Raf Yorumu: Tuğçe (@kelimeleredair)

Tanrının sessizliğine dâir; Theodoros Angelopulos... Bazı yönetmenler esasında birer şâirdir. İşte benim için de Theodoros Angelopulos önünde saygıyla eğildiğim yüce bir şâir. Her izlediğim filminde aynı hislere bürünüyorum. İzlemek de değil hattâ bunun ismi, ben onun filmlerini duyuyorum, okuyorum. Yanaklarıma…devamıTanrının sessizliğine dâir; Theodoros Angelopulos... Bazı yönetmenler esasında birer şâirdir. İşte benim için de Theodoros Angelopulos önünde saygıyla eğildiğim yüce bir şâir. Her izlediğim filminde aynı hislere bürünüyorum. İzlemek de değil hattâ bunun ismi, ben onun filmlerini duyuyorum, okuyorum. Yanaklarıma konan yaşlar eşlik ediyor her defasında. Yüreğime en derininden dokunan bir şâir bu adam. Filmlerinin ismiyle bile bir şâir olmayı hak ediyor. "Puslu Manzaralar" benim puslu yaşamıma eşlik eden bir fon olurken, orada o iki çocuğun yolculuğunda bitmeyen, silikliğe doğru yol alan kendimi gördüm. Ve o yolu hiç bitiremeyişimi. Sadece ayaklarıma inen ağrıyı ve puslu manzarayı gördüm. Film de babalarını bulmak üzere yola çıkan iki çocuğun arayışı anlatılmaktadır. En şiirsel biçimle... Fakat bu yolculuk bu iki çocuk üzerinden bir imgeye dönüşmüş bana kalırsa. Çünkü bu yolculuk esasında biz insanların yazgısı olan bir yolculuğu anlatıyordu; Tanrımızı aramak üzere yola çıktığımız bir dünyaydı o yolculuk. Öylesine tanıdıktı ki... Ayaklarıma inen o ağrıyı filmi bitirdiğim ân en şiddetli hâli ile hissettim. Ve en ağır olanı da o manzaranın hâlâ sisli oluşuydu. Bana kalırsa bu film, o manzara kıvranan yazgımızın bir tanımı. Film boyunca gözlerimin dolmasının boğazımda bıraktığı sahneler vardı. Benim için bu sahnelerden birisi aşk üzerine hayal kırıklığının küçük kıza yapıldığı o sahneydi... Gerçekten ne yüce bir şiirdi o sahne... "Her zaman böyledir, ilk kez hep böyle olur. Kalp çok hızlı atar ve insan titremeye başlar. Her zaman böyle olur. İnsan ölmek ister..." İnsan ölmek istiyor, ölemiyor... Bu sahne tarifsizdi benim için. Bu film yüreğime saplandı yine... Hiç anlayamıyorum bazı kesim insanların böylesi filmlerden oldukça sıkılıyor olmalarını. Yaşama ait olan bir insan ve öyle ki yaşam sanrısına bulaşmış olan bir insan -yani demek istiyorum ki bizler- nasıl böylesi filmleri boş bulabiliyorlar? Yaşama bulaşmışken o hüznü yenilemek beni hep daha canlı tutuyor mesela. Ben bu filmdeki o iki çocuğum, ben o hüznü tadarak canlanıyorum. Yolculuğumun bir sonu yok, bilmiyorum nereye varacak. Bilmiyorum ve yürüyorum. Hâlâ çok ağrıyor bacaklarım ama yolculuğum henüz bitmedi bile... O ağrıya alışmaktan başka bir yolum yok. Biliyorum ki benim çarem o ağrı artık... "Sanki bir yere gitmiyorsunuz ama aslında bir yere gidiyorsunuz. Sanki geçip giden zamanla ilgilenmiyor gibi yapıyorsunuz ama biliyorum ki aceleniz var..." Sâhi ya acelemiz var...