Raf Yorumu: uzaydabiri (@uzaydabiri)

Filmin Türkçe isminin bu kadar aptalca olmasını göz ardı ederek düşüneceğim bu filmi hep. My Blueberry Nights. Bu film için, yabanmersinli turta bir yana, renkleri düşünüldüğünde daha iyi bir isim hayal edemiyorum ve bunu katletme gafletinde bulunan TR piyasasına kibarca…devamıFilmin Türkçe isminin bu kadar aptalca olmasını göz ardı ederek düşüneceğim bu filmi hep. My Blueberry Nights. Bu film için, yabanmersinli turta bir yana, renkleri düşünüldüğünde daha iyi bir isim hayal edemiyorum ve bunu katletme gafletinde bulunan TR piyasasına kibarca sövüyorum. Evet film boyunca da bunu yaptım. Her şey bir yana, naifliğiyle içimdeki alıp başımı gitme isteğine dokunmuş, hangi caddeyi geçersem geçeyim yolun karşısında bir Jude Law bulamayacağımın bilincini bir kez daha yüzüme savurmuştur. Pek çok şey anlayabilirsiniz, kendinize göre çıkarımda bulunabilirsiniz filmden. Diyaloglar, öyle güzel işlenmiş ki, filmin baş rolünde Norah Jones'un olduğunu bile unutturdu bana. Daha iyi bir oyuncu seçimi yapılabilecekken neden bu kadın diye epey sorguladım ama film bitince o karakterdeki değişimin Jones'ta sırıtmadığı kanısına vardım. Evet, buna bir yol filmi denemez, aşk filmi hiç. Yolculuğun ve değişimin filmi denir ancak. Kendini bulmak, aramak, bu yolculuğa çıkabilme cesareti gösterebilmek ve geri döndüğünde yeni kapılar açabilecek güçte olduğunu hissetmek. Bu yolda, bambaşka insanlara dokunmak, bambaşka hikayeleri ucundan yakalamak. Wong Kar-Wai'nin hikaye anlatıcılığını bu yüzden seviyorum. Hikayeler iç içe geçip dallanıp budaklanmıyor, insanlar yalnızca birbirlerinin hikayelerine değip geçiyor ama yine de değişimin parçası oluyorlar. Hayatta tanıdığımız her insan bizi biz yapan şeylerin parçası oluyor minvalinde bir şey söylüyor Lizzie. Ben de hayatta hep bu dokunuşları arıyorum. Jeremy gibi, ne kadar çok hikayeyi kaçırdığıma hayıflanıyorum. Kendiliğinden olan hikayelerde kaybolmak, böyle hikayeler anlatmak, insanlara dokunmak istiyorum. Belki bu yüzden şimdi gecenin ikisinde bu satırları yazıyorum. İnsanın bazen gitmesi gerekiyor, yeni kapılar açabilmek, yeni anahtarlara erişebilmek için, bir gece yarısı, salaş bir kafede, içi huzurla yabanmersini turtası yiyebilmek için. Güçlenmek, değişmek, dönüşmek için. Ya da mükemmel müziklerle bezenmiş, rüya gibi geçişler ve mor mavi renklerle dolu iç ısıtan bir dönüşüm hikayesi olan bu filmi izleyip, gidebilmenin ne büyük bir lüks ve bazense ne değerli bir erdem olduğunu bir kez daha hatırlaması gerekiyor. Sevgiyle.