Raf Yorumu: Gülçin Şahin (@harmony)

Soykırım üzerine birçok film izledim. Fakat kısa bir belgesel filmin kışkırtıcı başarısı karşısında bir kez daha dehşete kapıldım. Film, Nazi Almanyasını tarihsel kayıtlar eşliğinde irdeliyor ama evrensel bir mesaja dikkat çekmeye çalışıyor. Almanları masaya yatırıp onlara saldırmıyor. Bütün insanlara, bu…devamıSoykırım üzerine birçok film izledim. Fakat kısa bir belgesel filmin kışkırtıcı başarısı karşısında bir kez daha dehşete kapıldım. Film, Nazi Almanyasını tarihsel kayıtlar eşliğinde irdeliyor ama evrensel bir mesaja dikkat çekmeye çalışıyor. Almanları masaya yatırıp onlara saldırmıyor. Bütün insanlara, bu vahşetin ortak insanlık mirasımızın bir parçası olduğunu ve hepimizin bundan sorumlu olduğumuzu anlatıyor. Üstelik tehlikenin asla tamamen geçmediğinin altını çiziyor. Irkçılık ve öteki nefretinin en vahşi hallerine dair yaşanmış böylesine tarihsel durumların olması da bunun kanıtı zaten. Film, gözlerin bakmaktansa kör olmayı dileyeceği ve kalbin atmayı reddedeceği ağır fotoğraf ve video kayıtlarıyla ilerliyor. İnsan olanın dayanamayacağı görüntüler içeriyor. Akıl dışı, insan vicdanının algılamadığı bir durumu insanlığı uyandırabilmek için önümüze seriyor. Ruhsal hastalıklar kolektif olarak da sıklıkla ortaya çıkar. Bu filmde sadece bir örneğini görüyoruz ama dünyada ne yazık ki çokça yaşanan ve yaşanma olasılığı süregiden bir durum malesef... Üstelik bu gerçeklik, insanların birbirlerine hızla uyum sağlama konusundaki yatkınlığı, insanın rasyonel olduğu ve sezgilerinin kuvvetli olduğu yönündeki tezlerine bir başkaldırı nitelinde. Bana kalırsa: Sen, ey insan! Kendine çok güvenme. Kibrin, vahşetin yoluna taşlar döşüyor, demekte. İnsanlar toplumsal buhranlara kapılabilen yani hep birlikte aynı korkunç hastalığa yakalanabilen varlıklar. Filmde beni en çok etkileyen detay ise; bütün bu vahşeti bize anlatırken, her şey olup bittikten sonra insanların bu bölgelere gidip, krematoryum yani soykırım binalarının önünde turistik amaçlı fotoğraf çektirmelerine değinmesi oldu. Filmde, bugün de insanın içinde bulunduğu sağlıksız duruma dair sağduyu uyarısında bulunuluyor. Bir vahşetin, zamanla turistik bir geziye dönüşen portresi üzerinden insan hafızasının tehlikeli unutkanlığı ya da algısal bozukluğuna dikkat çekiliyor. Türümüzün bu zaafiyeti, insanlığın en büyük laneti olabilir: Unutmak ve yozlaştırmak! Böyle bir katliamı adım adım bir toplumun kanına zehir gibi enjekte eden durum, vurdumduymazlık ve empatinin yitimi ile palazlanır. Palazlanan bu şey korkunç kolektif sonuçlara gebedir ve hepimiz bu sonuçlardan mesulüz ve ona tabiyizdir. Film, biz gözümüzü kapattık diye bu işkence ruhu ölmedi, sadece bir süredir uyuyor, uyarısında bulunuyor. Diliyorum ki insan, kendi gücünü ve aklını sırf konforundan vazgeçmemek için başkalarına devredecek denli zavallı hallere tekrar düşmesin... Amin.