taksiyi durdurmaya çalışır. Selim bunu farkeder ama ilginç bir şekilde taksiciye durumu çaktırmaz ve devam ederler. Bi süre ilerledikten sonra muhtemelen vicdan yapıp parayı sahibine teslim etmek için taksiyi durdurur ve koşarak adamı bulmaya çalışır. Ama adam çoktan gitmiştir. Parayı alıp eve gider ve artık Selimin hikayesi başlar. Filmin bundan sonraki kısımlarında vicdan azabı, suçluluk duygusu, bireyin dönüşümü, psikolojik sıkışmışlığı üzerine bizi derinden sarsacak sahneler izleriz. Selim karakterini canlandıran Taner BİRSEL’in müthiş oyunculuğu beni derinden sarstı. O bi taraftan paranın verdiği gücü yaşayan ama diğer taraftan vicdan azabı çeken insan psikolojisini çok başarılı canlandırmış. Filmdeki birkaç sahneyi değerlendirip incelememi bitireceğim. Para dolu çantayı eve getirip saklamaya çalıştığı zaman dolabın altına koymaya çalışır. Dolabın üstündeki melek biblosu düşüp kırılır ve daha sonra selim bu bibloyu yapıştırmaya çalışır. Sizin de tahmin edeceğiniz gibi Melek masumiyeti simgeler. Ve bu olayla birlikte artık masumiyet sarsılmıştır. Selim de film boyunca bu suçunu telafi etmek için çırpınmaktadır. Yine taksiyle eve giderken Taksicinin ”Benzine gelen zam yüzde 40 bize yüzde 20 bile değil. Göz göre göre soyuluyoruz be abicim. Üstelik bunu yapan da devlet. Vatandaş napsın, devletinden gördüğünü yapıyor. Hırsızlık yapıyor.” Daha sonra bir banka çalışanının 450 bin doları çalıp kaçtığı haberini paylaşır. Tabiki bu para selimin eline geçen paradır. Hemen eve gelip parayı sayar para 436 bin dolardır. 14 bin dolar yok. Burada ince bir gönderme yapılır!!! Ve filmde en sevdiğim sahne Selim yine psikolojik çıkmazları yaşadığı anlardan birinde dükkâna müşteri girer ve Selim telaşla elindeki 100 doları hemen arkasını dönüp ağzına atar ve parayı yer. Çok tuhaf bir sahneydi. Komik gibi duran ama inanılmaz güçlü bir sahne bana göre. Üstüne belki sayfalar dolusu inceleme yapılabilecek bir filmdir. Vakit kaybetmeden filmi izleyin derim.

liberta 4 years ago

Söğüt Ağacı

Majid Majidi

13 Gönderi

Spoiler içeriyor İran sineması hakkında ne söylesem ne yazsam eksik kalır. sevdiğim yönetmenlerden Mecid Mecidi filmi, insani değerleri sorgulatan şahane bir filmdi. Filme geçmeden önce iran sineması ve yönetmen hakkında çok kısa bilgi vermek isterim. İran sineması özellikle İran devrimi sonrasında olumsuz…devamıİran sineması hakkında ne söylesem ne yazsam eksik kalır. sevdiğim yönetmenlerden Mecid Mecidi filmi, insani değerleri sorgulatan şahane bir filmdi. Filme geçmeden önce iran sineması ve yönetmen hakkında çok kısa bilgi vermek isterim. İran sineması özellikle İran devrimi sonrasında olumsuz etkilenmiştir. Birçok sinema salonu yakılmıştır. Hatta sinemaların birinde içindeki seyirciyle beraber bir sinema salonu yakılmıştır. Sayıyı hatırlamasam da 500 den fazla insan yanarak can vermiştir. İşte o karanlık dönemden bir kaç yıl sonra Humeyni'nin de izniyle!!! filmlerin birçoğu ya devlet sansürüne takılıp yeniden çekilir ya da komple yasaklanır. Bazı yönetmenler muhalif kimliklerini koruyup eleştirel diyebileceğimiz filmlerini çekebilmişlerdir. Mecid mecidi bu noktada sistemin çok dışına çıkmayan yönetmenlerden biridir! Bu yönüyle belki eleştirilebilir. Ama Mecid Mecidi filmlerini ayrı bir yere koymamın sebebi filmlerinde sırf sistemin gözüne girme telaşı içerisinde olmadan (fanatiklik yapmadan) "islami değerlerin" insani yönlerini, toplumsal yaşantıyı da gözden kaçırmadan filmlerinde alt metin olarak kullanan bir yönetmen olmasıdır. Majid Majidi'nin mutlaka izlenmesi gereken filmlerini de paylaşmak isterim. (İzlediklerim) Cennetin Çocukları Cennetin Rengi Baran Serçelerin Şarkısı Söğüt Ağacı ile ilgili kısa incelememi artık yapabilirim. Filmin baş karakteri, Yusuf çocukken geçirdiği bir kaza sonucu gözleri görmeyen ve 38 yılını karanlıkta geçiren biridir. Yusuf bir üniversitede edebiyat profesörüdür. Günlük ihtiyaçlarını eşi Rüya sayesinde gidermektedir. Film başlarken Yusuf'un iç sesini duyarız . karanlıkta yaşamaktan bıkmış ve artık hayatın anlamsızlığı üzerine cümleler söyler. Diğer taraftan eşini ve küçük kızını yalnız bırakmak istememesinin yükünü de düşünür. İlerleyen sahnelerde Yusuf yakınları sayesinde Parise giderek tedavi olur ve görme umudu yeniden yeşerir. Hastanedeyken yanına gelen hayali bir arkadaş gibi olan Murtaza ile tanışır. (Murtaza karakteri yönetmenin diğer filmlerinden tanınan çok sevdiğim bir oyuncudur) Murtaza ike aralarında geçen diyaloglar çok güzel. Yusuf'un tedavisi başarılı geçer ve artık görmeye başlar. Filmin bundan sonrası bana göre inanılmaz mesajlar içeren sahnelerle dolu oldu. Yusuf'un gözleriyle aslında yönetmenimiz asıl vermek istediği mesajları ya da derdini yusuf'un gözünden ustaca bizlere gösteriyor. Mesela Yusuf'un göz bandajını çıkarıp ilk görüntü olarak bir karıncanın yük taşımasını görmesi yönetmenin bilerek seçtiği bir göndermeydi. İslami göndermeleri olan bir mesaj gibi geldi bana. "Allah kuluna taşıyacağı kadar yük verir" (bilmiyorum belki de yönetmenin tarzını bildiğim için böyle düşündüm:)) Daha sonra o sevinçle koridora çıkar ve adeta bir çocuk gibi sevinir. Yansımasını görüp bir müddet kendini seyrettiği sahne mükemmeldi. Yine burada yönetmen bize Yusuf'un gördükten sonraki bireysel dönüşümü hakkında ipuçları verir. Çünkü yansıması eğri büğrü, çirkin diyebileceğimiz silik bir yansımadır. (Karakterin dönüşümü) Filmin bundan sonraki sahnelerinde artık Yusuf'un bireysel dönüşümünü, tatminsizliğini , eşine , çocuğuna, hayata yabancılaşmasını izleriz. Filmle ilgili çok fazla detay vermek istemem. Bundan sonrasını izleyin derim :) çünkü böyle güzel filmlerden sonra çenem düşüyor ve yazdıkça yazasım geliyor :) Şimdiden iyi seyirler dilerim. İzledikten sonra yorumlarınızı paylaşın lütfen 👋👋👋

