uzaydabiri (@uzaydabiri)

Bu film hakkında yorum yapmayacağım hatta izlediğimi bile unutacağım. Sadece beni çok etkileyen bir sahneden bahsetmek istiyorum bence inanılmaz ufuk açıcıydı çünkü, öyle böyle değil çok acayip büyülendim sanki yeniden doğdum. Filmin sekizinci dakikası filandi sanırım, ben ne izliyorum allahimmm…devamı

uzaydabiri 1 year ago

Sıcak Kafa

Mert Baykal

109 Gönderi

Spoiler içeriyor Dizideki duyarak bulaşan delilik hastalığı fikrine ba yıl dım! Ama bu kadar güzel bir fikir üzerine üstelik Netflixte bir dizi çekmeyi akıl edenlerin, hikâye üzerine daha çok çalışmasını beklerdim. Hikayede aşırı derecede sündürülmüş sahneler var. Şu Özgün karakterine mesela inanılmaz…devamıDizideki duyarak bulaşan delilik hastalığı fikrine ba yıl dım! Ama bu kadar güzel bir fikir üzerine üstelik Netflixte bir dizi çekmeyi akıl edenlerin, hikâye üzerine daha çok çalışmasını beklerdim. Hikayede aşırı derecede sündürülmüş sahneler var. Şu Özgün karakterine mesela inanılmaz canım sıkıldı. Adamı deli gibi arasınlar kaç bölüm, yok öldü mü, kaçtı mı, gizem üstüne gizem. Herif lafı ağzında geveleyen, saçma sapan oyunlar kuran asalağın biri çıktı. Tamam illa hikayedeki kilit isim olsun demiyorum ama o neydi be. Bu adam bulunana kadar heyecanla izledim, bazı şeyleri saçma bulsam da görmezden geldim çünkü hikaye aksiyonluydu. Ama bir yerden sonra o kadar akmadı ve izleyenleri şaşırtmak için zorlama olduğunu düşündüğüm kurgular vardı ki e artık bir bitsin diye izledim. Ara ara ana karakter kızın oyunculuğuna gözüm batmadı desem yalan olur. Hele kızın hikayeye dahil oluş şekline aşırı ayar oldum. Klişeler üstüne klişeler, tesadüfler üstüne tesadüfler. Yok bir de neymiş, aslında hiçbiri tesadüf değilmiş. Senelerdir Netflix izliyor bu millet bunları yer mi ya. Bir de Haluk karakterine takığım ama onu belki ikinci sezonda konuşmak daha hayırlı olur. Zira bilim kurgu diye yola çıkıp psişik güç enerji mernerjiye bağlarlar diye bir tık ürktüm. Göreceğiz. Murat'ın farklı bir karakter olması ise beni inanılmaz heyecanlandırmıştı. Adamın dil bilimci olmasına vov dedim. Adam şule, alev, alaz malaz dedi ikna olduk dilbilimci olduğuna sonra yemişler dilini bilimini. Netflix yemiş gibi geldi bana. Adamın bu özelliğini daha çok kullansalardı aşırı beğenebilirdim. Mesela bir kere gördüğü rakamlardan şifreler çözeceğine, kelime ve dil oyunları olsaydı. Adam dil bilimci olduğu için kelimelerle olan bağı bu sıcak kafası yüzünden daha da artsaydı vs. Ne bileyim ben bir beklentiye girdimdi, beklentime de Netflix girdi anlaşılan. Dur şimdi bunlar felsefe melsefe anlamaz koy iki beyit ikna olsunlar yeter. Tabii canım zaten İsmet kim ki. Başını güzel çalışıp bir yerden sonra karambole getirmişler gibi hissetsem de, daha iyi olabilir ama yine de güzeldi diyorum. Tabii burada Netflixin de stratejik hatası olabilir, ne bileyim dizinin uzunluğuydu, klişe kurgulardı, klişe karakterlerdi filan. Son olarak bir sorum var. Aslında iki. Distopyalar neden sürekli karanlık efektlerle çekiliyor hiç anlamıyorum. Ben olsam apaydınlık çekerim ki izleyenlerin kafası karışsın. Ayrıca abuklama nedir ya. Her duyduğumda daha da saçma geldi söz, resmen anlamını yitirdi, bambaşka bir kimlik kazandı. Güzelim Türkçe katledilirken gökten düşen ışık kitapları biraz aceleci ve karmaşıktı filan ama küçükken atlıkarıncadan da baya korkard

