Raf Yorumu: bilgnora (@bilgnora)

“Komşunuzum, annenizim, kızınızım, senin karınım. Ben insanım. Bunu bir insana nasıl yaparsınız?” İsmini nerede görsem içimi burkacak bir film daha, Soraya’yı Taşlamak. Yorum yapmakta, düşüncelerimi toparlayabilmekte en çok zorlandığım filmlerden biri kesinlikle. Bazı cümleleri ve cümleler arası geçişleri bu nedenle…devamı“Komşunuzum, annenizim, kızınızım, senin karınım. Ben insanım. Bunu bir insana nasıl yaparsınız?” İsmini nerede görsem içimi burkacak bir film daha, Soraya’yı Taşlamak. Yorum yapmakta, düşüncelerimi toparlayabilmekte en çok zorlandığım filmlerden biri kesinlikle. Bazı cümleleri ve cümleler arası geçişleri bu nedenle anlamsız bulabilirsiniz bunu da ekleyeyim. Öncelikle filmden bahsetmek istiyorum, sonrasında da film hakkındaki görüşlerden. Konuşacağım şeyler insan hakları, dinde neyin var olup olmadığı tarzında şeyler değil çünkü bu filmde ve böyle olaylarda bu şeyleri konuşmanın çok ilerisindeyiz diye düşünüyorum. Bir de sadece sahnelerden bahsetmek bile yeterince moralimi düşürecektir zaten o yüzden o işlere girmiyorum. Öncelikle gazetecimizin tipik bir şekilde olaya, anlatıcı kadını dinlemeye pek hevesli olmayışı aynı anda sinir bozucu ve iyi düşünülmüştü. Onun ve olayda yer alan diğerlerinin düşünceler ve vicdan açısından kısır olmalarına rağmen Soraya’nın hikayesinin onların da kanını dondurduğunu görebiliyoruz. Soraya’nın çocukları filmde beni kendisinden sonra en çok etkileyen insanlardı. Büyük oğlu, baba karakteri ve çevresi tarafından beyni yıkanmış, yarın öbür gün onlardan hiçbir farkı kalmayacak biri. Kendi annesine o taşı atabildiğinde gerçekten içimde bir şeyler koptu, düşündükçe bile yutkunamıyorum. Sonrasında yere kapanıp ağladığını görüyoruz, gerçekten çok acı. Küçük oğlu ise abisinin aksine annesine biraz daha düşkün ama yine de babasının etkisinde. Annesini son kez görmeye geldiğinde nasıl gülümsediysem, babasının eline tutuşturduğu taşı atabildiğinde o kadar ağlamışımdır. Film, insanın en kötü halini izletti bize. Sürü psikolojisinin ne kadar iğrenç olabildiğini gördük aynı zamanda. Kadın erkek fark etmeksizin yapılan dedikodular, atılan iftiralar, yapılan haksızlıklar adım adım iç karartıcı. Mutsuz eden hikayeler, mutsuz eden gerçekler… Film hakkındaki görüşlerde ise, tahmin edebildiğiniz gibi bazı kıt beyinlerin islamı kötü gösterdiklerini veya provokasyondan başka bir şey olmadığını söyleyen yorumlarını görebiliyoruz. Bu düşünce yapısıyla çıkıp da böyle şeylerin hiç yaşanmadığını nasıl savunmuyorlar, gerçekten hayret verici. Filmi izledikten sonra insalıktan utanmak tek yapabileceğimizken olayı bambaşka yerlere çekip bir şeyleri inkar edebilmek fesatlığın en ince örneklerinden başka bir şey değil bana göre. Daha temiz düşünceli yarınlara diye umuyorum, tek temennim bu.