(@) - Raf

Spoiler içeriyor Selamun aleyküm. Allahın rahmeti, bereketi, yüreğinize işleyecek sanatı ve yarattıklarından göreceğiniz güzel hakikatleri hepinizin üzerine olsun. Allahı seviyorum ya, hele şöyle şeyler izleyip gördüğüm sahnelerden aklıma onlarca fikir gelince daha da çok onun sanatına aşık oluyorum. Şimdi şöyle ki Sayın…devamıSelamun aleyküm. Allahın rahmeti, bereketi, yüreğinize işleyecek sanatı ve yarattıklarından göreceğiniz güzel hakikatleri hepinizin üzerine olsun. Allahı seviyorum ya, hele şöyle şeyler izleyip gördüğüm sahnelerden aklıma onlarca fikir gelince daha da çok onun sanatına aşık oluyorum. Şimdi şöyle ki Sayın raflılar, filmi ben beğendim. On üzerinden yedi hatta bazen sekiz de verebilirim. Film, genellikle diyaloglar ve mimari yapıların gösterimleri üzerinden ilerliyor. Yani filmde büyük olaylar ve bir kurgu yok. Daha çok diyaloglar, konuşmalar ve çekimler üzerinden gidilmiş ama tabiki de bu filmin konusunu ve gidişatını havada bırakmıyor. Aksine bazı sahneleri tekrar izleyebilirim. Huzur veren bir sakinliği var filmin. Sanki her şey her an patlasa bile öylece hepimiz sakin kalabilirmişiz gibi bir hava yaratıyor. Neden biliyor musunuz? Çünkü insanlar arasındaki muhabbet arttıkça ve o iletişim kuvvetkendikçe ne yaşanırsa yaşansın hayat kolaylaşmaya başlıyor. Hatta çok basit bir hayatınız olsa bile eğer hayatınızda iletişim ve insanlarla olan gerçekçi muhabbetleriniz (bundan kastım sırf popüler olmak için ya da önemli gözükmek için yapılan konuşmalar dışında kalan konuşmalardır, yani gerçekten samimi olarak sohbet etmek. Varını yoğunu gönlünü açarak ortaya koymak gibi.) yoksa o zaman hayat size daha zor geliyor. Çünkü denizin içindeyken denizi farkedemeyip gece gündüz denizi arıyorsunuz. Halbuki bütün bedeninizi şuan kaplayan şey, deniz. İşte iletişimsiz geçen hayatlar da böyle. Yaşamanın içindesin ama insanlarla muhabbetin, sorunları konuşarak çözme becerin olmadığı için yaşamadığını zannediyorsun, yani denizi arıyorsun hala. Ve film belki de benim için bu kadardan da fazla özel, çünkü başroldeki kızı aşırı derecede kendime benzettim ve ondan yer yer çok ders çıkardım. Ana fikrimi size verdiğime göre, yavaş yavaş film hakkında üzerinde durmak istediğim sahneler, diyaloglar kısmına geçebiliriz. 1-) Şu ünlü profesörün babası ölüm döşeğindeyken, oğlu babası için izin alıyor ama iş yeri hala onu arayıp "şu çeviriyi de halletmeniz gerekiyor." diyebiliyor. Ve adam o sahnede diyor ki, "Aslında demek istedikleri şey şu, Aile bizim için önemlidir ama işiniz her şeyden daha önemlidir." ne kadar acı öyle değil mi? Ama biliyor musunuz büyük ihtimalle dünyadaki çoğu insan bunu yaşıyor. Ailesine bakmak ve onları daha iyi bir hale getirmek için çalışıyor, çabalıyor ama gün geliyor o kadar o işin içine batıyor ki başlangıçta ailesi amacı uğruna girdiği işler, şimdi ailesinin ölümüne bile gitmesine izin vermiyor. Yani elini nereye batırdığın ve oradan nasıl çıkaracağın oluyor artık mesele. Neden elini oraya batırdın sorusu ise artık çok geride kaldı. Ve umarım bizler de iş hayatlarımız da başlangıçta ettiğimiz sözler ile hala son güne kadar elimizi o yapışkan şeyden zamanında ailemiz, sevdiklerimiz için çıkarabiliriz. Ya da bilmiyorum. Belki de hemen elimizi çıkarabilirsek o zaman gerçekten işimize de dönüşemeyebiliriz. Yani bu bir seçim de olabilir ama sonuç olarak, neye daha çok önem veriyorsan seçimin o taraftan olur. Sabahtan akşama kadar ailene para getirmek için mi çalışıyorsun? Yani onlara daha iyi bakmak için çalışıyorsun? Ama aslında eve geldiğinde çok yorgun oluyorsun, hafta sonların da aynı. Ve böylece aslında ailene maddiyat dışında pek bir yardımın, ilgin, alakan, özel yarattığın bir zamanın yok. Öyleyse üzgünüm ama sen galiba çoktan elini o yapışkan sıvıya batırdın ve çoktan unuttum neden o sıvıya elini batırdığını. Tabi mesela günümüz çalışma şartlarının çoğu böyle yorucu ama biz artık biliyoruz. Eğer sevdiklerine zaman ayıramazsan, onları sevdiğini unutmuş ve artık sen sadece işini ve elini nasıl kırtaracağını düşünüyorsundur. O yüzden lütfen sevdiğiniz, yolun başında birlikte olduğunuz insanlara gerçekten zaman ayırın ve onların ilgiyle Büyüdüğünü unutmayın. 2-) Film de şöyle bir şey geçiyor. "Aslında ilgimizin çok olduğu şeylere daha çok dikkat verebiliyoruz ve bir şeye karşı ilgimiz yoksa da ona dikkat veremiyoruz. " yani aslında eğer kitap okurken hep dikkatinin dağışdığından şikayet ediyorsan, üzgünüm ama senin kitaplara ve onları okumaya dair ilgin azalmış olabilir. Çünkü aynı şekilde bir filmi saatlerce oturup izleuebiliyorsun. Ha bu sadece sende dopamin salgılatıp, ödül mekanizmanı diri tuttuğu için mi yani? Hayır. Öyle değil. Aslında senin ilgini çekiyor ve senin ilgini çektikçe daha da dopamin salgılayıp ona baplanabiliyorsun. Mesela günde 18 saat çalışan insanlar var. Bunlar, artık ilgisini tamamen çalışmaya yönlendirip dopaminlerini de oradan sağlıyorlar. O yüzden eğer şuanki hayatında bir şeye sürekli dikkatini verememekten yakınıyorsan, ona olan ilgini ve senin için önemini sorgulamalısın artık. Ve aynı şekilde neye çok dikkat verebiliyorsan saatlerce ona neden ilgi duyduğunu da sorgulamalısın. 