uzaydabiri 2 years ago

Yedinci Kıta

Michael Haneke

16 Gönderi

Filmle ilgili düşüncelerimi aslında dün gece izledikten sonra kaydedecektim. Ama biraz beklemeyi, sindirmeyi, aşmayı istedim. Bu yazıyı dün yazmış olsaydım, hayal kırıklığı ve öfke olacaktı belki sözlerimde. Her ne kadar filmde geçen hikayeyi ve vardığı sonu dibine kadar anlamış olsam…devamıFilmle ilgili düşüncelerimi aslında dün gece izledikten sonra kaydedecektim. Ama biraz beklemeyi, sindirmeyi, aşmayı istedim. Bu yazıyı dün yazmış olsaydım, hayal kırıklığı ve öfke olacaktı belki sözlerimde. Her ne kadar filmde geçen hikayeyi ve vardığı sonu dibine kadar anlamış olsam da, bu sona öfkelenmekten kendimi alamamıştım. Gerçekten her şeyin manasızlaşması, insanın yabancılaşması böyle mi bitmeliydi? Bir yere kadar sakince izlediğim filme bir yerden sonra bağırıp çağırmaya başladım, hatta bir yerde, bütün olup bitenin çark ettiği bir noktada filmi kapatıp hiç izlememiş gibi yapmayı düşündüm. Filmi durdurdum, o karanlık ekranlarda durup durup derin nefes aldım. Böyle anlatınca, fazla dramatik geliyor biliyorum. Ama bu yazıyı bir çeşit analiz olarak değil, bir bakıma iç dökme olarak tasarladım. Bundan sonra daha da ilginçleşiyor işler. İnsanın mana arayışı bir yana, içinde bulunduğumuz düzenin saçmalığı bir yana. Düşünsenize, sürekli para kazanmak, karnınızı doyurmak, birilerini mutlu etmek, işe gitmek, patronunuzu memnun etmek, ailenizi memnun etmek, çalışmak, tüketmek ve daha çok tüketmek zorunda olduğunuz, daha çok tüketebilmek için nefret ettiğiniz işlere mahkum olduğunuz bir düzen içinde anlam aramaya çalışıyorsunuz. Camus'un bahsettiği absurdluk tam olarak bu değil biliyorum ama, tam da öyle absurd bir durum içinde ölmeyi beklemiyor muyuz? İşte filmi izlerken, 20li yaşların ortasında, yaşadığım anlamsızlık krizleri, bir çeşit mahkum olduğumu hissettiğim anlar hepsi üzerime çullandı. Hatta insanların neden varoluş sorularının ardından, daha da mühimi özellikle 20lerinde, intihara meylettiklerini anladığımı düşünmüş olmasam birkaç kez, belki bu kadar öfkelenmezdim filmin hikayesine. Öfkelendim, çünkü başka bir son olmalıydı, başka bir yol olmalıydı, bu değil. Çocuklar, anneler, babalar, neden böylesi yabancılaşmadan geri