liberta 4 years ago

Biri ve Diğerleri

Tunç Başaran

3 Gönderi

Spoiler içeriyor Bugün hızımı alamadım ve yine Tunç Başaran’dan bu filmini seyrettim. Kesinlikle başucu filmlerimden biri oldu benim için. Filme başlamadan önce şu önemli ayrıntıyı sizinle paylaşmak isterim. Tunç Başaran 1970’li yıllarda Türkiyedeki sinema sektörünün farklı bir noktaya kaydığını (Erotik film sektörü)…devamıBugün hızımı alamadım ve yine Tunç Başaran’dan bu filmini seyrettim. Kesinlikle başucu filmlerimden biri oldu benim için. Filme başlamadan önce şu önemli ayrıntıyı sizinle paylaşmak isterim. Tunç Başaran 1970’li yıllarda Türkiyedeki sinema sektörünün farklı bir noktaya kaydığını (Erotik film sektörü) görünce Türkiye’yi terk eder. 14 sene sonra suskunluğunu bozarak Türkiye’ye döner ve kazandığı bütün parasını yatırarak bu filmi çeker. Filmimiz Arthur Miller'ın şu sözüyle başlar. “Sanırım insanlar eninde sonunda yaşamı kucaklamalıdırlar.” Karakterimiz olan yalnız adam yatağından kalkar ve dışarı çıkar. Sokakta yürürken yağmur bastırır ve kendini ilk bulduğu yere atar. İçkili bir restorandır burası. Henüz servise açılmamıştır restoran. Adam birini bekliyorum diyerek bara oturur. Aslında beklediği hayali bir kadındır. Kadın gelmez tabiki. İçki söyler kendine. Bir süre sonra müşteriler gelmeye başlar. Sinemadan tanıdığımız aktörler, tiyatrocular, zengin, elit bir tabakadır müşteriler. Bizim adamı ve diğerlerini bu restoranda birleştiren aslında yalnızlıklarıdır. Zaten filmin teması yalnızlık senfonisi gibidir. Restorana giren insanların yalnızlığını gerçekçi, şiirsel bir betimlemeyle izleriz. Filmde bazı diyaloglar sanki tiyatro sanesinde biz seyircilere okunan tiradlar gibidir. En sevdiğim kısımları sizlerle paylaşmak isterim. Yalnız oturan adam etrafı gözlemler ve şunları söyler; “kim bütün bu insanlar? Ne arıyorlar burda? Benim gibi mutluluk mu? Buluyorlar mı? Bilmem! Ben bulamadım.” Derken güzel bir kadın bara oturur. Dikkat çekecek kadar güzel bir kadın. O da birini bekler. Kocasını. Aradan zaman geçer ve müşterilerden biri olan tiyatrocu Nedim tiradlarını ortaya atar. Filmde en sevdiğim karakterlerden biriydi Nedim. Sanki william Shakespeare oyunlarından tiradlar anlatır. Kadına döner ve; Nedim: “Boşluklar yalnızlıkları doldurmak içindir. Kadın: Ben boşluklardan memnunum. Nedim: Ya yalnızlıktan? Kadın: Yalnızlıktan değil tabii. Nedim kadını alır ve yalnız adamın yanına oturtur. İki yalnız aşığı buluşturur gibi ve; “Boşluğu kapattık, önemli olan yalnızlığı bitirmektir.” der. Yalnız Adam yine beklediği kadının hayaliyle şunları söyler hayalinden; “Kim istiyor ki yalnızlığı bitirmek. Yalnızlığı bitirmek isteseydim çağırırdım seni. Sen gelirdin. Yalnızlık bitermiymiş seninle? sen olunca yani yalnızlık olmuyor mu demektir? Bu kocaman boşlukta tek başıma olmak öyle hoşuma gidiyor ki. Kimse olmasın. Ben olayım. Ben ve yalnızlık güzel. Ben ve başkaları güzel değil. Sen şimdi olsaydın burda, yani olmasaydın, çekip gitseydin herzamanki gibi, bana dokunmasaydın herzamanki gibi, ben herzamanki gibi yine yalnızlığı sevecem. Nerdesin? Gelsene. Al götür beni burdan. Dokun bana sev beni. Sarıl bana, terinin kokusunu, teninin yumuşaklığını duyayım. “ der . aradan bir süre geçer ve kadınla sohbete başlarlar. Nedim bu utangaç aşıklara bakıp şu tiradını söyler; “İlk defa bu akşam derdimi döküyorum. Kendi kendim olmaya cesaretim var şimdi. Ruhum bazen zayıf bir şekle bürünür korkusundan. Gün olur yıldızları koparacak olurum, fakat gülünç olmak korkusundan gururum beni gül koparmaktan men eder. “ Kadın: Ya incelik? Nedim: İncelik! Yazık! Aşka yazık. Ben aşkta incelikten nefret ederim. Bence ölümü uzatmak aşkta cinayettir. Yine filmin en sevdiğim yerlerinden bir sahne; Resroranın dışında, kapıda bekleyen bir karakter vardır. Sürekli kapıyı açıp “Mahmut Bey geldi mi?” diye sorar. Her seferinde çalışanlar Mahmut Bey yok, tanımıyoruz öyle birini derler. Kapı kapanır. Bu sahne birkaç defa tekrarlanır. En son soruşunda vestiyer görevlisi adama acır ve soğukta, yağmurda beklemesin diye içeri alır. Isınsın diye bi kadeh rakı söyler adama. Araya başka sahneler girer. Bu arada muabbet koyulaşır. Vestiyer görevlisi içeri aldığı adama sorar, -Nolur söyle kim bu Mahmut Bey? Adam:Hangi Mahmut Bey? Mahmut Bey soğuk, Mahmut Bey ıslaklık, Mahmut Bey yağmur, Mahmut Bey yalnızlık, Mahmut Bey içkisizlik, dostsuzluk, parasızlık… Mahmut Bey benim. Benim ismim Mahmut. “ der ve vestiyer görevlisi kısa bir sessizlikten sonra; “merhaba Mahmut, şerefe içelim der ve kadehler tokuşturulur , yalnızlık paylaşılır. Bizim Yalnız Adam kadınla el ele masaya oturur, karşısında sanki beklediği kadın varmış gibi anı yaşar. Bir süre sonra dışarı çıkarlar ve kadının kocası gelir götürür kadını. Adam aradığını bulmuş gibi mutlu girer içeri. Beklediği kadın ya da yine kadının hayali masadadır. Gider yanına ve şu konuşmalar olur; “sağol. O kadar güzel şeyler verdinki bana bu akşam, sana teşekkür etmek istiyorum. Yalnızlığın güzel olduğunu biliyordum. Öyle yaşadım. Ama mutluluğun bu kadar güzel olduğunu bilmiyordum. Kadın; “az mutluluk çok mutluluktur. İnsanlar azla yetinseler mutlu olacaklar. Sen öğrendin bunu”. der ve çıkar sahneden. Adam orada uykuya dalar film biter.