3-)"Bir şeyin içinde yetişirsin ama senin için bir anlamı olmaz." Derya içindeyken deryayı bilmemek gibi. Örneğin anne baban aslında senin için çok önemlilerdir ama onlara öyle alışmışsın ki, varlıklarının senin için ne derece önemli olduklarını bilemezsin. Ama bir gün gelir günde defalarca baktığın şey, aniden o gün sana gerçekten çok anlamlı ve özel gelir. O yüzden aslında farkına varmadan önceki bütün bakışların da aslında bu an için yaşanmıştır. Çünkü hepsi bu an ile ne kadar kıymetli olduklarını anladılar. Umarım siz de hayatınızda her gün bakıp da göremediğiniz deryayı bir gün fark edersiniz ve işte o gün artık bütün günler anlamlı olur. 4-) Bu Başrollerden biri olan Jin, yani şu ünlü profesörün oğlu diyor ki "Babamın tek önemsediği şeyler, öğrencileriydi. Asla ben olamadım." ve aslında bu proföser gerçekten işte çok iyi bir hoca, öğrencilerle arası çok iyi, iyi bir araştırmacı.. Falan fistan. Ama oğluyla arası yok denecek kadar kötü ve az. İşte burada aklıma J. J rousseu geldi. O da çocuk gelişimleri hakkında falan çok bilgili hatta devrimler yapıyor ama ailesi ve çocuklarıyla arası yok. Yani absürtlüğü görebiliyor musunuz? İşte burada şunu bence biraz anlamalıyız. İnsan ne tarafına yatırım yaparsa orası güçleniyor ve malesef bizler hep bu yatırım yapılan kısımları karıştırıyoruz. Mesela evleneceğin insan da ev, para, iyi bir üniversite okumuş olmasını, çok kitap okumuş olmasını, çok şiir bilmesini, çok film izlemiş olmasını, bütün dünya tarihi hakkında bilgisi olmasını, çok komik ve mizahşör olmasını, ortam insanı olmasını isteyebilirsin. Ya da bunlar varsa eğer o kişi sana göreymiş diye düşünebilirsin ama bir insanla evleneceksen eğer yani onunla çift olarak bir ilişki yaşayacaksan eğer yanlış yatırım yerlerine bakıyorsun. Çünkü o sana ve ilişkinize olan sevgisine değer verirken okuduğu üniversite ya da kitaplar önemli olmayacak. Evi ya da arabası da önemli olmayacak. Senin bakacağın yatırım, sana değer veriyor mu, seni önemsiyor mu, merhametli bir insan mı, sana karşı sabırlı davranıyor mu, seninle bir ilişkisi olursa sana zaman yaratabilir mi, ona derdini anlatabiliyor musun, seni gerçekten değer vererek dinliyor ve anlamaya çalışıyor mu, sana yardımcı olmaya çalışıyor mu hayatın hakkında ve en önemlisi senin yanında olup her olay da sana destek olabiliyor mu, yoksa umrunda bile değil misin? Veya senin sevdiğin şeylerle normalde alakası olmasa bile senin için bakabiliyor mu, seni sürekli kontroller ve ilişki kuralları içinde sıkmak yerine sana o rahatlığı ve güveni verebiliyor mu? Yanında evindeymişsin gibi hissedebiliyor musun ya işte, yoksa gergin ve başka biri gibi mi görünmek zorundasın? Yoksa seni sen olduğun halinle mi kabul ediyor?... İşte bakacağın yatırım hisseleri bunlardır ama günümüzde çoğu insan yanlış yatırım yerlerine baktığı için sonuç olarak aldıkları faiz onların işine yaramıyor ve birden hisseler tamamen düşüp hepsi değerini kaybediyor. O yüzden bir insanı seviyorsanız ya da sevmek istiyorsanız doğru hisseler üzerinden gidin. Sonra çok üzülebilirsiniz çünkü. Abla tavsiyesi gibi alın bunu cebinizde kalsın. Çünkü benim kardeşlerim böyle tavsiyelerimi dinlemiyor eşşek sıpaları. Dinleseler ikisi de mükemmel adamlar olacak ama nerdeee. Neyse bizim eve tek mükemmel olarak ben yeterim. 5-) ve son olarak film ucu açıkta bırakıldı. Kız, yeni okula gitmek için yola çıktı ve annesi bir madde bağımlısı olarak evde kaldı. Jin 'in babası hala yoğun bakımda kaldı ve film, sanki sonunu bizim tamamlamamızı istedi. Ben açıkcası başroldeki kızın (ismini valla unuttum. İsim hafızam iyi değil. Ya da buna ilgi duymadığım için dikkatimi vermiyorum baylar ve baymayanlar.) okula gidip yeteneği ve zekasından dolayı daha da başarılı ama kısmen başarısız olacağını düşünüyorum. Annesinin madde kullanmaya devam edeceğini ve daha kötü olacağını düşünüyorum. Jin ve babası hakkında da, babasının ölmeyeceğini ve sonra jinin hatta babasıyla arasının daha iyi olacağını düşündüm. Çünkü filmin sonunda ikisi de birer seçim yaptı ve Jin babasının yanında kalırken, o kız gitti. Yani seçimleri aslında vazgeçtileri şeyleri gösteriyor. Ama tabi umarım benim bu kötü senaryom gerçekleşmemiştir am öyle olacağını sanmıyorum, biliyorum! Ve ve ve sayın seyirciler, tahlilimizin sonuna geldik. Okuduğunuz için teşekkür ediyorum. Umarım bir şeyler katmışımdır size. Filmi de izleyin. Ekleyin listenize. Son olarak bir şiirimi de şuraya yorumlara bırakıyorum. (sınırı aştık) Umarım yüreğinize dokunur satırlar.