dönemesinler, bu çıkmazdan neden çıkamasınlar? Bugün sokakta yürürken, içimde dün gece Yedinci Kıta'nın çıkardığı ve benim öfkeyle bastırmaya çalıştığım, düşünmemek için ardından Rick and Morty'nin ilk bölümünü izleyip yattığım o kıvılcım, bütün o sorular, sorunlar, ailenin süper dramatik sonu, üzerime çullandı sanki. Metroda insanların tek tek yüzüne baktım, bakarken ağladım. Kimsenin benim ağladığımı görecek hali yoktu, kimsenin kimseyi gördüğü yoktu. Bazıları uyukluyor, bazıları kucağında çocuğunu uyutuyor, bazıları ineceği durağı hesaplıyordu. Herkes aynı boşlukta sallanıyordu, ama hiçbirinin çoğunlukla yorgunluktan ve kibirden bu boşluğu gözünün göreceği yoktu. Metrodan inip caddede yürürken, reklam panolarının önünden geçtim, birinde "Yaş yetmiş ama sigorta bitmemiş" yazıyordu. İki kez yutkundum, iki kez hıçkırdım, yoksa haykıra haykıra ağlayacaktım yolun ortasında. Otobüsler, arabalar, korna sesleri, dükkan ışıkları, ATM sıraları, yeşil yanmasını beklemeden yola atlayan insanlar... İşte tam o anda Yedinci Kıta'yı tekrar düşündüm. İçimdeki ağırlığın sebebini buna yordum. Filmdeki o rahatsızlık veren yarım sahneleri, araba yıkama sahnelerini, kasa seslerini, insanların yemek yerken çıkardığı sesleri, uyanma telaşını düşündüm. Bütün bunlar, filmi izlerken her ne kadar anlamlı gelse de, aşırı rahatsız etmiş, filmi kapatma isteği uyandırmıştı. Bugün o sokakta yürürken ve bunları düşünürken, fark ederken daha da anlamlı geldi. İnsanların ellerinde bu kadar anlamlı bir varoluş varken, bu kadar anlamsızlığa sürüklenmesini affedemiyorum. Ben bu düşünceler içinde yarı ağlar halde yürürken, yanımdan kayıtsızca geçen sokak köpeğine bakıp, onların kent yaşamı içinde belki de en absurd görüntüyü verdiklerini fark ettim. Olması gereken yerde değilken, böyle kayıtsız yürüyüşü, tüketim toplumunun müthiş bir imgesi gibiydi. Her neyse, lafı uzattım yine. Ama bu yazıyı dün yazmadığım için memnunum, öfkemi anladığım için memnunum. Bugün beni içine alan mana boşluğu beni insanların gözünün içine baka baka ağlatabiliyorsa, bir aileyi intihara neden sürüklemesin? Yine de sürüklemesin be. Başka bir yol bulalım, kaybolmuşlar olarak birbirimize sarılalım. Buraya kadar okumanız bile bana anlamlı gelen bir şey. Varolun.

