Raf Yorumu: Tuğçe (@kelimeleredair)

Özcan Alper ile ilk kez "Sonbahar" filmi ile tanışmıştım. Hayatımı etkileyen filmlerden birisi olmuştu, benim için çok ayrı bir filmdi. Yine bu filmin, baş karakteri ile "Sonbahar" filminin baş karakteri arasında da ince bir bağ sezinledim. Yusuf ve Sumru birbirlerini…devamıÖzcan Alper ile ilk kez "Sonbahar" filmi ile tanışmıştım. Hayatımı etkileyen filmlerden birisi olmuştu, benim için çok ayrı bir filmdi. Yine bu filmin, baş karakteri ile "Sonbahar" filminin baş karakteri arasında da ince bir bağ sezinledim. Yusuf ve Sumru birbirlerini tamamlayan karakterlerdi bana kalırsa. Burada kastettiğim ince bağ da, buruk bir kasvet gizli. Bu kasvette de Özcan Alper'in soğuk bakan ve yine bu soğukluktan yaşamı incelten gözlerinin payını görüyoruz elbette ki. Her iki filmin de bir şiir niteliğinde olduğunu da söylemek isterim. Ve tabi ki görsel şölen olduğunu da... Sonbaharın benim için bu filmine kıyasla hep daha başka bir yerde olacağını bir kenara koyacak olursam "Gelecek Uzun Sürer" filminin olay örgüsünün çok da net olmadığını düşünüyorum. Film yine görsel şölen olarak fevkâlâde idi. Fakat olay örgüsünde bir kopukluk vardı bana kalırsa. Olay örgüsü haricinde işlenilen konu ve verilmek istenen mesaj çok yerindeydi tabi; Kürtlerin yaşadığı acılar ve sevdiklerini kaybedişlerinin ardından yaşadıkları bu acıların anlatımı. -Filmin barış ve adalet çağrısını duyuyoruz buradan.- Bu acıların kendisini gösterdiği ağıtları duyumsarız film de... İşte o ağıtlar enfesti, nasıl desem yüreğime hançer indi sanki. Hele filmin son sahnesi, o kameranın çekimi, o silikleşerek kaybolan görüntü ve o ağıt... İşte tüm bunlar için bile bu film izlenmeye değer. Filmin içerisine gizlenen şiirler de nefisti. Genel olarak karanlık bir atmosfer hâkimdi film de ve söylediğim gibi bir olay örgüsünden çok belgesel havası hâkimdi. Filmin içresine gizlenen "Uleysses Gaze''deki Lenin Heykelinin götürülüş sahnesinden ise Özcan Alper'in Theodoros Angelopulos'dan etkilendiğini apaçık görürüz. Bu etkilenmeyi o şiirsel duruluk ve kasvetten de tadımlıyoruz zâten. Film sâyesinde ise yeni bir şâirle daha tanışmış oldum. Şu mısraların birer ağıt olduğunu mutlaklaştırdı kalbim; "Ne korkunç, bir başına düşünmek şimdi seni Daha da korkunç, bir başına değilsen oysa" Ah Ahmet... Senin sesinin bu mısraları okşayışı hâlâ kulaklarımda... "Ama insan yine de umut etmek istiyor. Çünkü umud etmeden yaşamak ne kadar zor değil mi?.." Umudun kıvranışını dâhi yakalamaya çabalamak çok daha zor olmalı Özcan Bey... Hâmiş: Bu kitabı hemmen getirtip okuyacağım... (Andrey Voznesenski/ Oza)