marulzell 8 months ago

Sana Gelemiyorum. Bütün şiirleri susturun Sadece kendimi dinleyeceğim bu gece Mayhoş şarkılarınız sizin olsun Bana ağır sevmeler gerek Altından kalkamayacağım aşklar düşmeli başıma Öyle bir sevmeliyim ki Daha önce hiç kimse sevmemiş gibi Bütün hasretler boyasını dökmüş gibi İçiyorum kar…devamı

marulzell 8 months ago

Unuttum. Söz verdin Ama geri gelmedin Mektubumu da almamışsın Gönderdiğim rüzgarla beraber geri geldi Benim için sorun yok Sevmeyi ve özlemeyi unutabilirim Ama senin için aynılarını söyleyemiyorım Çünkü sen sevilmeyi unutamazsın Yüreğine yazdım artık bir kere aşkı Ne kara kışlar…devamı

marulzell 8 months ago

Sen Olmasaydın. Sen de olmasaydın Nasıl inanacaktım gülümsemeye Bir tebessümle kaç kışın öldürüldüğünü bilemezdim Yüreğim gözlerimde bir yaşamak aşkı ile koşamazdım. Sen olmasaydın Belki de ölü bir güvercinin başında olacaktım Bir daha uçamayacak diye ağlayacaktım Onun kanatlarını kıran adamlardan ömür…devamı

marulzell 9 months ago

Haksız yere öldürülen başka canlar için acı duymazsanız, yarın kendi ölümünüz ve alınan haklariniz için de acı ve hüzün bulamazsınız.

