(@) - Raf

"Kendini yeniden birini sevmeye hazır hissedersen, bana aşık ol" Blake Lively bence yüzündeki tüm hatlarla karakterize dünyanın en güzel kadınlarından biri. Filmi biraz bu sebepten biraz da malum çiçek zaafımızın çiçekçi temalı bir filmi çekici bulmasından ötürü izledim. Ahh kıyafetlere…devamı"Kendini yeniden birini sevmeye hazır hissedersen, bana aşık ol" Blake Lively bence yüzündeki tüm hatlarla karakterize dünyanın en güzel kadınlarından biri. Filmi biraz bu sebepten biraz da malum çiçek zaafımızın çiçekçi temalı bir filmi çekici bulmasından ötürü izledim. Ahh kıyafetlere ve kamuflaja karşı bu kadar dikkatli olmasaydım fark eder miydim bilmiyorum ama Lily ilk sevgilisinin zihnindeki etkisinden hiçbir zaman çıkabilmiş değildi. Asker olmak isteyen bir eski sevgili ve devamlı kamuflajla yapılan kombinler... İnsanın kalbi birine aitken kendi farkında olmayabiliyor. Bir arkadaşıma başka bir arkadaşının söylediği o manidar söz: "Zihnindeki cenazeyi kaldırmadan bir ilişkiye başlama." Filmde neşeli bir çiçekçinin aşk hikayesini izleyeceğimi düşünüyordum fakat öyle olmadı. Lily'nin de anlattığı gibi acıdan beslenen bir ilhamdı onunki. O köklerinde acı olan çiçeklerin kuru hallerinden yapıyordu aranjmanlarını. Gotik bir tarzı vardı çiçekçinin. Meşe ağacı gibi, kimseye ihtiyaç duymadan yalnız büyümek... Açıkçası eski sevgili ile tesadüfen karşılaşma olayını sevmedim. Bir ilişki bittiğinde bazen sadece yalnızsınızdır. Tesadüfi karşılaşmalar filmlerde oluyor işte. Bilmiyorum dünyanın yazılımında tesadüf var mı? Lily ve eşinin ilişkisi çok fazla şehvetle başladı. Yeterince paylaşım varmış gibi gelmedi. Birlikte zaman geçirmek her zaman paylaşım anlamına gelmiyor. Sabaha kadar muhabbet etmeden, ortak olmayan zevkleri karşılıklı olarak deneyimlemeden... Vücut olarak kim çirkin ki, herkesin bir albenisi var. Kalpler hele ki zihinler tanışmalı ilkin. Ama işi cıvıtmasam olmaz, abi nasıl öyle etkileyici öpüşüyorlar, bazen Türk yapımı filmler izliyorum, çok çirkin duruyor. Gavur nasılsa beceriyor fjjfkf Bir zamanlar ben de çiçek büyütmek istemiştim. Normalde arkadaşlarım arasında bir şakam vardır, 'en güzel çiçek ölü çiçektir' diye. Canlı çiçektense demet çiçeği daha çok sevdim her zaman. Ama bir ara sağlam bir gaza gelip kocaman bir sera satın almıştım. Balkonuma özenle kurmuştum. Özel topraklar, bitki besinleri... Sonra biraz brüksel lahanası(çok sevdiğim için ektim ama serada olmazmış ehe 🥲), biraz da çiçek soğanları ekmiştim. Tam altı ay kadar her gün suladım, baktım... Fakat soğanların sahte olduğunu öğrendim sonrasında. Kocaman çimenlerim olmuştu. Bir gün birkaçına sevgim yetmiş olacak çiçek açmaya karar verdiler. Altmış kadar çiçekten yalnızca iki tanesi. O dönem şehir dışına çıktığım için çiçeklerimi evdekilere bırakmıştım, onlar da tabiki benim kadar ilgilenememiş. Ne kadar inanırsınız bilmiyorum ama eve geldiğimde çiçekler açmış ve biraz da kurumuştu. Üzülerek yanlarına gidip onlarla konuştuğumda başlarını bana çevirdiler. Evet, gerçekten çiçekler tıpkı bir insan gibi hareket etmişti. Çok korkmuştum ama sanırım bu onların bana vedasıydı. Böylece seram tamamen kurumuş oldu ve serayı tamamen topladım. Sevgi bir çiçeği hareket ettiriyor da insanda her zaman çalışmıyor. Bazen seversiniz ve bırakırsınız. Bazen güzel bir hatırasınızdır yalnızca. Sevmek bazen bırakmaktır. Ryle'nin yapmak zorunda olduğu, Atlas'ın yaptığı gibi. Şiddet döngüsünden ilk adımda çıkamamak... Bu bir şok hali, kendinize kızmayın. Kimse dünyayı kendi bildiğinden daha güvensiz tahayyül etmez. Mühim olan o döngüden çıkmak, zinciri kırmak.