uzaydabiri 2 years ago

İstanbul İstanbul

Burhan Sönmez

1 Gönderi

Her kitabın farklı bir etkisi vardır. Kimisi hikayesiyle sarıp sarmalar, kimisi karakterlerle, kimisi üslup, kimisi anlatımıyla. Bazı kitaplarsa, içindeki bütün ayrıntılardan sıyrılıp ayrı bir benlik oluşturur. Her şey öyle bir uyum içindedir ki, kitabı artık ne yazarla, ne hikâyesiyle, ne…devamıHer kitabın farklı bir etkisi vardır. Kimisi hikayesiyle sarıp sarmalar, kimisi karakterlerle, kimisi üslup, kimisi anlatımıyla. Bazı kitaplarsa, içindeki bütün ayrıntılardan sıyrılıp ayrı bir benlik oluşturur. Her şey öyle bir uyum içindedir ki, kitabı artık ne yazarla, ne hikâyesiyle, ne karakterleriyle düşünebilirsiniz. Benim için bu kategoride olan birkaç kitap vardır, ve İstanbul İstanbul'u da bu listeye ekliyorum. Bu kitabın bir hikayesi yok, bu kitabın bir anlatıcısı yok, bu kitabın yalnızca acısı var. Son sayfaya kadar soluk soluğa okuduğum satırlar, kitabı kapattığımdan beri göğsümde öylece duruyor. Okuduğum gerçek miydi, hayal miydi, bir başı bir sonu var mıydı, aklım düğümlendi. Bir kitabı okurkenki zamanla, kapağını kapattığımızdaki zaman nasıl birbirinden ayrı ve farklı akabilirdi? İki günde okuduğum bu hikâye-ler, üzerime çullanmayıp başka ne yapacaktı? Ben böyle hissediyorum da, kim bilir Burhan Sönmez ne hissetti yazarken diyorum. Acaba o da böyle bir son bekliyor muydu? Her şeyi planlamış mıydı? Yazarken onun da zamanı farklı akmış mıydı? Bir kentin, insanın, acının, insanın insana muhtaçlığının hikayesi İstanbul İstanbul. İstanbul'un gerçek yüzü, insanlığın sefil yanı, sarı hayallerin acılığı. Hepsini bir arada okuyabileceğimiz çok az kitap yazıldı. İşte bu yüzden bu kitabın bir benliği var. İnce şeyleri, farklı hikayeleri çok sevdiğimi defalarca kez yazdım, önceki postlar şahit. Bu kitap da işte öyle bir incelikle dokunmuş, 4 farklı acının bir oluşunun hikayesi. Berber Kamo, Öğrenci Demirtay, Doktor ve Küheylan Dayının hikayeleri nasıl olup da bir araya geliyor, bir de üzerine İstanbul'un hikayesi ekleniyor, merak edenleri kitaba doğru alalım. Kent-insan-zaman-gerceklik-varlık-iyilik-kötülük-ahlak-ölüm sorgulamalarına hazır olun diyorum şimdiden. Belki ben de Berber Kamo'nun dükkanının önünden geçmiş, yıldızlara bakarken zamanı durdurmuş, hızla ve hazla akan hayatın içinde bir şiir bulmuşumdur. Şehrin acılarını fark etmeden, İstanbul sokaklarında kaybolmuşumdur.

uzaydabiri 2 years ago

Benim Aşk Pastam

Kar-Wai Wong

4 Gönderi