liberta 4 years ago

Piano Piano Bacaksız

Tunç Başaran

13 Gönderi

Spoiler içeriyor Merhaba sevgili film severler. Tunç Başaran’ın yönetmenliğini yaptığı bu filmi pek bilinmez. Daha önce yönettiği “Uçurtmayı Vurmasınlar“ filminin yönetmeni. Sanırım bu şekilde dikkatleri üzerine çekebiliriz. Benim tarzını ve anlatım gücünü çok sevdiğim bir yönetmendir. Uçurtmayı Vurmasınlar filminin eleştiri gücü ve…devamıMerhaba sevgili film severler. Tunç Başaran’ın yönetmenliğini yaptığı bu filmi pek bilinmez. Daha önce yönettiği “Uçurtmayı Vurmasınlar“ filminin yönetmeni. Sanırım bu şekilde dikkatleri üzerine çekebiliriz. Benim tarzını ve anlatım gücünü çok sevdiğim bir yönetmendir. Uçurtmayı Vurmasınlar filminin eleştiri gücü ve umudu simgelemesi bu film için de geçerli. Bu durum yönetmenimizin derdini ifade etme şeklinin ne kadar güçlü olduğunun ispatıdır. Her iki filminde de çok sağlam sistem eleştirisi vardır. Ve bu eleştirisini her iki filminde de bir çocuğun gözünden anlatır. Filmimizi Kemal adında bir çocuğun gözünden izleriz. Filmimiz 2. Dünya savaşının olduğu İstanbulda eski bir konakta yokluğun yaşandığı yılları anlatır. Anlatıcı aslında eskiye dönüp hikâyeyi masalsı bir dille anlatan Kemal’in büyümüş halidir. (Anlatıcı Müşfik Kenter). Savaş yılları olduğu için bu konakta yaşayan insanlar yokluk içindedir. Adeta karın tokluğuna yaşayan “açlar ordusudur”. Bu insanları bir arada tutan tek şey umut ve sevgidir. Filmdeki karakterler üzerinden incelemeye devam etmek isterim. Umudu besledikleri kişi Kerim Dayı’dır (Rutkay Aziz). Kerim italya’ya gitmek isteyen biridir. Önünde duran deftere sürekli eski paraları geçirir ve bizim ufaklığa sürekli Piano Piano Bacaksız diye seslenir. İtalyanca “Yavaş Yavaş “anlamına gelir bu ikileme. Ve güçlü bir göndermesi vardır. Aceleye getirmeden yavaş, yavaş… Kerim Dayı ilerde konaktaki herkesin kaderini belirleyen kişidir. Hızır abileri vardır. Herhangi bir sıkıntıya düştükleri zaman hızır gibi yetişen mahallenin gücüdür adeta. Hızır Abi karartma gecelerinin olduğu soğuk bir gecede soba boruları ve sobayla eski eve gelir ve evde yaşayanlara seslenir; “Nerdesiniz açlar ordusu”! bu sözden sonra bütün ev sakinleri ortaya çıkar ve Hızır, “Nasıl da kendinizi biliyorsunuz” der gülümseyerek ve sobayı kurmalarını söyler. Batının Robin Hood’u varsa bizim Anadolu yoksulunun da Hızır’ı vardır. Hızır’ın getirdiği borular birleştirilir ve soba kurulur. Bütün ev sakinleri sobanın etrafında ısınır. Buradaki ayrıntı çok çok sağlamdır. Çünkü sobanın her bir borusu eğridir, orada yaşayan insanlar gibidir bu borular. Eğridir evet ama birbirine kenetlendiği zaman ısıtır herkesi. Bu sahneyi çok sevmiştim. Senai ile Feriha karakterleri vardır. Ve aralarında adeta masalımsı çok güçlü aşk vardır. Tabiki biz bu aşkı yine Kemal’in çocuksu gözlemleriyle masum ve ağdasız şekliyle izleriz. Yine filmin güzel karakterlerinden Tevfik (Menderes Samancılar) ve annesinin sımsıcak ana oğul ilişkisi çok güzel yansıtılmış. Tevfik’in babası gibi gördüğü atıyla ilgili yürek burkan hikayesi çok güzeldi. Bence filmdeki en güzel ayrıntılardan birisi küçük karakterimiz Kemal’in yalın ayaklarıdır. Yalın ayaklı olması filmde yaşanılan yokluğa, o dönemin sosyo-ekonomik durumuna çok güzel bir göndermedir aslında. Yalın ayaklar yaşanılan bu zor şartların masalsı bir dille, umut ve sevgi dolu, abartısız anlatımıdır. Yalın ayaklar bu masalın sembolüdür bence. Vakit kaybetmeden izlenilmesi gereken bir film. Şimdiden iyi seyirler dilerim.