marulzell 10 months ago

Üvercinka

Cemal Süreya

3 Gönderi

Harap olmuş canım şehrimin, hala yıkım yapılan sokaklarında, kafama bazen büyük bir balkon ya da tabela düşmesini de göze alarak, evime aslında uzak olan kitapçıma gerçekten zorlu koşullarda gittim. Hani zaten araba yok o güzergah da, yani araba istese de…devamıHarap olmuş canım şehrimin, hala yıkım yapılan sokaklarında, kafama bazen büyük bir balkon ya da tabela düşmesini de göze alarak, evime aslında uzak olan kitapçıma gerçekten zorlu koşullarda gittim. Hani zaten araba yok o güzergah da, yani araba istese de yıkım yapılan yerden geçemez. Sadece böyle etraftaki ara sokaklardan falan gidiliyordu kitapçıya. Bir ara umudumu kesip "amaaan ne şaşmışım, cemal süreya okumasam da olur. " dedim ama Allah razı olsun benim gibi oradan oraya şu enkaz bu enkaz diye çekirge gibi zıplayan, iki arkadaş kendime buldum ve geri dönüşümü de pek umursamayarak kendimi kitapçıma yönelttim. Yani o yüzden bu kitabın nasıl zorlu koşullarda alındığını ve eğer tertemiz, sakin sokaklara sahip güzel bir şehrinizde kafanıza balkonlar düşmeden yürüyebiliyorsanız bunun ne denli muhteşem bir şey olduğunu sizlere hatırlatmak istedim. Ağlayasım geliyor ya. Offf. Neyse, bu hüznümü daha fazla allandırıp sizlerle ağlama serüvenimi uzatmayıp kitaba geçeyim. Açıkcası bu Cemal Süreya 'nın okuduğum ilk kitabıydı ve şans ki, Cemal Süreya nın yazdığı ilk kitabı okumuşum. Net fikrimi söylersem, tabiki de güzel dokunuşlar var satırlara. O alıntıları birazdan harmanlayarak paylaşacağım sizlerle ama açıkcası ben kitabı pek beğenmedim. Çünkü Cemal Abimiz biraz daha kadınlar, onların güzelliği, bir kadının çekiciliğinde nasıl kaybolduğunu, onun bedeninin kendisini nasıl etkilediğini çok açık ifadelerle yazmış. Hani bu da bir tema seçimidir ama pek bana göre değil. Kendisi aşkın tensel boyutundan böyle hafif hafif şiirlerinde izler bırakarak dolgun ve bazen de umursamaz sözler söylemiş ( Umursamaz gibi görülmesi güzel olmayacağı anlamına gelmez.) Ama kitabı bitirdikten sonra pek temayı beğenmeseniz de ağzınızda tadı kalmış çok da acı olmayan bir kahve içmiş gibi hissediyorsunuz. Kahveyi içmeseniz de olurdu ama kahve içerken etrafınızda dönen o muhabbet var ya, işte o uğultu gözlerinizde tuhaf bir iz bırakıyor. Adam şair diyebiliyorsunuz. Sevmeseniz de. Mesela karşılaştırma yapmam gerekirse, İsmet Özel daha iç kavgalarından, dışarıdaki güzel veya çirkin çoğu şeyin içinde nasıl kıyametler kopardığından bahseder ve onu okuduktan sonra soğuk bir su yüzünüze çarpmış gibi derin soluklarla nefes alırsınız. Ve ne kadar düzene koymaya çalışsanız da nefes alıp verişleriniz uzun bir süre irkilip kalkar. Ve yıllar sonra bile gördüğünüz o eski mısralardan biri, kalbinizdeki tüysüz kırlangıçları uçurabilir. Şükrü Erbaş da daha çok dışarıdan aniden gelen bir kurşunun onun içinde nasıl kıvranarak ve onu parçalayarak gidişini anlatır. O tarifsiz yaşanmışlıklarını, kurşunun acısını, kurşunun nereden nasıl geldiğini size anlatır. İşte Cemal Süreya da bu kitabına münhasır olarak düşündüğüm, bir vazodaki hayranlık uyandıracak çiçekleri, kimse onların çok da farkında değilmiş gibi saatlerce size anlatır. Ve sürekli aynı şeyleri söylemesini beklersiniz ama o en vurucu yaprakları seçip hepsi için ayrı ayrı kelimeler oluşturur kulaklarınızda. Bazen uğultuya dönüşen bu sesler size alışılmış umursamaz hisler uyandırırken, bazen de sesler kulaklarınızda yükselir ve çiçeğe sizde hayranlık ile bakarsınız. Ama sonra "Çiçek yahu Cemal, o kadar da abartmayalım." deyip işlerinize koyulursununuz belki tekrardan o sesler uğultularından çıkıp yükselen kadar... Kendisi bir de İktisat bölümünü bitirmiş ve bir aralar müfettişlik falan yapmış. Hani bazen ben de oluyor bu kaygılar. " Şair insan psikolog mu olur Elif, oku şöyle bir edebiyat. Ful kendini şiire, yazmaya ve sanata ayır. " ama tabiki de bu taş devrinden kalma fikirlerimin hemen ağzını bantlayıp onları nefessiz kalana kadar ölmeleri için