Raf Yorumu: muhammetikbal54 (@muhammetikbal54)

Ben, 2. Sınıfa giderken yayınlanırdı bu dizi. Haftada sadece bir gün ödevlerimi yapmazdım, o da bu dizinin yeni bölümünün yayınlandığı o gündü. O zamanlar evimizdeki televizyonda Kanal D olmadığından yeni bölümü izlemeye amcamlara giderdim. Benimle birlikte yengemler ve annemler de…devamıBen, 2. Sınıfa giderken yayınlanırdı bu dizi. Haftada sadece bir gün ödevlerimi yapmazdım, o da bu dizinin yeni bölümünün yayınlandığı o gündü. O zamanlar evimizdeki televizyonda Kanal D olmadığından yeni bölümü izlemeye amcamlara giderdim. Benimle birlikte yengemler ve annemler de izlerlerdi diziyi. Hatta neredeyse o gün bütün mahalle orada olurdu. Patlamış mısırlar, çaylar, pastalar... Bugün, ben bir bahane miydim acaba; bütün sülale gerçekten severek mi izlerdi bu diziyi(?) diye düşünüyorum. Galiba ikinci ihtimal. Çünkü bu dizide gönüllerinde hep var olan o saf iyiyi, Betüş’ün ruhunda bulurlardı... Öğretmenim, ödevlerimi yapmadığım için ilk günler kızmış, çeşitli cezalar bile vermişti bana. Ama sonra o da kabullendi durumu. İlk kızmayı bıraktı, sonra da bu dizinin olduğu akşama ödev vermeyi. Acaba o da mı diziyi izlemeye başlamıştı? Bunu hiç öğrenemedim. O zamanlar Taci’yi insan olarak görmek en büyük hayalimdi. Hatta namaz kıldığım zamanlar, annemden gizli bunu dilerdim Allah’tan. Çünkü annem kızardı, saçma dualar yapılmaz diye. Düşünüyorum da, ne masum dileklerim varmış o zamanlar... Gece yatarken en çok sevdiğim şey ise Betüş’ün peri oğlu olduğumu hayal etmek idi. Gökyüzünde uçar, canımın çektiği her şeyi hemen sihirle getirir ve yer, istediğim yerlere anında gider, gezerdim... Pek tabii peri olunca ilk yapacağım sihir bunlar değildi. Önce bütün güzel kızları kendime aşık edecektim. Çünkü o zamanlar sevmeyi değil, sevilmeyi seviyordum... Bugün düşünüyorum da; bugün hâlâ hayal kurabiliyorsam sanırım bir parça bu diziye borçluyum.Dualitenin kuyusunda hâlâ güzelliğin ve ideal insanın yaşayabileceğini gösterdi bana. Sihir kavramıyla her ne kadar kolaycılığı arzulatsa da hayallerimi de hep diri tuttu. Haa unutmadan; bu diziyi izleyen her erkek çocuk, hiç şüphesiz Tuğçe’ye aşıktır. Ben Ceren’e aşıktım. O yüzden Ceren’in sevgilisi olan Kerem’i hiç sevmedim. Ondan hep nefret ettim. Hatta bugün bile Keremleri antipatik bulurum... (Sanırım sevmek gibi kıskanmayı da bu dizide öğrenmişim.) Bugün kahvaltı yaparken YouTubede bir sahnesine denk geldim. Hemen ilk bölümünü açıp izlemeye başladım. Neredeyse bölümün yarısını izledim. Hala içimde bir şeyleri harekete geçirebildiğine şaşırdım. Bazı yapıtlar gerçekten içeriği ve oyuncuları ne kadar eskirse eskisin, kendisi taze kalmayı hep başarıyor. Bu dizi de onlardan...