liberta 4 years ago

Kırmızı Saçlı Kadın

Orhan Pamuk

61 Gönderi

Sevgili okurlar herkese merhaba. Masumiyet Müzesinden sonra yine Orhan Pamuk’tan Kırmızı Saçlı Kadın kitabıyla karşınızdayım. Çok beğendiğimi baştan belirteyim. Kitabımız 2019 da okur karşısına çıktı. Ama çıkış hikayesi çok eskiye dayanıyor. Yaklaşık 30 yıl öncesine. Orhan Pamuk yabancı bir programda…devamıSevgili okurlar herkese merhaba. Masumiyet Müzesinden sonra yine Orhan Pamuk’tan Kırmızı Saçlı Kadın kitabıyla karşınızdayım. Çok beğendiğimi baştan belirteyim. Kitabımız 2019 da okur karşısına çıktı. Ama çıkış hikayesi çok eskiye dayanıyor. Yaklaşık 30 yıl öncesine. Orhan Pamuk yabancı bir programda yaptığı söyleşide kitabın çıkış hikayesini şu sözleriyle ifade eder. “1988 de İstanbul’a yakın bir adada Kara Kitap romanını yazıyordum. Kaldığım yerde kuyu kazmak için gelmiş orta yaşlı bir adam ve oğlu olduğunu düşündüğüm (sonradan öğrendim oğlu olmadığını) usta ve çırağı vardı. Usta çocuğu sürekli azarlıyordu, baskı kuruyordu. Çırağını dövmüyor ama onun gözünü korkutuyordu. Anladığım kadarıyla çırağını bu şekilde “eğitiyordu”. Öğleden sonra beraber yemek yapıyorlardı. Ve o dönemde bildiğiniz gibi tek kanal vardı. Televizyonun karşısına geçip TRT 1 seyrediyorlardı. Ve ilginç olan şu. Usta iş saatleri dışında çırağına karşı çok merhametliydi. Bir yazar olarak bu durumu gözlemliyordum ve içten içe kıskanıyordum. Toplumumuzda babanın rolünü düşünüyordum. Çünkü baba yaşamın merkezindedir. Benim babam yanımda değildi. Evi terk etmişti. Dolayısıyla bu hikaye ilgimi çekti. Bir süre sonra onlarla iletişime geçtim ve hikayelerini kayıt altına aldım. “ diye devam eder yazarımız. Röportaja devam ediyor ama buraya bu kadarını yazıyorum. Çünkü geri kalan konuşmasında kitapla ilgili detaylar var. Kitabın gerçek hayatla bu şekilde bir bağının olması, yani bir hikayesinin olması müthiş bir ayrıntı bence. Kitabımıza geçecek olursam; üç kısımdan oluşuyor kitabımız. Birinci kısımda Kitabımızın anlatıcısı Cem’in yaşadıklarını okuruz. İkinci kısımda Cem’in kuyu kazan Mahmut Ustayla olan hikayesini okuruz. Üçüncü kısımda ise Kırmızı Saçlı Kadın’ın kendi ağzından hikâyesini okuruz. Birinci kısımda Cem’in daha çok babasına duyduğu özlem duygusu vardır. Çünkü babasının yokluğunu siyasi nedenlerle ve babasının bazen evi terk etmesi Cem’de baba özlemini derinleştirir. Kitabın değerli olması sanırım bu kısmıyla çok alakalı. Kitapta geçen ve hikâyeyi güçlendiren şu ayrıntılar çok önemlidir bence. Birincisi Sofokles’in Oidipus ile babasının hikayesi (hatta bu kavram daha sonra psikolojide çok önemli bir kavram haline gelir), yine İran'lı yazar Firdevsi’nin Şahname kitabında geçen Rüstem ve oğlu Sührab’ın arasındaki ilişki kitabın en güçlü göndermelerinden biridir. Sadece bu kısımlar bile psikolojik ve felsefi göndermeleri olduğu için detaylı incelemeyi hak eder. Yine hikayemizdeki kuyu kazma olayı bende çok ayrı hisler uyandırdı. Kuyu, içinde felaketlerin gizlendiği, dipsizliği simgeleyen karanlık bir yerdir. Aynı zamanda kuyu insanı hep korkutan tabuların, kutsal hikayelerin (Hz. Yusuf), efsanelerin olduğu bir semboldür. Başka kaynaklarda diğer dünyaya açılan kapı olarak da sembolize edilir. Modern dünyada ise daha çok psikolojik bir alt metin olarak okuruz. Bende uyandırdığı his de tam olarak psikolojik yönüdür. Yine romandan örnekler vererek açıklayayım; romanda Mamut Usta ve genç çırağı su çıkarmak için kuyu kazarlar. Ancak bir türlü su çıkmamaktadır. Ve sert bir kayaya denk gelirler. Buradaki kuyuyu kendi çıkmazlarımıza benzetiyorum. Bizim de bazen içinden çıkamayacağımız korkularımız, kaygılarımız vardır. Bu korku ve kaygılarımızı çözmek için o kuyuya girmemiz gerekir. Ama korku ve kaygılarımız bazen o kadar çok büyür ki kocaman bir kayaya dönüşür ve vazgeçeriz kuyuya girmekten ve o suyu çıkarmaktan. Hayatımız boyunca o karanlık kuyuya hapsederiz bütün felaketlerimizi, korkularımızı. Aradan zaman geçer unuttuğumuzu zannederiz. Ama hayatımızın herhangi bir anında o kuyu yine çıkar karşımıza ve belki de hayatımızı tamamen dönüştürür. Kuyu aslında insanın iç dünyasının dönüşümüdür. Hikâyede de Cem karakterinin aradan geçen yıllara rağmen eski olayların gelip onu bulmasını okuruz. Romana adını veren Kırmızı Saçlı Kadın aslında kitabın kilit noktası gibidir. Son bölümü tamamen onun sözleriyle okuruz. Ve inanılmaz bir bölüm bence. Türkiye gibi bir ülkede güçlü kadın olabilmenin simgesidir aslında Kırmızı Saçlı Kadın. (Çok fazla detay vermek istemem. Tanıyın onu ) Şimdiden iyi okumalar dilerim.