karanlık odalarıma kilitliyorum. Bu arada gerçekten bazen benzetmelerim çok coşuyor ama korkmayın. Nsjksmw Her neyse, aslında benim de o sanatsal yönümün en çok insanlardan beslendiğini ve onların dertlerine hayatlarına ortak oldukça küçük alevlerimin koca yangınlara döndüğünü gördüm. Yani ne kadar insan hayatının içinde olursam, insanın bilinmez duygularına sızıp, hiç fark edilmeyen sıradan okyanuslarında yüzersem ; sanatsal yönümün daha da şahlanacağını fark ettim. O yüzden kesinlikle psikoloji okumalıyım aaa. Velhasıl siz de yapmayı sevdiğiniz şeyler var ve onlardan kopacak korkusuyla bazı işlere girişmeye çekiniyorsanız, aralardaki bağlantıları keşfedin ve mükemmel kanallar oluşturun kendi hayatınız için. Şimdi biraz etkilendiğim kısımları paylaşacağım ve bazen onlara karşılık yorum da yapabilirim, şiir de yazmış olabilirim. Okuyalım o satırları... 🦋"Öyle düzeltici, öyle yerine getiriciydi sevmek. " Tutan kabukların ardında arsız sevgiyi gördüm. Alayla sırıtıyordu tenimdeki gözlerime Kahkahalarla izledi yaramın iyileşmesini Oysa ben nefret ediyordum beni düzelttiği için. İnsan her zaman iyileşmek istemezdi çünkü. Elif Yani bu satırı okuyunca böyle şeyler canlandı aklımda. 🦋"Ben nerde bir çift göz gördümse Tuttum onu güzelce sana tamamladım Sen binlerce yaşayasın diye yaptım bunu Bir bunun için yaptım." Oyy ne güzel söylemiş. Yani açıkcası "Sana tamamladım." kısmı insanda bir şeyler uyandırıyor. Genellikle aşık olduğumuzda falan böyle olur ya, gördüğün herkesi ya da ona biraz benzeyen her şeyi ona tamamlamak ve oymuş gibi düşünmek istersin. Çünkü için onunla o kadar dolmuştur ki, başka her şey biraz saçma gelir. Ve onu daha da çoğaltmak için, o binlerce kez yaşasın diye etrafında ; her ayrıntıyı ona tamamlarsın. Senden hiç gitmemiş ve her yanında var olmuş gibi hissedersin. Ha hiç daha önce aşık olmadıysanız "gerçek manada" bu biraz şizofrence gelir. Ama aslında hayatta yarım kalan her yeri, gözlerini dolduran bir mutluluk ile tamamlamaktır. Uzun sürüyor mu emin değilim. Arada bir gelip, hemen aceleyle kaçan bir his de olabiliyor. Onun dışında da herkesin deneyimi kadar galiba. Ama ben sanırım hayatımda her şeyde Allaha tamamlamak ve tamamlanmak isterdim. Çünkü başka neyle tamamlasan diğer parça bir süre sonra seni terk etmek istiyor ve onunla boğuşup duruyorsun. Bu parça en sağlam insanlar olsa bile. O yüzden sizde varlığına çok güvendiğiniz şeylerle tamamalayabilirsiniz. Ya da bırakın öylece yarım kalsın. Herkesin hikayesi tamamlanacak diye bir kural duymadım daha önce. Ama okunmaya değer hikayeler için tamamlamak gerekiyor. 🦋"Ne zaman hürlüğün, barışın, sevginin aşkına Bir cigara atmışsak denize Sabaha kadar yandı durdu. " 🦋"Büyük ihtimalle ölmüştük Şehir kan kıyametti ayaklarımızda Gökyüzünü katlayıp bir köşeye koymuştuk Yıldızlar kaldırımlara dökülmüştü bütün Hamza bütün parmaklarını ortaya dökmüştü Yirmi yıldır cebinde biriktirdiği parmaklarını Hamza son şarkıyı kırka bölmüştü Doğrusu iyi idare etmiştik Doğrusu iyi halt etmiştik Yaşıyanlar unutmuştu bizi Biz öldüğümüzle kalmıştık. " Hoş. Ve gözlerle ilgili diyor ki Cemal abimiz, " Olduran yıkan yeniden yapan gözlerini seviyorum Kaç kişi Bir senin gözlerin var zaten daha yok " Yo yo dur bi tane daha var. Ona bayıldım. " Uçsuz bucaksız bana bakıyorsun" Yani en son kim size uçsuz bucaksız baktı? Ya da o öyle bakarken, siz de bunu fark edip ona baktınız? Bak her türlü bir savaş. 🦋"Az şey değil seninle olmak düşünüyorum da İçimde bir sevinç dallanıyor kaç kişi Bir geyik kendini çiziyor karanlığa sonra kayboluyor Karanlık maranlık ama iyi seçiliyor..." Bence biraz kafanızda oluştu ne okuduğum ve ne okumak isterseniz, kitaba başvuracağınız. Puanım on üzerinden beş buçuk. O su, busu, şusu yok ablacım. Beş buçuk yani. Hoş, güzel satırlar ama benden bu kadar. Yine de tabiki de sevgili Cemal Süreya'ya sevgi, saygı gönderip kitabı yazan yüreğini kutluyorum. Hepinize iyi, şiirli, huzurlu günler efenim. Allaha emanet olun. 🌼