miloattime 5 months ago

Denizi Yitiren Denizci

Yukio Mişima

5 Gönderi

Spoiler içeriyor Çocuk annesine aşık olur, denizlere aşık olur. Denizci annesini alır, denizleri ardında bırakacak kadar mesnetsizdir, oysa bir kahraman böyle mi davranmalıdır? İnsan, arzuladığı yerden ne güzel kandırır kendini. Arzuları reddetmemeyi kendine düstur edindiyse üstelik. Dünya ne kirli canavarların parmaklarıyla tırmalanır.…devamı

miloattime 5 months ago

Robinson Ailesi

Stephen J. Anderson

8 Gönderi

Spoiler içeriyor Tam uyumak için kafamı yastığa koymuşken düşünceler beni bu filme götürdü. Uzun zamandır erken uyuyorum. Saat geç olunca daha çok düşünce, daha çok duygu üşüşüyor zihnime. Uyumak istedim. İnat ettim, kaybettim. İnat... Bu da başka bir mevzu. Bu film niye…devamıTam uyumak için kafamı yastığa koymuşken düşünceler beni bu filme götürdü. Uzun zamandır erken uyuyorum. Saat geç olunca daha çok düşünce, daha çok duygu üşüşüyor zihnime. Uyumak istedim. İnat ettim, kaybettim. İnat... Bu da başka bir mevzu. Bu film niye geldi zihin ekranıma peki? Ahh çocukken insan ne izlediğini bilemiyor. Nasıl bu kadar kapsamlı yazabiliyorlar, hayranım. Okulda bir gösteri yapılacakmış, beden eğitimi hocaları fiziğimi uygun bulmuş, görevli olmak ister miyim diye sordular. Olur, dedim. Yalnız tek bir şart var, tamamen siyah giyinecekmişim. Uyumadan önce ne giyeceğimi tasarlarım normalde. Yarın siyah giymem gerek. Ama benim doğru düzgün siyah kıyafetim yok ki... Bu düşünce beni Şapkalı Adam'ı düşünmeye itti. Filmlerdeki her kötü karakter gibi, kara kapkara biri o. Çünkü siyahın çağrıştırdığı o kasveti taşıyor içinde. Ya ben, o kasvet yok mu içimde? Kırgınlık, hayal kırıklığı... Robinson'a güvenmişti. Sonra güvenmeyi bilemedi Michael... Büyüdüğümde hayalim Rabinson gibi dünyanın çehresini değiştiren icatlar yapan bir mucit olmaktı. Ha, şu anki halimden pişman mıyım, hayır. Teneffüste kendi öğretmenlerini bırakıp her sınıftan öğrenci bana koşuyor. Demekki sevmişim, seviliyorum. Şeker de vermedim. Neyse, çocukken o muazzam icat yapma tutkusu ile izlerdim sonuç olarak. Tekrar izlemedim. Hepsi dimağımın bana hatırlattığı bilinç öncesi sahnelerden ibaret anlatacaklarımın, çağrışımlarımın. Geçen bir stajyer benden kendisine kitap önermemi istedi. Ne zor bu istek. Bilmiyorum ki hayatında neler oldu? Neler sevdiğini sordum. Üniversitenin ilk çeyreğini henüz tamamlamış dolayısıyla Sabahattin Ali okuyormuş. Önereyim ama sağcı solcu deme dedim. Ve önerdim... ve ve ve... İnsan doğrusundan bir kere şüphe duydu mu şirazesi oynar. İnsan doğrusundan hep şüphe duyduğunda nolur? Ergenliğimi anımsıyorum. Kapkara giyinirdim. O kadar ki, gören kanatanıp uçacağım sanardı. Kitaplar okur, insanların sözlerine inanırdım. Sonra sarsıldım. O insanların gelenekleri ve yaşam tarzlarını bana öğrettiklerini fark ettim. Pek çoğu cehaletinden hiç şikayetçi değildi. Farkındalardı üstelik. Belki ben o zaman tiksindim siyahtan. Mevlananın pergel metaforu ile bayağı meşgul şu sıra zihnim. Bir ayak, sabit. Bir ayak yetmiş iki milleti gezecek. Düşünüyorum da o ergen Milo ne kadar yanlış anlamış bu sözü. Peki ya şu anki ben? Çok mu doğru anlıyorum? Belki aklıma kuzenim sardı bu fikri. Tatlı bir çay saati, eniştem bir anda