Raf Yorumu: elseska (@elseska)

Erich Fromm'u az çok tanımış herkes bu kitaptan romantik bir dil beklememesi gerektiğini bilir ancak bilmeyenlerin sayısı azımsanmayacak kadar fazla ki önsözde bile bu uyarı yapılmış ben de yapayım. Romantik, insanı bulutlara çıkaracak aşk güzellemeleri erich Fromm'un tarzı değil. Kendisi…devamıErich Fromm'u az çok tanımış herkes bu kitaptan romantik bir dil beklememesi gerektiğini bilir ancak bilmeyenlerin sayısı azımsanmayacak kadar fazla ki önsözde bile bu uyarı yapılmış ben de yapayım. Romantik, insanı bulutlara çıkaracak aşk güzellemeleri erich Fromm'un tarzı değil. Kendisi dünya savaşı etkilerinden, görüp geçirdiklerinden siyasi anlamda etkilenmiş Marksist bir yazar. Sevgiyi realist bir biçimde anlatmak istemiş pek alışıldık değil, bu yüzden ilgi çekmiş hala da çekiyor. Dediğim gibi bulutların üstüne çıkarmaz ama sevgiyle ilgili uç pembe hayalleriniz varsa yere çakabilir. Temelde insan sevmeyi bilmeden sevemez, sevgi ihtiyaçsa gerçek değildir bütüne yayılmalıdır diyor. Muhteşem bir kitap ben alıntılarımı da ekliyorum. Okuyan, okumak isteyen olursa tartışmak da isterim. ◾-olgunlaşmamış sevgi, "seni seviyorum çünkü sana ihtiyacım var" der. Olgunlaşmış sevginin söylediği ise "sana ihtiyacım var çünkü seni seviyorum" dur. ◾eğer birini seviyorsam herkesi seviyorumdur; dünyayı, yaşamayı seviyorumdur. Eğer birine "seni seviyorum" diyebiliyorsam, "sende herkesi seviyorum, seninle tüm dünyayı seviyorum, sende aynı zamanda kendimi de seviyorum" da diyebilmeliyim. ◾sevgi mucizeler yaratabilir ama hiç kimse onun kadar yaralayamaz. ◾Kişinin kendine inancı söz verebilme becerisinin bir sonucudur ve dolayısıyla da Nietzsche nin dediği gibi insan söz verebilme yetisine göre tanımlanabilir, inanç insanın var oluşunun bir koşuludur. Sevgiyle olan ilişkisi açısından bunun anlamı, kişinin kendi sevgisine olan inancı, başkalarında sevgi yaratabilme ve bu sevginin geçerliliğidir. ◾ancak kendine inancı olan birinin başkalarına da inancı olur, çünkü o yarın da bugünkü gibi olacağını, nasıl düşünüp nasıl davanacağını bilir ◾uyum ya da çatışma, neşe ya da üzüntü bile ikincil kalır. Önemli olan iki insanın birbirlerini varlıklarının temelinden yaşaması, kendi kendilerinden kaçmak yerine birbirleriyle bütünleşirken kendi kendileriyle bütünleşmeleridir. ◾bir insanı sevdiğine inanan ama aynı zamanda yaşamı sevmeyen biri başka birini arzulayabilir, onu isteyebilir ona tutunabilir ama aslında onu sevmez.