Raf Yorumu: Mehmet (@memoliiy)

Tam anlamıyla, bir başyapıt. Hemde her anlamıyla. 1957'de çıkmış bu yapım, zamanımızın bir çok filmine taş çıkartır gerçekten. Aktif olarak film sayfalarında, uygulamalarda ve yorumlarda görüp, bir türlü başlayamadığım bu şaheseri nihayet bitirdim. Filmi, (gördüklerim için diyorum) satranç oynayan iki…devamıTam anlamıyla, bir başyapıt. Hemde her anlamıyla. 1957'de çıkmış bu yapım, zamanımızın bir çok filmine taş çıkartır gerçekten. Aktif olarak film sayfalarında, uygulamalarda ve yorumlarda görüp, bir türlü başlayamadığım bu şaheseri nihayet bitirdim. Filmi, (gördüklerim için diyorum) satranç oynayan iki adam arasındaki diyaloglar üzerine kurulmuş bir yapıda bekliyordum ama çok daha farklı bir şey karşıladı beni. Açıkçası, iyi ki de böyle bir beklenti ile başlamışım. Bu tür filmlerde genelde ağır, kasvetli, umutsuz ve karamsar bir hava olur. Evet, bunlar mevcut ama bunların yanında kara mizah, felsefe, psikoloji, suç, vicdan azabı ve buna benzer bir çok konuyu da içinde barındıran bir yapım. Çıkış tarihine oranla çekim açıları ve kamera görüntüleri harika. Alt metinleri sağlam, vermek istediği çeşitli mesajlar açık ve net. Tanrı'nın dünyadaki yolunu, varoluşsal sorgulamayı, hayatı ve dahasını bir arada gördüğüm bir yapım olmamıştı bu güne kadar. Keşke bu zamanlarda da, aynı kaliteliyi yakalayan yapımlar görebilsek. Yıl 2021 ama, 1957'de çıkan fimlerin bile yanından geçemeyecek vasatlığa sahip bir sinema çöplüğü var karşımızda. İşte bu zamanlarda, eski ve kült filmlerin kıymetini bir kez daha anlıyor insan. Bence "film izlemeyi seviyorum" diyen her insanın, hayatı boyunca bir kez bile olsa izlemesi gerektiği bir başyapıt. Bergman'dan izlediğim ilk film buydu ve asla sonuncusu da olmayacak. Persona ve Yaban Çilekleri, bekleyin beni.... İzleyin, izlettirin. Tanrı’yı hissiyatımızla tasavvur etmek o kadar mı zor? Neden boş vaatlerin ve görünmez mucizelerin arkasında saklanmak zorunda? Daha kendimize bile inanmıyorken inananlara nasıl inanacağız? Bizlere, inanmak isteyip de inanamayanlara ne olacak? Ya da inanması imkansız olan ve asla da inanmayacak olanlara ne olacak? İçimden Tanrı’yı neden silip atamıyorum? Neden içime acılar vererek ve beni aşağılayarak yaşamaya devam ediyor? Kalbimden onu söküp atmak istiyorum ama gene de kalıyor ve benimle dalga geçiyor. Ondan kurtulamıyorum...