Raf Yorumu: uzaydabiri (@uzaydabiri)

Ayfer Tunç, katman katman çözülen ve her sayfada evrimleşen bir hikâye sunuyor bu kısa romanında biz okurlara. Kitaba başlarken, bir basım hatası olduğunu düşünmüştüm ama aslında solda bir erkeğin ve sağ sayfada bir kadının hikayesini okuduğumu anladığımda kitaba olan ilgim…devamıAyfer Tunç, katman katman çözülen ve her sayfada evrimleşen bir hikâye sunuyor bu kısa romanında biz okurlara. Kitaba başlarken, bir basım hatası olduğunu düşünmüştüm ama aslında solda bir erkeğin ve sağ sayfada bir kadının hikayesini okuduğumu anladığımda kitaba olan ilgim daha da bir arttı. Meraklandım, klişe bir hikaye değil, farklı bir dünyaya çekildiğimi hissettim. Açıkçası başlarken biraz önyargılıydım çünkü daha önce yazarın bir romanına başlamış ve anlatımını fazlaca dramatik ve romantize edilmiş bulmuş, yarım bırakmıştım. Bir arkadaşımın tavsiyesi ile bir şans daha vermek istedim. İyiki de vermişim. Suzan Defter, günlük olarak yazıldığı için dili çok akıcı. Sayfalar ilerledikçe ise kurgusu katman katman saçılıyor. Kendi hayatının baş rolü olmayı başaramamış, hep bir seyirci ya da yan rol olarak kalmış bir kadın ve bir erkeğin hikayesini okuyorsunuz. İnsanın içinde dolduramadığı boşlukları nasıl başka hikayelerde aradığını, ve ama yine de en çok kaybedenin onlar olduğunu anlıyorsunuz. İnsan neden hep başka hayatlara tutunur, boşluklarımızla yaşamayı öğrenmenin bir yolu yok mudur? Sorularıyla başbaşa kaldım ben kitabı kapattığımdan beri. Ve Suzan... Seni karşıma alıp hikayeyi bir de senin tarafından dinlemeyi nasıl da isterdim! Kim bilir nasıl da fazlalık gibi hissettin sevgini, varlığını. Çok sevince, karşıdakinin bunu kaldıramadığını görmek nasıl büyük bir hayal kırıklığı değil mi? Üstelik kimse sana bunu söylememiştir eminim. Sen de eksikliği fazla sevginde, kendinde aramışsındır. Hayatın kendini affedemeyerek geçip gitmiştir belki. Halbuki sen de kendi hikayenin kahramanı olamadın. Oldurmadılar. Sevmek böyle bir şey işte. Aşkı neden böylesi idealize edip, başımıza gelmeyince bir hikayemiz olmadı sanırız? Neden başkalarının hikayesinde var olmuş aşklarla besleniriz? Aslında kendimizi zehirlediğimizi neden fark etmeyiz? Bekleyerek elimize geçen hikaye fırsatlarını da tepmiyor muyuz? Bilmiyorum. Bir sürü soru. Bir sürü cevap. Bir sürü eksik. Bir sürü şey. Kitabı okursanız, sorularınızı, cevaplarınızı seve seve dinlerim. Belki anlarım da. Garanti edemem ama denerim.