marulzell 10 months ago

Kaplumbağalar Da Uçar

Bahman Ghobadi

54 Gönderi

Bir.. İki.. Üç.. Gözlerini kapat ve dinle acının uğultusunu. Kulaklarını tırmalıyor öyle değil mi? Saçlarını kesmek mi istiyorsun? Sana artık çok mu yük oluyorlar? Haydi, durma öyleyse. Sende ağla. Hisset, gözlerindeki mahşeri ve saçlarını boynuna dolayıp intihar eden çocuklarını.. Haydi,…devamı

marulzell 11 months ago

Kırımlı

Burak Arlıel

3 Gönderi

Milliyetçilik Temalı İçerik Önerisi - 1 .... "Seni rüyamda gördüm. Silah yoktu, asker yoktu, kan yoktu.. Sadece dalgalar ve ikimiz vardık." Sizi farklı bir şeyler düşünmeye davet edeceğim şimdi. Şöyle düşünün ki, dünya birbirine girmiş. Kimin kime sıktığı bile belli…devamıMilliyetçilik Temalı İçerik Önerisi - 1 .... "Seni rüyamda gördüm. Silah yoktu, asker yoktu, kan yoktu.. Sadece dalgalar ve ikimiz vardık." Sizi farklı bir şeyler düşünmeye davet edeceğim şimdi. Şöyle düşünün ki, dünya birbirine girmiş. Kimin kime sıktığı bile belli değil. Kim olduğunu biliyorsun ama kimle savaşacağını bilmediğin için, hangi tarafta olduğunu unutmaya başlayacaksın. Ama aynı zamanda da savaşmaktan başka çaren yok. Ya ölmek için çabalıyorsun ya da yaşamak için çabalıyorsun. Çok güzel bir hayatın olduğunu, savaş kapıyı çalınca ve sevdiklerini bile onun kirli oyunlarına bıraktığında anlıyorsun. Ve aslında sana hiç haber vermeden geliyor bu acı uğultu. Bir anda duyuluyor ve sana hazır olup olmadığını sormadan, alıp götürüyor seni kanın çöllerine. Büyük bir adam değilsin. Halktansın, o gerektiğinde bir dilim ekmeğe muhtaç olabilecek olan halktansın. Sen, oyun kuramazsın. Oyunu sen başlatamazsın. Büyük adam dediğimiz birileri bunu yapar ve sen sadece savaşmaya, öldürmeye ve ölmeye mahkum olursun. Aciz kalırsın onca yıkımın ortasında. Sağın, solun, önün, arkan, her tarafın düşmanla dolmuş. Ama kimse neden sana düşman, onu da tam bilmiyorlar. Bugün savaştığın bir cephe de kaybedip esir alınabilirsin ve yarın düşman olanların tarafına geçip savaşabilirsin. Çünkü hayatta kalmaya çalışırken ve çaresizce kendi yolunu bulmaya çalışırken, seni bunları yapmaya zorluyorlar. Yoksa öleceksin. Ya da hala nereye ait olduğunu bilerek yaşamaya devam edeceksin. İşte Sadık, bir kırım türkü. Ve kendi ülkesine, işgal edilen topraklara dair hala içinde bir yerlerde inancını koruyor. Kendi topraklarından kilometrelerce uzakta başkası için savaşsa da kendi topraklarına bir gün kavuşmanın diyetini ödüyor. Nereye ait olduğunu unutup da devam edilen bir yaşamdan ziyade, anlamlı ve onurlu bir ölümü tercih ediyor. Savaşın o korkunç kasveti içinde anlıyorsun ki, sen büyük bir adam değilsin. Hiçbirimiz değiliz. Günlerce su vermediğinde bir damla suya muhtaç olacak kadar aciziz hepimiz. Büyük adam da olsan, küçük adam da olsan ; ölüyorsun. Ama içindeki amaç, vicdan, ait olduğun yeri bilmek seni bütün bu aciz kaldıklarına karşı özgürleştiriyor. İşte o zaman mesele bir kuru ekmeğe ya da korunaklı bir hayata yaşamaya mahkum olmaktan daha onurlu bir hale geliyor. Özgür bir insan oluyorsun. İşte savaş ; insanı alıp oraya çarpıyor buraya çarpıyor, bir güzel tokatlıyor, haftalarca soğukta bekletiyor, onu vahşi bir hayvan gibi savaştırıyor, elinden her şeyini alıyor, onu ağlayan aciz bir varlığa dönüştürüyor, yakıp yıkan bir canavara dönüştürüyor, sevmesine izin vermiyor ve insanı öldürüyor. Ama bazen de savaş ; insanı özgürleştiriyor, onu dipdiri tutuyor, ağlamasına imkan vermiyor, onu kendi amacı uğruna çabalaması için okyanuslara itiyor. Ve oradan ya ölü çıkıyorsun, ya kendini unutmuş halde, ya da özgürleşerek. "Uğruna öldüğü şeyin büyüklüğüdür insanı ölümsüzleştiren ve biz aslında çoktan özgürleşmiştik." 🗿Film genel olarak güzeldi. Hiçbir şeyin temennisi olmadığını, bugün bile böyle bir savaşın o çığlıkları arasında kalabileceğimi hatırladım. Siz de gönül rahatlığı ile filmi izleyebilir ve soğuk acılara şahit olabilirsiniz. Bir Avuç Biz, bastırılmış çocuklardık Başımızı okşayan ellere hasret Gönlümüze akan şefkatlere muhtaç Telef olan olan bir avuç sebze gibiydi ömrümüz En son ne zaman ismimiz vardı Nerede kaldı sadece bize ait olan künyelerimiz, Unuttuk gitti. Bir avuç çakıl taşı gibi savrulduk. Ne gitmiş olanlar Ne de gelecek olanlar Ulaşamadılar ruhlarımızın yağmurlarına Kor düşlerimizin çorak arazilerine, Hevesi korkularında takılı kalmış ; Bir avuç insandık kimsesiz odalarımızda Yalnızlık ve bunalım kokan kirli yastıklarımızda Başımızı ne tarafa çevirsek enkazdı hayatımız. Sanrılara kurban gitmiş yıkık gençliğimiz, Körpe olmuş dillerinden kurtulup ayaklandılar öfkemizde Patlamaya hazır bir adam gibi şiştiler yüzlerimizde Oysaki çok sakin sulardı gözlerimiz Sıradanlığa bile yanaşamayan göz yaşlarımız vardı Ama dalgalara hasret çöllerdi baba özlemlerimiz Kaybettiğimiz geceler kararıyordu tenimizde Kırmızı sular akıyordu baharlarımızdan Sonra bir gün ; Bir avuç toprak olup yazdık ismimizi taşlara Kimsenin uğramadığı mezar taşlarına Çiçeklerin uğramadığı taşlara, Geriye kaldı bizden İsmi silinmiş bir avuç kimsesiz taş. Üstlerinde ise tarihi belli olmayan ölümlerimiz. Elif Bu şiir, depremden sonra yazdığım şiirlerden biriydi ama filmi izledikten sonra, buraya çok yakışacağını düşündüm. Ve sadece bir anlığına onları anarak, insanların okumasını istedim. 💐Son olarak, kırımlılar için yazılmış bir şarkıyı şuraya bırakıyorum. Bir ara dinlersiniz. Sağlıcakla "Aklın nerede? Where is your mind? İnsanlık ağlıyor Humanity cries kendini tanrı sanıyorsun You think you are gods Ama herkes ölür But everyone dies" 🎵 Jamala - 1944