Filmin Türkçe isminin bu kadar aptalca olmasını göz ardı ederek düşüneceğim bu filmi hep. My Blueberry Nights. Bu film için, yabanmersinli turta bir yana, renkleri düşünüldüğünde daha iyi bir isim hayal edemiyorum ve bunu katletme gafletinde bulunan TR piyasasına kibarca…devamıFilmin Türkçe isminin bu kadar aptalca olmasını göz ardı ederek düşüneceğim bu filmi hep. My Blueberry Nights. Bu film için, yabanmersinli turta bir yana, renkleri düşünüldüğünde daha iyi bir isim hayal edemiyorum ve bunu katletme gafletinde bulunan TR piyasasına kibarca sövüyorum. Evet film boyunca da bunu yaptım. Her şey bir yana, naifliğiyle içimdeki alıp başımı gitme isteğine dokunmuş, hangi caddeyi geçersem geçeyim yolun karşısında bir Jude Law bulamayacağımın bilincini bir kez daha yüzüme savurmuştur. Pek çok şey anlayabilirsiniz, kendinize göre çıkarımda bulunabilirsiniz filmden. Diyaloglar, öyle güzel işlenmiş ki, filmin baş rolünde Norah Jones'un olduğunu bile unutturdu bana. Daha iyi bir oyuncu seçimi yapılabilecekken neden bu kadın diye epey sorguladım ama film bitince o karakterdeki değişimin Jones'ta sırıtmadığı kanısına vardım. Evet, buna bir yol filmi denemez, aşk filmi hiç. Yolculuğun ve değişimin filmi denir ancak. Kendini bulmak, aramak, bu yolculuğa çıkabilme cesareti gösterebilmek ve geri döndüğünde yeni kapılar açabilecek güçte olduğunu hissetmek. Bu yolda, bambaşka insanlara dokunmak, bambaşka hikayeleri ucundan yakalamak. Wong Kar-Wai'nin hikaye anlatıcılığını bu yüzden seviyorum. Hikayeler iç içe geçip dallanıp budaklanmıyor, insanlar yalnızca birbirlerinin hikayelerine değip geçiyor ama yine de değişimin parçası oluyorlar. Hayatta tanıdığımız her insan bizi biz yapan şeylerin parçası oluyor minvalinde bir şey söylüyor Lizzie. Ben de hayatta hep bu dokunuşları arıyorum. Jeremy gibi, ne kadar çok hikayeyi kaçırdığıma hayıflanıyorum. Kendiliğinden olan hikayelerde kaybolmak, böyle hikayeler anlatmak, insanlara dokunmak istiyorum. Belki bu yüzden şimdi gecenin ikisinde bu satırları yazıyorum. İnsanın bazen gitmesi gerekiyor, yeni kapılar açabilmek, yeni anahtarlara erişebilmek için, bir gece yarısı, salaş bir kafede, içi huzurla yabanmersini turtası yiyebilmek için. Güçlenmek, değişmek, dönüşmek için. Ya da mükemmel müziklerle bezenmiş, rüya gibi geçişler ve mor mavi renklerle dolu iç ısıtan bir dönüşüm hikayesi olan bu filmi izleyip, gidebilmenin ne büyük bir lüks ve bazense ne değerli bir erdem olduğunu bir kez daha hatırlaması gerekiyor. Sevgiyle.

