Raf Yorumu: muhammetikbal54 (@muhammetikbal54)

“Üç dilek hakkınız olsaydı, ne dilerdiniz?” Doğuda adeta klişeleşmiş olan bu soruya özellikle çocukluğumuzda pek çok kez cevap verdik. Bir çoğunun temelinde ihtiraslarımızın yattığı bu cevaplar, çocukluğumuzdan yaşlılığımıza doğru giderek fevriliğini ve dolayısıyla masumiyetini kaybetti. Giderek daha bütün ve daha…devamı“Üç dilek hakkınız olsaydı, ne dilerdiniz?” Doğuda adeta klişeleşmiş olan bu soruya özellikle çocukluğumuzda pek çok kez cevap verdik. Bir çoğunun temelinde ihtiraslarımızın yattığı bu cevaplar, çocukluğumuzdan yaşlılığımıza doğru giderek fevriliğini ve dolayısıyla masumiyetini kaybetti. Giderek daha bütün ve daha büyük menfaatlerimizin eseri oldu cevaplarımız. Aramızda kendini geliştirmiş kimseler vardı ve onlar, kendilerinden ziyade insanların menfaatlerini göz önümde bulundurular. Hatta bazı gelişmişler daha da ileri gidip evrenin, varlığın, dahası tanrının bile menfaatini gözettiler. Ancak hiçbir zaman nihai noktadaki dileğe ulaşamadık ve burayı öngöremedik. Bütün dileklerimiz bir şekilde hem ihtiraslarımıza kurban gitti hem de bir yönüyle eksik kaldı. İşte bu film, bu nihayi noktayı işliyor bana göre. Ve verdiği cevap da onca çabaya tezat oluştucak şekilde olabildiğine basit. Şöyle diyor adeta: “Bu dilek hakkına hiç sahip olmamayı diliyorum”. Bu, bütün sorumluluktan kaçmayı dileyen bir cümle gibi gözükebilir ama değil, gerçekte şu fikri rumuzluyor: “keşke hiç düşünmeyi öğrenmeseydik ve dolayısıyla keşke hiç bilinçlenmeseydik”. Yani bu düşünce, hakikatte bilmenin verdiği o azaptan bahsediyor bize. Hiç insan olmamak, hiç yaşamamak yani bu evrende bir taş bile olmamak. İşte bu insanın insan oluşu tarihinde vardığı son noktadır... “Ancak ilahi bilgi vesilesiyle (akl-ı mükteseb) tam olarak burada şu hakikate ulaşırız: ilk dilek hakkı ilk varlığa verildi. O ilk varlık insanın kendisi vesilesiyle kendisini tanıdığı yani salt akıl. İşte o salt aklın dileği, bütün cemadatın varlık sebebi. O dilek ise aşk...” Batının ve doğunun en yetkin sentezlerinden biri olan bu yapıt, izleyiciler tarafından yeterince anlaşılmamış bana göre. Alelade fantastik bir film olarak değerlendirilmiş. Oysa dünyadaki bütün maddi isteklere hükümdar olmuş iki Süleyman’a ve nihayet yalnız dilek dilenmesini dileyen cinin tek ve yegane dileğinin ‘özgür olmak’ olması’na ev sahipliği yapan bir film öylesine bir kurgu olamaz. Bana göre eser, bütün bir varoluş sancımızı misafir ediyor. Bu yönüyle de bu bir postmodern masal olmaktan ziyade klasikleşecek bir başyapıt olmalı. Filmi izleyecek arkadaşların bu anlayışla esere nazar etmelerini ve mümkünse daha da fazla nüfuz ederek beni de tenkit etmelerini diliyorum.