Raf Yorumu: Sem' (@okuyantosbaga)

Spoiler içeriyor Görünüşte Ömer ve Macide'nin aşkını anlatan ama alt metinde sosyal ilişkileri, insanı, insanın anlam arayışını ve hep suçu başkasına atmak isteyen kötücül yanını eleştiren akıcı bir roman. Dikkat buradan sonra spoiler var ⚠️ • • • Kitabı okurken ve bittikten…devamıGörünüşte Ömer ve Macide'nin aşkını anlatan ama alt metinde sosyal ilişkileri, insanı, insanın anlam arayışını ve hep suçu başkasına atmak isteyen kötücül yanını eleştiren akıcı bir roman. Dikkat buradan sonra spoiler var ⚠️ • • • Kitabı okurken ve bittikten sonra "Evet hepimizin içinde kötü bir taraf var ve buna ister Şeytan diyelim ister nefis ister karanlık yahut bambaşka bir şey bu onun var olduğu gerçeğini değiştirmiyor ama secimlerimizin sorumluluklarını onun üzerine atmak ne kadar doğru? Ömer yaptığı her şeyden yahut kötü düşüncelerinden bu Seytan'ı suçlarken asıl sebebin onun kendi seçimleri olduğunu neden görmüyor? Belki de hepimiz suçu atacak bir şeytan bulmak isteyecek kadar korkağız ama o şeytana uymak yahut uymamak da ne de olsa bizim seçimimiz" diye düşündüm. Bana bu şekilde "irade" ve "sorumluluk" kavramlarını sorgulatmasını ve aldığım sonucu sevdim. Ömer ve Macide'nin ilişkisine gelecek olursak başlarda romantik gibi görünse de Ömer'in aşırı çocukluğu ve sorumsuzluğu, tekrar ve tekrar söz verip tutmayışı, Macide'ye onun için ölebileceğini söylerken (belki de bunu gerçekten yapabilecekken) bazen onun varlığını bile unutması... bana aşırı rahatsız edici geldi. Kitabı okurken bir noktada "Ben Ömer'i okumaktan yoruldum Macide onunla evli" diye düşündüğümü itiraf edebilirim. Öte yandan Macide'nin Ömer'den çok Ömer'in kendisine muhtaç halini sevmesi de bir o kadar rahatsız ediciydi. Kitapta Macide'nin Ömer ile sahilde yürüdüğü kısımda hislerinin "Ömer konuştukça zihni bulanıklaşıyor ve karmaşıklasıyordu" gibi bir tasvirle, Bedri ile sahilde yürüdüğü sahnedeki hislerinin ise "sanki zihnindeki düğümler bir bir çözülüyordu" şeklinde anlatılmasını sevmiştim. Bana göre Macide Ömer'i gerçekten sevdi ama ihtiyacı olan huzuru Bedri ile buldu. Ömer ve Macide birbirlerini sevdiler ama anlamadılar. Yani bazen sevgi yetmiyor, anlamak anlaşılmak gerekiyormuş. . . . Dünyadaki insanların acaba kaç binde biri şuanda başını aya çevirmiştir? Halbuki o her şeyi herkesi görüyor ve gafletimizin üstüne o tatlı o iyi tebessümünü serpiyor. (...) Bizler, her gördüğümüz fenalığın ve rezaleti bir parçasını ruhumuzda ebediyen taşımaya mahkum insanlar, onun yanında ne kadar zavallı ve küçük şeyleriz. Herkes ne diyecek?.. Fakat bu ana kadar herkesten ne gördüm ki? Bana en yakın olanlar dahil olmak üzere, bu herkes dedikleri şey beni üzmekten, hayatımı manasız bir hale sokmaktan başka ne yaptı?