marulzell 12 months ago

İntiharlar Ölümün çığlığı gözlerimizde Üzeri toprakla örtülü bedenin morarmış Boynunda ince bir çizgi Son çırpınışlardan önceki pişmanlığı anlatır gibi Ne yaşadın da ölmeyi düşündün Ne yaşadın da bu köhnemiş ip boğazını sardı Halbuki çiçekler senin için de açıyordu Solan papatyaların…devamı

marulzell 1 year ago

Yedi Güzel Adam

Adnan Güler

40 Gönderi

Spoiler içeriyor İlk önce şundan bahsedeyim ki, 7 güzel adam yaklaşık 40 bölüm ve ben her bölümünü ayrı ayrı izleyip, sizlere hem bölüm hakkında yorumlarımı söyleyeceğim hem de o hafta ya da o gün okuduğum ve bende yeri olan güzel şiirlerden mısralar…devamıİlk önce şundan bahsedeyim ki, 7 güzel adam yaklaşık 40 bölüm ve ben her bölümünü ayrı ayrı izleyip, sizlere hem bölüm hakkında yorumlarımı söyleyeceğim hem de o hafta ya da o gün okuduğum ve bende yeri olan güzel şiirlerden mısralar paylaşacağım, onlar hakkında da yorum yapacağım. Arada bir kendi şiirlerimden de iki üç dize paylaşabilirim. Yani böyle tamamen bir şiir Günlüğü niyetine kullanacağım. Şimdiden keyifli okumalar 🤗 Şimdi diziye gelirsek eğer bir kere zaten şairler şehri maraş da geçiyor ve ben her o maraş sokaklarını dizi de gördüğümde içim burkuluyordu. Yani ciddi anlamda ağlayasım geliyordu. Çünkü şuanki hali paramparça, bombalanmış bir şehir gibi. Aynı depremden etkilenen diğer on il gibi. Ama aynı zamanda dizide geçen şairler o kadar naif ve güzellerdi ki, içimden maraşa sessizce diyordum ki "Ağlama maraş, az daha dayan üstünde yatan cesetlere, bak evlatların sen hasta olsan bile yine seni başka yüreklerde yaşatıyor. Sen ölüm döşeğinde yatsan bile, şimdiye kadar topraklarında büyüttüğün çocuklar senin rengarenk yazmalarını taşıyor. O yüzden içini ferah tut. Evlatların seni sonsuzluğa taşıdı. " Aslında bende galiba Malatya için aynılarını söyleyebilirim, ya da hepimiz ülkemiz için onu hala ayakta tutacak şeyler yaptığımızda aynısını söyleyebiliriz. İşte o zaman hiçbir yıkım, kan, ayrılık bizi doğduğumuz ve onun için emek verdiğimiz topraklarımızdan ayıramaz. Ve Erdem Beyazıt'ın şu sözleri tam yerini buluyor, "Altımızdan kayan bu ölü şehri durdursana.." Tabi ilk bölümden her yazarı tam anlamıyla tanıyamadık ama kesit kesit onlar hakkında fikir sahibi oldum. Mesela, yahu Erdem Beyazıt sen niye bu kadar tatlısın? Tam bir şair. Yani şairlik, o ettiği naif laflar ve güzel mısraların ondan çıktığı çok belli. Bütün varlığıyla tam bir sanat insanı. Kalp kıramıyor, gönül incitmiyor ve öyle sessizce ama aynı zamanda büyük bir gürültüyle yaşayıp gidiyor. Favori şairim kendisi şuanlık ama tabi ben Cahit zarifoğlunu veya Nuri Pakdili ileride daha çok seveceğimi düşünüyorum ama hadi bakalım. Çok ayrıntı kısımlara girmeyeceğim ama bu bölümde sevdiğim birkaç yeri paylaşabilirim, 1-) "Evlilik bir sanattır Cahit. Yaşamanın sanatı. " Bunu söyleyen orta yaşlı amcamız tam olarak kimdi bilmiyorum