liberta 4 years ago

Sınır

Ali Abbasi

13 Gönderi

Spoiler içeriyor Sınırda gümrük görevlisi olarak çalışan Tina isimli karakterimiz diğer insanlardan fiziksel olarak ve bazı davranışlarıyla farklıdır. Tina insanların bakarken bile korktukları fiziksel olarak "çirkin" olarak görülen biridir. Tina'nın fiziksel görüntüsünün yanında pisişik diyebileceğimiz ilginç özellikleri vardır. gümrükten geçen insanların Utanç,…devamıSınırda gümrük görevlisi olarak çalışan Tina isimli karakterimiz diğer insanlardan fiziksel olarak ve bazı davranışlarıyla farklıdır. Tina insanların bakarken bile korktukları fiziksel olarak "çirkin" olarak görülen biridir. Tina'nın fiziksel görüntüsünün yanında pisişik diyebileceğimiz ilginç özellikleri vardır. gümrükten geçen insanların Utanç, suçluluk ve öfkelerini koklayarak anlayabilmektedir. Bu şekilde gümrükten geçen insanları sadece koklayarak yasaklı ürünleri gümrükten sokmalarını engellemektedir. Tina'nın başka bir özelliği diğer insanlarda olmayan, vahşi hayvanlarla ilginç bir iletişimi vardır. Filmde en sevdiğim sahnelerdi. Tina yine gümrükte görevdeyken çok farklı , güçlü bir koku alır. Ama ne olduğunu anlayamaz. Ve Vore isimli biri gelir. Görüntü olarak Tina'ya çok benzeyen biridir. İnsanların bakarken korktuğu (çirkin olarak görülen) biridir. Vore'nin kokusu adeta Tina'nın aklını başından alır. İlerleyen sahnelerde ikisi arasında çok farklı bir ilişki olduğunu izleyeceksiniz. Filmin ayrıntısı hakkında detay vermeden, Filmle ilgili ilgimi çeken birkaç sahneyi sizinle paylaşmak isterim. Vore gümrükten geçerken çantasındaki malzemeler arasında yelkovanı ve akrebi olmayan bir saat vardır. İlginç bir sahneydi benim için. Zamanla ilgili ince detay barındırıyor bana göre. Çünkü saat biz insanlar için zamanı takip ettiğimiz bir araçtır. Ama doğada yaşayan diğer canlıların böyle bir araca ihtiyacı yoktur. Bu ayrıntı gelen yolcunun insanlardan farklı bir "şey" olduğunu yansıtıyor. Ve yine başka bir ayrıntı , filmde pedofili ile ilgili verilen mesaj çok sağlamdı. Tina ve Vore arasında geçen şu diyaloglar güzeldi: *Tina - pedofilleri yakalaması için polislere yardımcı oluyorum. İğrenç, ahlaksız insanlar. *Vore -İnsanlar, dünyadaki herşeyi kendi eğlenceleri için kullanan parazitlerdir. Kendi çocuklarını bile. Film Cannes'te Belirli Bir Bakış ödülünü almış gerçekten sıradışı bir film. Yaratılan farklı kurgu ve o bilindik avrupa sinemasının durağan, soğuk insan ilişkileri filmde çok başarılı yansıtılmış. Son olarak filmin ismi olan SINIR kavramsal bir sınır . İnsani değerlerimizi, güzellik, çirkinlik gibi estetik kaygılarımızı öteki üzerinden bize sorgulatan , adeta sınırlarımızı yoklayan bir film. İyi seyirler dilerim