mevzuya girdi. "İnsanın çok renkli bir çevresi olmalı, alemini genişletmeli, vizyonunu açmalı. " diye. Sırayla konuşturdu bizi, fikirlerimizi sordu. Profesörlük yolundaki kuzenime geldiğinde sıra Mevlana'nın bu öğretisinden bahsetti. Sanki zihin dünyamda bir sokak, lambalarına kavuştu. Merkezdeki ayağıma bu güvensizliğim niye? Uzun zamandır sorguladığım asıl mevzu, korkak bir hayat, hayat mıdır, böylece rehberini buldu. Sonra 'zenginlik nedir' diye sordu eniştem. Kuzenim Neşet Ertaş'ın bir muhabbetinden bahsetti. Sanıyorum aşk nedir diye sormuşlar kendisine, aşk çocukluktur demiş. Çocukluk nedir, diye sormuşlar. Yavrum iki üç kelam biliyoruz, döndürüp birbirlerine takıp söylüyoruz, demiş. Bunu anlatınca hoş bir kahkaha ile sonlanan muhabbet, benim zihnimde hâlâ bitmedi. Bugün yaşadığım dehliz. Bilmiyorum ki nasıl sonlanacak. İnsanlar gerçekten ne kadarlar? Yine anı anlatacağım fakat, geçenlerde öğretmenler odasında oturmuş yemeğimi yiyordum. Yanımda da kızıyla konuşuyordu bir hoca. Dedi ki, bu yaptığı hata değil, olgunlaşmamış bir insan davranışı. O kadar şaşırttı ki beni. Bu ikisini nasıl ayırt edeceğiz a hocam? Zihnimden kesitlerle meşgul ediyorum sizi ki filmi bulacak mıyım içinden çıkıp bilmiyorum. İçimde öylesi bir yeis, bir darlık oluyor ki... Hele yanlışlar çağrışınca. Henüz çocuk çağında diyebilir mi insan geçmişteki hatalarda suçlarken? Tam olarak kaç yaşında hata sorumluluk ilişkisi başlar? Ya merkezden nasıl çıkar ayak? Hadi çıkardın diyelim, ne kadar çapla açılmalı insan? Çapı kadar ne kadardır her insanın? Ya diğer ayak merkezden koparsa, savrulur mu insan? Hadi dönelim filme. Robinson oldukça heyecanlıdır, gözü kimseyi görmez icadını tamamlar. Kardeşi Michael, beyzbol maçında ona icadında yardım ettiği için uyuyakalır. Bu duruma öfkesi dinmez. Sanar ki insanlar ona düşman, en büyük hüzün onunkidir. Böylece ona sevgiyle yaklaşan herkesi iter, yapayalnız kalır, büyür ve intikam almak ister. Sebebi öfkesinde değil başarısızlığında arar, Robinson'a da aynısını yaşatmak ister. Zaman makinasını alır ve o gün Robinson'a güzel bir hayatın kapılarını açan icadını bozmak ister. Böylece maceralar yaşanır. Küçük Robinson zaman makinası ile ileri gidip Michael ile mücadele eder. Bu filmde iki şey şu an vurucu geliyor. Biri kurbağa eğitmeni kadının ne kadar şanslı olduğu. En tuhaf halleri ile onu seven biri var. Diğeri Şapkalı Adam'ın dinmeyen öfkesinin yalnızlığının asıl kaynağı oluşu. Psikoloğum bununla ilgili şöyle bir örnek vermişti, bir randevu alsan ve kapıda sıra beklesen, sıra da bir türlü gelmese, sıkılsan ne düşünürdün? Cevap olarak, bir an önce sıram gelse de bekleme zahmetinden kurtulsam keşke derdim, demiştim. İşte dedi, insanlar da böyledir. Bazısı suçlar, bekleten doktorun oyalanmasından şikayet eder. Biri öfkelenir, biri başka... Bunlar hayata bakış açılarına bağlı. İşte böyle. Şapkalı Adam'ın yalnızlığının kaynağı öfkesiydi, kiniydi. Bir başkasının yalnızlığı başka bir sebebe takılı, başkası başka... Maalesef kurbağalardan bir koro oluşturacak kadar kafayı kırıp hâlâ sevilmek filmlerde ve küçük bir istatistikte mevcut. Aşırı uykum var. Biraz karmaşık mı gittim, tam olarak içimdekileri dökebildim mi bilmiyorum. Okuduğunuz için teşekkür ederim.