uzaydabiri 2 years ago

İçimizdeki Şeytan

Sabahattin Ali

234 Gönderi

Bana karşı çıkanlar olacaktır, çok eminim. Ama İçimizdeki Şeytan, iyi bir roman değil. Konusu, işlenişi ve en en önemlisi üslubu, o kadar bayağı ki. Elbette konunun uzmanı değilim, bir okur olarak söylüyorum. Sabahattin Ali Türk edebiyatının gelmiş geçmiş en romantik…devamı

uzaydabiri 2 years ago

The Expanse

James S. A. Corey

11 Gönderi

Bitmeyen aksiyonlu bir bilim kurgu dizisi arıyor musunuz, içinde gezegenler, uzay üstleri, bolca patırtı gürültü, gezegenler arası kovalamacalar olsun, ve baya da distopik mi olsun diyorsunuz? İşte bu dizi tam da bunları ve daha fazlasını barındırıyor. Hikaye, Birleşmiş Milletlerin tüm…devamı

uzaydabiri 3 years ago

Suzan Defter

Ayfer Tunç

6 Gönderi

Ayfer Tunç, katman katman çözülen ve her sayfada evrimleşen bir hikâye sunuyor bu kısa romanında biz okurlara. Kitaba başlarken, bir basım hatası olduğunu düşünmüştüm ama aslında solda bir erkeğin ve sağ sayfada bir kadının hikayesini okuduğumu anladığımda kitaba olan ilgim…devamıAyfer Tunç, katman katman çözülen ve her sayfada evrimleşen bir hikâye sunuyor bu kısa romanında biz okurlara. Kitaba başlarken, bir basım hatası olduğunu düşünmüştüm ama aslında solda bir erkeğin ve sağ sayfada bir kadının hikayesini okuduğumu anladığımda kitaba olan ilgim daha da bir arttı. Meraklandım, klişe bir hikaye değil, farklı bir dünyaya çekildiğimi hissettim. Açıkçası başlarken biraz önyargılıydım çünkü daha önce yazarın bir romanına başlamış ve anlatımını fazlaca dramatik ve romantize edilmiş bulmuş, yarım bırakmıştım. Bir arkadaşımın tavsiyesi ile bir şans daha vermek istedim. İyiki de vermişim. Suzan Defter, günlük olarak yazıldığı için dili çok akıcı. Sayfalar ilerledikçe ise kurgusu katman katman saçılıyor. Kendi hayatının baş rolü olmayı başaramamış, hep bir seyirci ya da yan rol olarak kalmış bir kadın ve bir erkeğin hikayesini okuyorsunuz. İnsanın içinde dolduramadığı boşlukları nasıl başka hikayelerde aradığını, ve ama yine de en çok kaybedenin onlar olduğunu anlıyorsunuz. İnsan neden hep başka hayatlara tutunur, boşluklarımızla yaşamayı öğrenmenin bir yolu yok mudur? Sorularıyla başbaşa kaldım ben kitabı kapattığımdan beri. Ve Suzan... Seni karşıma alıp hikayeyi bir de senin tarafından dinlemeyi nasıl da isterdim! Kim bilir nasıl da fazlalık gibi hissettin sevgini, varlığını. Çok sevince, karşıdakinin bunu kaldıramadığını görmek nasıl büyük bir hayal kırıklığı değil mi? Üstelik kimse sana bunu söylememiştir eminim. Sen de eksikliği fazla sevginde, kendinde aramışsındır. Hayatın kendini affedemeyerek geçip gitmiştir belki. Halbuki sen de kendi hikayenin kahramanı olamadın. Oldurmadılar. Sevmek böyle bir şey işte. Aşkı neden böylesi idealize edip, başımıza gelmeyince bir hikayemiz olmadı sanırız? Neden başkalarının hikayesinde var olmuş aşklarla besleniriz? Aslında kendimizi zehirlediğimizi neden fark etmeyiz? Bekleyerek elimize geçen hikaye fırsatlarını da tepmiyor muyuz? Bilmiyorum. Bir sürü soru. Bir sürü cevap. Bir sürü eksik. Bir sürü şey. Kitabı okursanız, sorularınızı, cevaplarınızı seve seve dinlerim. Belki anlarım da. Garanti edemem ama denerim.

uzaydabiri 3 years ago

Crashing

Phoebe Waller-Bridge

22 Gönderi

Ah Phoebe Waller-Bridge! Kendisini Fleabag ile tanımıştım, bir kez daha diyorum ki bu kadın mü kem mel! Dizi çerezlik bir dizi, bunu kabul ediyorum. Fakat kara komedi seven herkesin dizideki tiplemeleri ve başlarına gelenleri komik bulacağına inanıyorum. Yabancı komedilere kolay…devamı