liberta 4 years ago

Masumiyet Müzesi

Orhan Pamuk

91 Gönderi

Spoiler içeriyor Kitap incelemesine geçmeden önce şunu belirtmek istiyorum. Okuduğum ilk Orhan Pamuk kitabı ve açıkçası dilinin ağır olacağını ve zorlanacağımı (sıkılıp bırakacağımı) düşündüğüm bir kitaptı. Tabi ki yanlış bir önyargı olduğunu daha ilk sayfalarda anladım Diğer yandan kitapta anlatılan aşk hikayesinin…devamıKitap incelemesine geçmeden önce şunu belirtmek istiyorum. Okuduğum ilk Orhan Pamuk kitabı ve açıkçası dilinin ağır olacağını ve zorlanacağımı (sıkılıp bırakacağımı) düşündüğüm bir kitaptı. Tabi ki yanlış bir önyargı olduğunu daha ilk sayfalarda anladım Diğer yandan kitapta anlatılan aşk hikayesinin bir müze haline getirilmesi açıkçası çok ilgimi çekmişti. Ve acaba yazılan bu hikayenin gerçek, yaşanmış bir hikaye olup olmadığını kitabın son cümlesine kadar anlayamadım. Hatta kitap o kadar güzel bir dille yazılmış ki, kitabın baş karakterinin (Kemal) ağzından okuyor oluşumuz ve en önemlisi Masumiyet Müzesi’nin olması gerçekten yaşanmış bir hikaye olduğu fikrini oluşturdu bende. Ama kitapla ilgili incelemeleri okuduktan sonra hikayenin kurgu olduğunu anladım. (müze gerçekten var:) bu durum bile başlı başına çok iyi düşünülmüş bir durum. Müzeye gitmedim ama müze ile ilgili videoları seyrettiğimde kitapta geçen Füsun’un eşyalarının müzede sergilenmesi bende kurguyla gerçeklik arasında akıl karmaşası yarattı. Kemal ve Füsun’un aşkının canlı kanıtları gibi. Kitapla ilgili çok fazla detaya girmeden bahsedecek olursam, daha ilk sayfalarda okuduğum şu cümle beni yakaladı; “Hayatımın en mutlu anıymış, anlayamadım” kitabımızın baş karakteri Kemal Basmacı’nın sözüyle bile aslında kitabın birbirine kavuşamayan klasik bir aşk hikayesi olacağını anlıyoruz. Klasik dediğime bakmayın! Çünkü yazarımızın yalın dili ve muhteşem betimlemesiyle bu hikaye film şeridi gibi beynimizde canlanıyor. Kemal 30 lu yaşlarda, İstanbul’un elit tabakasından olan sosyetik biridir. Sibel adında yine sosyetik olan bir sevgilisi vardır ve nişanlanma arifesindedirler. Kemal Şanzelize Butikte sevgilisi Sibel için pahalı bir çanta almak için girer ve orada uzaktan akrabası olduğunu bildiği 18 yaşındaki Füsun’la karşılaşır. Görür görmez tabi ki etkilenir. Başlangıçta aşk demesekte Kemal’in bile tahayyül edemeyeceği bir aşk hikayesinin başlayacağını anlarız. Kemal etkilendiği Füsun’la bir şekilde iletişim kurar ve aralarında ilginç bir ilişki başlar. Başlangıçta tensel olan bu ilişki aralarındaki uyum ve kimyayla aşka dönüşür. Kemal yakın bir zamanda Sibel’le nişanlanacaktır. Bi taraftan da Füsun’la olan yasak ilişkisini yaşamaktadır. Kemal Sibel’le nişanlanır ama aklı hala Füsun’dadır. Füsun da nişana katılır ve kitabımızın bundan sonraki kısmı tam bir aşk acısına dönüşür. Çünkü Füsun artık yoktur. Kemal Füsun’u kaybettikten sonra ona aşık olduğunu çok acı bir şekilde yıllarca yaşar. Füsun’u hayatından hiç çıkaramaz. Hep Füsun’u arar. Yıllar sonra Füsun’dan bir mektup alır ve Füsun’u görmeye gider. Ama bu sevinci kursağında kalır. (Bu kısmı anlatmıyorum). Bundan sonra Kemal’in kimi okuyucuya göre masum kimi okuyucuya göre takıntılı hale gelen aşkını okuyacaksınız. Kemal’in kendi sözleriyle devam edeyim. “Tam yedi yıl on ay, Çukurcuma'ya, Füsun'u görmeye akşam yemeğine gittim. Füsunların kapısını sekiz yıl Füsun'un aşkı için aşındırmış olduğum için bana tuhaf, takıntılı, korkulacak bir kişi gibi bakan okurların saygısını kazanmam için önemli, hem de Füsunların evindeki hayatı anlamak için.” Kemal yedi yıl boyunca Füsun’u görmeye gider ve her gidişinde Füsun’un kullandığı bir eşyayı (4213 sigara izmaritini bile) çalar. Sigara izmariti kitaptaki en güzel ayrıntılardan biriydi bence. Okuduğunuz zaman bana hak vereceksiniz. Hatta bu izmaritler bile Masumiyet Müzesinde sergilenir Kitapla ilgili şu detayı kesinlikle atlayamam. Kitabı okurken o dönemin Türkiyesi ve siyasi çalkantıların zirvede olduğu İstanbul dönemine değinmeden geçemem. Bildiğiniz gibi 70’li yıllar sağ-sol çatışmaların zirvede olduğu yıllardı. Okurken acaba o çalkantılı siyasi olayları bu aşk kitabının ilerleyen sayfalarında okuyabilir miyim, ya da romanın bu kısmı nasıl olur diye düşünürken yazarımızın tercihiyle çok fazla üstünde durulmamış olduğunu fark edeceksiniz. Ama şu sözler sanırım o dönemin sosyetesinin bu siyasi olaylara bakış açısını anlamamız açısından önemlidir. “Arada bir caddeden hızla geçen askeri kamyonlara bakıp, siyasilerin, gazetecilerin, pek çok kişinin evlerinden alınıp götürüldüğünü anlıyor, böyle şeylere hiç karışmadığımız için şükrediyorduk.” İncelemenin başında da belirtiğim gibi bu kitabı güzel yapan Orhan Pamuğun yalın dilinin yanında Kemal’le Füsun’un masum ve takıntılı aşkının bir müze haline getirilmesi çok başarılı bir ayrıntı. Kemal’in şu sözleri hem Füsun’a duyduğu aşkın ne kadar büyük olduğunu ve bu müzenin kurulmasında önemli bir detay olduğunu gösterir. “Müzemin, içindeki bütün eşyaların hikâyelerinin tek tek ayrıntılı bir şekilde anlatıldığı bir kataloğu olması gerektiğini o gece anladım. Bu da, elbette benim Füsun'a olan aşkımın ve ona hayranlığımın hikâyesi olacaktı.” Sözleri, bu hikayenin kurgu mu, yoksa yaşanmış bir hikayemi? ikilemeni bende oluşturdu. Kitabı okuduktan sonra tabi ki Masumiyet Müzesini ilk fırsatta gidip gezmeyi planlıyorum. Şimdiden iyi okumalar dilerim…