miloattime 5 months ago

Asi

Cevdet Mercan

5 Gönderi

26.10.2024 Bugün Murat Yıldırım ile tanıştım. Heyecandan tek kelime bile konuşamadım. Elim titredi. Eşi çok güzel, Aman Allahım! Ve televizyonda baya iri duruyor, daha minyonmuş. Heyecanım onu güldürdü. İmza almama izin vermedi kuzenim, çok da abartma dedi. Neyse en az…devamı

miloattime 6 months ago

Binbir Gece

Kudret Sabancı

3 Gönderi

Dizi dört sezon, bir anda hararetli bir müzik giriyor, Türk dizisi, uzun bakışmalı... Konu akışını çok merak ediyorum ama ahh çok yorucu. İzlemek istiyorum ama 2x'e alsam çok çirkin oluyor 1x'e ne vaktim ne de sabrım var. Aslında temel konuyu…devamıDizi dört sezon, bir anda hararetli bir müzik giriyor, Türk dizisi, uzun bakışmalı... Konu akışını çok merak ediyorum ama ahh çok yorucu. İzlemek istiyorum ama 2x'e alsam çok çirkin oluyor 1x'e ne vaktim ne de sabrım var. Aslında temel konuyu biliyorum. Şehrazat, eşini yeni kaybetmiş oğlunun ilik nakli için para bulmaya çalışan başarılı bir mimardir. Onur ise sert, öfkeli, kadınlara karşı kocaman kocaman önyargıları olan serrrt bir errrkektir. Şehrazat borç ister ve Onur "Benimle bir gece. " der. Para için olduğunu sanar ama aslında Şehrazat oğlu için kabul eder bu teklifi. Siyah gece yaşanır ve Onur içten içe deli gibi etkilendiği bu kadından nefret ettiğini düşünür, düşünmelidir. Nefret etmelidir. Kocaman duvarları o kim ola aşacak, hıh ödüllü mimar. Şehrazat basit kadınların arzularına sahiptir. Ve Onur o sert kabuğunun içinde kimseye göstermese de iyi biridir. Hayat onu bu hale getirmiştir... Bu diziyi neden bu kadar çok izlemek istiyorum çünkü ahh bir çok şey var ve çok rahatlatıcı ayrıntılar. Diyalogların çekiciliği, dekor, kıyafetler... Erkekler ne zaman kumaş ve gömlek giymeyi bıraktı ve zarif boyunlu kadınlar olarak ne zaman boğazlı kazakları bıraktık? Gerçi boğazlının erkekte bile bir karizması var, mühim olan kumaş seçmek. Şehrazat'ı canlandıran oyuncu normalde kişisel olarak antipatik bulduğum biri ama bu rolde o kadar güzel oturmuş ki. Güzelliği öyle huzur verici ki... Anlatamam. Buğday tenin açılmaya çalışılmadığı, herkesin kendi ten renginde fondöten kullandığı zamanlar. Büyük gözleri, ince dudağı, kemerli burnu... Bütünde nasıl bu kadar zarif olabiliyor? Saten gömlekler, boğazlı badiler, kalem etekler... İzlerken işi gücü bırakıp mimarlık okumak geldi içimden. Ahh ben küçükken öyle özenirdim ki böyle giyinip evrak çantalarıyla işe giden o insanlara. Şimdilerde herkesin üstünde tişörtler, kazaklar... Kumaş hiç icat edilmemiş gibi. İğrenç dar paça pantolonlar... en güzel fizikte bile basit duruyor. Dar giyinmek kusura bakmayın ama en zenginde bile fakir duruyor. Giyindi mi insan, bir taşımalı, üstünde bir salınmalı kumaş. Her gün yeni kıyafet giymek değil tabiki kastım ama memur zihniyeti bendeki: iki üç takım temiz kıyafet olmalı, ütüleyip jilet gibi gitmeli işe. Burda Milo kopuyor: Oysa eskiden erkekler/kadınlar bir giyinirdi ki off... Hiç unutmam biz küçüktük, Ankara'daydık o zaman. Annemin kuzenlerinin biri Odtü'de biri Hacettepe'de biri Ankara Üniversitesinde... Dedem rahmetli de Odtü'de çalışırdı. Bir giyinirlerdi ki... Gömlekler jilet gibi, üstüne kravat, süveter, altta kumaş üstü deri kemer... Dedem her gün ayakkabılarını özenle boyardı. Hatta eli değmişken bizimkileri de boyardı çünkü bizim zamanımızda sadece siyah ayakkabı ile okula girilirdi. Bolca siyah ayakkabı olurdu bu yüzden kapının önünde. Kızların da üstlerinde beyaz gömlek üstü süveter olurdu yine fakat tamamlayıcısı olan İspanyol paça pantolonlar, o yeni olgunlaşan fiziklerle muhteşem uyum sağlardı, ellerinde kalın kalın kitaplar... Oğlanların kulağında walkmanleri, kare büyük gözlükleri... Büyüyünce öyle zarif bir gençlik yaşamayı düşlerdim. Onların küçükleri olmak öyle keyif verirdi ki. Bembeyaz tombulca bir çocuktum. Stres topu diye severlerdi beni... Onlar sevdikçe de şımarmazdım hani, hayranlığım büyürdü. Bana kağıt kalem verirlerdi saatlerce resim çizerdim, sonra büyük teyzem şekerli sıcak süt getirirdi ama fincanda. Minicik parmaklarımla o nostaljik fincandan süt içmeyi öyle çok severdim ki anlatılmaz. Kırarız diye çekinmezlerdi ama neden? Tamam akıllı çocuklardık ama insan korkmaz mı? En şık tabaktan ikram ederlerdi ben de minicik parmaklarımla özenle tutardım hepsini. Küçücük bir hanımefendi gibi. Ahh, Milo ile anılara geçtim yine. Durduramıyorum efendiler. Eskiden şu aklımla çocuk olmak isterdim. Bugün o çocukluk şu anki kafamla yaşanmaz fikrindeyim. Yine de derin bir özlem içerisindeyim ki zordu yani çocuk olmak. Apartmanın kapısına yetişmezdi elim, okuma yazmam da yoktu, beklerdim ki biri gelsin de kapıyı açsın diye. Şimdi maşaallah fasülye sırığı gibiyim, kapı zillerine her eriştiğimde bi rahatlarım. Güldüysek diziye devam: İşte efendim, bu Onur Bey, Şehrazat'ı beğeniyor fakat oğlu için o parayı istediğini bilmediğinden "bu kadına yakacağım abayı fakat tutayım kendimi" bakışları eşliğinde gençliğin çok nadide bir güzelliğinde olan Şehrazat'tan nefret etmenin yollarını arıyor. E buluyor ama dizi ya bu, tesadüfler olaylar derken 'evleneceğim kadın bu' kremalı bir aşka dönüşüyor. Döneminde uff, nasıl meşhurdu. Sabredip baştan sona izlersem bu gönderi gider yenisi gelir ama çok o potansiyeli görmüyorum. Biraz da magazin, o dönem Bergüzar bekar, Halit evliydi. Dizi bitince evlendiler. Biraz da özel bilgi, bu dizinin finali canlı oynanmıştı. Ufaklık çok tatlıydı, bir daha görmedik sanırım. Dedenin tatlı olmaya başladığı sahneleri izleyemedim henüz. İzlemek isteyen olursa söylesin birlikte izleyelim, ben tek tahammül edemiyorum. Okuduğunuz için teşekkür ederim.