uzaydabiri 3 years ago

Bir Başkadır

Berkun Oya

202 Gönderi

Spoiler içeriyor Epeydir buraya bir şeyler karalamamıştım, hazır ses getirmişken biraz analizimle geldim, buradayım. Selametle herkese. Biraz spoiler içerebilir yazım zira hem öveceğim hem de yereceğim yeri geldikçe. Önden söyleyeyim. Güzel yorumları, fikirleri şimdiye kadar okudunuz diye tahmin ediyorum. Oyunculuklar, vay efendim…devamıEpeydir buraya bir şeyler karalamamıştım, hazır ses getirmişken biraz analizimle geldim, buradayım. Selametle herkese. Biraz spoiler içerebilir yazım zira hem öveceğim hem de yereceğim yeri geldikçe. Önden söyleyeyim. Güzel yorumları, fikirleri şimdiye kadar okudunuz diye tahmin ediyorum. Oyunculuklar, vay efendim konuşulmayanı anlatmış, işte gerçek Türkiye filan kıvamındaki olumlu yorumlardan ziyade, ben Netflix gibi popularitenin fabrikası olan bir platforma böyle bir işle çıkmalarını önden alkışlıyorum. Hatta yazı boyu alkışlayacağım. Hani kolaya kaçılıp 2.5 saatlik, TR insanı tespiti içeren ama TR insanının pek de izlemediği durağan bir film de olabilirdi biraz kırpmalarla bu hikâye. Ama olmamış, iyi ki de olmamış. Daha cesur, daha yenilikçi, daha eleştirel işlerin, gerçek sorgulamaların yolunu açar umarım. Gerçekten diziyi pek çok yönüyle beğendim ve takdir ettim. Ama gelin görün ki eleştirdiğim de çok şey oldu. Polemiğe çok kaçmamak için bazı şeylerin üstünün örtülmesi, tekrara düşen diyaloglar, akmayan konuşmalar, sosyokültürel yapının biraz da olsa belli etiketlere indirgenmesi, bazı noktalardaki mantık hataları, bana göre gereksiz uzatmalar, anlamsız tesadüfler... Daha da fenası, artık höh be dedirten acı üstüne gelen acılar... Açıkçası bazı yerlerde göndermeyi mi alayım, acıtasyonu mu alayım yoksa akmayan konuşmaları mı yakalayayım, nevrim döndü benim. -spoiler kısım- Dizide ölüm var, tecavüz var, intihar var, depresyon var, evlatlık hikayesi var, aile dramı var, hastalık var, var da var. İzlerken ama yani ya dedirtti bana biraz bu acitasyon konusunda. Ha diyeceksiniz ki bunlar hayatta yok mu, var tabii ki. Ama hepsi iç içe geçmiş tesadüfi hikayeler olunca biraz bana baygınlık tadı vermedi diyemem. Fakat dizinin içine yerleştirilen bazı detayları aşırı derecede sevdim. Özellikle dizi sektörüne yapılan göndermeler, ne bileyim imamın TRT, Meryem'in Çukur seyretmesi gibi TV odaklı sahneler pek keyif verdi. Zeki Demirkubuz esintisi aldığım için de olabilir, bilmiyorum :D Bunlara ek olarak, dizinin taraf tutmamaya, her kesime az biraz dokundurmaya çalışması ve neticede kimse kimseyi anlamıyor, bilmiyor a bağlaması da hoşuma giden bir detaydı. Bazı noktalarda daha cesur olup orada görünmeyen kesimden de biraz bahsedebilmesini isterdim. Umarım böyle işlerin yapıldığı bir zamana da uyanırız bir gün. Dizide Meryem'in muhteşem oyunculuğu konuşuluyor genelde ama kesinlikle herkes ayrı ayrı muazzamdı. (Özellikle Ruhiye, canım benim, kuzum ya, kıyamam ya...) İki istisna var bu oyunculuk konusunda bana göre, Sinan ve adı neydi hemen unuttum oyuncu olan karakter. Nesrin Cevadzade'ye zaten evvelden gıcık oluyorum da o kızın bu hikayede herkesi birleştirmek ve dizi sektörüne laf sokmak dışında hiçbir etkisinin olmaması bana boş göründü. Ben zaten bu tarz tesadüflere senaryolarda ezelden beri kıl oluyorum. Masum'da da her şey tesadüfen gerçekleşiyordu ama neyse bu başka bir konu... Spoiler kısma son olarak şunu eklemek istiyorum, o Robertler görmüş ablamızın neden devlet hastanesinde olduğunu kafasında oturtabilen varsa beri gelsin... Ve neden kızım şu yengeni bir doktora götürün demedigini de... Hani daha çok mantık hatası vardı da, bunlar en gözüme çarpanlardı benim. -spoiler bitti- Kimsenin kimseyi durup anlamaya mecalinin de, isteğinin de olmadığı yaralı ve yaradan beslenen bir toplum olduğumuzu tespit eden bir başarılı işi, nasıl bir toplum olmamız gerektiğini bize dayatan ve bizi şekillendirme uğraşındaki bir platformdan izlemiş olduk. Modernite ürününden, modernlik eleştirisi... İroniler ironisi! Ama Netflix nerde sansasyonel iş varsa orda bitmeyi misyon edindiği için çok da şaşırmıyoruz. Devamı ve daha cesurları gelir umarım diyerek konuyu kapatıyorum. Sevgiler. NOT: YALNIZ O ÇEKİMLER, O GÖRÜNTÜ, O SİNEMATOGRAFİ NEYDİ YA ÖYLE!