liberta 4 years ago

Nomadland

Chloé Zhao

65 Gönderi

Spoiler içeriyor Bildiğiniz gibi dün gece 78. Altın Küre ödülleri sahiplerini buldu. Nomadland filmi yabancı dalda en iyi film ödülünün sahibi oldu ve bu şekilde bu şaheser filmle tanıştım. Aynı zamanda Venedik film festivalinden de Altın Ayı ödülü almış bir film. Filmin…devamıBildiğiniz gibi dün gece 78. Altın Küre ödülleri sahiplerini buldu. Nomadland filmi yabancı dalda en iyi film ödülünün sahibi oldu ve bu şekilde bu şaheser filmle tanıştım. Aynı zamanda Venedik film festivalinden de Altın Ayı ödülü almış bir film. Filmin yönetmeni Zhao Ting Pekinde doğup ABD’de yaşayan bir yönetmen. Film aslında Jessica Bruder’in Yirmi Birinci Yüzyılda Amerika’da Hayatta Kalabilmek alt başlıklı bir kitaptan uyarlanmış. 2008 Ekonomik krizinde ABD’de emekliye ayrılmak zorunda bırakılan insanların yaşamına dokunan bir film. Ama daha çok filmimizin karakteri FERN’in hayatını izleriz. Kamera ona odaklanır kimi noktalarda onu takip eder. Filmimiz başlarken Fern AMAZON’da çalışan ucuz bir iş gücüdür. Amacı sadece gerekli ihtiyaçlarını karşılayacak parayı kazanıp karavanında (evinde) hayata tutunmaktır. Daha film başlarken aynı yerde çalışan dövmeli birinin kolunda şunlar yazar; “Ev sadece bir kelime midir? Yoksa içinde taşıdığın bir şeymidir? “ aslında bu tam olarak Fern’in yaşam biçimi hakkında ipucu verir. Çünkü Fern’in evi içindedir, yolda olmaktır, akan bir su gibi… Fern iş arkadaşı yaşlı kadının tavsiyesi üzerine Arizona çöllerinde bir karavan ekibine katılmak için yola koyulur. Karavan hayatı yaşayanların hepsi 60-70 li yaşlarda olan insanlardır. Fern onlara katıldığı zaman karavancılardan birisi şunları söyler topluluğa; “Garip olan şey şu ki, bizler yalnızca doların despotluğunu, piyasanın despotluğunu kabul etmiyoruz. Bunu kucaklıyoruz. Doların despotluğunu boynumuza geçiriyor ve bütün hayatımız boyunca buna bağlı yaşıyoruz. Bunu bir koşum atına benzetiyorum. Ölene kadar çalışmak isteyen bir koşum atı. Sonunda emekli edilen. Birçoğumuza olan da bu. Toplum biz koşum atlarını emekli ediyorsa, biz koşum atları da bir araya gelir ve birbirimize bakarız. Bu toplanmanın amacı da bu. Benim gördüğüm kadarıyla Titanic batıyor ve ekonomi değişiyor. Benim amacım da filikaları suya indirmek ve bu filikalara elimden geldiği kadar çok insan doldurmak.” Bu cümlelerde ABD rüyası batan Titaniğe benzetilir ve bu konuşmayı yapan kişi de sanki kurtarıcı gibi. Uzun beyaz sakallarıyla adeta Tanrı’nın temsilcisi gibidir. Karavan kampı çölde kurulmuştur ve etraflarında nerdeyse hiçbir yaşam belirtisi yoktur. Dikenli kaktüsler dışında. Kamera birkaç yerde kaktüslere ve dikenlerine odaklanır. Aslında ölümü andıran bu çölde hayatta kalmayı anımsatır gibi. Bu yer ayrıca arkeoloik kazıların yapıldığı ve bu kazılarda eski çağlarda yaşamış canlıların olduğu büyük bir mezarlık gibidir. Sanki bu yaşlı gurubun uğradıkları son durak gibidir. Her ölen arkadaşlarını yolcularken ateşe atılan fosilleşmiş taşlar müthiş bir ayrıntı bana göre. Karavan grubu dağılır. Sadece Fern kalır orda. Gitmez onlarla. Çünkü o bir eve, bir yere, bir topluluğa bağlı değildir. Giden insanları yolcular, el sallar arkalarından. Aslında evrimle beraber genetik kodlarımızda, topluluk halinde birlikte yaşamak vardır. Yalnız kalmak istemeyiz. Hep bir kalabalığın içinde olmak isteriz. Sosyalleşiriz toplulukla. Belkide varoluşumuzun elle tutulur tarafı budur. Bilmiyorum! Peki ya bunu istemiyorsak. Bir yere ait olmak istemiyorsak! Sadece kendi yalnızlığımızı istiyorsak. Doğayla iç içe. Yalnız!!! İşte Fern bunu seçiyor. Bi sabah uyanıp üstünde tek parça beyaz elbisesiyle yalın ayak dolaşıyor. Bir dağın ucuna çıkıp boşluğa bağırıyor ve boşluktaki sesinin yankısını dinliyor. El çırpıyor. Yine yankılanan sesi duyuyor. Ait olduğu doğanın bir parçası o. Bir çatısı olan eve bağlı olamayacak kadar asi, uyumsuz bir yıldız tozu gibi. Onun evi karavanıydı. Onun evi akıp giden yoldu. Kıyıya vuran dalgaların sesiydi. Onun evi uçurum diplerine yuva yapmış kırlangıçların yuvasıydı. Onun evi doğaydı. Rüzgardı. İçine çırılçıplak girip uzandığı akan bir nehirdi. Onun evi suydu. Filmin en güzel sahnelerinden biri şuydu. Filmin başında topluluğa bilgece sözler söyleyen adamın Fern’e söylediği şu sözler adeta filmin felsefesini yansıtır. Ölen arkadaşlarımıza elveda demeyiz. “Yolda görüşürüz” deriz. Ve film şu sözlerle biter; “Bu film, gitmek zorunda olanlara adanmıştır. Yolda görüşürüz” Filmle ilgili duygularımı başka türlü nasıl yazarım bilmiyorum. son yıllarda izlediğim en iyi filmlerden biriydi. Şimdiden iyi seyirler dilerim.

liberta 4 years ago

Seyyit Han: Toprağın Gelini

Yılmaz Güney

1 Gönderi

1968 yapımı Yılmaz Güney filmidir. Açıkçası şimdiye kadar nasıl gözümden kaçmış şaşırdım. Çünkü çok sağlam konusu olan güzel bir film. Tabiki eleştirilecek yönleri de yok değil. En başta Yeşilçam'ın bir türlü kurtulamadığı , ya da daha doğru ifade edersek, klasik…devamı