miloattime 6 months ago

F Is for Family

Bill Burr

15 Gönderi

70lerde sıradan bir aile olsanız nasıl olurdu? Bu diziyi izlemek geçmişe uzaktan bir gözle bakmak gibiydi. Kültürel olarak şu zamandan çok uzakta olduğunu düşünmüyorum. Hele Türk aile yapısı için baya zamanımızı yansıtıyor diyebiliriz. Babanın otoriter ve ataerkil tutumu, annenin çalışma…devamı70lerde sıradan bir aile olsanız nasıl olurdu? Bu diziyi izlemek geçmişe uzaktan bir gözle bakmak gibiydi. Kültürel olarak şu zamandan çok uzakta olduğunu düşünmüyorum. Hele Türk aile yapısı için baya zamanımızı yansıtıyor diyebiliriz. Babanın otoriter ve ataerkil tutumu, annenin çalışma hayatına dahil olma çabası, çocukların dönemsel krizleri, yas... Frank karakterini çok sevdim açıkçası. Ara ara gelen askerlik şakaları, fütursuz siniri, karısından başka kimseyi sevmemesi beni çok eğlendiriyordu. Arada çocuklarını da seviyordu ama zorba rolünü bırakmıyordu asla. Kadınlara o dönem aptallarmış gibi davranmaları ama kadınların bunu sallamadan duruma adapte olmaları çok gerçekti. Şu an da durum farklı değil. Gerçi ben hiç bu tür bir mobing ile karşılaşmadım. Ama yaşayan çok kişi varmış. Bilmiyorum anlatanı da duymadım. Feminist bir çevrem var galiba sjsjs. (A hayır bir kere duydum ama o da babasının şirketinde çalışıyordu... Sayılmaz.) Diziye dönersem, gerçekçi bir aileydi. Hepsi birbirinden manyak ve kusurlu insanlardı. Kevin aşırı aptaldı ama onun sahnelerinde o dönemin gerçek bir ergenini görüyordu insan. Çizimler de çok iyiydi. Dönemin modası giyim ve renkler, gerçekçi fiziksel özellikler vardı. Kimse kusursuz güzel değildi, sıradan insanlardı. Spoilerlı paragraf: Ama yan komşu Vic, onun sahnelerinde aşırı eğleniyordum. Sonunda single daddy olması("ömür boyu annelik yap demiyorum, yalnızca 18 sene"). Tam kastına uyuyordu. Mükemmel fizik, zenginlik ama kurbağa bağımlılığı ajsjsj Bill'in hep yanlış zamanda yanlış yerde olması ve sürekli travma yaşaması da aşırı komikti. Ve kamyoncu adam yüzünden sürekli herkesin hamile kalmasına gülmekten katılmıştım. Kimsenin bebek bakmayı bilmemesi ve sürekli düşürmeleri, hamileyken sigara içmeleri ve bebeğin gıdıklandığını düşünmeleri ghbgjnbj "İçkiliyken daha iyi araba kullanırım Sue, dırdırdır... " sjsjs İki karakter de, Sue ve Frank, hayallerinden, çok erken yaşta çocuk sahibi olmanın sorumluluğunu yüklenerek vazgeçiyordu. Bu açıdan insan üzülüyor. Gerçekten çok erken evleniyorlardı. Hatta bi sahnede madem hayalleri var, niye bu kadar çocuk yapmışlar ki diye düşündüm, cevabı dizinin içinde. Bilmiyorum işin sonunda hep mutlu da değillerdi ama kesinlikle kötü durumda da değillerdi. Birbirlerini seviyorlardı orası kesin, bu yüzden tahammül edebiliyorlardı. Hem yoldaş hem arkadaş hem de eşlerdi. Gerçekleşemeyen hayalleri, yarım kalmış eğitimleri, tuhaf çocukları olan ebeveynlerdi onlar. Ama hayatın içinden oldukça normal, sıradan, kısmen huzursuz, kısmen şanslı insanlardı. Ben eğlendim, dinlendim. Gülmek için izlenir. Keyifli, tavsiye edilir.

miloattime 6 months ago

Suyun Sesi

Guillermo del Toro

63 Gönderi

Sarhoş kafayla yazılmış güzel bir film. Ben sevdim şahsen. Deniz canlısıyla aşk yaşamak falan, beni bile aşan bir fantazi. İhtiyarın hoşlandığı çocuun ırkçı çıkması, üzdü. Gerçi adam da fazla gençti ama yine de üzüldüm ne bileyim, insanın içi yaşlanmıyor ve…devamı

miloattime 6 months ago

Size de aniden sanki size ait olmayan bir hüznü yaşıyormuşsunuz gibi bir his geliyor mu? Uykudan uyandıran cinsten ama sebebini bilmiyorsunuz. İlk sinirlilikle başlıyor. İlginç bir şey. Telepatik sanki. Neyse bugün ilginç bir şey öğrendim, otizmin o kadar çok çeşidi…devamı

miloattime 6 months ago

İnsanlardan düşündürücü kesitler: (bazılarına şahit oldum, bazılarında özne bendim) +İnsanı evladı gibi seven olur mu -Evlat başka tabi, çocukken sıkıntısını çekersin ilerde o senin nazını çeker +Bir menfaat beklemeden sevilmekten bahsediyorum -Sevgi de bir menfaattir *** -Keşfettiğim ilginç bir şeyi…devamı

miloattime 6 months ago

Masada böcek gören özel ders öğrencime yersen dersi bitiririm dedim. Yılın öğretmeni seçilmeye bir adım daha yaklaşmış hissediyorum. İlk defa internetten ikinci el kitap aldım. Çok incelemedim, en karalanmamışını seçtim. Pdf bulamamak yük olurmuş.