Raf Yorumu: Aylin (@nilya)

Sıcağı sıcağına yazıyorum ve duygu yüklü olduğumu ayrıca söylemek istiyorum.Bu kitabın sadece bir ismi olabilirmiş o da "Mecburiyet."Savaş psikolojisini erkek ve kadınların bakış açılarından anlatırken asıl mesajı şöyle veriyor. Biz insanlar bize dayatılan durumlarda boyun eğerek insan oluşumuzun bize verdiği…devamıSıcağı sıcağına yazıyorum ve duygu yüklü olduğumu ayrıca söylemek istiyorum.Bu kitabın sadece bir ismi olabilirmiş o da "Mecburiyet."Savaş psikolojisini erkek ve kadınların bakış açılarından anlatırken asıl mesajı şöyle veriyor. Biz insanlar bize dayatılan durumlarda boyun eğerek insan oluşumuzun bize verdiği küçük şeyleri nasıl geri plana atıp sistem için bir anda makineleşebiliyoruz.Konu savaş değil zorunlu bırakıldığımiz durumlarda kendi içimizde verdiğimiz çatışma.Konu insanın kendisini düşünmesinin korkaklık bencillik sayılması.Oysa hepimiz duyguları olan varlıklar değil miyiz? Gülüp ağlamıyor yeri geldi mi heyecanlanmiyor ve hatta sorgulamiyor muyuz? Diktatör sistemin bunu elimizden almasına nasıl da kolayca izin veriyor ve kendi benliklerimizi yoksayarak kendimize ihanet ediyoruz.Tutsak bedenlerdeki özgür kalpler olarak bu kitaptan çok etkilendigimi belirtmek istiyorum.Bizleri kabul etmeyen,çizdikleri kurallara uymayınca yaftalayarak dışlayan topluma Paula gibi karşı çıkıyorum.Bunu bir vatan aşığı olarak söylüyorum bunu etiyle kanıyla kemigiyle bir insan olarak söylüyorum.Kitap savaş psikolojisinden çok ama çok geniş bir yelpazeyi anlatmaktadır.Her ne kadar kizsam da ressama onun içinde verdiği duygu yüklü fırtınalara ben de kapılarak "Ben de zamanında baş eğdim egmemem gereken yerde.Kalamadim kararlı zorladılar."dedim.Hayat bunun için fazlasıyla kısa değil miydi?Paula özetliyor kitabı."Eğer sen gerçekten koşarak gitseydin cepheye ben senin önünde engel olarak durmaz sana nasihat vermezdim.diyor.Sen mecburi hissettigin için makineleşmis duygularına baş egdigin için gidiyorsun bu düpedüz korkaklık bir kaçış diyor.Paula her şeyi özetliyor.Savasa savaşmak isteyenler gitmeli belki de diye de insanı inanılmaz bir ikileme de düşürüyor kitap.Ayrica bana bir karakteri anımsatıyor ressamın hareketleri."Er ryani kurtarmak"filmindeki çevirmenin asker arkadaşının onun yüzünden ölmesi geliyor o an aklıma.Uzun uzun anlatmak yerine zaten anafikri de sizlerle paylaşarak bu cümlemle veda ediyorum. "Makinelesen bedenlerimize ihanet etmeyen özgür kalplerimiz sayesinde ne kadar yalpalasak da bu hayatta iyi ya da kötu yine verdiğimiz kararlar keskeler, iyiler, hepsi bizin öz irademizle verdiğimiz başkasının zorlaması ile "Bize korkak,başkası, öteki "diyecekler diye sindirmek yerine kabullenip verdiğimiz kararlardan çok kendimiz olarak verdiğimiz kararlar olmalı sonucu ne olursa olsun.Özgur kalabilmeli insan.İyi okumalar dilerim.