liberta 4 years ago

Şato

Franz Kafka

8 Gönderi

Spoiler içeriyor Merhaba sevgili Kafka severler. Bu okuduğum üçüncü Kafka kitabı. Ve bence kitap incelemsinden önce yazarımızı tanımak gerekir. Çünkü Kafka edebiyat dünyasının en ilginç, en sıradışı yazarlarından biridir. Albert Camus'a göre Kafka çağının uyumsuzlarından biridir mesela. Kafka'nın yaşadığı dönemi ve ailesini…devamıMerhaba sevgili Kafka severler. Bu okuduğum üçüncü Kafka kitabı. Ve bence kitap incelemsinden önce yazarımızı tanımak gerekir. Çünkü Kafka edebiyat dünyasının en ilginç, en sıradışı yazarlarından biridir. Albert Camus'a göre Kafka çağının uyumsuzlarından biridir mesela. Kafka'nın yaşadığı dönemi ve ailesini düşününce, özellikle babasıyla olan ilişkisi Kafka'nın kişiliğinde travmalar oluşturmuştur. Çünkü baskıcı bir babaya sahiptir. Kitaplarında yarattığı kahramanlara baktığımız zaman bile kafkanın aslında kendini anlattığını çok rahat anlayabiliriz. Mesela Dönüşüm kitabındaki Gregor Samsa aslında Kafka'nın iç dünyası hakkında fazlasıyla bilgi verir bize. Diğer kitaplarındaki karakterlerde de bunu okuyabiliriz. toplumdan kopuk, hep bir sıkışmışlık hissi yaşayan ve bunu kimi noktalarda kaotik kim noktalarda absürt bir kurguyla işleyerek bize sunar Kafka. İlginç bir şekilde romandaki karakterlerle beraber biz okuyucular da bu karmaşık dünyada yönümüzü şaşırırız. çünkü aslında Kafka'nın romanlarında bir mana, varılacak bir yol yoktur. Varoluşumuz boşlukta savrulur (Kafka gibi). Ve anlamsız bir şekilde insanlar tarafından etrafımız sarılır, sürekli gözetlendiğimiz hissi oluşur. Romandaki karakter gibi biz de anlamsız bir sıkışmışlık hissi yaşarız ve nasıl kurtulacağımızı da bilemeyiz. İşte Kafka'yı büyük bir edebiyat ustası yapan da bu yönüdür. Bu bunaltıcı, rahatsız edici, sanki bişeyleri çözmek isteyen ama çözemeyen yönü. Dönüşüm kitabında, Şato kitabında ve özelikle DAVA kitabında bu duyguları iliklerime kadar yaşadım. kitap incelemesine geçmeden önce şu ayrıntı da dikkatimi çekmişti; Kafka hayattayken sanırım tek kitabı yayınlanır (Dönüşüm). Diğer yapıtları o öldükten sonra arkadaşı Max Brod tarafından yayınlanır. Ve kafka'nın "ben öldükten sonra bütün yazılarımı yakın" demesine rağmen arkadaşı bu isteğini yapmaz ve biz okurlara bu edebi eserleri ulaştırır. Şato kitabı, yarım kaldığını artık herkesin bildiği bir kitaptır. Yazıldığı dönemle ilgili ilginç bir ayrıntı vardır. Hatta belki de Şato kitabının çıkış noktası olarakta düşünülebilir. Kafka Şato kitabını yazdığı zamanlar (1920'li yıllar tam tarihini hatırlayamadım) veremdir ve hastalığı ileri düzeydedir. Doktorların önerisiyle havası temiz bir kasabaya gider. ve ilginç bir şekilde gittiği kasaba karlar altında bir kasabadır. bazı incelemelerde Şato kitabının Kafka'nın kaldığı yerden esinlenerek yazdığı söylenir. Yine başka bir incelemede yaşadığı dönemi düşünürsek, 1920 li yıllar 1. Dünya Savaşı sonrası yıllarıdır ve bu dönemler özellikle Avrupa'da faşizmin yükselişe geçtiği, totaliter liderlerin geleceği şekillendireceği dönemler olarak bilinir. haliyle Kafka da yaşadığı bu toplumsal dönemin travmalarını hem kendi hayatında hem de eserlerinde yansıtır. Uzun bir yazı oldu biliyorum. Kitapla ilgili çok kısa bilgi vericem. Kitap kapağıyla başlamak istiyorum. Kitabın kapağında yüzü çok belli olmayan bir karaltı vardır ve bu karaltının başında taç benzeri bir şato silüeti vardır. Bu çizimi, aslında olmayan bir şatonun yaratımı olarak yorumluyorum. kitabımızın kahramanı K. karlı bir kasabaya gelir ve kendisinin kadastrocu olarak buraya atandığını belirtir. Kitabın bundan sonraki kısımlarında insanların tuhaf bakışını üzerimizde hissederiz adeta. K. biz oluruz. Yazarın kendisi gibi karakteri K. da uyumsuzdur. kitabın bundan sonraki kısımlarında absürd ve gerçekten bi yere koyamayacağımız olaylar silsilesi gelişir. Var olup olmadığı okura söylenmeyen bir Şato vardır ve bu şatoda üst düzey memurlar vardır. K. başlangıçta etrafındaki insanlara görevini ve kendi varlığını kabul ettirme derdindedir. bunun için de o Şatoya , orada yaşayan memurlara ulaşmaya çalışır. bu çabası başlangıçta kabul edilebilir gibi görünür. K. ile beraber biz de şatoya ulaşmaya çalışırız. Roman ilerledikçe artık şatoya ulaşma fikri silikleşir, adeta şato bizi ele geçirir. Olmayan bir şato artık amaç haline gelir. Şatodaki hiç bir zaman içeriğini bilemediğimiz hiyerarşi yaşamlarımız haline gelir ve o şato artık içimizde var olur. Birçok incelemede de Şato'nun aslında bürokrasiyi temsil ettiği belirtilir. Yukarıda da belirttiğim gibi Kafka aslında Faşizmin tohumlarının atıldığı o dönemin bürokrasisine karşı tek başına bireysel savaş açmış bir UYUMSUZDUR!!! Ve yarattığı karakterler gibi açtığı bu savaşta bir yol bulamaz, bize bir yol olduğuna bile inandırmaya çalışmaz. Aslında çabalıyormuş gibi yapıp bu tek kişilik savaşta yenilen tek kişidir bana göre. ve bu yarattığı kaotik dünyada biz okuyucular da tıpkı K. gibi sıkışıp kalırız... Çok uzun bir yazı oldu . umarım derdimi anlatabilmişimdir. yazım yanlışları ve anlatım bozuklukları için şimdiden affınıza sığınıyorum değerli okurlar. Sağlıcakla kalın.