ama bana aşırı güzel geldi söz. 2-) "Bütün ganimetimiz ceketimizle bir kitabımız Erdem. Onları da kaybetmeyelim. " Depremden önce çeşit çeşit eşyalar biriktirme, işte yok onu al, bunu al, şu da sende kalsın.. Gibi eşya bağımlılığına dönüşmüş bir hayatım varmış. Çünkü korkudan yalın ayak, üstünde geceden kalma bir pijamanla dışarıya çıktığında ve üstelik çıplak ayakların karlara batarken, anlıyorsun ki yaşamak dediğin mesele aynı kıyafetinin 30 çeşidinden olması değilmiş. Çünkü bir anda hepsi toz olabiliyormuş. O yüzden maddi hayatlara çok bağlanmamak lazım. Nuri abimizin dediği gibi insana şöyle kafası paslanmasın diye bir kitap ve bir de soğuktan ölmemek için bir ceket yetermiş. İnsan dediğin böyle de yaşarmış. 3-) - Doğru kişi belki de hayatına girmemiştir Zehra. +hayatıma çoktan belki de girmiştir ama kader izin vermemiştir. -kader izin vermediyse demekki doğru kişi değilmiş Zehra. Şimdi bu laflar niye bu kadar güzel? Çünkü kendimle çok bağdaştırdım ve eminim çoğumuz hayatımızda en az bir defa bu durumu yaşamışızdır. Bazen bir şeyler olur, bir insanın kaderin olduğuna falan inanabilirsin, sonra sen bir şey söylersin, sonra o söyler ya da söylemezsiniz ve birden ya biz olursunuz ya da olmazsınız. Olmadığında galiba artık bitmiş bir hikaye için ısrar etmek değil de, doğru kişi olmadığına inanmak gerekiyor. Çünkü hayat zaten sana onu eğer doğru kişiyse yarın öbür gün yine getiriyor. Kendini yıpratmaya, olmayanı oldurmaya lüzüm yok. Yani diziyle ilgili bu kısımlar güzeldi. Ayrıca Cahit Zarifoğlu ile Erdem Beyazıt'ın bernaer yağmur altında şiir okudukları sahne de, içimde bazı yangınların olduğu doğrudur. Şimdi birkaç şairden alıntılar yapacağım, Şükrü Erbaş // "Yaşamak desen değil, ölmek desen değil Bir Araf, tam şuramda.. " Son zamanlarda böyle o hani bitmişlik hissi var ya, tam olarak buydu. "Bütün yükseklerden bağırıyor ; ölmeyeceğim! Ölüler bütün aşağılardan el çırpıyor ; Ölmeyeceksin! " Nurullah Genç // Her gün ufka baktım ve aynalara Sen hangi Gölgenin yüzünde aradın beni Her gün bir defa dokundum kalbine gök kuşağının Sen kimin Neresinde yitirdin ırmaklarını Her gün kuşlarla konuştuk dağların yüklenmediği Işığın yeryüzü kandillerini Sen neden Karanlığı sevdin ellerin gibi Her gün alnıma işaret bıraktı ay ve yıldızlar Sen neden Görmedin yüzümde kaybolan şehirleri ... Şimdi ben buna benzer Nurullah abinin izinden yazıyorum, Sen Sıcak bir sevgi bıraktım gözlerine Sen neden Perde çektin yüreğimin yağmurlarına Kor çöller kavuşmuş şimdi gözlerine Sen neden Kavrulup da susuz kaldın gecelerimde Yitirdim güzel sözlerimi Vuslat falan değildi hikaye Sen hangi Kış günlerinde yalın ayak ezdin de soldurdun beni Evet, benden de böyle bir şey çıktı. Bu arada sizler de bu temada yine yorumlara yazabilirsiniz. Selametle ve şiirle kalın dostlar ''' görüşmek üzere :) Ayrıca son olarak diziyi bana öneren @hmmmmm a da teşekkürler. 💃